Naprawdę nie odrzucał Panią kreacja głównego bohatera??? Książka była napisana w formie pamiętnika. Ukazała ona działania przestępcy, który osaczał tą niewinną dziewczynkę jaką niewątpliwie było Dolores. Wykorzystywał wszystkie narzędzia by uzyskać swój cel, aż do popełnienia zbrodni. Aż doprowadziło to do tragedii bohaterki. A on to opisywał w sposób obrazowy. Każdy przestępca seksualny się wybiela zganiając wine na ofiarę.

@@ArchangelusRaphael Owszem, odrzucał, ale nie z powodu tego, w jaki sposób został przedstawiony, a przez wzgląd na tematykę. Pojawiło się kilka fragmentów, które mnie zniesmaczyły, a nawet zaniepokoiły, ale zakładam, że przez to, że sama jestem autorką, a także obecnie piszę pracę magisterską na temat kreacji antagonisty w tekstach kultury, patrzę na to trochę inaczej. Aczkolwiek zgadzam się, trochę źle się wyraziłam w powyższym komentarzu, nie precyzując, co mam na myśli, pisząc, że bohater nie odrzuca.

Podpisuję się pod pani komentarzem. Co więcej, Humbert przedstawił tę historię w taki sposób, że - pomimo że wiedziałam, że z założenia ma on być pedofilem - w pewnym momencie było mi go szkoda i wydawało mi się, że to on jest tutaj ofiarą. Zadawałam sobie pytanie "Czy to ja coś źle zrozumiałam? Czy to Lolita go uwiodła?", i dlatego uważam, że z punktu widzenia tworzenia postaci i historii, ta książka jest ponadczasowym arcydziełem. Drugiej takiej nie spotkałam. Jednak pomimo braku dosadnych scen erotycznych książka ta wzbudza niesmak, nie da się ukryć.

@@Moni-xh8of Jest dokładnie tak, jak Pani napisała, a warto jeszcze dodać, że bohater jest nie tylko antagonistą, lecz także podręcznikowym wręcz przykładem tzw. narratora niegodnego zaufania ("unreliable narrator"), który po części świadomie prowadzi z czytelnikiem oszukańczą grę, a po części jest psychicznie zaburzony, więc widzi cały świat przez pryzmat swojego obłędu.

Zgodzę się z Pani odbiorem HH, że w pewnym momencie czytelnikowi może być go szkoda. To przez naszą wrodzoną potrzebę współczucia, bo HH cierpi - z bardzo złych powodów, ale jednak cierpi. Niby wiadomo, że robi źle (nawet nie „niby”), ale po dziesiątkach stron jego monologu można zrozumieć jego tok myślenia. Żeby była jasność, tu nie chodzi o to, że się mu kibicuje, ale tu widać kunszt autora, że tak obrzydliwą postać potrafił przedstawić tak, że nie chcemy go od razu ukamienować, tylko posłuchać jego wersji wydarzeń - na końcu oczywiście wszystko jest jasne, typ zasługuje na potępienie, niemniej jego cierpienie, wywołane jego własnymi decyzjami (nie, tu nie chodzi o preferencje, tylko o to, że im uległ) w powieści jest bardzo namacalne. To potrafi przerazić i… dać do myślenia. Czyżby potwory też potrafiły cierpieć?

@@katarzynabobrowska4496 jeśli czytałaś i nie wiesz, to ci tego nie wytłumaczę, a jeśli nie czytałaś, to przeczytaj i sama się zastanów.

@@w.q.3038 Jako osobie, ktora pracuje jako tłumacz, wydaje mi sie, ze o nieprzetłumaczalnosci ksiazki moze wypowiedzieć sie osoba, ktora czytala ją w oryginalne i dopiero potem odniesc tresc do zycia codziennego. Ja nie czytalam w oryginalne, wiec trudno mi znalezc powod dlaczego akurat ta ksiazka miala by tej kategorii należec ;)

@@katarzynabobrowska4496 no widzisz, więc źle ci się wydaje. Może ci się wydawać, że żeby ocenić tłumaczenie trzeba znać oryginał, no ale niekoniecznie. Bo jeśli czytam tłumaczenie i widzę jakąś totalną bzdurę, to nie zawsze muszę mieć oryginał przed oczami, żeby mieć takie przeczucie, że coś poszło nie tak. Najprostszy przykład - kiedy czytając Kamień filozoficzny widzę, że Vernon potrącając jakiegoś faceta mówi do niego - przykro mi, to nie muszę znać oryginału, żeby wiedzieć, że powiedział sorry i była to indolencja tłumacza. Oczywiście mówiąc o Lolicie nie mam na myśli takich rzeczy. Nie mam nawet na myśli nieprzetłumaczalności w rodzaju Ferdydurke. W Lolicie jest wiele takich momentów, gdy ja wiem, że tu jest jakieś nawiązanie, jakieś mruganie oczkiem do czytelnika, ale tłumaczenie to zabiło. Pytasz skąd wiem? To takie przeczucie, jak się dużo czyta to można coś takiego wykształcić. I tak, dopytałem się innych czy też mieli takie wrażenia.

Prawda że przypisy byłyby przydatne, ale moim zdaniem tłumaczenie Stillera jest strasznie toporne i roi się od potworków językowych. Kłobukowski o niebo lepszy.

Po pierwsze moralność jest subiektywna, wiec może to być jedynie zbrodnia w świecie gdy uznamy ją za złe. A po drugie sam Raskolnikow zabił w słusznym celu, tak samo nie powinno się potępiać pedofili skoro jej się nie rozumie. Sama w sobie jest szlachetna i piękna

Humbert jest chyba jednak bardziej oszustem żerującym na początkowej naiwności Lolity i nadużywającym swoją pozycję zaufania niż gwałcicielem wykorzystującym siłę fizyczną. Dziwi mnie jednak, że dziewczynka, która nabiera do niego zrozumiałej pogardy, ucieka od niego z... konkurencyjnym zboczeńcem. Syndrom sztokholmski? Imprinting?

@@patrickohooliganpl Lolita ucieka z innym zboczeńcem, bo tylko on mógł jej umożliwić ucieczkę. W książce dość mocno sugerowane jest, że on przez dłuższy czas podróżował śladem Lolity i Humberta i za jego plecami urabiał Lolitę do ucieczki. Samą Lolitę strasznie ciągnęło do innych mężczyzn, bo cały czas szukała oparcia i "alternatywy" wobec przemocowego i apodyktycznego Humberta.

@@adrianpotka3703 Przemocowa strona Humberta do momentu morderstwa na Quiltym jest natury raczej głównie psychicznej i ujawnia się w całości dopiero wtedy, kiedy mija pierwsze w miarę dobre wrażenie zrobione na Lolicie dzięki jego zdolnościom oszukańczym. Chociaż z drugiej strony od początku rozważa on opcję, aby wziąć ją gwałtem, nawet próbuje na początku użyć pigułek gwałtu, po czym rozmyśla się, gdyż orientuje się, że na tym etapie Lolita przejawia czasowo jakieś romantyczne zainteresowanie nim (a w zasadzie to "burzę hormonów") którego rozdmuchanie jest mniej konfliktową opcją aby ją cynicznie wykorzystać, zanim nastolatka nie rozczaruje się toksycznym związkiem. Problem jest w tym, że na skutek jako tako udanego pierwszego podrywu Humbert wikła się we własne oszustwo, wpadając w sieć urojeń kreowanych przez własny fetysz i myli chwilowe zauroczenie i ciekawość życia zmanipulowanego podlotka z autentyczną miłością. Włącza się zazdrość, chęć utrzymania przy sobie obiektu pożądań, która zaślepia go na własną przemocowość i na fakt, że Lolita zaniedługo ma go w zasadzie za nic (na co bez wątpienia zasłużył). W tym momencie Humbert robi się coraz bardziej żałosny. Bezwstydnie żebrze u dziewczęcia o seks, przekupuje, wyłudza, a gdy to nie pomaga - szantażuje. Przypomina to bardziej zachowanie psa w rui (utratę człowieczeństwa) niż zdrowego psychicznie człowieka. Humbert jest psychicznie przemocowy, jest sprawcą, ale nie jest do końca stroną dominującą w toksycznym związku. Uzależnia się od swojej ofiary, która traktuje to jako sposób na zakrojony na dłuższą metę plan stopniowego uwolnienia się od jego nagabywań, czego do końca nie jest świadomy (w tym afery z drugim zboczeńcem rozgrywającej się za jego plecami, pomimo że coś podejrzewa). Pomimo iż usiłuje być stroną dominującą przestaje powoli kontrolować sytuację, i to nad wyraz inteligentna nastolatka przejmuje powoli kontrolę nad swoim opresorem, poniżając go sromotnie. Kiedy wreszcie Lolita ucieka, nie rozumie, że jest to konsekwencją jego własnych działań hańbiących go w jej oczach, tylko obwinia tego drugiego i mści się zbrodniczo na nim.

_Ada_ nie ma tyle wątku fascynacji nieletnią, co raczej kazirodczy - naruszający inne tabu. I bardziej jest to opowieść SF o społeczeństwie retrofuturystycznym niż romans obyczajowy, który dzieje się na jej tle. _Czarodzieja_ i _Śmiechu_ _w_ _ciemności_ jeszcze nie czytałem, natomiast przeczytałem genialną powieść Nabokova o szachach: _Obrona_ _Łużyna._ Tym niemniej w kulturze rosyjskiej romans bogatego i wpływowego dorosłego z bardzo młodą dziewczyną nie jest jak w Europie tabu. Rosja to zeuropeizowany kraj azjatycki.

@@patrickohooliganpl Nie chodzi o bohatera powieści, tylko samego Nabakova który po raz kolejny rozpisywał i zachwycał się 14 latką

@@Melissa26ful No właśnie mówię o kulturowych korzeniach Nabokova - Rosjanin może wyjechać z Rosji, ale Rosja nie wyjedzie z Rosjanina. Sam zachwyt wizualnie atrakcyjnym młodym ciałem nawet z podtekstem fetyszu nie jest zresztą niczym etycznie zdrożnym, obrzydliwe są natomiast czyny bezprawne, które są dokonywane przy nieumiejętności opanowania popędów (nagabywanie, zgwałcenia, podglądanie, fotografowanie w wiadomych celach, kolekcjonowanie takich fotografii etc.). W etyce czy moralności (przynajmniej tej na poziomie bardzo podstawowym, wspólnej dla większości światopoglądów) nie chodzi jednak o regulację wyobraźni i sfery symbolicznej - tylko o ustalenie granic i ram dla konkretnych działań, poza którymi znajduje się sfera tabu. Zakres ten jest różny w różnych cywilizacjach. Nabokov nie był człowiekiem z kręgu kultury zachodniorzymskiej i pochodnych (jak atlantycko-anglosaska) ale Rosjaninem, czyli pochodził z miejsca, gdzie krzyżowały się wpływy bizantyńskie, turańskie i wschodnioazjatyckie, a to oznacza, że panowała i w sporej części panuje tam tam spora tolerancja dla związków pomiędzy dorosłymi mężczyznami a młodymi dziewczętami / podlotkami, które na Zachodzie są tabu etycznym i prawnym z powodu (zazwyczaj mającego bardzo realne podstawy) założenia o ich toksyczności i szkodliwości dla rozwoju psychicznego młodych kobiet. Oczywiście taka postawa panująca w tej kulturze narażała nastolatki na co najmniej nagabywanie, jeżeli nie brutalizację ze strony mężczyzn, ale każdy kij ma dwa końce, ponieważ opinia publiczna na prawosławnym Wschodzie nie stygmatyzowała i dotychczas chyba nie stygmatyzuje ofiar przestępstw przeciwko wolności seksualnej tak jak na Zachodzie. W krajach, gdzie historycznie cywilizacja narażona była na najazdy koczowników (przez których kobiety, zwłaszcza młode, też w wieku, który Zachód wydzielił konwencjonalnie na końcówkę dzieciństwa, były regularnie gwałcone) jest to traktowane jak pewne nieszczęścia, które losowo mogą się jakiejś części kobiet wydarzyć od złych ludzi i nie obniża to w tych kulturach ich statusu czy wartości społecznej w porównaniu z innymi kobietami. Odwrotnie jak na Zachodzie, mężczyznom wiążącym się z taką dziewczyną "po przejściach" nie przylepiano łatki rogacza, a nawet społeczeństwo dodawało trochę punktów do charakteru, jak też samym kobietom, w myśl zasady że "cierpienie uszlachetnia". Przyczepiłbym temu perwersyjnemu rysowi taką trochę etykietkę "miłości rosyjskiej" analogicznie jak "miłością grecką" nazywano zaloty mężczyzn do młodych chłopców. I oczywiście w konfrontacji z zasadami kultury zachodniorzymskiej i pochodnych takie podejście jest bardzo szokujące. Punkt widzenia Nabokova jako migranta z tego kręgu jest dla człowieka Zachodu czymś niezwykle obcym kulturowo, a jednocześnie nie jest to obyczajowość "kolorowych" ale pewnego, zresztą zanikającego wraz z globalizacją i westernizacją - kręgu białych ludzi, stąd wrażenie _uncanny_ _valley_ jeśli się go czyta.

Dokładnie, coś jak książka pisana z punktu widzenia seryjnego mordercy.

Zdecydowanie. Nie wiem kto wymyślił te okładkę ale jest beznadziejna

A mi się wydaje, ze jak najbardziej, jeśli patrzeć z perspektywy Humberta Humberta, a nie czytelnika ;))

Sam autor wyraźnie podkreślił, że nie życzy sobie aby kiedykolwiek Lolita miała kobietę lub dziewczynkę na okładce, ze względu na treść, którą zawiera owa książka.

@@alexxxa_33 widać nie każdy o tym wie 😅

to powodzenia na egzaminie :)

Jeżeli chodzi o język to nie jest ciężki, a raczej barwny, dzięki czemu czyta się bardzo przyjemnie. :)

@Darrien Therran O, dzięki :D

@Darrien Therran Połowa XX w. - Humbert to imigrant francuski w U.S.

@Darrien Therran Dokładnie epoka, kiedy wchodziły w U.S. pierwsze fast-foody, R&B i wczesny Rock'n'roll. I raczkowała Beat Generation. Prezerwatywa była w użyciu, ale jeszcze nie wprowadzono Pigułki. Końcówka Złotej Ery Komiksów i stare czarno-białe seriale w TV. Mniej więcej czasy opisane do słowa "Disneyland" w _We_ _Didn't_ _Start_ _the_ _Fire_ Billy Joela.

Pierwszej nie czytałem, sądząc po recenzjach jakiś horror psychologiczny z wątkiem kazirodczym. Ta druga to ciekawy głos z kobiecej strony. No i raczej o efebofilii, czyli fetyszu grupy wiekowej, która w pewnych okolicznościach (nie tych, co w książce) jest legalna - chociaż motyw wspólny: toksyczny romans oparty nie na autentycznej miłości, ale na oszustwie, dominacji i nadużyciu pozycji zaufania. Przy tej różnicy wieku i doświadczenia, jak tam opisana jest nadal bardzo cienka linia pomiędzy zdrowym związkiem a chorym drapieżnictwem. Przestroga dla kobiet, które mogą paść ofiarą oszusta, jak również dla mężczyzn, którzy mogą tę barierę w związku przekroczyć i traktować o wiele młodszą partnerkę instrumentalnie nie licząc się z jej emocjami i nie dając nic wartościowego w zamian. Nie mówiąc już o takich, którzy wiążą się w takich miejscach jak praca, szkoła etc. szkodząc etyce instytucji społecznych jak "antybohater", co jest już czymś znacznie większego kalibru sprawą niż przestępstwo przeciwko wolności seksualnej, bo narusza zasady przezroczystości współżycia społecznego i podważa zaufanie do instytucji. *Uwaga* *spoiler:* Zagrożony zdemaskowaniem przez przypadkowych świadków Strane bez żenady szantażuje uczennicę Vanessę aby ukrywała prawdę, a kiedy ona odchodzi, wymienia na "nowszy model". Taki cykl powtarza się po raz kolejny z inną "ugłaskaną" dziewczyną. *Koniec* *spoilera.* Często negatywne skutki są jak bomba z opóźnionym zapłonem.

Oglądałabym.

Dobry pomysł

Fragment listu Nabokova do wydawcy: „Chcę czystych kolorów, rozpływających się chmur, dokładnie narysowanych detali, słońca nad oddalającą się drogą, ze światłem po deszczu odbijającym się w koleinach. I żadnych dziewczynek”.

Prawnie ujdą w tłoku. Nie są to fotografie zrobione na żywo, tylko komiksy i kreskówki, więc nie robią konkretnej osobie krzywdy, a zaspokajają fetysz bez uciekania się do gorszych aktywności. Krzywdę robią akcje bezprawne, a nie potencjalne memy czy symbole pasywne w marnej twórczości. To tak, jak gdyby oglądanie _Ilse_ _-_ _Wilczyca_ _z_ _SS_ robiło kogoś nazistą. Czyny powinny mieć granice, wyobraźnia raczej mieć ich nie musi.

Z tą "cząstką siebie" z autora na bohatera to raczej chodzi o cechy charakteru, a niekoniecznie przekonania czy dewiacje. Jestem jeszcze, co prawda, przed lekturą "czułego narratora", ale tę uwagę pozwalam sobie wyrazić z własnego doświadczenia początkującej pisarki po kilku warsztatach. 🙂 Przykładowo: w mojej powieści mam antagonistkę sadystkę. To nie znaczy, że pochwalam tortury. Moją cząstką w tej postaci jest chęć posiadania kontroli i dominacji, jednak różnica polega na tym, że ja tę cechę ukierunkowuję w zdrowy sposób, a antybohaterka w skrajnie zły, bo na czymś trzeba ją wiarygodnie zbudować. Dać jej wiarygodne motywy tego co robi. Cechy użyczane bohaterom też wcale nie muszą być cechami dominującymi autora, a mogą też stanowić jego zupełne przeciwieństwo. 🙂 Jednak nad lekturą samej "lolity" się jeszcze mocno zastanowię, bo nie jestem przekonana czy mam na tyle mocną psychikę, aby znieść taki temat. 😥

To celowy wybór stylistyczny czy nawet wprost mówiąc stylizacja. Nie żyjemy w epoce powieści tendencyjnej i wszechwiedzącego narratora trzecioosobowego. Książka jest pisana z "żabiej perspektywy". PS. I pedofilia jest tam sama w sobie sprawą najmniejszej troski, wybraną celem groteski. W _Lolicie_ chodzi o zjadliwą satyrę ośmieszającą lepiej czy gorzej ukryty bizantynizm kulturowy Ameryki Północnej.

Tyż prawda.

Mnie obrzydzają takie historie. Podziękuję...

Co

@@littleantoinette9621 nikt nie ma prawa negować miłości, nawet takiej.

@@czowiek9293 to nie miłość, tylko pociąg seksualny do dziecka, a to należy leczyć KROPKA.

@@littleantoinette9621 Jak widzę Pan jest bardzo uprzedzony, ale niedługo to będzie normalne

@@czowiek9293 Jestem kobietą i nie, nie będzie to nigdy normalne, bo to chore. A jeśli uważasz stosunek 40-letniego mężczyzny z 12-latką za normalną rzecz to udaj się do psychologa.

Ale incelizm i ksenofobia.

Jedyne czego miał się bać to ty...

@@IwonaKlich O co ci chodzi ?????

@@eevve9894 Nie używaj słów których nie rozumiesz, dzieciaku.