Słuchałam jak historii z mojego życia. Dla mnie traumą było gimnazjum. Byłam otyła, ale do dzieci w podstawówce się przyzwyczaiłam a po zmianie szkoły dowiedziałam się co to jest prześladowanie. Byłam stałe wyzywana i wyśmiewana. Najgorsze było to o czym i Ty mówiłaś, że wszyscy widzieli problem tylko we mnie. Nikt nie pomyślał o tym, że moi rodzice zwyczajnie zostawili mnie samą sobie. Zazwyczaj nie jadłam śniadań a potem w szkole pochłaniałam niezdrowe przekąski. Nigdy nie miałam kanapek do szkoły. Jak wracałam do domu to sama z siebie jadłam byle co, wracając kupowałam w sklepie chipsy. A moich rodziców to nie interesowało. Zawsze mówili mi że nie będę szczupła bo oni też są grubsi, ale nie przeszkadzało to mojemu tacie żeby powiedzieć mi, że się spasłam. Teraz po 30 latach życia schudłam ponad 40 kg i nadal mam nadwagę. I teraz wszyscy się zachwycają. A ja nadal jestem gruba.... w głowie. Nigdy nie będę szczupła. Nigdy nie odzyskam tego czasu. Nigdy nie powtórzę błędów moich rodziców. Dziękuję Ci.

I feel you girl. Przypomnialas mi moją historie, taka zakopana w odmętach pamięci. Rzecz się działa na wigilii szkolnej. Było tam też kilka matek, bo przyniosły ciasta. Impreza juz się kończyła, dzieci juz raczej wygłupiały się na dywanie niż siedziały przy stole. Dwie dziewczynki chodziły wzdłuż stołu i podjadały jakieś ciasteczka, paluszki. Pani robiła sobie głośno żarty, ze Kasia i Majka takie chudziutkie, a taki spust mają i "hihi gdzie one to mieszczą". Ja przechodziłam do łazienki i nagle randomowa baba, czyjaś mama rzuciła "ale ty to lepiej już nie jedz". Pani się śmiała, matki się śmiały, dzieci podchwyciły i też się śmiały. I może komuś wydaje się to przesadne, ale to mnie do końca życia nauczyło, ze nie jem przy ludziach a jeśli jem to pomimo ze jestem szczupła, niby niegłupia, niby świadoma, to musze do każdego posiłku odtańczyć taniec winy i tłumaczyć się, żeby każdy wiedział, ze ja jem malutko, ja to zamawiam tylko sałatkę. Nawet kosztem skłamania, że "ojej nic dziś nie jadłam", mimo ze jadłam i dobrze o tym wiem, ale bardzo się boję bycia uznaną za obżartucha.

To zdecydowanie w 80 procentach moja historia... płakać się chce. Odnośnie chłopaków, to tylko z nimi się kolegowałam no i'm nie przeszkadzało nic we mnie. Chyba że 3 lata grałam w piłkę nożną i oczywiście stałam na bramce. Sukienka do komunii dla mnie była kupiona na Bazarze Różyckiego w Warszawie, oczywiście to była suknia ślubna i kosztowała też więcej niż komunijne kiecki. Jak ja nienawidziłam tego stroju. Po wypadku w wieku 10 lat musiałam uczęszczać na wizyty do neurologa. Podobno mój ból głowy spowodowany był przez tuszę a nie przez wypadek. Nazywała mnie grubasem. Okazało się, że miałam zwężenie żył w mózgu powypadkowe ale to akurat nie diagnoza tej pani. Tragedia być dużym dzieckiem.

Bardzo Ci dziękuję za ten podcast, przypomniał mi moje dzieciństwo. Ja wychowywałam się na wsi, gdzie dzieci były bardzo szczupłe, a ja według nich byłam gruba, bo zaczęłam wcześnie dojrzewać. Oprócz tego byłam córką nauczycielki, a takich dzieci się nie lubiło, bo na pewno donoszą. Dziś patrzę na swoje zdjęcia i w żadnym wypadku nie widzę dziewczynki z nadwagą i do tej pory nie rozumiem, czemu to przeżyłam

Cześć ❤️ wysłuchałam do końca, przy ostatniej historii płakałam. Chyba jesteśmy w podobnym wieku (ja rocznik 90), i wielokrotnie przeniosłam się myślami w czas mojej podstawówki kiedy byłam gnębiona, chociaż nie miałam problemów z wagą, ale chodziło o ogól, o nieśmiałość, nie zamożność itd. Jestem teraz zupełnie inną osobą, ale te obrazy z przeszłości wciąż do mnie wracają, do tego stopnia że postanowiłam że zapiszę się na terapię. Dorośli też dali mi w kość, czego do dzis nie rozumiem no bo przecież to dorośli z ukształtowanym charakterem, powinni być mądrzejsi i bardziej empatyczni niż dzieci, ale okazywało się inaczej. Przykładów nie chcę nawet wspominać bo znów będę beczeć, ale cale życie zmagam się z kompleksami przez to co słyszałam cale moje dzieciństwo. Jesteś dla mnie taka bliska chociaz się nie znamy. Bardzo mi przykro, że Cię to spotkało, ale jednocześnie ciesze się, że radzisz sobie z tym, opowiadasz dając innym nadzieję że można wieźć szczęśliwe życie, mimo przykrych sytuacji w dzieciństwie. Jeśli troche chaotycznie pisze to przepraszam, jeszcze jestem w emocjach. Ściskam Ci mocno, i kibicuje, żeby było Ci w życiu jak najlepiej, i tylko z górki 😘😘😘

Paulina, płakałam razem z Tobą w przedostatniej historii 😔 Opowiedzenie o tych wszystkich trudnych momentach i powrót do nich to duża odwaga, dziękuję.

Szacunek za takie intymne zwierzenia i cenne rady. jestem mamą 12 latki z lekką nadwagą, wiem że ludzie są okropni. Moja córka przeżyła szok kiedy jej prababcia(a babcia mojego męża) powiedziała żeby tyle nie jadła i więcej się ruszała to będzie szczupła tak jak jej kuzyn. Żeby było mało powiedziała to przy tym kuzynie (Chudym jak patyk) Córka bardzo długo to przeżywała i do teraz kiedy jest tam na rodzinnej imprezie to zauważyłam że nic nie je....nie wiem i nie rozumiem jak można coś takiego powiedzieć dziecku 😩

Bardzo ci dziękuję za ten odcinek. Sama w szkole byłam gnębiona ( co prawda nie przez wagę ale miałam pod górę przez trądzik i dorastałam w poczuciu że jestem brzydka,niechciana przez nikogo). Na WF też mnie spotykały niedorzeczne i chore sytuację z strony nauczycieli bo odstawałam od reszty, byłam za wolną, nie znosiłam gier zespołowych itd. może nie było aż tak dramatycznie ale często czułam się pośmiewiskiem. Problem z nadwagą później już z otyłością pojawił się u mnie dopiero w dorosłym życiu kiedy nie dawałam tak naprawdę rady ciągnąć etatowej pracy, studiów i jeszcze prowadzić życia towarzyskiego. Pamiętam że moja pierwsza reakcja na dodatkowe kg miałam miejsce w przymierzalni kiedy nie miescilam się w rozmiar który zawsze nosiłam i że moja pierwsza myśli nie była negatywna tylko stwierdziłam że po prostu muszę kupować większe ciuchy i tyle. Niestety z czasem to najbliższe otoczenie i to niestety głównie kobiety zaczęły swoje uwagi i pouczenia na temat mojego wyglądu ( najmocniejsze co padło to podejrzenie że jestem w ciąży). I zaczęłam stosować głupie metody jak nic nie jem po 18 potem przesunełam ta granicę aż do 15 i ogólnie głodówki,eliminowanie słodyczy,chipsów itd. a potem pójście w zapomnienie i jedzenie wszystkiego jak leci. Od roku jak nie dłużej słucham twoich treści i już nie tyje i powoli od paru tygodni jestem na torach racjonalnej diety i bardzo ci dziękuję bo dzięki tobie przestawiłam swoje myślenie na temat odchudzania i robiąc małe kroki widzę już pierwsze efekty.

O ile w tym mnie! Wzruszyłam się aż. Dużo bardzo podobnych doświadczeń, tylko że jestem starsza (rocznik 82). Pięknie o tym opowiadasz! Ja bardzo dużo wyparłam i nie chciałam nigdy do tego wracac wspomnieniami. Super, że się tym dzielisz Paulinko! ❤️

Wysłuchałam do końca. Wzruszałam się niejednokrotnie. Słuchałam tego i myslalam również o swoim dziecinstwie. Jestem od ciebie o rok starsza, wiec dziecistwo przezywalam w tych samych latach co ty. Jak bylam dzieckiem, mialam nadwage oraz... hirsutyzm. U mnie rodzice bagatalizowali albo nie chcieli widziec problemu. Mowili taka uroda. Nie bylo latwo. W niektorych opowiedzianych przez ciebie sytuacjach widzialam siebie. Tez jestem wysokowrazliwa osoba, wiec niektore slowa wypowiedziane przez rowniesnikow i nie tylko, bolaly jak "zyletki". Do dzis wspomnienia wracaja. Dziękuję Ci bardzo za ten podcast! To ważne, zeby zacząć o tym głośno mowic i uświadamiać innych jak wielką krzywde mozna wyrzadzic dziecku, oceniajac jego wygląd. Cieszę się, ze jesteś! ❤

Słuchałam tego łzami w oczach. Nad tą mała dziewczynka którą Ty byłaś ale także nad moja mała dziewczynką. Nie takie same ale jednak jakie bliskie sercu ta opowieść 😔😔😔😔😔 Dorośli w tamtych czasach byli dramatycznie niedoinformowani

W mojej klasie była taka większa dziewczynka i pamiętam, że dla niej komunia to też była traumą. Początek lat 90 i Ania miała suknię ślubną. W dodatku podczas klękania do komunii sukienka lekko pękła na plecach. To musiało być straszne! Z perspektywy dziecka - w klasie Ania zawsze była lubiana i wszystko było OK, natomiast co mi utknęło w pamięci to raczej uwagi osób dorosłych, to oni komentowali wagę, wygląd i to od nich dowiedziałam się, że sukienka była ślubna i pękła, bo jakoś większości dzeciakom było wszystko jedno.

Ja rowniez wiele przeszlam z tego co opowiadasz.. czesto jako dorosla kobieta plakalam do wspomnien.. Zycie naprawde potrafi przeczolgac czlowieka od najmlodszych lat.. przytulam mocno i zycze nam wszystkim duzo milosci do nas samych ❤

Hej Paula! Słuchałam tego podcastu jadąc na rowerze, postanowiłam przejechać 200 km w ciągu jednej przejażdżki. Słuchając byłam już po 150 km, czułam zmęczenie i tyłek już dawał znać, że to za dużo. Jednak słuchając Ciebie wyłączyłam się, tak bardzo przejęłam się tym co mówisz, Twoim historiami, że móje zmęczenie i dyskomfort to było nic. Pod koniec płakałam, jechałam rowerem i ocierała łzy. Moja historia otyłości jest całkiem inna, sama schudłam 30 kg, jeszcze troszkę mi zostało do zrzucenia (Ty też się w jakimś stopniu przyczyniłaś do mojej zmiany). Fajnie, że jesteś, fajnie, że dajesz nadzieję, że dzielisz się swoimi doświadczeniami.

Kobieto, wielki szacun dla Ciebie. Bardzo ujmujący podcast. Niewiele osób ( w tym ja) odważyłaby się wyciągnąć tak druzgocącą historię na światło dzienne. Najgorsze w tym wszystkim jest to, iż w dorosłym życiu nadal tkwimy w tym bezradnym dziecku. Pozdrawiam ❤️

Kolejne historie otwierały mi kolejne wspomnienia z mojego własnego życia. Najbardziej jednak boli mnie to, że nigdy nie miałam otyłości (jako dziecko), jedynie niewielką nadwagę, mimo to wiele tych sytuacji (zwłaszcza w domu rodzinnym i szkole) dotyczyło również mnie. Boli do dziś 🥲

Niestety aż za bardzo mogę powiedzieć ze rozumiem twoje przykre historie. Jestem z rocznika 01 i przeżyłam podobne piekło. Wiecznie bez koleżanek, wiecznie nie wystarczająca. Z problemem otyłości walczę do dziś. Miałam to nieszczęście ze ja znalazłam ukojenie w okaleczaniu się. Nadal walczę ze sobą i staram przekonać siebie sama o swojej wartości.

Dziekuje Ci za ten odcinek! Bardzo dobrze rozumiem, przez co przechodzilas, bo bylam w podobnej sytuacji w szkole. Do dzis gdy przypominam sobie o tych momentach upokarzania mnie, zal sciska moje serce. Tez pragnelam byc lubiana, poswiecalam sie dla innych, by miec "przyjaciol". Dzis z tych ludzi nawet nikt sie do mnie nie odzywa. Komentarze nauczycieli w szkole - KOSZMAR! ... Nienawidzilam chodzic na zakupy z mama, bo nic na mnie nie pasowalo, w nic sie nie miescilam. W 4 klasie (majac 10 lat!) bylam na diecie kopenhaskiej i wiem ze strasznie bylam soba rozczarowana, bo przez pierwszy tydzien schudlam tylko 4kg... Kiedys udalo mi sie schudnac bardzo duzo, okolo 25kg i siostra mojej mamy skomentowala to slowami:" Teraz nie musisz sie juz wstydzic gdzies wyjsc, bo schudlas!". Wtedy caly czas tylko nad tym sie zastanawialam, ze musze sie wstydzic za swoj wyglad i ze jestem temu winna, jak inni ludzie mnie oceniaja..

Bardzo Cie ściskam

Ciężko było wysłuchać całość, robiłam to przez cały dzień no bo 3dzieci w domu. Ale chciała bym powiedzieć ,że mocno przytulam Ciebie , tamtą małą... I Ciebie teraz ! ❤️

Och Paula jak bym słyszała historie swojego dzieciństwa. Tez zawsze byłam ta większa ale jeśli spojrzę na zdjęcia byłam po prostu większa i mocniej zbudowana i faktycznie była leciutką nadwaga. Dzięki rodzicom, rodzinie którzy utwierdzali mnie ze coś jest ze mną nie tak faktycznie tyłam, jadłam ze smutków, buntu zwracania uwagi na moje kęsy. Stałam się otyła. Co do diety to nie miałam kopenhaskiej ale owocowa i 1 miesiąc codziennie na jabłkach w wieku 10 lat. Do dzisiaj mam żal do rodziców mimo ze jestem już dorosła i mam swoją rodzine.

Sytuacje może nieco inne bo czasy mojego dzieciństwa przypadły na początek lat 80, ale ich konsekwencje te same. Też nie byłam słodkim ładnym dzieckiem, nie traktowano mnie jak małej dziewczynki, mój płacz nie wzbudzał troski i współczucia tylko złość, irytację,... obrzydzenie? Pamiętam wieczne zawstydzanie, począwszy od lekarza w zerówce (słowa gruba, otyłość jakiegoś stopnia, centyle brzmiały mi uszach latami, choć ich wtedy kompletnie nie rozumiałam. Nie wiedziałam czemu dostaje ciągle ochrzan za jakieś centyle jakieś stopnie, ale za co?. Później też nie rozumiałam czemu ja jestem gruba a moje rodzeństwo nie, przecież jesteśmy z tego samego domu, a nawet nie rozumiałam wtedy że to jedzenie jest odpowiedzialne za to jak wygladam). Brak poczucia własnej wartości, na stałe uczucie jakiejś wadliwości której nie rozumiem i nie mam na nią wpływu, uczucie że nie spełniam oczekiwań, brak poczucia kontroli, sprawczości, ciągle uczucie zagrożenia, poczucie winy zostały do dziś choć z tym walczę. Też nie pamiętam zbyt wiele z podstawówki, częściowo to że jakoś ja przetrwałam tłumaczę sobie faktem że byłam nie tylko gruba ale też miałam wyjątkowe rzucające się w oczy włosy, które jakoś łatwiej wywoływały agresję u rowiesnikow -za to za wagę dostawało mi się bardziej, lecz nie wylacznie od doroslych- i jakos to się rozłożyło tematycznie ale nabrałam przekonania że jestem jakoś zepsuta na amen i nic nie da się zrobić, więc udawałam że nie słyszę. Do dziś pamiętam swoje zażenowanie i wstyd z powodu komunijnej sukienki, szytej na miarę z potwornie sztucznego plastikowego materiału oraz straszliwych sandałów a la ortopedycznych do niej i rozżalenie kiedy rok później moja siostra szła do komunii w ślicznej sukience z naszywanymi w dniu święta kryształkami i w białych bucikach. Jakoś wtedy zrozumiałam, że ja na tą lepszą wersję nie zasługiwałam i do niej jako "kawał baby” (tak o mnie mówiono) nie pasowałam, rozumiałam że to moja wina że na mnie nie ma nic ładnego. W późniejszym czasie skoro nie pasowałam do rówieśników sama się od nich zdystansowałam, robiłam wszystko żeby nie być jak reszta, a jednocześnie nie przysparzać klopotow, bo w domu narastały kolejne problemy, nie czułam żebym kogoś obchodziła i rozumiałam że cokolwiek mnie spotyka to muszę sobie radzić sama.

Rany, jak ja rozumiem tę historię !! I o tym byciu wielkim dzieckiem, o braku sukienki na komunię, albo o lekcji WF-u.... tylko ja nie wpadłam w panikę ale postanowiłam, że przeskoczę przez skrzynię chociaż moje ciało na to nie pozwala. Skończyło się przewróceniem skrzyni tak że mnie przygniotła... .. Od tej pory pani wuefistka ogarnęła co to znaczy, że czegoś się nie da. Dziękuję Ci za tę opowieść. Współczuje i bardzo się cieszę że dzisiaj jesteś w innym miejscu życia!

Nie mogę się doczekać drugiej części:)

Cześć Paulina, dzięki za nagranie tego odcinka i z niecierpliwością będę czekała na drugą część. Przykro mi, że spotkały Cię tak trudne sytuacje i że tak bardzo podniszczyło to Twój obraz siebie. Dziś sprawiasz wrażenie niezwykle silnej, ba, pomagasz innym, ale zdaję sobie sprawę, że tak nie było przecież od początku. Czasami zastanawiam się, czy dzisiaj, kiedy rzeczywiście wiele zaczyna się zmieniać, rozmawia się z dziećmi, pokazuje, że ludzie są różni, jedni szczupli, drudzy nie, i że wyśmiewanie się jest po prostu złe, dzieciom z nadwagą i otyłością żyje się nieco lepiej? Tak jak mówisz każde dziecko musi mieć poczucie bezpieczeństwa, poczucie akceptacji i przynależności do grupy, bo to wszystko wpływa na poczucie własnej wartości na całe życie. Straty emocjonalne są - bez pracy z psychologiem - często nie do odrobienia. Życzę Ci wszystkiego dobrego Paulinko, a wszystkim tym którzy mieli podobne doświadczenia chciałam coś powiedzieć, Część z osób, która Was skrzywdziła, pewnie jest złymi ludźmi i należy ich mentalnie spuścić w sedesie, natomiast część zaś powiedziała coś lub jakoś się zachowała wobec Was... z głupoty. Ludzie nie mają pojęcia jak słowa ranią. Jak jedna sytuacja potrafi wyryć się w mózgu. Zmienić bieg zdarzeń, tor myślenia. Sama tego doświadczyłam i myślę, że gdybym dziś spotkała tych ludzi, mogłabym im to powiedzieć. Po to, aby więcej nikogo nie skrzywdzili.

Dziękuję, że o tym mówisz. Ciężko tego słuchać, wraca wiele wspomnień. Ale bez zmierzenia się z tymi wspomnieniami chyba ciężko ruszyć do przodu...

Wiele z tego co powiedziałaś zdarzyło sie w moim życiu😢..wiesz za to teraz jesteś bardzo mądrą kobietą i piękną ❤ masz prześliczną twarz❤😊

24:35 W podstawówce miałam dokładnie takie samo ćwiczenie a dokładniej, przez Panią od wychowania fizycznego było to nazywane zabawą w wyścigi rzędów. Ja i jeszcze jeden chłopak z mojej klasy byliśmy jedynymi osobami, które nie zmieściły się w tym prześwicie pomiędzy. Z perspektywy czasu uważam, że to zadanie było bezmyślne i krzywdzące, wystarczy spojrzeć na to, że do dziś to pamiętam co oznacza, że musiało na mnie mocno wpłynąć :/

Jak bym słuchała osobie❤

Przytulam ! ♥️

na uzdrowienie tego opuszczenia w dzieciństwie polecam gorąco wszystkie ćwiczenia z książki Nie zaczęło się od Ciebie - Marka Wolynn

Doskonale Panią rozumiem, choć moje doświadczenie jest z innej beczki - jestem mamą dziecka niepełnosprawnego intelektualnie, który mimo tego, że ma 9 lat, często bawi się na placu zabaw na instalacjach dla maluszków; budzi to zdumienie wielu ludzi, a u mnie dyskomfort - najbardziej lubię chodzić z synem na plac zabaw, kiedy jest pusty :(

mimo ze ten problem nigdy mnie nie dotyczyl, bardzo ciezko sie tego slucha.. plakalam razem z toba, trzymaj sie paulinko

Dziękuję za Twoją odwagę i chęć nagrania tego ❤️ Myślę, że absolutnie każdy rodzic powinien tego posłuchać, absolutnie każdy. Sądziłam, że nie będę płakać, kiedy w trakcie dnia zobaczyłam na Twoim instastory, że jest już podcast i planowałam, że go odsłucham. Jednak kiedy słyszysz kobietę opowiadającą o sobie, a jednocześnie masz wrażenie, że ktoś znalazł twój stary pamiętnik, włamał się do mózgu do szuflady ze wspomnieniami i po prostu masz przed oczami ośmio, dziesięcio czy dwunastoletnią siebie, to chyba się nie da. Nie wiem w sumie, co jeszcze napisać. Może tylko tyle, że u mnie na wfie też przechodziło się przez taką ławkę i że ja tam utknęłam i że słyszałam ten śmiech.

Jesteś wspaniała❤

Tak Cię słucham i myślę sobie, że wiele z nas przezywa podobne emocje, choć w różnych sytuacjach. Ja akurat jako dziecko nie miałam nadwagi, ale za to nie chodziłam na religię i zbierałam wszelkie cięgi i całe to odrzucenie, którego może doświadczyć chyba każde dziecko, które jakoś odstaje. A propos - religia nie była obowiązkowa, co to to nie, na szczęście jeszcze nie doszliśmy, ale i bez tego było wystarczająco ciężko. Poza tym byłam mało sprawna fizycznie i wiecznie w ogonie, zawody przegrane przeze mnie, nie przeskoczę przez kozła czy skrzynię, bo się boję, jedyna trója na świadectwie itd. Tak że współodczuwam, choć akurat moje problemy wypływały z nieco innego źródła. Dziecko nie potrafi sobie wytłumaczyć, że to ktoś inny jest głupi i złośliwy, tylko bierze wszystko na siebie. Zwłaszcza jak nie ma sensownego wsparcia w "swoich" dorosłych.

Cześć Wysłuchałam do końca historii z Twojego życia. Na końcu popłakałam się. Utkwiła mi w pamięci historia z Twoja głupia ciotka,wiesz ta z tym ciastem urodzinowym. Słyszałam w Twoim głosie,że cały czas bardzo to przeżywasz. Właśnie w tym momencie zapragnęłam Cię przytulić i powiedzieć,że jest po wszystkim. Będzie już teraz tylko lepiej. Podziwiam Ciebie jako ta małą dziewczynkę, która była z tym wszystkim sama. Nie znam Cię i cóż mogę dla Ciebie zrobić.... Pomodlę się za Ciebie,żeby Twoje życie było super. Jak urodzisz dziecko na pewna będziesz super mamą. Na pewno nie pozwolisz ,żeby ktoś źle traktował Twoje dziecko. Jesteś super. Pa buziaczki

Bardzo motywują mnie twoje nagrania. Szkoda, że tak rzadko się pojawiają 😢

Pani Paulino jest Pani wspaniałą, cudowną osobą❤ Bardzo DZIĘKUJĘ😢😢😢❤

Mam takie same wspomnienia z dzieciństwa, a teraz sama jestem mamą dwójki dziewczynek i twoje porady dla rodziców są bardzo cenne. Ze względu na swoje doświadczenia, mimo wiary całym sercem w to, że nie powinno się zwracać uwagi na to co myślą inni, wiem jak ważny jest dobry wygląd. Dzieci zadbane i dobrze wyglądające są lepiej traktowane przez innych ludzi, bardziej szanowane. Po prostu ludzie naturalnie przyciągają rzeczy piękne. Mój mąż także twierdzi np. że jak dziecko jest dobrze ubrane, włosy zadbane, buty czyste to świadczy to o zaangażowaniu rodziców w życie dziecka i chroni je to przed nadużywaciami dorosłych ze względu na to, że bardziej zaangażowani rodzice będą bardziej skłonni zareagować i wyciągać konsekwencje. Dlatego często jak wychodzimy z domu moje córki wyglądają lepiej niż ja 😅. No i dobrze. Do myślenia dały mi także badania, że osoby bardziej atrakcyjne dostawały łagodniejsze wyroki sądu niż te brzydsze. Więc mimo wszystko powinno się przykładać uwagę do wyglądu i nie jest niczym złym dbanie o fizyczny aspekt.

Jestem "z Tobą" już długi czas. Naprawdę czuję że jesteś mi bliska i w realnym życiu byłby ten swobodny flow rozmowy. Ten odcinek emocjonalnie ściska serce i duszę bo żywe stały się też moje wspomnienia. Wyśmiwska dzieciaków i dorosłych, agresja i ZNĘCANIE SIĘ. Poczucie osamotnienia, beznadziejności... dużo tego, bardzo dużo 💔. Jesteśmy tu gdzie Jesteśmy ja wciąż jestem na początku swojej drogi ale intensywnie pracuje nad sobą. Mam na myśli głowologie bo ciało wciąż jest zaniedbywane.

Paulino ściskam Cię bardzo mocno, mój syn ma nadwagę , wiem ,że to moja wina, staramy się schudnąć i nie wyobrażam sobie zostawić go samego z tym , ma 9lat. Też się próbują podśmiewac z niego w mojej rodzinie, teksty typu ale masz brzuch, jaki jesteś gruby. Tylko ja od razu skracam do akcji i ucinam głupie gadanie słowami ,że nikt nie prosi Cię o o komentarz, czemu wyśmiewasz dziecko? Wtedy zwykle dorosły kończy temat... Jakie dziś masz relacje z mamą, z babcią? Czy one wiedzą jak Cię skrzywdziły?

Ściskam Cię mocno:*

Rozumiem Cię, bo ja choć jestem prawie Twoją odwrotnością fizyczną, tzn byłam i jestem mniejsza niż 90% ludzkości i to też do dziś dostarcza mi nie mało przykrości, mimo że jest to cecha na którą nie mam najmniejszego wpływu. Nie jest to choroba, pewnie jakieś niedobory hormonu wzrostu, plus niscy rodzice, a że urodziłam się w latach 80 więc raczej nikt z tym nic nie robił. Do tego miałam nadwagę plus jako jedyna w klasie okulary. Jak wiele upokorzeń mnie z tego powodu spotkało... Niestety czasem nadal spotyka, od dzieci i od dorosłych.

❤️❤️

❤ siostro, jakże bliska jest mi twoja historia.

Jesteś wspaniała, współczuję bardzo tego, co przeszłaś i dziękuję, że zdecydowałaś się o tym opowiedzieć, to bardzo uświadamia! Ja nie miałam problemu otyłości, ale byłam zawsze drobna, wyglądałam z kolei na młodszą, też nieszczególnie sobie radziłam na w-fie i też wielokrotnie byłam wyśmiewana, przez co moje poczucie wartości spadło niemal do zera. Choć miałam mnóstwo "zalet", to widziałam tylko wady. Moi rodzice bardzo mnie wspierali, a mimo to nie do końca umiałam sobie z tym wszystkim radzić. Takie rzeczy są bardzo trudne i niestety mają OGROMNY wpływ na dorosłe życie. Dziękuję za każde Twoje słowo i wszystkie rady, niech jak najwięcej osób tego wysłucha! Trzymaj się ciepło, jesteś cudowna!

Przytulam mocno.....

Musiałam wysłuchać na kilka razy …nie mogłam tak mnie serce bolało :( Płakałam pod koniec razem z Tobą 💔 Masz wielka moc i jesteś bardzo silna ❤️ Pamiętaj jesteś wystarczająca . Przytulam mocno.

❤❤❤❤❤

Przykro mi to słyszeć !!!, okropne dzieci oraz ludzie, których spotkałaś na swojej drodze. Bardzo dobrze, ze mówisz o tym, to jest znęcanie się psychiczne nad dzieckiem. Ograbiono Cie z szczęśliwego dzieciństwa w brutalny sposób !!!. To wina dorosłych, ze tak wychowali swoje dzieci, a ich złe wychowano również przez ich rodziców. Zycze Ci uporania się z ta życiowa trauma , abyś mogła przekazać te historie innym w swojej książce, która chetnie kupie, Dziekuje za to , ze podzieliłam się z nami tymi przeżyciami.

przy ostatniej historii poryczałam się, miałam w przeszłości sytuacje gdzie bliscy oceniali moje ciało jednak to co spotkało ciebie, kiedy byłaś tylko dzieckiem to jest masakra. Dziękuje ze jesteś, jesteś niesamowitą osobą

Kiedyś, gdy byłam na etapie nadwagi, miałam może 20 lat. Ojciec przyjaciółki, u nich w domu, do mnie zagadał sam na sam. On, wysoki człowiek z czerwoną twarzą i brzuchem, cukrzycą, zapytał mnie, bez kontekstu, czy mam chlopaka? Powiedziałam że nie. Odrzekł: "No bo jeśli chcesz mieć/znaleźć chłopaka, to MUSISZ SCHUDNĄĆ!" Kurtyna... 🤦🏻‍♀️

🥰

Słucham kilka miesięcy po premierze, ale to nic. Płaczę, bo słyszę w tych historiach kalkę siebie. Wyzywanie, ławeczka, za ciasne rajstopy... A że jesteśmy w tym samym wieku, więc lata dzieciństwa przypadają na ten sam okres. Różnica jest taka, że w tej chwili nadal mam 40 kilo do zrzucenia.

Przechodzenie pod ławeczką na lekcji w-fu wywołało we mnie wspomnienia i emocje, o których już dawno 'zapomniałam'... A wcale nie byłam otyłym dzieckiem, za to zawsze 'dużym', wysokim i z leciutką nadwagą. Koszmar, też miałam obsesję na tym punkcie. :(

Też płakałam, każdy ma podobne wspomnienia.

😢❤

Sama jak byłam dzieckiem miałam zeza i co prawda nikt mnie za to nie szkalował ale w rodzinie zawsze było mówione: masz takie śliczne duże oczy gdyby tylko nie ten zez, tylko babcia okazywała mi bezwzględną miłość i troskę, babcia zmarła gdy miałam 9 lat i pozbyłam się też zeza, ale teraz jestem dorosła i nikt nie odda mi zainteresowania którego potrzebowałam w dzieciństwie, nikt mi nie odkupi tego gdy jako dziecko siedziałam skulona w kłębek i powtarzałam sobie że nikt mnie nie kocha. Takie wspomnienia zawsze zostają, nie wspominając już o tym że później miałam myśli samobójcze teraz już się z tym nie zmagam ale mam nadzieję że te czarne czasy do mnie nie wrócą, nie chcę przeżywać tego już nigdy w życiu

Ja sama przez lata zmagałam się z nadwagą, do tego dochodził problem ogromnej nadpotliwości (który sama wyleczyłam). Do dziś dnia mam łzy w oczach, gdy przypomnę sobie taką sytuację: byłam z mamą na cmentarzu i zaczepiła nas moja ciocia. Zaczęła mnie komplementować, na co moja matka wybuchła śmiechem i wykrzyczała "Daj spokój, to jest trefny towar, tego nikt nie chce ! Hahaha". Zatkało mnie totalnie. Jak o przedmiocie ...

Strasznie mi przykro, że Cię to wszystko spotkało. Wiem jak to jest być szykanowanym dzieckiem

Paulina, rozumiem Ciebie w wielu kwestiach. Chciałabym tylko dodać, że nie tylko wyższe, większe dzieci mogą mieć problemy. Jesteśmy w podobnym wieku i ja również w podstawówce miałam problemy i ryczalam w domu, bo .. byłam za drobna, za niska, za szczupła na noszenie tzw. dorosłych ubrań. Wiele dziewczyn z mojej klasy mogło nosić jakieś ciekawsze ciuchy, a ja te w dziecięcych rozmiarach. Nie zawsze byłby one z postaciami z bajek itd.,ale jakoś pamiętam to, że bardzo mnie to zasmucalo

Ja miałam identyczną sytuację z ławeczką na lekcji w-f, próbowałam się przeczołgać-ale się nie udało... Podobnie było z szyciem sukienki na komunię... I pamiętam że na zdjęciu w kościele w tej sukience zajmowałam prawie cały kadr.

Jakbym sluchala o swoim dziecinstwie. Z tym ze jestem ze 20 lat starsza.

Poleciały łzy

Paulinko ,chciałabym Cię przytulić, wiem co czujesz

😔😢 ja przeżywałam coś podobnego z perspektywy mojego dziecka, jako dziecko sama miałam nadwagę ale moja córka zmagała się z otyłością w podstawówce , wiem że miała ciężko bo z córką zawsze byłyśmy bardziej przyjaciółmi niż matą i dzieckiem i mając częściowo podobne doświadczenie myślałam że dużo zrobiłam w jej sprawie aby jej dopomóc radą ale nawet nie wąchałam się żeby podejść do szkoły i postawić wszystkich nauczycieli łącznie z dyrekcją do tablicy np sytuacja gdy inne dzieci wyzywały to nikt nie zwracał uwagi na to, ale gdy powiedziałam córce że w takiej sytuacji musi znaleźć słaby punkt swojego przecinika np odstające uszy piegi okulary cokolwiek nawet drobego aby napastnik chociaż przez chwile też poczół ze nie jest idealny i sory odegrać się wtedy był wielki raban że córka jest niegrzeczna i brzydko mówi do innych dzieci byłam wezwana do szkoły I jako dorosły musiała tłumaczyć wielce wykształconemu gronu PEDAGOGCZNEMU że dziecko codziennie jest szykanowane nauczyciele doskonałe o tym wiedzą i nic z tym nie robią zatem sama rozwiązałam sytuacje i kazałam dziecku tak mówić, że absolutnie nie ukażę dziecka za to że się broni a więcej jeśli to się nie skończy i nauczyciele nie poruszą sprawy z rodzicami to jestem gotową pisać do ministerstwa oświaty ba nawet podać sprawę na policję lub do telewizji i nie cofnę się przed niczym. Podziałało do końca podstawówki moje dziecko już nigdy nie wróciło z płaczem że szkoły. Ale chciałam Paulinko przedewszystkim podziękować ci za te historie bo patrząc z perspektywy kogoś innego, człowiek do końca nie zdaje sobie sprawy że to odbija piętno na całe życie. Kurde no szok , ja musze pogadać już teraz z pełnoletnià córą i zapytać ja ona patrzy na swoje życie z perspektywy czasu. Dziękuję Ci

Jest część 2? Nie mogę znaleźć…

Nie mogę znaleźć drugiej części. Podcast o nr 78 nie jest kontynuacją hmm

To co potrafią zrobić komuś inni ludzie z powodu odmiennego wyglądu jest obrzydliwe, naprawdę nienawidzę patrzeć na dorosłych szkalujących dzieci za to jak wyglądają, widziałam raz scenkę w której małej dziewczynce, która była nieco większa zabraniano na urodzinach innego dziecka ciasta używając słów: Nie żryj tego. Z racji że na moje oko była to osoba 60+ nie zrobiłam afery ale taka osoba powinna czasem bez względu na wiek dostać liścia w papę.

Mam tylko jedno pytanie:Czy kiedykolwiek powiedziałaś czy wypomniałam, będąc już dorosłą kobietą ,którejś z tych osób które cię tak bardzo zraniły,jak mogły takie straszne rzeczy o tobie mówić??

Sdk

Kim są rodzice dzieci, które opluwają lub wyzywają, mobbingują innych, a zwłaszcza dzieci?! 🤯🤯🤯 Po przesłuchaniu całości już wiem. To dzieci idiotów, gdzie niedaleko pada jabłko od jabłoni.

💕