Click the CC button for English translation
شکوه بیهوده از ناسازی گردون مکن
این جراحت را به شمشیر زبان افزون مکن
تلخی ایام را بر خود گوارا کن به صبر
تا ز می پر مى توان کرد این قدح پر خون مکن
دست افسوس است بار سرو موزون، زینهار
تا تو هم بی بر نگردی مصرعی موزون مکن
صبح پیری نیست چون شام جوانی پرده پوش
آنچه ممکن بود کردی پیش ازین، اکنون مکن
از شکست خصم خوشحالی، ندامت بردهد
زینهار این ریزه الماس در معجون مکن
می نشیند زود در گل کشتی سنگین رکاب
تکیه بر سیم و زر بسیار چون قارون مکن
تاج دریای گهر شد از سبکروحی حباب
چون ز خود گشتی تهی اندیشه از جیحون مکن
زردرو از برگریزان ندامت می شوی
روی خود را از شراب بی غمی گلگون مکن
چاره بیماری دل را ز افلاطون مجوی
زین طبیب خام درد خویش را افزون مکن
حسن شرم آلود لیلی دامن از خود می کشد
از غزالان گرد خود هنگامه چون مجنون مکن
چون مسیحا پای همت بر سر گردون گذار
خویش را در خم حصاری همچو افلاطون مکن
می شود سنگ ملامت در کف طفلان غریب
از سواد شهر صائب روی در هامون مکن
Narration: Shaheed Khatibi
​ #poetrynarration #دکلمه #farsi
Saib Tabrizi (Persian: صائب تبریزی‎, Ṣāʾib Tabrīzī, میرزا محمّدعلی صائب تبریزی, Mīrzā Muḥammad ʿalī Ṣāʾib, Azerbaijani: صائب تبریزی), was a Persian poet and one of the greatest masters of a form of classical Arabic and Persian lyric poetry characterized by rhymed couplets, known as the ghazal. Besides writing in Persian, Saib was known to have written 17 ghazals and molammaʿs in Azerbaijani Turkic.
Saib was born in Tabriz, and educated in Isfahan and in about 1626 he traveled to India, where he was received into the court of Shah Jahan. He stayed for a time in Kabul and in Kashmir, returning home after several years abroad. After his return, the emperor of Persia, Shah Abbas II, bestowed upon him the title King of Poets. Saib's reputation is based primarily on some 300,000 couplets, including his epic poem Qandahār-nāma (“The Campaign Against Qandahār”). (The city of Qandahār or Kandahar in today's Afghanistan was in Saib Tabrizi's lifetime a long-standing bone of contention between the Mughal rulers of India and the Safavid rulers of Persia - both of whom were at different times the poet's patrons - until definitely given over to Persian rule as a result of the Mughal-Safavid War of 1649-53.) Saib Tabrizi's “Indian style” verses reveal an elegant wit, a gift for the aphorism and the proverb, and a keen appreciation of philosophical and intellectual exercise. Saib was especially well known for his Persian panegyric poetry during the reigns of Persian Emperors Safi, Abbas II and Suleiman.