+Krzysztof Ziembik Gadanie... To środowisko nie istnieje na księżycu, tylko wokół nas wszystkich.

Zgadzam się. Jeśli padły te przez pana cytowane stwierdzenia to muszę powiedzieć że wiedza profesorka jest zbyt ograniczona lub zniszczona propagandą i kolesiostwem. Nieuważnie słuchałem bo wykład wydał mi się oczywisty i niewarty najgłębszej uwagi. Chyba mam problemy z koncentracją i żaden terapeuta mi nie pomoże. hehe

zdanie Pana doktora pewnie 8 minutowa wizyta u psychiatry polegająca na wypisaniu kolejnej dawki leków polecanych przez jego przedstawiciela jest zdecydowanie lepszym rozwiązaniem niż relacja terapeutyczna

Relacja terapeutyczna jest z góry obarczona pewnymi zagrożeniami : 1. możliwość manipulacji ze strony psychoterapeuty np. przedłużanie terapii = więcej zysków, 2. Relacja terapeutyczna to tworzenie alternatywnej rzeczywistości, ponieważ znajdujemy w niej to co generalnie ludzie tworzą w rzeczywistości, terapeuta wchodzi tutaj w absolutnie każdą rolę w zależności od sytuacji i swoich upodobań tj. przyjaciela, rodzica, mentora, coachera, czasem jest wszystkim po trochu na raz, ale jest to tylko fałszywe odbicie tego co znajdziemy w rzeczywistości i pacjent prędzej czy później się o tym bardziej lub mniej boleśnie przekona. 3. Pacjentowi daje się wiele nakazów np. przestrzegania ustalonych godzin, nie kontaktowania się między sesjami, regulowania opłat za spotkania itp. terapeuta natomiast nie ma żadnych zasad i niczego nie musi przestrzegać (poza polskim prawem co musi robić generalnie każdy człowiek w swoim kraju). Jest bogiem w takim układzie.4. Nie każdy, ale większość ludzi ze względu na specyfikę tej relacji i właśnie dlatego, że to czasem pierwsza w życiu osoba szczególnie jeżeli chodzi o te osoby krzywdzone w dzieciństwie, która okazuje trochę ciepła i zrozumienia wchodzi w to głębiej, np. obdarza miłością swojego terapeutę, zgadza się na stawiane przez niego warunki dotyczące sesji i płatności, niestety w momencie kryzysu np. ciężkiej choroby lub pogorszenia sytuacji finansowej, czy jakiejkolwiek innej sytuacji, która uniemożliwia spotkanie w gabinecie boleśnie najczęściej przekonuje się, że był to kontakt tylko na zasadzie usługi za pieniądze, ponieważ mało w tym zawodzie jest altruistów. Gdyby natomiast od początku wytłumaczono pacjentowi, że jest to tylko taka maskarada, trochę udawanie przez terapeutę po troszku rodzica i przyjaciela, zakłóciłoby to powodzenie psychoterapii i możliwość wykorzystania narzędzi terapeutycznych przez psychoterapeutę. Terapeuta najpierw musi uzależnić od siebie pacjenta, szczególnie jeżeli chodzi o tych ciężko chorych pacjentów np. z anoreksją, aby móc w ogóle cokolwiek takiemu pacjentowi zalecać czy perswadować. Z racji tej psychoterapia jako taka sama w sobie jest oszustwem i zbrodnią przeciwko pacjentowi w imię jego zdrowienia. 5. Na kursach psychoterapeutycznych, psychoterapeuci uczą się okazywania empatii, a także mimiki twarzy, wręcz okazywania współczucia i potwierdzenia tego, że czują współczucie w jakieś sytuacji mimiką twarzy. Nie odbieram im tego, że faktycznie mogą coś czuć w danej sytuacji, ale okazuje się, że to nie tylko sama osobowość terapeuty tworzy relację, ale także wyuczona gra aktorska, są uczeni tego, aby pokazywać to jacy powinni być, a nie okazują w istocie tego jacy są. Uczą się też na przykład panowania nad emocjami kiedy coś ich za mocno przybije czy coś niestosownego rozśmieszy, ale nie powinni z jakiś powodów tego okazywać. To trochę moralizatorskie, bo przecież jak rozśmieszy nas dziecko jakimś niestosownym zachowaniem np. przekleństwem, my też z reguły staramy się to dziecko wychować i z tego powodu powstrzymać śmiech w takiej sytuacji, ale jeżeli chodzi o psychoterapię psychoterapeuta traci w tym momencie na autentyczności. Zresztą jak wspomniałam to tylko o niestosowny śmiech chodzi, ale też o okazywanie empatii, współczucia, a nawet przerażenia jak pacjent opowiada o jakieś formie przemocy. SKUTEK ( przykładowy nie dla wszystkich pewnie znamienny) : odbieramy psychoterapeutę jako takiego idealnego towarzysza, przyjaciela serwowanego nam za pieniądze. Nie odróżniamy tego co jest perfekcyjną grą aktorską, a co jest autentyczne, bo też nie jesteśmy od tego aby to odróżniać, więcej czynione jest to w ten sposób, abyśmy tego nie odróżniali, bo to kiedy psychoterapeuta tylko gra też ma nam pomóc. Psychoterapeuta nie jest ludzki, jest ideałem na tą godzinną sesję, zarazem ufamy mu, często go lubimy, kochamy, ale nie wiemy kogo tak naprawdę kochamy. Nie wiemy w którym momencie popełnia błędy, a co więcej nawet kiedy je popełnia zrzucamy to często na karb siebie, bo przecież ten ideał nie może się mylić i popełniać błędów, więcej ten niby ideał nigdy się do tych błędów nie przyzna, a jeżeli się do czegoś przyznaje to też może być tylko gra po to, aby nas czegoś nauczyć, ale wcale bynajmniej to nie oznacza, że naprawdę poczuwa się do odpowiedzialności za swój błąd. Wszystko zamyka się w płatnych sesjach u kogoś kto nigdy nie poniesie żadnej odpowiedzialności jeżeli dojdzie do nieszczęścia, np. coś co zdarzy się czy zostanie powiedziane w trakcie psychoterapii zaważy jakoś na naszym życiu, a zaważy tak czy inaczej, bo przecież temu służy psychoterapia. Nie bierze żadnej odpowiedzialności za nasze decyzje podejmowane w trakcie psychoterapii często pod wpływem psychoterapeuty. Czy będę mieć pretensje do przyjaciela czy obcej osoby, która będzie mi w podobny sposób doradzać jak psychoterapeuta i obwiniać go czy ją za swoje niepowodzenia. I tak i nie, na pewno będę to traktować jako część życia, jakieś życiowej lekcji, ale na pewno nie będę przypisywać takiej roli profesjonalisty jak psychoterapeucie i oczekiwać tego czego oczekuję od psychoterapeuty za prywatne sesje. Czy powinniśmy mieć jakieś oczekiwania od psychoterapeutów w takiej formie w jakiej psychoterapia prezentuje się dzisiaj w Polsce? Np. na wyzdrowienie tak jak tego oczekujemy idąc na operację np. usunięcia kamieni z woreczka żółciowego ? Absolutnie nie !, nie powinniśmy mieć żadnych oczekiwań od psychoterapeuty. To specyficzny eksperyment, może się udać, może się nie udać. Więcej tak jak wspomniał Tomasz Witkowski, jeżeli lekarz popełni błąd umyślny (np. z zaniedbania, nieprzygotowania czy pracy pod wpływem alkoholu czy cokolwiek innego) czy nieumyślny (ludzie popełniają błędy) możliwe, że nawet kiedyś tam dostaniemy jakąś rekompensatę od szpitala, kiedy psychoterapeuta popełni błąd umyślny np. zmanipuluje nas do dawania więcej pieniędzy, albo nieumyślny (sam ulegnie jakiemuś mylnemu przesądowi i nam go podsunie, ludzie popełniają błędy) może co najwyżej dostać naganę od kolegów w towarzystwie o ile w ogóle przynależy do jakiegoś towarzystwa, bo sąd nie potrafi nawet zdefiniować tego co robi psychoterapeuta i nawet nie jest to usługą. Czym więc jest? Jedno widzę, do dzisiaj psychoterapeuci ( ci niby najbardziej profesjonalni, znani, należący do towarzystw np. ptp) kryją się w jakiś wynajętych w kamienicach gabinetach bez szyldu z napisem gabinet psychoterapeutyczny, czyżby tak wstydzili się co tego co robią na zewnątrz? bo już wewnątrz gabinetu chwalą się certyfikatami i swoimi możliwościami, a także głaszczą kojącą, docelowo mającą leczyć ręką.

@@karolinarestricted7021 odniosę się tylko do końcówki - nie pomyślałaś, że terapeuci "kryją się w kamienicach" i nie obwieszają szyldami nie ze wstydu, tylko dla komfortu pacjentów? W Polsce korzystanie z usług terapeuty ciągle jest jeszcze stygmatyzujące.

zgadzam się w 100%

Czy to bylo istota tego przepysznego intelektualnie i poznawczo Wykladu?