Bardzo mądra Pani.Takie wsparcie powinien dostać każdy rodzic gdy usłyszy diagnozę, a nie ze jest zostawiony sam ze sobą i radźcie sobie sami. Przechodziłam również żałobę i teraz jest lepiej

Dziekuje pani za wsxystko co pani powiedziala tutaj

Uwierz w to że nie jesteś skończony ludzie z różnymi zaburzeniami funkcjonują w społeczeństwie pracują i mają też swoje własne rodziny

dziekuje za film, nie wiedzialam ze mam prawo do lez w tym najgorszym momencie

Bardzo dziękuję za tę wielką Pomoc w Pomaganiu mojej zasypanej ogromem pracy córce - w sprawie dobrej mojej relacji z jej kochanym synkiem (z jej córeczka oczywiście też )

Mój wnuczek Wojtuś (6l) ja "ja jestem" Wojtuś "babcia Monika", ❤️❤️❤️

No niestety pediatra nie jest specjalista od spektrum i chyba nigdy nie będzie .. najgorzej, ze to od nich dziecko powinno wyjść na diagnozę ... eh

Ciężko mi się zgodzić z opinią Pania Dr że konieczne jest opalanie straty dziecka. Z tego co wiem są dwa typy rodziców.Ci którzy odczuwają stratę i Ci którzy odczuwają pewna ulgę że prznajmniej wiedzą na czym stoją . Moja córka ma 7,5lat i stwierdzono u niej ASD diagnozę dostaliśmy miesiąc temu. Jeśli chodzi o odczucia matki która przez to przechodzi owszem lzy mi stanęły w oczach słysząc oficjalna diagnozę .Jednak ja byłam na to przygotowana po mi.o że wszyscy twierdzili że mojej córce nie jest. To ja starałam się i doprowadziłam do przeprowadzenia badań już na tak wczesnym wieku po.imo że czas oczekiwania w Irlandii na diagnozę to 8 lat . Nigdy nie miła wybujałych ambicji i oczekiwań względem mojego dziecka. By opłakiwać jakś stratę. Strate dziecka może odczuwać ten kto wyobrażał sobie że jego dziecko jest inne niż o o jest. Ja zawsze widziałam i byłam świadoma jaka jest moja córka .Więc miałam mnóstwo czasu by to w sobie przegryźć w codziennych sytuacjach z jakimi przychodziło mi się mierzyć . W moim odczuciu diagnoza to pewna ulga .Ulga że jej zachowania nie wy okazja z moich błędów wychowawczych ,że nauczyciele w szkole nie będą już dyskryminować mojego dziecka ,Że nie będą wyzywać się na dziecku i mnie jako jego rodzicu. Ze wreszcie dostaniemy wsparcie jak z tym żyć i sobie radzić . Diagnoza jest emocjonalnym momentem bo jest to zdarzenie końca i nowego etapu zarówno dla dziecka jak i jego rodziców.I wcale nie znaczy że na gorsze w mojej ocenie na lepsze bo teraz wiemy z czym się mierzymy i Moje dziecko wie czemu jest inne ,teraz mogę mu powiedzieć wcześniej nie mogłam bo nie było ostatecznej diagnozy.Gdy dziecko nie nawiązuje kontaktu wzrokowego nie uśmiecha się łatwo to zdiagnozować .U mojej córki te objawy nie występują więc dużo trudniej nam było doprowadzić do przebadania dziecka pod kontem autyzmu. Dzięki Bogu się udało i chciała bym dodać że nigdy nie miałam pretensji do Boga że dał mi takie dziecko . Dał mi je bym cos w sobie wypracowała pokorę i cierpliwość i miłość przejawiająca się w walce o to dziecko które ma coś zarowno z szaleńca jak i z geniusza .Jest ciężko wychowywać takie dziecko ale diagnoza w moim wypadku napewno nie zmienia na gorsze tylko na lepsze bo to że jest autystyczna przyjęłam do wiadomości na długo przed postawieniem diagnozy której nie mogły zakceptować np moje koleżanki...

Ty nie pokładają nadziejo w dziecku tylko je kochaj nie miej uczucia że twoje jest dziecko wybrakowane a oczekiwałas na normalne bo ono jest zdrowe i normalne tylko inaczej kochać kochać kochać kochać kochać terapia przez miłość to są cudowne istoty ale musimy pozwolić im wyrażać siebie mam taką córeczkę to wiem

Gdzie mógłbym poszukać pomocy jestem dorosłym autysta i jestem na marginesie społecznym przez tą niepełnosprawnosc.