Kolej Sowiogórska (znana również jako kolejka sowiogórska lub po niemiecku Eulengebirgsbahn) to dawna normalnotorowa kolej, która biegła z Dzierżoniowa przez Pieszyce, Bielawę, Srebrną Górę, Przełęcz Srebrną, Wolibórz, Słupiec do Ścinawki Średniej, o długości 62 km. Czasami tą nazwą określany jest tylko górski odcinek ze Srebrnej Góry do Woliborza, na którym miejscami zamontowana była dodatkowa szyna zębata.
Kolej została zbudowana przez spółkę akcyjną Eulengebirgsbahn AG zu Reichenbach, powołaną specjalnie w tym celu w lipcu 1899 roku. W spółce tej udziały miały: przedsiębiorstwo kolejowe Lenz & Co, pruski skarb państwa, powiat dzierżoniowski, inne miejscowości leżące na trasie kolei oraz osoby prywatne.
Projekt trasy opracowano w latach 1895-1896. Kolej miała służyć przede wszystkim jako atrakcja turystyczna, ale także do transportu węgla z kopalń w Słupcu i Nowej Rudzie do Dzierżoniowa. Prace budowlane rozpoczęto w 1897 roku, a linię kolejową oddawano do użytku etapami w latach 1900-1903.
Szczególnie trudny w budowie był odcinek między Srebrną Górą a Woliborzem, wymagający m.in. wybudowania dwóch wysokich wiaduktów, głębokich wykopów w skałach i wysokich nasypów. Zastosowano na tym odcinku dwulistwową szynę zębatą, obsługiwaną przez specjalne parowozy.
Kolej cieszyła się dość dobrym powodzeniem do wybuchu I wojny światowej, chociaż nigdy nie była bardzo zyskowna z powodu wysokich kosztów eksploatacji i niewielkiej przepustowości odcinka zębatego.
Początek I wojny światowej zapoczątkował koniec kolei sowiogórskiej. Ruch turystyczny załamał się, a transport węgla okazał się bardziej opłacalny innymi liniami. W latach 1931-1932 zawieszono ruch na kolejnych odcinkach, a w latach 1933-1934 tory zostały ostatecznie rozebrane.
W 2019 roku linia między Srebrną Górą i Bielawą Zachodnią została przejęta przez samorząd województwa dolnośląskiego.