Bunu izlerken asıl ankara belediyesine kayyum gelmesi

17:20'de ömercan "yengen"i bir sandviç çeşidi olarak algılamadı sanırım. ya da bana öyle geldi.

Minibüsün öğrenciye 1.10 TL olduğu zamanlar çoğu kişi 1TL verip çekiliyodu ama ben 5TL verip 3.90 geri almayı bile göze alabiliyodum o 10 kuruşu vermessem hırsızlık yapmış gibi hissediyodum. 5TL leri telef etmemek için en sonunda yaklaşık 30 tane filan 10 kuruş 5 kuruş karışık cüzdanda toplamayı başardım. Okulun ilk günü sıra arkadaşımla konuşuyodum sadece ve birlikte koridorda gezerken kantine gitme kararı aldık, ben kantine gitmeden önce paraları önceden hazırlarım, sırada arkamdakileri bekletmemek için. Cüzdandan bozukluk kısmı cırt cırtlıydı sıkışmış bi çektim tüm koridor 10 ve 5 kuruş doldu ve arkadaşımla birlikte 12. sınıfların hangi camiyi soydunuz söylemleri eşliğinde tek tek topladık. Ben rezil oldum arkadaşımda oldu ama olsun o paraların gittiği yer kutsal.

Ben biraz aklı başında bir çocuktum daha doğrusu öyle olduğumu sanıyordum. İlkokul ikinci sınıfa başlamak üzereydim ve birinci sınıfta birçok arkadaşımın geğirmeli çişli kakalı ve kusmuklu geçen dışarıya uyum sağlama süreçlerini birinci elden izledim ve hayret ettim 7-8 yaşımdaki aklımla insanlar ne kadar da kontrolsüz neyse ki ben öyle değilim diye içimden geçiriyordum. Hakkaten de öyleydim ama gerçekten bir sene boyunca hiç böyle bişey yaşamamıştım, ta ki o gün gelene dek. İkinci sınıfın ilk günü. Bir şokla başladı ilk gün. Sınıf öğretmenimiz çok kötü bir virüs kapmıştı ve 2 hafta kadar geçici bir öğretmenimiz olacaktı. Değişimin farkında olan ama büyük değişimin farkına varamamış olan ben herşey normalmiş gibi okul yaşantımı sürdürüyordum bilirsiniz kart oyunları ezilmiş kola şişesiyle futbol vs. Ve tabi ki neslihan ilkokul aşkım 1.sınıfta aşı olup karşısında "e büyütülecek bişey yokmuş ki" diyebilecek gücü bulduğum kız. Onun yanına oturtulmuştum birinci sınıfta. Ve yeni öğretmenimiz de "eski sıralarınıza oturabilirsiniz çocuklar" demişti herşey gerçekten normaldi AMA SONRA KADININ BİR TİRAN OLDUĞU ANLAŞILDI. Birinci ders sonrasında konuşanların eline cetvelle vurmaya başlamıştı bir terslik vardı ve bunu hafifçe seziyordum ama yine de hazırlıksızdım. Bağırışmalarla geçen 2. Ve 3. Ders sonunda öğle tenefüsü geldi. Ve ben yemekte çok fazla su içtim yemeğin kendisini de sildim süpürdüm bu çok büyük bir hataydı ama bunun farkında değildim çünkü neslihan vardı ve ben öğle tenefüsünden ne kadar kaldıysa onu neslihanla geçirmeye niyetliydim. Öyle de yaptım ve zil çaldı sınıfa girdik ve ben neslihanın yanındaki yerimi aldım. Dersin 10.dakikalarına doğru midemde sancılı ve dışarıdan duyulacak sesli bir ağrı başladı. Alnımdaki terler defterime damlamaya başlamıştı. Ağrının keskinliği hattori hanzo kılıcı gibiydi. Çok zorlanıyordum ve artık o soruyu sormam gerekti "Öğrtmenim tuvalete gidebilir miyim ?" Sormaz olaydım masaya avuç içiyle bahşedilmiş bir darbenin çıkardığı ve öğretmenimizin yalnızca bize sakladığı ciyak sesi bütün sınıfı sardı. Cevap net ve kısaydı aslında HAYIR ama öğretmenimiz bu hayırı " Ya siz dersin ortasında tuvalete gidilemeyeceğini öğrenmediniz mi ikinci sınıf oldunuz tenefüste gitsenize..."şeklinde uzatmıştı ama bitmiyodu konuşması ve ben bu konuşmanın sonlarına doğru sessizce bir gaz çıkarmak istedim çünkü dayanamıyordum ve gaz çıkarmanın bütün dertlerime deva olabileceğini düşündüm belki de tuvaletim yoktu herşeyin en kötüsünü düşünmek zorunda değildim. Ben bu düşüncelerimi tamamlamış ve kararıma ulaşmışken öğretmenin konuşmasının 15.saniyeleri falandı ve susmamıştı ben de bu konuşmanın ve sınıfın ortasında kararımı uyguladım. Uyguladım da biraz fazla kararlı uygulamış olacağım ki popomdan adeta bir ejderha çıktı. Şeytanı vücudumdan defettikten bir salise sonra yalnızca başarızca sesli osurduğumu düşündüm ama yanılmıştım. Vücudumdan gerçekten katı bir nesne çıkmıştı ve pantolonumu doldurmuştu. Dışarı yaydığı kokusuyla da pantolonum sınırlarından daha fazlasında gözü olduğunu neslihana, tüm sınıf arkadaşlarıma ve sonunda çenesini kapatmış olan öğretmenime belirtmişti. Bu şokla hemen ayağa kalkıp artık izin falan önemsemeden tuvalete gitmeye yöneldim ama artık benim bir parçam olmayan kakam göz koyduğu sınırların ötesini izinsizce işgale başlamıştı bile. Kakam bildiğiniz paçalarımdan yere löööp lööp düşmeye başladı ve ben bütün bakışların arasında öylece kalakaldım ama vücudumun bana ihaneti bitmemişti. Kaka tüm tehdit edici gücüyle benim dikkatimi dağıtmışken çişimi hissetmemiştim bile ve sonunda çişim de beni zorlamaya başladı. Ben de sesli bi biçimde iyi rezil oldum zaten diyerek sınıfın ortasında işemeye de başladım ve gri pantolonumu vücudumdan çıkan maddelerle ıslak bir siyaha boyadım. Herkese rezil olmuştum ve okulun ilk gününde kontrol edemediğim birşeyle daha karşılaştım; gözyaşlarım. Gözyaşlarım da bana ihanet etmişti herkesin önünde tam bir çöküş yaşadım. Neslihan benimle bir daha konuşmadı ve tüm arkadaşlarım beni terk etti. 3.sınıfta da başka bi okula geçtim. Üniversite 3.sınıfım artık ve o arkadaşlarım hala birbirleriyle görüşüyolar geçen gördüm facete. Bokumu yesinler.

Okulun ilk günü. Rize'de oturduğum için doğal olarak yağmurlu. Okula gittim ve orda ana sınıfından tanıdığım 2-3 arkadaşımla karşılaştım Şansa aynı sınıfa düşmüştük. Neyse işte ilk ders veliler falan karışık bir şekilde geçiyor. Bende ana sınıfındaki arkadaşlarımdan biriyle en öne oturmuşum. Onunda Teyzesi veya halası var yanında. Kadın petşişeyi diklemeye başladı. 1-2 saniye sonra da bi anda içtiği tüm suyu üstüme tükürdü. Ip ıslak olmuştum ve neye uğradığımı şaşırmıştım. Herkes bana bakıyordu. En acısıda kadın özür dileyeceğine '' Tüh yaaa orucum bozuldu '' demişti.

00:55 CSnin arada kaynayan "O yapıldı ya"sı

4:56 8:31 KAYYUMLAR 11:00 Haftanın arabeski 13:50 Tomogoçisi alınanlar 15:53 Sanal taş 16:28 Evil genius bilimadamı CS 17:36 Merdiven altı tomogoçi 20:55 Çıkamayan çocuklar 21:57 21:02 Çok iyiymiş 22:15 22:44 21:19 Ömercan fakir çocuklara üzülüyor 25:55 CS bee 31:27 Warning 31:45 Ah o betler Bettilt in reklamını az mı izledik 32:10 Sen de zengin olabilirsin 32:20 O reklamlar 36:42 Müdür 40:10 Gangsterler 43:20 Kuzeyliler 44:11 TRT CT

O zamanlar Ankara'da polis lojmanlarında oturuyorduk. Lojman, şehre uzak olduğu için bütün lojman aynı okula giderdik. Bize servis diye iki tane kocaman belediye otobüsünü itelemişlerdi. Neyse 2. sınıfın ilk günü servisle gittik okula, normal bir gündü. Okul çıkışı sınıf öğretmenimizle ufak bir muhabbet ettik sonra servisi kaçırmamak için yola koyuldum, son anda yetiştim, servise bindim, eve gittim ama abim(o da 4. sınıfa felan gidiyodu) hala gelmemişti. Anneme sordum abim nerde diye annem de bilmiyodu. Tabi telefon felan da yok o zamanlar annemle bi telaşa düştük biz. 2-3 saat geçti, abim iyice yorulmuş bir biçimde eve geldi. Kapıyı açınca kafama bi tane vurdu "nerdesin lan sen" dedi. Ben de içimden "ulan hem ortalıktan kayboluyo hem ona sormamız gereken soruyu bana soruyo bi de üstüne kafama vuruyo adama bak yaa" diye düşünürken direk anlatmaya başladı. Meğer abim okul çıkışı gelmiş servislere bakmış ben yokum, en yakın arkadaşı Kayıhan abiyi yanına alıp beni aramaya başlamışlar. Bizim okulun da kocaman bir arazisi vardı. İkisi bir olmuş bütün okulu didik didik aramışlar. Bakmadıkları tek yer kalmış. (Okulun köşesinde bir tane kulübe vardı, orda baltalı bi adamın çocuk kestiği dedikoduları dönüyordu.) Abimgil de cesaretlerini toplayıp "çocuk kesin burda başına bir şey geldi kurtarmamız lazım" diyerek kulübeye doğru yürümeye başlamışlar. Kulübeye yaklaştıkça ortalıkta kuş uçmaz bir sessizlik olmuş. Yavaş yavaş yaklaştıklarında cidden elinde baltalı bir adam görmüşler. Hemen paniğe kapılıp kaçmaya çalışırken baltalı amca bunları duymuş ve seslenmiş "gençler birini mi arıyorsunuz?" demiş. Abimgil pantolonlarına sıçma kıvamına geldikleri zaman gözleri kulübenin üstündeki güzel sanatlar kulübü yazısını görmüş ve adamın arkasındaki parçalanmış odunları görmüşler. Meğer o efsanevi çocuk kesme kulübesi aslında eski güzel sanatlar kulübünün bi odasıymış, artık odunluk gibi kullanılıyormuş. Sonra dayıya sormuşlar kardeşimi gördün mü diye o da yok demiş. Abimgil de ümitsizce ve yürüyerek eve dönmüşler. Bu hikayeyi duyduğumda abimle çok gurur duymuştum. Hem beni ne kadar korumaya çalışan beni seven bir abim olduğunu öğrenmiştim, hem de okulun en büyük efsanesini çürüten adamın kardeşi olmuştum.

Yıl olmuş 2024 ama yine bir kahvaltı sabahı eski sen ne diyonlara bakınırken bu videoda 19.50 de cs nin anlatmaya başladığı 4chan muhabbetine denk geldim ve işin komiği geçen gün derste hocamın "internet kuralları" isimli meme muhabbetiyle beraber birkaçını bildiğim ama hepsini bilmediğim internet kurallarına bir bakayım dedim. Bilmeyenler için "Rule 47" diye de geçen ve tanımı "The pool is always closed" olan kuralı okumamla beraber kafamda dank etti, aaa ben bunu 2018 de sen ne diyonda izlemiştim. Bazı şeylere de yeni yeni yetişiyoruz işte biz de. Büyük adamsınız, seviliyosunuz

0.55 can sungur ben ne diyom? Videosuna gönderme yapmış, selam çakmış.

1999 öğrenim hayatıma başladığım ilk gün deprem olmuştu.(küçük şiddetliymiş ben hissetmemiştim) Bazı veliler hala okulda bekliyorlarmış deprem olunca çocuklarını alıp gittiler. Sınıfımda olan bir kız ailelerin geldiğini görünce okulun koridorlarında koşmaya başlamıştı anne diye bağırarak. Ne öğretmen yakalayabiliyodu kızı nede müdür muavini annesi okula gelene kadar koridorlarda bağıra bağıra koşturup ağlamıştı. Sonra müdür belediyenin koşu eğitim takımlarına yazdırtmıştı kızı..

Minecraftlı introlar geri gelsin djdjsks

dur bi çay koyuyum ,durun lan 2 dakika

CS: Metin2'yi hiç duydunuz mu? Ömercan: O ne? metin tabanlı mı?

Okulun ilk günü "O" nu gördüm be abi daha ne olsun...

3:40 "CAN TÜRKDOĞAN DÜZGÜN YORUM SEÇMİYOR!"dedim içimden HATTA HAYKIRDIM!!!!

Yıllaaar yıllar önce ilk okulun ilk günü....şaka bi yana RM 3.sezon 7.sezon incelemesi nerde ?

İlkokul yıllarında birbirleri dışında başka kişilerle çok iletişim kurmayan asosyal bir arkadaş grubumuz vardı. Grup içerisindeki en yakın arkadaşım olan Ahmetcan'la inanılmaz derecede sınıfta eğleniyor, saçmalıyorduk. 6. sınıfın ilk günü gergin bekleyiş bitmiş ve ortaokulda da aynı sınıfta olduğumuzu öğrenmiştik. Bunun sevinciyle okulun ilk günü yine eğlenmeye, saçmalamaya ve şarkılar söylemeye başlamıştık. Ama bu hikayenin kahramanları biz değiliz. Bu hikayenin asıl kahramanı sınıfımızda sessiz sakin kendi halinde bir çocuk olan Ali. Hikayeye gelecek olursak sinir problemleri olan bir resim hocası ilk gün boş geçmesin diye bize yanınızdaki bir kağıda çizimler yapın diye serbest bırakmıştı. Biz de Ahmetcan'la aynı sınıfta olmanın verdiği coşkuyla Nazan Öncel'den "Aşkım Baksana Bana" şarkısını söylüyorduk. O şarkının klibinde garip mavi bir yaratık vardı ve o garip mavi yaratık şarkının içinde belli yerlerde "HEBELÖBÜ LUBOO HEBBEBBE BUUBOO" gibi saçma sapan sesler çıkartıyordu. Biz de şarkının normal kısımlarını geçip sürekli bu saçma sapan kısımda takılı kaldık. Bunun üzerine bu gaipten gelen seslere sinirlenen hocamız önce "Kim o embesil embesil sesleri çıkaran?" diye sordu. Deve kuşu misali kafamızı önümüzdeki kağıtlara gömüp ilk sinir dalgasından kurtulmuştuk. Ama şarkı çok güçlüydü. Beynimizi ele geçirmişti. Farkında olmadan gürültünün içinde bizim saçma sapan seslerimiz yerini yeniden almıştı. Bunun üzerine en sonunda sinirden patlayan hocamız hışımla yerinden fırladı, bunu fark eden biz hızlıca deve kuşu moduna geri döndük. Ama piyango en önde sessiz sessiz çizimini yapan Ali'nin kafasına hayatımda duyduğum en sesli ve sert iki tokatla patladı. İçinde biriken siniri, sesleri kimin çıkarttığını bulamayınca en masumumuzdan çıkartmıştı. Ali'ye bunu hiçbir zaman söyleyemedik. Burdan Ali'ye seslenmek istiyoruz. Özür dileriz Ali o embesil embesil sesleri çıkartanlar bizdik.

Lise dönemimin ilk günüydü. Okul acayip bir karmaşa içindeydi. Millet birbirine sarılıyor bağırarak konuşuyordu. Biz 9lar da ağaçların dibinde onları izliyorduk. Okulumuzun üç yanı sitelerle çevriliydi, küçüktü ve kalabalıktı. Bu yüzden hiç beğenmemiştim. Neyse müdür geldi ve konuşmasına başladı. Tabii bu konuşmayı sabahın 8inde mikrofonla yapıyordu. Ben de müdürün tam karşısında en öndeydim. Her şey normal giderken soluma doğru hızla bir şey düştü ve parçalandı. Sitedeki binalardan birinin camından bi adam yumurta fırlatmıştı ve bağırıyordu. Herkes müdürü dinlemeyi bırakıp adamı seyretmeye başladı ama müdür hiç bozuntuya vermedi ve konuşmasına devam etti. 5-10 dakika sonra müdürün konuşması bitti ve kürsüden inip velilerin yanına geçti. Geçmez olaydı. Camdan yumurta atan adam uykusundan uyandırıldığı için o kadar kızmış ki bilmem kaçıncı kattan bizim okula gelmiş ve müdür kürsüden inince üstüne atlamıştı. Kısa boylu olduğum için ben pek göremedim ama bizim müdüre bir iki yumruk sallamış. Müdüre isabet edecekse de veliler yumurta adamı tutmuş. Sonradan da öğrendim ki içeriye ben veliyim diyerek girmiş. Hangi insan uykusunu böldüğü için bi insanı döver anlamadım? Tamam çok hırslandın diyelim ama giyinip o kadar katı inmeye hiç mi üşenmedin? Ama iyi ki olmuş. İlk günün gerginliğini almıştı. Hala anlatır güleriz.

Size hatırladıkça titrediğim ilk gün anımı anlatayım: 10.sınıf ve ben büyük uğraşlar ile 3 sınavdan geçip o lanet pilot okula girmeyi başarmıştım. Neyse işte okulun ilk günü falan önce okulu kaybettim. Okul allahın unuttuğu bir yerdeydi ve ben ilk defa metrobüse binen biri olarak baya baya kaybolmuştum. Neyse sonra okulu buldum ve Törenin sonuna yetişsemde içeri kapılar kapanmadan girmeyi başardım. Tören bitti herkes okula girdi ben yine gerizekalı olduğumu kanıtlayıp bu seferde sınıfı kaybettim. Hayvan gibi okulda 20 dakika sınıfı aradım ve okulun en ücra köşesinde olduğunu en sonunda keşfettim. Kabus gibi bir sabahın ardından dersin yarısında sınıfa ölmüş bir şekilde daldım. Sınıfta ki son boş yere buruk bir ifade ile oturdum. Ders bitti sonraki dersin Tarih olduğunu öğrendim. Çok kafa olduğunu düşündüğüm ve zatende öyle olan bir hoca girdi. Adam girer girmez ders işledi ve ilk dersten beni 7 defa sözlüye kaldırdı. Meğer onun hedef seçtiği bir sandalye varmış ve o sandalyeye oturan öğrenciyi kurbanı seçiyormuş. Hiç bir şey bilmediğim konudan o kadar sözlü olunca hali ile dağ kadarda ödev aldım. Her şey ne kadar daha köteleşebilir derken gün bitti eve döneceğim falan anasını satayım yanlış metrobüse binmişim ve bir de o kadar durağı boşu boşuna gitmişim. Bir şekilde eve döndüm. Kısacası hayatımın en kötü 'okulun ilk günü' idi. Komik olan bunun bir günlük bir şey olduğuna ve sonraki gün her şeyin iyi olacağına kendimi inandırmıştım. Sonraki gün okula gittim yine zorlansamda sınıfı buldum ve içeri girdim. O an olan oldu; Lanet okulda başka öğrenci kalmamış gib BEN daha 2.günden nöbetçi seçilmiştim. Okulda defalarca kaybolduğum bir gündü. Hatırladıkça sessizce hıçkırarak ağlamak istiyorum. Rabbim ne hata ettim ben?

Bu bölümü daha yeni izledim. Üzerinden çok zaman geçmiş olmasına rağmen, benim senelerce bırakamadığım ve ders çalışmak yerine oynadığım bu oyundan bahsetmek istedim. Oyunun adı Seafight. Bu oyun ilk çıktığı zamanlarda çok zevkli, savaşların zorlu geçtiği, rekabetin bol olduğu okyanusun üzerinde gemilerin olduğu bir oyundu. Ancak yıllar geçtikçe paraya dönen, çalışıp para kazanan abilerin oynadığı, diğerlerinin ezilmeye mahkum olduğu bir oyun haline gelmişti. Ortaokulda sınıf arkadaşlarım Knight Online, Metin2 oynarken ben bu saçma ama bir türlü kopamadığım web browser tabanlı online oyunu oynuyordum ve arkadaşlarımın oynadığı bu oyunlar umrumda değildi. Gemideki toplarla düşmanına gülle atıp düşman gemisini batırmaya çalıştığımız bu oyun başta çok zevkli olsa da, yıllar geçtikçe rakip gemilerden tek yemeye başlamıştım. Ben bu oyuna ortaokulda bırakmadan devam etmiş, lisede ise bir çok kez bırakıp, bir çok kez tekrar başlamıştım. Bu oyun benim senelerimi çaldı, hiç bir oyun senelerinizi çalmasın. (Belki Yorumluyorumda okursunuz diye bir umut)

aslında ben okula biraz erken başladım 3 yaşımda kreşe verdiler beni ve 5.5 yaşıma kadar gittim sonra zaten ilkokula başladım ama bunu saymıyoruz işte gelelim o ilk güne... okul başlamadan önceki yaz yani 2006 yazı disney channel, jojo, ve jetix zamanları ben full bunları izlerdim, benim çocukluğum bunlarla geçti. tabii yaz bitti ve okulun ilk günü geldi 11 eylül 2006... televizyonun başında ağlıyorum beni kaldırmaya çalışıyolar istemiyorum gitmeyi inanılmaz ağlıyorum ama yani görseniz bırakın gitmesin derdiniz sonra abim geldi kaldırdı beni zorla götürdüler yolda sustum ama okula vardım 1 saat önce gittik bi de ailemle oturuyoruz sonra ders başladı annem işe gitti. anneannem kaldı yanımda derse girerken ağlamaya başladım o kadar sustum son anda başladı ağlamam anneannemi de aldım yanımda girdim sınıfa hiç unutmam en arka sıraya geçtik beni susturmaya çalışıyo gözlerim dolmuş falan... sonra tenefüs oldu ben tenefüste önümdeki kız ile arkadaş oldum. sonra cool bi şekilde "anneanne sen git büyüdüm ben artık tek kalabilirim neden burdasın" dedim... akşama anneannem geldi aldı beni okuldan ve zeyneple 3-4 sene boyunca yakın arkadaş olduk zaten ondan sonra türkçe rap falan dinlemeye başlamıştı.

Zamanında geldi vay canınaaa xd

Lisenin ilk gününde çantamdaki su şişesinin kapağını tam kapatmadığım için g*tüm başım ayrı ıslanmıştı. :(

BABAM İÇERİ GİRDİ NOLUYO OLUM DEDİ NE KOKUYO BURASI DEDİ BEN DE GEEKYAPAR İZLİYORUM KALİTE KOKUYOR DEDİM

İlk gün değil de ilk hafta sayılıyorsa kısaca anlatayım. Şuan lise sonda Atatürk Havalimanı'nda THY Technic'de stajyer öğrencisiyim. Dediğim gibi ilk hafta sanırım stajın 3. günü yakın bir arkadaşım ile A340 uçağına girdik. İçeride salak salak takılıyoruz, sökülmüş taban panellerinin arkasında bıraktığı alüminyum şerit metallerin üstünde adeta bir cambaz misali yürüyoruz, galleylerde kalan kekleri ve meyvesularını tüketirken yarısı bitmiş şarap şişesi bulmayı umuyoruz. Çalışma sistemi son bindiğim uçağa göre farklı olan tuvalet sifonuna basıp 3 saniye sonra gelen o inanılmaz vakum sesi ile altımıza sıçıp hangarda giymemiz için verilen pantolonun bol olmasından dolayı şükredip bi yandan güldüğümüz dışardaki teknisyenler tarafından duyulmasın diye ciğerlerimizi patlstıyoruz. Bir 20 - 30 dakika takıldıktan sonra çıkmak için ön kabin girişine doğru yol aldık. Kapıya vardığımızda üstünüzden kaynar sular aktı. Altımıza birkez daha sıçmıştık ama pantolon hala dayanıyodu. Kapılar kapanmıştı. Ne kokpitte ne de yolcu kabinlerinde teknisyen kalmamıştı. Arka kapılar zaten sökülmüştü fakat merdivenleri yoktu. Şimdi içinizden kapıyı açıp çıksaydınız diyenler olucak. Korkunun sebebi burda geliyo işte. Bu kapıların normal açılma şekli dışında 2 adet daha açılma yolu var. Birincisi kapı normal bir şekilde açıldıktan sonra kapının hemen alt kısmından şişme bir kaydırak açıyor diğeri ise kapıyı direkt yerinden fırlatarak açıyordu. 3 ihtimalden sadece 1 i bizi o uçaktan sağ sağlim bir şekilde çıkmamızı sağlicaktı. Stajdan atılmamızı ya da o milyon dolarlık uçağa eşşek gibi zarar vermeden çıkmamızı umarak üzerinde pull yazan ve en standart duran kolu çekip şansımızı denedik. Kapı şekil değiştriyordu. Kolu çektikçe büzüşüyordu adeta. Kapının fırlaması senaryosu aklıma geldi ve kolu bıraktım. Arkadaşım devam etti. Kapı açılmıştı. Herhangi ekstrem bir durum yaşanmamıştı. Özgürlüğün verdiği adrenalin ile saniyeler içinde metreler uzunluğundaki merdivenden küfürler eşliğinde indik. Kapıyı tam kapatamamıştık ama umrumuzda değildi. Daha sonra zaten teknisyenleri uçağa girmiş iş yaparlen görünce bir problem çıkmadığı anlaşıldı. Alt tarafı bir kapı açmanın ne kadar ekstrem bir durum olabileceğini anlamış oldum.

“Baştaki o bürokratik sıkıntı nereden kaynaklanmış acaba” işicem ömercan bu seride aşırı komik ya apwğeşlfkf 14:32

17:40 ct nin mukemmel merdiven alti ustasi oyunculugu

Yıl 1987, 5.5-6 yaşlarındayım. Mahallede arkadaşlarımla oyun oynuyordum. Yaz bitmiş, sonbahar soğuğu başlamadan dışarıda oynanan son oyunlarımız. Derken sokağa steyşın vagon bir kırmızı ford geldi. Pederdi. Arabadan inmeden sağ yolcu kapısını açıp "Mıstık hadi atla arabaya, sana ayakkabı alıcaz" dedi. Ben de her çocuk gibi item manyağı olarak hemen dostlarımı sattım ve atladım arabaya (oyuncak kamyon ve kepçem de yanımda tabii). Sonra Bostancı' da bir ayakkabı dükkanına ve bir başka mağazaya girdik. O mağazada babam bana siyah bir kıyafet ve de boynuma saçma salak beyaz bir yaka giydirdi. Zaman sonra arabayla eski bir binaya vardık. Bina nem kokuyordu (Yahya Kemal Beyatlı İlkokulu). Daha da fenası bodrum katına götürdü babam beni. Bir odaya girdik. İçerisi hıncahınç velet dolu. Kimi ağlıyor gibi bir şeyler yiyor. Kokulu silgi ve yeni kumaş kokulu bir oda. Gündüz olmasına rağmen florans lambalar açık. Sahne daha da moral bozucu gözüküyordu. Derken babam "hadi geç bakalım şu sıraya otur, ben sonra gelicem" dedi ve siktiroldu gitti (zira beni almaya gelmedi). Ben benim gibi kader mahkumlarıyla tanışmaya çalışırken onlardan buranın adının okul denen bir bina olduğunu, bzim artık hep bu binaya geleceğimizi filan öğrendim ki ufak ufak o özgür ruhumun paniğe kalktığını hissediyordum. Sonra sınıfın tüm o gürültüsü bir anda kesildi. İçeri saçları permalı, döpiyesli, kısa boylu bir kadın girdi. "Merhaba çocuklar ben sizlerin sınıf öğretmeni Nejla bilmemne. Artık bundan sonra hep birlikte kitap okumayı, problem çözmeyi, akıllı bir insan olmayı öğrenicez" filan falan demeye başladı. Ve o anda panik tüm vücudumu sarmaya başlamıştı. Kaçmak istiyordum ama sınıf çok kalabalıktı ve o kadın kapıya yakındı; beni yakalarlardı. Tek yapabildiğim sessizce, hıçkırıkları içime gömerek ağlamak ve babama lanetle küfürler yağdırabilmekti. Bir yandan ağlıyor bir yandan acaba babamı nasıl olur da böyle bir ceza verdirecek kadar kızdırmış olabilirim diye düşünüyordum zira kim çocuğunu alır apansızca bir binaya tıkardı. Her neyse ilk ders böyle geçti. Sonra yangın alarmı gibi bir zil çaldı. Öğretmen kadın çıktı ve kimse sırasından çok uzaklaşmadan ayaklanmaya başladı sadece. Ben ise put gibi sırada yanımdaki çocuğa aldırış etmeden oturuyor ve ağlıyordum. Kısa süre sonra yine o kadın geldi. Tahtaya saçma sapan şekiller çizdi. Bir şeyler anlattı. Zil çaldı. Gitti. Zil çaldı geldi. Zil çaldı. Gitti. Ben çişim gelmesine rağmen put gibiyim. Sonra herkes ayaklandı. Dışarı çıkılacakmış. İyi de evim nerede, nereye gidicem? Sınıfa uyup, koyun sürüsünde gitmenin verdiği rahatlıkla avluya çıktım. Herkesin annesi babası sürüden kuzusunu yakalıyordu ama beni yakalayan yoktu. Tekrar panik ruhumu ele geçirmeye başladı...derken melek yüzlümü gördüm...inanılmazdı. ikindi vaktinin sarı ışıklarında yüzü gülen melek bana sesleniyordu "mııstıkk" annem beni bu zindandan çıkarmaya gelmişti... Bu travma bende tüm okul hayatım boyunca gitti. Hiç bir zaman okulları sevmedim ama okumayı çok sevdim. Bir iç mimar kardeşiniz olarak da bu hatırayı yazmak istedim. Rast gele. Selametle.

Okula mı gidebildik te ilk gün anımız olsun be abi

Çana basıp cana basmadan geldim genç, tombik, gözlüklü kardeşlerim .Bu size ilk yorumum uzun süredir takip ediyorum sizi .Resmen arkadaşmışız gibi hissediyorum artık cansınız . Gelelim ilk okul günü anıma . Benden 1 yaş büyük biraderim var , benimle aynı sınıfta okusun diye okula 1 sene geç yazdırdılar . Okul kayıtları yapılıp ilk güne geldiğimizde ayrı sınıflarda olduğumuzu üzülerek farkettim . Onun sınıfı okul kapısının hemen karşısında basit bir yerde iken , benimki yerin 2 kat altına inip bir kaç koridor geçildikten sonra ulaşılabilen zindan tipinde bir yerdi. İlk tenefüs zili çalıp bahçeye çıktığımızda biraderimi bulup oyun oynadık. Ders zili çaldığında kabusumta başlamış oldu. Maalesef çıktığım sınıfın hangisi olduğunu unutmuştum .Geri dönmeye çalıştığımda sınıfıma dair hiçbir şey hatırlamadığımı farkettim. . Alt kattaki tüm sınıfların kapısını açıp içeri bakıyordum . Bana bakan tüm yüzler aynı geliyordu. İlk gün olduğu için ne öğretmene dikkat etmiştim nede yanımda veya önümde oturan çocuklara . Hepsi birbirine benzeyen bi sürü çocuk bana bakıyor ve hiçbirisi tanıdık gelmiyordu.S*kerim böyle işi deyip avluya çıktım .Tenefüsü bekleyip tanıdık bir yüz arayacaktım yada en kötü biraderimin yanına gidip onun yanında otururum diyordum . Ancak içimdeki isyan dışımdaki mantığa üstün geldi ve okulun dışına çıkıp koşmaya başladım . Evimize çok yakın bir yer olduğu için kısa sürede eve varmıştım . Annem şaşkın bir şekilde kapıyı açtı ve ne olduğunu sordu ? Açıklamam basitti "tenefüse çıktım ve sınıfı bulamayıp eve geldim .Okul hayatım burada bitmiştir gitmiyorum bir daha dedim. İyi haltettin dedi annem .Sonra annemin yüz ifadesinden korkup savunmamı hafiflettim."Babam gelmeden okula bir daha gitmiyorum dedim ."Tabi bunların hepsini ağlayarak salya sümük söylüyorum. Babam gelince okula tekrar gittik ve gerçek ortaya çıktı .Müdürün tanıdığı askerdeymiş ve babamdan ilgilenmesini istiyorlarmış .Benim sınıf değişimimide koz olarak tutmuş ibine.Babam ilgileneceğini söyleyince aynı sınıfa geçtim biraderim ile . Resmen level atlamışım gibi hissettim .Artık bende burjuvaydım.(Meğer sınıfın bulunabilir olması , kantin ve tuvalete yakınlık benim için olmazsa olmazmış ) Üniversiteye kadar ya aynı sıradaydık ya da önlü arkalı oturduk kardeşim ile . İlk yorum vatana millete hayırlı olsun . İlerleyen zamanlarda bolca karşılaşacağız diye tahmin ediyorum .İzmire yolunuz düşerse yeşillendirin hasbihal edelim .

Hiç unutmam ablam okula giderken beni çok korkutmuştu şöyle dövüyorlar böyle kesiyolar bilmem ne, kafanda sıra kırarlar bile demişti.Zaten ablam küçükken hep beni kandırır günümüz deyimiyle trollerdi.İlk, 15 tatil karnemi aldığımda da ders saatlerini göstererek bak bedenden 2 almışsın diyip beni gözyaşlarıyla karnemi yırtmaya mecbur bırakmıştı.Neyse gel gelelim konumuza özellikle ablam cetvelle 1 saat dövüyorlar diye çok söylemişti.Küçük Bir erkek çocuğu olarak sünnetten korkmadığım kadar okuldan korkuyordum .Okula giderken hiç sıkıntı çıkarmadım annem var, ona büyüdüğümü göstericem diye sanki okula gitmeye dünden razıymış gibi hızlı hızlı merdivenleri çıkıp sınıfta yerime oturmuştum.Yerime oturdum ama 2 dk sonra ağlamaya başladım öndeki iki çocuk beni teselli edip korkma bir şey olmayacak falan derken kapı açıldı öğretmen içeriye girdi.İlk okul hocam bana bir fiske bile vurmamamştır birine de vurduğunu görmemiştim ama nedendir bilmiyorum okulun ilk günü de sınıfa gelirken çantasının yanında cetvel taşıyordu.Hemen o kısa boyumla sıranın ayaklarına basarak kendimi yukarı attım ve hocaya baktım elinde cetvel vardı.Zaten daha 2 dk önce korkudan neredeyse altına sıçan ben, cetveli görünce fenalık geçirmeye başladım.Fenalık derken tıbbi hastalık olarak değil ineceği yeri kaçırmış teyze edasıyla kolumu sağa sola sallıyor "Hayır,cetvel olmaz, olamaaazhayıııır" diye bağırıyordum ama o nasıl bir bağırış nasıl bir hayır diyiş star wars a koysanız sırıtmam bi darth vader da benden çıkarmış anlayacağınız.Ben böyle bağırınca hoca ne yapacağını şaşırdı ve ben 5 dk falan çığlıklarla kaldım müdür bile geldi o derece daha sonra annemi aradılar acil gelmesini isteyip hastalığım olup olmadığımı sordular.15 dk sonra annem geldi ve beni aldı ama ne yazıkki hikaye burda bitmiyor.Okulun ilerleyen günlerinde rezil olmamak için kızlara "ya bende hastalık var arada krizim tutabiliyor" dedim. Ulan nerden bileyim ben ilk okul arkadaşlarımla liseye kadar beraber okuyacağımı ben mezun olurken hala beni rahatsız var zanneden kızlar vardı.Zaten ortaokul da sınıfım tarafından hep "sen hasta değil miydin nasıl okul takımına girdin?" sorusuyla karşılandım.

Nostaljik güzel bi bölümdü. Teşekkürler

İlk gün müdürün, hiç bitmeyecekmiş gibi gelen "yeni eğitim öğretim yılımız hayırlı olsun" konuşması bittikten sonra "İYİ DERSLER !" "SAĞOL !" polemiğinde, müdür iyi dersler! dedikten sonra ben senkronizasyonu kaçırarak herkesten 0.9 salise geç SAĞOL ! diye bağırdım. 8000 kişi, öğretmenler, müdür yardımcıları ve müdür, hepsi bana aynı anda bakmıştı. İçimi heyecanla karışık gereksiz bir muziplik duygusu sarmıştı.

Sene 99 , tüm ülke 17 Ağustos'un travmasından henüz çıkamamışken ben ilkokula İstanbul'da yeni başlıyordum. Fonda salya sümük ağlayanlar, durmaksızın bağıranlar ve sürekli koşuşturanlar eşliğinde geçen birkaç saatten sonra, tam da "nereye geldim lan ben" diye düşünürken, öğretmenimizin suratında bir 'hassiktir' ifadesiyle "çocuklar şimdi sakin sakin dışarı çıkıyoruz" demesiyle işler ilginçleşmeye başladı. Öğretmenimizin söylediğini yaparak çift sıra halinde dışarı çıkmaya başladık. Bütün okul bahçede toplanmıştı ne olduğunu anlamamış boş boş bahçede beklerken müdür kürsüye çıkıp konuşmaya başladı. Deprem olduğunu ve ikinci bir emre kadar okulların tatil edildiğini söylemesiyle bahçe sevinç çığlıklarıyla doldu. Tabi sınıftaki hengameden depremi hiç hissetmemişiz. Bizde 1. Sınıflar olarak daha bunun iyi bir şey mi kötü bir şey mi olduğuna anlam veremesek de sürü psikolojisiyle sevince ortak olduk. Sonrasında annem ve babam beni okuldan almaya geldiklerinde gerginliklerini sezip o gün ne istersem yapacaklarını fark etmiştim. Benim için kısa günü karı mcdonalds çocuk menüsü ve bir transformers oyuncağı olmuştu.

Okulun ilk günü hiç unutmam zaten ağladım ağlıcam, çocuğun biri gelip son derece arkadaşça duygularla adımı falan sordu, o an hayatımda yaşadığım en awkward anlardan biriydi . 2 3 saniyelik bi sessizlikten sonra ben çocuğun yüzüne salya sümük karışımı bir salgı fırlatıp "hıeğeğeğe" diye ağlayarak kaçmaya başladım. Sınıftan çıkamayacağını anlayınca da işleri akışına bırakmaya karar verdim ama çocuktan hiç pozitif enerji alamıyodum, e koca bir senenin sonunda bakmışız ki suratına burnumun derinliklerinden gelen sıvıyı fışkırttığım o çocukla taso oynuyoruz.

Lisenin ilk günü... İlk dersten sonra zil çaldı okulu tanımaya çalışıyoruz ; kantinde ,koridorlarda herkes elinde telefonundan birbirlerine video izletiyor.Bağırış çağırış bir tane görünürde hoca yok.Öğretmen odası ve müdürün olduğu bölümün büyük bir kapısı vardı, kitlenmiş.Video bir şekilde bizim sınıfa da ulaştı. Bizden bir yaş büyük olduğunu sonradan öğrendiğimiz okulumuzun öğrencisi olan bir kız Facebook hesabında paylaşılmış -eski sevgilisi şifresini kırıp paylaşmış intikam almak için- çıplak mastürbasyon yaptığı bir video.Okul çalkalandı ,kız okuldan atıldı memleketine gitti.Telefonlar toplandı video silindi,o video yüzünden çok kişi disipline gitti.Benim için de korkunç bir durumdu, lise böyle bir yer demek ki demiştim kendime.Bu olay hepimize ders oldu.Bizim okuldan mezun olan kimse nude atamamıştır.😅😅

17:58 :ADSDS 43:50 wardruna bilen biri görmek sevindirdi CT bey

İki yıllık kreş eğitimimden sonra master yapmak için bok varmış gibi iki yıl da anaokuluna gidicektim , bilin bakalım ne oldu ? Tabiki sınıfa işedim , hemde kız oyuncaklarının üstüne , neden böyle bir şey yaptığmı bilmesemde mutluydum , kızların yüzündeki o değişik ifade beni tatmin ediyordu.

"O"nun olmadığı okula gitsem ne olur be abi...

Okulun ilk günü olabilecek en saçma travmayı yaşadım. İzmir'in en varoş semti Kadifekale'deki ismini hatırlamadığım okulda ilkokulun ilk günü... Ben baya bi heyecanlı ve sevinçliyim, öyle korku falan yok. Babam var yanımda, kalabalık öğrenci grubunun arka tarafında bekliyoruz. Birinci sınıfların sınıfları henüz belli değil. Niye böyle bir usul vardı bilmiyorum ama hocalardan biri birinci sınıfa başlayacakların tek tek ismini ve sınıflarını sayıyor megafonla, ona göre sırasına geçiyordu çocuklar. Ayşe 1-A, Ahmet 1-B derken Celal 1-B diye haykırdı hoca. Babam "oğlum seni çağırıyolar şu sıraya geç" dedi. "Baba, Celal dedi, beni demedi ki" dedim. "Tamam oğlum işte seni çağırıyolar şu sıraya geçeceksin sen sırana git ben seni izliyorum burdan" dedi babam. Celal kim lan diyorum içimden. Mecbur geçtim sıraya. Sonra sınıflarımıza aldılar bizi. Beni zenci çocuğun yanına oturttu hoca. Nijeryalıydı sanırım. (Bu arada zenciler, Kürtler, Çingeneler çoğunluktaydı, Türkler azınlıktı) Sınıfta hoca tanışma faslına geçti herkese adını falan soruyor. Sıra bana geldi, ismimi soyismimi sordu söyledim, önündeki kağıda baktı yok öyle biri dedi. Soyadımdan kontrol etti, "senin adın Celal Seyhan galiba" dedi. Yaşımdan dolayı olacak ki ne yapacağımı bilemedim, soyismim de tutunca "hı hı" dedim mecbur hissedip. hoca pis pis, alaycı bi sırıtışla "peki Celal Beeeeeeeeey...." diye devam eden bi kaç soru daha sordu. Neyse zil çaldı teneffüse girdik, teneffüsün ne olduğunu da bilmiyoruz, şimdi siz de birbirinizle tanışıp sohbet edin, tuvalete falan gidin dedi. Yanımda oturan Nijeryalı çocuk "sana şarkı söylim mi Celal" dedi. "Ben Celal değilim" dedim. "O zaman başka şarkı söyliyim" dedi. Bu saçma diyaloğun arkasından karabiberim vur kadehlere diye şarkıya girdi manyak. çok popülerdi o yıl. Bir de öyle duru bir Türkçesi var ki anlatamam. Aynı gün kızın tekinin çiğdem vereyim mi Celal diyip tek parça çekirdeği uzattığını hatırlıyorum. Ben celal değilim dedim yine, kız hiçbişi demeden Nijeryalıya çekirdeği uzatıp "sana veriyim o zaman" dedi. Nijeryalı çekirdeği yiyip kabuğunu kıvırcık saçlarının arasına sıkıştırıp "bak toka yaptım" dedi. Benim heyecan yerini korkuya travmaya bıraktı tabi. O günün gerisini hatırlamıyorum pek. Neyse okuldan çıktım, babam bekliyor hala aşağıda. Yarı ağlamaklı "Baba ben Celal oldum, gitmicem okula dedim" Babam da Celal kötü bişey değil alışırsın minvalinde birşeyler söyledi sanırım. Ben hepten kafayı yedim. Şimdi işin aslı şu; benim adım aslen Kürtçe, ama o zamanlar kimliğe yazdırmıyorlar Kürtçe isimleri. Kimliğimi okula başlayacağım yıl çıkartıyor babam. Nüfus müdürü ben bu ismi nüfusa kaydedemem diye tutturunca babam kavga ediyor, nasıl yazamazsın diye. Müdürle baş edemeyince ne halin varsa gör istediğini yaz o zaman diyor. Adam da Celal olsun o zaman diyor. Babam da bunu bana söylememiş ya da söylemiş ama ben anlamamışım. Kimliğimden habersiz olunca böyle oluyor. Şu an hala bu isim duruyor kafa kağıdımda ama ben kürtçe ismimi kullanıyorum. Abicim 30 yaşına geldim, evlendim çoluk çocuk sahibi oldum, bizim hanım hala biriyle tanıştıktan bir süre sonra " bu aslında Celal biliyo musun?" diyo. Cello diye kısaltan ibneler var abi ne diyeyim allah belanızı versin.

Habbo'da kuzenimle banka odası yapmıştık. Bir çocuk gelmişti, biz de çocuğa bankaya paranı yatırabilirsin demiştik ve her şeyini yatırdıktan sonra atmıştık. Tam bir bankaydık :D

Okula başladığım ilk gün benden büyük mahalle arkadaşlarımdan, ağlayanlarla sonradan inanılmaz dalga geçildiğini duymuştum. Ben de bu altın değerindeki bilgiyle kesinlikle ağlamamak konusunda kendimi sıkı sıkı tembihlemiştim.Sınıfa annesi ile gelen bir sürü çocuk vardı. Hatta bazılarının anneleri bir hafta kadar bizimle derslere katılmaya devam ettiler. Ben ise yalnızdım ve Gayet sakindim. Annemi hiç ama hiç özlemiyordum. Heyecan yoktu, ağlamamak için ekstra hiç bir efor sarfetmem gerekmemişti. Hatta öğretmen beni ağlayan bir kaç kişiye örnek gösterip “bakın arkadaşınız hiç ağlıyor mu?” Demişti. Sınıfta ilk günden bir ağırlığım olacağını hissetmiştim. Fakat bir süre sonra Yanımda oturan kız “okulda bize iğneler yapacaklar! Yaramazlık yapınca örtmen bizi dövecek!” Gibi felaket tellalı şeyler söylemeye başladı. Söylediklerini ciddiye almadım çünkü ‘örtmen’ beni ‘övmüştü!’ Ancak kız Ortamda kisa surede inanılmaz bir panik havası ve infial yaratmayı başardı. herkes birbiri ardına çılgınlar gibi ağlamaya başladı. Ben de herkes paniğe kapılınca “yav herhalde ciddi ciddi bizi burada dövecekler, kötü şeyler yapacaklar” gibi bir izlenime kapıldım ve güçsüz olduğumu, korktuğumu düşünüp beni de dövmesinler diye diğerleriyle birlikte mal gibi bağıra çağıra ağlamaya başladım. Sanki ne kadar çok bağırarak ağlarsam o kadar “yav tamam! yeter ki sus seni dövmeyecez!” Diyeceklerdi. Durduk yere okulun ilk günü paranoyak oldum. Öğretmen benim de ağladığımı görünce “aaa o kadar seni örnek gösterdim!oldu mu şimdi bu yaptığın” dedi. İyice kötü hissettim. Ne güzel soğukkanlı duruşumla öğretmenin gözdesi olacaktım. O gün sürü psikolojisinin ne kadar pis bişey olduğunu öğrendim ve milletin lafıyla sözüyle değil de kendi bildiğimle hareket etmem gerektiğini anladım dermişim, 7 yaşında çocuğum aq ertesi gün eve dönerken sırf sınıfta bir kız altına kaçırdı diye nasıl bir his olduğunu merak edip külotlu çorabıma işemiştim. Sonunda iki gündür kaçındığım dayağı evde yiyip rahatladım.

Hiç unutmam daha ilk gündü.Hoca bize saçma sapan alıştırma şekilleri çizdiriyordu.Sıra dağ gibi bir şekle geldi.Biz bir satırın içine dağ çizerken şişman gözlüklü kızın teki tüm sayfayı kaplayacak bir dağ çizmişti.Şaşkınlıkla onu izliyordum.Hoca farkedip kibar bir dille yanlış yaptığını söyleyince kız çığlıklar atarak ağlamıştı.Hayatımda ilk kez o zaman şaşkınlık duygusunu yaşamıştım.

Çok iyi bölünmüş.

Okulun ilk günüydü, ilk ders bitmiş teneffüse girmiştik. İçeri girme zili çaldığında sınıfıma geri döndüm. Ama bir tuhaflık vardı. Sınıfım yerinde yoktu. Onun yerine 7. ya da 8. sınıflardan biri vardı ama benim sınıfıma çok benziyordu. Etrafıma dönüp baktığımda benden en az 5-6 yaş büyük taze ergenleri gördüm. Sivilceli suratları ve devasa boyutları yüzünden adeta Shingeki no Kyojindeki titanlara benziyorlardı. Çok korkmuştum. Ve avazım çıktığınca bağırarak ağlamaya başladım. Müdür yardımcımız çıkıp beni sınıfıma götürdü. Aslında yanlış bloka girmişim. Yanındaki bloktaki sınıf benim sınıfım imiş. Tam bir sene boyunca okulda yanımda arkadaşım olmadan bir daha okul bahçesine çıkmadım.

KOTO visitors.. BAYILIYORUM BU OUTROYAA

Okulun ilk günü hayatımın en büyük hayal kırıklığını yaşadım. Annemler beni okula bırakmıştı ve ben uslu uslu sıramda oturup öğretmeni dinliyordum. İlk tenefüste zili çaldığında sakince dışarı çıkıp eve yürütmüştüm. Eve vardığımda ablam çok şaşırmıştı "neden geldin?" diye sormuştu bana ben de ders bitti demiştim işte o an okulun 6 saat olduğunu öğrenmiştim. O gün bugündür okul benim için nefretlik bir yerdir.

Altına şıçanlar mi dersiniz, anne anne diye aglayanlar mi dersiniz? Bunlar duz ve normal seyler. En garibi ise yemekhanede otururken herkes, masaya bi cocuk cikti. Oturdu bağdaş kurarak herkese bakmaya başladı. Tabi insanlar garipsedi "ayh bu kim beğ" falan şeklinde. Çocuk durup dururken kalkti ve merdivenlerden hizla çıkip gozden kayboldu. Sonra butun okul yili boyunca bir daha onu kimse asla görmedi.

İlk okul günümde öğretmen gelmemişti ve sonradan müdür yardımcısı olduğunu öğrendiğim bi kadın sınıfa girip öğrencilere bağırıp çağırıp velilere öğretmenin ertesi gün geleceğini söyleyip bizi eve yollamıştı ama o şişman yaşlı kadın o kadar korkutmuştu ki beni okula gitmek istemiyorum diye saatlerce ağlamıştım. Çok korkunç bir gündü hala şişko bir müdür yardımcısı kadın görsem bi ürkerim bi hüzünlenirim.

İlk okul 1. sınıf ilk gündeyiz 3 ders alıştırma yapıyorlar ilk günlerde herneyse benim tuvaletim geldi utana utana öğretmenden izin istedim son dersti. tuvalate gittim ve insanları çantalarını almış sınıftan çıkarken gördüm (muhtemelen 1 2 dk erken bırakmışlar onları çıkıyolar) diye sınıfa doğru ilerledim ve ne göreyim sınıfın kapısı kapalıydı bizimkiler çıkmamıştı. Ve tabiki okulun kurallarını henüz bilmeyen 7 yaşındaki çocuğun aklından ne geçer dersiniz. "BİZİ BURADA REHİN TUTUYOLAR". Ağlayarak sınıfa girdim. Yumruklarım sıkılıydı arkadaşlarımı ve kendimi bu durumdan kurtarmalıydım ve ağlayarak hocayı yumruklamaya başladım. Çığlık atarak "SEN BİZİ BIRAKMADIN" "DİĞER HERKES ÇIKTI" "KAÇIN KURTARIN KENDİNİZİ" "HAPİS KALDIK BURDA" diyordum. Burdan sonra bir blind memory var annemin anlattığına göre: 40 kişilik sınıfta olduğumuz için arkadaşlarım beni durdurmak için üstüme atlamış. O zaman dahi yaşıtlarıma göre dana gibi olan ben karşı koymuşum savaşmışım (o an artık arkadaşlarımda işin içindemi diye düşünüyorsam) birini ısırmışım velisi anneme gelip oğlunuz benim oğlumu ısırdı demiş hatta. Kimine yumruk atmışım. (Burda bitiyor Blind memory) En sonunda bir şekilde beni durdurup müdür yardımcısının odasına götürdüler. Annemi aradı annem geldi heycanlı bir şekilde, aldı eve götürdü beni. Neyse ki annem rehber öğretmendi de oradan yırttık.

Sene 2003 Moğolistandan yeni gelmişim biraz bi türkçem vardı o zamanlar. Ve ailem beni Türkiye'de bir okula yazdırmak için bütün yaz bakınmışlardı. Benim ısrarım üzerine Rus konsolosluğunda kuzenlerimle okutma fikrimden vaz geçirdiğim ve bir Türk okuluna yollayacakları için keyifliydim. Evimiz galata tarafında olduğu için mahallede olan okulu tercih ettik.( Şimdilerde yarım asırı geçmiş Beyoğlunun köklü kolejlerinden birisi ) O gün geldi okula kaydım yapıldı ama sınıfım belli değil çünkü yurt dışından gelmiştim ve bana seviye belirleme sınavı yapacaklardı. Tüm öğrenciler sıralarına yavaş yavaş geçiyordu ve herkes birbirini tanıyordu. Okuldaki çoğu öğrenci anasınıfından lise sona kadar aynı eğitim kurumunda okuyan öğrenciler bu arada. Arkada dururken bir çocuk yanıma gelip dedi ki " Sen japon musun ? " Bende hayır moğolistanlıyım dedince tuttu elinden aldı beni kendi sınıfının olduğu sıraya. Ve herkese dönüp arkadaşlar bakın bizim de sınıfın japonu var artık demişti. ( Yan sınıfta bir japon melez öğrenci vardı adı aflatun ve okuldaki tek yan sınıfı olan sınıf da bizdik o) Ve sonraki yıllarda o sınıfta okurken her zaman doğru tercih olduğuna inanmıştım.

Diger insanlara okulun ilk günü dendimi yaz tatili havasından cıkamamış sınıf gelir akıllarına benim ise kusmalı sıcmalı ayinli pilav ayran günu geliyor. Okul yeni acılmıs bende arkadasım Ç.Ö ile etrafta geziniyoruz. Baktık etli pilav yanına ayran dagıtiyorlar aldık biz oturup bi guzel gomduk. Neyse efendim okuldan cıktık bakıyorum bazıları kusuyor bazıları karnıni tutarak inliyor o sırada onumdeki acayip bi sehvetle ayagımın onune "ğağpüüuuuğ böğhhh!" diye kusuverdi. Ulan zaten tıkabasa doymusum kusmuğu gorunce kusmanın esigine geldim okuldaki pilav ayranı yiyen herkes kusmuş bi ben kalmısım arkadas nasıl bi migdem varmıs. Bu gün de aşure dağittılar 2 kasık alıp arkadasıma verdim. %70 i su olan bi bulamac vardı onumuzde zaten tabagın kenarına da attirmıslar buyuk ihtimalle. yapış yapıştı.

Onunla tanıştığım her gün benim için okulun ilk günü be abi...

Selamlar, benim okula gidişimin ilk günü neşe içindeydi. Diğer çocukların ağlamaları arasında geçecek günler olarak zannediyordum okulu saf bir şekilde. Neyse andımızı okuyup sınıfa girmiştik. O ağlayan cocukların sesi kesilmiş, arkadaşlık kurmaya başlamışlardı bile. Sınıfa uzun boylu güzel bir kadın girdi o bizim öğretmenimizmiş meğersem. Kadın diyorum hikayenin ilerisinde neden böyle dediğimi anlayacaksınız. Neyse sınıftakiler tuvalete gitmek istiyor ve o da izin veriyordu (dersin içindeyken dersten kurtulmanın hilelerini ilk günden deneniyordu). O kadar aktiviteden sonra susamıştım ve su içmek istedim.o güzel kaplumbağa tipinde ki cancerogenic suluğumdan bir yudum aldım. ilk yudumumu almamla o kadın gelip bana tokat attmıştı. Sebebini ise derste izinsiz su içilmez olarak belirtti. Hayatımda ki yediğim ilk tokattı. Ağladım biraz ve o kadına dönüp " Sen benim anam mısın babam mısın? bana nasıl tokat atarsın." dedim ve dersten çıkıp müdürün yanına giderek annemi istedim. Annem geldi ve okuldan beni aldı. Eve gittiğimde olanları anlatmıştım. Babamın gelmesini bekledik. Babam polis olduğundan öğleüstü gelecekti o gün. Ona da anlattık olanları ve annem ile babam okula gidip o kadını şikayet etmişlerdi. Müdür de olur böyle şeyler diye savuşturmaya çalışsada bizimkiler o gün milli eğitime şikayet etmişlerdi. ve o kadına ihtar ve 3 maaş ceza vermişler ve beni sabahçılardan alıp öğlencilere vermişlerdi. Size soruyorum siz bu durumda ne yapardınız? Not: eğitime küsüp haytalık peşinde koşmadım. Tam tersine daha çok bağlanıp o insandan intikam almak istedim şu an Tıp okuyorum. okulun adı: Cumhuriyet İlköğretim Okulu.Öğretmenin ismi Gülşah idi. Hatta o okuldan ablam da istanbul OKS birincisi olarak çıkmıştı. Sürc-i lisan ettiysek affola.

34:21 İçim acıdı be. Öncelikle 2 lise okuduğum için (1+3 yıl olarak) bu ikinci lisemin ilk günüydü. Kahramanmaraş'tan bazı sebepler yüzünden İstanbul Fatih ilçesine taşınmıştık. O zamana kadar hiç şehir dışına çıkmadığım için hiç böyle bir sokak kültürüm olmamıştı. Geldiğim ilk hafta evden dışarı çıkmamıştım. Liseye başladığım ilk gün ablam beni götürmüştü. Belki bilirsiniz Fatih'in en belalı lisesiymiş "Fatih Vatan Lisesi". Alışılmışın dışında "okula özel kravat" olduğundan dolayı zaten onu almadığımdan gergindim daha gelir gelmez hemen müdür yardımcısına durumu izah ettikten sonra (örtmenim valla bilmiyorduk yeni geldik falan) müdür yardımcısı beni "sen "A" sınıfındasın, yarına kravatı da almış ol" diyip göndermişti. Sınıfa ilk girdiğimde herkes geçen yıldan arkadaş olduğu için tüm sıraları bankada sıra bekleyen amcalar gibi sahiplenmişlerdi. Kimseyi tanımayan bende ilk sıraya yönelip evlatlık gibi "neresi boş oraya geçeyim abi" demiştim. Sonra tabi en arka sıraya geçtim. Tabi ilk gün herkesle yavaş yavaş tanışırım diye düşünmüştüm ama daha okulun ilk gününden öğretmen kendini tanıtıp hemen derse koyulmuştu. Günün şaşkınlığı bitmiyordu ki bu zamana kadar sabahtan öğleye kadar gittiğim için bir de öğle arası diye bir şey olduğunu okulun saat 3 te bittiğini öğrendim. Tabi bunu ablamlar bildiği halde bana söylememiş. O gün tüm eziklikle okulun ilk gününü bitirdim artık eve gidip uyumak istiyordum ama ne oldu? Tabi ki sokaklar birbirine benzediği için evi bulamadım. Mahallenin her yerinde dolaşıp evi ararken, mahallenin bakkalı "sen İbrahim'in kaynısın dimi al enişten ekmek ayırtmıştı sen götür eve" dedi ve kurtarıcı gibi yetişti. Bende çekine çekine abi evi bulamıyorum unuttum dedim, apartmanı gösterdi ve koşarak eve gittim. Dur dur daha bitmedi. 1 hafta sonra müdür yardımcısı görüp odasına çağırdı. "Neden okula gelmiyorsun sen?" dedi. Geliyorum dediğimde imza kağıtlarını gösterip "bak yoklamalarda yoksun" dedi. Bende isterseniz öğretmenimize sorun dediğimde öğretmenin adını sordu. Sonra da pişkin pişkin sanki kendi göndermemiş gibi "aa sen C sınıfındaymışın" dedi ve 1 haftalık yok yazılmayı da düzeltmedi. Bu kadar.

O bahsettiğiniz "orijinal gibi" kutulu kitapçıklı oyunlardan koleksiyonumda yüzlerce CD var. Gamer, PC Net, Cd Oyun, Level ... vs. dergilerine ait yüzlerce CD 'lerde var. Atamıyorum bir türlü hatıraları çok güçlü. Yaş 37 oldu deli gibi oyun oynarım hala ama eskileri daha bir başka özlüyorum. Time Commando, Netstorm, Dark Earth, Abe's Odyssey filan.... Aaaaah Ah!

Oh be sonunda benlik soru. 1.sınıfın ilk günüydü ilkokuldan önce anaokuluna gitmemiştim işte bu yüzden okul kültürüne acayip yabancıydım. Annem ne olur ne olmaz diye sonuna kadar okulun kapısında bekliyordu. İlk derste klasik gerizekalıca "evet çocuklar adınızı ve memleketinizi ve en sevdiğiniz hayvanı söyleyin bakalım!" cevaplar tabi ki dinozor, ejderha vb. Tamam herneyse ilk ders bitti ve ben teneffüste bahçeye çıktım burada her şey normal ama sıkıntı olan bahçeye montum, sırt çantam, suluğum, beslenme çantamı alarak çıktım. Annemin "oğlum ne yapıyorsun? " sorusuna da "Anney ya çantamı çalarlarsa?" diye gerizekalıca bir yanıt vermiştim. Haaaa old but gold times...

Bu yıl okulun ilk günü Metal Gear Solid V: Phantom Pain'den Snake cosplayiyle gitmiştim. Tören alanından sınıflara çıkarken müdür ve birkaç öğretmen beni çevirip darbecimisin lan sen demişti. Açıklayamamıştım durumumu. En son "Bir tiyatro oyunu için böyle giyindim hocam. Kaptan Yılan isimli bir 15 Temmuz kahramanını canlandırıyorum." diyip kurtulmuştum.

Sonunda benimde anlatabileceğim bir konu Ben midesi hassas ve çoğu zaman herşeye midesi bulanıp kusan bir kızım lisenin ilk günüydü ve ben lisenin yurdunda kalıyordum liseye özgü 9.sınıflara yapılan adeta hoşgeldin işgencelerine maruz kalmıştım yurdun ilk gecesi biz uyurken odanın ortasına yumurta atılmış benim koluma oje ile yılan dövmesi çizilmiş arkadaşlarımın suratı diş macunuyla boyanmış ve yataklarımıza su balonları bırakılmıştı gece patlayan su balonunun ıslaklığıyla uyanıp sinir krizine girmiştim ertesi gün sabah okula gittiğimde bünyem bu kadar alışkın değil dayanamayıp okulun ortasında fıskiye gibi karşıya doğru kusmuştum ve çok tuhaf bir şekilde kimse dönüp bakmamıştı (birkaç saniyeliğine kendimi görünmez gibi hissetmiştim) ve bende bir köşeye çekilip kusmaya devam etmiştim daha sonra kusmam devam edince hastaneye gittmiştim okulun ilk günü okula iyi ki de gidememisim bu 9.sınıf hoşgeldin işkenceleri okulda da devam ediyormuş yurda döndüğümde bizimkiler sim içindeydiler simli su balonlarıyla 9 lara saldırıyorlarmış 2.gün okula gidebilmeyi başardığımda sınıfların ve sıraların sim içinde olduğunu gördükten sonra yine iyiki kusmuşum dedim

olamaaaaz girişler en az "siz ne diyonuz" kısmı kadar önemliydi (konu içerik ise üretek yaw) offff sana kızgının geekyapar

Lise başlamadan 1-2 gün önce hasta olmuştum. Baya hastaydım okula gitmek istemedim ama annem daha okulun ilk günü yeni hocalarınla arkadaşlarınla tanışıcaksın diyordu. Gitmek zorundaydım. Sabah servisime bindim servis şoförü çoğu öğrencinin evini bilmiyordu, 15 dk de okula gidebilicekken 45 dk filan yoldaydık hasta olmamın da etkisiyle kusmak üzereydim kusmamak için bildiğim tüm duaları ediyordum ve başardım okula kusmadan gitmiştim. Lise ilk günüm olduğu için okulumuz kaynaşmamız için sıralar daire şeklinde dizilmişti. Sınıf yavaş yaavaş kaynaşıyor bende sohbete dahil olmaya çalışıyorum ama vücudum kusmak istiyor. Ben tutuyorum aniden kusmaya başladım. Hayatımın en kötü günüydü okulun ilk günü tüm arkadaşlarım bana kusan çocuk diyordu.

Tam ders çalışacakken gelen bildirim :(

Yıl 2011, lisenin ilk günü. O sene liseye yerleştirmede değişik bir sistem vardı. Tercih listesinde bir üstteki okulda boş kontenjan varsa istediğin kadar okul değiştirebiliyordun. Ben de başarılı bir öğrenciydim ve gidebileceğim en iyi liseyi istiyordum. 1 hafta içerisinde kontenjan boşaldıkça toplam 4 tane okula kayıt olup kaydimi falan aldirmistim. Bu kayıt işlemleri esnasında ben memlekette olduğum için bu işleri babam hallediyordu ve ucak biletimiz okul açılmadan 1 gün önceydi. Ben gideceğim okulu hiç görmeden ve özellikle OKUL FORMAMI ALMADAN okula gittim. Sabah evden çıkarken yaaaa okul formasına benzer bir şeyler giyerim simdi dedim ve dolabima baktığımda ne bir gömlek ne bir yakalı tişört ne de bir kumaş pantolon veya etek bulabildim. O zamanlar ergen bir rockci olduğum icin dolabimdan sadece bir rock grubu tişörtü ve kot pantolon bulabildim. Okula girdiğimde herkes üzerinde formayla gelmişti ve gelen lise 1lerin nufusu 50 kisi falandi. O yüzden çok fazla dikkat çekiyordum insanlar tip tip bakıyordu. Ve o an geldi. Müdür yardımcısı beni gördü ve BÖYLE OKULA GİREMEZSİN BU KIYAFETLE OKULA MI GELİNİR dedi. Haklıydı ama gerçekten rock grubu tisortlerinden başka kiyafetim yoktu. Annem uzun uğraşlar sonunda adamı ikna etti ve içeri girdim. Tören yapılırken şu an da en yakın arkadaşlarımdan birini kürsüye çıkarıp "Bu okulu kazandin neler hissediyosun" diye sordu üst sınıftan bi kız. Arkadaşım da HİÇBİR ŞEY HİSSETMİYORUM diye cevap verdi. Ondan sonraki 4 sene boyunca hic kimseye bu okula geldin nasil hissediyorsun diye sormadilar ve ben de okul kıyafetlerini doğru düzgün giymeyi asla beceremedim. O müdür yardımcısı okula ben geldikten birkaç ay sonra emekliye ayrıldı ve onun yerine efsane bir laz müdür yardımcısı geldi.

Okulun ilk günü 3. sınıfa başlamanın verdiği heyecanla okula gittim.Geçen yıldan tanıdığım ve okul arka mahallemde olduğu için rahatça tek başıma gidip gelebiliyodum.Geçen yıldan arkadaşlarımla anında kaynaşıp teneffüslerde terör estirmeye başlamıştık bile . Okulun bitmesine yakın saatlerde bahçede top oynamaktan helak olmuş bir biçimde son tenefuse çıkmayalım demiştik. Sınıfın içinde ne oynayalım diye boş boş dururken bi anda aklımıza kapıyla oynamak gelmişti. oyun basitti bir grup kapı dışına diğer grup ise sınıfın içinde olucaktı ve hunharca kapıyı ittirecekti. amaç güçlü olanı bulmaktı. beni dış kapıya koymuşlardı ve ittirmeye başlamıştık. herkes var gücüyle ittiriyodu . en son bi su arası verip devam edicektik ama olay burda patlak veriyor. biz çıktık işte dışarıya (koridor tarafı). normalde bizim çocuklar yerine kapının arkasında öğretmen varmış ben bilmediğimden ilk ittirmeyi yaptım (tabi o zamanlar lider duyguları çok çok öne çıkıyor). hocamız ise bi anda ittirdiğim için çöp kutusunun içine oturmuştu . ne olduğu anlayamadan kendimi müdür odasında buldum .babamı falan çağırdılar . babam ise sadece "BEN ONUN CEZASINI EVDE VERİRİM MÜDÜR BEY ÇOK TEŞEKKÜRLER" demişti. o sırada benim kafamdan geçenler ise eyvah gitti bilgisayar bittim ben oynum yarım kalıcak falan. bu arada oyun dediğimde crysis 1 o zamanlar sınıfdaki herkes oynuyor ve ilk kim bitirecek yarışıyoruz. okuldan çıktık babamın ,yüzüne bile bakamıyorum . tam o sırada bir kahkaha koptu ve babam gülüyordu . ben anlayamadım ilk ama babamın baba güldüğünü sonradan fark ettim. nasıl yaptın onu yaouw diyor ve gülüyordu ve ceza falanda vermemişti. bu benim için en efsane ilk gün anısıdır

Sondaki retro ekran cok iyi olmus NOSTALJI!

Abi, okulun ilk günü böyle boyum 5 cm falan ben sırada korku dolu gözlerle hocaya bakarken (tabii ailem nasıl korkutmuşsa) sürekli öğretmenin bana anlamsız şekilde döveceğini zannediyorum.Bi an zil çaldı zil de saçma sapan bir şey di herkes dışarı çıkmaya başladı ben de bir çocuğa -ekstra ince sesimle- bunlar niye dışarı çıkıyoo? Dedim ve çocuk ta teneffüs olum millet kafasına göre takılıyor işte diyip pis bir şekilde sırıttı. Annem de o gün sıkı sıkı tembih etmiş şakın dışarı çıkma, şakın başkasıyla konuşma diye ben de hem korkudan hem de suçluluk duygusu yüzünde olacak ki bir anda ağlamaya başladım ve öğretmen yanıma geldiğinde pantolonun altında akan nacizane sıvı ile sınıfı terk ettim.İşte bu anıda böyle tatlı şirin ve güzel kokulu bir ilkokul anısını kalmıştır ve ne zaman hatırladığımda veya ne zaman bir çocuk bana pis pis sırıttığında bu hoş anım aklıma geliyor ve "cringe" oluyorum. Not:abi lütfen biraz daha "RİCK AND MORTY" ye ağırlık verin sezon finali oldu yahuu !!!

19:45 can sungurun anlattığı bu olay globalde baya ses getirmişti araştırın çok iyi dhwjjx

ilk okulun ilk günü sınıfımla yeni yeni tanışmaya başlamıştım. ve diğer sınıfları her gördüğümde ya bunların sınıfında kimse birbiriyle konuşmuyor, çok ezikler, öğretmenler sadece bizim sınıfın seviyorlar, onların sınıfında ders işlemiyorlar diye bir izlenime kapılıp bu izlenimi 3 yıl boyunca sürdürmüştüm. sonra okulda popüler olmanın popüler olduğu zamanlara girdikçe öyle olmadığını anladım

Oyun fikrini aldım bi yere yazdım babuşlar şimdilik mobil olarak takılıyorum ama bu fikri steam için kullanırım eyv :D

Yıl 1999 Aslında okulun ilk günü okula başlayamayışımın hikayesi,(DRAM!!!GÖZYAŞI!!! SÜNNET DERİSİ!!!ATILMIŞLAR!!!) Ortancasıyım üç kardeşin(Sunay Akın'a selam).Abim benden 2 yıl önce okula başlamış ve derslerdeki başarısızlığı ile ailemi özellikle annemi çok üzmekte, kendisininde bu stresten çok sıkıntı çektiği açıkça gözükmekteydi.Hem Annemin ve abimin bu hallerine üzüldüğümden hem de tam bir ortanca çocuk manipülatifliği ile kendimi öne çıkartma fırsatı bulduğumu düşünerek ; Annem'e ben okula başladığımda onu hiç üzmeyeceğimi ve derslerimde çok başarılı olucağımı söylüyordum.O günlerde abim ne zaman ders çalışsa ben de ne yaptığına bakar aynılarını hatta daha iyisini yapmaya çalışırdım.Böylelikle daha ilkokula başlamadan önce bütün "Fiş" leri ezberlemiş yazıp okuyabilir hale gelmiştim. Okulun açılmasına 1 aydan az bir vakit kalmıştı ve kendimi göstermek için sabırsızlanıyordum.Babam İşçiydi ancak Eğitim konusunda kırtasiye masrafına bütün maaşını verebilirdi.Tek istediği çocuklarının derslerde başarılı olması ve çalıştığı fabrikadaki mühendisler gibi olmalarıydı.Poşetler dolusu bir alışverişten dönmüştük ve içlerinden en beğendiğim şey ise Lacivert üzerinde Yakışıklı Anime karakterlerin olduğu dünyanın en güzel sırt çantasıydı.Uyurken bile çantam, eşyalarım, kalemlerim aklıma gelince uyanıp kontrol ediyordum.O hafta başka bir heyecan daha vardı, sünnet oluyorduk... 3 erkek kardeş aynı anda sünnet olmuştuk.Ancak elimiz pipimizde sağa sola koşturma şansımız olmadan sünnet olduğumuz gece belki okulda hayat bilgisi dersinde öğrenmem gereken gerçek bir ders ile karşılaşmıştım.Gemlikte yaşıyorum İzmit ile mesafesi 40 dklık bir yolculuktu ve deprem Gemlik körfezinde oldukça şiddetli hissedilmişti. -Anne ne oluyor nedir bu sesler , neden sallanıyoruz ? +Deprem oluyor oğlum ? -Deprem ne anne neden ağlıyorsun ? Bu diyalogdan sonrasını pek hatırlamıyorum 5.kattaydık ve komşularımızın da yardımıyla çıkmıştık binadan.Ben, abim ve kardeşim ellimiz çükümüzde insanları seyrediyorduk.Çatısı hasar gören binamızın içinde kalan çantamı ise düşünmeden duramıyordum ve bütün gece ağladığımı hatırlıyorum.Kahraman babam gündüz eve girip çantamı getirmişti. Ne kadar mutlu olmuştum(Şimdi anlıyorum ki sünnette takılan takıları almaya eve gitmiş çantamıda almış sağolsun). Daha sonra okulların açılması ertelenmişti ve okulun ilk günü olması gereken günde okula başlayamamıştım. Çadırlarda kalırken akrabalar ve komşular ile daha bir yakın olmuştuk yaklaşan okulun ilk gününde şimdiden aynı sınıfta olucağımı öğrendiğim iki arkadaşım ile vakit geçiriyorduk.Sercan ve Cemal şimdiden iki kankam olmuştu ve yaklaşan okul günlerini sabırsızlıkla bekliyordum.O gün gelmiş çatmıştı ve kendimizi sınıfta bulmuştuk. Çok disiplinli,çok katı kuralları olan bir Kadın öğretmenimiz vardı.Henüz ilk ders bitmiş ve ara verilmişti ki Şişman oldukça iri bir çocuk kalemtıraşımı almış ve geri vermiyordu.Ufak itiş kakışın ardından kalemtıraşımı koridora doğru fırlattı ve onun merdiven arasında bir yerlerde karanlığa gömülmesine izin verdi.Bunun karşılığını vermem gerekliydi ve kankalarım bana yardımcı olmak için sadece göz işaretlerimi beklediler.Bu şişman çocuğu kapı kenarına sıkıştırmış itip kakıyorduk ve çocuk bizimle inanılmaz bir biçimde mücadele ediyordu.Bir öğretmenin duruma el koymasıyla bu kavga bitmişti ve kazanmanın gururuyla biz sınıftaki köşemize çekilirken Şişman ise hastanenin yolunu tutmuştu.Son ders saatinde kapı açıldı ve şişman sınıfa kolu alçılı bir şekilde velisiyle girdi.Evet çocuğun kolunu kırmıştık.Hiçbir şey anlayamamıştık ki kendimizi kapı dışında gözyaşları ve sümükler içerisinde ağlarken bulduk.Öğretmen bize atıldığımızı ve artık bir daha okula gelmememizi söylüyordu.Ben ise hayallerimin orgazm noktasındayken bu çöküşü anlamlandıramıyor ve sonsuz bir ağlama hıçkırma seansına girmiştim.Sonrası nasıl oldu bilmiyorum hatırlı birilerini soktuk sanırım işler düzeldi hatta Sercan, Cemal ve Ben kavgada iyi olduğumuz için (o zaman ne sanıyorsak) Sivil savunma koluna seçiliyorduk her yıl.Hem derslerinde başarılı hem zorba biri olarak ün salmıştım . 5.00 ortalama ile birincilikle bitirdim ilkokulu güzel günlerdi.O gün kolunu kırdığımız arkadaşım Ahmet burdan senden tekrar özür diliyorum,Sercan ve Cemal'e ise çok selamlarımı yolluyorum.

Okulun ilk günü: Acaba çanta götürelim mi?, Okulun ilk günü serbest gitsek nasıl olur? Acaba başka öğrencilerin de velisi gelir mi? Annem gelse nasıl olur? gibi meselelerle kendi kendime dertlenirdim. Bi de bir gün önceki pazar akşamı banyosu çok güzel olurdu. Bi gece önceden kıyafetler ütülerdik. Yarın okul açılıp arkadaşlarımı görücem diye heyecandan uyuyamazdım.

ya o 21:18 deki onurcanın konuşmasına hababam müziğini koymayı kim akıl ettiyse tebrik ediyorum yarıldım.

Seviyom sizi

biz nerden geldiği bilinmeyen bir samimiyetle birbirimize tükürüyorduk. sürekli hayal meyal hatırlıyorum sınıflar arası birbirine tükürme savaşı falan yapardık.sürekli tükürürdük bilmiyorum ama tükürürdük.

5 Yaşında anaokuluna başladığımı sanarak okula gittim. Okul müdürü beni gördüğü gibi "Senin kaydını 1. sınıfa aldık. İlkokula başlayacaksın." demişti. Kırmızı önlükle gittiğim, boyalar, oyun hamurları aldığım, hayatımın en eğlenceli yılını yaşayacağımı sandığım o günleri yatay çizgiler çizerek, fişler keserek geçirdim. Şişman olmanın kazığını ilk olarak o zaman yemiştim. Bu olay yüzünden 16 yaşında üniversiteye başladım. Lanet olsun ben oyun hamurundan hayvanlar, el işi kağıdından aşk merdivenleri yapmak istiyordum sadece.

Keşke geçen hafta aklıma gelseydi de yazsaydım ya birileri yazmış mı bilmiyorum, hala bir çok oyundan çok bağımlılık yaparak oynayabildiğim bir oyundur sword and sandals brn bağlanmam dediğinizi duyar gibiyim tarayıcınıza yazar yazmaz sizi etkisi altına alacak saygılar geekyapar ekibi bir kez oynamanız dileğiyle😊

Yeni bir okuldaydım, yeni olduğumdan öğretmenler beni sakin bir çocuk sandı. tabi bende süt çocuğu gibi kenarda oturuyorum okulun ikinci günü müdüre gitmiştim.

1.sınıfın ilk günü okul çıkışı daha ilk günden yaptığım kankamın servisine binmeye çalışmıştım, neyse ki yanında babaannesi vardı."Oğlum bu servis sizin ordan geçiyo mu sen nerde oturuyon" gibi bir şey dedi de ben de o servise binmeyip kendim araya araya bizim evi bulmuştum,çünkü evimiz yakındı.Ben bütün servisler bizim evin ordan geçiyor sanıyordum..Okulun ilk günü hayatımın son günü olabilirdi, eve gittiğimde de "ben bi daha okula gitmicem" demişim, aile fertleri her fırsatta bu konuyu açmaya bayılır, sonuç 16 sene okuduk, işsiz işsiz evde geekyapar izliyorum.syg..

Sınıfa girmiştim bir çocuğun yanına oturmuştum herkes resim çiziyordu bende çizmeye başladım spiderman trilogy çizmiştim sonra hoca demişti spiderman mi bu diye bende evet demiştim.

Birinci sınıfın ilk günü, 6 yaşında cılız bir kız çocuğu olarak mahallemdeki okulda eğitim hayatıma başladım. İlk derslerde de hoca sınıfa gelmedi, anne diye ağlayanı mı istersiniz, tuvaletini kaçıranı mı. Kırk kişilik sınıfın yarısı böyle böyle elendi, sınıftan geriye hırslı, bilmiş ya da 'ben bugünden iyi malzeme çıkartırım' düşüncesindeki haylaz tipler kaldı. Bir de ben. Günün ortasına doğru öğretmen sınıfa geldi, sınıfta kalan azınlık da tek tek kendini tanıtmaya başladı. Söylememiz gerekenler ad soyad memleketten ibaretti ama ilk sıradaki çocuk 'Ben okuma yazma biliyorum ehehehe' deyiverdi , bu sayede öğrencilerden bir yığın öfke ve öğretmenden de torpil kazandı. Daha sonra kalanlarımız da kendini tanıtmayı bitirdi, sıra sınıf başkanı seçimine geldi. Tabi öğretmenimizin monarşisi altındaki sınıfta oylama yapılmadı, kadere bakın ki ben başkan atandım. Sanırım bunun sebebi bir rütbem olursa cılızlığıma rağmen diğer öğrencilerin beni ezemeyeceği düşüncesiydi. Oysa bilmiyordu ki ben ne fenaydım ben. Teneffüs oldu ya da okul bitti, tam hatırlamıyorum. Sınıfta okuma yazma bilen çocuğa karşı dallanan budaklanan nefretimiz, 4-5 erkek çocuğunun yanıma gelip 'Sen sınıfın başkanısın, bundan böyle biz de senin adamların olacağız. Bir sıkıntı olduğunda biz halledeceğiz.' şeklinde örgütlenmesine sebep oldu. Artık adamlarım benden icraat bekliyordu. Ben de gaza gelmişim durur muyum 'Yarın okul çıkışında köşeye çekiyoruz okuma bilen çocuğu' emrimi verdim karış kadar boyumla. Yarın oldu, dersler okuma bilen çocuğun egemenliği ve bizim ezilmemiz altında bitti. Sonra geriye ben, adamlarım ve o çocuk kalana kadar okulun dağılmasını bekledik. Ben 'Tutun omuzlarından kaçmasın.' dedikten sonra çocuk hafif bir tırstı tabi ama adamlarım iyiydi, zarar vermeden ama sıkıca yakalamışlardı çocuğu. Ben de yeni dağıtılmış 1. Sınıf Hayat Bilgisi ders kitabımla çocuğa yaklaştım, kitabın biz okuma bilmeyenler için sadece Türk bayrağından ibaret olan İstiklal Marşı sayfasını açtım ve 'Madem okuma biliyorsun oku bu sayfayı bakalım' dedim. Ama ne derse desin biz okumayı bilmediğimizden inanacağız, çocuk ali ata bak dese yiyeceğiz. O yaştaki salaklığımız işte. Sonra çocuk birkaç dizeyi okuduktan ve biz cidden okuma bildiğine inandıktan sonra kitabı ani bir çıkışla kapatıp 'Bana bak bir daha asla bizim yanımızda okumayacaksın yoksa seni mahvederiz' gibi şeyler söyledim, korkuttuk bunu ( Not: Dayak falan atılmadı, tüm kabadayılığıma rağmen başkasının yediği dayaktan bile korkardım çünkü 6 yaşında bir kız çocuğuydum. Not2: Psikolojik şiddetin gücünü ilk kez o gün fark etmiştim). Sonra ne mi oldu? Bu çocuk ben okuma-yazma öğrenene kadar -yaklaşık 2 ay- sınıfta hiçbir şeyi okumadı (herhalde diğerlerinin senelerce öğrenemeyeceğini düşünmüş ve dayanamamıştı), böylece ilk kırmızı kurdeleyi de ben almış oldum. Çocuk da adamlarım ve ben de hayatımıza aksiyonsuz devam ettik. Bizi kimseye de şikayet etmemiş olacak ki başımıza bir şey gelmedi. Duyduğum kadarıyla çocuk meslek lisesini bitirdiği gibi evlenmiş, biraz serseri bir insan olmuş. Umarım bizim yüzümüzden değildir.

Maşallah darısı yüzlercesine, binlercesine....

Abi 2316546. kez izliyorum ya

1.25 deki cs nin bakışları hiç unutamıcam :D aahahha nasıl kesiyor

Anasınıfımın ilk günüydü çok iyi hatırlıyorum çünkü bana acayip şaşırtıcı gelmişti. Ben çocukluk olarak anne babadan biraz uzak büyüdüm onlar çalışıyorlardı ve geç geliyorlardı, o yüzden bende anneannemde kalıyordum. 5 yaşına geldiğimde çok heyecanlıydım okulun ilk günü ve ben bir çok şeyi biliyordum. Mesela muz çizebiliyor ve sayabiliyordum bu o yaştaki bir çocuk için mükemmel bir yetenekti. İlk gittiğimde annem beni götürmüştü ve herkesin annesi babası da oradaydı. Tabi muhabbet başladı. Yok ''Bak bu benim oğlum Kutay bak bu da Sena'' veya '' Aaa benimki de saymayı okumayı biliyor.'' tam bir at yarışı gibiydi sanki veliler birbirleriyle yarışıyordu. İçeri gidecektik artık çok heyecanlıydım dışarıdan pencereden içerideki oyuncakları görüp oynamak istiyordum. Veliler teker teker gitmeye başladı. Gariptir ki eli bırakılan çocuğun azı açılıyordu ve yandaki hoca veya yardımcısı gibi bir kadın çocuğu sakinleştirmeye çalışıyordu. Sıra bana gelmişti ben '' Görüşürüz Anne'' dedim ve içeri girdim hoca şok olmuştu. içeri gittiğimde bir iğrençlik pislik kaynıyor ağlamaktan sümükleri akan çocuklar kollarına burunlarını siliyorlardı. Acayip tiksinip bende ağlamaya başladım ama hocalar beni annem için ağladığımı ve gelecek annen korkma deyişini hatırlıyorum neyse sonra arkadaş edinicektik. Herkes susmuş çiçek olmuştuk. Ben asla onlarla arkadaşlık etmem dedim içimden ama sonra aynı meyve suyunu üç kişi içmiştik.

güzel olmuş

Yıl 1996 ve ilkokulum Ankara'da bir özel okuldu. Annem ve dedem beni okula götürmüşler, bir sürü ilk gün hatırası fotoğrafı çekmişlerdi. Haliyle uzun bir tören ve tanışma aşamasından sonra ilk dersimizi bitirdik ve hep beraber teneffüs için okulun oyun alanına inmiştik. Tahminen 10 dakika sonra içeri giriş zilinin çalmasıyla bir arkadaşım ve ben sınıfa doğru yol almaya başlamıştık( hatırladığım kadarıyla sınıf 3. kattaydı.). Ama o da ne! 2-3 dakika sonra bir zil daha çalmıştı ve o yaşta çalan o zilin, öğretmenler zili olduğunu bilmiyorduk. Haliyle büyük bir mutlulukla tekrar bahçeye indik ve oyun oynamaya başladık. Bahçede bizden başka kimsenin olmayışı hiç garibimize gitmiyor ve umarsızca eğleniyorduk. Ne büyük bir sorumsuzluktu ki hiç kimse de siz ne yapıyorsunuz burda diye uyarmıyordu. Ama bu keyifli anlar kısa sürdü. Hemen her çocuk parkında bulunan ve adını bilmediğim zamazingoyu denemeye karar vermiştim( Demirden, kollarınla asılarak bir uçtan diğerine ilerlediğin şey.). Başarıyla 2-3 hamle ilerlemiştim ki kollarım daha fazla vücudumu taşıyamadı ve ben kendimi yerde buldum, dengesiz düştüğümden de suratımı yerdeki çakıl taşlarına çarptım. Neticesinde ön dişim kırıldı. Sonrasında ben ağlaya ağlaya okula doğru koştuğumu ve revire gittiğimizi hatırlıyorum. Sonuç olarak nerde bir öğretmenler zili duysam, yere çarptığım dudak bölgem inceden sızlar...

abi benim ilkokulun değil de ortaokulun ilk gününe dair bi hikayem var. benim küçükken her sabah kakamı yapmak gibi bir huyum vardı. her seferinde uyanır tuvalete gider sonra okula giderdim. neyse işte 6.sınıfın ilk günü müthiş bir heyecan biraz büyümüşlük hissiyle birlikte sabah annem ve babamla birlikte okula doğru gidiyoruz. okulun ilk günü haliyle normal bi törenden daha fazlası gerçekleşecek okul heyecanı bilmemne temalı şiirler okunacak müdür bey çıkıp "katkı payını yatırıverin" diye para dilenecekti. okula vardık ben sıraya girdim arkadaşlarımla hasret giderdik ve tören başladı. ilk gün olduğu için de annem sabah beni güzelce giydirmiş kravatımı darağacında sallansam ölecekmişim gibi sıkmış üstüme okulun ceketini giydirmişti. benim tören esnasında bağırsaklarımdan o kıyamet habercisi guruldama geldi. o an hatırladım ki ben heyecandan o sabah tuvaletimi yapmayı unutmuştum. üstümdeki kat kat kıyafetin etkisi, kakamın kapıya dayanması ve ilk günün stresiyle oluk oluk terlemeye başladım ve henüz eylül ayı başı olduğu için hava da sıcaktı. ben ceketimi çıkardım ve çıkarmamla birlikte o tatlı rüzgar esinti. benim sıcak terlemelerim yerini soğuğa bırakmıştı ve soğukla birlikte kakam kirası zamanında yatmamış ev sahibi gibi kapıya dayandı. içimden tören bitse de tuvalete koşsam diye geçiriyordum ama lanet müdür konuştukça konuşuyor katkı paylarını istiyordu. arkadaşlarım yüzümdeki beyazlamayı farkedip "ne oldu olum sıçacan mı ahahauhauhuahua" diye gülmeye başladılar. ben gözlerimle töreni izleyen annemi aradım ve ona halimi anlatmaya çalıştım ama nafile. sıra da çok kalabalık içeri koşsam koşarken altıma yapıvereceğim derken güçlü bir esinti geldi ve bünyem o anda yeter ulan dedi. koskoca çocuk tüm arkadaşlarının içinde altına yapmıştı. kimseye belli etmemeye çalışsam da bazı arkadaşlarım pantolondaki kararmayı anlayıp NAAAPTIN LAN AHAHHA diye acımasızca suçlamalarda bulundular. tören bitti ve ben anne babamın yanına kostum. onlar beni aldılar ve arabaya doğru yokuşu çıkarken "paçalarından akmak" deyiminin gerçeğe döndüğünü hissettim... arabaya varıp üstümü değiştirdiğim zamanda ise babam kokuyu alıp burnunu kapatıp üç adım geri kaçtı ve "oğlum sen ne sıçtın TARHANA KOKUYOR BU HAHAHUAHUAH" diyerek güldü ve hayatımın en rezil gününü yaşamamın yanına ömrüm boyunca tarhana yiyemememe sebep oldu...

Ya keşke geçen hafta yazabilseydim ama kaçırdım. Ben 2 3 yılımı Criminal Case adlı facebook oyununa harcadım. Bilen bilir. Cinayet oluyor ipuçları buluyordun. Ben bütün bölümleri bitirmiş yeni bölüm bekliyordum. Nasıl bıraktım bilmiyorum ama tanıdığım herkes bağımlıydı.

1. veya 2. sınıftı yeni bir okuldaydım sıradan tören vardı hani şu müdürün konuşma yaptığı. O gün sınıf hocasını ilk defa görecektim. Sınıfa çıktım ve hocayı gördüm. adeta beynimden vurulmuşa dönmüştüm. hoca benim eniştemdi. o zamana kadar eniştemin öğretmen olduğunu bilmiyordum. eniştem ben gördü ve '' aaa alper sen benim sınıfımdamısın ? '' demişti. Ben bayramlarda harçlık aldığım ve kurban keserken gördüğüm bir adama nasıl hoca diyecektim. O gün eniştemle hiç konuşmadım. eve gittim ve anneme korkarak '' eniştem öğretmenmiş'' dedim. Sonra tabii atlattım ve eniştemle daha yakın oldum. Ama ben 3 veya 4. sınıfken o ortaokula din kültürü hocası olarak gitmişti. neyse tabii buradan çıkarmamız gereken bir ders var. neymiş enişte deyip harçlığı az veriyo diyip geçilmeyecek öğretmeni olunca da korkmayacağız.

Anaokulunun ilk günüydü. Annem beni sınıfa bırakmıştı içerde öğretmenler oyuncakları çıkarmıştı herkes kendine bir oyuncak seçip oynamaya başlamıştı bende baktım oyuncaklara hiç biri güzel gelmedi. Elime bir barbie aldım öylesine ama baya çirkindi hiç sevmemiştim baktım ilerde bir kızın elinde güzel, alımlı bir barbie var hemen gözlerim fal taşı gibi açıldı yanına gidip 'Merhaba barbie ile oynamayı bitirince bende oynayabilir miyim?' Diyip göz kırpıp ağzımla 'çıksssss' diye bir ses çıkarmıştım. Neden yaptım bilmiyorum galiba havalı gözükmek istemiştim. Ama bu hedefimde çok başarısız olduğum belliydi kız bana sanki onun düşmanıymışım gibi nefretle baktı adeta iğreniyordu, cevap bile vermedi. Bende üzülüp geriye dönmüştüm, zaferime ulaşamamıştım. Sonrasında ise diğer bir kızla yan yana otururken ona dokunduğumda ona elektrik çarpmıştı. Baktım bu kızda bana hiç yanaşmıyor,kaçıyor benden. 2 gün oldu 3 gün oldu en sonunda gidip dedim benden niye kaçıyorsun bana verdiği cevap şu oldu 'SEN ELEKTRİK KIZSIN SENDEN KORKUYORUM UZAK DUR BENDEN SENİ ANNEME SÖYLİCEM!' bende tepkisiz kalıp uzaklaşmıştım. Kısacası çok saçma bir ilk gün yaşamıştım. Zaman ilerledi yıllar geçti tam 13 sene oldu bu iki kız benim en yakın arkadaşlarımdan oldular. Barbie sini istediğim kız şu anda yanımda oturuyor ve ona nasıl göz kırpıp 'çıkss' yaptığımı taklit ediyor, benden korkan kızın ise telefonunda hala elektrik kız diye kayıtlıyım oda çok yakın arkadaşım . Kısacası kötü ve saçma başlayan bir ilk günden senelerce sürecek güzel bir arkadaşlık çıktı.

6. sınıfa geçtiğimde okul değiştirmiştim. ilk gününden önce nişana gitmiştik. saçıma şu fiyonk gibi olan saç modelinden yaptırmıştım (ve simli). akşamında uykum geldiği için bozmadan uyumuştum. okula gittiğimde 145 boyunda kafasında saçtan fiyonk olan bir kız olarak baya mükemmel bir okul anım olmuş oldu. hatırladıkça utanırım.

Liseye yeni başlamıştım, heyecanlıydım, daha önceden tanıdığım arkadaşlarım vardı ama olsun, ortam hakkında hayal gücüm durmuyordu. (Sakallı büyük insanlar, çömez şakaları vb.) Neyse ilk iki ders oldu ben kendim gibi oyunlardan ve filmlerden hoşlanan bi çocuk buldum gayet iyi geçiniyoruz falan. 3. Teneffüsün başında sınıfa son sınıflar gelip benim arkdaşı aldılar, iri olduğundan biraz sürdü sınıftan çıkarmaları, ve kendiside bu boşluktan yararlanıp "Onuz olmaz onu almazsanız hiç bir şey yapmam diye bağırdı" ve beni gösterdi, o gerilimi hissedemeden benide kaptılar. Bahçeye gidiyorduk ve dış kapıdan çıkarken bir çömezi çöpe attılar evet, çocuğu çöpe attılar! Çocuk ecel korkusuyla "Bırakın beni bırakın, kapağı açın lütfen" diye bağırıyordu. Ama onlar daha da ileri gidip çöpü döndürmeye başladılar. Beynim patlayacaktı, bu çocuk gibi olamazdım, bana ne olacaktı acaba, aklıma eski bir söylenti olan direğe vurma olayı gelmişti. (Çömez,4 kişi tarafından tutulup bacak arası açık bir şekilde basket potasının direğine çarptırılır.Ve kurban erkek olduğundan acı kıvanışları zevkle izlenir.) Bahçenin ortasında durduk, tüm son sınıflar oradaydı, bağırıyorlardı, korkuyla "Ne yapalım ki biz?" diye sordum. Aldığım cevap gayet masumdu "Halay çekin" dediler. Bizde utana utana yaptık bir şeyler arada tekme ve yumruk yedik tabi ama sıkıntı olmadı. Sonra bize son sınıfken bizimde bunu yapmamız aksi taktirde geneleneğin bozulacağı söylendi.Ve ayrıldık çöpe atılmadık ve korkum boşa çıkmıştı. O arkadaşıma da ilk gün kızmama rağmen arkadaşlığımız pekişti şu an en iyi arkadaşım. Sonradan öğrendim ki o zavallı çocuk halay çekmeyi reddetmişti. Not:Çöpe atılan çocuğun, çöpten Ebola kaptığı ve öldüğü efsanesi hala okuldadır...

ilk okul gunumde bir zenci görmüştüm ve herkes ağlıyordu. ağzı kokan bı çocukla oturmustum.cocuk abartısız 1 cümlede 5 kere 'örtmenim' diyordu. okuldan o gün soğudum.+(çocuk konuşurken tukuruyodu)

Üniversitenin ilk günüydü. Tabi ki daha okul bile başlamadan Facebook'ta kurulan dönem sayfamızda "Tanışıp Kaynaşalım" etkinliği oluşturulmuş, 300 kişinin 1-2 saatte birbiriyle tanışabileceğine inanmış Türkiye'nin dört bir yanından gelen, tam anlamıyla çömez olan bizlerin kalbi "Yeni insanlar tanıyacağız yihuu!" heyecanıyla dolmuştu. İlk dersimiz anatomiydi. Hoca elinde içi kemik dolu siyah bir poşetle gelmiş ve poşedi ŞAK diye masasına dökmüştü. Gerçek insan kemiklerinin temizlenip cilalanıp hunharca elden ele dolaşmasının verdiği şoku henüz atlatamadan iki üç ders daha geçti ve o günün programı bitti. Gelmiştik en heyecanlı kısma. Aynı yurtta kalan 4-5 kız arkadaş tuttuk tanışma etkinliğimizin yapılacağı kantinin yolunu. Kantine yaklaştıkça gördük ki yaklaşık 60-70 erkek toplanmış sohbet ediyorlar. Onlara yaklaştığımızı görünce birbirleriyle konuşmayı kesip bize kitlendiler. Adeta onlar hababam sınıfı, biz de Ayşen Gruda ve arkadaşlarıydık. Onlar bizi bekliyor, biz de kuzu kuzu yanlarına gidiyorduk. Gerilim dolu geçen 15 saniye sonra nihayet yanlarına gittik ve ayakta dikilmeye başladık. Hababam sınıfı önümüzde sıraya girdi, tek tek bizle tokalaşıp kendilerini tanıtmaya başladılar. Bu saçma seramoniyi gören üst dönemler napıyo bu mallar dercesine yanımızdan geçip gidiyordu. Artık beynim o kadar uyuşmuştu ki memnun oldum diyeceğime teşekkür falan ediyordum. Sonunda tanışma faslı bitti ama kimsenin aklında kimsenin ismi kalmadı. Sonradan arkadaş ortamlarında, anfide falan denk geldikçe tanıştık milletle ikinciye. Bu da çömezken yapılan salaklıklar listesine giren utanç verici bir anı olarak kaldı akıllarda.

Tam okul sayilmaz anaokulu ilk gun anısı. Okula gittik (ki ben o hep aglayan ve altına sıçan bebeyim) hacalar falan iyi davraniyo vs. hocalar bizi kaynasalim diye bi yere birakti. Ben oyle dolasiyorum falan tuvalette baktim bi cocuk işiyo. Gercekten hani klozete oturmus kapi acik o bana bakiyo ben ona bakiyorum. Sonra ben ona "Arkadaş olalım mı?" dedim. O da bana bakıp "Tamam" dedi. Bu da böyle anlamsız bir anımdır.

ÇOK GÜZEL

Liseye gecerken asiri heyecanliydim. Sanki nerd ve geek bendeniz liseye gecince adeta bir gossip girl kizi olacakim. Oyle bir beklenti icinde ilk gunu bekliyordum. Zaman gecmek bilmediginden bir gun once uzun zamandir oynamadigim sims'i oynamaya basladim. Kendimi yarattim, evli bir karakteri ayarttim, karisindan ayirdim, cocuk yapip bebegi baska karaktere verip bambaska bir karakterin evine yerlestim falan. Olaylar olaylar. Tabii 7-8 saat basindan kalkmamistim. Sabah yorgun olmamak icin de direkt yattim. Fakat bir turlu uyuyamadim. Kafamda tuvalete git, yemek ye bildirimleri beliriyordu, boyle evin icinde dolasan tipler gozumun onune geliyordu. Uyumam lazimdi ama bunu dusundukce daha da cok uykum kaciyordu. Sinirlerim bozuldu ve en son annemi uyandirmaya karar verdim. Fakat odasina girdigimde odada dolasan bir yarasa gordum... izmirin gobeginde apartman dairesine giren yarasa? Annemi uyandirirsam korkar,cikarmaya calisir iyice uykumuz kacar diye vazgectim. Kapisini kapadim. Televizyonu acip bilye biriktiren bir filin konu edindigi bir cizgi filmi izliyerek uykuya dalabildim ve iki saat uyudum. Sabah kalkip okula gittim. Tabii ki bir gossip girl kizi olamadim ama cok guzel 4 sene gecirdim,cok guzel dostluklar ve anilar biriktirdim. Ayrica bir daha da sims oynamadim. Her neyse... Bir okul anisi olmadi ama sonucta okulun ilk gunu.

Şimdi benim anlatacağım okulun ilk günü anısı için (babamın mesleğinden dolayı sürekli il değiştiriyorduk) daha önceki okuldan da bahsetmem gerekiyor. Anadolunun şehirlerinin birinde daha 3-4 yıl okuduktan sonra 5. sınıfa geçmiştim ve sene içerisinde ailem seneye başka bir şehre taşınacağımızı söylemişti. Çocukluk zamanlarımdan beri hep bu taşınma, eski arkadaşları unutup yeni arkadaşlar tanıma durumuna alışmıştım ama bu sefer durum farklıydı çünkü bu sefer sınıfımda bir kız vardı. Duygu. Duyguyu 3-4 yıl boyunca hep beğenmiş fakat kendime olan güvensizliğim (ee tabi biraz da tipim ) dolayısıyla değil açılmak muhabbet bile edemiyordum. Evet ben o sınıftaki inek sümsük çocuktum ve kızlarla tek muhabbetim "yaa bu soru nasıl olacak","yaa ödevime yardım eder misin" gibi durumlarda oluyordu. İşte Duyguyla da hep bu zamanlarda konuşabiliyordum fakat konu hiç bir zaman matematikten öteye gidemiyordu. Neyse durum bu şekilde ilerlerken okulun son günü ben tüm cesaretimi toplayıp açılmaya karar verdim ne olacaktı sanki kabul etmeseydi de bir daha görmeyecektim ki. Haaa olur da tamam derse ne olacaktı bilmiyorum o zamanlar bir çözüm bulmuşumdur kesin. Şimdi ben kıza söyleyecektim ama bende o yürek yoktu ki ben de dolaylı yoldan söylemeye karar verdim. Karne gününden bir gün önce birkaç mahalle ileride olan bir dükkandan böyle tatlı bir ayıcıklı anahtarlık almıştım o kadar tatlıydı ki üstündeki ayıcık görünce çok beğenecek diye o kadar sevinmiştim ki (bu arada onu alabilmek için ailemden para tırtıklamıştım :( anne eğer bunu dinlersen özür dilerim ) neyse ben aldım bu anahtarlığı uzun bir not yazdım aklımca o zamanlar romantik romantik şeyler ve bu ikisini sırasının altına bıraktım. Karne günü geldi ve büyük heyecan başladı okula herkesten erken geldim eğer ondan önce biri görürse diye müdahale edecektim. Saatler geçti ve duygu sonunda hediyemi gördü ama bir sorun vardı sadece anahtarlığı görmüştü anahtarlığı aldı ve inceledi bir süre ben onun 2 arka çaprazında dikkatlice onu izliyorum. Anahtarlığa baktı ve kaldırıp "bu kiminnn benim sıramda unutmuş" dedi. İşte o zaman arkadaşlara rezil olacağımmm annem duyarsa ne olacak düşüncelerine kapıldım çaktırmadan dışarı çıkıp ağlayarak eve geldim koşa koşa. Eve geldim annemler ne oldu karnen mi kötü dediler ben de hastalandım kustum herkes güldü vs bişeyler uydurup odama gidip yattım. Ertesi gün annemlerle beraber karneyi müdürden aldık ama giderken bile hala tedirgindim müdür de duyduysa felan diye ama bir şey olmadı. Neyse eve geldik bir baktım annemler yavaş yavaş önceden toplamaya başladıkları eşyaları tekrar yerleştirmeye başlıyorlar. Ne oluyor diye sorduğumda "tayin iptal oldu" dediler ve başımdan kaynar sular döküldü o an. Ben nasıl o okula gideceğim nasıl arkadaşlarıma bakacağım düşünceleriyle koca yazı geçirdim. En sonunda bizimkileri ikna edip başka okula yazılmaya ikna ettim. Neyse asıl olay bundan sonra başlıyor. 6. sınıf. Yeni okuluma yine korka korka giddiyorum. Başlangıç töreni müdür konuşması yapıldı ve sınıfıma doğru giderken (yeni okulumda 2 üst komşumuzun oğlu da vardı benimle beraber) bir an gözüme bir şey takıldı. Oydu abi. Resmen Duygu burdaydı. Nasıl olur düşünceleriyle sınıfa girerken acaba bizim sınıfta mı düşüncesi ile yavaşça sınıfa girdim ama bizim sınıfta yoktu. Tanışma faslı felan derken ben dersle ve yeni arkadaşlarla hiç ilgilenmeyip sadece kendime "o değildir benzeyen biridir" diye teselli ettim. Acaba eve mi gitsem? Ulan her şey mi beni bulur? düşünceleriyle geçti tüm ders. İlk tenefüs arasında eğer oysa görmiyim diye sınıftan çıkmayıp çıkışta nasıl akçacağım planları yaparken bi baktım bir kafa bizim sınıf kapısından içeri bakıyor. Lan Duygu ya bu dedim resmen beni görmüştü belli ki o an o da beni farketmişti beni aramaya gelmişti ve yanıma doğru geliyordu. Kalbim çarpıyor karnım gurulduyordu. O an hala aklımda sınıfta olduğum yer öğretmen masası, duvardaki renkler, Duygunun gelişi hepsi bir video kaydı gibi duruyor zihnimde. O zaman işte anlamıştım yer yarılsa da içine girsem "duygu"sunu :) . "Sen kimsin de bana çıkma teklif ediyorsun ha " diyecek herhalde dedim kendi kendime ve beynimde büyük bir boşluk vardı bu soruya cevap bulamıyordum. Bunun gibi kafamda binbir düşünceyle cebelleşirken yanıma oturup "Mustafa sen de mi buraya geçtin" dedi gülerek. Ben o an afallamayla "ebele hübele evet de ken küm" bişiler dedim. "İyi ya burda tanıdık biri olması ama aynı sınıfta olamadık bu sefer" diye gülümsedi. Sessizlik oldu biraz benim konu açmam gerekiyordu ama "Bak Ali Ahmete parasının 1/3 ünü verse" den başka konu bilmediğim için bir şey demiyordum. Bir süre öyle durdu yanımda zil çaldı ve içeriye yeni arkadaşlarım yan gözle bizi kese kese girdiler (evet kıza bak bide yanındaki hıyara baktaki hıyardım ben )Daha sonra iyi dersler dileyip gitti. 25 yaşındayım bir çok sınava girdim bir çok önemli insanla tanıştım fakat hayatımda bir daha hiç öyle heyecanlandığım an olmadı. Daha sonra ne mi oldu biz önceden tanışmışlığımızın verdiği yakınlıkla iyi arkadaş olduk. Hatta aynı liseye gittik beraber ders çalıştık, kopyalar çektik bir çok anımız oldu. Şimdi farklı şehirlerde üniversite son sınıf diş fakültesi öğrencileriyiz. ( Duygu umarım bana bunu anlattım diye kızmazsın :D) Hala sık sık telefonla konuşuruz. Bir gün eskiden ondan hoşlandığımı ve bu anıyı anlatıp anahtarlığı ona aldığımızı söyleyip mektubu sorduğumda "ben mektup falan görmedim ki o gün" demişti. İlk başlarda beni üzmemek için söylediği düşünsem de görmüş olsa bile anlatıp beraber güleceğimiz bir yakınlıkta olduğumuz için inandım ona (yemin de etmişti :) ) İşte o mektuba ne olduğu benim için evrenin doğuşu, insanlık tarihi ve bir başka şeyden daha büyük bir sır olarak kaldı.

Ben ilkokula başladığımda (abimin doğum günüydü)(abimle aynı ilkokula gidiyorduk ben 1.sınıfa başlamıştım abimde 6. Sınıfa falan gidiyordu sanırım.) alaturka tuvalete tuvaletimi yapamıyordum.Okulun da bütün tuvaletleri alaturkaydı(okul devlet okuluydu) O gün iyi bir kahvaltı etmiştim ve okula gittiğimde de abimin sınıfta doğum gününü kutlamışlardı.işte pasta,kek,kola ve sarı kolayla kutlanan doğum günlerinden.Abim yalnızlık çekmiyeyim okulun ilk günü diye benide tenefüse sınıfına getirip pastadan falan vermişti. Pastadan falanda baya yemiştim.Sonra tuvaletimin geldiği hissedip tuvalete koştum ve ne göreyim bütün tuvaletler alaturkaydı.O kadar çok tuvaletim vardı ki eğer o anda tuvaletimi yapmazsam kesin altıma sıçardım.Bir umutla tuvalete girip kapıyı kapadım ve çömelip sıçmaya çalışıyordum.Ama mümkün değildi.Dengemde kayboluyor düşecek gibi oluyordum o iğrenç tuvaletin içine.Neyse baktım olmuyor son ders tutar evde yaparım diye derse girmeye karar verdim.Dersin 10 dakikasında hayatımın en zor zamanlarını yaşarken bu iğrenç durumdan nasıl kurtulabileceğimi düşünüyordum.Derken sıçtım.Evet derste ve sınıfın tam ortasında altıma yapmıştım.Bütün sınıfı iğrenç bir koku kapladı ve bütün sınıf dünyaki en iğrenç maddeymişim gibi bana tiksinerek bakıyordu.Çok ağladım.Sonra nöbetçi öğrenci abimi çağırdı ve abim beni eve götürdü.Yolda oğlum bu pantolonundaki,gömleğindeki ne diyenlere(siz düşünün ne kadar sıçtığımı) bugün abimin doğum günü vardı bende pastanın üstüne oturdum diyerek dünyanın en saçma yalanını söylüyordum.O hafta hiç okula gitmedim.Daha sonrada uzun uğraş ve ağlayışlar sonucuda annemlere okulumu değiştirmesi için ikna ettim.O günden beri alaturka tuvaletleri ne zaman görsem bu gelir aklıma ve zorunda kalmadıkça asla kullanmam alaturka tuvaletleri.