😁

Ставки конские - вот так и назвали ипотеку

Τι ωραία; Να τον χαίρεσαι! Εγώ έχω έναν ανιψιό που τον λένε Φίλιππο.

Ενδιαφέρον! [έχουμε πολύ ιπποφαές]

Ευχαριστώ, howeworth. Πρόκειται για μορφές του ρήματος λέω-λέγομαι, όμως από άποψη ορθογραφίας καλό είναι να γνωρίζει κανείς αυτή την... εξαίρεση!

Κι εμείς χρησιμοποιούμε μεταφορικά την έκφραση για να δηλώσουμε κάτι που χρησιμοποιείται σαν τέχνασμα για να πετύχει κανείς τον στόχο του.

Τελικά, όπως καταλαβαίνω, μόνο στα ελληνικά έχει διαφορετικό όνομα.

Ποια ομάδα είναι αυτή;

@@ellinika_pantou είναι ЦСКА

Η λέξη ίππος στα αρχαία χρόνια γραφόταν, όπως όλες οι λέξεις, με κεφαλαία γράμματα και χωρίς τόνους και πνεύματα. Αυτά τα τελευταία επινοήθηκαν κατά την αλεξανδρινή περίοδο για να υποδεικνύουν πώς διαβάζονταν οι λέξεις παλιότερα, λόγω του ότι πλέον η προφορά τους είχε αλλάξει. Πραγματικά η δασεία στο αρχικό γράμμα μιας λέξης σημαίνει ότι ο ήχος του είναι δασύς και γι' αυτό π.χ. ο Ιπποκράτης στις λατινικές γλώσσες γράφεται Hippocrates,. Πριν μισό αιώνα σχεδόν (1981) καταργήθηκε το πολυτονικό σύστημα και έκτοτε στα νέα ελληνικά χρησιμοποιείται μόνο ένας τόνος που δείχνει σε ποια συλλαβή ανεβαίνει η φωνή μας, όταν διαβάζουμε μια λέξη. Οπότε στα νέα ελληνικά ούτε ο ίππος, ούτε οποιαδήποτε άλλη λέξη γράφεται με δασεία, ψιλή κ.λπ.

​@@ellinika_pantou, τὸ γνωρίζω. Δυστυχῶς, χάσαμε τὴν ὀρθογραφία τῶν λέξεών μας ἀπὸ 30 βουλευτὲς τὰ μεσάνυχτα. Ἡ δασεῖα (Ͱ) εἶναι φθόγγος ἐκ τοῦ διγάμματος (Ϝ) προερχόμενος. Σὺν τῷ διγάμματι, ἐπίσης, προκύπτουν δίφθογγοι, μακρά, καὶ διπλᾶ σύμφωνα καὶ ἀπουσίᾳ αὐτοῦ, τοποθετοῦνται διαλυτικὰ [Ἀγλαΐα< Ἀγλαϝία] ἢ γίνονται συναιρέσεις [νόϝος> νοῦς]. Χρήσει τῶν διακριτικῶν σημείων, καταγράφεται, μινιμαλιστικῷ τῷ τρόπῳ ἀλλὰ ἐν ὁλότητι, ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα. Οἱ Ἀρχαῖοι ἀφαίρεσαν τὸ δίγαμμα ἀλλὰ, ἀντ’ αὐτοῦ, ἀνέπτυξαν τὰ παραπάνω ἐργαλεῖα πρὸς ἐξήγησιν τῆς προφορᾶς καὶ ἐτυμολογίας τῆς γλώσσης. Ἐμεῖς, ἁπλῶς, τὰ ἀφαιρέσαμε ἐξαιτίας τῆς ἀρνησιγλωσσίας μας ἀντὶ νὰ ἐξετάζουμε τὴν χρησιμότητά τους σήμερα. Ἐν πάσῃ περιπτώσει, διακριτικῷ τῷ τρόπῳ, γράφονται καὶ ὅταν ἐφαρμόζονται, βελτιώνουν τὸ ἠχητικὸ ἀποτέλεσμα-δὲν χρειάζεται τὸ ξήλωμα-ἂς τὰ χρησιμοποιοῦμε ὅπως ὁ Κ.Π. Καβάφης. Ὁ συμπνευματισμός, πέντε (εʹ) παραδείγματα· αʹ) ἐπι- + ἵππος> (ὁ/ἡ) ἔφιππος βʹ) μετα- + ὁδὸς> (ἡ) μέθοδος γʹ) μετα- + ἀλλαγὴ> (ἡ) μεταλλαγὴ δʹ) (ὁ/ἡ) πρωθυπουργὸς< (ὁ) πρῶτος + (ὁ/ἡ) ὑπουργὸς εʹ) (ὁ) πρωταθλητὴς< (ὁ) πρῶτος + (ὁ) ἀθλητὴς Ἡ συναίρεσις, πέντε (εʹ) παραδείγματα· αʹ) ἀγαπῶ< ἀγαπάω βʹ) καλῶ< καλέω γʹ) (ἡ) γῆ< (ἡ) γέα δʹ) (ὁ) Ξενοφῶν< Ξενοφάων εʹ) τοὐλάχιστον [κρᾶσις]< τὸ ἐλάχιστον

@@damongeo840 Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά για τους μελετητές της γλώσσας - υποθέτω πως είσαι ένας από αυτούς. Δεν κατάλαβα τι εννοείς όταν λες "...όταν εφαρμόζονται, βελτιώνουν το ηχητικό αποτέλεσμα" / Επίσης δεν θεωρώ ότι η σύγχρονη ελληνική γλώσσα υστερεί σε κάτι ως γλώσσα συγκρινόμενη με την αρχαία ελληνική. Είναι το ίδιο όμορφη όσο και η αρχαία και το ίδιο εκφραστική - έχουν γραφτεί λογοτεχνικά αριστουργήματα και στις δύο εκδοχές της γλώσσας. Δεν είναι ντροπή να μιλά κανείς νέα ελληνικά (δημοτική - όχι καθαρεύουσα).

Ευχαριστώ για το σχόλιό σου, Darla. Έχεις δίκιο για την προέλευση της λέξης άλογο. Όντως έχει τη ρίζα της στο επίθετο άλογος και όντως έχει σχέση με το στράτευμα - "άλογα ζώα" σε αντιδιαστολή προς τους ανθρώπους που πολεμούσαν πάνω σ' αυτά. Η αλλαγή αυτή όμως έγινε περίπου στους ελληνιστικούς χρόνους, από τους οποίους μας χωρίζουν δύο χιλιετίες. Στη διάρκεια αυτών των χιλιετιών η λέξη άλογο καθιερώθηκε και χρησιμοποιείται τόσο στον καθημερινό όσο και στον επίσημο λόγο. Το ίδιο συνέβη με πολλές λέξεις της ελληνικής γλώσσας (ιχθύς - ψάρι / ύδωρ - νερό κ.λπ.)