Το τραγούδι αυτό είναι μια έκφραση νοσταλγίας και ένας ύμνος ταυτόχρονα, για την πατρίδα. Μια πατρίδα γονιδιακή, που χωρίς να γευτείς ποτέ το ψωμί της, χωρίς να πιεις το νερό της, χωρίς να κολυμπήσεις στην θάλασσά της, την κουβαλάς μέσα σου, την νοσταλγείς,την εκθειάζεις,την υμνείς.Το "παράδοξο" αυτό το ζούμε πολλοί και πολύ στον τόπο μας. Αυτή η "γονιδιακή μετάλλαξη" είναι που μας κρατά άρρηκτα συνδεδεμένους με την μάνα πατρίδα, τον Εύξεινο Πόντο. Κι όταν πριν από εκατό περίπου χρόνια ο ομφάλιος λώρος κόπηκε, μας άφησε ένα σημάδι, έναν αφαλό βαθύ και ευαίσθητο...την μουσική μας.
Στίχοι: Κυριάκος Ιωακειμίδης
Μουσική: παραδοσιακή
Έρευνα-διασκευή: Ζαφείρης Ευθυμιάδης
Μίξη ήχου: Αντώνης Νίτης
Ευχαριστούμε τον φίλο Σωτήρη Τσουλουφίδη για το βίντεο.
Ζελεύω τα ψηλά ραχͮιά καπατεμένα χͮιόνι͜α
και σαν έρ'ται η άνοιξη εγκάλι͜α με τ'αηδόνι͜α.
Ζελεύω εκείνον την στράταν ντο αρχͮινά ασα κέλια
εβγαίν' ση ραχͮίν την τεπέν κι φο(γ)άται τα σέλια.
Ζελεύω τα ορμόχͮειλα καμίαν κι διψούνε
και με τ'ορμίν τον βοετό εντάμα τραγωδούνε.
Όλι͜α τα ποταμόνερα τη πατρίδας ζελεύω
κχͮύουν' σην Μαύρην Θάλασσα για τ'ατέν ντο να λέγω.
Θάλασσα Μαύρη θάλασσα περίσ̌ι͜α ειν' τα κάλι͜α σ'
νασάν εκείν'ς που κείντανε σο γλυκίν την εγκάλια σ'.