Mam ją na oku! Dzięki za przypomnienie :)

Nie słyszałam wcześniej o Doll story, dodaję na półkę do przeczytania, brzmi ciekawie!

W sumie pasuje mi klimatem na jesień/zimę, więc chyba będzie idealnie!

Pieśń pustyni bardzo mnie kusi, może sierpień to będzie jej miesiąc :D

Niskie oczekiwania, ale jedynie względem siebie :D

Dorzucam jeszcze "Piknik na skraju drogi"

Piknik i Góra pod morzem są na mojej półce, muszę w końcu wrócić porządnie do tych półek sci-fi :D

Dobrze wiedzieć z tą migotliwą wstęgą! ;)

Dobry pomysł, choć gdybym miał komuś poradzić (i ten ktoś musiałby mieć do mnie wysoki poziom zaufania xd) to powiedziałbym, aby podarował sobie trzecią część tej powieści, tam gdzie następuje przeskok czasowy. I zakończył lekturę w tym miejscu, ewentualnie gdzieś sobie doczytał w internecie w streszczeniu, co też Stephenson tam dalej wymyślił.

@@jakubskonieczny5750 a mi się bardzo podobał ten 300-stronnicowy epilog w przyszłości :)

@@WeglowySzowinista chyba już kiedyś wymieniliśmy te dwie wiadomości między sobą ;-) Po prostu zakończenie zmagań ISS jest tak epickie, że gdyby to był koniec, to nie mógłbym opanować mojej ekscytacji. Ale że było jeszcze 300 stron (które przecież w zamyśle są świetne, ja naprawdę chciałem o tym poczytać) to ten impact powieści trochę osłabł. Lecz nadal książkę uwielbiam, był to pamiętam mój pierwszy Stephenson i się wtedy od niego odbiłem bo byłem zbyt ogłupiony hollywoodzkim wymiarem SF (nie czytałem wtedy jeszcze takich trudniejszych książek), po paru latach przeczytałem ponownie i było już wow :)

Widzę, że Ray Nayler w nowych ulubionych autorach, mnie też pozytywnie zaskoczył. "Góra pod morzem" była bardzo spoko, fajne combo thrillera, sci-fi i przygodówki, do tego trochę filozofowania, ale zakończenie mnie rozczarowało, zbyt hollywoodzkie. A ty jakie masz zdanie o zakończeniu?

Jeśli mówiąc o zakończeniu masz na myśli scenę z ośmiornicą to podobała mi się, bo odczytuję ją jako symboliczne zwieńczenie - udało nam się, nawiązaliśmy kontakt, dostaliśmy odpowiedź ale nadal mnóstwo pracy przed nami, ponieważ to wypracowane zaufanie balansuje na bardzo cienkiej linii i musimy być bardzo ostrożni, aby nie popsuć wszystkiego. Ale uczyniliśmy wielki, pierwszy krok w dobrą stronę. Natomiast zakończenie wątku statku rybackiego mi się podobało, ponieważ było sygnalizowane odpowiednio wcześniej, dzięki czemu czułem taki dreszcz oczekiwania na to, kiedy i jaki przebieg będzie miała ta ostateczna konfrontacja. Poza tym tam pod koniec były 2 ciekawe monologi ze strony biolożki i tego gostka na krypie, uzupełniające się nawzajem i poruszyły mnie w tamtym momencie, choć na dzień dzisiejszy już sobie nie przypomnę czego dotyczyły :P No i dobrze została opisana ta cała scena na morzu, czułem się w wirze akcji że tak powiem. Pozytywny epilog z kierowaniem żółwi do ich naturalnego środowiska przez człowieka i robo-mnichów. Moja interpretacja? To my, jako gatunek hmm... o większej sprawczości, gatunek który wykształcił w sobie moralność i zdolność do niesienia bezinteresownej pomocy, to od nas w dużym stopniu są zależne ekosystemy oraz możliwość nawiązania relacji z innymi istotami. Pokażmy to co w nas najlepsze, bo (jak zaznaczał Nayler wcześniej) empatia jest kluczem do wszelkiej komunikacji.

@@jakubskonieczny5750 Odebrałam zakończenie dokładnie tak, jak je opisałeś. Moim zdaniem było bardzo pozytywne, niosące nadzieję, ale też mocno naiwne. Nie kupuję rozwiązania, w którym kilka osób/istot będzie walczyć z ogromną korporacją o nieporównywalnych możliwościach, biorąc pod uwagę ich nadwątlone siły obronne. No nie mają szans mimo pięknych ideałów, zresztą nawet nie wiem jak to sobie wyobrażają, mam wrażenie że nikt nie spojrzał na to realistycznie i zdroworozsądkowo. Co do statku rybackiego - osobiście miałam bardziej pesymistyczną i złożoną wizję zakończenia, liczyłam na to, że robo-mnich zabije gostka z krypy, jak go określiłeś. Chciałam zobaczyć, że nie cofną się przed niczym i że nie są wcale lepsi od tych, przed którymi chronią wyspę. Bo bohaterowie chcą uchodzić za tych dobrych i są przedstawieni tak jak piszesz: jako „gatunek który wykształcił w sobie moralność i zdolność do niesienia bezinteresownej pomocy, to od nas w dużym stopniu są zależne ekosystemy oraz możliwość nawiązania relacji z innymi istotami”, ale jednocześnie pozwalają na mordowanie ludzi, którzy naruszyli strefę wyspy. Dlaczego w tym wypadku życie ośmiornic było ważniejsze od ludzkiego życia? Gdzie tu empatia z ich strony? Wątek ludzi i zwierząt nasunął mi kilka rozkmin o tym, czyje życie jest ważniejsze: człowieka czy zwierzęcia i kto o tym decyduje? Chcę powiedzieć, że zakończenie wybrzmiało dla mnie zbyt cukierkowo i niewiarygodnie, jak na ciężar poruszanej tematyki. By the way scena na morzu była superowa, cały wątek autofrachtowca był świetny.

@@sylwiasilva Oni tam na końcu zyskali pomoc tych tybetańskich aktywistów, którzy dysponują najnowocześniejszą technologią dronów + wystarczy sprawę nagłośnić w mediach, a te bez zawahania rzucą się na DIANIME. W końcu nic tak nie jednoczy opinii publicznej jak wróg-moloch ;-) Tak naprawdę w domyśle nasi bohaterowie zdobędą poparcie całego świata dla tej inicjatywy, szczególnie że DIANIMA ma słabą prasę po skonstruowaniu świadomego androida, który to przeraził ludzkość. Ale pamiętam ten fragment, w którym bohaterka zwraca się do androida "będziemy bronić archipelagu!" i to brzmi jakby we dwójkę przeciwko korpo. Miałem krótkie "heh" ale szybko mi przeszło ;-) Bo tak jak mówię, myślę że to wsparcie będzie dużo większe. Jakby nie patrzeć to nie była wina gostka z krypy który ocalał, plan był wymyślony przez współwięźnia, który tam pracował wcześniej na Con Dao. I troszkę (fabularnie) byłoby go szkoda unicestwiać za niewinność, byłoby chyba w czytelniku takie uczucie braku satysfakcji mam wrażenie... czytelnicy kręciliby nosami "to ten wątek był bez sensu bo umarł". Ja oczywiście bym się z tym nie zgodził, ale 90% ludzi w taki właśnie 0-1 sposób by to oceniło. Co do mordowania ludzi naruszających strefę wyspy - nie lubię stawać po stronie ludzi z karabinami, ale generalnie jeśli do publicznej wiadomości podane jest, że przekroczenie prywatnej strefy wiąże się z ostrzałem, to jeśli świadomie przekroczę tą strefę to jest to tylko moja głupota :P To tak jakbym sobie chciał wejść do jakieś bazy wojskowej i miał pretensje, że do mnie strzelają. Jeszcze nigdy do żadnej bazy wojskowej nie wszedłem i wchodzić nie zamierzam nawet dla żartów, ani kręcić dronem zdjęć nad ich terenem, ponieważ życie mi miłe :P Generalnie nie przypisuję sobie żadnych praw na cudzym terenie prywatnym - może to trochę "amerykańskie" spojrzenie, ale moim zdaniem postawienie na rozwiązanie "nie deptajcie trawników, bardzo proszę" jest mniej efektywne niż "strefa zamknięta, w przypadku nie posłuchania ostrzeżenia grozi ostrzałem". Tym pierwszym raczej by nic nie osiągnęli - nadal przypływaliby tu łodzie rybackie, wyławiałyby nielegalnie przybrzeżne okolice i "możecie nam naskoczyć". No i zakłócali milionodolarowy eksperyment.

@@sylwiasilva Podejrzewam, że można by to załatwić jakimś kordonem straży przybrzeżnej, ale 1) byłoby to nudniejsze rozwiązanie ;p 2) nie pożeniłoby się z wątkiem tej weteranki wojennej/ochroniarki na wyspie, gdyby miała ciągle związane ręce. 3) trawler nie płynąłby wtedy na Con Dao, bo niemiałby po co. Więc stworzenie tej ogniowej strefy wydaje mi się podyktowane strukturą fabularną obmyśloną przez autora. No i dodatkowo jasny punkt światotwórczy, w którym kapitalizm do tego stopnia ma wpływy, by megakorporacje tworzyły sobie takie paramiliaterne strefy bez współpracy z rządami (lecz za ich przyzwoleniem).

No tak, no tak, ale mam już problem rozpoczynać kolejną wielką serię, gdy tak dużo innych już rozgrzebałam 😅

Nie trafiłeś źle... Dobrze, że nie trafiłeś na stronę o sikach...

@@WeglowySzowinista Aaa. Czyli jednak mądre... gdybym za pierwszym razem nie zrozumiał to mam jeszcze dwie szanse! Geniusz!

a co tam mu brakowało? Bo nie pamiętam. Jedyne, co mi przychodzi do głowy, to to, że gość miał niedziałający/uszkodzony egzokortex, jak sama nazwa wskazuje pewna pamięć zewnętrzna która na stałe wspomaga ludzi w działaniu i myśleniu, więc człowiek jej pozbawiony czuje się tak, jakby stracił jakiś ważny zmysł.

@@jakubskonieczny5750 Powiem przewrotnie iż skojarzyłem owo coś z pamięcią krótkotrwałą...

Powiem szczerze, że ja jakoś nie zwróciłam na to uwagi w trakcie lektury :)

Czytałam na razie 2 pierwsze tomy, Endymiony przede mną :)

To się różni od czasu do czasu, ale zazwyczaj wychodzi ISTJ-T