บางทีก็อึดอัด เราก็รักเขานะ แต่ก็อยากให้เขาวางใจเราและปล่อยเราไปบ้าง

โดยส่วนตัวผมมองว่าพ่อแม่แบบนี้คือพ่อแม่ที่บ้า ไม่ได้อยู่ความเป็นจริง มองไม่เห็นพัฒนาการของลูก ไม่ได้มองเห็นความเป็นจริงว่าลูกโตแล้ว ลูกเป็นคนดี เป็นคนเข้มแข็ง และเอาตัวรอดได้

ทุกวันนี้ก็ยังใช้ชีวิตในกรอบที่ของพ่อแม่ที่คิดว่า “ดี” วันใดไม่ทำตามที่เขาบอกจะกลายเป็น “ลูกไม่รักดี”

เป็นคนที่มี pain เรื่องนี้เหมือนกันค่ะ ที่บ้านเราเหมือนจะตีกรอบให้แบบย้อนแย้ง คือต้องการให้อยู่ในสายตา แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่ได้ทำให้บรรยากาศภายในกรอบนั้นมันน่าอยู่อะ😅 เมื่อก่อนอายุ 20 กลางๆ แล้ว ทำงานหลายปีแล้ว ก็ยังโทรตามถ้าสองทุ่มครึ่งยังไม่ถึงบ้าน (ถึงแม้ซอยบ้านจะไม่ลึกและไม่เปลี่ยวและแจ้งไว้แล้วว่ากลับ 3 ทุ่ม) ชอบให้อยู่บ้าน แต่ในขณะที่เวลาอยู่ที่บ้านคือไม่มีอะไรดีๆ มาคุยกันเลย มีแต่เรื่องติเรื่องบ่นขุดหาสารพัดเรื่องมาต่อว่า เราเลี่ยงไม่อยากทะเลาะก็ได้แต่ใช้ชีวิตอยู่ในห้องตัวเอง ก็เลยกลายเป็นว่าอยู่บ้านก็ไม่มีความสุข ออกนอกบ้านก็โดนจิกให้กลับ อันนี้ดาร์กหน่อยนะคะ แต่ปัญหามันจบลงได้เพราะแม่เราเสีย ทุกวันนี้มองย้อนไปก็คิดนะว่ามันน่าเสียดายเหลือเกินที่ในช่วงที่ได้อยู่ด้วยกันทำไมมันมีแต่ความทรงจำแย่ๆ อะ แบบว่าจะเป็นอิสระได้คือต้องตายจากกันเท่านั้นเหรอ

หวงขนาดว่ากลับบ้านดึกโดยไม่บอกก่อน ถึงขั้นแจ้งความคนหายอะ นี่ขนาดจะ 50 แล้วนะ

ขอบคุณ หัวข้อนี้มากๆนะคะ ตอนนี้ช่างสับสนมากมาย เเต่พอฟังเเล้วได้ ฮีลใจมากๆๆถึงมากที่สุด อยากได้จุดกึ่งกลาง เเละทำมันให้ดีที่สุดเท่าที่ชีวิตนึง จะสามารถทำได้เมื่อได้เกิดขึ้นมา ขอบคุณนะคะ

ชอบมากค่ะ เห็นด้วยมากๆๆ เราอยู่ในมุมที่พ่อแม่เลี้ยงแบบอิสระ มันดีมากๆๆ เราเติบโตอย่างแข็งแรง ดูแลตัวเองได้ทุกอย่าง ดูแลคนอื่นได้ด้วย และชีวิตก็ก้าวหน้ามากเช่นกัน

เคสเราเกินจะคุยปรับความเข้าใจกันแล้วคะ ไม่เคยเปิดใจรับฟัง ไม่เคารพความคิด ชีวิตเรา ทางเลือกชีวิต อาชีพเราเลย นี่ 30 แล้ว ก็ยังคุมกรอบ คือโดนแบบนี้มาตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว โทรตามกลับบ้าน (เคยไม่รับสาย เพราะมีกิจกรรมรับน้องมหาลัย ทั้งที่บอกล่วงหน้าแล้ว โดนตามกลับบ้านถึงลานกิจกรรมเลยคะ โดนจิกหัวลากกลับบ้าน คนเห็นทั้งมหาลัย ) ไม่ให้ไปสุงสิงกับสังคมข้างนอก จนไม่ค่อยมีใครคบ ชวนไปไหนมาไหนแล้ว แต่ชอบไปเม้าท์วงญาติว่าเราเก็บตัว อยุ่กับบ้าน ? ... อึดอัดคะ ไม่มีชีวิต ความเป็นส่วนตัวในบ้านเลย อย่างเราเคยช่วยตัวเองในห้องตัวเอง แม่ก็มาไขห้องเรามาเห็น ด่าเราแบบใช้คำหยาบๆ พูดจามั่วซั่ว ว่าเราหมกมุ่น เพราะชอบแอบดูหนังโป๊ และมาคาดคั้นว่าเราแอบซื้อจู๋ปลอมมาใช้ด้วยมั้ย บลาๆ (และเอาไปเผาในวงญาติอีก คือทุกวันนี้เรายังโกรธ) และแม่ชอบแบบหวังดี ทำให้เราทุกอย่าง ไม่ให้เราจับอะไรเลยในบ้าน กะว่าชีวิตเราต้องพึ่งแต่เค้า ยังคาดคั้นคาดหวังบังคับเราทางอ้อมให้ทำงานใกล้บ้าน ห้ามคบผช .ข้างนอก ( แต่ตัวเองเคยเอาผช ที่คบมาอยุ่ในบ้าน แถมจะมาปล้ำเราถึงเตียงสองสามรอบ แต่ก็แค่มีปากเสียง และให้อยุ่ต่อเป็นปีๆ แถมมากำชับเราอีกว่าห้ามทำเปนเรื่องใหญ่ ห้ามบอกใคร พูดใส่เราว่า "นี่เปนเรื่องของผุ้ใหญ่ เด็กไม่เกี่ยว" ... เราเริ่มเกลียดแม่จากตอนนั้น ) ทุกวันนี้เรามีอาการซึมเศร้าระยะต้น เป็นโรคเครียด วิตกจริต นี่ก็ตัดสินใจเริ่มต้นใหม่ รีบหางาน หาทางออกไปอยุ่ข้างนอกเองคะ เสียโอกาส อะไรๆมามากพอแล้วกับสิ่งที่เรียกว่า 'ครอบครัว'

มีความซัฟเฟอร์ มีความเจนนิเฟอ มีความเฟอร์นิเจอร์

เราเลย ด้วยความที่เราเป็นออทิสติก พ่อแม่ไม่เคยกล้าปล่อยให้ไปค้า่งคืน จนล่าสุดโควิดมา พ่อแม่ก็ไม่ยอมให้เราไปเที่ยวกลัวเราไปติดโควิด จนบางทีเราก็รู้สกอึดอัดอยากไปเที่ยว ก็เลยหาทางโดยไม่พูดความจริงเพื่อที่จะได้ไปในที่ๆเราอยากไป ก็รู้นะว่าโกหกไม่ได้หรอก แต่ทำเพราะพ่อแม่ขี้หวงนี่แหละ

เห็นด้วยครับ เป็นคนหนึ่งที่ โดนแม่คุมตลอด เป็น LGBT ด้วยพูดกับใครไม่ได้ ครับ ผมล้มที่ครอบครัวไม่ได่ ถ้าล้มโดน ครอบครัวซ้ำ2

คสพ.ที่เกี่ยวจากการซึมซับความ​ ๆ​ มาจากอดีต​ถึง​ปัจจุบัน​ ที่ดีย่อมพลาดน้อย​ เว้นแต่มีสาเหตุ​ขึ้นมาวดป.ใด​ จากใคร​ ในเรื่องเดว​ รึซุกไว้ที่ใจรุกลาม​ หลายส่วนสะสมเรื่อย​ ๆ​ แก้ไม่เสดสักที... ในความ​ ๆ​ ที่ดีไม่ดี​ ช่วยแก้ขจัดกันแบบใด​ ที่เหมาะกะความคิด​ ความสามารถ​ในชีวิตที่เคยเผชิญ​มา รึไม่​ รึมีความซับซ้อน​โดยใคร​ ทำให้บิดเบี้ยวแง่ใด... 3ความฮอตฮิต​ ที่ต่อจิ๊ก​ซอ​เปนเรื่อง​ เปนราว ต่อเนื่องทั้งชีวิต​ ถึงวัยชราภาพ ความรักตัวเองก่อน​ ที่ดีไม่ดี​ รู้จักตนเองพอมั้ย ความเหนแก่ตัวก่อน​ ที่เกิน​ไม่เกินไป​ พอเหนปริมาณ​ที่สมน้ำสมเนื้อ​ นั้นจริงไม่จริง ความเอาตัวเองรอดก่อน​ มากไปก็เกินงาม ปลาใหญ่​ ​กินรึดูแล ปลาเลก​ ปลาเลก​ ดูแลรึแกล้งปลาน้อย​ รอดจึงได้​ ไปต่อ เปนวงกลม​ ของทุกสิ่งที่คล้ายกัน

เเม่หวงมากหนูอายุ17เเล้วยังไปบ้านเพื่อนไปเที่ยวกับเพื่อนไปค้างคืนกับเพื่อนไม่ได้เลยค่ะเเต่พ่อก็อนุญาตไปเที่ยวได้ไปหาเพื่อนได้เเต่กลับบ้านค่ำไม่ได้ค้างคืนไม่น่าจะได้เลยอาจจะเป็รเพราะสมัยม.ปลายพี่หนูเกเรมากจริงๆ

ผมนี่เป็นเด็กดีมากจนพ่อแม่ไม่ต้องหวงเลย จนหนักเข้ากลายเป็นผมเองนี่แหละที่ไม่ยอมออกจากกรอบ

พี่สาวหวงลูกชาย ไม่ให้มีแฟน เวลาลูกกลับมาอยู่บ้านในช่วงวันหยุด(ทำงาน 2สัปดาห์หยุด 1 สัปดาห์) ดูแลเหมือนเด็กน้อย วิ่งซื้อของกินยกไปวางไว้ถึงหน้าห้องนอน(ชั้น4) รอเก็บจานลงมา ตามติดทุกฝีก้าว ทั้งที่ลูกอายุจะสี่สิบแล้ว (ทำจนลูกชายเคยตัวไม่คิดไปไหน) เฮ้อ!!!!!

ตีกรอบให้อยูในระเบียบมาก

ขีดเส้นยังไงก็ต้องเดินตามนั้น ตอนมหาลัยบกว่าไม่ต้องมีแฟนต้องตั้งใจเรียน ตอนทำงานแรกๆๆ ก็ให้ตั้งใจทำงาน พอมาตอนนี้36 แล้วก็ตั้งใจทำงานปกติ แต่กลับมาบอกว่าทำไมไม่ออกมาหาอาชีพที่ตั้งตัวได้ พวกขายของออนไลน์ ขายของกินก็ได้ ซึ่งเราไม่ถนัดเลย แล้วอยู่ดีดีบ้านซุกหัวนอนก็เหมือนจะไม่มี เวลาเค้าโมโห อยู่ดีดีจะให้ซื้อบ้าน ให้ย้ายไปเลย แต่พออารมณ์ดีดี ถามซื้อทำไม ตอนนี้มามุกใหม่ ไปหาผัวได้แล้ว #36 ที่สังคมเป็น0 แล้วจะให้ไปเจอให้ใคร เสกมาหรอไง จ-ศทำงาน ส -อาทิตย์อยู่กับเค้า อยู่แบบไม่ค่อยมีคุณภาพ แต่ต้องอยู่ เพื่อนไม่มี ไม่เคยไปเที่ยวกับเพื่อน คุยโทรศัพท์นานยังบ่น #ชีวิตนี้ไม่เคยใช้ จมอยู่กับความทุกข์

40 แล้วยังไม่ให้ออกไปไหน แม้จะไปเจอเพื่อนก็เป็นปัญหา

พ่อเราไม่ให้เราอยูคนเดียว

เราอายุ๕๑พ่อไม่ให้ไป/หนไม่ให้คบเพื่อนไม่ให้คบใคร