Խնուսի հայությունից ավանդված պարերգ է: «Խըլբանե» բառն ավելի հաճախ հանդիպում է «ղալբ» ձևով և նշանակում է խարդախ, անազնիվ: Բանն այն է, որ երգի հերոսը չի սիրում աշխատել, ծույլ է և ամեն պատճառ բերում է, որպեսզի խուսափի անգամ ամենաթեթև աշխատանքից: Նա որսի չի կարող գնալ, որովհետև հրացանն անսարք է և չի կրակում, թել մանել չի կարող, որովհետև տատից մնացած թել մանելու սարքը՝ քարմանը փչացել է, հողը վարել նույնպես չի կարող, որովհետև պապից մնացած գութանն է շարքից դուրս եկել և հնարավոր չէ դրանով աշխատել. մանավանդ որ եզներն էլ արձակած են, լծված չեն: Այդպես էլ հանդում ու արտում մշակներն այլևս «չեն աշխատում, որովհետև քաղցած են մնացել և մեկը չկա, որ նրանց շորվա՝ մսով ու բրնձով ապուր տանի», - բողոքում է մեր անազնիվ անբանը:
Այսպիսով, այս ալարկոտ մարդը ոչ միայն ինքը չի աշխատում, այլև անգամ չի օգնում մյուսներին, որ գոնե նրանք աշխատեն և օրվա կեսն աշխատելուց ուժասպառված ու քաղցած չմնան: Այս պարերգով հայ մարդը ծաղրում է ծուլությունը՝ աշխատավոր մարդու թշնամուն, ցույց է տալիս դրա վատ հետևանքները, թե ինչպես կարող է նախնիներից ստացած ժառնգությունը, կարողությունը փչանալ, ժանգոտվել ու դառնալ անպետք խոտան, եթե ընկնում է ծույլ ժառանգի ձեռքը, թե ինչպես կարող է մեծերից ստացած տնտեսությունը արագ կերպով քայքայվել՝ երկար ժամանակ արժանանալով անխնամ վերաբերմունքի:
Երգի խոսքերը՝
Լե, լե, լե, լե, խըլբանե ,
Լե, լե, լե, լե, խըլբանե,
Խըլբո թըվանք չը բանե,
Մամուս քարման չը մանե։
Լե, լե, լե, լե, խըլբանե,
Լե, լե, լե, լե, խըլբանե,
Պապուս գութան խափան է,
Եզներ արձկած, չըն բանե:
Լե, լե, լե, լե, խըլբանե,
Լե, լե, լե, լե, խըլբանե,
Շորվեն հարտն ի, չըն տանե,
Անոթի ին, չըն բանե։
Խլբանե - ղալբ, կեղծ, խարդախ, անազնիվ:
Թըվանք - հրացան:
Քարման - խաչաձև փայտե թևերով հարմարանք բուրդ և
մազեղեն մանելու համար:
Շորվա - Մսով կամ յուղով (ձեթով) ու բրնձով (ձավարով) ապուր:
Անոթի - քաղցած:
Երգի խոսքերը տրամադրեց «Ակունք» անսամբլի գեղարվեստական ղեկավար Սարգիս Ալավերդյանը: