To u mnie jest tak, że reaguję nerwowo, cholerycznie, wszystko chcę zdobyć w walce i konfrontacji. Tak było w dzieciństwie, tak jest w życiu dorosłym(w domu była przemoc fizyczna, psychiczna i religijna). Trzymaj się🙌🏻

Wiele można zmienić jeśli zacznie się inaczej myśleć, a potem działać. Nie wiadomo co może pomóc, ale polecam takie podejście; pomyśł, że te osoby wyżej w hierarchii są takimi samymi ludźmi. Mają dobre i złe dni, też czasami grają przed nami. Może wyobraź sobie jak były małymi dziećmi, albo w jakiś śmiesznych sytuacjach, albo wręcz kompromitujących. Jednak lepiej w śmiesznych: dziwnie przebrane, umalowane, niezdarne. Poza tym delikatność i wrażliwość, jest trudna, ale bardzo cenna. 🍀

Sam miałem podobnie, ale dziś (nie wiem czy słusznie) mam podejście "tarana". Jeśli mam jakieś swoje zdanie, to pomimo obaw czy lęku, skupiam całą uwagę na wykonaniu zadania i jeśli ktoś stoi na drodze, to ma duuuży problem. I np jeśli jakiś szef chce mnie zrugać bo ma zły dzień, to mu grubo odpyskuję, że nie ma dzieciaka przed sobą żeby na mnie krzyczeć. W większości przypadków, tak na prawdę, wszyscy ci "hierarchowie" są dużo słabsi niż ci się wydaje, dużo łatwiej ich pokonać. Ich siła jest "na pokaz", trochę jak wielkie, potężne szybkie auto, a pod maską silnik z malucha. Ludzie tacy jak my, są dokładnie odwrotni. Karoseria malucha, a silnik od ferrari. Fajnie by było gdyby ktoś zweryfikował moje podejście... Bo to jedyne co mi przyszło do głowy i co "jako-tako" działa. Problem w tym, że mimo wszystko i tak odczuwa się ten lęk :/ .

Ja zachowuję się identycznie, mimo tego, że w moim domu nie stosowało się przemocy a olewactwo(od 2 rż. wychowywałam samą siebie w swoim świecie). Niestety, lata mijają a problemy w funkcjonowaniu wciąż dają się we znaki. Dziś mam swoje dziecko które tulę do snu i marzę by kiedyś umiało być naprawdę szczęśliwe.

@@rikissam7686 Nadopiekuńczością robisz krzywdę.

No,a nienawisc to jedyne uczucie na ktorym sie nie zawiedziesz... Skad ja to znam xD

Jezu wiem co czujesz ja przeżyłam ogromne traumy totalny brak miłości ogrom agresji żyłam w domu ze zwierzętami w cudzysłowie nie potrafię rozmawiać z ludźmi mam w sobie lek strach zebram też o miłość ludzi jestem wrakiem człowieka moja psychika codzien szaleje odczuwam i bóle głowy i nienawiść do ludzi bez serca modlę się aby Bóg mnie uspokoił i dał mi wewnętrzna radość i spokój bo potrzeba mi psychoterapeuty leków zmiany otoczenia i najlepiej zapomnieć o przeżytych cierpieniach czasem wydawało mi się że zwariuje albo umrę bolało mnie wszystko co przeżyłam miewałam tak ogromne ciśnienia nerwy niesamowite jakiś straszny krzyż czoje niestety nienawiść do ludzi którzy sprawili cierpienia mojej rodzinie jak nie czoc nienawiści do tych co krzywdzą jak tym ludziom przebaczyć nie chce być potworem chce kochać

Moja matka wsciekala sie kiedy bylam smutna. Jak powiedzialam ze mam problem to slyszalam cos jak na porzyklad: "A do roboty! Jak sie naharujesz to ci nie bedzie smutno." Tyle nienawisci na jaka nie zasluzylam, nigdy nie bylam dla nich klopotem.

Nie wiem czy to akurat dobre na oderwanie myśli, ale jeśli się na coś przyda to bardzo się cieszę :)

Trzymaj się mocno. Dużo siły życzę

pozdrawiam.

Możemy sobie wmawiać,że "to już za nami" i dzieciństwo nie ma juz na nas wpływu,a często sami nie jesteśm świadomi,że to się dalej za nami "ciągnie". Myślę,że tak naprawdę mało osób żyje rzeczywiście "tu i teraz",większość wciąż "zmaga" się ze złymi doświadczeniami z przeszłości (niekoniecznie wczesnego dzieciństwa;) albo zamartwia się o przyszłość...

@@monia866 Jak zaczelam sluchac o tych formach ucieczki; w psychologie pozytywna, silke, diete, dzialalnosc charytatywna,hobby, , to jakbym siebie przejrzala. I to wszystko tylko po to , zeby sobie udowodnic, ze i tsk jestem cos warta i mnie to juz nie dotyczy.

@@anitach5901 Uciekać można w wydawałoby się pozytywne rzeczy jak pomoc charytatywna,czytanie książek czy podróże (tak,dla wielu ludzi podróże są właśnie formą ucieczki;). Ja uciekałam w perfekcjonizm,bo miałam surowych rodziców,którzy prawie nigdy mnie nie chwalili,a ciągle za wszystko krytykowali i karali,przez to nadal wydaje mi się ,że nie jestem wystarczająco dobra (choć już nauczyałam się pewne rzeczy odpuszczać ;). Dużo czasu spędzałam też na czytaniu ksiązek,nie tylko dlatego,ze lubię czytać,ale żeby nie mieć kontatku z ludźmi;)

Mnie wychowała Gospodarka , szkoła : ) ps: nie miałem ojca ale z tym sobie poradziłem dawno temu. Nie polecam< dzielić się doświadczeniami nie zamierzam : ) no może w moim niebie które zbuduje : )

Dokładnie tak

Nie wiem czy to dobrze, ale mam nadzieję, że zostanie po nim chociaż więcej dobrego niż złego :)

Dokładnie, ja też mam problem z dawkowaniem emocji. Ze stoickości szybko potrafię przejść przez złość do wybuchu gniewu, a kiedy jestem szczęśliwy, śmieje się jak wariat. Z tym, że tak właśnie widzą to obcy ludzie. Nie mogłem okazywać gniewu jako dziecko, zawsze musiałem naprędce kogoś przepraszać nawet jeśli to nie była moja wina. Teraz często w negatywnym dla mnie obrocie spraw (głównie zawodowych) czuję się bezradny. Moje niezadowolenie ujawnia się kiedy brak mi sił, cierpliwości. Taka destrukcyjna złość przeplatana pewnego rodzaju wypaleniem.

U mnie nie było problemu z gniewem a najbardziej z bliskością, zaufaniem i akceptacją. Nie doświadczyłam bezwarunkowej miłości. Nie potrafię pokazywać swojej słabszej strony, wrażliwości i delikatności. Jestem pewna siebie, bezpośrednia i silna. Jednakże czasami chciałabym odnaleźć ukojenie, spokój i poczucie bezpieczeństwa. To cholernie ciężka sprawa... trzymaj się!

@@riviera537 , mi nadal brakuje pola na takie swoiste catharsis. Przez narzucane mi w młodości normy i zasady tłumie w sobie uczucia, bywam introwertyczny - chociaż na co dzień jestem bardzo gadatliwy. Przede wszystkim bardzo męczą mnie zdarzenia z przeszłości, przeżyłem sporo stresów i lęk (głównie przed stratą czy to osoby, czy czegoś materialnego bądź czyjejś przychylności) jest dla mnie czymś naprawdę naturalnym. Jako nastolatek byłem dość mocno doświadczony przez los. Dorastanie w niepełnej rodzinie, gdzie jesteś najstarszy, wszyscy wymagają od Ciebie zaangażowania, dojrzałości, odpowiedzialności, samodzielności. Nikt nie miał czasu na rozmowę, bo na wsi przede wszystkim najważniejsza była praca i wywiązywanie się z obowiązków (bo inaczej - bez niej człowiek nic nie miał). Czas wolny po szkole to nie był czas na spotkanie się z kolegami, to był czas pracy i obowiązków. Stąd też dotąd trudno jest mi utrzymywać takie relacje, nawet pozazawodowe na dłużej.

Borderline to jeden z możliwych rezultatów takiego dzieciństwa. Jednakże takimi rezultatami mogą być też inne zaburzenia osobowości, nie tylko to z pogranicza.

@@elzbietajoanna4297 Może się mylę ale chyba żadnego zaburzenia tak jak bordera nie dotyka nieprzeżyte dzieciństwo. Statystyki samobójstw wśród tych osób raczej to potwierdzają. Dlatego warto o tym wspomnieć.

To samo poczulam

Joseph Murphy właśnie znalazł swój pierwszy dowód xDD

E vero, questo episodio tocca il problema che molto spesso e diminuito, non diamo abbastanza importanza alla nostra infanzia. Molto spesso e il nostro cervello stesso, che cerca per forza di ignorare la nostra infanzia per causa del fatto che vuole evitarci il dolore. Il che, ci rende cechi alle nostre mancanze, che si creano per causa della privazione emozionale, che subiamo come giovani persone, cresciamo senza essere consapevoli di che cosa siamo stati privati...

Taaaak. I mi również 🙂

To się nazywa algorytm :D

Myślę że czuć się wolnym, można wtedy kiedy to ty będziesz decydował jak wyładować swój gniew w kontrolowany sposób, a nie wtedy kiedy gniew wybucha sam bez twojej decyzji .

Doświadczyłam czym jest ból po stracie najbliższej osoby. Czy chcesz żeby cię ciągle bolało ? Napewno nie. Wspominając to co się wydarzyło, umacniasz go tylko ciągle mocniej i mocniej. Wyprowadzasz smutek w siebie i bliskich którzy cię chcą kochać. Ten smutek doprowadzi cię do depresji , osamotnienia ,chorób i ....Ratuj siebie ! Na przeszłość nie masz już wpływu. Walcz z myślami które cię niszczą. Kiedy tylko się pojawią , przekuj je na wyrażanie sobie wdzięczności za dobre chwile które z tą osobą spełniłaś , a potem konieczne szukaj i zauważają chociaż kilka drobnych pozytywów w życiu i dziękuj za to że są ! Początkowo może będzie ci trudno, ale jest to jedyna konieczna droga by wyjść z tego smutku i nie pielęgnować go w sobie. U mnie też nie było łatwo, ale chęć i upór w odrzucaniu tego na co już nie mam wpływu, sprawiła że jestem znowu szczęśliwą radosną osobą. Podejmij decyzję, bądź dobra dla siebie ,to dasz radę !

Pani Izo . 🌷Milosc to nie uczucia jak czesto myslimy , ze okazywanie czulosci np: dziecku. Milosc to troska o sprawy dziecka, uwaga , czas poswiecony kosztem siebie, to zrozumienie , danie mozliwosci wypowiedzenia sie dziecku , milosc to codzienne wsparcie i poczucie bezpieczenstwa, ze rodzic mnie obroni i stanie po mojej stronie. Tego Pani szukala milosci wyrazonej na wiele sposobow i barw. Ja tez jej nie zaznalam bylam odrzucona, opuszczona , wydana na poniewierke losu i ludzi. Teraz od 7 lat odnalazlam Kogos kto jako pierwszy dal mi bezpieczenstwo , wsparcie i troszczy sie o mnie i moje sprawy i broni mnie to wszystko potrzebowalo moje serce wewnatrz mnie to czuje, jak odbudowuje mnie Ta Milosc i leczy rany od dziecinstwa; ta Milosc to JEZUS CHRYSTUS. On opatruje moje zbolale rany i uzdrawia. Bog Zyje i pragnie kazdemu pomoc i Pani tez, prosze zaprosic Go do swego zycia przez sakramenty swiete tam jest Zywy. Zaden czlowiek ani mezczyzna nie wypelni ran i bolu serca- tylko Bog przez laske nadprzyrodzona moze to uczynic. Ja tego doswiadczam i zaczynam cieszyc sie i odnajduje swoja tozsamosc dziecka i kobiety na obraz Boga. ❤🌹🌷🤗

ponad dwadzieścia pięć lat temu je czytąłem po wiele razy napisała je zdaję się Suzan Forward

@@mirosawjanrobertwesoowski6642 „Powrot do..” napisal John Bradshaw. Ksiazka absolutnie godna uwagi.

@@annab1895 Wiem kto napisała ale to jedna z najważniejszych książek z Mojego R.O

Skądś cie kojarze, nie byles przypadkiem na legionach kelthuza?

@@hogmolly1758 Byłem.

Hmmm terapie sa jakie sa ale wydaje mi sie ze trzeba zrozumiec ze pewni ludzi sa jacy sa i nie mozna ich zmienic. Szczegolnie rodzicow i na tonie ma rady nikt nie jest doskonaly

oh, tak. mimo młodego wieku również ciągnie mnie facetów z problemami, czuje potrzebe opiekowania się kimś jednocześnie go odtrącając. sama też zauważam w sobie cechy rodzica, których w nim nienawidzę. pochłonęłam ich negatywne emocje i wylewam je na siebie i innych. a z kontaktami z ludźmi również jest ogromny problem. niech się pani tam trzyma! na pewno jest pani świetną kobietą i mamą! ☀️

Ja zmienila perspectywe... popatrzylam dokladnie na swoje zycie i zobaczylam na jaka wspaniala osobe wyroslam i jak wiele sie nauczylam dzieki moim rodzicom dobrego i zlego.. rozniez po to by sie chronic i rowniez inne zeczy poprzez compassion dla moich rodzicow bo im tez nie bylo latwo wrecz odwrotnie... i za to kocham ich barsziej... choc ciezko czasami

@@toto-dh9dw nie jest to prawda. Jednakże nigdy nie mogłam zrozumieć czemu ona zawsze mnie tak traktowała. Teraz po latach jest inna ale to już nie to samo. Natomiast pamiętam towarzyszące mi uczcie samotności poczucie potrzeby przytulenia i fakt że tak o mnie złe mówila ojcu patrzę teraz na siebie z perspektywy dorosłej kobiety i widzę że nie byłam złym dzieckiem raczej ciągle brakowało mi oparcia. Jest to bardzo dotkliwe...... Pamiętam tamte uczucia i czuję je teraz i w życiu bym nie pozwoliła żeby mój syn tak się czuł przeze mnie... Chciała bym mocno przytulić te małą dziewczynkę i powiedzieć jej że jest ważna i kochana......

@@nika601 zgadzam sie przytulenie jest wazne i rozumiem ze ma to wplyw.. ale rowniez wazne jest zrozumienie ze ich pokolenie bylo inne mieli inne doswiadczenia zyciowe jako pokolonie powojenne.. ciezkie klimaty dla wszystkich... i to nie znaczy aby ich obarczac. Ja mimo strachu i jakies dziwnej paniki usciskalam mojego ojca tak mocno jak tylko moglam... i zrozumialam jak bardzo go kocham mimo wszystko ba zycie jest rtudne jak najbardziej zycie w victimhood bardzo latwe ale compassion jest wazna.. jak znasz angielski to posluchaj jordana petersona. Gabor mate. O traumach bardzo interesujace

💖🌻💖

❤

dziękuję za serduszka!

Clou miłości rodzicielskiej jest jej bezwarunkowość. Podobną rolę ma odgrywać terapeuta - ma akceptować bezwarunkowo, nawet jeśli wszystko robisz "źle". Partner nie kocha bezwarunkowo, zawsze będą jakieś warunki danej relacji, dlatego poleganie na jego miłości może być po prostu zdradliwe. Dodatkowo, zdrowy związek to związek dwóch zdrowych, odpowiedzialnych za siebie samych osób. Oczywiście, to naturalne że szukamy w nim akceptacji, miłości, wsparcia, zrozumienia. Ale to jest w jakiś sposób transakcja wiązana. Dlatego wypełnianie dziury po rodzicu partnerem nie jest dobrym pomysłem. To może działać krótkoterminowo, ale rolą partnera nie jest naprawianie Ciebie. Celem terapii jest sprawienie, żeby klient dał to, czego potrzebuje sam sobie, ponieważ tylko co do obecności własnej osoby można mieć w życiu pewność. Jeśli masz partner, który do tej pory łatał dziury odejdzie lub umrze, to znowu zostajemy z dziurą. A ze sobą jesteśmy do końca życia. To nieprawda, że nie możemy uleczyć się sami, bo nie mamy narzędzi. Każdy z nas (poza poważnymi zaburzeniami) ma w środku to, czego potrzebuje, to jest naturalny zestaw ludzkich cech. Każdy jest skłonny do miłości, wsparcia, akceptacji, empatii. Widać to szczególnie gdy okazujemy je innym ludziom. Trzeba się tylko nauczyć kierować je wobec siebie.

@@Angie-nm4ft Zgadzam się w kwestii co do partnera. Wszystko prawda. Jednakże chciałem zakwestionować rolę terapii jako coś co jest powierzchownym substytutem. Tu chodzi o to, żeby przeżyć to czego nie było ci dane tak jak tutaj Człowiek Absurdalny w tym wypadku nie ma co powracać do relacji z rodzicem, bo będzie powielał te same schematy, a z psychoterapełtą co najwyżej masz ułudę relacji, albo w ogóle jej nie masz. Nazwijmy to czynnikiem żywej tkanki. Masz kończyny ręce, nogi. Ale może być taka sytuacja, że na wskutek wypadku trzeba dokonać amputacji i tej twojej prawdziwej nogi ręki nie będziesz już posiadać. Możesz ją zastąpić protezą. Niby fajnie niby nie mogę się poruszać czy też chwytać jeżeli chodzi o ręce, ale to już to nie będzie to. Mogę to zaakceptować i z tym żyć, funkcjonować, ale to już nie jest takie, że to jestem taki sam - cały ja. I tą protezą jest właśnie ta terapia. Niby jest to jakaś forma zamiennika, ale to już nie będzie to samo co powinno być wypracowane z kimś i ja tu nie mówię o partnerze, kto mógłby taką osobą na zasadzie czynnika miłości bezwarunkowej zostać aby móc uzupełnić ten brak, którego się nie otrzymało.

@@willywonka6527 Tu masz rację, ale w takiej analogii terapię bym porównała do rehabilitacji, a nie samej protezy. Po wypadku nie wiesz jak chodzić, uczysz się od nowa. Terapeuta uczy tej protezy używać, żebyśmy potem mogli chodzić samodzielnie. Nie cofnie się czasu, nie przeżyje się drugi raz dzieciństwa, to jest coś co trzeba zaakceptować jako bezpowrotnie stracone. Ale tak jak w przypadku nogi warto nauczyć się poruszać samodzielnie, a nie tylko np. na wózku który ktoś pcha tak samo warto nauczyć się samodzielnie spełniać swoje potrzeby a nie polegać na innych osobach jak np. partner :)

Bo?

Grzesiak to pseudo-coach, któremu zależy tylko na popularności. Nie jest autorytetem, na który warto się powoływać.

@@elzbietajoanna4297 Nie zgodzę się. Pan Grzesiak wykazuje się bardzo szeroką wiedzą na temat psychologii, potrafi ją przekazać w odpowiedni i ciekawy sposób, a jego działalność "coachingowa" to tylko drobny wycinek jego specjalności, która sama w sobie również jest ciekawa, bynajmniej nie jest pseudo-coachową paplaniną.

@@SiKejEm Nie musimy się zgadzać. Jego działalność coachingowa, którą się teraz w największej mierze zajmuje, zdecydowanie odbiega od obecnej wiedzy z obszarów psychoterapii. Jego "psychologia sukcesu" może być szkodliwa dla tych, którzy szukają pomocy w naprawdę ciężkich sytuacjach. Przede wszystkim przetrzepie klienta z kasy - ponad 2000 zł za godzinną sesję z p. Grzesiakiem.

Pan Grzesiak to chyba typowy narcyz. Z daleka od takich 'autorytetow' i wielkościowych coachów co to 'prawdę ci powiedzą'. Coś mnie zawsze w tym człowieku odpychało...chyba ta jego udana pewność siebie, pyszałkowatość... ta jego maska, persona... Brak autentyczności, prawdziwości w człowieku...

Najzdrowiej byłoby chyba uleczyć siebie (np. pójść na terapię) i wtedy, będąc zdrowym dorosłym, świadomym swoich schematów, szukać odpowiedniej osoby.

Lepszy efekt dałoby podjęcie terapii w tym samym czasie. Mieć czas i chcieć zająć się swoim wnętrzem. Wyciszyć się i szukać tego co przeszkadza oraz drogi do wyleczenia. Nie masz budżetu na to? Kup książkę i czytaj. Myśl. Zastanawiaj się. Na mnie duży wpływ wywarła książka: uleczyć traumę dra van der kolka. Okazuje się że nie ma znaczenia czy jesteś dda ddd dzieckiem bitym to zostaje trauma przez całe życie. Żeby jej nie przenosić na kolejne pokolenia trzeba ja leczyć. Jest dużo książek popularnych o psychologii traumy o straconym dzieciństwie tylko trzeba poszukać. Pozdrawiam i życzę owocnych poszukiwań.

Chyba trzeba by zacząć od całego modelu MBTI, żeby mówić o którejkolwiek osobowości. Ja od lat jestem fanką tego modelu, bo to było moje pierwsze zetknięcie się z tematem osobowości i różnic między ludźmi z niej wynikających. Zrozumiałam, że to, że czuję się tak inna, to nie jest to, co jest ze mną nie tak. A posłuchanie historii innych INFJ było naprawdę surrealistycznym odczuciem, dzięki któremu doświadczyłam, że istnieją ludzie, którzy odbierają i analizują rzeczywistość dokładnie tak samo jak ja. Czując brak zrozumienia przez otoczenie przez całe moje życie, to było niesamowite odkrycie.

Psychoterapia.

@@Red_Ford jestem na psychoterapii, ale to nadal potężnie ciężkie

A w jakim nurcie chodzisz na terapię? Przy tak silnych reakcjach (wygląda to trochę jak PTSD) warto spróbować np. nurtu behawioralno-poznawczego i generalnie technik desensytyzacji (jest też specjalna terapia tym się zajmująca EMDR). Jeśli to kwestia traumatycznych przeżyć to warto się temu przyjrzeć. Trzymam kciuki żeby się udało!

@@CzowiekAbsurdalny dziękuję ❤️ zapytam psychologa, bo sama nie wiem na jakim nurcie 😅

@@wiktoriaschabowska4555 Może warto zmienić psychoterapeutę. Nie każdy ma odpowiednie podejście.

Tak :D

@@CzowiekAbsurdalny jejku, bo jak byłam mała to wyglądałam identycznie, tylko miałam jaśniejsze włosy

Korekta poza tym miałam na myśli że kaleką Powiedzmy sobie szczerze bo bycie osobą zdrową w pełni a uzależnioną od innych z takich lub innych względów To nie ma nic gorszego jeżeli człowiek w sobie nie uwolnić dziecka a zarazem nie dojdzie do tego sam i nie dorośnie to wtedy robi się złośliwy wredny do wszystkich o wszystko ma pretensje bo to wszystkich wina i na tej podstawie mamy hejterów między innymi Takie jest moje zdanie zresztą nawet u siebie na kanale Zrobiłem film Nie oceniaj po okładce Kto to jest hejter jak ja to widzę Ja Pozdrawiam serdecznie i człowiek może być w życiu szczęśliwy ale musi do tego dojrzeć tak naprawdę

I taka porada ode mnie jak ja sobie z tym zacząłem radzić przede wszystkim wykluczył m ze swojego mózgu Uczę się przynajmniej słowa nie uda mi się nie potrafię Nie lubię Nie chcę czasami siebie krytykuje ale w pozytywny sposób tak mówiąc pewne słowa Ale ty jesteś głupi ale to akurat mnie motywuje każdy przechodzi inaczej Natomiast ja mam świadomość że jestem człowiekiem wartościowym mimo kalectwa Powiedzmy sobie szczerze ale to nie znaczy że jestem gorszy to że ty pisarz z błędami nie znaczy że jesteś gorszy to że ty jesteś chuda nie znaczy że jesteś gorsza powtarzam jedno na szczęście nie widzę ludzi wizualnie ale dostrzegam ich piękny intelekt jaki mają uśpiony w mózgu przez tak zwaną rodzinę dysfunkcyjną Pamiętaj jesteś wartościowym człowiekiem Głowa do góry kochani

A jak chcesz je wyciąć? Bo siły trzeba też niestety mierzyć na zamiary i nawet jeśli widzimy, że coś z całym światem jest nie tak, to świata nie zmienimy (nie od razu, choć o to też warto walczyć), to nad czym możemy jednak pracować (i zawsze, w pierwszej kolejności powinniśmy) to nad sobą.

@@CzowiekAbsurdalny Zgoda ale nie w kontekscie - powinienem dopasować się do środowiska za wszelka cenę bo - " Nie jest miarą zdrowia być przystosowanym do chorego społeczenstwa" J.K.

Są terapię w ośrodkach na NFZ.

@@kasiaburakiewicz3584 teraz tak.. jak myy doratali to noe bylo przynajmnie jak ja dorstalam 40 lat temu

Nic. Było, minęło, uporaj się z tym i zostaw to za sobą. Po co tkwić w przeszłości?

Myślę, że sama chęć nie i to naturalne, że szukamy tych rzeczy w związku. Jest to natomiast pewne spektrum. Na pewno alarmujące jest jeżeli przerzucamy odpowiedzialność za nasze stany na partnera, tzn. jeśli jakieś jego neutralne zachowanie zaburza nasze poczucie np. bezpieczeństwa. Przykład: partner wychodzi raz w miesiącu ze znajomymi na piwo a my czujemy się wtedy źle, nie czujemy się bezpiecznie, czujemy się opuszczeni itp.

Bardzo okrutne metody. Dlaczego rodzice nie reagowali ? To byla na pozor lepsza opcja zamiatanie pod dywan , mowienie prawdy do siostry przez rodzicow spowodowaloby reakcje zwrotna i awantury, poza tym duzego zaangazowania i wysilku psychicznego i fizycznego rodzicow. Wazne , by to glebiej rozeznac jest poznanie dlaczego Pani siostra tak sie zachowywala , skad w niej taki terroryzm, jaka jest roznica wieku miedzy wami rodzenstwem i czy rodzice kochali jednakowo wszystkie dzieci, jesli nie to dlaczego ? I co zyskiwali rodzice dla siebie ? Nasze czyny wynikaja zawsze z czegos. Jest zrodlo, ktore popycha nas do roznych zachowan trzeba je odkryc , by zrozumiec. To czesto jest bolesne.

​@@wiolettahoffmann2087 ciężko mi odpowiedzieć na to pytanie. Nie rozumiem czemu moja siostra czerpała satysfakcję z upokarzania i dręczenia mnie (oraz w znacznie mniejszym stopniu drugiej siostry). Przypuszczam, że może pełnić tu rolę ogólne uprzedzenie czy jakiś uraz wobec mężczyzn (na to wskazuje bardzo wiele przesłanek ale nie mam pewności), ja po prostu stałem się łatwo dostępnym kozłem ofiarnym, który nie miał jak się bronić (rodzice mimo naszych błagań nie podejmowali żadnych konkretnych działań, ja w pewnym momencie zacząłem też ją nagrywać planując to gdzieś zgłosić albo i z bezsilności oraz desperacji upublicznić ale to już było jak zaczęło się nieco uspokajać, więc tego nie zrobiłem). Może jakieś własne frustracje, zawiść wobec rówieśniczek odreagowywała niszcząc mnie (czego nierozumem, atakowanie własnej rodziny to przecież kompletny irracjonalizm, ze skrajnych przypadków to wprost mi mówiła, że życzy mi sam0bój5twa i chce mnie zniszczyć)? W grę chodzić mogła też manipulacja rodzicami czy potrzeba kontroli nad rodziną, potrzeba bycia w centrum uwagi rodziców (była być może zazdrosna o ich uwagę dla nas, swoją drogą jej lamentów oni słuchali godzinami, natomiast ojciec gdy ja mówiłem o swoich problemach to był agresywny lub obwiniał mnie za wszystko, mama też jakby miała pretensję że do nich z tym przychodzę, tu mówię raczej już o dorosłym życiu). Jest kilka lat ode mnie starsza. Zdawała sobie sprawę z moich problemów życiowych, tyle że wykorzystywała to by mnie gnębić. Tata pewnie przymykał oko ze względu jej sukcesy na polu edukacji (przypuszczam, że ma na tym punkcie kompleks, a siostrze w sprawach nauki czy pracy się powodziło, na innych polach niekoniecznie), do tego pewnie powielał dysfunkcje z własnej rodziny (gdzie też była osoba konfliktowa i nie potrafiono rozwiązywać wspólnie problemów). Był wściekły, że ktoś mu "święty spokój" zawraca po pracy i współdziałał w gaslighting'u ze strony siostry, dopiero jak mama trochę oprzytomniała (pewnie dlatego, że jak mnie nie było "pod ręką" to siostra i na niej zaczęła wyładowywać agresję, frustracje) i mu uświadomiła, jak jestem traktowany to stał się trochę bardziej obiektywny (wcześniej zawsze winnego robił ze mnie, nawet w najbardziej ewidentnych sytuacjach..). Generalnie pamiętam, że był dla mnie chłodny emocjonalnie jak byłem dzieckiem czy nastolatkiem, może to wynika z jego introwersji połączonej z cholerycznym temperamentem, nie wiem. Dla mamy najważniejsze było, żeby nic nie wyszło na zewnątrz oraz by uspokoić sytuację - za wszelką cenę, nawet bez sprawiedliwego rozwiązania konfliktu i niemalże zawsze bez jakichkolwiek konsekwencji dla mojego kata (nie ma niestety rodzaju żeńskiego dla tego słowa). Może rodzicie mnie po prostu nie planowali i stąd lekceważenie mnie, mojego życiowego dramatu i przyszłości (którą przecież w młodym wieku można sobie przekreślić albo przynajmniej mocno utrudnić), przejawiające się w stawianiu własnego świętego spokoju i dogadzania roszczeniom siostry (kolejne ustępstwa by jej dogodzić) ponad moje dobro? Siostrę na pewno chcieli bo jest najstarszym dzieckiem. Może nie szanowali mnie bo nie spełniałem ich ambicji czy wyobrażeń? Może nie zdawali sobie sprawy z powagi sytuacji, byli nieświadomi albo po prostu nie potrafili sobie z tym poradzić? Może po prostu chodziło o lenistwo, brak chęci podjęcia działania wiążącego się ze wspomnianym wysiłkiem psychicznym i fizycznym? Nie wiem. Zastanawiałem się, czy też czy oni się jej nie boją (i to jest przyczyną bierności) - ja nawet i nie odczuwałem samego lęku ale każda awantura przeszkadzała mi w normalnym funkcjonowaniu i dobrostanie psychicznym, kompletnie destabilizując emocjonalnie na następne godziny i dni. Bezsilność z kolei skutkowała stanami depresyjnymi. Mogło też ciche przyzwolenie (tak to odbierałem) wynikać z jakiejś niechęci rodziców do mnie - i tutaj mówię tylko o takiej nieuświadomionej. Nawet w sztucznie zaaranżowanych przez mamę przeprosinach nie było mowy o tym, po czyjej stronie leży wina za zniszczenie całego życia rodzinnego, tylko wszyscy mieli przepraszać innych za wszystko.. co już nie wiem o czym świadczy, o ich lęku przed nią, tchórzostwie czy podziwie? Oczywiście przeprosiny były tak szczere, że siostra się nic później nie odzywała i traktuje nas (mnie na pewno) jak powietrze, nawet się nie przywita. Dla mnie, po wyrządzeniu takiej krzywdy to powinna wyrazić skruchę i jakoś zadośćuczynić, nic takiego nie miało miejsca. Być może cała ta szopka miała na celu udobruchanie rodziców, którzy już tak łatwo jak przed laty nie dają się manipulować, dla własnych korzyści (bo by dodać absurdu do sytuacji, rodzice sami na siłę chcieli ją udobruchać materialnie, nawet jak "niezwykle wdzięcznie" nie wykazywała wtedy ku temu specjalnie inicjatywy i rzecz jasna, bez uregulowania kwestii krzywd, które nam wyrządziła, a z którym ja się wciąż zmagam, nie mogąc spać po nocach).

Dodam, że siostra ma OCD, na moje oko spełnia też wszystkie kryteria borderline, pewien psycholog powiedział mi, że to zakrawa o psychopatię, chociaż po mojemu dużo się zgadza aczkolwiek niektóre elementy nie.

Moze jakis lek przez zagrozeniem, ze cos zlego stanie sie tobie 🤔

@@justanoldsnufkin9747 tak, jestem DDA i to pewnie coś jest z tym związane

@@onaonaona8573 zycze ci wszystkiego dobrego, trzymaj sie ❤

@@justanoldsnufkin9747 wzajemnie i pozdrawiam serdecznie

Też mnie trochę to rozprasza ale gestykulacja to jest nawyk, który niestety bardzo ciężko zmienić.

@@garrow6 to oczywiste ale rozumiem, że Ty tu jesteś żeby NIC nie zmienić :) bardzo pozdrawiam

@@garrow6 daj znak życia oczywiście

a mi to w ogóle nie przeszkadza :) jakoś tak pozwala mi bardziej się skupić niż jak widzę samą gadającą głowę ;)