هیچ جزیی گویی یا به تعبیر صحیح تر جزیی نگری نمی‌تواند طرح شود و عینیت یابد چرا که این مهم در ذهن متجلی میگردد و این یکی از بنیادین ترین مقوله های بیشماریست که ساحت انسانی بدان مبتلاست.....حیرتی آغشته به تردید...ایمانی آلوده به شک،شجاعتی مبتلا به ترس،انسان دشواری وظیفه ست و این وظیفه فقط و فقط با ایمان به مضامینی که سرشت حقیقی و فطری انجام وظیفه را استیفا مینمایند فرادست میآید چرا که بدون تقرب به معنایی غایی اصولاً باورمندی به هر گونه کنشمندی ورای نیاز های غریزی و حسی بی دلیل و بی معنا می‌گردد،بنظرم زیست انسان امروزین دشواری وظیفه به توان ۲است و بس....ابزار بسیار و اطلاعات بیشمار،سلایق و آرا چه در اجتماع و فرد متناقض و احساسات سرکوب و منکوب و در اسارت،چیزی که در زندگی تا بدین جای درفهم من گنجیده این است که دل آدمی و شهود بهترین راهنماهای خرد برتر و عقل نظری اوست و زمان میتواند هم در نقش دوستی همیار و هم دشمنی قهار ایفای نقش داشته باشد،تردید هم میتواند انسان را از باور به قطعیت های هولناک رهایی بخشیده و از سویی دیگر میتواند والاترین نتایجی که در مخیله نمی‌گنجد را باطل سازد،در پایان لازم میدانم انتقادی هم داشته باشم از برابر گرفتن مومن حقیقی با خلخالی« مبتلا به ایمان بدوی» چرا که این بدبینانه ترین پیشفرض از ایمان حقیقی را در اذهان خام و جانبدارانه را به دنبال دارد و از طرفی برای برخی توهین آمیز انگاشته خواهد شد بیشمار مثال از مومن حقیقی در اطرافمان زیست میکنند و زیست میکردند که امروز نیستند و زیستن ها را بیمه کردند و آرامش ها و آسایش ها را باعث شدند،این سخنم در دفاع از ایمان حقیقی نیست بلکه نوع تلقی از عوالم انسانی میبایست در مرز اعتدال و انصاف ظهور و بروز داشته باشد و در پایان ایمانی حقیقی نمی‌تواند وجود داشته باشد مگر که پای مکتب شک رشد کرده باشد🍀

این کلی گویی ها چه سودی داره؟ الان مشخص شد تردید چیه؟ فرقش با حیرت چیه؟