sen ne diyon serisi izleyisimin 10. seferi olabilir , benim gibi sürekli baştan sona izleyen bağımlılar var mı ?

Sağ frame önerilerinde yıllar sonra ''Sen Ne Diyon'' görmek kısmettir, ardından tüm seriye tekrar başlamak nasiptir.

Ceco'nun sakalından ben de hiç memnun değilim.

12:41'de gelen sağ köşeden giren dumanı müzik gireseye kadar nargile dumanı sandım yıkıldım . belki de nargile içtiğiniz belli olmasın diye üzerini müzik ile kapattınız .

CS gökkuşağı çoraplarını nerden aldın???

ct nin ilk esprisi takılmayınca ct 2. kez aynı espriyi yapıp herkesin kopması

Araya hiç kayyum girmemiş .eksik hissettim

10 yaşında balığı olan bir çocuktum.5-6 tane balığım vardı ama hepsi öldü.Biri hariç (keşke o da ölseydi).Bizim büyükbabadan kalma bir yazlık ve Tofaş vardı.Tofaşın kliması yoktu.Yazlıktan dönerken çok eşya aldığımız için araba tıklım tıklım, balığı da akvaryumla taşıyamayacağımız için kavanoza koyduk ve suyu dökülmesin diye kavanozu kapattık ve koltuk arkasındaki yere koyduk.Benzinciye gittiğimizde kavanoz tutunmayacak kadar sıcak, balık ters dönmüş, sudan da buharlar fışkırıyordu.Biz de benzincide yola bırakıp gittik.Diğer balıklarım eve geldiğim anda öldü bu balıksa 100 derece suda tıklım tıklım klimasız Tofaşta kaynayarak can verdi.Seni özledim kestane, diğer kardeşlerin gibi 1 gün değil,2 ay yaşadın :( (O gündür bir daha balık sahiplenmedim)

Biri CT'nin laiklik elden gidiyo anını klip alsın :D

Müzik girince kapatmayın after credits var

o kadar bok gibi hissediyorum ki anlatamam ama buraya gelip SND izlersem morelimin düzeleceğine eminim. 9. dakikadayım ama şimdiden biraz olsun dış dünyadan uzaklaşabildim. Seviyorum sizi

CT'nin inanılmaz Titanic animasyonu djsbsjshjs

Ben Ömercan'nın kırık kalbiyim

tartışma ;yiğitcan sexy mi konuşuyor yoksa düz mü

İftar sonrası tatlı gibi geldi hee

Bu bir zombi anısı. Olayın girişi uzun olduğundan tamamen atlıyor ve hikayeye ortasından giriyorum. Üniversite yıllarında üç arkadaş ve üniversiteden iki hoca ile Ankara-Çankırı yolunda hocanın arabası ile ilerlerken aniden kar bastırdı ve araba dağ başında yolda kaldı. Tekerlekler olduğu yerde dönüyor ve bir milimetre dahi ilerleyemiyorduk. Hocalar zincir takmayı denedi, başarısız oldular. Yol evrendeki en ıssız yollardan biri. Bir de saat sabahın beşi olunca yardım isteyebilecek tek bir araba dahi geçmiyor. Kara saplanmanın ilk dakikalarında çok çok eski, camları buğulanmış içerisi görünmeyen büyük bir otobüs geçti ve onun dışında, orada kaldığımız bir saat boyunca herhangi bir canlı ile karşılaşmadık. O derece ıssız. Hocalar zincirle uğraşmaya devam ederken artık iyice üşümüş olan biz arabanın içine girdik ve beklemeye başladık. Hava aydınlanırken bir anda yolun ilerisinde, ufukta yavaş yavaş bize doğru yaklaşan bir adam silüeti belirdi. Araba bile geçmeyen yoldan herhangi bir yayanın yürümesine imkan yok. Zaten o yol üzerinden yürüyerek ulaşılabilecek herhangi bir yer yok. Şaşırmış bir halde çok uzaktaki adamı izlerken bir anda arkasından birkaç kişi daha çıktı. Sonra birkaç kişi daha. Derken çok uzaklardan bize doğru ağır ağır yürüyen 30-40 kişi oldular. Yanımdaki arkadaş tam aklımdan geçen şeyi mırıldandı: Zombiler! Arabadan hızla indik lastiklerle uğraşmakta olan hocalara ufuktaki zombileri gösterdik. Her şeyi orada bırakıp geriye doğru kaçmayı düşünsek de beklemeye başladık. İyice yaklaşıp etrafımızı sardılar. Twist burada: Yaklaşık bir saat önce geçen o eski otobüs, fabrikaya işçi taşıyan bir otobüsmüş. Yolda kaldığımızı görmüşler ama dururlarsa kendilerinin de karda kalacaklarını düşünüp otobüsü fabrikaya kadar götürmüşler ve bizi kurtarmak için tüm yolu yürüyerek geri gelmişler. O kadar kalabalık olunca hiç zorlanmadan arabayı komple yerden kaldırıp saplandığı yerden çıkardılar. Zincirleri de takıp arabayı ittirerek tamamen kurtardılar. İnsanlara zombi diye önyargılı yaklaşmamak lazımmış.

Cs nin 19.50 kulağını karıştırıp pantolonuna sürmesi...

9:27 teşekkürler rezzan kiraz 10:30 teşekkürler medyum memiş

Oooo eski kırmızı hırkalı Can Sungur yeniden aramızda

Bursa’dan Ankara’ya gittiğimiz yolculuklardan birinde Csnin wattpad kitaplarını okumasının verdiği gazla ve sırf geyik olsun diye saçma sapan Korecan kitapları okuyoruz otobüste. Kitaplardan birinde ana karakter İstanbul’a gidecekken yanlışlıkla Kore’ye gidiyor biz buna çılgınlar gibi gülerken muavin yanımıza gelip bizimle sohbet etme çabaları içine girdi. Muavin nereye gidiyorsunuz falan diye sormasının üstüne kuzenim o anın ve anlamsız korecan kitaplarının verdiği gazla Ankoreye gidiyoruz dedi muavin ne yapacaksınız Ankaraya gidince diye sordu. Kuzenim Ankore diye düzeltip yapacaklarımızı anlattı işte. Muavin de bizim espirimize inanmış olacak ki sohbetimizin devamında Ankorede şuraya gidin Kızılay meydanına çıkın diye tavsiyeler yapıyor adam çok ciddi.Kuzenim ve muavin arasında çok ciddi Ankore sohbeti uzuyor ve adam asla sorgulamıyor Sonra Ankara’da ineceğimiz sırada muavin Sayın yolcular Bursa Ankore yolculuğumuzun sonuna geldik temalı bir konuşma yaptı. KORECANLIK VİRÜSÜ YAYILIYOR

19:20 jahreinden bahsediyor lan birebir bu kadar ileri görüşlü olduğunu bilmiyordum

18:48 deki iceberg esprisi hayatımdan bi miktar yıl götürdü

34:46 Geekyapar’ı neredeyse en başından beri takip ediyorum, şu CS’den duyduğum en muhteşem mantıklı şeylerden biri olabilir hahshsh

O giderken arkasından bakmaktan biz yol alamadık ki be abi ne anısı...

lucid dreaming ile 3 sene oncesine gidip ilk defa sen ne diyon izlicem

Legion diye bir dizi buldum çok gözel

cs mütiş yandaş olurmuş rte için ağlar falan off ya efso olurdun reis

Video kalitesini 360p yaptım kalite yine düşme... Şaka şaka video neden 360p?

Bundan 3.5 yıl kadar önce, Şehir ve Bölge Planlaması okuduğum dönemler, güz dönemi projesinin adresi ve tabii olarak teknik gezisi Kıbrıs, Gazimağusa olarak belirlenmişti. Üniversitenin müthiş, olağanüstü ve aşırı öngörülü tüzüğü yüzünden, daha ucuza çıkacak olmasına rağmen uçak ayarlanmamış ve otobüsle İstanbul'dan Mersin'e, oradan da Ro-Ro ile Kıbrıs'a geçeceğimiz bir yolculuk planlanmıştı. Otobüs kısmı çabuk geçti neyse ki, yolun dörtte üçünü uyuyarak geçirdiğimizden mütevellit, fakat gemi kısmı tam bir felaketti. Geminin alt kısmı TIR yüklüydü ve üst kısmı yolcu bölümüydü. Akşam 6-7 gibi Mersin'den kalkış yaptığımızda, Mersin'in ciğer solduran havasına kanarak, kalın giysilerimizi alt kısımda bırakmış ve üst kata çıkmıştık. İlk bir-iki saati fena geçmeyen yolculuğun bundan sonraki kısmı kabusa dönecekti fakat biz bunu bilmemenin verdiği mutlulukla ellerimizde çikolatalar, birbirimize ikram ediyor, birbirimizle yiyor, şakalaşıyorduk. Gel gelelim ki bu iki saatin sonunda, okulun bahçesinde gezer gibi yürüyen gemi birden, eski ve kalitesiz hoparlörlerinden önceki yılın hit yaz şarkılarının çatlaya patlaya son ses çaldığı bir bahar festivali gondoluna dönüşmüştü. Ön tarafta adım attığınızda beş metre ileriye zıpladığınız bir hengamede gezinin koordinatörü bir koltukta oturmuş uyumaya çalışıyordu. Tabii ben ve benim gibi midesi sağlam birkaç arkadaş hariç herkes, kah tuvaletlere kah güverteden denize, içlerindeki eğitim aşkını ve yaşama hevesini boşaltıyorlardı. Tuvaletler, işemek için bile girilmez halde bir sevgi seline dönüşmüş; o kocaman Ro-Ro, ormanda kaybolmuş Hansel ve Gretel gibi arkasından ekmeklerle iz bırakıyordu. Orta kısımda bulunan salonda boş koltuk kalmayınca biz de iskele tarafına geçtik ve güvertede yerlere oturmaya, yatmaya başladık. Bir ara şöyle bir manzara vardı o güvertede: bir arkadaşım başının altına bir montu yastık yapmış ve sevgilisini sol omzuna yatırmış; bendeniz kafamı arkadaşın sağ baldırına koymuşum, demirlere doğru uzattığım iki bacağımda yatan birer arkadaşım ve sağ omzumda yatan bir arkadaşımla birlikte sigara içebileceğim sadece sol kolumla başbaşa kalmışım; başka bir arkadaşım ise benim sol üst çaprazımda, başının altına aldığı 1.5 litrelik pet şişeyle cenin pozisyonunda yatmıştı ve o halde uyumaya çalışıyorduk. Bir yandan zaten kan gitmeyen ayaklarım tam ayak bileklerimin alt kısmına denk gelen demir yüzünden acıyor, bir yandan ben esip gürleyen hava ve üzerimdeki kısa kollu incecik gömlek yüzünden üşüyor, bir diğer yandan da dalgaların üzerinde seke seke ilerleyen gemi yüzünden üzerimize deniz yağıyordu. Bu da yetmiyormuş gibi arkadaşımın başının altındaki şişenin kapağı açılmış ve 1.5 litre su kendine yol yapıp belimden donuma kadar sırılsıklam yapmıştı. Bütün bunların üstüne bir de hala denize yedikleri tantuni ve kerbiçleri anlatanlar yüzünden haliyle uyuyamıyordum. Neyse ki böyle kabus gibi geçen iki-üç saatin sonunda birkaç saatliğine dalmışım. Uyandığımda dudaklarım, 400 gramlık bol tuzlu ayçekirdeğini susuz gömmüşüm gibiydi ve hava aydınlanmış, deniz de durulmuştu. Birkaç saat de böyle geçtikten sonra nihayet kara göründü ve hayatımın en macera dolu, en meşakkatli ve en torunlara anlatılacak hikayesi oldan bu yolculuk böylelikle son buldu. Bütün bunlardan sonra haliyle hocalara uyguladığımız baskı ve ajitasyonlar neticesinde okula ödeterek geri dönüşü uçakla gerçekleştirdik de bu hikayenin bir devam filmini çekmek zorunda kalmadık. Buradan İTÜ rektörüne ve Mimarlık Fak. dekanına sesleniyorum: Gidiş dönüş uçak bileti bu gezi bize duyurulduğunda 150 liraydı, sadece gemiye zaten gidiş dönüş 150'şer verdik. O tüzük 1773'ten beri hiç mi değişmedi lan?

Bu şubat tatilinde bikaç günlüğüne izmire gitmiştik annemle beraber. Akşam 22.20 uçağıyla İstanbula dönücez, 21.30 da havaalanına geldik. Görevli kadın İstanbuldaki hava durumu yüzünden uçağın yarım saat rötar yapabileceğini söyledi. Neyse işlemlerizi yaptık oturduk yerimize bekliyoruz. Bi yandan da kalkış saatlerini kontrol ediyorum rötar yapıcak mı diye, bazı uçaklar 30 dakika 40 dakika rötar yapmıştı. Sonra tabelada bizim uçağın yanında 2.30 saat rötar yazısı belirdi. Sinirim bozulmuştu ama yapıcak bişey yok bekliycektik. İki buçuk saat sonra yine kapıda bekliyoruz ama kapı bi türlü açılmıyo. Yolculardan bazıları görevlilerin yanına gidip bilgi almaya çalıştı niye hala binmediğimize dair. Sonra görevlilerin etrafı kalabalıklaşmaya başladı herkes tartışıyo neden binmiyoruz kapı neden açılmıyo diye. Ben de o kadar yorgunum ki umurumda bile değil yanımda getirdiğim edebiyat dergisini falan okuyorum. Bi süre sonra kavga çıktı kadının biri bağırıyodu. Kafamı kaldırdım kalabalığı izliyorum. İnsalar da kavgayı çekmeye başladı. Öğrendik ki biniceğimiz uçak daha istanbuldan kalkmamış bile. Ne zaman kalkıcağını da bilmiyolarmış saatler sürebilirmiş. Bi tane adam kalabalığı gaza getirdi ve havaalanı müdürünün odasına gitmeye karar verdiler. Baktım herkes gidiyo bikaç tane yaşlı teyzs kalmış biz de gidelim bari dedik. Geldik odaya müdür havaalanında değilmiş nöbetçi müdür var. 60 kişi falan odanın içine doluşmuşuz dehşet bi kavga dönüyo ben de izleyip dramadan zevk alıyorum. Müdürü aradılar konuştular, bi de onunla tartıştılar en sonunda müdür de deliye döndü benden mi aldınız bileti dedi. Baktılar bi işe yaramıycak çıktık odadan, yüz kadar yorgun ve sinirli kişi ne yapıcağını bilemez şekilde kaldık. Sonra bi görevli geldi ve havaalanının karşılayacağını söyleyip bizi yemek yerlerine görürdü. O gün şunu fark ettim insanlar yemek gördüğünde ne kadar gergin olurlarsa olsun bi anda kuzu gibi oluyolar. Az öne bağırıp çağıran birsürü kişi oturup bedava yemeği yerken dünyanın en minnoş insanlarına dönüştüler. Aradan biraz zaman geçti millet tanışıp kaynaşmaya başladı. Herkes muhabbet ediyor mutlu mutlu karnını doyuruyodu. Bi tane masada şampiyonlar ligi gibi asıl kavgayı edenler toplanmış sohbet ediyodu. Biz de annemin mezun olduğu üniversitede aynı bölümü okuyan bi çocukla tanıştık. Annem okuduğu günlerde sınavlarda nası kopya çektiğini anlattı. Ben de mimarlık okumak istediğimden bahsettim ve bölümlerle ilgili konuştuk. Etrafta saate rağmen enerjsini yitirmemiş koşuşturan çocuklar vardı. Uçağımız o gün tam 6 saat rötar yaptı ve uçağa 4.20de bindik. Biz bostancıda oturduğumuz ve babam bileti Atatürkten aldığı için gözümden uyku aka aka eve geldiğimde sabah 7ydi. Yine de insanlarda tanışmak güzeldi. Hala bazı yolcuları bir yerde görsem şuan bile tanırım.

Bir şekilde uçabileceğimi öğrendiğim günden beri en büyük hayallerimden biri uçmak. Ailem bu isteğimi bildiği için bu sene bunu gerçekleştirdim. Ama benim aksime annem hep korkmuştur uçaktan. Yolculuğa çıkmamızdan 1 ay önce başladı "korkuyorum" demeye. Yolculuk günü geldi annem streste çığır açmış, ben heyecandan yerimde duramıyorum. Bursa'dan İstanbul'a gitmek için otobüse bindik. Ama babam bileti akşam 7 ye alacağına sabah 7 ye almış. Ben o an bu yolculuğun bir şekilde garip geçeceğini anladım. Annem benden önce anlamış olacak ki hiç telaş yapmadı. Babam yeni ve doğru biletleri almak için gitti. Otobüsün kalkmasına bir kaç dakika kala artık ben de stres yapmış ve umudu kesmiştim. Her şeyde olduğu gibi erkek kardeşimin umrunda değildi zaten. Sonra babam geldi, son anda. Bindik, yola çıktık, havaalanına geldik. Ben kapıdaki kontrol noktasından geçerken alarm öttü. Üstümde metal eşya yoktu, olmaması gerektiğini biliyordum. Sonra güvenlik üstümü aradı ve ayakkabılarımı çıkartıp geçmemi söyledi. Çoraplarımla geçtim. Büyük şok geçirdim, asla aklıma gelmeyecek bir şeyi yaşadım. Sonra uçağımızın yarım saat rötar yaptığını öğrendik. İyice canım sıkılmıştı. Bir de üstüne o yarım saat 2 saate çıktı. Bizimkilere "Karnım açıktı, kalkın bir şeyler yiyelim, vakit geçsin hem." dedim. Eşyaları toplayıp ayaklandık, tam da o sırada bir anons daha "Gerçekleşen rötar nedeniyle, hamburger ikramımız vardır." diye. Aha işte şimdi şansımız dönüyor, koş kızım en önü kap diye konuştum kendi kendime. Ve hızla o hamburger markasına (paralar yatmamış) gittim. En önde biz vardık, alıp oturduk. Gerçekten tam her şey yoluna girdi derken bir anons daha, rötar yapan uçak gelmiş. Hamburger kuyruğu uçağa kadar zaten. Yarısını yediğim hamburgeri "Ama biz alamadık" konuşmaları arasında hızla ağzıma tıktım, uçağa bindim. Uçakta her şey iyi gidiyordu, kalkışta annem korkudan kolumu sıkıp biraz çürütmüştü ama yine de iyiydi. Ta ki inişe kadar. Uçak 5 dakika boyunca aralıksız trubulansa girdi. Fırtına yüzünden sağa sola sallanan uçakta; arkamda oturan abi "Uçağı başka yere indir Bülent. İnsanların canlarıyla oynama. Başka yere indirrr." diye bağırıyordu. O abinin yanında, annemin arkasında "Allah'ım ölüyoruz Yarabbim, sen bizi kurtar Allah'ım." diye kriz geçiren ve annemin koltuğunu çekiştiren bir Teyze vardı. Teyzenin arkasında da uçak sallandıkça çığlığı daha çok artan bir bebek. Uçak sallanıyor, bebek ağlıyor, abi bağırıyor, teyze kriz geçiriyor, annem de teyzenin gazına gelip "Senin yüzünden bindik uçağa Ceren, ölcez burda." diye söyleniyordu. Ben huzura ermiştim ama, uçaktaydım çünkü. Orada ölsem hiç koymazdı bana. Sonra pilot bu zorlu mücadelenin ardından uçağı indirdi. Annemin liderliğinde ve teyzenin desteğiyle bütün uçak alkış tuttu. Uçaktan indikten sonra yukarıda, kendi kabininde pilotu gördüm ve gerçekten ikimizde aynı anda karşılıklı olarak birbirimize el salladık. O el sallama anında yaşadığım duyguları ve bu macerayı asla unutamayacağım sanırım.

Videoyu açtım ömercan abi gülüyor, geçen dhaftaki bölüme yorum yazmişmıyım diye baktım ömercan abi yine gülüyor.

3:30 oha... daha önce bi şakayı iki kere yapıp yedirebilen görmemiştim, helal olsun CT.

Ben ne diyom

4-5 yıl önce Uçakla Trabzona doğru gideyordum, ne akraba var ne bişey tamamiyle tatil amaçlı : Aldım biletimi valizimi batarang’imi bindim uçağa ilginçtir ki şu an yazarak anlatmak için çok uzun hikaye olduğunu fark ettim ama silmeyeceğim o kadar yazdım artık

8:30 koltuk çığlık atıyor

Ben annem ve annemin yakın arkadaşı Ankarada’dan Kabak koyuna gitmek için yola çıkmıştık. Bizim arkamızda da bir anne ve kızı oturuyordu onların arkasında da yine ailelerinden birleri vardı sanırım. Neyse, gece yolculuğu olduğu için otobüsteki ışıklar bir süre sonra kapandı herkes koltuklarını geriye itiyor biz de ittik. Bir süre sonra arkamızdakiler beni ve annemi uyardı koltuğunuzu kaldırır mısınız diye . Eğer kaldırırsak öndeki insanın koltuğuyla bir tenasül yaşayacak yakınlıkta olduğumuz için onlara otobüs koltuklarının sistematiğini anlatıp eğer kendileri de koltuğu arkaya eğerse hiçbir sorun çıkmayacağını anlatmaya çalıştık annemle. Sonradan arkadan tekrar ses gelmedi. Mola verdik moladan sonra arkamıza diğer aile bireyleri oturmuştu yine aynı şekilde ışıklar kapandı koltuklar geriye ittirildi ama bir sorun vardı; annemin koltuğu geriye gitmiyordu çünkü arkamızdaki insan bacaklarını koltuğa dayamıştı onunu uyarmaya çalıştık ama meğersem kızcağız dilsizmiş. Duygu sömürüsü olsun da kavga edemeyelim diye mi dilsiz kız kardeşlerini oraya otturtular bilmiyorum ama bu tabii ki bizi kavga etmekten alıkoyamadı. Bir şekilde muavin belirdi ve dünya da söylenebilecek en gereksiz cümlelerle ortamı yumuşatmaya çalıştı. Arkada ki kız da “ OOOH PARAYI VERDİM YAYILIRIM OOOH, BİZ NAPALIM KORİDORDA MI OTURALIM “ diye bağırmaya başladı. 15dk lik bir kavganın ardından biz kazandık tabii ama buradan haykırmak istediğim bir şey var ABİ ANGUT MUSUNUZ? BU KOLTUKLARIN DÜZENİNİ ANLAMAK BU KADAR ZOR DEĞİL EĞER ÖNÜNDEKİ YATIRIYORSA SENDE YATIR ARADA Kİ BOŞLUK AYNI OLSUN teşekkürler CT 😊

4:29 daki melodiyi anlamayan can türkdoğan ve ömercanın tatlılığı ... Biz anlayanlar üzülüyoruz.

Işıkları sönük şehrin Her yer zindan, kapkaranlık Bir kor gibi bedenimde Gezer durur bu yalnızlık, gel Bir kor gibi bedenimde Gezer durur bu yalnızlık, gel Çıkıp da gel sürpriz yap Yüreğime ışık yak Acımasız, kör bir bıçak Çekilmiyor bu yalnızlık, gel Gel bahtımın kar beyazı Gel canımın can yoldaşı Gel bitsin bu zalim sızı Çekilmiyor bu yalnızlık, gel Gel bahtımın kar beyazı Gel canımın can yoldaşı Gel bitsin bu zalim sızı Çekilmiyor bu yalnızlık, gel Hasretin bir kurşun gibi Delip geçer yüreğimi Sensiz geçen her gecemi Zehir eder bu yalnızlık, gel Sensiz geçen her gecemi Zehir eder bu yalnızlık, gel Çıkıp da gel sürpriz yap Yüreğime ışık yak Acımasız, kör bir bıçak Çekilmiyor bu yalnızlık, gel Gel bahtımın kar beyazı Gel canımın can yoldaşı Gel bitsin bu zalim sızı Çekilmiyor bu yalnızlık, gel Gel bahtımın kar beyazı Gel canımın can yoldaşı Gel bitsin bu zalim sızı Çekilmiyor bu yalnızlık, gel

2005 yılında, o dönemki kız arkadaşım ailesiyle birlikte Adana'ya taşındığı için Ankara'dan Adana'ya trenle yolculuklar yapıyordum. Bazen de o geliyordu. Haliyle her defasında trenin önünde duygusal vedalaşmalar yaşıyorduk. Bir defasında Adana'dan Ankara'ya birlikte dönecektik ve istasyona geldiğimizde sanki yine vedalaşacakmışız gibi birbirimize sarıldık ve o dönüp gidermiş gibi yaptı. Kendi kendimize eğleniyorduk işte. Vagona geçerken görevli kız arkadaşımı durdurup "Hop, sen nereye?" diye sordu. "E ben de yolcuyum," diye yanıtladığında ise "Ya ben de beş dakikadır sizi izleyip üzülüyorum, vay şerefsizler yav geç hadi geç," dedi. Biz bu duruma gülerek yemekli vagona geçtikten kısa bir süre sonra garson gelip siparişimizi sordu. Birbirimize bakıp bira mı kola mı diye düşünürken (good old times tabii, şimdi anca şıra falan içebiliyoruz herhalde; merhaba kayyum), "İki tane kola olsun," dedim. "Kutu mu olsun, şişe mi?" diye sordu garson. Ben de "Ne bileyim, şişe olsun hadi," deyiverdim. Gerçek bir Adanalı olan garsonun cevabı "Şişe yok ki!" oldu. Sonra da bize kutu da değil, direkt iki bardak kola getirdi ruh hastası, Adana'nın şebeke suyunda bir şey var kesin.

19:41 oha Jaho değil mi lan bu? Kehanet gerçek oldu.

Dedemin başından geçmiş inanılmaz bir yolculuk anısını anlatmak istiyorum Yıllar önce araba almış taksitleri bitsin diye de taksicilik yaptığı günlerde gecenin 12 sinde iki adamın kenarda ağladığını görüp duruyo. Ne var diye sorduğunda adamlar” köyümüz yandı ama ne arabamız var ne paramız” cevabını veriyorlar. Yol da o zamanki araçlarla 3 saat civarı bişey. Dedem acıyıp adamlara götürmeyi teklif ediyor. Biniyorlar arabaya ara vererek filan giderken şafağa yakın o taraflara yaklaşıyolar. Adamlar çiş için mola istiyor. Bu ikisi iniyor ve birkaç dakika sonra ellerinde taşlarla gelip dedemin kafasına vurmaya başlıyor. Elleriyle kafasını korumaya çalışsa da bayılıyor tabi. Adamların “öldü mü la bu bidaha vurmak gerekir mi” konuşmasını duyarak ayılıp çaktırmadan arabadan iniyor ve arkadan çıkarak adamların birini indiriyor. Tabi eli yüzü kan içinde ama Nası bi sinirse onu yerde bırakıp diğerini kovalamak için koşuyor. O araziye kaçıyor onu yakalayamayınca diğerinin de tüydüğünü görüyor. Karakola gidiyo işte polisler arar diye, bunu hastaneye salmıyorlar ifade vermeden ölürsen başımıza kalırsın filan diyorlar. Tepki verince de “o adamlar daha önce 6 kişiyi öldürdü kurtulduğuna şükret” cevabını alıyor. Mahkemeye götürüyorlar ama hakim kumar masasında olduğu için 2 saat sonra geliyor. Gelince de dedemi suçluyor doğru söyle sen bunlarla iş yaparken oldu dimi gibi laflar ediyor. O sırada kan kaybından gidecek dedem lavaboya gideceğim diyerekten yanındaki memurdan kurtulup Atlıyor arabaya arkasında da polis arabaları hastaneye kadar kovalıyorlar. Hastaneye gidince bi hemşire bunu polislerden çekip” bunu iyileştireyim de sonra ne isterseniz yapın” diyerek bugün benim olmamı sağlamış oluyor. Orada 14 tane dikiş atılıyor kafasına ve eline ondan sonra yine mahkeme. Haberleri alıp otobüsle gelen bi akraba var işte orda karşılaşıyorlar. Anahtarı verip arabayı çalıştır ben geldiğim gibi arkana bakmadan sür diyo dedem çünkü bunu suçlu ilan ediyorlar baya içeri tıkıcaklar. Zar zor bi şekilde kaçıp bizim şehre kadar geliyorlar ondan sonra bi 20 yıl kadar o şehre gitmiyor

^-^ Benden Ömercan'a bir tavsiye; isimleri unutup daha sonra tahmin etmeye çalışmak gibi gereksiz bir çabaya girerek "Neydi çocuğun adı Özgün müydü?" hayır değildi Ömercan! Bırak artık tahmin etmeye çalışmayı ya da her yorum gönderene Robdöşambr falan gibi anlamsız isimlerle hitap ediver :D

Eyy Geekyapar madem rüya muhabbetine girdik o zaman birde burç muhabbeti çevirelim.

Ömercanın rüya yorumu çok güzeldi

Abi paranormal 2 de gelsin efsane bölümdü

İlk tek başıma otobüs yolculuğumdu 9 yaşındaydım ve 10 saatlik uzun bir yolculuktaydık ve non stop du baştan söylüyorum aklıma gelince neden böyle bir şey başıma neden geldiğini sorguluyorum gece 4 5 muavin geldi yanıma ve sessizce bir bayan ile yer değiştirmemi rica etti (nedenini sonra anlayacaktım) bende 9 yaşında bir salyalı olduğum için tabiki dedim 5 dakikalık mola verdik sigarasızlık dan gözleri kıpkırmızı olan elleri titreyen zombi tiryakiler sigaraya koşuyordu bu arada şöförler değişiyordu bizde yerlerimizi değiştirdik beni bir amcanın yanına oturdular otobüs kalktı ışıklar söndü ve amca elini sikine attı ve oyvv oh ıh(sessizce) sesleri ile televizyonda izlediği film deki sevişme sahnesini seyrediyor du ben çığlık attım ve otobüste koşma başladım sapık sapık ahğğ ahğğ diye koşuyorum otobüsü durdurdular olayı önceden bilen muavin şöföre söylemiş olacak ki sorgusuz sualsiz amcayı dövmeyi başladılar sonra ilk benzinlik adamı bıraktılar eğer şimdi başıma gelse tekrar çığlık atarak koşar sonra ağzına uçan tekme atardım aklıma gelince beni sinir basıyor klavyeyi parçalayasım geliyor

Üniversiteyi kazandığım ilk sene büyük bir hata ile Kırıkkale-İzmir yolculuğunu otobüsle yapma gafletine düşmüştüm. İlk defa ailemden bu kadar uzun süre ayrılacağım ve üniversiteye gitmenin tuhaf heyecanı ile absürt duygular içindeyken garip yol arkadaşım olacağından habersizdim. Otobüse eşyalarımı yerleştirdikten sonra o çok tuhaf olan ailenin özellikle babaların bin tane soru sorma ve öğüt verme seansı bitince otobüse geçtim. İlk başta yanımda yaşlı bir amca vardı. Onunla yolculuğa çıkacağımı sandım. Konuştuk sohbet ettik. İyi bir insan gibiydi. Yolculuktan önce tuvalete gitme kararı verdim ve otogara geri döndüm. Otobüse geri döndüğümde yaşlı amca gitmiş bir bacağı baldırına kadar alçıda olan bir genç onun yerıne gelmişti. O yanımda oturan amca yanlış otobüse binmiş meğerse. Bu sakatla 10 saatlik bir yolculuk beni bekliyordu. Zaten konserve gibi olan koltuklarda öyle birisi ile yolculuk yapmayı anlatmama gerek yoksanırım ama asıl olaylar dinlenme tesislerinde ortaya çıktı. Çocukla sohbet etmeye başladık. O da üniversite öğrencisiymiş ama İzmir de özel üniversitede okuyormuş başladı üniversite yaşamını anlatmaya nerden açtım konuyu bilmiyorum lanet olsun. Çocuk kendini bana karşı çok samimi hissediyordu ama ben hiç konuşmak istemiyordum. Bu tek taraflı samımıyetten dolayı her dınlenme tesisinde onun koluna girerek dışarıda sigara içmesini bekliyordum ( sigaradan nefret ederim) zaten ilk ailenden ayrılık bi gerginlik var. Bir de üstüne bu gelince adeta gece nöbetine kalmış bir hasta bakıcı gibi hissediyordum kendimi. O lanet yolculukta bir gram uyku uyuyamadım çünkü o çocuk bacagını benim kucağıma uzatmıştı... şimdi düşünüyorum da harbıden salakmışım 4 sene önce niye buna izin vermişim anlamıyorum.

Abi daha geçen hafta yaşadım Adana'dan Ankara'ya orotoryo izlemeye gidecektim. Arkadaşım tüm yol maliyetimiz 250 tl tutar demişti.Sabah gidip akşam geri döncektim. Cumartesi günü için sadece sabah 5.55 'e uçak bulabilmiştim bunun yanında akşam 23.35 uçağına da bilet almıştım(iki bilete 200 tl ödedim). Sabah beklenilen şekilde uçağı kaçırdım. Daha sonra saat 9.10 uçağına bilet alıp 350 tl ödedim. Arkadaşımın babasının arkadaşı normalde bizi alıcaktı ama ben uçağı kaçırdığım için şehir merkezine gitmek için 80 tl taksi parası ödedim. Daha sonra orada akşama kadar oyalanıp gösteriyi izledik. Dönerken arkadaşımla taksiyi bölüştük 50 şer lira ödedik. Havaalanında check-in yapmaya gittiğimizde ben check-in yapamadığımı fark ettim çünkü ilk aldığım biletin uçağını kaçırdığım için ikincisine de binemezmişim. Bende gidip 100 tl ye yeni bir bilet daha aldım. Daha sonra ankara havaalanında yemek yenilen yerler 2. alana geçmeden önce olduğu için bir yemek yiyeyim(dolar arttı diye bir whopper a 32 lira verdim) dedim arkadaşım uçağı kaçırmayalım dedi. Daha sonra sigara da içmek istedim. O da dediki bak kaçırırız. 15 dk kala kapıya gittiğimizde kapı kapanmıştı. Gittik konuşmaya hava yoluyla dedilerki mümkün değiş ama nasıl ağlıyoruz. Diyoruz ki abi 17 yaşıdayız oteller almaz bir çare bul bize diye (bulmadı). Gidip hem arkadaşa hemde bana otobüs bileti aldım gece 1.30 için ona da 100 tl ödedim. Havaşa bindik ona da 24 tl ödedim iki kişiye. Yani 200 tl lik yol parası 912 tl tuttu mükemmel bir yolculuktu. ( BUNU ARKADAŞIMIN AĞZINDAN YAZDIM BEN O OLAYDA Kİ ARKADAŞIM HAKETTİ O PUŞT)

Yılda en az bir kez tekrarlanan bitmek bilmeyen 12 saat boyunca yarım metrekarelik alana 70 lira ödediğin otobüs yolculuklarından birisiydi. Annem de otobüs yolculuklarında minimum 2-3 defa kusan bir insan. Çok uzatmayayım, yine o Afyon'daki dünyanın en soğuk dinlenme tesislerinden birinde mola vermeye yakın annem huzursuzlanmaya başladı. Geldiğini hissetmiştim. Tuvalete yetişmesi için dua ederken otobüs durağa yaklaşıyordu ki o da ne annem birden 'KAPIYI AÇINNN' diye bağırdı. Ayağa kalktı ve otobüsten inemeden otobüsün 3 sıra kadar olan alanına ve üstündeki ceketine kustu (Ben uyuyo taklidi yaptım. Kendimi kötü hissediyorum, bu yüzden özür dilerim anneciğim ama ergendim) Sonra muavinler herkesi indirip o bölümü temizlediler. Annem de yazık kaç kere özür diledi adamlardan. Üstündeki ceketi de iğrenç tuvaletlerde biraz olsun temizlemeye çalıştı ama pek başarılı olamadı ve yolculuğun geri kalanında o kusmuk kokulu ceketi giydi, burnum bir süre sonra kokuya alıştı ve sarılarak uyuduk...

Onun kalbine yolculuk edemedik başka nereye edelim be abi.

4 yıl önce trenle haftasonu için mersinden ankaraya doğru gitmiştik yanımda annem ve 2 uzak akrabamız vardı.geziyi 23 nisana getirmiştik nursan teyzem de gezi için haşhaşlı börek yapmıştı annem haşhaşlı börekleri alıp hadi yiyelim de kafa bulalım tarzı Söylemeler söyleyince anlamamıştım liseye daha yeni geçmiştim tabi 20 yaşlarında olan gencay abim hemen anlamıştı ve olayı bana anlatmıştı olayı anlatırken ben poğaçayo yiyordum.olayı anlattıktan sonra bir daha halhaşlı poaça yiyemedim ve nornalde dışarıyı izlemek için yaptığımız tren yolculuğunda mide bulantısından kendime gelemedim.Ankaraya vardığımızda annem ankaranın bağlarını açıp oynamıştık.bu yolculuğu hiçbir zaman unutmayacağım.

cs nasıl benim hunharca güldüğüm şeyleri ciddi bir şekilde anlatıyor anlamıyorum çscwlhshfhlshdjvrlfvjp

Benim muhteşem bir yolculuk anım var. Ankaradan 6 saatte istanbula geldik. Pendik'ten Küçükçekmeceye 3 saatte gittik trafikte. Muhteşem değil mi?

o programda ÖMCÖR yoktu Eren abla ile Barış abi bardı ömcör ironfisk galasında idi

19:50 Jahrein?

Bayram arefesinde tam 8 saatte bakırköyden kadıköye gitmiştim o trafiği asla unutamıyorum

Canım sıkkın buraya geldim.

22:09 "Şuan bu metni yazarken de aklıma bir soru takıldı. Ya şimdi uyanırsam ?" O Kadar çok isterdim ki. O Kadar çok isterdim ki. Anlatması da. Anlamanız da imkansız.

19:41 Jahrein'in mvliğini anlatmış ömcör

kuzenlerimdeyim bildirimi görünce aa bu kanal çok iyi falan dedim açtım videoyu hep beraber izleyelim diye ama 40. saniyesinde kapatmak zorunda kaldım emeği geçenlere teşekkürler :')

başlığa edit yapmanız gerek edit şu olmalı ''gördüğünüz dini rüyalırı Rezzan Kiraz ve Medyum Memiş Tarafından yorumlanıyor''

500T ile oturarak yolculuk etmiştim.Her halde en inanılmaz olanı budur

Bütün Hayatlar inanılmaz Bi yolculuk değil mi beğğ ağabeğğ?

19:41 Jahrein?

Çok iyi!

Yıl 2005 olması lazım o zamanlar 11 yaşındayım. Her yaz olduğu gibi amcamın oğulları(2), yengem, halam, halamın çocukları(2), annem, abim, babam, babannem ve ben memleketimiz Kayseri’ye gidicez. O zaman da amcam ve dedem Kayseri’ye gelemeyecek ve onun dışında tek bizi götürebilecek olan babam götürecek. Neyse amcamın o zamanki arabası opel corsa hiç unutmam küçücük bir şeydi. Ve yine hiç unutmam 11 kişi o arabaya bindik amcam kapıyı kapattı ve sakın Kayseri’ye varana kadar inmeyin dedi. Tabi biz neyse yol aldık gidiyoruz elmadağ’da önümüzde kaza oldu, babam durdurdu arabayı babannem hemen suyu yemeği aldı hepimiz panikledik indik, kaza yerine gittik babannem su, yiyecek veriyor millete. Durum kötü değildi allahtan can kaybı yoktu sadece araba yan yatmıştı. Geri arabaya gittik ama tabi biz inerken o panikle düşünemedik nasıl geri bineceğimizi, ordan bi adama seslenip kapattırmıştık kapıyı... 11 kişiyle, opel corsayla kayseriye gitme anımdır bu da.

OOooOOooOOOo gönlümüzün geekleri gelmiş

4 yıl önce Bursa merkezden Gemlik'e giderken halamla sıkış tepiş, fırından hallice bir otobüse bindik. İlk biz bindiğimiz için oturacak yer bulmak zor olmadı. Yolculuk başladı 20 dakika falan oldu. Arka taraftan konuşma sesleri gelmeye başladı. Arkamı döndüm ve genç bir adamla 40'lı yaşlarında bir adamın kavga pozisyonu almaya başladığını gördüm. 40'larındaki adamın iddiası şuydu genç adam, 40'larındaki abimizin karısının oturduğu yere yanaşmaya çalışıyormuş ve karısı hamileymiş midesi bulanıyormuş. Genç adam inatla reddediyordu ve çevresindekiler de onu savunuyordu. Hiç el kol hareketi yokken birden iki adam birbirine girdi. O daracık koridorda birbirlerine pat küt vuruyorlardı. Ve nedense kavgayı bizim koltuğun yanında sürdürmeye karar verdiler. Halam kilolu bir insan ve koridor tarafında o oturuyordu. Adamlar dövüştükçe halam geriye çekiliyordu ve halam geriye çekildikçe pestilim çıkıyordu. Ve bunlar olurken otobüs gitmeye devam ediyordu. Kadın arkadan "hayır yapma, yapmayın" diye bağırıyordu. En sonunda şoförün sabrı tükendi 2 adamı otobüsten attı. O adamlara otobüsten inince ne olduğunu bir de tırtıl türünün nasıl 1.5 metre ileriye sıçabildiğinden daha çok merak ediyorum.

2016 Ramazan - Ankara toplu iftar organizasyonu için gross marketlerin birinden 800 adet 0,5 litrelik su alıp sedan arabanın bagajına ve arka koltuklara tepeleme doldurduk ve iftarın yapılacağı yere doğru iki sakallı arkadaş yola çıktık, şoförlüğü yapan arkadaşa dinleteyim diye o aralar keşfedip eğlenceli bulduğum skrillex'in allahu akbar remixini aux üzerinden son ses açtım, hızımız 80-90 kilometre halde ve camlar da açıktı, bir yandan da navigasyondan yol tarifi yapmaya çalışıyorum arkadaşa, yaklaşık 100 metre ileriden sağa dönmemiz gerekiyordu, sesin yüksek olmasından ötürü arkadaşa bağırarak sağa sağa sağa dedim o da dönüşü kaçırdım zannederek o anda sağa çok sert şekilde kırdı, kırdığı yer askeriyenin girişiydi ve remixin allahu akbaaaaaarrrr diye patlama noktasına denk geldi o anda nöbette olan dört beş asker neye uğradığını şaşırdı hızlı şekilde hamle yapıp hemen tüm namluları üzerimize çevirdiler biz zar zor durabildik.. şoka uğradık bi yandan ankarada bombalar patladığı bir dönem bir yandan da iki sakallı, arabanın arkası full bir malzemeyle allahu akbaaarrr eşliğinde hızla askeriyeye dalmaya çalışıyor sahnesi.. şapşallığı atıp müziği kapatıp arabadan inip kendimizi aklayana kadar soğuk terler döktük, allaha şükür vurulmadan o günü atlattık, o günden beridir bi daha o tarz müziklere hiç eğlenceli diye bakmadım dinlemedim..

19:43 jahrein ?

GEEKYAPAR SİYASET YAPIYOR!!!!!!!!!!!!!!!!!

11 yaşımda 2006 yazında tatil dönüşü Erzincan'dan Van'a gidecektik. Otobüs biletini erkenden almadığımız için saatlerce terminalde boş yer olan bir firma aradık, 4 kn işi olduğumuz için (annem babam 4 yaşındaki kardeşim) biraz zor da olsa tercih etmek istemediğimiz ama zorunda kaldığımız bir firmadan bilet bulduk. Balık baştan kokar sözünü kanıtlarcasına olayların ters gitmesinden binmememiz gerektiğini anlamalıydık. Otobüse binip yerimize geçmek için ilk zorlu yarışa başlamıştık. Klasik bir doğu turizm şirketi olduğu için daracık koridorda bilet alınmaya değer görülmeyen ve minesweeper oynuyor hissi veren koltuktaki kişi sayısını oranlayarak yakınındaki çocuk sayısını tahmin ettiğimiz koltuğa ulaşma görevini hiçbir çocuğa (mayına) basmadan güneş gözlüklü gülümser ifadeyle başarmıştık. Klasik bir gece yolculuğu olarak servisimiz erkenden yapıldı, kolonyamız tutuldu ve horlama bildirisiyle uyku pozisyonları alındı. Ben kahvemi çocuk usulü içmek için soğumasını beklediğimden henüz içmemiştim. Erzincan çıkışında başlayan yaklaşık 50 kilometrelik aşırı virajlı bir dereyolu vardı bilenler bilir. Defalarca kez geçtiğim bu yolda hiç bu kadar rollercoastera binmiş hissi yaşamamıştım. Aşırı pimpirikli olduğumdan yüzlerce farklı senaryoda dereye uçarsak ne yapacağımı kafamda tasarlamış avın düşmesini bekleyen avcı köpeği dikkatinde bekliyordum (elimde kahve bardağıyla tabi). Gel gelelim 30 dakika gibi bir sürede kahvem soğumadan virajları geçmiştik ve av vurulmamıştı. Gel gelelim Erciş'e vardık ve 4. ödül yarışının sürpriz oyununun, 2 farklı aileye satılan aynı koltuklar üzerindeki hakkımızı korumamız olduğunu öğrendik. Erzincan'dan beri bizim hakimiyetimizde bulunan koltukların jeopolitik değerini ve doğru savunulma yöntemlerini daha iyi bildiğimizden bu yarışı da kazandık ve biz koltuklarımızı korurken diğer aile koridorda tabureyle yarışa 1-0 geriden başladılar. Erciş'ten zaferle ayrıldığımız ve artık Van Gölüne ulaştığımız için yolculuk bitti havasında güneşin doğumunu göl manzarasıyla izliyordum ki bir terslik olduğunu farkettim, otobüs ileriye değil yan dönmüş bir şekilde geldiğimiz yöne sürükleniyordu. Bunu farketmemle dışarıyı izlediğim camın patlaması ortalığın toza dumana karışması bir oldu. Önümdeki koltuğa kenetlenmiş olan biteni anlamaya çalışırken koridordan babamın (burası belki de şok anında bir halisülasyon olabilir) filmlerde Superman'in uçuşu gibi tek eli önde yumruk şeklinde ve yerden yüksekte uçtuğunu gördüm. Toz bulutu dinene kadar koltuğu hiç bırakmadım. Bir şeyler görmeye başladığımda koltuğu bıraktım ve yan devrilmiş otobüste cam koltuğu bıraktığımda üstümde olması gereken tavan sağımda altımda olması gereken koltuklar solumda otobüsün sol camlı kısmının üstünde (ki cam falan kalmamış toprağa basarak) durdum. İnsanlar patlayıp kapı gibi açılan arka cam bölmesinden dışarı kaçıyordu. Annem hemen yanımdaydı, babam birkaç metre ileriye tabiri caizse uçmuştu. Annemle beraber babama bakıyor hareket edemiyorduk ki babam yerinden kalkmaya başladı ve yine senkronize bir şekilde babam kalkar kalkmaz kardeşimi aramaya başladık. Biraz sonra bir ağlama sesi duyduk ve yine hiç konuşmadan aynı anda aynı hareketlerle sese doğru yöneldik ve mucizevi bir şekilde kaza sırasında koltuğun altına sıkıştığı için tek bir morluk bile oluşmadan zararsız kurtulan kardeşimi bulduk ve beraber arka camdan çıktık. Çıktığımızda iki cesedin üstünü siyah cesetle örtüyorlardı, kazanın etkisiyle yoldan çıkmış yolun kenarında alçak zemine düşmüştük. Yolun biraz ilerisinde yarıda kesilmiş transformers sahnesi gibi bir kamyon ne iki teker üstünde ne dört teker parçalanmış ön bölmesiyle ilginç bir şekilde duruyordu. 5-6 dakika içerisinde olay yerinden geçen bir otobüsü durdurup bindik ve komşumuza bizi ineceğimiz konumdan alması için telefon ettik. Eve geldiğimizde hafif yaraları olan ben ve kardeşim halâ şok halinde komşumuzda dururken daha kötü durumda olan anne ve babam hastaneye gittiler. Yolculuk bitiyor diye çıkardığım sandaletlerim yüzünden ayağım cam ve taş parçalarıyla dolmuştu. Bu olaydan sonra bir daha otobüste ayakkabımı çıkarmadım.

İnanılmaz yolculuk anım yok diyecektim ama şunu farkettim, günümün 3 saati yolda geçiyor. Bu İstanbul trafiğinde her günüm iğrenç kokan 500T ve 130A anılarıyla dolu. Ancak bir tanesi daha çok taze hatta 25 Mayıs Cuma günü yaşandı. Eve dönmek için 130A kodlu rezalet otobüse bindim ve oturduğum koltukta bebek gibi uyuyakaldım. Gözümü açtığımda evimin durağını 8 durak kadar geçmişim. Ben etrafıma bakıp bir yandan metro istasyonu arayıp bir yandan da ayılmaya çalışıyordum. Ardından orta kapının oralarda bir adam aniden küfür ederek uzaklaştı, herkes oraya bakmaya başladı, otobüs içinde SU YOK MU? YARDIM EDİN? BİRİSİ BİR ŞEY YAPSIN! SARA KRİZİ GEÇİRİYOR! diye feryat sesleri yükseldi. Oturduğum yerden bir şey görünmüyordu ama zerre merak etmemiştim. Genel Türk insanının aksine olay görünce bakmak gibi bir huyum yok. Neyse sonradan görüşüm açıldı ve gördüm ki yerde ağzının kenarında kusmuk olan bir adam yatıyor, üstünde de bir dayı onu suyla resmen dövüyor. Yerdeki adam dişlerini sıkmış hafiften titriyordu. Sonrasında ayılmaya başladı hafiften halsiz bir tavırla milletin ilgisini üstüne çekmeye devam etti ve bir kaç soruyu cevapladıktan sonra para istemeye başladı. Sonrasını bilmiyorum çünkü otobüsten indim. Ancak size alternatif son sunabilirim. Daha önce aynı taktiği yapan bir dilenci para isteme aşamasına geçince Gebze-Harem şöförü tarafından sopayla dövülerek minibüsten aşağı atılmıştı. Umarım bu arkadaşın da başına aynı şey gelmiştir. Dilencileri zaten sevmem bir de hastalık taklidi yapıp duygu sömürüsü yapanlardan nefret ediyorum. Benim başımdan geçen en güncel olay bu, zaten o günden beridir evden çıkmıyorum. Hepinizi çok seviyorum öpüldünüz.

Abim, Allah aşkına artık En Sevdiğimiz 3 Filmi sorun bize. LÜTFEN! PLEASE! S’IL VOUP PILE!

Dün gece rüyamda Can Sungur'un -biri kız biri erkek- iki kardeşi ölüyordu.Televizyonda sanatçılar falan başsağlığı diliyor türlü türlü haberler çıkıyordu "GEEKYAPAR'DAN CAN SUNGUR İKİ KARDEŞİNİ KAYBETTİ' diye flaş haberler falan. Ben de bu arada evde çok üzülüyor gözlerim doluyordu haberleri izlerken.Bu arada daha önce izlediğim "Deepweb 7.katmandan Can Sungur'un numarasını buldum.Aradım.Bana küfür etti." videosundan etkilenmiş olacağım ki CS'nin nosunu internetten buluyorum.Ama hemen de aramıyorum adamın şimdi başı kalabalıktır zaten tanımıyor bi hayran olarak arayıp başsağlığı dileyecem diye.Bekliyorum aramayı ama arayamadan uyanıyorum. NOT:Aslında daha önce sizi ne kadar sevip yeni bir takipçiniz olmamla ilgili yorum atmıştım ama bu rüyayı görünce hemen pc başına koştum.Onu sildim bunu yazdım :D Cansınız adamsınız. Allah sizleri de kazadan beladan ölümden korusun.Nazar boncuğu gibi oldu ama neyse afdasfasdf.

Dersten kaldım üzgündüm ve bildirim geldi mutluyum

3 sene önce arkadaşımla, bir sebepten ötürü kışın Antalya’daki yazlıklarında vakit geçirecektik. Kafa dinleme temalı. O İzmir’den arabasıyla geldi. Ben işlerim sebebiyle ertesi gün uçakla gitmiştim. Döneceğim akşam mantar yedim. Kafam inanılmaz high dı. Neyse evime döndüm. Bir hafta sonra aradım arkadaşımı. İşten güçten bahsediyoruz. “Ya ben bir daha otobüsle dönmem, çok saçma sapan otobüs şoförleri var abi, herif deli gibi süratle kullanıyor yolcu otobüsünü.” dedim. Arkadaşım da beni havalimanına bıraktığını, neyden bahsettiğimi anlamadığını belirtti. Sonra bende şimşekler çaktı. Mantar kafasıyla havalimanında hiçbir sorun yaşamadan resmen İstanbul’a dönmüş, AHL otoparkından arabamı almış ve eve dönmüştüm. Sanırım eve dönüp uyudum ve uyanmadan önceki hiçbir şeyi hatırlamıyordum. Böyle de ilgili bir güvenlik sistemi var sanırım havalimanlarımızda.. Seviliyorsunuz arkadaşlar..

12:40 noluyo dedim bi an

Selamlar pek sevgili giiikleeeerrr

03:47'de gercekten masada oyle bir plastik maske var zannettim. Uykum gelmis sanirim. sdgfkjsdjfkgsdf

Yaklaşık dokuz yıl önce İzmir'den Adana'ya uçakla gidiyorduk ve ilk kez uçağa binecektim. Sonra hiç heyecanlı bir şey olmadı vaktinizi çaldığım için özür dilerim 😖

En garip yolculuk anım şu olmuştur; Biz Muğla'nın Milas ilçesinde oturuyoruz. Ama babaannem Düzce'de oturuyor ve babama sayıklıyor gel beni al diye. Babam da dayanamadı artık ve amcamın evinde bulunan babaannemi almaya gidiyoruz. Ben doğmadan önce her yaz gidilirmiş, bir tatil havasında geçermiş. Ben tabi bilmiyorum. Bu arada da bizim orası yazlık bir yer olduğu için buraya her yaz gelen bir aile var. Çok içli dışlıyız çünkü bu aile babamın en yakın arkadaşının kızı. İki tane oğulları var. Biri benimle yaşıt diğeri ile aramızda üç yaş var. Tabi deli gibi seviyorum büyük olanını çocukluk aklıyla. (Şuan flört ediyoruz.) Bizim de çıkacağımız gün ile bunların İstanbul’a gideceği gün aynı gün olmuş. Ben durur muyum hemen "Zeynep Abla sizinle gelebilir miyim lütfen?" diye sordum çocuğun annesine. Onun da kız çocuğu olmamış beni evladı gibi görür. Bindik arabalara ama ne göreyim, ben yaşıtım diye diğer çocuk ile onların arabasında giderken ablam hoşlandığım çocukla aynı arabada. Ben tabi alfalığımdan ödün veremem. İtiraz etmedim. Çocuğu da hiç sevmem safın tekidir. Beni sever ama o. Biz tabi yolculuk boyunca saçmaladık. Su savaşı yapıyoruz arabanın içinde. Babası da inanılmaz sabırlı biri. Adamın kulağının içine su atıyoruz. Neyse bir benzinlikte durduk. Ablam sıkılmış tabi. Ben de dedim arabaları değiştirelim. Kabul etti. Çocuğu yan arabaya gönderdik. Ben arabada sevdiğim çocuklayım. Ortak konularımızdan konuşuyoruz ve eğleniyoruz derken araba durdu. Düzce'ye gelmişiz.

Üniversitenin ilk yılıydı. Arkadaşlarla yurt odasında otururken gaza gelip Trabzon'a gitmeye karar verdik. Erzurum-Trabzon yolu dağların arasından değil bildiğin dağların üstünden gittiğin bi yoldur. Bulutlar altında kalır, Zigana dağlarında ödün bokuna karışır. Bir de kış ayı ise. O yüzden oraya gelmeden uyumaya çalışıyordum. Fakat bilenler bilir otobüste tek oturuyorsanız yanınıza mutlaka yaşlı birisi biner. Asla ve asla bana yaşlı amcalar dışında birisi denk gelmedi. Otobüse biner binmez zaten sorgu memuru gibi memleket, bölüm falan sormaya başlamıştı bu amca. Ama nasıl ağzı kokuyor. Sigaradan bıyıkları sararmış. Dayanamıyorum. Nefesimi tuta tuta dinliyorum ayıp olmasın diye. Biraz gidiyoruz amca dürtüyor. Bir şeyler anlatıyor ama benim algılarım kapalı. Birde yan yana otururken biri bir şey anlatınca nedense göğsüyle senin omzuna yüklenip ağzına kadar girip anlatır. Neyse muavinden su falan isterken ben uyumak için kulaklığı çıkardım ki belki bir şey sormaz diye. Ama nafile. Kulaklık olduğunu göre göre bana bir şeyler soruyor, bende müziği kapatıp tekrarlatıyorum söylediği şeyi. Bu sefer x2 yemiş oluyorum kokuyu. Gözlerimi kapatıyorum, konuşuyor, duymamazlıktan geliyorum. En son bi baktım kulaklığımı çıkardı "Yiğenim saat kaç" dedi. Bi amcaya baktım, bi kolundaki saate. Bilerek yanlış söyledim. Sonra kendi elindeki saate bakıp "Seninki 5 dakika geride düzelt onu" dedi. Zigana dağlarına geldiğimizde ben tabiki de uyuyamamıştım. Tam o sırada da amca uyudu. O gün yolculuk bitince "siz nereye gidiyorsunuz" dedi. Muhtemelen bizimle gelecekti şehir merkezine. Buna dayanamazdım. Amca biz burdan karsa geçicez diyip arkamı dönüp gitmiştim...

bu video oynatma listesine eklenmemiş, ben de bitti sandım.

Bir Freud aradım bölüm boyunca

Üniversite tiyatro topluluğu ile turneye gidiyoruz. Malum 12 saat gece yolculuğu, illa şaka yapılacak. Gecenin herkesin uyuduğu, ilerleyen saatlerinde bir göz kalemi tedarik edip suratlar boyanmaya başlandı. Kikirdemeler eşliğinde tüm yüzlere kah bıyık, kah izzet altınmeşe beni, kah tek kaş çizildi. Suratlar bitene kadar devam ettik ve gecenin sonunda ben göbeği açık bir hanım ablamızın Magnum Opus'um olmasına karar verdim. Göbek deliği ağzına gelecek şekilde şaşırmış ifadeli ":O" şeklinde bir karikatür çizdim. Ayıptır söylemesi pek de güzel oldu. Sabah kahvaltı için bir dinlenme tesisinde duruldu. Boyalı arkadaşlar birbirine bakıp gülüyorlardı. Uyku sersemliğinden olsa gerek kendilerinin de boyalı olduklarını anlamaları biraz zaman alıyordu. "ya pisler ya kim yaptı üf" sesleri eşliğinde Magnum Opus da göbeğindekini farketti ve kahkahalarla gülmeye başladı. Edgy gençim ya, laf atıcam ya; "amma güldün ya alt tarafı göbeğine kaş göz çizmişler" dedim, "senden yakışıklı olmuş" dedi... Kendi şaheserim döndü bana girdi. O son lafı atmayacaktım.

Annem Türk Hava Yollarında çalıştığı için bizim pass bilet hakkımız var.(Ucuza neresi boşsa oraya oturuyoruz).Los Angeles için uçak biletimi aldım ve kapıya gittim.Oturacağım yeri kapıda öğreniyorum genelde.Bir süre bekledikten sonra bütün koltukların dolu olduğunu ve sadece jump seatlerin boş olduğunu öğrendim.13 saat boyunca ne televizyon izleyebildim, ne de koltuğumu geriye yatırabildim.Bu yetmezmiş gibi iki duvar arasındaki koltuğa oturmuştum ve koltuk mutfağın hemen yanındaydı.13 saat boyunca diğer yolcular geçebilsin diye ayağa kalkıp durdum.Neredeyse hiç oturmadan ve uyumadan, sadece ayakta dikilerek 13 saat geçirdim. Burdan da mutfağı her 15 dakikada bir kullanan amcaya selam yolluyorum. Seninle işimiz var.

ben şuan 22 yaşındayım bundan tam 10 yıl önce yani 12 yaşındaiken istanblul-bilecik tren arası yolculukta annem ve babam çocuk yapma kararlarını benim ile dile getirdiler ben çocuk nasıl yapılıyor dediğimde babam anneme baktı ve dedii sen evlatlıksın dediğinde yol boyu ağlamıştım annem babama söylesene çocuğa diyip bağırmıştı sonra annem ağla oğlum ağla gerçekler acıdır diyince tren sarsılıp annemin üzerine düşmüştüm o sırada güvenlik girip gördü çok korkmuştum babam polis birşey olmaz demiştim içimden babam bu çocuğu alın tuvalete götürün diyince iyice ağladım geri getirmicekler sanmıştım içimden acaba ben kimimdiye sormuştım o zamanlar tren konforlu kuvet var [O ZAMANLAR VARMIŞ SORGULAMAYIN] bende zamani cocuguyum suyu açtım kaçtım tam 10-15 dk sonra tren durdu mola verdiğimizi sandım ve güvenlik geldi tek tek araştırıyorlardı kim yaptı diye bende korkmuştım 16 yaşında falanım aklım yerinde ben anneme dedim hangi gerizekalı yaptı ise bulunsun ben cezasını vericem bu hangi densiz ahlaksız demiştim annemde haklısın oğlum haklısın dedi babam da senmi yaptın lan it dedi bende aynen böyle ha ha hayır ba ba baba babam şüpelendi ve sustu Bileciğe geldiğimizde babam birkaç kere ağzımı aradı annem çocugun üstüne gitme dedi sonra o gece acaba ne oldu ne oldu diye düşünürken uyandım bir bilgisayar ımız vardı içinde age of falan var açtım metin belgesini yazdım ne yaptığımı sonra açtım bilecik haberi haber bu TRENi SU BASTI suçlu hala aranıyor yazıyordu ben şaşırdım babam kesin sen yaptın lan dedi bilgisayarı mı aldı benimde şansıma kaydetmemiş en sonunda yakalandım ve öğrendim ki ben...

69'lara geldik, hayırlı olsun.

Abi Westworld'ün bu muhteşem 2x6 bölümünü lütfen bir değerlendirin ya. Gurbanınız olam ya.

Istanbul - Giresun yolculuğuna bilet almıştık ve bizi alacak otobüsü 1 saat beklemiştik sonrasında ne olduysa bizi alacak otobüs gelmedi ve firma bize hemen yedek otobüs geleceğini söyledi. Biz zaten 1 saat normal otobüsü beklemişken üstüne birde yedek otobüsü bekledik işte 1 saat sonra yedek otobüs geldi ve sonunda geldi diye şükür ettim ama asıl olay o yedek otobüsten sonra başladı. Neyse yedek otobüs ile ilerliyoruz abi etrafimizda kimsenin olmadığı bir yerde otobüs bozuldu, ya bildiğin otobüs bozuldu 1 saat o otobüsün yapılışını bekledik. Otobüs tamir oldu işte yine yolumuza doğru gidiyoruz işte otobüs bozuldu ya mola alamadınız için bazılarınin tuvaleti geldi ve otobüs şoförü otobüsü durdurup zorunluluktan yeşilliklerin orada mola yaptık. Otobüs sonunda Giresun'a yaklaşmıştı ve ben artık bitsin şu iğrenç yolculuk diye dua ediyorum ama yine o aptal otobüs bozuldu ve aynı olaylar yine yaşandı. Elimde silah olsaydı intihar edecektim, o iğrenç yolculuğu hayatta unutmam. ( 13 saatlik yolu 18 saatte geldik )

Ve fikirler tükenir

2 haftadır bunu bekliyodum sonunda geldi

İki bölüm sonraya bir tane daha Star Wars yorumları gelebilir mi?

Benim rüya da iyiydi onu da okusaydın keşke be abi. Kırk yılın başı yazmıştım. Çok ilginç şeyler olmuyor hayatımda. Ama sanırım okuyup bu bölümde efekt sayısını arttırmışsın gibi hissettim. Hem sen okuyorsun hem de efektlerden sen sorumlusun senin değerini bilsinler.

Gelecek hafta mı? Neeeee bu bir rüya uyandırın beni

Yorekok ve berkcan güvenin olduğu bölümler müthişti onlar birdaha gelse keşke

1:56 sinyaller bize önceden verilmiş

Valla bizim memleket Iğdır. Gideceğimiz zaman da arabayla gidiyoruz. İstanbul dan ÜÇ GÜNLÜK bir Iğdır yolculuğu diyim. Ne kadar garip, tuhaf, kötü, bilmemne olabileceğini siz düşünün.