Najlepsi byli ci wykładowcy, którzy w czasie pandemii robili kolosy i egzaminy, gdzie było 10-15 sekund na odpowiedź 💀 "Żeby studenci nie ściągali" 🤡

Najgorsze jest, gdy 15 min po zakończeniu testu nagle wpadasz na rozwiązanie do tego jednego zadania, które teraz, wydaje się wręcz banalne

Nie mogę z tej okazji nie zacytować klasyka: A: W CV napisał pan, że potrafi szybko liczyć. Ile to jest 17 razy 19? B: 36. A: To nawet nie było bliko. A: Ale za to szybko!

"Jak się człowiek śpieszy to się diabeł cieszy" - powiedzenie tak dumnie używane zawsze, poza tymi momentami, kiedy by się akurat przydało.

Moja historia z matury z polaka: Jestem osobą z cukrzycą i orzeczeniem o niepełnosprawności. Mama chciała żebym załatwiła sobie wydłużenie czasowe 15 min na wypadek gdyby w trakcie egzaminu mi spadł cukier i musiałabym go uzupełnić. Komisja dostała też informacje żeby mieli na sali mój glukometr i jakieś jedzenie dla mnie gdyż sama nie mogłam go wnieść. W dzień matury przed napisaniem rozprawki poczułam że zaczyna mi się kręcić w głowie i mam mroczki przed oczami, oczywiście odrazu zgłosiłam komisji że muszę sprawdzić czy wszystko ok. Zmierzyłam swój cukier i okazało się że był zatrważająco niski. Nauczyciel zaprowadził mnie na zewnątrz i dał mi batonika, który jak się okazało był bez CUKRU (X kurw@D), więc musiałam czekać aż inny nauczyciel na zmianie znajdzie cokolwiek co by mi ten poziom cukru podniosło. Siedziałam na korytarzu, zlana zimnym potem i otępiała, mimo że byłam przytomna to nie było ze mną kontaktu (tak, hipoglikemia aż tak ryje mózg). Finalnie minęło pół godziny zanim byłam gotowa żeby kontynuować egzamin, czas którego mi zabrakło na napisanie rozprawki do końca mimo że dobrze rozumiałam temat i wiedziałam co chce na pisać, na brudno miałam przygotowane wszystkie argumenty. Prawie z płaczem wyszłam z matury przekonana że nie zdam bo wiedziałam że rozprawka zajmuje duży procent punktacji. W sierpniu dowiedziałam się że pytania zamknięte (przed moją akcją z cukrem,) miałam wszystkie na 100%, dostałam mało za rozprawkę. Maturę zdałam całościowo na 48%, ale nie było one za uja warte stresu ani jaki wtedy przeżyłam. For fuck sake, pozwólmy uczniom jeść na egzaminie.

Z perspektywy osoby tworzącej w internecie: Lubię sobie dać więcej czasu niż *teoretycznie* potrzebuję na montaż filmu, bo następnego dnia jak do niego znowu zajrzę, to może się okazać, że dany fragment jest zupełnie zbędny i do wycięcia, co podwyższa jakość tworu! Jest to wręcz fascynujące, jak „przespanie się z czymś” faktycznie działa, bo następnego dnia możemy mieć zupełnie inny pogląd.

zabawne, przez stres związany z tym, że musze się zmieścić w czasie zabrakło mi 2,5% do zdania egzaminu. I cyk 10 miesięcy stracone

Jako osoba dotknięta wieloma niewidocznymi niepełnosprawnościami i problemami z uczeniem ten problem dotyka mnie personalnie każdego dnia. Są dni w których mogę pracować i tworzyć godzinami bez przerwy i są dni w których muszę wziąć końską dawkę leków przeciwbólowych żeby tylko wstać z łóżka. Nie mam na to wpływu i staram się edukować ludzi o tym, że średnio jestem tak samo lub nawet bardziej produktywny od "normalnych" ludzi. Co na to słyszę? No cóż, żyjesz w społeczeństwie i musisz funkcjonować tak samo jak inni. Nie ważne jest, że uczę się inaczej niż inni, że mam swoje dni, ważne żeby w pracy kreatywnej być od 8 do 16. Ważne że mam stawić się na ten egzamin w tym dniu, w którym moje kręgi są przesunięte i naciakają mi na nerwy, albo okres sprawia że wymiotuję i płaczę, albo spałem 2 godziny bo mam bezsenność od ósmego roku życia (oczywiście to też moja wina bo za dużo gram w nocy). Bo łatwiej człowieka zbyć niż dać mu przestrzeń do bycia sobą. A nawet z "papierkiem" na dysleksję nie miałem wydłużonego czasu, ale to tylko taka wisienka na torcie.

Nie spodziewałem się jamnika w postaci lampki LED 😅

Dodajmy jeszcze jeden argument dlaczego nie powinno się dodawać czynników stresowych w postaci "zrób x na czas"; Gdyby ten doktor, co operował moją babcię miał zrobić zabieg wyjęcia nerki, który trwa tak 3 godziny (może maks 4 tam wtedy siedzieliśmy na korytarzu koczując na babcie), i miałby to zrobić w 45 minut i ze stoperem w ręku, to obawiam się, że mógłby wyciąć nie tą nerkę, pomylić prawo z lewym, tylko dlatego że ma limit czasowy. W końcu operacje mózgu trwają nawet KILKANAŚCIE GODZIN.

POV: masz niepełnosprawność ruchową i neurologiczną przez to robisz wszystko wolniej a szczegónie uczysz się i piszesz egzaminy co w połączeniu z limitem czasowym zamuje twój rozwój i uniemożliwia pokazanie całej wiedzy, dodatkowo obniża poczucie wartości oraz samoocenę oraz możliwości własnego rozwoju

W testach na czas skupiają się wszystkie wady boomerskiej edukacji. Potem te same osoby, które stosują ten sam proces nauczania co 200 lat temu narzekają na wiedzę absolwentów szkół i uczelni.

Ja mogę tu przytoczyć sytuacje z mojej lekcji matematyki. Pisaliśmy kartkówkę na 15 min, czas się już kończył więc klasa błagała by dać go więcej, nauczycielka skomentowała to tak: "Jeśli takie proste zadania sprawiają wam trudność to chyba się w ogóle do niczego nie nadajecie" po czym zabrała kartki. Jestem ciekaw ile osób tego dnia całkowicie się zniechęciło do matematyki.

Flashbaki ze zdalnego. To cudowne 8-13 sekund na użycie podanego słówka w zdaniu tak aby wyjaśnić jego znaczenie... świetna zabawa była

Uwielbiam ten moment kiedy idę do lekarza, opisuję objawy, zamieniam się w Norbiego, kręcę kołem fortuny i każę lekarzowi typować literki (oczywiście pod presją czasu).

Krzysztofie, z racji, że jesteś tutorem to możesz zachęcić oglądających do klikania w „dzwoneczek” przy subie bo przecież dzwonek jest dla nauczyciela :)) (dałem z siebie całe 2,137%),

W przypadku tego filmu było podwójne odliczanie na premierze 😬 Nigdy nie zapomnę jednego z moich pierwszych egzaminów na studiach, gdzie pan profesor wyświetlał slajdy z pytaniami i na każde była minuta. Z tym że timer na prezentacji nie działał, więc pan profesor odliczał samodzielnie na zegarku i radośnie wołał: „30 sekund”, „10 sekund” itd. Ja spanikowana, bo z moim wolnym czytaniem minie połowa czasu zanim w ogóle przeczytam pytanie i wszystkie odpowiedzi... Oczywiście pisałam ten egzamin dwa razy Pozdrawiam

historyjka z życia: studia inżynierskie, to było chyba dwa semestry temu, miałam kolokwium z przedmiotu po części matematycznego, a że matematyka to moja mocna strona to nie byłam zbyt zmartwiona. Limit czasowy 45 minut oraz jedno zadanie, jednakże prowadzący podał po chwili jeszcze drugą wersję tego samego zadania tylko dane trochę bardziej wymagające obliczeniowo i poinformował, że to zadanie jest dodatkowe dla chętnych. Pomyślałam "super, temat ogarniam śpiewająco - zrobię oba". Jednak niestety limit czasowy był nieubłagany, więc gdy zostało mi jakieś 5 minut do końca, a byłam może w połowie tego dodatkowego zadania i doskonale wiedziałam, że jeszcze dwie strony obliczeń potrzebuję do skończenia, zaczęłam słownie rozpisywać co dalej w zadaniu następuje oraz z powodu narastającej irytacji dorzuciłam na końcu komentarz krytykujący nałożony na nas limit czasowy XD parę dni później dostałam maila z pochwałą i wynikiem w postaci 70 punkcików na 50 możliwych XD

az mi sie przypominaja te cudne momenty gdy jest sie wezwanym do tablicy, kazdy sie patrzy, i trzeba odpowiadac w kilka sekund 🤩🤩

To samo przenosi się potem do pracy, szczególnie w dużych firmach. Ja bez presji czasowej robię wszystko czasem nawet 2 razy szybciej, bo nie muszę co chwilę się zastanawiać czy zdążę. A jak się spieszysz, to popełniasz więcej błędów. I co wtedy? Nadgodziny, i dalsza presja. Bo trzeba poprawić. Jak najszybciej...

Co do "immersive learning" to ciekawym przykładem jest mój Oojciec. Jako dziecko mieszkał z moimi dziadkami w Indiach i chodził do tamtejszej szkoły więc uczył się po angielsku. Miał problemy z matematyką i dziadek chciał mu z nią pomóc, ale nie wychodziło. Problemem tutaj jak się okazało był język nauczania, gdyż mój dziadek chciał tatę douczyć po polsku. W pewnym momencie jak babcia usłyszała o problemach to powiedziała żeby dziadek zmienił język nauczania na angielski i był to strzał w dychę, a mój ojciec zaczął rozumieć matmę

15:35 Bardzo dziękujemy za wspomnienie i podrzucenie linku do naszego odcinka o energetykach! 😊Dostarczając lekarski content szczególnie cieszy nas, gdy przedstawiana przez nas wiedza jest wykorzystywana i przekazywana dalej. 👏 Odcinek polecamy obejrzeć wszystkim, którzy kiedykolwiek sięgnęli po energole - a w szczególności osobom pijącym je masowo, na przykład do nauki. 🪫

W liceum pamiętam jeden test, który miał duży sens, żeby odbywał się na czas i pod wpływem stresu, test z EDB. Nauczyciel celowo wręcz budował nerwowa atmosferę, czasu było super mało, dlatego że w momencie, kiedy masz wyjść z płonącego budynku albo zrobić komuś resuscytację to się stresujesz i musisz w takich warunkach podjąć decyzję i natychmiast wiedzieć co robić. Szkoda, że wiele innych testów wyglądało podobnie i analizować wiersz też trzeba było w podobnej atmosferze 😅

Ja z czasów studiów pamiętam piękny egzamin z sieci komputerowych. Pan Profesor przyszedł i powiedział wprost. Proszę nie chować notatek, podręczników, telefonów i laptopów. Można korzystać z wszystkiego. Pytania ułożone są tak, że jak nie byliście na zajęciach, lub nie przygotowaliście się do egzaminu i tak nie będziecie wiedzieć, gdzie szukać ^^ Zdali wszyscy, lepiej, lub gorzej, bo akurat na zajęciach u tego prowadzącego był zawsze komplet, bo po prostu było ciekawie i fajnie. A egzamin był bardzo trudny.

Aż mi się przypominają kartkówki z przedmiotu z ostatniego semestru studiów. Egzamin końcowy rozbity na pięć pytań, rozłożone na cały semestr. Każde pytanie było opisowe i bardzo rozległe, a wykładowczyni zachęcała do pisania jak najwięcej. No to jaki problem? Każde z tych ogromnych pytań miało być napisane w 5-10 minut. Ponieważ cały egzamin miał być 45 minut xDDDD

Lekarski Egzamin Końcowy: 200 pytań w 200 minut. Pytania w dużej mierze złożone i z podwójnymi zaprzeczeniami (samo przeczytanie pytania trwa pół minuty a co dopiero żeby wyłuskać w jego zawiłości właściwe pytanie). Presja czasu ogromna, ale nigdy nie czułam się tak zlekceważona jako człowiek jak na tym egzaminie. Wyjść do toalety można dopiero po 2 godzinach od rozpoczęcia pisania testu (a organizator prosi żeby być na miejscu już 3 godzony przed planowanym rozpoczęciem). Żeby wejść do toalety trzeba ustawić się w kolejce, wpuszczają pojedynczo i przed wejściem do toalety sprawdzają wykrywaczem metalu. Ciężko się pisze jeden z ważniejszych egzaminów w życiu w atmosferze gdzie zakłada się że chcesz oszukiwać, w dodatku z pełnym pęcherzem i kalkulowaniem ile jeszcze wytrzymasz i ile pytań musisz być "do przodu" żeby spokojnie odczekać swoje w kolejce i się wysikać. PS. Jak ktoś był "podejrzanie długo" za potrzebą to osoba na bramce do toalety sprawdzała jak się ma poprzez pukanie i wołanie. W mojej ocenie: parodia egzaminu.

Ja zawsze byłem słaby z matematyki, ale uwielbiałem jak nauczycielka mówiła że "tabliczkę mnożenia to trzeba wykuć na pamięć" i cisnęła wszystkich którym słabo szło, potem podawała przykład prostych prac gdzie tabliczka mnożenia się przydaje bo trzeba np. policzyć towar... Mija wiele lat, pracuję na magazynie, jest inwentaryzacja i wszyscy (nawet ci co mieli z matmy szósteczki) używają kalkulatorów. 🤔Ciekawe...

Podczas lekcji w szkole, raczej mało się odzywam, albo w ogóle jak nie muszę. Nie lubię się wypowiadać spontanicznie, bez chwili zastanowienia się nad odpowiedzią, dlatego też odpowiedzi ustnej do dla mnie koszmar. Pamiętam jak w pierwszej klasie liceum na polskim mieliśmy napisać wypowiedź argumentacją, na temat który był wcześniej podany i moja polonista była BARDZO zdziwiona, że poszło mi świetnie, a na lekcjach to mnie w ogóle nie słychać. Moim zdaniem to logiczne, że niektórym łatwiej zebrać myśli na papierze.

Jestem zawodowym korepetytorem. Uczę matematyki i fizyki. Przygotowując do egzaminów większość mojej pracy polega nie na przekazywaniu wiedzy, tylko na pozbywaniu się presji czasowej. Matematyka i fizyka są powszechnie uważane za trudne, ale to nie wina materiału, tylko presji czasu. W spokojnej rozmowie na luzie nie ma problemu by wpaść na wiele rzeczy. Ale gdy minuty mijają a koniec egzaminu zbliża się nieubłaganie, każda chwila myślenia zbliża egzaminowaną osobę do paniki, że marnuje czas. Egzaminy nie sprawdzają umiejętności myślenia, tylko mechanicznego tłuczenia zadań. Gdy nabiorę trochę doświadczenia, sam nagram coś na ten temat

Nigdy nie słucham filmów na tym kanale na prędkości x2, max 1,25. Krzysztof i tak mówi bardzo szybko, poza tym w ciągu minuty pada tyle treściwych informacji, źe mój mózg nie byłby w stanie ich przetworzyć :D

Wymowne było to, że 95% ludzi z mojego rocznika (86) w liceum, załatwiło sobie na lewo papiery że posiadają dysgrafię, tylko po to, żeby mieć dodatkowy czas na maturze. edit - muszę przestać pisać komentarze zanim obejrzę film do końca ;D

Przypomniało mi się zdziwienie jak przyjechałem w zeszłym roku na FH St. Pölten w Dolnej Austrii na test wstępny IQ, gdzie już na starcie powiedziano nam że na całość przeznaczone jest ok. 80 min choć niektórym zabiera więcej, ale mamy się nie stresować tylko dać z siebie wszystko. Siedziałem tam 3 godziny, wszyscy już wyszli ale dociągnąłem i ... się dostałem. Potem dowiedziałem się że test był różny dla innych (bo dostosowywał się trudnością do tempa rozwiązywania, tj. Im szybciej tym stawał się trudniejszy), a czasu nie ograniczano żeby sprawdzić czy potrafimy przegrindować na spokojnie trudne zadanie zamiast robić po łebkach byle w czasie. Dlatego właśnie zrobiłem edukacyjny exodus z Cebulandii

30 sekund na pytanie bez możliwości powrotu ❤

Doskonały film do wysłania wszystkim przed jutrzejszym Lekarskim Egzaminem Końcowym. 4 godziny, 200 pytań, wyjście do toalety za pozwoleniem komisji, na szczęście jeść można (tylko bezszelestnie). Trzymajcie jamniki za przyszłych lekarzy ;)

Dla mniw to fenomen, ze pomimo tak wielkich różnic jaka nas dzieli Krzysztofie mam niezwykle podobne refleksje. Ileż lat myślałem, że jestem jakiś aspołeczny ;) Pozdrawiam Szanownego :)

Obroniłam się dzisiaj na 6, dziękuję Krzysztofie za rady odnośnie pisania licencjatu

Na egzaminie z termodynamiki było na sali 6 osób kontrolujących, czy nikt nie ściąga. I tak udało mi się ściągać rozwlekłe definicje, których mój mózg toczka w toczkę przyswoić nie potrafi (a trzeba było je słowo w słowo pisać). Więc efekt braku ściągania nie został osiągnięty, a tylko ludzie byli postresowani.

Bardzo inteligentny człowiek tłumaczy tysiącom ludzi, jak działa jego umysł. Brawo.

W momencie minięcia 21:37 minuty zauważyłem ten jeden nieułożony włos. Tak perfidnie jeden nieułożony włos, który sobie majta na wszystkie strony aczkolwiek pomijając tą rzecz, jest git.

Podoba mi się to, że słucham tego filmu ucząc się z PODRĘCZNIKA na sprawdzian z INFORMATYKI, który będziemy pisać na PAPIERZE. Oczywiście będzie to sprawdzian na który będziemy mieć mniej niż 45 min.

Czas plus presja od rodziny, to jest dopiero kombo na egzamin 🙌

Jeszcze przed obejrzeniem odcinka, ale aż prosi się zeby wspomnieć o sytuacji z wczoraj - pisaliśmy sprawdzian z całej systematyki związków nieorganicznych (materiał, który omawialiśmy w zeszłym roku, ale sprawdzian bezzasadnie mieliśmy teraz 🤡) - pani zaczęła rozdawać sprawdziany jeszcze na przerwie zebysmy zdążyli wszystko napisać bo zadań było mnóstwo (nie zdążyliśmy, mimo że następną przerwę też siedzieliśmy chwilę) i ja akurat tego nie doświadczyłam, ale kilku osobom z klasy kartki zostały zabrane podczas gdy oni jeszcze pisali. Przez ten pośpiech, presję i brak czasu pojawił się stres i sporo osób nie doczytało dokładnie poleceń, chciało napisać jak najszybciej żeby zdążyć i straciło sporo punktów przez co też ocena jest niższa.. Bardzo często doświadczając tych wszystkich absurdow systemu polskiej edukacji, o których uprzytamniam sobie w Pana filmach, aż mi się przestaje chcieć chodzić do tej szkoły...

Specjalne traktowanie osób z jakiejś grupy jest nic nie warte. Inni są zazdrośni. W podstawówce miałam jedną osobę z autyzmem, wszyscy byliśmy zazdrośni, gdy widzieliśmy że dostawała piątki byliśmy źli że przecież koło niej siedziała pedagożka i pewnie jeszcze podpowiadała. Nikt nigdy nawet nie próbował nam wytłumaczyć. Wiedzieliśmy tylko że 1. jest inna 2. z tego powodu jest traktowana lepiej od nas, i jako dzieci nie przejmowaliśmy się żeby spojrzeć na to inaczej. Czasami siedziałam koło niej w ławce. Miałyśmy podobne problemy, podobnie się zachowywałyśmy. Gdyby nauczyciele nie byli ślepi też byłabym w tym gronie "lepszych". Już i tak byłam tą dziwną w klasie. Więc nigdy nie mówię żeby uprzywilejować jakąś grupę. Bo w tej grupie "gorszych, dadzą sobie radę" są ludzie którzy za 40 lat usłyszą, że powinni byli dostać taką samą pomoc jak ci "lepsi". Dlaczego ktoś, kto jeszcze po prostu nie poszedł do lekarza nie może sobie pomóc? Pomoce powinny być dostępne dla wszystkich, według potrzeby, bo osoby pełnosprawne też mogą mieć pieprzony gorszy dzień czy jeszcze niezauważone zapalenie ucha które pogorszy słuch i będzie rozpraszać. A może jeżeli w klasie będą słuchawki wyciszające ktoś kto jeszcze nie dostał diagnozy będzie mógł się skupić.

Ja tylko chcę dodać, że na niektórych rekrutacjach o pracę w czasie studiów, często jest informacja, że pierwszeństwo będą miały osoby co wcześniej złożyły CV, a nie tylko umiejętności danej osoby.

Hej, już kilka razy komentowałam twoje filmy, ale znowu poczułam chęć by to zrobić. Dziękuję, że poruszasz ten temat bo nie zliczę ile razy bałam się, że nie zmieszczę się w limicie czasowym. Jak w liceum czy na początku studiów nie przypominam sobie żebym miała problmy z czasem na testach/sprawdzianach/egzaminach, to ostatnio miałam dwie czy trzy bardzo nieprzyjemne sytuacje, które zupełnie zniechęciły mnie do dalszej nauki lub w ogóle całego tematu, którego dotyczyły te egzaminy na czas. Nie rozumiem zupełnie, jak wykształceni ludzie, którzy sami musieli przejść przez całą ścieżkę edukacji dalej robią zaliczenia na czas. Pamiętam, że gdy były zaliczenia zdalne na studiach, to prowadzący lubili szybkie teściki/sprawdziany - ograniczali czas na egzaminach tłumacząc, że w ten sposób nie będziemy ściągać. Efekt oczywiście był przeciwny. Nie mówię, że gdyby nie te limity to bym w ogóle nie ściągała, ale tbh byłam przygotowana na tyle na ile dałam radę - miałam notatki, przeczytałam prezentacje, porobiłam może jakieś fiszki (poprzez "na ile dałam radę" mam na myśli to, że cały covidowy okres cierpiałam na zaburzenia depresyjne, a epizodów nie za bardzo da się przeskoczyć; mimo to starałam się na ile mogłam). Gdy siadałam do egzaminu notatki kładłam obok siebie, ale nie z zamiarem ściągania wszystkiego, tylko raczej poprawek lub sprawdzenia czegoś jeśli zapomniałabym jednej nieistotnej rzeczy. No i dupa XD jedno zaliczenie (z chemii żeby było ciężej; studiuję fizykę, więc to nie był też jakiś bardzo ważny przedmiot) było na jakieś 20+ pytań, gdzie odpowiedzi miały być pisemne; czas - jakaś godzina. Nie miałam nawet chwili żeby zastanowić się jak ma wyglądać odpowiedź i mimo tego że dużo umiałam, to zerkałam w notatki i SPISYWAŁAM SŁOWO W SŁOWO bo stresowałam się, że inaczej nie zdążę (i nie zdążyłam odpowiedzieć na wszystko i tak). Koniec końców byłam tak wkurzona, że na następny egzamin/kolokwium nie uczyłam się w ogóle (mimo, że było to dla mnie interesujące, tego materiału było po prostu bardzo dużo - przedmiot dosłownie nazywał się "chemia", trwał pół semestru i dano tam całą chemię potrzebną do fizyki; uważam, że przedmiot powinien trwać 2 lub 3 semestry żeby wiedzę przyswoić na spokojnie, ale no.. po co układać logicznie plan) i po prostu podczas egzaminu połączyłam się na discordzie czy innym skypie z koleżanką z lekarskiego, ocena oczywiście lepsza niż za pierwszym razem XD Na żywo najgorszym egzaminem był mój egzamin z laserów i do tej pory nienawidzę wszystkiego okołooptycznego i laserowego - tylko ze względu na ten głupi przedmiot. Minął już rok, ale dalej irytuję się myśląc o tym zaliczeniu bo prawie nie zdałam przez limit mimo, że uczyłam się na to gówno przez tydzień, który dodatkowo poprzedzony był epizodem depresyjnym, więc miałam rollercoaster emocji. Dosłownie znałam odpowiedź na prawie wszystko, ale przez limit czasu wypełniłam lekko ponad połowe egzaminu. Wiecie co jeszcze mnie wkurza? Że na tych studiach większość egzaminów to prace odtwórcze. Idąc na fizykę myślałam, że będę rozwiązywać w domu masę zadań, że będę dużo liczyć.. Tymczasem moja nauka dosłownie polega na powtarzaniu tego co już było na ćwiczeniach bo dają praktycznie identyczne (lub serio identyczne) zadania. Najgorsze jest to, że teraz strasznie boję się egzaminów, gdzie albo odpytują mnie ustnie albo są zupełnie losowe pytania bo czuję się po prostu... głupia. Najlepsze jest to, że jak już dostaję taki "kreatywny" egzamin, to wcale nie idzie mi źle, ale mimo wszystko się tego boję Dla kontrastu - bo miałam też przyjemne zaliczenia - miałam "wejściówkę" z laboratorium, którą pisałam ponad 1.5 h mimo, że wiele osób wyszło po 20 minutach. Zostałam z prowadzącym i kolegą w sali i nawet coś gadaliśmy i się śmialiśmy podczas tego. Miałam też egzamin, który trwał kilka tygodni - jeden z lepszych, skłaniał do dyskusji i myślenia, do wymieniania się ze znajomymi pomysłami (bo trzeba było coś tam obliczyć, więc gadaliśmy o tym jak się do tego zabrać) i teraz już nic nie pamiętam, ale o dlatego, że ten przedmiot był dla mnie strasznie nudny. Mimo to podobało mi się to zaliczenie, nie denerwowała mnie presja czasu i mogłam swobodnie z kimś o tym porozmawiać, zerknąć do notatek.. Jeden raz na zaliczenie miałam do napisania esej (na studiach, na inżynierce) i to mi się też bardzo podobało (chociaż dużo osób narzekało) Na tę chwilę wiem, że idę na magisterkę, ale jeśli pójdę także na doktorat, to nie zamierzam nikogo ograniczać czasowo na egzaminach, ani dawać mu głupich pytań o to ile wynosi jakaś stała (dosłownie, zamiast dać jakieś pytanie bardziej esejowe, to czasem miałam pytania w stylu "ile wynosi stała słoneczna?" - autentyk). Chciałabym, żeby ludzie nie bali się kreatywnych zadań. Nie dawałabym ograniczonej liczby szans - bo to mnie też stresuje (w tym roku nie byłam na dwóch egzaminach w sesji i na poprawkach bałam się, że nie zdam mimo że byłam przygotowana; dlatego chciałabym żeby istniała możliwość iluś szans - niekoniecznie 1 czy 2, po prostu żeby była ta świadomość, że zawsze można przyjść kiedy indziej)

Pamietam jak jeszcze pisałem egzaminy. Na jednych brakowało czasu, bo ze stresu zapominałem jakiś szczegółów istotnych dla problemu, a na innych konieczność siedzenia i czekania na koniec, bo wszyscy kończą w tym samym czasie, a mi test zajął 15 minut z 1,5h (test wielokrotnego wyboru) i mialem 100%.

Lubię to, jak nauczyciele mówią coś w stylu "nie stresujcie się, macie jeszcze dużo czasu", to tak jak gdyby nauczyciele wiedzieli, że to ograniczenie czasowe robi ogromną presje i wywołuje gigantyczny stres, co wpływa na jakość pracy uczniów, ale wiedząc to i tak uczą w systemie, w którym sprawdziany i wszystko inne pisze się pod presją czasową. Uważam, że zmiana tego systemu zależna jest od nauczycieli, a dopóki nauczyciele będą sobie z klapkami na oczach prowadzić swoje wykłady dla półprzytomnych ludzi w sali lekcyjnej o godzinie 16 to jest wręcz niemożliwe, by cokolwiek się w tej instytucji odmieniło na lepsze.

Krzysztofie - oznajmiam, że zawsze słucham Cię w prędkości x1 !!! :)

Angielski w szkole w moim wypadku zrobil cos odwrotnego niz nauczanie. Dopoki testy polegaly na gramatyce to bylo dobrze, bo ja to wszystko mialam w malym palcu przez obcowanie z mediami anglojezycznymi, czasami popelnialam drobne bledy. Problem sie zaczal, kiedy kazano nam wkuwac slowka na pamiec. Na teście połowy tych slowek nie potrafilam sobie przypomniec, mimo ze znalam je bardzo dobrze i czesto uzywalam. Bo te testy polegaly na tym, ze trzeba bylo idealnie z angielskiego przetlumaczyc na polski lub na odwrot, np. Yes - tak. Kot - cat, itd. A teraz w liceum nauczycielka jest jeszcze bardziej blyskotliwa, bo kazde zdanie ktore czytamy z np cwiczenia kaze nam tlumaczyc 1:1 na polski. Przez to powstaja bardzo smieszne ale i tragiczne konstrukcje, ktore brzmia nienaturalnie. I jest nienaturalne, bo gdy mowimy cos po polsku to nie tlumaczymy sobie w glowie tych wyrazow z innego jezyka. Uczenie regulek tez jest bez sensu, bo jak to jest, ze potrafie sie plynnie wypowiedziec po angielsku, a zadnej regulki ze mnie czlowiek nie wydusi. Jak wychodze z kazdej lekcji angielskiego to czuje, ze nie tylko nie zdobylam zadnej wiedzy, to jeszcze stalam sie bardziej uposledzona jesli chodzi o ten jezyk

Krzysztofie jak tylko zacząłeś odliczać tak nie pami9ętałem już że padło pytanie. Aż sobie przewinę do początku bo głupio tak się przyłapać na nieuważaniu. Ale w sumie to poczucie zażenowania wynika z metody edukacji jaką mnie i wielu innych ludzi poddano. edit Odpowiadając na pytanie tak jeszcze przed obejrzeniem. Egzaminy na czas tak ale... Tylko w dyscyplinach gdzie czas ma znaczenie tzn. żołnierz powinien przeładowywać broń możliwie najefektywniej, ratownik medyczny powinien sprawnie oceniać sytuację i ratować, sportowiec w dyscyplinach biegowych im szybciej skończy bieg egzaminacyjny tym lepiej. O jej tu mamy dyscypliny wymagające ruchu i reagowania na stres a nie pracę inżyniera który musi policzyć dokładnie czy most który zaprojektuje nie zawali się po przejściu tłumu idącego z pochodniami i widłami na sejm. Tu absurdalnie dla polskiego szkolnictwa lepiej dać i więcej czasu oczywiście w rozsądnych granicach.

Jako dyslektyk z AD(H)D który z wrzytkich egzaminów wychodził dużo przed czasem komunikuję że nie potrzebuję więcej czasu na egzaminie ani nie potrzebuję "lżejszego" egzaminu. Potrzebuję słownika i tablic z wzorami oraz lepszego podejścia edukatorów do osoby z tego typu problemami. Dziękuję za uwagę, pozdrawiam

9.10 A to zabawne, bo akurat wczoraj miałem test z polskiego, który dokładnie tyczył uzależnień do gier i faktu jak to człowiek w grze traci kontakt z rzeczywistością. Co lepsze, w zadaniu kazano wskazać cechy, które świadczą dlaczego jest to tekst naukowy. Kusilo napisać że koło takiego tekstu to nawet nie stało i nie będę takiego pierdolenia analizować, ale niestety strach przed niższą oceną wygrał i pisałem jak to na polskim się robi, pod tezę. Żałuję mocno, ale plus taki że przez pozytywną ocenę odpuszczę parę zajęć i zostanę w domu grać w gierki więc pozdrawiam arkusze maturalne z Operonu

Krzysztofie, Twoje przemyślenia, które publikujesz w filmach, są jak balsam na duszę i na mózg 😊. Zawsze wkurzała mnie nadmierna presja czasu. Gdy czas nas goni częściej powstaje ryzyko zrobienia głupich błędów, których nie popełnilibyśmy bez tej presji tykającego zegara. Gdy robię coś twórczego, np. maluję, nie wyznaczam sobie ram czasowych, i tylko wtedy jestem w stanie zrobić to satysfakcjonująco i paradoksalnie w krótszym czasie 😊.

Dziękuję Ci Krzysztof za ten film. Właśnie wybieram się na studia, drugie swoją drogą i są to studia na które wybieram się z pasji. Postaram się wziąć sobie do serca twoje rady i nie myśleć o czasie i o tym że powinienem być szybki

Yeyo! Materiał piękny, uwielbiam przygotowanie merytoryczne oraz Pan bardzo elokwentny.

Po raz kolejny, strzępki informacji scaliły się w ładną wiedzy cegiełkę :)) Dziękuję.

Od zawsze byłem osobą krążącą w myślach. Moja natura ciągłego analizowania, gdybania nie idzie w parze z systemem egzaminowania nastawionym na presję czasu przez którą wpadam w ogromny stres. Jestem z pełną pewnością w stanie stwierdzić, że moje wyniki w szkole i na studiach byłyby o jedną ocenę wyżej gdyby nie mącąca w głowie świadomość pozostałego czasu. Za każdym razem oglądając moje odpowiedzi na sprawdzianach/egzaminach dostrzegam, że po raz kolejny ze stresu poprawiłem poprawną odpowiedź na błędną.

jak czytałem mangę to mało zapamiętywałem ale jak za czołem słuchać muzyki tematyczne to od razu coś mnie odblokowało jak Pan Krzysztofie powiedział czytaj dla przyjemności to od razu fajnie mi się czyta dzieńkuje krzysztofie jamniki z tobą.

Co do limitu czasowego i jego konsekwencji to z racji tego, że czytam obecnie Sherlocka Holmes'a przypomina mi się wywód detektywa odnośnie błędów popełnianych przez funkcjonariuszy. Jednym z podstawowych błędów to właśnie pośpiech. Ciekawe spostrzeżenie ;-) Mimo, że to XIX w. książka to jednak fajnie ukazuje sposób obserwacji, analizy i dedukcji oraz CIERPLIWOŚCI. Pośpiech akurat w sprawach kryminalnych może skutkować chociażby skazaniem niewinnego człowieka. Owszem trzeba się spinać bo mogą paść kolejne ofiary, nie mniej sam Sherlock nie działał w stylu: Szybko, szybko, szybko, tempo tempo tempo!

Ja bardzo lubię twoje filmy, ale po tym jest mi po prostu smutno i przykro. Mimo wszystko dzięki, że mimo to się starasz.

Świetny materiał Krzysztofie. 36:07 - u mnie w sumie śmieszny paradoks, który mówi bardzo wiele o tym jak działa szkolnictwo i nauka pod presją czasu, mianowicie: zaczęłam czuć jakąkolwiek pewność tego co umiem w języku angielskim, odczuwać flow podczas czytania angielskich zdań D O P I E R O w momencie, gdy mam już za sobą szkołę i tę nieszczęsną maturę. im bliższy był termin tego przerażającego egzaminu (na którego zaliczeniu zależało mi właściwie tylko po to by móc pójść na studia na które bym chciała, rozwijać się w kierunku który nie ma absolutnie nic wspólnego z tym co musiałam wiedzieć na maturę, ale to standard ;) ), tym bardziej wątpiłam w to, że jestem w stanie powiedzieć po angielsku cokolwiek. i, rzecz jasna, egzamin ustny zdałam ledwo co, dotąd wspominam tę chwilę jako traumatyczną. a po zdobyciu wszystkich wymaganych PUNKCIKÓW i napisaniu wszystkich TEŚCIKÓW, po ukończeniu tej męczarni jaką była szkoła, myślę sobie... "nareszcie mogę Zacząć się uczyć".

Twoje materiały są teraz dla mnie wielką inspiracją do składania podania o indywidualny tok studiowania. Nie chciałam tego robić, nie jestem niepełnosprawna, jestem tylko neuroatypowa, i gdybyś to ty zarządzał nauczaniem wyższym w Polsce, to moja odmienność była by pewnie zaletą, nie problemem, ale w obecnym systemie po prostu nie da się dogadać, nie ma w nim dla mnie miejsca i zostaje mi tylko rozpychać się łokciami i zaświadczeniami od psychiatry. Osiem lat studiów, osiem lat stresu, bezsensownego kucia na pamięć, czytania na czas, bez zrozumienia (bo na zrozumienie i przemyślenie tekstu to ja muszę mieć CZAS), i zamiast wykształcenia wyższego mam bardzo duże wydatki na psychiatrę i traumę, przez którą zaczynam się trząść jak tylko widzę białą kartkę z pytaniami. Mam dość kolokwiów pisanych ze łzami w oczach (bo nie wyjdę do łazienki, nie usiądę żeby się uspokoić, wtedy nie starczy mi czasu na napisanie), kucia na pamięć ciągle tego samego, czego ze stresu nie jestem w stanie zapamiętać, upokorzeń i przerw spędzonych w łazience z atakami paniki. Najwięcej w czasie tych ośmiu lat nauczyłam się sama w domu, gadając z przyjaciółmi, czytając różne teksty i chodząc na czytelniczy klub dyskusyjny. Jakim szokiem - pozytywnym - bylo dla mnie, że można czytać teksty naukowe i potem dyskutować o nich z innymi ludźmi przy piwie i kawie, i w ten sposób uczyć się nowych rzeczy. Albo chodzić po łąkach i uczyć się o przyrodzie obserwując ją, a nie oglądając wyizolowaną i martwą w podręczniku czy gablocie. Studia nawet bardziej niż szkoła nauczyly mnie, że żeby wiedzieć rzeczy i dostać papierek na potwierdzenie tego, trzeba cierpieć, zaciskać zęby i oszukiwać, a ja nie potrafię funkcjonować w takim absurdzie.

Chce tylko wtrącić: Jakość video TOP! Pamiętam jak dość dawno temu przy zmianie kamery pisałem, że coś nie tak, a coś inaczej powinno być. A teraz? Teraz jest wybitnie. Krzysztof TOP!

Podjąłeś temat tak, że nie nic dodać, nic ująć. Przypomniała mi się za to sytuacja z poprzedniej uczelni. Rzecz miała miejsce podczas ważnego egzaminu (pomińmy na moment zapewnienia, że każdy egzamin jest ważny). Wykładowca od początku przestrzegał nas, żeby się dobrze nauczyć, bo wymaga wyczerpujących odpowiedzi, uwierzyłem... Nauczyłem się, jak kazał. Pytanie pierwsze było całkiem łatwe, więc zacząłem pisać odpowiedź, aż wyszedł mi solidny elaborat. Wykładowca obwieszcza, że zostało pół godziny, a ja wciąż opisuję to pierwsze pytanie. Patrzę, jest ich jeszcze kilka. Stawiam kropkę, piszę kolejne odpowiedzi tak, żeby to chociaż wyglądało. Przychodzą wyniki - nie zdałem. Na poprawce napisałem wszystko na odpiernicz i wykładowca wystawił mi 4. Już pomijam sztuczną presję, jaką wywarł na początku na pierwszym terminie, bardziej zastanawia mnie, gdzie tu jest logika

Potrzebowałem tego filmu, ostatni tydzień zakuwałem na kartkówkę z matmy(2 technikum, funkcje liniowe) byłem pewny siebie, godzinę przed lekcja na okienku robiłem sobie zadania, wszystko git. W momencie w którym odwróciłem kartkę CAŁA WIEDZA z mojej głowy uciekła. Naskrobałem coś i siedziałem nad pustą kartką. Kocham szkole. P.S: miałem dzisiaj na 7:30 więc obiektywizm poszedł się pier***ić

Dziękuje za to, co robisz Krzysztof!

Oglądam Twoje filmy i chce mi się płakać z bezsilności. Bo wszystko co mówisz ma TYLE sensu, jest dla mnie objawieniem, a potem i tak muszę wrócić do smutnej rzeczywistości. Jeśli chcę wykonywać mój wymarzony zawód, to muszę ukończyć studia. Studia, które już mi dały depresje, chroniczny stres, bezsilność, brak czasu na cokolwiek, w tym pracę, wiec dodatkowo liczę każdą złotówkę i oszczędzam właśnie na moim zdrowiu.

To prawda, gdy tylko w jakichś grach widzę wyzwania na czas, rzadko je wykonuję pomino że dana gra może mi sie bardzo podobać

Pośpiech jest wskazany przy łapaniu pcheł. Pośpiech jest złym doradcą. Gdy się człowiek spieszy, to się diabeł cieszy. Gdy pośpieszysz, ludzi rozśmieszysz, a sobie zaszkodzisz. Śpiesz się powoli. ;)

Co do działania szybko, to jako instruktorka żeglarstwa jak zdarta płyta powtarzam swoim uczniom i kursantom "nie szybko, tylko porządnie". Większość jest zaskoczona, że szybko =/= porządnie...

Aż przypomniało mi się jedno z ulubionych powiedzonek części wykładowców na moim kierunku: "Raz obserwujesz, raz wykonujesz, a potem uczysz innych". Nie pozdrawiam tych mędrców. Za to pozdrawiam Ciebie Krzysztofie, świetny, bardzo merytoryczny film ❤

Krzysztofie zdecydowanie oglądam razy dwa co więcej już tak się do tego przyzwyczaiłam że nie jestem w stanie oglądać w normalnej prędkości

Sytuacja z mojego życia. Egzamin techniczny z grafiki i druku. Cześć teoretyczna - dzień wcześniej ojciec dostał udaru i leży w śpiączce. Egzamin praktyczny z tegoż tematu - w nocy dzwonili ze szpitala, ojciec zmarł. O ile teoria zdana, tak do praktyki zabrakło jednego punkciku. Rok później bez żadnego przygotowania egzamin zdałem bez żadnego problemu. Ale jechanie w kilku słowach egzaminatora któremu nie pasowało w projekcie to, że był zbyt mało krzykliwy mówiąc "dziś w nocy zmarł mój ojciec" było bezcenne z perspektywy czasu.

Uwielbiam wysyłanie wniosku o wgląd do pracy do CKE czy OKE i ich termin bez konsultacji ze mną

Muzyka w tle przy przyspieszeniu brzmi naprawdę upiornie xd Przysięgam brzmisz jak Rodion Raskolnikow z Zbrodni i kary. Kocham ❤

Problem plastiku i kontr-produktywne metody radzenia sobie z problemem zanieczyszczenia plastikiem to ciekawy temat na filmik

Ja słucham Krzysztofa/podcastów/audiobooków itp. zwykle na przyspieszeniu między 1,5 a 2. Ale to dlatego, że tak jest mi się łatwiej utrzymać skupienie na konsumowanej treści. Choć jednocześnie czytam nieco wolniej niż "przeciętny" człowiek. Więc oczywiście szkoła i studia były super zabawą, bo trzeba było szybko czytać i słuchać bardzo wolno mówiących ludzi.

Moja niewielka rada, programy dokumentalne sa swietna forma nauki. Uczestniczylem w konkursie wiedzy o II WŚ, do którego przyłączono wielki spis lektur do przeczytania. Toporna literatura faktu. Nie tknąłem ani jednej książki ze spisu, a odpaliłem yt i wpisałem frazę bitwa o monte cassino etc. Po kilku dniach ogladania różnych polskich dokumentów z lat 2000 wykułem na blache, a konkurs wygrałem. Polecam wam wszystkim taką formę nauki no i pozdrawiam!

Nie zawsze się z panem zgadzam ale bardzo lubię słuchać pana punktu widzenia

Ten dzwonek szkolny jest teraz dla mnie jeszcze gorszy bo mnie codziennie budzi o 6 w internacie i się czuję obudzony jak w outer wilds

Krzysztofie, jak wspomniałeś o podręcznikach, to natychmiastowo poczułam dyskomfort. Niesamowicie nienawidzę ich otwierać! Za każdym razem, gdy musiałam się uczyć, wpadałam w nielogiczną dla mnie rozpacz i złość, przy okazji rzucając książką. Jedyną skuteczną dla mnie formą nauki było oglądanie czegoś na dany temat, co zresztą do tej pory mi zostało.

Mam zdiagnozowane ADHD. W szkole o tym nie wiedziałam. Presja czasu na kartowkach powodowała, że skakałam z zadania na zadanie i czasem nie mogłam żadnego skończyć, chociaż w domu radziłam sobie bez problemu. Gdybym miała diagnozę w tamtych latach i była być może lepiej traktowana przez nauczycieli, to tak jak powiedziałeś, inne dzieci czułyby frustrację (i slusznie), która uderzałaby we mnie. Więc to też bardzo źle rozwiązanie. To przerażające, że po tylu latach dzieci i studenci nadal muszą się z tym mierzyć...

Dziękujemy.

Ja kocham bardzo czytać, i kochałam od zawsze, książkara ze mnie. Ale czytam dość wolno i jak słyszałam w gimnazjum od niektórych, że potrafią przeczytać po 600 stron dziennie, to myślałam że ze mną jest coś nie tak. A teraz po prostu mam wywalone. Czytam, uczę się - dla siebie, nie na czas. Szkoda tylko że system to utrudnia.

To niesamowite jak w szkole się stresowałem a teraz w pracy to full chill

Gdy mówiłeś o błędzie pomiaru przypomniało mi się jak raz podchodziłam do jednego egzaminu językowego (który, oczywiście, jest na czas). Musiałam na niego dojechać z drugiego końca Polski, więc byłam niedospana, nieco zmęczona samą podróżą i trochę głodna. Efekt? Nie zdałam go. Do dzisiaj się zastanawiam, czy bym go zdała gdybym była wypoczęta czy też, cytując klasyka, "to by nic nie dało i tak". I chyba sam fakt, że to rozkminiam jest tragiczny i cholernie źle świadczy o systemie edukacji. Wszak niezdanie egzaminu powinno świadczyć jedynie o niedostatecznym przyswojeniu materiału, a nie być również świadectwem mojej niedyspozycji pod kątem fizycznym. Smutno mi, Boże.

Właśnie wracam sobie po takim wesołym teściku, precyzyjniej mówiąc pracy klasowej z polskiego, na którą miałam 45 minut, niecałe nawet. Były 3, ale obszerne zagadnienia. Na każde z nich bym mogła poświęcić minimum godzinę, gdybym miała czas :) nie jestem zadowolona ze swojej pracy bo jest niepełna, ale cóż poradzę. Wiem, że mam wiedzę na temat który mnie interesuje i tyle mi wystarczy. Podzieliłam się też odczuciami z nauczycielką i otrzymałam "ale co ja mogę zrobić? Nie dam mniej zadań, ani też nie możemy tego pisać przez 2 lekcje" syndrom związanych rączek 💀

Miałom w tym roku okazję zdać JLPT, czyli międzynarodowy egzamin z j. japońskiego, na poziomie N3 i nigdy nie brałem udziału w tak nieludzkim, bo lepszego słowa nie mogę znaleźć, egzaminie. Egzamin składał się z 3 części: znajomość słownictwa/znaków, gramatyka i czytanie ze zrozumieniem oraz rozumienie ze słuchu. Do każdej był osobny arkusz, który musiał być oddany po upływie czasu inaczej dyskwalifikacja. Znajomość słownictwa (30 minut) była normalna, nawet zostało mi 10 minut na koniec, które przez konstrukcję egzaminu mi przepadło, a odczułem to bardzo w późniejszych. Gramatyka i czytanie ze zrozumieniem - na całość 70 minut, co może wydawać się długim czasem do momentu jak okaże się, że jest tam ponad 5 czytanek przeważnie na min. pół strony, a do nich po np. 1 pytaniu. Szybko okazało się, że nie tylko książki przygotowawcze od wykładowców (studiuję japonistykę) są nieaktualne, bo są typy zadać, z którymi na żadnych zajęciach z żadnego języka się nie spotkałom, to jeszcze nie byłom w stanie się wyrobić z czytaniem. Czytanie na czas, żeby jeszcze zrozumieć o co chodzi w obcym języku, zwłaszcza takim z formami przeczeniopodobnymi, które nie znaczą przeczenia, jest po prostu trudne, a przy presji czasu człowiek nie mógł się zastanowić na spokojnie. Ostatecznie z 2 tekstów w ogóle nie przeczytałom, a o czym były inne w ogóle nie pamietam. Rozumienie ze słuchu (40 minut) - kolejny sprint, wszystkiego słucha się tylko raz; żaden dialog/wypowiedź nie dłuższa niż minuta może 2 i brak czasu na czytanie pytań i odpowiedzi. Jedyną przestrzenią na to było czytanie poleceń. Z upływem czasu karty do oddania, nie ma mowy o nawet chwili na pomyślenie, przemyślenie czy rozproszenie. Ok była w trakcie 1 minutowa przerwa, kiedy zaczęła grać muzyczka z windy i nigdy nie czułem, żeby ktoś sobie ze mnie tak jaja robił. Zwłaszcza, że ten egzamin był równie sztywny co matura. Różnica taka, że wychodząc z matury czułom ulgę, a po tym to chciało mi się tylko płakać. Zdać, zdałem, ale w przyszłum roku N2 nie zapowiada się przyjemnie.

44:00 ZETELKASTEN ! Tak się uczyli najlepsi. Tworzyli zbiory do których wrzucali na bieżąco to czego się dowiedzieli, nauczyli, skojarzyli. Zbiory się zmieniały, czasem łączyły, czasem rozdzielały na podkategorie. To taki system jakby folderów na dysku, tylko że w głowie. Można tak prowadzić notatki. Można tak podzielić swoje obowiązki, pracę, czas, rozrywkę. Dobrze można się dzięki temu zdyscyplinować, skupić

Dziękuję za wspomnienie o części społeczeństwa poszkodowanej przez menstruację. To był jeden z powodów, aby nie pracować na etacie.

od 2 miesięcy bez przerwy klikam odpowiedzi a,b,c - tak po 1000 dziennie, zeby dostać się na wstęp na aplikacje, równo po tym jak obroniłem magistra, po 5 najgorszych latach życia. Tak egzamin oczywiście na czas 30s na jedno pytanie. Próg 75% na zdanie.

Wreszcie idealny film, żeby to z siebie wyrzucić (może już kiedyś to pisałam pod którymś filmem, ale dalej boli). Pedagogika wczesnoszkolna, dwa lata temu i w zeszłym roku. Mieliśmy zajęcia dotyczące dostosowywania metod pracy do specjalnych potrzeb ucznia (wszelkie dys-, ale też np. dzieci niepolskojęzyczne, z trudną sytuacją w domu, wybitnie inteligentne itp.), rok później z tą samą osobą terapię pedagogiczną. Egzamin za pierwszym razem był zdalny, pięć zadań wielokrotnego wyboru (podchwytliwe, jeśli pytała o czyjeś nazwisko, to w odpowiedziach były różne wariacje tego nazwiska, różniące się 1-3 literami, albo nazwiska trzech osób działających mniej więcej w tym samym temacie i podobnym czasie). Zadania wyświetlały się pojedynczo i znikały po 40 sekundach, niezależnie, czy zaznaczyłeś odpowiedź, czy nie. 40 sekund, od osoby, która sama mówiła na zajęciach, że ograniczenia czasowe nie działają, wprowadzają tylko niepotrzebny stres i najlepiej w ogóle je z nauki wyeliminować. Pierwsze pytanie zniknęło mi zanim zdążyłam nawet przeczytać, a potem to już panika zrobiła swoje, musiałam pisać poprawkę. Rok później na każde zadanie dostaliśmy już dwie minuty, za to był to egzamin zdalny, ale stacjonarnie. Musieliśmy przyjechać na uczelnię, wpisać się na listę i wejść do sali, a potem każdy rozwiązywał test na swoim telefonie. Bo wiecie, te wszystkie fajne zasady nauczania, w pracy ze studentami już nie obowiązują

Ej, jak już to nie słucham Cię na 2x tylko 1.5x xD a poza tym krzysztofowego gadania można słuchać na takiej prędkości, bo jest ładne i wyraźne, gdybym tak robił w innych przypadkach, to nic bym nie rozumiał xD

Skończyłam podstawówkę w 2004 roku, matematyki uczył mnie człowiek którego bał się chyba każdy uczeń, był surowy i wymagający. Z perspektywy czasu i aktualnej świadomości wiem, że był zbyt surowy i jedna osoba z mojej klasy świętowała jak dostała u niego 2. Mi ten przedmiot nie sprawiał problemu, ale robiłam czeskie błędy, prawdopodobnie dyskalkulia. NIGDY nie wpływało to na moją ocenę. Ja wymyślałam cyfry, zmieniałam plusy na minusy (tak mama mi po wywiadówkach mówiła :)) i ten postrach szkoły mówił, że ważne jest to, że kumam, patrzył nie na wynik jaki powinien być, a jak do niego dochodzę. Miałam też kilku nauczycieli na każdym etapie którzy jak wypadały dwie lekcje pod rząd to wtedy robili sprawdziany, żeby nam wydłużyć czas.

W 3:00 minucie przeszły mnie dreszcze, słucham tego w prędkości 2x już tak się do tego przyzwyczaiłem, że w normalnej nie jestem w stanie słuchać. Wolniej słucham tylko po angielsku.

Nigdy wcześniej nie wsłuchałem się tak mocno w film podczas grania w Terrarie zajebisty film zmieniłeś mi trochę sposób myślenia o szkole XD

specjalnie nic nie pisze przez 40 min na sprawdzianie aby zrobić speedrun’a w 5 min taka trochę adrenalina he..

Na początku września myślałem tylko o tym że mam kilka tygodni na dokończenie pracy dyplomowej i musze szybko wszystko skończyć jakkolwiek. Przedłużyłem sobie w piątek termin składania pracy dyplomowej o kolejny semestr. Pozbyłem się w ten sposób presji czasu i 3 dni później od tak sobie znalazłem rozwiązania problemów z którymi męczyłem się od miesięcy. Znowu chce mi się pisać tę pracę.

Aż mi się przypominają sprawdziany online z polskiego w trakcie pandemii, których poleceń nie byłem w stanie przeczytać i zrozumieć zanim mi się czas skończył. Jako powód nauczycielka mówiła, że "jak będzie mało czasu, to inni nie zdążą ściągnąć z internetu".

Przedwczoraj uczyłam się na sprawdzian z chemii, w domu, bez ograniczenia czasowego. Wszystkie zadania robiłam poprawnie, oczywiście po dłuższym zastanowieniu i analizie. Następnego dnia na sprawdzianie Zadania były dosłownie te samy, tyle że ze zmienionymi danymi. Po 45 minutach sprawdzianu czułam się bardzo pewnie, a dzisiaj okazało się, że napisałam ten sprawdzian na 2- Dlatego Panie Krzysztofie, zgadzam się z Panem. Sprawdziany, kartkówki i egzaminy na czas są bez sensu, daje to tylko więcej stresu i nie pokazuje ile dana osoba tak naprawdę umie.