Moim zdaniem najgorsze jest poczucie niezrozumienia, wyizolowania. To według mnie jest jeden z najgorszych rodzajów samotności. Samotność w rozumieniu świata

Im wyższa samoocena tym łatwiej radzić sobie z samotnością i cieszyć się swoim towarzystwem a znajomi czy partnerzy to dodatek I takie podejście jest dobre bo znajomi cię opuszczą

Mieć wokół wielu ludzi, a nie mieć tego jednego jedynego człowieka- to jest właśnie samotność.

4:50 nie do końca się zgadzam. Jak na moje ciężko w samotności zmotywować się do robienia czegokolwiek. Mam jakieś zajęcia i hobby. Multum książek które czekają na swoją kolej. Mimo to w samotności bardziej wegetuje zamiast zająć się sobą

9:14 "Czy samotność to fizyczny brak ludzi wokół ciebie czy uczucie braku więzi z ludźmi?" Trafiłaś w punkt z tym pytaniem, Julia Bochynska. 👌 Jako, że innych ludzi znam mniej lub bardziej, ale najbardziej znam i odczuwam siebie, napiszę tak. Po pierwsze. Wyobraźmy sobie, że budzimy się któregoś dnia i na Ziemi nie ma ani jednego człowieka. To byłoby przytłaczające doznanie. Często, jak sądzę, nie zdajemy sobie sprawy, jak wiele daje nam krótka wymiana zdań z osobami, których nie znamy lub znamy 'z twarzy'. Sprzedawców w sklepach, osób z dalekiego sąsiedztwa, kiedy komuś kasujemy bilet, ustępujemy miejsca itd., itd. Ludzie, z którymi wymieniamy uprzejme "Dzień dobry" czy "Cześć, Bartek" czy po prostu, bez słów, komunikujemy się oczyma. Uśmiech, te kilka sekund, krótka wymiana zdań z kasjerem, one są bardzo ważne dla naszej psychiki. Po drugie. Na Ziemi jest mnóstwo ludzi. Ale kiedy nie ma tej jednej osoby, z którą możemy porozmawiać, której możemy zaufać, mijamy się, ale nie odczuwamy bliskości z żadną z osób, z żadną - to uczucie jest tak dołujące, że, moim zdaniem, za wyjątkiem rozmów z psychologiem, psychoanalitykiem, psychiatrą, po prostu z dobrym specjalistą, nie jesteśmy sobie sami poradzić we własnej, jednoosobowej "celi". Oczywiście, jak zwykle, są wyjątki. Ludzie wyobcowani. Część z nich ma dużo uczuć, są to często bardzo dobrzy ludzie, ale nie potrzebują nawiązywać bliższych kontaktów z innymi osobami lub nawiązują, ale sporadycznie. Żeby coś mieć do picia, ubrania, jedzenia - i wracają i w przenośni i dosłownie, do siebie. Są też... Dużo napisałam. Dlatego będę kończyć. Dziękuję Ci, Człowieku Absurdalny, za kolejny ciekawy odcinek, pozdrawiam Cię. I pozdrawiam (Panią) Julię. 🙋‍♀️ Życzę Wam - wszystkim - zdrowia. 🙂

Ja czuje się samotny, gdy pomyślę, że pomimo posiadania dobrych przyjaciół brak mi kogoś szczególnie bliskiego. To tak jakby znajomi byli, ale gdzieś oddaleni, być może niedługo stracimy ich z oczu, a to by nie było miłe, bo wtedy końcowo zostajemy sami i musimy poszukiwać nowych towarzyszy

Zakonczylem swój poprzedni związek dlatego, że odczuwalem właśnie samotność z partnerką. Brakowalo mi uczucia, ze rozumie mnie jako czlowieka, to jak widzę świat i jak chce w nim rozwijać i się spełniać. Teraz na kwarantannie w tej fizycznej samotności zwyczajnie brakuje mi tych normalnych chwil kiedy wychodziłem z domu kupić hotdoga w żabce i obserwowalem na spacerze żyjące społeczeństwo.

Samotność w domu marzy mi się od października u.r. Uwielbiam być sama i nigdy mi się nie nudzi. Jeśli już to przeszkadza mi tylko samotność jako brak zrozumienia ze str otoczenia i bycie samemu w jakiś problemach lub opiniach

Można mieć super ciekawą osobowość, ale wszystko znosi się do pewnego czasu. Niepowodzenia w uczuciach, brak przyjaciół (takich na serio, a nie zwykłych znajomych), wykonywanie pracy, której się nie lubi (lub która jest bardzo ciężka), brak pieniędzy ponad poziom zwykłego przetrwania, brak własnego mieszkania i brak perspektyw na w miarę szybką zmianę na lepsze w którejkolwiek dziedzinie życia, powoduje ogromną samotność, żal, kompleksy, ekstremalne obniżenie samooceny, ale także dodatkowo odbiera jeszcze siły i motywację do zmian. Sytuacja covidowa jawi się w tym wszystkim jako gwóźdź do trumny. Samotność to właściwie siostra depresji.

Definicja zdrowej samotnosci czyli brak ludzi, ktorzy zabieraja nam czas.. Super podoba mi sie.. Jedna z najlepszych definicji.. Pozdrawiam ❤️

Męczy mnie taka rzecz, że nie możesz pokazać prawdziwego siebie, nie możesz przedstawić swoich myśli i obaw, nie możesz pokazać, że masz słabe dni itd., bo takiego żadna nie chce. To ciągłe gadanie "bądź sobą w relacjach/związkach" dobija. Chciałbym kiedyś się komuś wygadać i mieć pewność, że ta osoba mnie rozumie, i nie powie: "przestań klepać takie głupoty, inni ludzie mają większe problemy". Ale nie mam komu. A w związki nie wchodzę, bo nawet znajomości nie umiem nawiązać. Tak sobie jakoś egzystuję na tym smutnym świecie.

Obecnie żyje sobie, bo żyje. Nie obchodzi mnie nic, mam hobby i spełniam się w nim. Na początku moje otoczenie zaczęło mnie od siebie odizolowywać. Nie powiem to było frustrujace, ale z czasem ja zaczęłam się odizolowywać. Kocham książki, uwielbiam pisać i rysować. Czuje się spełniona, ale dalej gdzieś z tylu głowy, potrzebuje chodź jednej osoby, która mnie wysłucha

Dzięki za odcinek w ten samotny piątkowy wieczór. Zawsze miło posłuchać takiego mądrego i interesującego człowieka!! :))

najgorsza samotność to odizolowanie od samego siebie, utrata siebie albo swojej "duszy"; na szczęście siebie można odzyskać i wtedy człowiek już nigdy nie jest "sam"

jako uczennica przez kwarantannę nie mogę być sama z myślami i moją sztuką, bo szkoła wlewa się w mój czas i nie mogę być z ludźmi, co zagłuszyłoby to, że nie mam kogoś kogo mogę sluchać i do kogo mogę mówić. Pełna samotność to kiedy jesteś sam ze sobą fizycznie i emocjonalnie Milego dnia

Samotność bywa bardzo inspirująca. Mamy czas na przemyślenie wielu aspektów swojego życia, zastanowienie się czego chcemy od życia, popracować nad swoimi projektami. Odpocząć psychicznie.

Samotność pomogła mi poznać siebie i się rozwijać, lecz z czasem zabrakło mi ludzi, z którymi mogłabym podzielić się swoją osobowością. Rozwój zamienił się w swego rodzaju kryzys, zaczęłam mieć poczucie, że to co robię nie ma sensu, gdy ludzie wokół mnie mają bogate życie towarzyskie a ja jestem poza ich światem. Było mi też przykro, gdyż poza najbliższymi domownikami nikt tak naprawdę mnie nie znał. Robiłam swoje i czerpałam z tego satysfakcję, ale były też momenty załamań. Sama nie wiem czy jestem samotniczką z wyboru. Wiele czynników przyczyniło się do mojej samotności, ale również ja sama mam dość specyficzną naturę, co utrudnia kontakty z innymi ludźmi. Wobec najbliższych jestem zupełnie inną osobą, przed obcymi bardzo trudno mi się otworzyć.

Bycie samym nie jest tożsamym z byciem samotnym. Właśnie najgorzej jak człowiek jest otoczony ludźmi i czuję się samotny...

Wydaje mi się że samotność wśród ludzi występuje gdy ignorujemy potrzeby naszego 'ego' i umiera ono z głodu, sabotujemy samych siebie i czujemy się gorsi od innych, lub nie umiemy stawiać granic i sami nie wiemy czego chcemy od innych, na co my i oni mogą sobie pozwolić. Myśle że samotność w obecności osoby nam "bliskiej" która w zasadzie nic o nas nie wie i może widziec w tym wyłącznie korzyści dla siebie, jest to wariant najtrudniejszy, najbardziej bolesny i ogólnie - gra niewarta świeczki :)

Jestem borderem więc nie mam obiektywnego oglądu. Albo obsesyjnie potrzebuje ludzi albo totalnie się od nich izoluje i ich olewam. Dużo w tym krygowania się i manipulowania bo bordery panicznie boją się odrzucenia

Tylko mi smutno po wysłuchaniu tego... To jest taki temat, o którym można gadać godzinami a i tak nic to nie zmieni 🤷 to życzę chociaż miłego dnia czytającym ten komentarz 🙂

Ja szczerze mówiąc, lubię siedzieć sama, zamknięta w 4 ścianach. Jest do dla mnie sposób na "nałdowanie baterii" nawet jeśli robię rzeczy, które mnie w jakiś sposób męczą. Ale jednocześnie jestem osobą, która lubi mieć dużo obowiązków chodzić i załatwiać różne rzeczy (nawet jeśli rozmowy z ludźmi mnie strasznie stresują). W tej chwili, nie posiadając takiej ilości obowiązków, czuję się przytłoczona, bo moja samotności nie jest sposobem na wyciszenie, odpoczynek i twórczą pracę, a staje się całą moją codziennością. Choć i tak znoszę to wszystko dużo lepiej od moich znajomych, którymi głównymi zainteresowaniami są spotkania towarzystkie i imprezy.

Kocham twój kanał ❤️🥺// twoje filmiki są dla mnie przynajmniej bardzo interesujące i zawsze czekam na nowy odcinek 🥰

Czasami odkładam płótno pędzel i ciężko płacze... nie do końca zainteresowania potrafią zastąpić kontakt z innymi...

O tak! Myślałam że jestem introwertykiem. Ale teraz myślę że mam społeczną fobię. Bardzo nie lubię być wyeksponowana zwłaszcza na ludzi do których nie mam zaufania. Nie zabieram głosu w większych gronach. Potrafię się martwić kilka dni po tym jak byłam wyeksponowana na ludzi (tzn jak coś opowiedziałam) żałuję że się odzywałam. Ale tak naprawdę uwielbiam ludzi mam kilka ważnych osób które lubię widzieć i brakuje mi ich na kwarantannie. Najchętniej widuję ludzi w układzie jeden na jeden. Nie lubię rywalizować o uwagę. W układzie na 3 osoby mogę się spotykać z ludźmi do których mam zaufanie. Więc jak introwertyzm czy społeczna fobia?

Czuję samotność i chcę poznać kogoś nowego, dlatego że boję się że obecni znajomi mnie opuszczą i szukam sobie tak jakby kogoś "na zapas" żeby nigdy nie zostać kompletnie samemu. Mam nadzieję że nie tylko ja czuję coś takiego

Ja szczerze wolę być sama, ponieważ nie mam ochoty opowiadać ludziom, nawet bliskim, tego co się u mnie dzieje, więc każda relacja z mojego punktu widzenia zmusza mnie do obnażania siebie wbrew swojej woli albo do kłamstwa, inaczej rozmawiamy tylko i wyłącznie o tej drugiej osobie lub milczymy i to nie jest ta zdrowa cisza. Ludzie często się izolują, bo nic dobrego się u nich nie dzieje, a nie chcą bliskich zasypywać swoimi problemami, dlatego żeby nie kłamać, lepiej się od wszystkich odciąć całkowicie. Sobie tak czy inaczej nie pomożemy, a zaoszczędzimy nieprzyjemnych sytuacji tej drugiej osobie. I dlatego to jest lepsze rozwiązanie.

Co innego samotnosc w mlodym czy srednim eieku a co innrgo w wieku starszym... Stsrsi ludzie bardzo bolesnie odczuwaja samotnosc a jeszcze bolesniej gdy czuja sie samotni będąc z osobą kochaną!

Można być samotnym w tłumie,bo samotność to nie mieszkać samemu,Samotność to pustka po kimś i tęsknota lub tęsknota za kimś kto jest marzeniem serca,,Może jeszcze niema tego kogoś w życiu ale już jest w sercu pragnienie,aby był ktoś taki,

Hipoteza o jedzeniu z nudów jest bardzo ciekawa. Sam często (szczególnie ostatnio) stwierdzam że możnaby coś zjeść bo np. nie mam już nic do zrobienia.

Lubię rozróżnienie pojęcia samotności od osamotnienia. To drugie jak łatwo się domyślić zawiera w sobie ów brak głębokich i satysfakcjonujących więzi. Co do samotności, to powiedziałabym, że jest częścią każdej relacji. Jest jak pauza w muzyce. Jeśli w relacji nie ma miejsca na samotność, mówimy najczęściej o jakimś zaburzeniu więzi. Najciekawsze jest dla mnie poznanie potrzeby samotności. Kiedy? Dlaczego? W jakim celu potrzebuję być sam. W ten sposób samotność służy więzi. Kiedy jestem sam, by słuchać mojego wnętrza, tworzyć, robię to po to, by później dać to innym.

Kiedyś miałem w życiu taki okres że dużo osób ze mnie zrezygnowało. Poczułem samotność i zaczolem od niej uciekać. Nabawiłem się wielu problemów. Z czasem nauczyłem się być sam czułem się lepiej sam ze sobą niż z kimś kto nie patrzy w oczy tylko na ręce. Teraz buduje właśnie więź z dziewczyną, nie potrafiłem tego zrobić od 3 lat Teraz mi to wychodzi pozdrawiam

W radzeniu sobie z samotnością przeszkadza to jak bardzo ludzie zaczynają Cię żałować. Nawet kiedyś bardzo lubiłem swoją niezależność i ogrom wolnego czasu to ciągłe komentarze czy nie jest mi smutno itp. doprowadziły mnie do tego że zacząłem co raz częściej się nad tym zastanawiać. Kiedyś uwielbiałem podróżować ale reakcje szokowe ludzi "jak to tak, samemu?" sprawiły, że trochę mi to zbrzydło.

Też tak kiedyś miałam. Ciągle chciałam przebywać z ludźmi. Wydawało mi się, że wolny czas najlepiej spędzać ze znajomymi. Teraz bardzo mi się to zmieniło. Wolę zdecydowanie swoje towarzystwo. Zauważyłam, że ludzie gadają w kółko to samo i historie ciągle się powtarzają. Ale raz na jakiś czas ploteczki polecam, żeby docenić swój spokój w głowie 🙂🙂🙂

Z Twojego polecenia przeczytałem 'Wilka Stepowego' Hessa. Zaintrygowała mnie ta powieść. Książkę pochłonąłem w niecałe dwa dni.

Ja osobiście zaobserwowałem u siebie, że uwielbiam być sam ale nie potrafilbym być samotny. Bardzo dobrze obrazuje to sport jaki trenuje- Judo znacznie lepiej czuje sie wychodząc na matę z myślą, ze polegam w tym na sobie majac jednak za matą kolegów dopingujących i trenera trzymajacego za mnie kciuki niż na przykład grając w piłkę nożną gdzie jestem otoczony przez moją drużynę i nie jestem co prawda samotny ale nie jestem też sam. PS. Bardzo lubie materiały, które wypuszczasz mimo, że nie zgadzamy się na wielu fundamentalnych polach, zdajesz się być rozmówcą reprezentującym odmienne poglądy jakiego bym sobie życzył 😉

Samotność jest twórcza!

chyba lepiej być samemu niż z kimś kto nas kompletnie nie szanuje jako osoby tylko po to żeby "kogoś mieć" i w ogóle czy można kogoś "mieć"? ja tam wolę żeby mnie nikt nie miał, skoro nie może / nie chce mu się postarać być ze mną tak, jak ja tego potrzebuję

Bycie samemu, to coś innego niż samotność.

Jak już czuję się czasem samotny to przede wszystkim emocjonalnie bo mało kto mnie rozumie, wie co czuję i stara się zrozumieć, tylko moja kobieta w większości wie co, jak, w jakim stopniu mnie coś rusza i co czuję. Całe szczęście jest też grupka osób która wie jak ze mną rozmawiać w maksymalnie 30% co mnie dziwi bo ja mogę się dogadać z większością w 90% a ze mną trzeba znaleźć odpowiednią ścieżkę co potrafi znikoma ilość osób ale kilku się udało i chwała im za to

Męczy mnie szukanie przyjaciół i boje się tego robić ale jeszcze gorzej się czuje gdy przypominam sobie że jestem sam jakbym był jedynym człowiekiem na ziemi. Mimo tego dzięki samotności zacząłem ćwiczyć, pisać i robić wiele rzeczy których wcześniej nie miałem czasu robić. Lubie być sam ale nienawidzę czuć się sam.

Byłam jestem i na pewno będę 😃

Ja z samotnością spotykałam się bardzo często od czasów wczesnego dzieciństwa. Przez ostatni rok w nowej szkole miałam problemy z odezwaniem się do kogokolwiek i jedyne czego chciałam, to mieć kogoś przy sobie. No i wyszło tak, że spotkałam się z jedną osobą w wakacje. Myślałam, że wtedy będę szczęśliwa, jednak czułam się smutna i bardzo samotna, mimo że rozmowa była przyjemna.

Ja mam fobię społeczną i moi przyjaciele to ludzie wysyłający mi życzenia kilka razy w roku na facebooku, ale lubię ludzi i potrzebuję ich. Taka samotność jest okropna

To nie zmienia faktu, że można być 'SAMEMU/SAMEJ' i *NIE czuć się 'samotnym'* - ja na przykład jestem sama z wyboru - za dużo się dzieje w moim życiu, by jeszcze *dzielić czas* . 🤨 Wszystko zależy, co kto lubi. 🤔 😁

Ja mam ten problem w związkach, że lubię samotność , a już na pewno wolę ją niż spędzać czas z kimś z kim nawet nie mam fajnych tematów do rozmów. Po za tym mam tyle zainteresowań i tak bardzo lubię się skupiać na tym że czasem wręcz przeszkadza mi obecność innej osoby tym bardziej jak ta osoba nie ma żadnych zajęć i chce non stop mojej uwagi, a to mnie bardzo męczy.

Samotność wydaje się być subiektywnym odczuciem. Bycie samemu to niekoniecznie samotność.

Właśnie dlatego wolę być sama i być "samotna", niż być samotna wśród ludzi, łatwiej zaakceptować stan samotności, gdy jesteśmy tylko ze sobą, tym bardziej że jest to zazwyczaj stan dający wiele możliwości, pozwala nam na rozwój i odpoczynek. Też zauważyłam, że moja samotność bierze się z pewnych kompleksów, często wydaje mi się, że nie jestem wystarczająco dobrą znajomą czy przyjaciółką. Stąd też myślę, że wzięła się moja zaborczość, bo chcę być jedyną godną zaufania osobą dla swoich bliskich. Pewnie wynika to z tego, że dopiero kilka lat zaczęła nawiązywać jakieś relacje poza rodziną i zawsze czułam, że odstaję od innych ludzi, trudno mi tak podejść i zagadać, co wydaje się dziwne dla wielu osób, bo jestem pozornie otwartą osobą. Nawet jak byłam w związku, chciałam mieć wzgląd do życia mojej dziewczyny 24 na dobę, nie mogłam się pogodzić z myślą że nie jestem jedyną dla niej ważną osobą.

Ja nie jestem teraz w związku, ale nie czuję się samotnie. Zrozumiałam, że zabiegałam rozpaczliwie o towarzystwo, bo nie potrafiłam być szczęśliwa sama ze sobą. Nie każdy musi być w związku. Niesamowita sprawa, ale często ludzie w małżeństwie potrafią czuć się samotni i opuszczeni. Prosta, choć niełatwa do osiągnięcia rzecz - pokochaj siebie. Ja czułam się bardzo zniszczona przez doświadczenia z młodzieńczych lat i myślałam, że moim przeznaczeniem jest żyć na zmianę kochając i nienawidząc siebie ciągle i ciągle. To mnie wypalało. Troszkę zajęło zanim zdecydowałam się na terapię. W Psychologgii przyjmuje pani Aleksandra Osińska. Uważam, że to fantastyczna psycholog. Teraz czuję się lepiej i od trzech lat jestem w szczęśliwym związku, ale najpierw musiałam pogodzić się z samą sobą. :)

Przepraszam osoby, od których zaczęłam się izolować, mimo że je bardzo lubiłam... Czasem mam takie okresy w życiu, że najchętniej bym się schowała przed wszystkimi na jakiś miesiąc, nie odzywam się, wyłączam telefon. Nie wiem jakim cudem jeszcze inni mnie lubią i sami się odzywaja?

Nie żyjemy dla, siebie. Teraz ludzie odsunęli się od siebie. Komputery , telefony itp urządzenia. Człowiek lubi mała ciekawa grupę ludzi. To wymiana myśli.

Obejrzałem kilka filmów ale one nic nie wnoszą. To tylko taka bardzo ogólna teoria.

samotnosć jest tutaj sprowadza się do rozważań filiżankoloficznych, z prespektywy psychologicznej może osoby czujące się osamotnione w towarzystwe mają złe towarzystwo albo nierozwiązane własne ciągłe konflity wewnętrzne, człolwiek zdrowy czuje się dobrze wśród ludzi, nie gloryfikuje samotnosci; czesem nie można wybrac towarzystwa, np. Pan T z filmu Pan T. albo fanki AC/DC na dłoni nie znmienią otoczenia politycznego, ale to dla nich powód do celu, do działania, nawet w złym otoczeniu można nie czuć się samotnym, bardziej niebezpieczne są nieprzepracowane lęki

W grupie,czy w związku i w niewoli samotności😈👋🤔czy, to samotnie w wolności i konteplacji😉✋co kto lubi...🌍🕊🎺🌷

samotność jest najgorsza mam 19 lat i nie miałem nigdy żadnych kontaktów żadnych przyjaźni , wspomnień czy znajomości nie umiem kompletnie się zachować wśród ludzi , samotność jest największym bólem nie mieć do kogo się odezwać czy też przytulić czy też pograć z kimś jest najgorszą z możliwych rzeczy patrzeć jak w szkole idą w grupach i gadają śmieją się uśmiechają , patrzeć na ulicy na grupy czy też jak wstawiają zdj na fb z imprez czy opowiadają o imprezach o przypałach itd a ja nie mam tematu czy też nie mam co opowiadać bo życie to jest u mnie dom szkoła dom szkoła dom szkoła ..... nie ma żadnych zalet samotność nie ma to żadnych zachęt by żyć czy rozwijać coś nie mam chęci by grać na intrumencie bo nie mam dla kogo tego robić i się muszę zmuszać by robić cokolwiek

Kolejny raz Ci piszę, Stephen Covey Pozdrawiam, fajny odcinek

Ja całe życie sam nigdy nie miałem dziewczyny, przyjaciół zawsze z daleka niechciany , zero od urodzenia . Chyba nie pasuje do tych czasów , wszystko robione na siłę, sami toxyczni Ludzie .Każdy tylko ocenia wyzywa nie wiedząc nic o drugim człowieku, nie polecam może wam się udało to się cieszę, niestety ja mam już bliżej do końca...

7:53 no właśnie. Ja od zawsze byłam sama ( nie wiem czemu🤷‍♀️ ludzie poprostu mnie nie lubią, więc sie nie narzucam) więc samotność mi nie przeszkadza. Największy problem mam w ocenieniu samej siebie, to znaczy jak ktoś mnie pyta czy jestem introwertykiem czy ekstra to nie mam pojęcia co powiedzieć🤷‍♀️ bo sama nie wiem i nie wierze w to, że testy mnie określą skoro sama nie umiem. Tak samo mam w innych aspektach, np ,,czy mi sie to podoba czy nie,, czasem poprostu nic nie czuje i co mam odpowiedzieć jak ktoś sie pyta? Zazwyczaj pada odpowiedź ,, może sie podobać ,, bądź ,,ciekawy film,, Zdarza się również, że nie jestem w stanie nazwać swoich emocji, w sensie jak jestem zła no to wiem, że jestem zła 😂 ale np w tym momencie pisząc to, jakby ktoś zapytał mnie ,,co czujesz,, opowiedziałabym ,,nie wiem,, bo nie wiem. Ponieważ nie mam ani znajomych ani przyjaciół, którym mogłabym zaufać, nie wiem czy to jest normalne... Ma ktoś tak?

Witam fajny film. Napiszę moje zdanie. Dobrze, więc tak. Z założenia (Że tak to nazwę) ludzie wcale nie są hmmm jak to nazwać niech będzie jednostkami stadnymi tzn. Że owszem Mogą, ale nie muszą "żyć w stadzie", czyli mieć tzw. towarzystwa. Ale pomijając już nawet to bo nie o to w sumie w tym najbardziej chodzi to uważam, że po prostu możemy być szczęśliwi gdy jesteśmy sami i inne osoby traktujemy jak dodatek do naszego życia (o tym wspomnę jeszcze później żeby mnie Pan źle nie zrozumiał). Najczęściej winą za takie myślenie, czyli za złe znoszenie samotności można winić m.in. media. Na każdym kroku jesteśmy bombardowani zdjęciami szczęśliwych par, fajnych paczek przyjaciół itp. I człowiek przez coś takiego uważa, że samotność jest zła, ma to tak jakby zaprogramowane, nie mówiąc już o tym jak bardzo często na Ciebie wtedy wszyscy albo większość patrzy mówiąc teksty w stylu: haha nie ma przyjaciół, haha nikt jej/go nie chce. Do tego otuchy wcale nie dodają nasze kochane babcie ciągle upominające się o wnuki i czekające na białą suknię. Więc jesteśmy tak zaprogramowani i do tego dążymy. Jednak nikt nie pomyśli, że istnieje coś takiego jak samotność z wyboru bo może nie każdy chce zwieńczyć swoje życie ślubem albo nie zależy mu za specjalnie na paczce przyjaciół. Często wtedy ludzie wchodzą w związki z byle kim byle tylko mieć chłopaka albo dziewczynę i nawet nie chodzi o innych ludzi, oni po prostu bardzo często myślą, że muszą z kimś być bo inaczej są samotni i źle się z tym czują bo są tak zaprogramowani co jest dla mnie wielką głupotą. Teraz apropo tego całego dodatku do życia do którego miałam wrócić. Nie chodzi mi o to że masz nie gadać z nikim ( Ale jeśli nie chcesz z nikim gadać to owszem rób to) tylko o to żebyś nie uzależniał swojego szczęścia od innych osób, od tego czy z kimś będziesz czy Nie, od tego czy się z kimś przyjaźnisz czy nie. Ale pokażę to też na takich 3 przykładach i pokażę dokładniej o co mi chodzi. 1 przykład: Ania jest smutna bo nie ma chłopaka. Wszystkie jej koleżanki mają A ona nie ma. Więc poznaje takiego Piotrka i wchodzi z nim w związek. - To jest desperacja i szukanie kogoś na siłę i uzależnienie się od drugiej osoby której w dodatku czasami i często nawet nie kochamy. 2 przykład: Ania spotyka się z Pawłem. Po czasie go pokochała. Jednak każdą chwilę chce spędzać z nim. - To jest już zdrowsza sytuacja, ale dalej jest to jakieś uzależnienie od drugiej osoby. 3 przykład: Ania spotyka się z Kacprem bardzo go kocha i szanuje, ale szanuje również swój własny czas i nie musi każdej wolnej chwili spędzać z Kacprem. - To jest zdrowa sytuacja. 4 przykład: Ania spotyka się z Markiem nigdy go nie kochała i nie kocha ale nie chce być sama bo uważa że to jest złe. - To już jest desperacja do kwadratu. Teraz tak. Bo do czego dążę. Naszą Ania z 3 przykładu kat na prawdę może to kochać nawet bardziej lub równo z tą z 2 przykładu ale mimo to nie musi spędzać z nim każdej chwili (I tak to jest możliwe). Więc kończąc moją wypowiedź uważam że możemy być szczęśliwi sami że sobą i że ta cała "samotność" jest dobra A czasami nawet jest nam potrzebna i tyle. Fajny film :) Pozdrawiam :)

Ja jestem czasem samotna, ale mi to nie przeszkadza zbytnio (mogę poczytać książki, posłuchać mojej kochanej muzyki, albo wyciszyć, pomyśleć), ale lubię też spędzać czas z rodziną i przyjaciółmi.

Ja lubię moja samotność.Moze nie na wieczność,ale póki co jest mi z nią dobrze.

🍓

Potrzebujemy bratniej duszy .

Panie to juz prawdziwy problem, no wlasnie dlaczego?.

Mialam samotne dziecinstwo, wsrod starszych osob i paradoksalnie to nauczylo mnie byc sobia sama kompanem. Nie nudze sie sama. Mam rodzine, ale lubie miec czas tylko dla siebie samej.

DOBRE STRONY SAMOTNOŚCI Samotność nie jest smutno-szara, lecz wiele może mieć odcieni, bo w zgiełku życia daje sporo wolności, czasu i przestrzeni.

Ja też uwielbiam Wielkie Piękno!

Co jest najgorsze w kazdej pszyjazni albo małżeństwa (brak wyrozumienia i lekcewazenie ważności kazdej niepokojącej sytuacii)

Właśnie najgorsza jest samotność w związku i teraz podczas tych tygodni jeszcze bardziej to odczułam... Wiele się teraz mówi mamy więcej czasu dla siebie poświęćmy go sobie itp u mnie tak nie ma... Mój chłopak woli go spędzić przed tel albo tv..

Ja mam już dosyć i nie wiem jak sobie radzić . Dlaczego taka piękna i wartościowa relacja jak przyjaźń tak się zdewaluowała,? Ludzie się pozamykali w bańkach że swoimi partnerami czy rodzinami. Czy od razu trzeba mieć partnera ,aby nie czuć się samotnym?

Jest jakieś określenie, zjawisko, które definiuje człowieka, który lubi samotność wyłącznie tą z wyboru. Ale dłuższa alienacja powoduje stres i niepokój, a komfort odnajduje się dopiero wśród ludzi? Proszę o odpowiedz. :) jakies przeciwieństwo hikikomorii?

Przyznam się ze z wiekiem ludzie mię drzania uciekam od nich czuje się wtedy spokojna wracam do żywych gdy jestem sama

A co w przypadku kiedy po prostu nie potrafi sie budowac relacji z innymi ludzmi? Wtedy chyba czlowiek czuje sie po prostu skazany na samotnosc.

swietny odcinek. tylko, gdy juz zdalam sobie sprawę, że jestem samotna bo nie umiem zbudować zdrowiej więzi z ludźmi, jak z powrotem zacząć przywracać umiejętność ich budowania? żeby nie był to jeden tydzień próby na siłe bycia towarzyskim i innych patologicznych w drugą stronę skłonności, a potem wycofanie sie?

Ja czuję się samotnie wśród ludzi

Trudno uwierzyć że ktoś woli być sam bardziej skłaniam się ku temu że został już tak zraniony że boi się zaufać po raz kolejny i stąd wybór samotności, ja odkąd pamiętam nawet jako dziecko czułam się samotna to swego rodzaju pustka w środku która towarzyszy mi od zawsze myślę że jest to też spowodowane tym że ojciec wyjechał jak miałam 4 lata i nic nie było wstanie tego wypełnić do dziś mam z tym problem boje się odrzucenia i choć bardzo chce związku niszcze moje relacje , byłam też w relacji gdzie czułam się samotna ponieważ partner nie był wstanie sprostać moim oczekiwaniom i to jest temat na terapię kolejna sprawa to myślę że osoby z depresją właśnie często czuja pustkę niezrozumienie a co za tym idzie samotność to moje spostrzeżenia dzięki za film bardzo lubię pana filmy gdyż jestem jak pan WWO i to o czym pan mówi sprawia że potrafię zatrzymać się przy temacie i głębiej go przemyśleć a to sprawia że wiele spraw rozumiem albo widzę u siebie pozdrawiam

przed 301!

Nie kupuje tego że zainteresowania pomogą przestać czuć się tak jak się czuje, bo jestem przygnębiony samotnością. Uczę się kodować, biegam, czytam. I co? Jak nie mam komu powiedzieć co naprawdę czuję? Co myślę. Kogo to obchodzi...

Ok cały czas jest temat " ja czuję się samotny/a, ja, ja", a może trzeba spojrzeć, że inni też czują się samotni i trzeba im poświęcić swój czas, kawałek siebie, okazać zainteresowanie.

Samotność moja jest wynikem , wyjazdu do pracy zagranicę. W moim długoletnim związku czułam się samotnie do tego doszły problemy ze zdrowiem a w końcu po operacji utrata pracy. Czułam się , że jestem ciężarem dla mojego męża. On realizował swoje cele nie dbał o mnie. Nadażyła się okazja do wyjazdu do pracy, przez moją siostrę . Był wolny etat w jej miejscu pracy. Poleciałam pełna optymizmu i wiary , że się odbuduję finansowo i stanę na nogi . Praca poniżej moich kwalifikacji i do tego na starych maszynach. Przeżyłam szok , wszystko nie tak jak sobie to wyobrażałam. Problemy z językiem , problemy administracyjne i problemy rodzinne z siostrą i jej mężem. Mysiałam 3 miesiące mieszkać z nimi . Dochodziło do spięć i ogromnej kłutni po której poleciałam na przerwę świąteczną do domu. Wróciłam po 2 tygodniach ze powodu pracy , bo tylko to tu mnie trzyma . Teraz mieszkam od 1,5 roku sama nie mam tu dobrych znajomych i bliższych więži . Najgorsze w tym wszystkim jest fakt, że wszyscy oczekują , że zostanę tu do emerytury tzn. jeszcze ponad 4 lata .

W filmie jest opis "Przyczyny twojej samotności", a pod filmem "Dlaczego czujesz się samotnie". To są dwa różne tematy.

Do pewnego wieku masz to w nosie i do pewnego wieku zawsze kogoś znajdziesz. Od pewnego wieku możesz stanąć na głowie i nikt cię nie zechce. Ostatecznie najbardziej nikt nie chce starych dziadów. Pochowa was MPO 😂 i tylko dlatego, że ludzkie zwłoki są dość duże i długo śmierdzą 😂. Ja np mam pewien plan. Chcę odbyć ostatnią podróż. Więcej nie powiem, ale zamieszkam w ciele lisa, krukaa może nawet wilka.

zaden czlowiek nie jest stworzony do samotnosci i rzadko jest ona swiadomym wyborem

Wszystko to prawda, tylko jak to zrobić, żeby się czuć dobrze będąc samemu? Dlaczego jednym to nie sprawia problemu, a inni kompletnie nie potrafią się odnaleźć będąc sami? 🤔

Najgorzej według mnie jest kiedy otaczają cię ludzie a i tak czujesz się jak byś był na środku pustyni

Zawsze byłam sama i zauważyłam że zwyczajnie nie umiem być w związku

Zaobserwowałem na Twojej półce Atlas zbuntowany Ayn Rand. Można spodziewać się analizy tej książki?

Nie jestem pustelnikami , lubi się ludzi ciekawych wewnętrzne . Rozmowy które uczą wzajemnie. Trochę samotności nie szkodzi. Przyjaciół teraz nie ma . Nawet znajomych, kapitalistyczny świat. Praca , dom , rodzina i pasję .

Mam wrażenie ze słucham audycji radiowej

Człowiek jest istotą społeczną z natury, został stworzony do kochania i bycia kochanym (piramida potrzeb Maslowa) stąd wybieranie samotności jako stylu życia jest czymś nienaturalnym, co moim zdaniem prowadzi nie tylko do pogrążenia siebie, ale także może w zły sposób wpływać na życie innych ludzi

Film trafia w sedno 🤔

Nie zgadzam się w pełni z punktem, że jeżeli człowiek ma zainteresowania to łatwiej jest mu znieść samotność. Są osoby, które muszą np działać społecznie mogą długo nie wytrzymać z tą świadomości, że będą sami.

Wie ktoś, czy można jakoś na NFZ czy coś opłacać psychologa? Bo 50'cio minutowa terapia psychologa/psychiatry online jest bardzo droga, a nie wiem, czy zaczynać, bo jak to ma być jedna, dwie terapie na miesiąc, to to się mija z celem... a bardzo potrzebuję, bo długo już tak nie pociągnę. I nie nie użalam się nad sobą i nie szukam atencji, po prostu zbyt wiele już zmieniłem i nadal nic, brak mi już sił od tego upadania i wstawania z kolan

Może dlatego, że od miesiąca nie wychodzę z domu :/

Ja już jestem samotny od przeszło 3 lat i tak się kurde przyzwyczaiłem, że nie łatwo było by pozwolić komuś wejść w życie z butami... Trzeba się z tym pogodzić bez względu na to czy to z wyboru czy los tak chciał.

Czuję się samotnie bo nie mam dziewczyny :P

Akurat czułam się samotna

Jaka jest różnica między bycia samotnym a być samym..?..ja jestem sama!!!..chociaż wolałabym by dwa pokoje dalej ktoś coś pisał czytał..czemu nie..przestrzeń..no własnie

Mieszkam sam od 7 lat czy to można nazwać samotnością?

Są ludzie którzy się czują dobrze w samotności bo wiem a zadarzaja się?