Urazy łąkotki należą do jednych z najczęstszych w obrębie kolana. Osoby młode, aktywnie uprawiające sport bardziej narażone są na urazy ostre, mechaniczne, spowodowane nagłym wzrostem sił działających na kolano połączonych z jego skrętem. Osoby starsze bardziej narażone na dolegliwości ze względu na zwyrodnienia powstałe w wyniku długotrwałego złego obciążania.
W stawie kolanowym znajdują się dwie łąkotki: przyśrodkowa i boczna. Są to łącznotkankowe, chrzęstno-włókniste struktury w kształcie półksiężyców znajdujące się między powierzchniami chrzęstnymi kości udowej i piszczelowej. Nazwa łacińska łąkotki - meniscus pochodzi od greckiego słowa meniskos, oznaczającego właśnie „półksiężyc”. Łąkotki przymocowane są więzadłami których budowa powoduje, że łąkotka przyśrodkowa jest mniej mobilna i częściej niż łąkotka boczna ulega uszkodzeniom o charakterze przewlekłym, przeciążeniowym nawet bez istotnego urazu.
Łąkotki zbudowane są głównie z włókien kolagenowych ułożonych okrężnie i promieniście poprzeplatanych włóknami elastycznymi. Między włóknami kolagenowymi rozsiane są komórki tzw. chondrofiberocyty, charakterystyczne dla chrząstki włóknistej. W 1/3 zewnętrznej części (przy torebce stawu kolanowego) łąkotki są dobrze ukrwione i unerwione. Zakończenia nerwowe i naczynia zanikają stopniowo w jej części centralnej aż do zupełnego ich braku w części brzegu wolnego w głębi stawu. Budowa ta warunkuje procesy gojenia i regeneracji łąkotki, które w strefie czerwonej (unaczynionej) zachodzą dużo łatwiej natomiast w strefie słabo-unaczynionej i nieunaczynionej (białej) nie zachodzą wcale lub wymagają biologicznego wspomagania.
Łąkotki dopasowują powierzchnię kłykci kości piszczelowej do kłykci kości udowej. Amortyzują obciążenia przechodzące na powierzchnie chrzęstne kolana oraz uczestniczą w stabilizacji mechanicznej stawu. Biorą udział w wymianie substancji odżywczych i produktów przemiany materii komórek budujących staw oraz wymianie tlenu i dwutlenku węgla. Odbywa się to przez filtrowanie płynu stawowego przez łąkotki. Dzięki zakończeniom nerwowym będącym receptorami czucia głębokiego (priopriocepcji) łąkotki fragment złożonego systemu kontroli postawy ciała.
Uszkodzenie łąkotek w znakomitej większości wymaga leczenia artroskopowego. Jeżeli osoba kontuzjowana nie jest aktywnym sportowcem, można próbować wyciszyć objawy poprzez zabiegi fizykalne, odpowiedni trening czy też kinesiologytaping. Plastry kinezjologiczne maja za zadanie stymulować vdpwoednie receptory oraz korygować układ tkanki łącznej. W bardzo wielu przypadkach obserwuję w swojej pracy, że naklejenie plastrów mniejsza znacząco dolegliwości i umożliwia kontynuowanie aktywności ruchowej.