Śpiewa Violetta Villas (ang. Violetta Villas Sings) - polski film muzyczny z 1970 roku w reżyserii Konstantego Ciciszwilego, prezentujący program rewiowy Violetty Villas. Choreografię układał Czech, Frank Towen.
"Wszelkie prawa autorskie należą do TVP S.A"
Scena I
Film rozpoczyna się nagraniem z prób baletu, w takt arii L’amour Est Un Oiseau Rebelle z opery Carmen w wykonaniu Violetty Villas (tu sopran dramatyczny). Potem następuje faktyczna parafraza opery. Villas w roli Carmen uwodzi zebranych na scenie mężczyzn, czemu przyglądają się pozostali bohaterowie.
Scena II
W scenie II Violetta Villas wykonuje ówczesny standard światowej muzyki rozrywkowej, Free Again, który po raz pierwszy śpiewała w Sahara Hotel & Casino w Las Vegas. Utwór nagrany jest w dwugłosie. Jest to jedna z dwóch scen, w której artystka występuje bez towarzystwa baletu.
Scena III
Jest to kolejna parafraza opery. Villas w roli Violetty Valéry, sopranem koloraturowym wykonuje toast Libiamo Ne’ Lieti Calici z opery La Traviata. Towarzyszy jej damsko-męski balet oraz chór tenorów. Wykonanie to różni się od innych koloraturową wokalizą na końcu utworu, wykonywaną tylko w towarzystwie fletu.
Scena IV
Villas prezentuje swoją autorską piosenkę, Nie ma miłości bez zazdrości. Występuje w kilkunastu różnych kreacjach, bez towarzystwa baletu.
Scena V
Jest to jedna z najsłynniejszych scen filmu, nawiązującą do cygańskiego taboru. Villas wykonuje utwór Oczy czarne, w towarzystwie półnagiego męskiego baletu. Scena ukazuje pełen erotyzmu rosyjski romans, artystka uwodzi po czym porzuca zebranych wokół siebie mężczyzn.
Scena VII
Finał filmu stanowi pieśń musicalowa Cole Portera, My Heart Belongs to Daddy. Wykonanie Villas nawiązuje do amerykańskiego musicalu. Balet wykonuje śmiałe akrobacje, podczas gdy artystka przechadza się po rewiowych schodach. W ostatnim momencie dołącza do baletu, po czym zostaje przez niego podniesiona, wykonując ostatnią część utworu.