moim zdaniem ludzie nie tylko zieją nienawiścią do osób otyłych, ale zdecydownie za często komentują wyglad drugiego człowieka w ogóle. Ja zawsze bylam chudzielcem i nie zliczę ile razy usłyszałam, że facet nie pies na kości nie poleci, że jestem wklęsła itp. Najczęściej od kobiet oczywiście.. komentowane są osoby z tatuażami, osoby starsze, które ubiorą się zbyt kolorowo, zbyt młodzieżowo. Każdy powód jest dobry

Powiem coś co jest oczywiste, ale kontrowersyjne dla wszystkich mądrali i cioć dobrych rad: gdyby wszyscy mieli ten sam styl życia o dietę i tak każdy wyglądałby inaczej. Pogódźcie się z tym.

Rany, gaslighting wywalił w komentarzach pod sufit. To pokazuje, jak bardzo ta kampania jest potrzebna. Masz depresję? Przestań być smutny :/ Kulejesz? Zacznij chodzić normalnie.

Trzy lata temu, bezpośrednio po cesarskim cięciu, po nieudanej próbie porodu naturalnego, usłyszałam podczas przenoszenia mnie ze stołu operacyjnego na łóżko, którym miałam zostać przewieziona na salę pooperacyjną "Pora schudnąć! Pięć osób nie może pani przenieść". Słowa wypowiedziała instrumentariuszka, pozostałe cztery osoby nic nie powiedziały. Wszyscy ubrani, ja półnaga, obnażona. Przez cały czas cc potwornie się bałam, miałam bardzo niskie ciśnienie, pilnowałam się, żeby nie zasnąć, bo czułam, że odpływam i bałam się o swoje życie, a na koniec usłyszałam coś takiego. Poczułam się zdradzona przez ludzi, którym zaufałam i powierzyłam swoje życie i życie mojego dziecka. Przez następne tygodnie płakałam w wannie, żeby nie płakać przy dziecku. Moje dziecko od początku było w bardzo dobrej kondycji, nawet na sali operacyjnej, ktoś powiedział "O! Jakie ładne dziecko". Domyślam się, że chodziło o jej kondycję. Szpital specjalistyczny w Warszawie na ul.Madalińskiego. Położna, która się mną opiekowała po porodzie powiedziała, że na salach operacyjnych są specjalne rolki, ułatwiające przenoszenie cięższych pacjentów, ale w moim przypadku nie zostały zastosowane. Mam świadomość swojej choroby, mam w domu lustra, próbowałam jakoś sobie radzić wielokrotnie. Mam też niewydolny układ limfatyczny i obrzęk limfatyczny. Po dwóch tygodniach od porodu ważyłam ponad 20 kilogramów mniej. Psychicznie z tamtą sytuacją i innymi, które spotkały mnie przy okazji porodu, próbuję sobie jakoś poradzić do teraz. Niecały miesiąc po porodzie, zgłosiłam tą i inne sytuację rzecznikowi praw pacjenta w tamtym szpitalu, nie podając nazwisk. Chciałam, żeby coś takiego nie spotkało kolejnych osób.

„Trzeba było tyle nie jeść” - usłyszałam od pewnej Pani ginekolog na oddziale w jednym z Wrocławskich szpitali, gdy skarżyłam się na obrzydliwie bolesne miesiączki. Kilka dni wcześniej wyszłam ze szpitala psychiatrycznego, gdzie leczyłam depresję. Tłumaczenie, że miałam tak nawet gdy byłam szczupła wcale do niej nie trafiały. To było rok temu, wciąż jestem otyła i cały czas, gdy to wspominam chce mi się płakać.

Jako osoba borykająca się chorobą otyłości spotkałam się z chyba niezbyt kompetentnym lekarzem. Po diagnozie w/w lekarza, że muszę schudnąć i moim pytaniu "jak to zrobić panie doktorze?" w odpowiedzi usłyszałam dosłownie "trzeba mniej żreć'...

Już kilka osób to pisało, ale potwierdzę i ja: problem komentowania czyjejś wagi i wyglądu dotyczy też osób "po drugiej stronie" problemu otyłości. Czyli nadmiernie szczupłych, chudych. Moje 2 koleżanki z pracy (jedna nieco przy kości, druga poważnie otyła) nie potrafiły nie skomentować mojego nadmiernego chudnięcia. Wiedziały, że to nie moja wina (problem stresu, problemy z jedzeniem), a mimo wszystko uważały pewnie, że nie można krzywdzić stwierdzeniem "ależ znów schudłaś! Przytyj!". Byłam juz w trakcie terapii, więc w końcu powiedziałam, żeby przestaly komentować mój wygląd, bo to dla mnie tak przykre jakby osobie z nadwagą powiedzieć "ale przytyłaś!". Na szczęście chyba zrozumiały... Ale wielu osobom wydaje się, że problem z oceną mają tylko osoby otyłe. Niestety, nie. Dlatego ja nigdy nie oceniam wyglądu (schudnięcie, przytycie) nie pytana.

Odniose sie do " dzwigania wielorybow w szpitalach" lub jak sa juz statzy i niedolezni chociaz moze to rzadziej bo nie dożyjemy raczej. Czy Wy dziewczyny chcialbyb6scie dzwigac kogos bardzo ciezkiego i przy tym narazac sie na ptoblemy ze swoim kregoslupem? No raczej nie. Uwierzcie mi ze to nic przyjemnego. Dlatego schudnijmy❤

Odnoszę wrażenie, że w naszym kraju powszechna jest przemocowe komunikacja, często też bierna agresja w stosunku do drugiego człowieka.Czyli tzw. dopieprzanie w białych rękawiczkach. Mimo tego, że nosze rozmiar 38 i nie mam nawet nadwagi to po innych kobiet słyszałam, że jestem puszysta czy pulchna. Takie słowa najczęściej padają od innych kobiet, które są większe ode mnie. Nie wiem czemu to ma służyć, chyba tylko temu by taka osoba poczuła się lepiej moim kosztem.🤦‍♀️

Byłam miesiac po porodzie. Poszlam do urologa. W gabinecie było 2 młodych lekarzy. I co? I to, że kazali mi cos z "tym" zrobić pokazując na moj brzuch. Poczulam się jakbym dostała w twarz. Było mi mega przykro. Dziś bym odpalila lekarzowi tak, że by mu w pięty poszło!

Popłakałam się. Niezwykle poruszyła mnie ta rozmowa, wróciły emocje, które mam od dziecka. Bo tak, od dziecka byłam otyła. To, ile przykrości mnie w życiu spotkało z powodu mojej wagi jest powalające. Do dziś mam ogromny żal do "kolegów i koleżanek" z gimnazjum i liceum, którzy mi uprzykrzali życie. Nawet gdy chciałam ćwiczyć na w-fie w szkole słyszałam tysiące komentarzy na temat tego jak wyglądam, co robię. Ostatecznie załatwiałam sobie zwolnienie, żeby nigdy więcej tego nie słyszeć. Latem chodziłam w długich spodniach, by mnie nie komentowali. Bałam się jeść na szkolnym korytarzu by nie patrzyli i nie śmiali się pod nosem. Gdy biegałam w parku obcy ludzie krzyczeli, bym nie jadła tyle sera, bo jestem gruba. W supermarketach ludzie patrzyli na mój koszyk, a do dziś pamiętam głos staruszki, która zapytała mnie czy na pewno powinnam brać śmietanę gdy wyglądam tak źle. Miałam 15 lat.

Justyno, Janino wspaniale przedstawiłyście temat otyłości. Chciałabym tylko żeby wszystkie buraczane głowy, które Was oglądają zrozumieją swoje chamstwo. Kibicuje Wam . PIĘKNA ROZMOWA na tematy trudne. Serdecznie pozdrawiam Iga Florek z Piły.

Ta kampania jest znacznie ważniejsza, niż powszechnie mogłoby się zdawać, bo mamy szansę dowiedzieć się o możliwościach ZANIM pójdziemy do specjalisty. Gdy pierwszy raz poszłam do lekarza z problemem wagi to powiedzial mi, że "nauczyłam się zażerać depresję to teraz mam" . Drugi mi powiedział, że 25kg nie da się zrzucić bez resekcji żołądka. Dopiero trzecia, wspaniała lekarka zbadała mnie z góry do dołu i okazało się, że mam potężną insullionoopornosc i guzki na tarczycy . Ten komentarz nie ma za zadanie wrzucać lekarzy, czy specjalistów do jednego wora, tylko chciałabym, aby był przypomnieniem, że w każdej grupie społecznej znajdują się osoby, które są ignorantami.

Bardzo ważny i potrzebny temat - dziękuję, że poruszyłyście go tak szczegółowo i z osobistymi wątkami. Nie podoba mi się jednak stwierdzenie Justyny na temat ,,SŁUŻBY'' zdrowia (i to nie pierwszy raz, również w podcastach), co podkreśliła wielokrotnie. Tak jak nie ma ,,sióstr'' i ,,doktorów'' tak nie ma też żadnej służby. Osoba, która napisała Ci ten komentarz zrobiła coś paskudnego, niezwykle nietaktownego i niestety widzę to podejście w środowisku, jednakże by naprostować - nie ma żadnej służby - jest OCHRONA zdrowia i również jest to praca zarobkowa.

To trudny temat. I oprócz empatii trzeba mieć też niezłe jaja, żeby o tym rozmawiać!👏

W

Jestem osobą otyłą. Cierpię również na bulimię. Moja najniższa waga to 59kg przy 168cm wzrostu. Aktualnie 103kg. Nerwice lękową mam od około 5 lat. Mam Jeszcze inne problemy zdrowotne spowodowane przez bulimię. Np ogromne braki w uzębieniu które doprowadzają mnie do ogromnej rozpaczy. Mam 32 lata i chyba nigdy nie cieszyłam się żadnym posiłkiem który jadłam. Zawsze mam w głowie myśl że jestem taka gruba, że ktoś widzi i myśli że nie powinnam już jeść.

Ja osobiście byłam najgrubsza w momencie kiedy byłam najmniej leniwa. Chodziłam na basen i na siłownię, ciało miałam jędrne ale nie gubiłam kg. Wkurza mnie jak ktoś pisze, że ludzie otyli to lenie.

Bardzo ciekawy temat. Jestem osoba, może nie chudą, ale raczej szczupłą, która nigdy nie zmagała się z tą chorobą. Nie jestem też ciocią „dobra rada” komentująca gdzie się da na „internatach”, ale i w tym temacie wiele wyniosłam z tej rozmowy i na wiele spraw spojrzałam totalnie inaczej. Bardzo dziękuję i pozdrawiam

Dzięki dziewczyny za ten film. Poruszyłyście bardzo ważny temat. Uważam, że rozmawianie na takie tematy jest bardzo ważne i ciszę się, że w końcu mamy odwagę o tym mówić. Tego typu treści powinny trafiać w szczególności do młodych osób, które częściej niż dorośli gubią się w tematyce diet i popełniają błędy, których konsekwencje będą odczuwać w przyszłości. Zgadzam się również, że pomocy należy szukać u specjalisty, ale niestety zdaję sobie sprawę, że w większości taka pomoc jest bardzo droga i niewielu na nią stać, dlatego szukamy gotowych rozwiązań w internecie, które jak wiadomo często działają na naszą niekorzyść.