Burada siz de kendi hikâyenizden bahsedebilirsiniz, böylece herkesin anlayışı artacaktır.. Şimdiden teşekkür ediyorum hepinize..

Bi yerde okumuştum hocam:en büyük zenginlik para yada mal mülk değil, 'normal bir anne babaya sahip olmaktır 'diyodu.. O kadar doğru ki..

Herkes anne ve baba olmamalı bence. Çünkü günün sonunda, olan her zaman çocuklara oluyor maalesef bu böyle.

Yaşım 62 .Ancak videoyu izler izlemez gözyaşlarımı tutamadım.İsterdim ki ana -babamı sevebileyim.çok isterdim.Ama hiç içimden gelmedi eksik hissettim.Çünki onlar beni hep hor görüp ,küçümseyip alay edip,ayırım yapıp,dışlayıp,yargılayıp,suçlayıpSevgisiz davranarak bu duyguları yaşattılar.Şu an büyük kız kardeşmle görüşmüyorum.Neden mi?Çünki ana -babamın kıymetli çocuğuydu.O kadar büyük bir acı kiii...

19 yaşındayım, cıvıl cıvıl bir gençtim fakat muhafazakar tutumları ve baskıları yüzünden hicbir sey hissedemeyen yaşamı anlamsız bulan bir genç kıza dönüştüm. Her yaklaşma çabam ters tepti. Tek sorun onlarda değil bunun bilincindeyim, vicdanım da bir türlü susmuyor. Birkac sene oncesine kadar müthiş hayallerim varken su anki hayalim 1+1 ev ve beni unutacaklari bir hayat oluverdi.. Yazarken bile cok acı ama yaşarken cok daha acı. Ben beni geri istiyorum...

Soğuma bir süreç gerektirir. Anlık tepki değil, acı bir sürecin kaçınılmaz sonucudur. Soğuma güdüsel olarak kendimizi korumaya alma durumu ve ben değersiz değilim demenin bir şeklidir. Sıklıkla öfke ve nefret gibi duygularda eşik değere ulaşınca atan sigorta gibi düşünülebilir.

Aile seni aşağıya çekiyosa alayına yol verip yolunuza bakın HERKESIN TEKAMÜLÜ ayrı.

Kız ve erkek çocuk ayrımı yapan Aileler ...kızı kendine bakıcı gören oğlanlarını el üstünde tutan onlara her çeşit yardımı yapan .destekleyen sahiplenen Aileler ayrıca eğitimli insanlar bunlar ve böylece soğuyor insan

21 yaşındayım ve aileme bir sevgi beslemiyorum aşırı hissizim hissedersem de tek hissettiğim nefret hiç birini uzun sürelerdir görmesem özlemem .Hep beni başka kişiler ile kıyaslıyorlar psikolojik şiddet uyguluyorlar hakaret ediyorlar ne yapsam yaranamıyorum .Ailem bana bir yabancı gibi .

toksik ebeveynlik malesef soğutuyor. bu konuda yarası olan herkese önerim; "zor bir ailede büyümek" - susan forward

bugun okul gezimiz vardı arkadasimin annesi arkadasima ''vardınız mı prenses'' yazmis.o kadar içim acıdı ki aglamamak için zor durdum

Psikopat abim bize işkence eder, ona tapan annem bizi kurtaracağına, sırıtarak izlerdi. Ikisi de böbrekleri çürüyerek toprağın altına girdiler. Evden yatılı okula kaçarak kurtuldum. Sonra eşim de kardeş işkencecisi çıktı. Ondan da kaçtım. 50 yaşına kadar rüyalarımda bu üçlü canavar ekiple boğuşup kabuslarla uyandım. Annem çocuklarına hiç sarılmaz, ama oğullarını sever, tek kızı sürekli azarlar, yemek vermezdi. Kızları sevmezdi. Aç yatmaktan zafiyet geçirip kalp romatizması oldum. Yatılı okul beni ölümden kurtardı. Dışarıya karşı da kendini çocuklarına adamış kurban rolü oynardı, komşulara hep gülücükler dağıtır, çocuklarıyla, eviyle ilgileneceğine onların yardımına koşardı.

Ben aileme karşı annemden SOĞUĞUM beni iyi. Hissettirmiyor. Aşağıya çekiyor. Değersizleştiriyor. Kötü hissettiriyor.

ailemle yaşıyorum ama içimdeki sevgi diye bişi yok, soğudum sadece kendi bildiklerini okuyan, sevildiğimi hiç hissetmedim, güç ellerinde bulunuyor diye her şeyi yaptırabileceklerini inanıyorlar, sözlerinden çıkmıycaz, kapılarının önünde köpek gibi bekleyip onlara şükretmemizi istiyorlar

Her anne baba vazifelerini layıkıyla yapmıyor. Burada detaylara girmenin bir anlamı yok. Olan çocuklara oluyor ve yaş kaç olursa olsun, izlerini ömür boyunca taşıyor çocuklar..

Babasını hiç seçemeyen bir kız olarak 50 yaşındayım. Sevmeye çalışmaktan da vazgeçtim. Olmuyor. Koskoca bir boşluk var. Hiç bir şekilde dolmayan.

26 yaşındayım kendimi bildim bileli beni sömürdü ailem en sonunda vurdum kapıyı çıktım. Çok mutluyum çok huzurluyum 👍

Aile dediğin şeyi kabul etmeme özgürlüğün var eğer seni iyi hissetmiyorsa... Bunu fark ettim, kabul ettim, soğudum ve uzaklaştım. Böyle daha mutluyum.

Herkes anne baba olamıyor bu çok açık ve net. Babamı 2013 yılında kaybettim malesef, o bir taneydi Allah'tan ki en azından ebeveynlerimin birinde de olsa yaşadım o güzel duyguyu, ama anne kelimesinin "a"sını dahi hak etmeyen, anne demeye bile dilimin varmadığı o kötü varlık gerçekten benim sınavım sanırım. Kardeşlerimin(4 kardeşiz) arasında gözüne soka soka en uç şekilde yapılan ayrım, haksızlık, saygısızlık, sevgisizlik; küçük yaşlarda fiziksel sonraki yıllarda her türlü ağır sözel, duygusal ve psikolojik şiddet; hayatta yaşadığı her türlü kötü şeyin acısını, sırf babamın ailesine fiziksel olarak benzediğim için üzerime yıkma, ötekileştirme, görmezden gelme; iyi sınıfına dahil bile edilemeyecek minimal davranışlarda bile başına kakma; her cümleye zaten sen şöylesin böylesin diye küçümseme ve aşağılama ile başlama; her türlü açığını kollayıp yüzüne vurma; maddi olarak her türlü kullanıp sonrasında yaptığım tüm fedakarlıkları küçümseyip görevinmiş gibi davranma, kardeşlerin arasını açma fitne fesat sokma, bire bin koyarak laf getirip götürme vb Artık nasıl bir şahsiyet siz hayal edin kendisini... Nasıl olmalı bilmiyorum onu ama, bence bazı insanlar asla anne baba olmamalı net... Aileden ve anneden sağlıklı sevgi ihtiyacını karşılayamadığı ve sevgi depolarını dolduramadığı için ilişkilerde hep bir hoyratlık, hep bir güvensiz bağlanma yaşıyor böyle insanlar. Hep yanlış insanı seçiyorlar, İlişki kurdukları insanlarda en ufak bir sevgi gördüklerinde kaybetmemek için çok büyük fedakarlıklar yapıp karşısındaki insanın gözünde değersizleşebiliyorlar. Olur da ondan yıllar boyunca davranışlarının bir kısmı da olsa içsel olarak almışımdır diye anne olmayı bile istemedim hiç... Bunlar ailelerimizin bize yapmış olduğu kötülüklerin o kadar az bir kısmı ki, tabiri caizse, sadece buz dağının görünen kısmı... Bu yazımı okuyan çocuk sahibi olmayı düşünen evli çiftler, yada çocuk sahibi olan ebeveynler, Lütfen sadece çocuğum var demek için dünyaya getirmeyin onları. Onlara güzel ve sağlıklı bir aile ortamı, sıcacık sevgi dolu bir yuva sağlayıp tüm sorumluluklarını üstlenebilecekseniz eğer, çocuk sahibi olmayı düşünün ve dünyaya getirin. Yani kısacası Yapabileceğiniz kadar değil bakabileceğiniz kadar çocuk sahibi olun Sevgili Tuna Tümer, videolarınız benim için ilaç gibi, şifa niyetine izliyorum :) Bu güzel konuları anlatan dilinize, video çekimi için ayırdığınız süreden dolayı emeğinize, karşısındaki insanlara bir şeyler anlatabilmek onların iç dünyasını aydınlatabilmek için böylesine güzel bir şeye vesile olmak için çabalayan yüreğinize sağlık ...

Onlara göre karnımız tok, sırtımız pekti. Fakat ilgi ve alaka sıfırdı. Ne verilirse o yenmek, ne alınırsa o giyilmek zorundaydı. Sanki bir hayvan gibiydim. Bol yem var, su var, yattığım yer temiz ve sıcaktı. Saygısız ve sevgisiz bir ailede büyüdüm ben... Uzak durulması gereken bir yerdi gözümde. Belki de bu yüzden lise 1'den itibaren öğrenci yurtlarında kalmayı seçtim. Üniversite için bilerek uzak şehirleri yazdım tercihlerimde. Her tatilde elimden geldiğince az kalırdım ailemin yanında. Çünkü ordaki oksijen hemen bitiyor, nefes alamıyordum. Annem babam her gün tartışır, bağırma çağırma sesleri dışardan duyulurdu. Daha çok arkadaş gezmeleri yapardım ya da aileme söylemeden çalışırdım bir yerlerde. Başıma gelen herhangi iyi veya kötü hadiseden hiç bir zaman haberleri olmadı. Ne ben söyleme gereği duyardım ne de onlar merak ederdi. Çünkü kimseye muhtaç değildim. Öyleyse bir problem de yoktu. 2010 yılında ise daha da uzaklaşmak istedim ve kendimi yurtdışında buldum. Ailemi en son 2012'de ziyaret ettim. Zehir gibi bir tatildi ve geldiğime çok pişman olmuştum. Ayda yılda bir telefondan görüşürdük. Neredeyse her telefon görüşmesi görüntüsüz olurdu. Bu yaz tatiline dek Türkiye'ye bilerek dönmedim. Çünkü kendi yuvamı kurmuş, işinde gücünde çok mutlu bir yaşam sürüyordum. Bu yaz tatilinde eşim ve ikizlerimle tekrar geldik ve 4 gece 5 gün zor dayanabildim. Haberleri yoktu bir yuvam olduğundan ve onları ziyaret edeceğimizden. Size bir takı takalım dediler. Kesinlikle kabul etmeyeceğimi söyledim ve onları vazgeçirdim. Ne yemek istersiniz onu yapalım dediler. Ne pişirse onu yeriz dedik ve sadece 1 akşam yemeğini birlikte yedik. Onun dışında sabahtan akşama kadar dışarda yiyor, geziyor ve alışveriş yapıyorduk. Bunun 2 gününe annem ve babam da katıldı. Bu arada annem ve babam halen tartışıyordu. Bu halinizi bize yansıtmayın, eşim ve torunlarınız için bunu sizden rica ediyorum diye uyarımı yaptım ve neyse ki ricam kabul gördü. Kirlilerimizi bile çaktırmadan dışarda kuru temizlemeciye veriyorduk. Banyo yaparken kendi havlumuzu ve hatta şampuanımızı kullanıyorduk. Tepeden tırnağa buz gibiydim. Onlara karşı hiçbir şey hissetmiyordum. Ne sevgi, ne özlem... Hatta nefret bile etmiyordum. Sanki herhangi biri gibilerdi. Bu son ziyaretimde anneme sarılmak o kadar zor geldi ki tarif edemem. Babama sarılmak zaten imkansız. Biliyorum ki onların hiçbir suçu yok. Çünkü onlar da öyle görmüştü ve ellerinden bu kadar geliyordu. Yani ellerinden gelenin en iyisini yapmışlardı. Keşke demeyi sevmem ama isterdim ki anne babalarımız çocuklarını sevgi ve saygıyla büyütsün, eğitimli olsun... En azından biz kendi çocuklarımızı "biz böyle gördük", "bizim zamanımızda şöyleydi böyleydi" olarak değil, bütün kalbimizle sevgimizle her zaman onların yanında olduğumuzu hissettirerek yetiştirelim. O zaman dünya çok daha farklı ve çok daha mutlu insanların yaşadığı bir yer olacaktır.

Her videonun özellikle de aile konuları ile ilgili videoların altındaki yorumları okuyorum.benden daha kötülerini ya da benim yaşadıklarımın Bi tık altını yaşayan insanları görüyorum...hepsi için çok üzgünüm.hem kendimin hem bu kardeşlerimin tez zamanda şifalanmasını diliyorum.tekamül ne kadar da sancılı...

Sanirim bazen kendime söylerken bile zorlandığım, utandığım bir durum . Ben kendi ailemle bir araya gelemiyorum . Özlem dediğimiz o duyguyu çok uzun zamandır onlara karşı kaybettim . Ama uzaktan sevebiliyorum . Yani konuşmadan ,görüşmeden onları sevebiliyorum . Lâkin yan yana geldimmi işler değişiyor . Ve şunu fark ettim onlarla çözemediğim bu durum yüzünden kendi hayatımın diğer yaşantılarında da hep biseyler kötü gidiyor. Yani korktuğum yaşantı ve insanlardan kaçtıkça yine aynı insan ve yaşattıkları aynı şeyler tekrar edip duruyo. Çoğu kez çıkmazda hissediyorum . Yorgun ve çaresiz hissediyorum

Üniversite sınavına hazırlanan çalışan aynı zamanda ev işlerini yapan , çekip çeviren 18 yaşında bir genç kız ve babası kardeşlerine ve kendine psikolojik ve fiziksel şiddet uygulayan bir evin içindeyim sosyal hayatım sıfır,her gün bir cehennem gjbi yaşıyorum hayatımı zehir eden bir babam var ve sırf kendi ayaklarımın üzerinde durmak için sabah erkenden kalıp ders çalışıyorum Allah'ım herkesin yaşadıklarıni biliyor görüyor Rabbim inşallah beni bu evden bu durumdan da en kısa zamanda kurtarır 😢😢😢😢

Anne ve babanın savaşının ortasında kalan ve çok sancılı bir çocukluk gençlik yaşayan akâbinde evden kurtulmak için evlenen ve 20 yıl acı ile yaşayan 58 yaşında içindeki çocuk halâ ağlayan bir insanım. Ağır hakaretler ve şiddet ile büyüyen ama sevmeyi zor da olsa öğrenen bir insanım. Oysa çok daha güzel geçebilirdi 58 yıl. 😪😔

Annem beni 1.5 yaşındayken terketmiş yani babamı ve beni. O günden sonra, evlenene kadar beni bir kez olsun ne görmeye geldi nede aradı. Elimde bir resmi bile yoktu. Babamsa anneme olan öfkesiyle ve üvey annemin dolduruşlarıyla bana hep şiddet uyguladı bedensel ve ruhsal. Şiddet dediysem öyle tokat filan değil ha. Elimi kolumu bağlar odunla kendinden geçene kadar döverdi. Her neyse beni Kur'an kursuna gönderdi babam orada hocalar ne olursa olsun anneye babaya offf bile demiyeceksiniz. Sırtınıza alıp Kabe'de tavaf etseniz hakkını ödeyemezsiniz gibi. İşte bu yüzden ben onlara her zaman merhametle yaklaştım. Fakat her ikisininde narsist birey olduğunu 33 yaşında anladım. Annemi 17 yaşında buldum. İlk başta ağladı filan duygu sömürüsü tabi. Sonra gerçek yüzü çıktı. Meğer o beni zerre sevmemiş. Sadece kendini düşünmüş kendi için yaşamış. Sanırsınız o beni değilde, ben onu terketmişim gibi kin nefret dolu bana. 33 yaşıma kadar onun kaprislerini çektim. Sonra baktım ki artık vucut kaldırmıyor hergün başka bir hastalık yakama yapışıyor annemde babamda hiç bir şey yok olan bana oluyor. Ve şöyle dedim kendime. Allah'ın, öff bile demeyin diye emrettiği anne baba bunlar değil. Meltem sen yanlış insanlara saygı ve merhamet gösteriyorsun ikisinide sildim. Çünkü bende anneyim ve çocuklarıma ayıracak enerjim kalmıyordu onlara üzülüp ağlamaktan. Bütün yüklerimden kurtuldum şuan evlatlarımla çok rahatım😊

Ailemi çok sevdim babam kuçağına almazdı ama çok sevdiğini bilirdim eski adam tabii.. Hep yük annemdeydi çok fedakar bir kadındı ama ne zamanki üzerime çok yük yükledi kardeşlerim annem hep para ver ver ve soğudum kardeşlerindemden.. Herseyi görev olarak yaptım hep yardım ettim bir gün karşıma geçip yapmasaydın dedi kardeşim. Şimdi iki kardeşim annem öldü çok güzel baktım anneme... Bir kardeşimle küsüm. Annem ölmeden önce Dediki bana hakkını helal et kızım sen bana benim sana baktığımdan daha güzel baktın bu bana yetti. Evet hepsinden soğudum ve kimseyi kaybetmişim gibi hissetmiyorum artıkkurtuldum. Şimdi çok mutluyum ve çok sevmemeyi, çok vermemeyi vereceksemde tanımadığım insanlara yardım etmeye çalışıyorum. Kimseyi koşulsuz sevmemek lazım maalesef sevgiye menfaat giriyor. Teşekkürler Tuna bey.

Hocam okadar basit değil. Hicbir güneş ısıtmıyor insani. Ihmal edilmiş çocuk, yada duygusal yoksunluk yaşamış kötü muamele görmüş, 40 yaşına gelse de bir tarafı yıkık ve acılıdır. Kendimden biliyorum.

Bu videoyu ağlayarak izleyen tüm arkadaşlara ve dertlerimizi dile getirip yüreğimize dokunan hocamıza selam olsun

Şiddet yanlısı bir baba ve sevgisini hiç belli etmeyen bir annenin çocuğu olarak anne babama hiç sarılamıyorum. Onların da beni sevdiğini sanmıyorum. Yıllardır kabul görmemiş bir insanım. Hatalarım dan dolayı şu anda Dışlanmış durumdayım. Hayat bazı insanlara çok acı.

"Annem/babam neden bu kadar duygusuz, nasıl bu kadar anlayışdız ve ilgisiz olabiliyor!!!?" gibi serzenişlerle insan uzak, soğuk, ayrı hissedebiliyor ebeveynlerinden. Bu soğuma çoğu insana tuhaf geliyor dediniz ya, ben de tam tersi şaşırırdım: hiç istemediği bir şeyi sırf ailesi istiyor diye yapan evlatlar görünce, veya ana babasını hiç eleştiremeyenleri görünce. Artık hayatımdaki her şey benden ötürü, benim içimden, benim için 😊 Bol aydınlık, farkındalık ve şifa diliyorum isteyen herkese

Sevgili Hocam ben babamı hiç sevemedim çocukluğumdan bu yana ben üçüncü sınıftayken. Aile çatırdadı Öyleki darmadağın olduk. Şuan 45 yaşında iki yetişkin çocuk annesi olarak. Hala bir yanım burum. 😞

Yalnizca tek bir sey isterdim. Ben evet bir aile içinde büyüdüm ama hic o ailenin icine dahil olamadım çokça dahil olmaya çalıştım orası ayrı. Tek isteğim Güzel bir aile kurmak, iyi bir hayat arkadaşım olsun mesela beni anlasın, dinlesin, bana değer versin birbirimizi çok sevelim. Bir kızım ve bir oğlum olsun mesela. Ikisinide gözüm gibi bakayım ben cok zor şeyler yaşadım ve ailemden nasil ebeveyn olunmaz onu öğrendim. Çok iyi bir anne olayım. Çocuğum gece yorgani kafasina cekip ağlamasın mesela, yalnız hissetmesin bana her şeyi anlatabilecek kadar güvensin. Annem bana kızar, bağırır demesin annem benim arkamda durur desin. Mutlu aile tablom olsun, öyle mutlu olayım ki geçmiş silinsin hafızamdan yeni bir sayfa açayım. Her şeyden çok isterdim.

Soğudum! İlk zamanlar çok çok öfkeliydim aileme karşı. Yüzlerini görmek istemiyordum bana karşı çok haksızlıkları oldu affedemem diyordum. Yaşamın getirdiği ve benim de öğrendiğim bir şey oldu affedemedim.. Ama, onları konumlandırdım her şeye rağmen onlar benim ailem dedim ben onlardan yaşam buldum dedim. Onlara karşı nefret duymasam da artık nötrlendim gibi.

Annemden nefret ediyorum. Defalarca yüzüne "Keşke babam yaşasaydı da sen ölseydin!" dedim. Aslında ikisinin de ölü durumda olması bana daha çok huzur verirdi.

Hmm eklemek isterim ki bu ait olamama yuzunden daimi bi doldurulamayan bosluk hissiniz oluyo.. inanin hic keyifli ya da tercih edilesi bisey degil.. tum dunya sizinle olsa bazen kendinizi kolu kanadi kirilmis kimseniz yokmus gbi yapayalniz gbi hissediyorsunuz. Dikkat yalniz degilken ve olmadigini bilirken icinizdeki bi histen bahsediyorum.. herkes bunu hisseder evet ama yalniz olmadiginin bilincindeyken bunu hissetmek kucuk bi nüansla ayriliyor o herkesin hissettiklerinden..

Kendimi korumak amacıyla anne ve kardeşlerimden uzak durmaya çalisiyorum. Yıllarca ebeveynlerime ve kardeslarime ebeveynlik yapmışim. Artik benim enerjim yetmiyor deyince herşey karısti . Tek ebeveyn olarak yalnız başıma cocuk yetiştirme zorluğunu görmelerinden vazgectim, bir de yuklenmeler ağır geliyor. Ebeveynlerin evlatlarina karşi farklı davranmaları da acitiyor insanı..Uzaklık bana iyi geliyor. Kendimi kendimden koruyorum. Aşırı sorumluluk duygusu verilince kırmak zaman alıyor.

yıllarca vizyonumu kısıtlayan bir ailede yetiştim şimdi vizyonumu genişletmek için evden ayrılma kararı aldım.

Annem dediğim kadının ne kendine ne de bana faydası dokundu... Ben onun kurtarıcısı olmaya çalıştım, kendimi hep onun mutsuzluğundan sorumlu tuttum, suçluluk duygusundan hep diken üstünde yaşadım ben... kendisi mükemmeliyetçi ve sürekli her şeyden şikayet eden bir insan... ona o kadar vermeye çalıştım ki, ona o kadar annelik yaptım ki, artık ona tek bir kelime dahi söylemek gelmiyor içinden... bana verdiği en büyük zarar ise gaslighting dediğimiz olaydı..benim ve kendisinin duygularını düşüncelerimi inkar etti, saptırdı, alay etti...Ben annemi seviyor muyum emin değilim.. Ben kendine yetebilen, yapabildiği kadarıyla yetinen, kendisini seven, değer veren, kendi cüzi iradesinden başka bir şeyi kontrol etmeye çalışmayan, çevresine şükürle bakabilen, anın tadını çıkarabilen bir anne olmak istiyorum...

Anne babam tuhaflar.Annemin bu hayatta en sevdiği şey babam ama babam da en çok kendi nefsini seviyor bu ailede büyüdüm ve hala yaşamaya çalışıyorum.

eger anne baba sizi evlat olarak gormuyorsa onlardan sogumak bir yana zaten icinizde sevgi kalmiyor. hep icinizde hasret kaliyor. anne sizi hizmetkar baba sizi kendisine borrclu goruyorsa ihtiyaciniz varken sizi bir kenara defalarca ittilerse ve sizi sadece cikarlari icin kullaniyorlarsa sogumak cok hafif kaliyor bence...

Gözlerimin dolmasını engelleyemeden izlediğim mükemmel bir video olmuş, dedikleriniz o kadar doğru ki, sevmeyi ve sevilmeyi unutmuş kendini arıyan aileden sürekli dışlanan, ailenin günah elçisi olmuş durumdayım ne onlarla yaşıyabiliyorum nede kendi hayatımı yaşayabiliyorum sıkışmış durumdayım. Annemi sevmiyorum ama aşırı bağlıyım, babamı sevmiyorum ama bağlı tutulmaya çalışılıyorum zorla, insanın kendi annesine babasına zorla sarılması ve sarıldığında nefret mi sevgi mi hissetmeliyim yada hem sarılma ihtiyacın oluyor ama sarılıncada tiksinme sevememe kabul edememe hissi çok zor ve aşılması güç ne yazık ki böyle aileler de var.

Ben yetiskinliklerinde bile çocuk gibi davranıp beni ve kardeşimi daha küçük yaşlardan sanki onlarin ebeveyinleriymisiz gibi davranmak zorunda bırakmış sorunlu bir aileni çocuğuyum. 25 yaşındayım ve çok yoruldum. Normal bir ailem olsun, herkes birbirine sevgiyle baksın, güzel konuşsun, onalari görmek için can atayım çok isterdim.. o kadar çok isterdim ki.. Nerede mutlu, gülen, birbirine saygılı bir aile görsem o gece ağlamaktan uyuyamıyorum ,ki diğer gecelerim de ağlayarak uyumakla geciyor. Artık bu duygusuzluk anlamsızlık hissi bitsin ; henüz 25 yaşımdayken 80 hissediyor hissi bitsin istiyorum. çok yoruldum..

Yetişkin olduğumuzda aileden ayrışmamız gerekiyor. Duygusal kişiliğimizin gelişmesi adına. Benim annem halâ ablan salak sen fazla akıllısın ikinizde normal değilsiniz diyor bu sözlere maruz kalmamak adına ayrışmak şart. Aileyi kutsallaştırmamak lâzım

İkisi de beni çok yordu(manevi/ duygusal olarak)Onların iç çekişmelerini sürekli biz yaşadık.Büyüdük; yaşadığım stres fiziksel olarak hastalığıma sebep oldu.Hala düzelmediler.Onlarin idare etmesi gereken şeyleri hep biz en çok da ben üstlendim.Hic ders alma yok.Uzaktayim.Hayatimin en önemli dönüm noktasındayım" Destek olalım/telafi edelim. "demek yerine onlara her merhamet edip,saygı ve sevgi gösterdiğimde bunu kullandılar.Acimadan kendi hırslarını ,keyiflerini düşündüler .Artık isteseler de yüzümüzü göremezler.23/07/2022

Sanki kimsem yok gibi duygularımı hissetmiyorum

Biz çoçuklugumuzda gençliğimizde, anne babalarımızın sevgi şefkat görmedik. Hiç bir zaman zaman ailemden yana kendimi değerli hissetmedim. Sırası geldi annemin b

Bence herkes anne baba olcak diye bı sart yok..İnsan kendini önce bı tanımalı ..Ondan sonra karar vermeli

soğuma dediği aslında yabancılaşma, kişinin kendine yabancılaşması ve öznel izolasyon.

Annem ve kardeşim kendi çözmesi gereken sorunlarını, benim üzerime yıkınca onlardan soğuduğumu fark ettim. Ben sadece kendi sorunlarım ile uğraşmak istiyorum

41 yasindayim. Anneme babama hic sarilamadim. Opemedim. Seni seviyorum diyemedim. Soylerken yutkunamadim bile simdi. Ne kdr aciymis. Yillar gectikce yuzlesiyorum heran. Duzeltilemez bir eksiklik. Anne olunca daha farkli bakmak zorundaydim annelige. Bir kizim var. Ona yasayamadiklarimi, sevgimi sonsuz vermek istiyorum. Anne baba ilsikisi cocuklarda derin yaralar aciyor ne yazikki . Bozulmussa evlilik devam etmemeli. Cocuklara olan oluyor... cok guzel bir noktaya deginmissiniz. Hatalarimizla yuzlesiyoruz sayenizde.Tesekkur ederim. Iyiki varsiniz hocam. Sevgiler..

Ne kadar doğru sevgili Tuna Tüner 👏buz gibiyim aile me karşı özellikle Anne Babama😔saygısızlık etmiyor kalplerini kırmamaya özen gösteriyorum ama içimden gelmiyor aramak yada ziyaretilerine gitmek.bazen çok sorguluyorum kendimi ne yapmam gerektiğini de bilmiyorum. Lütfen bununla ilgili de bir video çekermisiniz? Sizi seviyorum 🙏💜🍀

Video bitmesin diye sürekli dakikayı kontrol ediyorum. O kadar güzel konular işliyorsunuz ki💖💖💖

Evet hocam. Ben 26 yasimda ailemle yaşıyorum. Annemle anlasamyorum artık son zamanlar.son zamanlar dedim çünkü bu huyları önceden de vardı ama ben onun yandaşı olduğum için yani ne derse evet dediğim için dogruyu yanlisi göremediğim icin beni seviyordu sonra biseylerin farkina varıp nie böyle konusuyon ayıp degilmi dedikce yada millete bizi rezil etme artık bağırma küfretme bize dedikce iyice coştu bana elinden gelse dövecek kovacak evden.kavgasi sadece bana olsa hocam babama da öyle kötü laflar ediyor ki . sonra bisey olmamış gibi yüzümüze bakıyo ama benim onun yüzüne bakacak halim kalmadı. Huzurum kalmadi artik evde hocam..oyle sogudum ki 1 yildir nerdeyse boyleyiz. Aile icinde bizi surekli birbirimize kotuluyor kavga çıkartıyor beni babama düşman etti 1 yıl konuşmadım babamla. Sonra yanlis yaptığımi beni dolduran annem olduğunu kavrayınca baristim babamla onu bile kıskandı artik o derece. Hani derler ya nasıl şirret bi annem var artik anne bile demek gelmiyo icimden onunla iki cift soz bile etmek istemiyorum. Keske boyle cahil ve rezil bi annem olmasaydi diyorum kendimee. 😐

Ben her ikisinden de nefret ediyorum. Benim üzerimden oğullarına yıllarca peşkeş çektiler. Anneme tapu emanet ettim vermiyor babamla ortak araba aldım satıp parasını vermedi. Ve mahkemeye verdim. 80 yaşında insanlar yalan ifade verdiler. Hastaneye düştüklerinde beni aradıklarında paranızı gömdüğünü oğlunuz baksın diye haber yolluyorum. Üstelik ikisi de eğitimci. Rezalet. Bunlar nasıl afffedilebilir ki?

Tuna hocam annem ve babam beni bi tarikatta büyüttüler. Her türlü istismara sistematik bi şekilde maruz kaldım, her türlü boku pisliği gördüm, envai çeşit işkenceye maruz bırakıldım. Eve yansıdığı kadarına babam bi reaksiyon alıyormuş gibi yapıp okulun / yurdun / dershanenin idarî görevlileriyle konuşup durumu kotarmaya, orta yol bulmaya çalışıyordu. Annem ise bi-güne-bi-gün benim imdat çığlıklarımı duymadı. Şu an üniversitedeyim, 5. senem, 2020 Aralık’ından beri rehabilite olmak ve iyileşmek için psikoterapiye gitmekteyim. Karmaşık-TSSB, kaçıngan kişilik bozukluğu, ve derealizasyon-depersonalizasyon ayrışması oluşmuş bende. Akranlarımla bağ kuramıyor, karşı cinsin gözünün içine bakarak konuşamıyorum (ki bu genelde sapıkmışım gibi anlaşılmakta), üstüne üstlük zangır zamgır titreme atakları geçiriyorum. Bunların tek sorumlusu anne ve babamın ısrar ısrar ısrarla beyinlerini kullanmayıp benim adıma beni derinden etkileyen yapyanlış kararlar vermeleri. Şimdi size soruyorum hocam, böyle anne babanın cehennemin dibine kadar yolu yok mu? Yani bana hiçbişey katmamış, aksine benden çocukluğumu, ergenliğimi çalmış, ve günümüzde de mutlu bi hayat yaşayamamamın yegane kaynakları. Hayatımın geri kalan bilmem kaç senesini daha iyileşmeye çalışıp rehabilite olarak heba edeceğim ve hayatı kaçırmış olacağım günün sonunda. İkisine de zerre kadar güvenmiyor, ve bi gıdım sevgi & saygımın bile kalıp-kalmadığından şüphe ediyorum. Eğer onları affedersem evren ileriki hayatımda onlar gibi beyin yoksunu insanları karşıma çıkartır, bundan dolayı asla affetmeyeceğim. Ne bok yiyorlarsa yesinler ama benim özel hayatımda hiçbir zaman yerleri olmayacak bu o.ç. iki yaratığın. Kim ne derse desin, ölümlü dünyaymış, bana ne. Çok da fifi. Gebersinler, bi damla göz yaşı dökersem namerdim.

Merhaba 🙏🏻 Ben ailemin üçüncü çocuğu olarak dünyaya geldim. Annem hamile olduğunu bilmeden yüksek antibiyotik verilmiş. Çok şükür sağlıklı doğdum. 16 yaşındayken annem seni istemiyorduk. dedi. Liseyi aynı şehirde farklı yerlerde kaldık. 4 sene boyunca görmeye bile gelmediler. Lisemin pansiyonunda kaldım. Mezuniyetimin sonunda anneme şiddeti yüzünden ortalarında kaldım. Babamla bir mahkememiz oldu. Babam annemi aldatmış. Bütün suçlusu 3 evlat olarak bizmişiz. Piskolojik baskı, sözlü şiddet, birey olarak kabul etmeme söz konusu. Bu mahkemeden sonra babamdan adımı duymadım. Çok sözlü şiddeti oldu. Mezuniyetimi göremedi. Annem, babamla ayrılmadı. Kanser atlattı. Üniversiteden sonrasında evlendim. Ve hep hayatıma müdahale etme üzerine baskıları mevcut.Annem, babamla beni hiç paylaşamadı. Babamında gözü hep dışaydı. O kadar zor bir çocukluk geçirdik ki. Hala evlat olarak bize sarıyorlar. Müzik öğretmeni olmak üzereyim. Beni insanlara karşı kötülüyorlar. Mutlu olmak değil de hep bir açık arayıp, etrafımızdaki herkese şikayet ediyor. Beni zor durumda bırakıyor. Eşim ve ailesi anlayışlı olmasa konuşmaları mümkün değil. Annem ve babamdan çok soğudum. Sevgi hissedememek çok zor. Benim konuşmama engel oluyorlar. Annem, din üzerine yanlış bilgilerle diretiyor. 5 vakit namaz kılıyor. Kimseye karşı saygısı yok. 3 evladın da zulm ediyorlar. Babamla her tartışmasında 3 haneyi huzursuz ediyorlar. Babamı kötüleyip, uzaklaştırdı. Ayrılmıyorlar. Ayrıda kalamıyorlar. Geçmişlerini unutamayıp suçluluk duygularını üzerimizde bize yük ettiler. Anneme sarılmak istemiyorum. Babamlada konuşmak istemiyorum. İnatla beni görmek üzerimden geçinmek istiyorlar. Beni hep suçladı. İnsanlara babamı kötüledi. İkisi de hizmetçi gibi ayağına hizmet istiyorlar. Yemek yerken kendi yiyor bana yemek yedirtmiyor. O eksik bu kötü kalk getir. Gibi baskıları var. Mucize olarak doğdum. Ama hiç kıymetimi bilmediler. Bağımı kopartmadım. Ama böyle de çok zarar görüyorum. Çok hastayım. Ve her geçen gün baş ağrım artıyor. Eşim çok iyi niyetli biri onunla mutlu oluyorum. Kendimi çok eksik hissediyorum. Nasıl atlatabilirim?

Tuna hocam siz bir tanesiniz, ne güzel bir konu seçmişsiniz yine. Anneniz sizi iyi ki doğurmuş! 😊

Çocuklar önce anne babalarını severek başlar zamanla yargılarlar. Nadiren affeder yada hiç affetmezler Oscar Wilde

Cevap veriyorum; Çok kırılırsanız soğursunuz😢 yine muhteşem bir konu Tuna hocam müthişsiniz 🙏🏻❤️ tesekkürler

İçindeki çocuk yaralı mı videonuzla başlamıştım gözlerim yaşlı gögsüm sıkışık halde birkaç videonuzu daha sırasıyla oynatarak buraya kadar gelmişim. 35 yaşında kendi çocukluğumla yüzleştim, aileinin en büyük kızı olarak anlattıklarınızın hepsini eksiksiz yaşamışım hocam ve yıllardır işi bahane ederek ailemden uzaklaşmaya çalışsamda hep geri döndürdü hayat, gitmek istiyorum gidemiyorum, sevdiğim bir işi yapayım diyorum neyi sevdiğimi bilmiyorum, aynı evin içinde kendimi içgüdüsel olarak onlardan korumaya çalıştığımı farkettim, mesafe koymaya çalışıyorum yine işleri düşüp geldiklerinde büyüklük bende kalsın diyorum yine yardımlarına koşuyorum nasıl bir sınavın içindeyim bilmiyorum hocam, bi de siz resmen benim yaşadıklarımı anlatınca dondum kaldım. Ben bu aileden işimi gücümü kurup nasıl koparacağım bu bağı bilmiyorum kafam durmuş durumda. Evden her uzaklaştığımda annem ya bi sorun çıkarıyor, ya aramadığım için duygu sömürüsü yapıyor. İnanın içimden gelmiyor, bir an bile aklıma düşmüyor Allah biliyor, her defasında kaçıp gitmek istiyorum ama her kaçışımda tekrar geri dönüyorum sanki burada daha sınavım bitmemiş gibi. Ne işlerim yolunda gidiyor ne ilişkilerim, sınavsa ne zaman bitecek bu bilmiyorum Allah yardımcımız olsun. Tutamadım kendimi siz yazın diyince yazdım, belki okuma fırsatınız bile olmayabilir biraz uzun oldu sanırım kusuruma bakmayın. Teşekkür ederim çocukluğumla yüzleşmeme vesile olduğunuz için🙏

49 yasindayim, sorunlarimin kaynagini simdi buldum, cok cok tessekür ediyorum, saglik ve basarilar diliyorum...

Ailede anne ve baba çok önemli.bu ikisi iyi anlaşırsa çocuklarda mutlu oluyor.anne ve baba tatlı dilli olur ve çocuklarına bu evin bireyi gibi davranırsa o çocuk anne ve babayı çok seviyor.

Bence bazı anne babalara görüşmemek doğru koltuklara oturmak için ilk şart... Annelik ve babalık çocuğun mülkiyetini almak demek değildir.

Bu videoyu izleyince anladim ki cocuklugu ve gencligi iyi gecmemis biri ilerde çok başarılı olamiyor. Ben annesi ile iliskisi kotu bir cocukluk dönemi Yaşamis biriyim. Şuan da hayatım çok ta iyi gitmiyor. Anladim ki cocukluguma donup bazi seyleri kabullenmek şimdi yı daha iyi yasmamami saglayacak.

Şuan çoğu insanın içerisinde olduğu bir durum bence bu. Öncelikle ben de şuan aileme karşı biraz soğukluk yaşıyorum. Onların şuanda bana açıkçası yaptığı birşey yok fakat çocukluğum bana zehir gibi geliyor bu yüzden soğukluk yaşıyorum. Kalabalık bir ailede yetiştim. Büyük dedeler, babaanneler vardı. Ailem çiftçilik yapıyor. İlk çocuğum. Babam, dedem ve babaannemden şok şikayetçiydi. Onlarda babamın üzerine çok geliyorlardı. Biz hep onların çatışmaları kavgaları, babamın hayattan bezmişliği arasında yetiştik. İlk çocuk olarak piyango da en çok bana vurdu. Babamın benimle hep bi derdi vardı. Dışarda gezme, süslenme, zararlı beslenme, güzel konuş, güzel otur-kalk vs. vs. Babama sevgiyle sarıldığımı, sevgiyle tatlılıkla sohbet ettiğimi hatırlamıyorum. Psikolojık olarak çok şiddet vardı evde. Çok yorucuydu. Yetişene kadar suçlu benmişim gibi hissettim ve babama hep yardımcı olmak için yıllarca dil döktüm. Şuansa babamın tatlı sözleri, iyi halleri bana hiç inandırıcı gelmiyor. Bunun oda farkında. Elimden geldiğince bu durumumla baş etmeye çalışıyorum. Onların benim ailem olduğunu bunlar yaşanması gerekiyormuş ki olmuş diyorum. Belki zaman iyi gelir..

Narsis bi anneden büyütüldüm ve karşıma narsis insanların neden sürekli çıktığını anladım

annem ve babam asla evlenmemesi gereken iki karakter. ben ikisinden de soğudum üniversiteden eve geldiğimde geri dönmek için gün sayıyorum ve annem sıksık odama gelip tüm yapmacıklığıyla herkes beni seviyor sen sevmiyorsun der keşke bana da o herkese davrandığı gibi davransa.. erkek kardeşime ve kuzenlerime karşı koruyucu melek adeta bana ise anksiyete depresyon kaynağı...

Ne zaman sizi izlesem her zaman ağlıyorum içimde iyilestiremedigim ne kadar çok birikmislik var

Anneyi özlemenin nasil bir duygu oldugunu bilmiyorum. Özlemiyorum hissetmiyorum.anneme karsi duyularım yok olmus sanki. Dayak öfke küfür şiddetli mobbing maksimum psikolojik baski ile büyüdük. Narsistti. Öfke kontrolü bozuktu. Ölmeyi istememe tek sebebimdi. Uzun yillardir görüsmüyor ve onun icin üzülüyorum cünki yüreği kör.

baba ve anne tarafından diğer kardeşlere pozitif ayrımcılık yapılması çok saçma bir durum.mesela sürekli beni başarısızlıkları gibi yâd ediyorlar, herhangi bir konuda negatif bir sohbet geçse hemen benim ismim anılıyor ben ne yaptım bilmiyorum fakat yakın zamanda bireysel evime çıkacağıma adım kadar eminim bu insanlarla bağlarımı koparmak istiyorum

Sekiz yaşımdan beri yaklaşık 28 senedir annemi sevmiyorum.babamı da sevdiğim söylenemez.sebebi de bende açtıkları yaralar.annemden tiksiniyorum hatta.çok iki yüzlü ve yalancı bir insan.ben aksine çok açık söZlü ve Mert biriyim.aynısını yaparsınız demiştiniz videoda aksine yapmıyorum.anne sevgisi içimde çocukluğumdan beri yok.ama evladımı çok seviyorum.ama gerçek şu ki anne olmayı hiçbir yaşımda istememiştim.istemeden gebe kaldım ve anne oldum.anne olmak istemeyişimin sebebi de annemdir diye düşünüyorum.beni tanıyanlar ve sorunları az çok bilenler annemin üvey annem olduğundan şüphelendiler ve bunu bana söylediler defalarca.evli olduğum insan da aynı şekilde düşündü.anne sevgisi görmeyen biri olarak evladımı çok seviyorum.hatalarım var fakat sevgim büyük çok şükür ki..

Bana yaşam verdiler diye onlara borçlu değilim. Çünkü bu, onların tercihiydi. Ben böyle bir tercihte bulunmadım. Sonra da beni canlı cenazeye çevirdiler! Neyin teşekkürü? İnceldiği yerden kopsun!

Ve bugün Ay'a ciksam neden marsa cıkmadın sen basarisizsin bisey olamadın der. Tatmini zordur kendi kriterlerini bulunca ancak o zaman huzura kavusuyorsun.. bi klise vardr parayla saadet olmaz basariyla da olmaz once sartlarini belireyip ona gore bi yol cizip bi noktaya gelince hala etrafinda da sevebilecegin ve seni seven birileri varsa mutlusundur. Genel olarak mutlusundur. Bazrn basarisiz olmak istersin ve bu da seni mutlu eder. Cunku insan olmayi hatirlatir. Yoksa hepimiz tanrilasmaya baslariz kusursuzluk arariz o mutsuzluktan cikamazsiniz..

Yaşadıklarım için değil, yaşayamadıklarım için kırgınım hepsi bu.

Video yayınlanalı 1 yılı geçmiş ama ben de anlatmak istedim Annem ve babam sinir hastasıydı. Babam daha doğduğum gün çok ağlıyorum diye kaldırıp atan tahammülsüz bir insan. Kendi psikolojik sorunları olduğunda asla kendi çözmez evde terör estirirdi. Bir kız kardeşim vardı ve bana göre daha sessiz bir kızdı ilkokul zamanlarında çok arkadaşı yoktu bense neşeli bir çocuktum. Babam bu yüzden hep kız kardeşime daha yakın davranır diye düşünürdüm. Şuan 18 yaşındayım ve kız kardeşimle aramda böyle bir fark olmamasına rağmen hala çok ciddi ayrım var(bana seni sevmiyorum sen şeftaysın diyor.). Bu konuları aştım aslında en az dert olanı bu diyebilirim. Annem babam gibi aniden sinirlenip çok döven değil yavaş yavaş öldüren cinstendi. Kardeşimle saçlarımızı bağlar ıslatıp hortumla döverdi, ayaklarımızı bağlar odunla altlarına vururdu(bunlar ortaokul ve ilkokul zamanında oluyor) yani minicik bir çocuğum en fazla ne yapmış olabilirim ki sana. Psikolojik olarak yaşadıklarım da hiç hoş değil. Neşeli ve mutlu olmamla alay etmeleri sürekli olgun ve bir kadın gibi davranmamı istediler. Bense çocukken sadece çocuk olmak istemiştim. Ortaokul boyunca ciddi mental çöküşler yaşadım intihar etme seviyesine geldim ama ailem bir de benimle mi uğraşacak diye çok kez vazgeçtim. 8.sınıfta teogdan yüksek puan almam için çok baskı yaptılar psikolojim çok bozuktu kollarımda derin jilet izleri vardı. Lise sınavından 450 puan aldım bir liseye gittim hayatım biraz daha normal gibi ama hala fiziksel şiddet görüyorum. Bazen kollarım morarıya omzuma dirsekleriyle vuruyor yazı yazamayacak kadar morartıp ağrıtıyor. Yks ye hazırlanıyorum zaten be adam dimi. D neyse ki 1 gün dinlenip diğer gün çalışmama devam ediyorum. Ailem ve kardeşlerim bana hep düşmandılar. Hasta oldum ölüyordum acıdan kardeşime bana bir ilaç getirir misim diyince arayamam bulamam demişti. Ve o hastalığı atlattığımda fiziksel sorunlar oluştu ciddi bir şekilde. Ailem hiçbir zaman maddi ve manevi destek vermedi bana. Ama ben dediğim gibi hala neşeli, huzurlu ve mutluyum. Belki de başka çarem yoktur :)

Bazen ölmelerini istiyorum. Ölürler bir ağlarsın,iki ağlarsın. Sonra hayatına kaldığın yerden devam edersin. Ve alışırsın. Bu böyledir. Keşke ölseler.

Aile küçükken bir aradayken aile oluyorsun herkes evlenince kendi ailesiyle ilgileniyor aile kavramı uzaklaşıyor malesef allah acılarını göstermesin

Fakat benim babam "tanrı baba" diye bi tabir var bilirsinz oyle bi karakter.. narsisizm bile az gelir.. annem tamamen onun icin yaratılmış bi uydu.. babamin bizi sevmesi için tıpkı din sorgulanamayacagi gbi onu sorgulamamamz gerekir. Ama o bizi surekli kendi kriterlerine ulasip ulasmamamiza gore yargilar kendi icinde ve bi cezaya karar verir. Kin ve nefret doludur. Tek bi hata yapma hakkin yoktur. Aslinda cok tabii seyler bile onun gozunde bi hata olabilir ve aciklama yapma hakkin da yoktur. Tamamen onun dusunce yapisina bagli hayatin. Eger en ufak bi kriterini saglayamazsan ya da sence ve hatta toplumca normal bisey bile onun icin bi hataysa sil bastan.. hemen afaroz edilirsin.. yani olmuyo hocam simdi sorgulamiyorum da bu benim hayatimin bi gercegi. Bi hastalikla yaşamayi ogrenmek gibi bununla yaşamayi ogreneceksin. Kendi ailesi dahil arkadaslari dahil herkese emirler verir itaat bekler uymayani da siler.. kisisellestirmemeye, olaylar karsisinda kendime bunlari hatirlatmaya calisoyorm sadece..

Aile hiçbirşeydir bendne size tavsiye ailesiz yaşayın ozaman daha rahat hayat yaşarsınız aileden bir b.ok olmaz heleki anne baba abi teyze gibi saçmalıklardan elimde imkan olsa hepsinin hayatını bitiririm

Hemde nasıl soğunur. İnsanın yaradılışı gereği özgür bir doğası var. Kimse bulaşmasın kararlarına saygı duysun istiyor. Benim kadar sabırlı sakin bir insanı bile çileden çıkardılar. Bıktım. Sağlıklı , uzun ömürlü zengin mutlu olsunlar kimseye muhtaç olmasınlar istediğim zaman görebileyim aramız iyi olsun ama benden uzak olsunlar . Yeter artık buda sabır.

Tuna hocam sevgiler😊 ben bu özlemsizlik sebebiyle yillar once psikologa, reiki uzmanina basvurup ben ozlemiyorum hic bir duygu hissetmiyorum demistim.. bana reiki hocam çok önemli bisey hatırlattı: aile köklerindir dedi. Kökü olmayan bi bitki çürür. Eninde sonunda çürür. Köklerimizi kabullenmeye çalıştık. Ayaklarımın altı ağrıdı. Inanılmaz ama öyle. Ki ben reiki masterım ama bu konularda kendimle çalışma yapmakta çok zorlandım. Hocam yıllar içinde bunu yendim tıpkı çocuklugumdaki o küçük kız gbi onlara sevgi ve özlem duydum.

Affetmiyorum ve bundan zerre kadar suçluluk duymuyorum. Tam tersi kafam rahat. Yanan bir evden kurtulmak gibi. Affetmek yanan eve geri dönüp iyileşmiş deriyi temelli yakıp zehirli dumanda boğulmak, kısacası heba olmak demek. Popüler görüşün aksine affetmemek ve nefret etmek böyle durumlarda çok yararlı ve huzur veriyor diye düşünüyorum kendi adıma. Anormal değilmiş. Bunca zaman baskılanmışım sadece. Şimdi ne hissetmem ve düşünmem gerektiğine kendim karar veriyorum. Nefret beni güçlü tutuyor ve ateşin kaynakları var olduğu sürece hep yanacak olan, öldüklerinde de külden ibaret olacak bir evden uzak kalmamı sağlıyor. Yanıyor da olsa bir evim var kafası bana uygun değil. Ölümü gösterip sıtmaya razı edilmek gibidir bu durum ki bence sürünmektense ölmek çok daha iyidir bence.

Evet bende sogudum benim.icin hayalkirikligi oldular.

Hocam Doğru Söylüyorsunuzda... Neden her hangi birinden gördüğümüz Olumsuz Hareket bizim parçamız Olsun yaaa...??, Gerçekten Anlayamadım gitti...! Ben Sarılmayı çok Seviyorum, Karşısaki İnsana Anneme babama Sarılıp Seni Seviyorum demeyi seviyorum ki bu çook önemli..! Fakat Annede babada bu Hareket hiç kolay değil.. Bırakın sarılmayı, Seni seviyorum Dediklerini hiç Duymadım...!O Neden benim bir parçam Olsun Hocam..? Evet herkes Sevgi İstiyor, Herkes Huzur Mutluluk Peşinde..! Fakat Alma verme Dengesinin Kimse Farkında Değil..!!!! Dengeyi Kuramadığınızda, Ve Hatta Hep Eleştirildiğinizde... O Aileden Uzaklaşırsınız..! Malesef, Zamanlada İçinizi Soğutursunuz Acıyarak...! Uzun Lafın kısası Hocam, Konu Uzun Vede Derin...😊 TEŞEKKÜR EDERİM... İYİKİ VARSINIZ...🙏 Sayğılar..💎🕊💎

Sogur arkadaşlar eşimle biz severek evlendik bitane çocuğumuz var işine geldiği zaman seviyo işine gelmediği zaman soğuyor bizden eve bile girmiyor çocuğunun sesini bile duymak istemiyor haliyle bende eşimden sogdum ve oğlum babasini bile bilmiyor çocuğundan kaçan babadan da baba olmaz tabiki

Hiç bir arama yapmamama rağmen günün anlam ve önemine istinaden karşıma çıktınız. Bana iyi geldiniz. İyi ki varsınız. Teşekkür ederim.

Bu kadar kötü bir sorun bu kadar güzel anlatilamazdi hocam... Emeğinize sağlık.

55 sene evli olup sizin yüzünüzden evli durduk diyip, bir bayram bile cocuklarına gün yüzü göstermeyen devamlı kavga eden ve sürtüşen ebeveynler… Keşke hiç üremeseniz.

Şiddetleri ve baba tacizi yaşamis biriyim,dayak yerken kan fiskirirdi yüzumden annem zevkle izlerdi,intikam besleyemedim onlar icin fedarlik ettim simdi hicbisey hissetmiyorum.

Harikasınız.ben öğretmenim.yıllardır yaşadiklarımı anlattinız .anlatacak birşeyim yok içımi okudunuz.nerden geldiniz.ne kadar doğru anlattınız.tek tesellim cozum onerisi sunduğunuz şeyi bende kendim bulmuştum.harikasıniz

Ayrıca sizi takdir ediyorum teşekkürler herşey için en önemlisi huzur için. çalışırken çok iyi geliyorsunuzu. Var olun

Ben hayatımda en değer verdiğim kişilerden artık o kadar soğudum ki nefes bile almak çok zor geliyor bana Ne yazık ki

Sevgili hocam başta ben olmak üzere Anneler ve öğretmenlerin esri bu günkü durum. Okumuyoruz, düşünmüyoruz. Gözlerine bakarak ellerine tutarak şefkatle yetiştirdiğimiz' de. Bu Ülke daha yaşanır olucak💐

O kadar sevgisiz büyütüldük ki anne-babadan çabuk soğuyoruz. Aramızdaki bağ çok zayıf oluyor.

Merhaba Tuna bey annem beni dogmami hiç istememiş ve düşürmek için çok uğraşmış ve bunu bana her kızdığında da söylerdi..52 yaşıma kadar bu istenmekte ve değersizlik duyguları ve anneme ve dolayısıyla babama kızgınlık duyguları ile başetmeye çalıştım ve bunları bana yaşatacak insanlar girdi hayatıma..son 1 yıldır içimde olan tüm duyguları aldım karşıma yüzleştim şimdi biraz daha rahat şimdi anne ve babama daha anlayışla bakabiliyorum..sevgiyle

Tam da nokta atışı bir video olmuş Sevgili Tuna hocam... Daha bugün babamla çok fena bir şekilde tartıştık, annem de haksız muamele görmeme rağmen babamdan yana davrandı... Ailedeki herkesin hırsını benden çıkarmaya çalıştığını düşünüyorum ne yazık ki... Bir de sanırım yıldızımız bir türlü barışmıyor, buna bir çözüm yolu var mı acaba?

Bence kimse sınırsız sevgi ile sevilecek diye bir kural yok istismar iyi niyeti kullanmak diye bir gerçek var... aile sevgili evlat hepsi için geçerli.. bi yıl önce asla diyecek bir kişi yazıyor bunu

Annemden yana şanslı biriyim.30 yaşında kaybettim kaybettikten 1 gün sonra ne yapçam şimdi herşeyim gitti dedim herkes olurmu baban var kardeşin var dedi annem gibi değiller onlar dediğimi hatırlıyorum ve 15 yıl içinde babamın ve kardeşimin bana yaşattıklarından dolayı o gün ne kadar doğru bir şey söylemişim. Kardeşimle 1 yıldır komple kopardım ipleri. Babamla da mesafe koydum çünkü artık üzülmeye doydum. Sevgi görmediğim hiç bir yerde durmayı tercih etmiyorum. Çünkü hasta olan insanların sağlam insanlarıda hasta ettiğinin bilincine varalı yıllar oldu. Herkese sevgiler ❤

Yasam belki en buyuk hediye degilde cezadir😅👍

Yine çok önrmli bir konuya çok bilgece bir konuya temas etmişsiniz, teşekkürler. Yani o zaman hayatın bize verdiği ana-baba gelişimimiz için en iyi ana baba gözü ve kabulü ile "ben buradan ne öğrenebirim, nasıl gelişebilirim. Yapabiliyorsam yaşamı geliştirebilirim." Diye mi bakacağız.