Ja po zlocie 30-lecia ZHR chodziłam na spotkania z psychologiem w związku z silnym lękiem przed burzami, wiatrem, mocnymi opadami deszczu. Event ten również nie należał do najłatwiejszych do przeżycia, zwłaszcza, że gdy po powrocie ze zlotu byłam w domu podczas takiej pogody wpadałam w dziki syndrom sprzątania pokoju po paręnaście razy (sprawdzanie, czy wszystko jest nadal na miejscu, wielokrotne ścielenie łóżka, chowanie do szafek rzeczy, które na codzień leżą luzem) gdyż na zlocie burze regularnie zalewały nam wszystko i zrywały namioty łamiąc zapałki i wyrywając naciągi z ziemi (wtedy zalała się również moja kamera - dla mnie to był największy koszmar tamtejszego wyjazdu i ogromny płacz). Gdy taka pogoda zastała mnie poza domem zaczynałam panikować, bo "po powrocie do domu nie będzie tam tego domu, on nie będzie stał - wiatr go przecież zmiecie" (wielokrotne zrywanie się ze stołówki zlotowej i bieg na łeb na szyję, by dosłownie trzymać namiot, pilnować przedmiotów osobistych i liczyć na pomoc straży odcisnęła niesamowite piętno w głowie). Brzmi absurdalnie, bo miałam wtedy 18 lat a skutki tego zlotu są ze mną do dziś (momentami łapię się na tym, że zaczynam panikować, gdy tylko mocniej zaczyna wiać). Najgorzej było słyszeć wrzask i przerażenie tych dziewczynek, dużo młodszych ode mnie, które w chwili gdy pytały się nas, kadry, "co robimy", to próbowałyśmy z uśmiechem na ustach odpowiadać, że zaraz przyjedzie HOPR i straż, i już nie będzie nikomu nic grozić. Miałam wtedy 18 lat, teraz mam 21 i nadal gdy to wspominam, sinieją mi paznokcie. To chyba też podchodzi pod PTSD. A co do maszyny... chwilowo nie używam, gdyż skończył się w niej tusz :) uzupełnię braki i będzie jak nowa, znowu wróci do użytku hahah!

@@Mira_Lykosia Czyli widzę, że to też odcisnęło na Tobie dość bolesne piętno. Widzę, że opowiadasz o tym, że w pewnym momencie na Zlocie 30-Lecia ZHR przeszła burza i dziewczynki zaczęły naprawdę solidnie panikować. Właśnie o tym mówiłem. To właśnie Suszek odcisnął na tych dziewczynkach takie piętno, że w sytuacji, kiedy wydawało się, że wszystko zaczyna się po prostu walić, zaczęły dosłownie piszczeć ze strachu i uciekać. One się po prostu bały, że będą następne. Ja ci coś powiem. Czasami goszczę na Mszach świętych w Aleksandrowicach, które są organizowane przez harcerzy. W pobliżu mamy lotnisko sportowe. Ja harcerzem nie jestem, ale właśnie od tamtych sierpniowych dni z 2017 roku, wy harcerze staliście się mi bliscy. No i przyznam, że w pewnym momencie jak przelatywał nisko samolot, bo zniżał się do lądowania, to urodziła mi się w głowie myśl "cholera jasna on tu zaraz na nas spadnie i nas zabije", tak więc coś w tym jest.

Fantastycznie, że takie warsztaty powstają! Oby było ich jak najwięcej!

Wiem że jesteś ślina💀💀💀💀💀

Bycie kadrą to jest inny level bycia superbohaterem - trzymajcie się, wszyscy wychowawcy!

Hmmm, bardzo chętnie znajdę osoby dużo bardziej kompetentne do omawiania sprawy relacji harcerzy z kadrą i spróbuję przeprowadzić z tymi osobami wywiad! :)

Dziękuję za komentarz i życzę Ci powodzenia na nowej funkcji! Ja bardzo chętnie nagram osobny odcinek o zaburzeniach odżywiania - znalazłam już nawet psychodietetyka, z którym chcę przeprowadzić wywiad i stworzyć materiał

@@Mira_Lykosia ale super! Już nie mogę się doczekać tego filmiku ;)

Będę! Do tej pory kończyłam projekt filmowy, teraz mam egzaminy na studiach. Jak wszystko zwolni tempa to wracam do filmików :D i to super turbo filmików!

@@Mira_Lykosia całe szczęście!

Nie tracić nadziei, z czasem wszystko zaczyna wychodzić.

Jasnee! My w ZHR też się wymieniamy chustami ale tylko w konkretnych sytuacjach. Mogę coś o tym nagrać

skontaktuj się koniecznie ze specjalistami! możesz również porozmawiać o tym z Twoją kadrą