Mijn GIP, ofwel Elisabeth’s GIP, is een proces dat levenslang heeft geduurd. Ik heb veel levens geleefd, ik heb kasten geopend, dingen gevoeld en gehoord. Maar helaas werd het nooit met een glimlach beleefd. Al sprekend tegen individuen vroeg ik me vaak af waarom ze zich zo gelukkig voelden. Wat is het nut? Waarom zou ik in godsnaam blij moeten zijn? De lucht is grijs, de treinen hebben vertraging en mijn favoriete broek ligt in de was. Ik was boos op mezelf, teleurgesteld, klaar met geluk bewonderen zonder het zelf te ervaren. Ik evalueerde mezelf en ik bracht verandering.
Dit schooljaar heb ik zo’n vreugdevol gevoel gekregen bij het opstaan en ademen. Het was vroeger namelijk heel moeilijk voor mij om schoonheid te zien, en als iemand mij vroeg hoe mijn dag was gegaan, had ik het nooit over de kat die mij begroette, of de zon die naar binnen scheen, of hoe lekker die pannenkoeken van mama waren. Ik ben begonnen met waarderen. Of het nu een voorwerp, persoon of kleur is. Voor mijn GIP schilder ik alles wat ik wil schilderen en dat wordt gedaan met de kleur die mij inspireert. Ik denk niet twee keer na over of het wel nut heeft, ik schilder gewoon met het idee dat niet alles een intellectuele of conceptuele inhoud moet hebben. Ik bepaal nu zelf wat bewonderenswaardig is. Het tekort aan licht en vreugde kan storend zijn, het kan je laten vergeten hoe wonderbaarlijk dagdagelijkse materie is. En nu, elke keer als ik naar iemand glimlach hoop ik stiekem een glimlach terug te krijgen.
En zo niet? Dan kijk ik naar de grijze lucht waar vogels in vliegen, of denk ik aan de extra tijd die ik heb om de frisse lucht in te ademen als mijn trein vertraging heeft of trek ik een blauw topje aan!
Ik ben virtuoos, ik ben een creatieve ziel, ik heb een talent voor het leven. En ik wens iedereen, echt iedereen, om elke dag wakker te worden met een gevoel van liefde en waardering voor alles wat vergeten kan worden.