Dlaczego to przypomina moje studia XD tak samo z przypadku, duże braki z liceum, poczucie straconego czasu, ale najbardziej prawdziwy moment to ten gdzie mówisz o tym, że na studiach nie trzeba się uczyć, a potem zderzasz się z rzeczywistością XD

Zaraz październik i prawie wszyscy moi znajomi idą na studia. Ja też miałam iść, ale jednak coś zmieniło się w mojej głowie i nie idę. Rodzice przyjęli to dobrze, może dlatego, że oni też na studiach nie byli, ale reszta rodziny mnie przez to krytykuje, mówią że nic nie osiągnę i będę nikim, nawet niektórzy się ode mnie odsunęli, bo "jestem ta gorsza". Jednak ja mam swój pomysł na życie i zaczęłam go powoli rozwijać, mam nadzieję, że osiągnę to, co od początku zamierzam i nie będą mi w tym potrzebne studia. Kto wie może za kilka lat wpadnie mi w oczy ciekawy kierunek i jednak pójdę, ale na tą chwilę nie miałabym takiego, który by mnie jakoś bardzo zainteresował. Dziękuję za Twój filmik i to, że dzielisz się swoimi myślami i doświadczeniami. Życzę miłego dnia😊

Dzięki za filmik, pomógł bardzo!!

Świetny odcinek!

ojeny strasznie cie rozumiem.... aktualnie jestem na pierwszym roku studiow i szczerze poszlam na nie pod przymusem rodzicow i nie minal nawet miesiac od ich rozpoczecia a ja juz totalnie nie mam ochoty uczestniczyc w tym wszystkich zajęciach i najchetniej to rzucilabym je w tej chwili, no ale rodzice sie nie zgadzają.... podobnie jak ty tez nie widzialam siebie na studiach i osoboscie uważam że one nie są takie ważne jak każdy mówi teraz i aktualnie planuje wyjazd zagranicę do jakiegoś kraju do pracy i zobaczymy jak to się potoczy..... pozdrawiam!

Jestem na pierwszym roku Architektury i już od początku źle się czułam na tym kierunku. Od października myślę nad zmianą, ale mam ciągle z tyłu głowy ile czasu (i pieniędzy) poświęciłam, żeby wgl się na nie dostać. Od 5 lat maluje, ale ciągle miałam powtarzane przez rodzinę, że ASP nie jest dla mnie, że po tym pracy nie będzie, więc wybrałam architekturę, bo lubiłam się o niej uczyć.... właśnie... uczyć nie projektować. Teraz jak robię te wszystkie zadania to płacze nad laptopem, na widok rysunków jest mi niedobrze, nie wyrabiam z deadline'ami bo nie mogę się za nic zabrać. I w taki sposób przesiedziałam aż do teraz, niedługo zaczyna się rekrutacja a ja nie wiem czy zmieniać kierunek, a jak tak to jaki... Nigdzie się nie widzę, a to ile razy miałam powtarzane, że na ASP się nie odnajdę "bo jestem zbyt ułożona" jednak miało na mnie duży wpływ bo nie było to powiedziane tylko jeden raz... Boję się zrobić rok przerwy już po jednym roku studiów, czuję, że czas tracę, ale siedzenie na tym kierunku wykańcza mnie nie tylko psychicznie ale też fizycznie... Szczerze podziwiam osoby, które miały odwagę tak jak ty zostawić to w cholerę i szukać innej drogi. Bo ja nawet jak szukam to nie umiem znaleźć i wybrać....

Świetny odcinek. Też się zastanawiam czy nie rzucić studiów. Skończyłam licencjat z Turystyki kierunek fajny I strzał w dziesiątkę. Rzuciłam zarządzanie po 1 zjeździe bo stwierdziłam na magisterskich, że nie nadrobie 3 lata statystyki. Pamiętam, jak przepłakałam nad siedseniem nad projektem z statystyki. Następnie zaczęłam pedagodike magisterską I nie wiem czy to dobry wybór. Wszystko zaliczam na 5 jednakże mam problem z praktykami. Nie chcą mi uznać uprawnień jeśli nawet je skończę tylko mówią muszę jeszcze iść na podyplomowke bym mogła nauczać przedmiotów zawodowych. Im więcej chodzę na te praktyki na których nikt mi nie przekazuje wiedzy tym stwierdzam, że to bez sensu, bo wyjdę bez żadnej wiedzy (studia zdalne). Rodzice mnie porównują do innych; że wszystkie tzw gluspsze koleżanki mają, A ja nie mam magistra . Tyle że coraz częściej uważam, że mi to nie jest potrzebne. Pracuje w call center I naprawdę lubię swoją pracę staram się o awans jako bycie trenerem, uczyć nowe osoby. Przytłacza mnie to jak inni mi mówią że powinnam skończyć, że sobie świetnie radzę Ale co z tego jak ja totalnie się czuje jak głąb pomimo że zdaje to wszystko w czasie. Każdego ranka myślę nad tym jakie to jest bez sensu, czasami mi się odechciewa na tyle że przepłacze cały dzień.

Miałam być pierwszą osobą w rodzinie, która skończy studia. Jestem na 3 roku, nie odnajduje się tu i nie mam pojęcia co ze sobą zrobić

Wymagania na farmację: matura rozszerzona z chemii i biologii. Spoko, lubię chemię i biologię to przecież jakoś to będzie. Angielski jak angielski, co prawda będzie specjalistyczny, ale do nauczenia. Co z tego, że dostaję na twarz (bio)fizykę na pierwszym roku, (chemię) fizyczną prawdopodobnie na drugim. Matma rozszerzona, no pewnie, że jest... ehhh... Czuję się zupełnie jak Ty się czułeś. Ileż to razy chce mi się ryczeć, gdy po wielogodzinnej nauce danego tematu nie rozumiem absolutnie nic na ćwiczeniach, które i tak są w formie zdalnej (czyli do praktyki przygotowują raczej średnio). Wykłady w tej formie jakoś działają, tyle że czuję, jakbym kompletnie nic z nich nie wynosił, mimo robienia notatek. Mimo wszystko jestem osobą upartą i chciałbym przeżyć te 5 lat (według starszych roczników farmacja zaczyna się od 3. roku), ale nie chcę walić głową w mur. Dosłownie po miesiącu zacząłem myśleć o rezygnacji ze studiów na jakiś czas, znalezieniu jakiejś pracy, robieniu kursów, jakimkolwiek dokształcaniu się. Obecna sytuacja w Polsce i na świecie wcale nie pomaga, i poniekąd też jest jednym z powodów, dla których myślę o rezygnacji. Rodzice mnie wspierają i (oczywiście) odciągają od pomysłu rzucenia studiów. "Dasz radę, nie martw się, będzie dobrze, będziesz miał wyższe wykształcenie". Ja jednak czuję, że po prostu nie pasuję, póki co, na studia, które i tak są przeprowadzane w formie zdalnej z małymi wyjątkami. Może muszę dać sobie czas? Może muszę dorosnąć? Nie wiem, po prostu nie wiem, co robić...

Kurwa teraz to się śmieję, ale 2 msc (jak jeszcze ''studiowałam") temu wcale mi śmieszno nie było.

Ja rzuciłem prawo na drugim roku i zastanawiam się nad turystyką bo kocham podróżować

wczoraj akurat też rzuciłam XDDD