Benim de 20-30 yaşlarım yalnızlıkla geçti. 30'lu yaşlarımda öyle devam ediyor. Ömrümde ilk defa beni anlatan birini gördüm bu videoda. Aynı düşüncedeyiz. Ben Azerbaycan'lıyım. Bu ülkede de toplum insanı yalnızlığa mahkum ediyor. Dünyanın en büyük şanssızlığı, hasta ve anlayışsız toplumda yaşamak zorunda olmaktır.

Bu kadar insan yalnızken neden bu kadar insan yalnız

20 yaşında bir erkeğim ve ilkokula başladigimdan beridir yalnızım liseyi bitirdim universiteyo bitirdim ve hic dost sevgilim olmadi belki inanmasi guc gelebilir ama suan bir tane bile arkadasim yok bunun sebebi eziklik felan degil 13 yasimdan beridir calisip kendi parami kazaniyorum ve iletisim becerim yuksek ama cevremdeki insanlarin sohbetleri ilgimi cekmiyor insanlarin iğrenc cinsel deneyimleri ve spor siyaset sohbetleri hic bir zaman ilgimi cekmedi ve her zaman kendimi yalnizliga ittim belki sizin gibi 30 yasimda da yalniz olacagim ama asla uzulmuyorum bu durumdan kitap okuyorum tek basıma film seyrediyorum Tek basima yemek yapiyorum ben gucluyum baska bir insan beni mutlu edemez aksine mutsuz eder Charles bukowski ninde degigi gibi - tek başıma kahkaha atmaya başladıģımdan beridir kimsenin varlığına ihtiyaç dumuyorum.

İçedönük, hayatı boyunca yalnız olmayı tercih eden biriyim; okulda çok arkadaşım vardı ama kendimi kimseye yakın hissetmedim, hep uzaylıyım hissi var. İnsanların olduğu ortamda onları izlemeyi seviyorum ama onların arasına karışmak istemiyorum. Özellikle sosyal beklentiler insanı yalnız hissettiriyor. İlla ki arkadaş grubun olacak, illa ki her yere biriyle gitmen gerek, illa ki bütün gün telefonda arkadaşlarında konuşman lazım. Son dönem hastaneye çok sık gitmem gerekiyor, herkes en az 2-3 kişi gelmiş, tek olan azınlıkta telefonda tüm medikal geçmişleri hakkında konuşuyorlar. Çok güzel bir işim varken oradaki insanlarla takılmayı sevdim ama sonraki işimde mobbing olunca yine yalnızlığın değerini anladım. Gerçi yalnız değilim, kafamda binbir hikaye, konuşma, ve özellikle hayvanlar ve doğa. Kedilerim benim en iyi dostlarım

23 yaşında bir kardeşin olarak aynı noktadayım. Belki geçer diyorsun geçmiyor, neye elini atsan boka sarıyor. Dışarıda ki insanları görünce imreniyorum benim neyim eksik diyorum kendi kendime en azından yanında birileri var bir şeyler yapıyorlar, sonra bir öfke geliyor bir şeylere veya birine patlamak istiyorum ama şöyle bir düşününce anlamsız geliyor. İnancım da kalmadı bu yüzden, sabah gözümü açmak için hiçbir sebebim yok ama kafama sıkacak cesaretim de yok. Kalbim de, ruhum da taşlaştı artık. Belki birazcık sevgi görseydim kendimi normal hissetseydim her şey daha farklı olabilirdi. Bi ara video edit işi yapıyordum fiverr'dan az çok para geçiyordu elime ama onunla bile yapacak bir şeyim yoktu, gereksiz şeyler alıp harcadım. Bu yüzden kılımı kıpırdatasım gelmiyor artık çünkü ne yaparsam yapayım hiçbir şey yapmamış gibi ortada kalıyorum. Artık bu noktadan sonra iyi şeyler olsa bile hayatımda beni değiştireceğine inancım yok, içten içe bu yalnızlıktan hiçbir şekilde kaçamayacağımı biliyorum. Nasıl bir illetse artık ne yaşatıyor, ne öldürüyor. Kafayı yiyeceğim artık diyorsun, yok o da olmuyor. Hiç doğmamış olsaydım keşke başıma gelebilecek en iyi şey olurdu. Anamızın babamızın 5 dakikalık zevklerinin ceremesini biz çekiyoruz ömür boyu.

"Güvensiz kalplerimizi karaktersiz insanlara borçluyuz." diyor üstad Bukowski

*_ANNE BABA_** yorumu müthişti, sırf bununla alakalı video veya canlı yayın gelsin lütfen.*

Yalnızlığa alıştıkça insanlara tahammül edemiyor oluyorsun ve yalnızlık keyif vermeye başlıyor.insan olarak sosyal varlıklarız, ihtiyacımız da var.Asosyal olmak sorun değil evet ama bu depresyonu da tetikliyor. Anlaşabildiğimiz insanlara denk gelebilmemiz zor fakat imkansız değil.

41 yaşında bir abinim yaşadığım hayatın birebir aynısını yaşıyorsun Allah içimize huzur versin.Abone oldum takipteyim.

Sizin yaşdığınız yalnızlığı yaşamak gerçekten zor. Etrafımdaki insanların yaşadığı kayıplardan ve bu kayıplardan çektikleri acılardan yola çıkarak, insanın ıssız olan bir varlık olduğunu, mutlak olarak herhangi bir şeye sahip olabilen bir varlık değil; sahip olduğunu zannettiği her şeyi her an kaybedebilecek olan bir varlık olduğunu anladım yıllar önce. Bunu anladıktan sonra da kaybetmenin ve yalnızlığın mutlaklığını içselleştirdim. Ayrıca küçüklüğümden beri yüksek yerlere tırmanıp yalnız başıma etrafı seyretmeyi sevdiğimi hatırlıyorum. Yalnız başıma oynamak, dışarı çıkmak hiçbir zaman sorun olmamıştı. Küçüklüğümde de kendine yetebilen bir çocuktum. Tercih edilen bir yalnızlığı yaşamak beni hiçbir zaman yıpratmadı.

Muhteşem bir video olmuş Orhan ağzına sağlık

6:54 Aynen bendede oluyor bu haklısın

Hocam o kadar doğru o kadar içten konuşuyorsun ki kendimi izledim videoda adeta. Hislerini çok güzel boşaltmışsın videoya.Ben kendimi bildim bileli gerek arkadaşlık gerek aşk meşk ilişkileri konusunda hep başarısızdım hep yalnızdım,bugüne kadar bir kişi elimden tutup neden böylesin,üzülme bu da geçer diyenim olmadı. En çokta ne üzüyor beni onu da söyliyeyim,ben bu anasını sattığımın dünyasında çalışıp çabalarken, kendimi çoğu alanda geliştirmeye,düzgün,efendi,topluma faydalı bir insan olmaya çalıştıkça toplum adeta beni sırtından atıyo,uzaklaştırıyo bende bu toplumun içine girmeye hiç hevesli değilim...

O kadar içim de olan konulara ve düşündüm fikirlere değiniyorsun ki cidden zevkle dinliyorum . Şuan fakirsen yanlızsın artık bu dünya da ben kendimi PC oyunlarina ,spora ve kitaplara gömdüm artık. Senin yaptığın şeyi isteyerek yapıyorum suanlik pişman değilim. İnsanlıktan ve ülke den o kadar bıktım ki buna itildim.Neden diye sorarsan herkes fazla egolu geliyor ve yanlız iken daha iyi hissediyorum . çünkü başka birinle iken egolarını tatmin aracı olarak gidiyor bir yerden sonra ilişkiler. Bir sürü başka ülkeden insanlarla konuştum cidden bizim millet kadar egolu hiç değiller . Köylü diye küfrün olduğu bir ülkeden birşey beklemiyorum ben .kime insan gibi davrandiysam tepeme çıktılar umarım bir gün ben de siktir olup gidebilirim .

Benim yalnızlığım Orhan abinin de dediği gibi hem zoraki hem istek olarak yalnızdım. Küçüklüğümden beri yalnızdım. Elime telefon tablet verip çocukluğumu çöp ettiler. Mahallede 1 tane arkadaşım yoktu ve hala yok. 14 yaşındayım ve bu yaşıma kadar kardeşim bile olmadı. İlkokulda hem zorbalığa uğradım hem dışladılar beni. İnsanlara bakıyorum hepsi çok saçma konuşuyorlar. Ne bi annemle ne de babamla vakit geçirebiliyorum. Anneannemgil yandaki evde, üstte dayımgil var çıldırıcam her gün misafir diye ben hiçbir zaman ebeveynlerimle oturup konuşmuş biri değilim. Bunu yapmaya yeltendiğim an bile beni kendilerinden uzaklaştırıyorlar. Bu evde yük gibi hissediyorum sanki be bu evde bir hiçim yaptığım hiçbir şey değer görmüyor. Küçüklükten beri kavganın eksik olmadığı bir yer burası. Küçüklüğümden beri herkese beslediğim bir kinim var herkesi kendimden uzaklaştırıyorum, kimsenin yanıma gelmesini istemiyorum ve hep kendimi etrafımdakilerden uzaklaştırıyorum. Kendimden de çevremdekilerden de bıktım neden ben bu yaşta mesleğimi düşünmem gerekirken bunları düşünüyorum? Neden?

Dediğin gibi çocukken kıyıda köşede kalanlardan biri de benim. Arkadaş grubunda en son kurtarılacaklar listesindeydim. Bir yerde toplantı olacağı zaman en son beni çağırırlardı ya da hiç çağırmazlardı. Çocukluğumdan bu yana hep böyle oldu ve en sonunda yalnızlığı tercih ettim. Sonuç; depresyon. Sanırım biz depresyon hastalarının en büyük ortak noktası toplum tarafından kabul görmemek.

Doğru analizler yapmışsınız. gerçekten benim hayatımda yalnızlıkla tıpkı sizin gibi geçti,geçiyor geçecek gibi. temel sorun ekonomik, ekonomik dorumunuz ne kadar kötüyse yaşam alanınız o derece daralır. Bir başka nedeni bilinç ve kültür düzeyinizin çok yüksek olması, bu da toplumdaki marazi hastalıkları ülkenin gerçeklerini daha net görmenizi sağlar dolayısıyla insanlara duyulan tiksintiyi gidermenin de tek çaresi de yalnızlıktır.

Yalnızlığın en kötü yanı da seni sürekli sinirli yapması. Sürekli kaşlarını çatmaktan gözlerinin ağrıması; her şeye içten içe burun kıvırmak, insanların yaptığı her basit eyleme bile tiksintiyle bakmak, ne kadar eyleme geçip bir şeyler yapmak isteyip kendini şartladıktan sonra kısa süren bir umutla kendini kandırsan da, sonucun yine hüsrana uğraması. Beyin kendini korumak için ara ara umut pompalasa da bir işe yaramıyor bence, sadece acıyı erteliyor. Gerçekten gen çoğu şeyi belirliyor, karakterden tut nasıl yaşayacağına kadar. Bi de buna ülkenin durumu, ekonomi, sosyal anksiyete, gelecek kaygısı da eklenirse daha da çıkılmaz bir hal alıyor. 22 yaşında bir gencim bu yalnızlık ve anksiyete üniversite yıllarımda daha da arttı. Hiçbir şeyden zevk almaz oldum. Hiç kimse ile ilişki geliştirmek istememeye başladım. Her şeye karşı bir duyarsızlık ve eylemsizlik var. Bu hale gelmemde ne kadar benim elimde olmayan etkenler varsa da yine suç bende gibi geliyor. Belki de biz çok abarttık bireyselliği, kendi yolunu seçmeyi, belki de kaderimizi belirleyen tamamıyla bizden bağımsız olan genimizdir. Bu aralar çok düşünüyorum bunları, benim gibi bu durumda olanları görüp yorumlarını okumak bir nebze de olsa yalnız hissettirmiyor fakat düşününce, aslında yalnızlığımız bile bize özgü değil, yine yalnız değiliz. Videonu gözlerim dolarak izledim abi. Umarım bazı şeyleri değiştirebiliriz şu hayatta.

Çok doğru yerlere temas etmişsin yine üstad

Yüzde bir milyon haklısın. 40 yaşın üzerindeyim. Çocukluk da dahil, neredeyse yalnızım. 20 senin üzerinde insanlarla ilişkim sıfır. Yılbaşı ve yine tekim. Herkes kutlama program yaparken yanıbaşımda bana sormuyorlar , ben evde tekim. İnsanlar ortamlardan uzak kalmak istiyor ama hiç ortamlara girmeyen ben ise onları anlamıyorum. İlişkim zaten yok. Seni anlıyorum diyemem, senin durumunu biliyorum.

abi gece gece nerden denk geldim sana bilmiyorum ama cok haklsn ya.. ağlayarak güldüm halime. kimse istemediği halde bunu yaşamamalı. hayırlı günler abi.

Yalnızlık beni tüm hayatım boyunca izledi, her yerde. Barlarda, arabalarda, kaldırımlarda, dükkanlarda, her yerde. Kaçış yok. Ben Tanrı’nın yalnız adamıyım. Aslolan yalnızlık ne yaparsan yap nereye gidersen git gördüğün hiçbir şeyin önemi yok, yaptığın her şey boşu boşuna, aradığın hiçbir şey gerçek değil, "Her şey sahte !" Diye bağıracaksın günün birinde.

Geçenlerde bir kadınla tanıştım ki, bu bir çok kez olmasına rağmen anısızın içimde, boş ver yaa neden kendini bunun için yoruyorsun?. Yalnızken o kadar huzurluydum ki, artık kimseyi istemiyordum hayatımda. Belki birileri hafiften ince, ufakta olsun düşünceli bir adım atsaydı belki yalnızlığımdan beni koparabilirdi.

Tamam kabul ediyorum yalnızız ama en basitinden bir KZfaq videosundan bile bizim gibi düşünen bir çok insan bulabiliyoruz.Bu durumu da kendi çabamızla değiştirebiliriz.Ben kimsenin peşimizden koşacağına inanmıyorum.

Henüz sadece 17 yaşındayım. 11 Aralıkta 17 oluyorum, şu yaşıma kadar her zaman tektim. İnsanlar ihtiyacı olduğu için benle takılıyodu, okulda zaman geçirmek için takılıyordu. Açıkçası lise hayatım berbat geçti. Okuldan tamamen kopardım kendimi, bütün her şeyimi kendim halletmeye çalıştım. İnsanlar benle konuşmak istemiyodu ben dış görünüşümle alakası olduğunu düşünüyodum. Artık her şeyi o kadar kendi kendime yapmaya alışmışım ki, yanımda olmaya çalışanları elimle itiyorum. Hepsinin bi amacı varmış ve beni kullanmaya çalışıyolarmış gibi geliyor. Şu zamana kadar ne flörtüm oldu ne de sevgilim. Eski arkadaşlarım her zaman komik olduğumu söylüyordu fakat kimse güzel olduğumu söylemiyordu. Yalnızlıktan asla kaçadım. Hiçbir şey elimde gitmiyor. Dışarı çıktığımda arayacak kimsem yok. Sorunun bende olduğunu da düşünmüyorum, komiğim yani neden benlr konuşmuyolar anlamıyodum. Ben son birkaç aydır yalnızlığın ne kadaf büyük bir nimet olduğunu anladım. Umarım hayatım boyunca her zaman kendi kendime yeterim..

Orhan abi biz normal insanlarız anormal olan toplum sen ben gibi insanların ise farklı şehirlerde yaşıyor oluşu ve vakıflaşamama dernekleşememe gruplaşamamak ve yaşadığımız ülke bize uymuyor 1000 yıl geride saygılar sevgiler yılbaşı yayınında koparız Orhan abi ile huzura doğru yılbaşı özel programı....

aynayakarşı konuşuyormusum hissiyatı yarattın bende abi bu koca yalnızlıgımın içinde benim kadar yalnız aynı sorunlardan müzdarip birini görmek hem sevindirici hem üzücü .

uzun zamandır çok karanlık bir yalnızım. Ev desen aile yapımız zaten bozuk, Küçüklüğümde bir çocuğun görmemesi gereken yaşamaması gerek bir çok şeye şahit oldum. hayatta kimseden bir beklentim yada gram güvenim kalmadı herkes çıkar ilişkisine bakıyor dicemde zaten doğamızda bu var. Baktığımda ailemde en ufak akıl olsaydı beni bu bok çukurunda hayata getirmezlerdi. Ne diyebilirimki yaşıtlarıma göre çok daha olgunum aklım başında birşeylerin farkındayım. Hayatımda hep istenmeyen taraf oldum, sebepsiz yere. eskiden herkese çok hoşgörülü yaklaşırdım insanlarla konuşmak sosyalleşmek hoşuma giderdi, şimdilerde kimseyle konuşasım gelmiyor istesemde böyle bir imkanım yok zaten. Şu boktan dünyada mutlu olmak artık çoğumuz için bir istisna. Çoğu zaman bu döngüyü artık bitirmek istiyorum dayanamıyorum ama cesaretim yetmiyor korkuyorum. kısaca videoda kendimi gördüm kendi derdimi bir başkasından dinlemek iyi geldi teşekkürler(..

33 yaşımdayım sadece ben böyle hissediyor ve davranıyor sanıyordum

''kalabalıklar içindeki sahte mutluluğa karşın ve yalnız kalmanın verdiği ilahi mutluluğa ithafen''

Yeni keşfettim abi seni sohbetlerin iyi sariyo valla

Seni instagramda reels videosunda görmüştüm bu videonun kisa bir halini. Takibe aldim çünkü kendimden bir cok şey gördüm sen bu videoda anlatırken. Bende 25 yasima giriyorum

Bu olay bence aileden kaynakli, benim gibi olan insanlarda ortak noktamiz hep aile malesef.

"Yalnızlık kemik gibi, ne yana dönsem batar." Bu yalnızlığın içinde kayboluyorum. Öylesine tekim ki insanların gözünün içine bakıyorum "beni sen anla" diye ama artık herkes kendi hayat telaşında, kimselerin kimselere vakti yok. Benim de artık kimseye tahammülüm yok zaten. Göstermediğim yakınlığı insanlardan bekleyince de bu onlara büyük haksızlık oluyor. Fakat ne yapacağım, daha 18inde gençliğinin baharında istediği bölüm ve üniversiteyi kazanmış bir kızın geçim sorunu bile yok, ben daha ne isterim hayattan de mi? Öyle değil, ölmeyi düşünmediğin tek bir gün yok. Birine umut bağlamaktan yoruldum, yalnız bırakılmaktan yoruldum, mutlu olmaya korkmaktan yoruldum. Hislerimi aynalara o kadar anlattım ki artık gerçek birine anlatmaya bile gücüm yok. Hayat yorgunuyum...

Kaliteli yalnızlık, yanlış kişilerle olmaktan iyidir.

Ne zaman iletişim kurmaya kalksam pişman ettiler.Abuk sabuk davranışlara tahammülüm yok.Tedirgin ediyor insanlar beni.Üstüme gelinince kaçmak istiyorum.Selam vermek bile benim için çok zor bir şey .Denediğim de oldu ama ters tepti.Sanki niye geldi bu der gibi bakıyorlar.Uzaklaştım.Tek bildiğim şu şarkı sözü "Çıkarlar yaşarlar ,az düşünen kaşarlar"

Dışarı çıkmayı seven birisiyim her gün dışarı çıkıyorum her günde yalnızım dershaneden eve giderken yalnızım motor sürerken yalnızım yürüyüş yaparken yalnızım evde bile yalnızım..

Orhan abi kanalın yükselişte daha iyi yerlere geleceksin 👍🏻

Yemin ederim ki resmen beni anlattın be adam.

Almanyaya gel kardeşim hiç yoktan burda kaliteli bir yaşam kaliteli bir yanlizlik yaşarsın keşke gelebilsen almanyadan selamlar.

vay be. benim gibi insanlar da var demeyi seviyorum.

Taxi drive de geçen" her yerde yalnızım, her gün bir diğer günün aynısı."

Orhan abi soyledigi sozler yerden göyeladar hakklı yanlızlık bütün dünyada aldı başını gidiyor sonumuz hayırolsun selamlar sevgiler herkeze 🎉

Kesinlikle sinama ya tek gitmek harika birşey. Yanlız değilsin.

Abi Yalnızlıktan her ne kadar muzdarip olsamda çoğu zaman insanlarla birlikte olmaktan daha fazla huzur veriyor İşin gerçeği de bu bir Paradoks insanlarla da olmuyor onlarsız da yapamıyoruz

Benim Çocukken Çok Fazla Mahalleden Arkadaşlarım Vardı Bir Çoğuylada Samimiydim Fakat Bir Çoğu Zaman Mahalleden Gittiler Ki Zaten Mahalle Hiç İyi Değil Geceleri Falan Şeker Satan İnsanlar Var Ve En Doğrusunu Yaptılar Mahalle Hiç Güvenilir Değil Maalesef Böyle Böyle Yalnız Oldum Ondan Sonra Bir Kıza Aşık Oldum Kızla Hiç Bir Zaman Konuşamadım Çünkü Hem Çok Utangaçtım Onun Dışında Bir Korkuda Vardı Çünkü Ailesi Namazın Niyazında İnsanlardı Konuşursam Kınarlarmı Diye Böyle Bir Korku Vardı Ama Sonucunda Hiç birşey Olmadı Hep Uzaktan Bakmayı Tercih Ettim 1 2 Ay Böyle Sürdüm Sonra İş hayatına Atıldım Ve Zamanla Kıza Olan Hisslerim Körermeye Başladı. Onun Dışında Eski Arkadaşlarım Taşındıkları İçin Hiç Daha Arkadaş Ortamım Olmadı Zaten Arkadaş Edinecek Zamanda Bulamıyor insan İş Hayatı Öyle Bir Durak ki Eve Geldiğinizde Haliyle Yorgun Oluyorsun İş Yerinde de Yaşıtlarım Yok Hep Yetişkinler Ve Onların Siyasetle Konuşmalarını Dinleyerek Sıkıcı Aylar Geçirdim. İşimden De Memnun Değilim Çünkü İşyerinde Sadece Temizlik Çay Dağıtma Ve Belirli Ayak İşleri Yapıyordum Fakat İstediğim Bu Değildi Ben de Tamir Yapmak İstiyorumdum Yaptığım İşte Telefoncu Bu Arada. Ve Kendime Olan Hiçbir Şekilde Özgüven Yoktu Neden Böyle Bilmiyorum Ama Babamdan Kaynaklandığını Düşünüyorum Çünkü Annemle Babam Ben Doğmadan Önce Boşanmışlar Babamda Başka Bir Yere gittiler Hep Bu Acıyla Oldum Başka Çocukların Babalarıyla Olan İlişkileri Beni Okadar Kötü Yapıyorduki Patronlarımın Bile Çocuklarını Kıskanıyordum Çocuğada İmreniyordum Çünkü Arkasında Dağ Gibi Bir Babası Vardı Onun Babası Ona Dağ Benim Babamda Bana Çığ Olmuştu. 😢

yalnızlık konfor alanına çekilmektir, konforu tercih edince vücut yağlanmaya ve sağlık bozulmaya başlıyor, domino taşı gibi pek çok unsurları tetikliyor, insan toplumda gerek evde değil, ben yalnızlığımın 19.yılındayım geldiğim nokta "sokakta olmalıyız" kibiri tetikliyor bu yalnızlık

değişeyem diye çok çabalıyorum ama bu lanetli yalnızlığın devam etmesinden de korkuyorum.

17 yaşındayım senin düşüncelerini 2 yıldır düşünüyorum ve çok yalnızım 1 kişi bile yok sadece anne babam var

Merhaba Orhan Abi. Tane tane dinledim Seni, ve gerçekten tüm samimiyetimle söylüyorum, duygularımı kelimelerle izah edemediğim ne var ne yoksa söyledin çok sağol.... Bende daha bir kaç hafta önce Dedemi kaybettim çok severdim kendisini... Ama en acısı biliyormusun nedir ? Kendi Öz Ailem zaten adam yerine koymadılar... Özgür olayım istedim beni bir Kızla tanıştırdılar, Yalnızlığım olan beni ben yapan parçamı öldürdüler... Bende kimseyi ve hiçbir şeyi istemiyordum... Düşün... Korkunç birşey bu... Hep derim ben ancak Toprağın altında huzur bulurum diye anlayacağın hayatımı zehir ettiler ve yiyeceksin bundan hiçbir kaçışın yok herkes ama herkes... O nedenle mümkün olsaydıda ömrümden yaşamı sevenlere bağışlasam.. ben zaten zerre kadar gözyaşı dökmedim Ailede içime attım herşeyi... Masum ve güzel bir Kız ona Şans veriyorum yalnız farkındayım Senin gibi herşeyden... Hayat amacımı coşkumu içimdeki çocuk zaten öldü... Yani demem o ki Benim gibi Yalnızlığını kimseyi öldürtme bizim gibi olanların tek sahip olduğu şey bu... Ben zaten ızdırapla anlayışsız insanlar içinde yok olacağım... Bir nevi intihar gibi ... Abim... Ben kaybettim kendime bile sahip çıkamadım... Ben yalnızken rahattım ailem ne dedi biliyormusun ? " İlhan bey işte rahat rahat yaşayacak sorumluluk almayacak gibi cümleler" şimdi kendi Sonumu mu hazırlıyorum veya Selametimi onu bilmiyorum... Yalnız birgün Yaradana çok şey anlatacağım... Melek İnce Zarif İnsanları kimse ama zerre kadar Kimse kaldırmıyor... Zaten nihayetinde Yalnızlık hep olacak olan. Kara kara düşünüyorum ne yaptım lan diye duygusal açlığın kurbanı mı olmuşum? diye Şu bir gerçek ki nasıl ki Melankolik ve Depresif Ruh halim varsa onlar hep bende Kalacak... Ben maalesef Kendi Özgürlüğüme Yalnızlığıma sıktım...Şimdi duygusuz Buz gibi Alevlerin içinde sessizce yanıp kül olan insanların dünyasında mahkumum. Orhan Abi... Ben başaramadım... Benim gibi yapmayın... Bedeli kendi kendine yabancılaşmak... Antidepresan aldım şu an saat 1:57 gece... Tekrar o Güzel ve Yüce Kalbine teşekkür ederim... Umut ederim ki Yalnızlığımızı anlayacak destekleyecek insanlarla karşılaşırsınız ben başaramadım benim kotam kendimle ilgili bitti... Kendine iyi bak Abi... Bende yazarım geceleri kendi kendime.. müzik dinlerim... Ama işte insanlar ... İçten içe duygularım olsun hepsini bitirdiler vallahi vampirlere gerek yokmuş bunu anladım... Neyse lafı fazla uzatmadan, tekrar teşekkür ederim inşallah gönlünce olur herşey... Ben artık teslimim... Bitti.

üniversiteye hazırlanıyorum istemsiz yalnız olduğumu düşünüyorum çünkü mutsuzum işkence halini almaya başladı geceleri akranlarım dediğiniz gibi benim gözümden fazla sosyal internette ne kadar konuşkan biri olsamda gerçek hayatta fazla konuşamıyorum ağızımdan çıkan cümlelerin çoğu hatalı olmaya başladı yanlış anlaşılmaya başlandı

İnsanlar zannediyor ki benim durgun, donuk duruşum, çatık kaşlarım, kafa yapım benim yalnızlığımın sebebi. Oysa bunların hepsi bu yaşıma kadar yapayalnız gelmemin eseri. Annem babam iyi ebeveynler. Ancak hiçbir zaman beklediğim, ihtiyacım olan duygusal destek ve ilgiyi bana sağlamadılar sağlayamıyorlar. Ben sadece baş başa sohbet edebileceğim kültürlü ve saygılı bir adam istiyorum diye bunca yıl yalnız kalmam çok koyuyor

bende sinemaya yanlız giden biriyim ve bazen kendimi bu dünyaya ait hissetmiyorum etrafa uyum sağlamak her günü zorlaştırıyor kendimi bazen şaklabanlık yapıyor gibi hissediyorum,insanların nasıl yaşadığını anlamıyorum,insanlar nasıl her gün yaşar Birileriyle birlikteyken her saniye kafamda bı savaş alanı hakim oluyor ,bı kargaşa,bir oda dolusu çocuk varmiş gibi ,yalnızlığı sevmedigime inanıyorum ama içten içe seviyorum sanırım,sebebi belkide bundandır,kafamda bir savaş dönmediği içindir. Bazen kendimi çevremdekilerden daha zeki ve olgun görüyorum ama aslında böyle olmak yerine keşke kör ve hergun yaşayan biri olsaydım. Bu videoya Instagram da rastladım sadece içimi döküp gidecem

eğer tek kendinizle sanki bir başkasıyla sohbet ediyormuş gibi konuşmaya başladıysanız ve tek başınıza dışarı çıkmaya başladıysanız yalnızlığın dip noktasına vurduğunuzu anlayabilirsiniz. iyi haber buradan daha aşşağı bir nokta yok orada sessizce yükselmeyi bekleyin

Bende çoğunlukla yalnızlığı seçiyorum kendimi onların düşünceleriyle aynı olmadığımdan

Tarzını sevdim dostum sal gitsin . Hayat kısa koy geç👌

çok haklısın çok

Hayvanlar yalnızların dostu olmuştur. İnsanlarla bagdasamayanlar hayvanlarla birlikte olsun diyeceğim ancak o duygu içinizde yoksa yalnız kalmaya mahkumsunuz.

Yalnizimmmmmmmmmmm🥺🥺🥺🥺

5:37 gerçekten. Yapamadım 3. Sınıfta bırakmak zorunda kaldım okulu ve yıllardır doğrusu düzgün arkadaşım olmadı. Kendi hayatım bile yok. Telefonla edindiğim arkadaşlarımın hepsi bıraktı beni. 7:04 çok doğru bazıları bu yalnızlığı bozmaya değmez ama yanında olmak istediğin insanlar olur, onunların yanında olmadığın için kötü hissediyorum eksik hissediyorum. Ben napıcam ya? Niye hiç arkadaşım yok niye böyleyim ben yılbaşına odada yatarak girdim ve şu an 31 yaşında bir adam beni nasıl bu kadar iyi anlıyor anlamıyorum ağlıyorum şu an.

Bende yanlızım niyemi yüzüne gulen arkamdan film çeviriyor.ONURSUZ birliktelik olacağına onurlu yanlızlığa tercih ederdim

Abi çok doğru tespitler harikasın

Adam her kelimesiyle beni anlatıyor sanki

Yanlız deyilsin Usta biz var

Aman Allahım burda benim aynim dan bi insan varmış,niye böyleyim çözemedim yas 30

Seni seviyorum

yalnızlık kendimi dinlemeyi tanımayı öğrendiğim durum.

bu adam benim ic sesim

instagramda görüp izlemeye geldim çok yalnızım

Ben insanların sosyal hayvan olarak nitelendirilmesini doğru bulmuyorum. Hiçbir zaman yanımda birisi olsun istemedim her daim yalnızlığı yeğlemişimdir ayrıca yalnız hissettiğim tek zaman toplum içerisinde olduğum zaman oluyor.

Yanlız olmak yanlış insanlarla beraber olmaktan iyidir

Ah be abi

İçimden geçenleri dile dökmüşsün.

*ZİRVEDE YALNIZLIK HAKİMDİR.* _F.Nietsche_

24 e gireceğim sadeace bir dost dediğim var onunla beraber oturdugumda sorguluyoruz niye bu halldeyiz neden bu hayata geldik neden bizi 5 dakikalık zevkleri için geldik diyoruz insanları izliyoruz sinirleniyoruz şunlara bak diyoruz milletin yapcak bir şeyi var bizim yok nefret ediyoruz intihar edelim diyoruz edemiyoruz yaşıyoruz ama ölüyoruz ve kafayı yiyoz edit işi yapıyordu parayı çekiyoruz ama ne yapacağız bilmiyoruz o noktayiz işe girdik ama ne yapacağız bilmiyoruz neden girdik diyoruz çalışıp ne yapcagız diyoruz ... bunun sonu nasıl olucak bilmiyoruz bu insanları izlemeye geldik sanki

SENİ KİMSE SEVMEYACEK KENDİNE BİRAZ BAK [TRAŞ ELBİSE ] SENİ SEVDİM ARTIK YANLIZ DEĞİLSİN

Orhan kardeşim seni dinledikçe otuz yıl geriye gittim.Sanki aynı şeyleri yaşamışız.Sanki hiç değişen bir şey yok.Kısır bir döngünün tam ortasında yuvarlanıyormuşuz gibime geldi.Geldik gidiyoruz amk.

yalnızlık bir kısır döngü gibi birşey insan yanız kaldıkça insanlardan kopuyor koptukça daha da yalnızlaşıyor bu böyle birbirini besliyor. bunu kırmanın yolu önce bu durumu kabullenip harekete geçip insanlarla iletişim kurmaya başlamak gerekiyor. kolay değil ama bir yerden de başlamak gerekiryor. bunu başkası sizin adınıza yapamaz bunu sizin yapmanız gerekiryor. arkadaş için illa yaşıtınız veya bir yabancı olması gerekmiyor, insan annesiyle de arkadaşlık kurabilir, küçük bir çocukla da, yaşlı bir dayıyla da. burada seçici davranmak işi zorlaştırmaktan başka bir şey değil. başkalarına kızıp suçu onlarda bulmak kolaya kaçmak oluyor. zor olanı yapıp yavaş yavaş da olsa çabalamak gerekiyor. her insan özünde aptaldır zaten önemli olan iki insanın birbirine zekice şeyler söylemesi değil. iletişim için illa konuşma bile gerekmez beraber susarak oturmak bile değerli güzel birşey. bu konuda bilimsel videolar mevcut. onları izleyerek durum tespiti yapıp neler yapılması gerektiğini de öğrenmek biliçli bir şekilde hareket etmek gerekiryor. uluslar arası bir kanal vardı onu öneririm kurzgesagt loneliness diye aratırsanız çıkar beyhan budak da var onu da izleyebilirsiniz.

Yasayamadim...olsun daha gencim derken yaşim 30 olmuş

Benim diğer yanıtlarımı göreceksin elbet… Şu an gecenin 4.30’u ben bu videonun karşısında jestsiz ve mimiksiz ağlıyorum. Gözlerimden akarken yaşlar neleri sorguluyorum peki?… peki…

Bende yalnızım toplum içinde yalandan gülüyorum eyleniyorum haftada 4-5 saat 🤣🤣🤣

yalnızlığın kelime kökü yalın dır. yalının eşanlamlısı sadedir. sadelik de minimalizmdir. minimalizm ise elzemdir.

Orhan takma gülüm seni tanıyorum seni yargılayanlar kendini sorgulasın bir aynaya baksın okadarrrrr .👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍

Ben 33 yaşındayım. Ve çok kötü günler, yıllar geçirdim. İnanç olarak hiçbişeye inanmayan, hiçbişeye tahammülü kalmamamış, hiçkimseyi hayatında istemeyen biriydim. Ama kalbimi hep temiz tuttum, tutmaya çalıştım. Ve bi gün rüyalarima İsa Mesih geldi, muhteşem bir rüya gördüm. Hristiyanlığı araştırmaya başladım. Tanrının bir yargıç olmadıgını, onun Saf Sevgi olduğunu gördüm. İsa'yı Rabbim ve kurtarıcım olarak kabul ettim. Sadece O var başka hiç kimse yok. Kabul ettikten hemen ertesi gün bu kez Kutsal Anne Meryem rüyalarıma geldi, yanımda İsa ile birlikte kendimin çocuk halini Meryem'in elinde bir kaptan su döker şekilde beni yıkadığını gördüm. Yazdıklarım saçma gelicek sizlere biliyorum ama O gerçek. Içimdeki tüm kaygılarımi yanlızliklarimi alip hepsini goturdu. Icimde ki o derin umutsuzluk artik yok. Tanrı bana umut verdi, artık umutluyum. Onun bitmek tükenmek bilmeyen sevgisini bir kere hissederseniz ne dedigimi cok iyi anlayacaksiniz. Kutsal Ruh armağanı onu kabul eden herkese verilecek der Rab İsa. Kutsal Ruhu içinizde sonsuz bi şekilde içinizde hissedeceksiniz. Sizi iyileştirecek ve rehber olacak. Şeytanın oyunlarına gelmeyeceksiniz. Şeytan daima kötü olmanızı, hep mutsuz olmanızı ister ama İsa sizlere rehberlik edecek. İçinizdeki o ses Tanrının ta kendisi. Ayrıca O bizlere kızım/oğlum der. Hangi baba evladının kötü olmasını ister. İncili okuyun ve İsa'yı lütfen tanıyın. Onu kabul eden herkes kurtulacak. Ve Tanrı'yı içinizde hissedeceksiniz. Kafayi sıyırmış diyebilirsiniz ama tüm bu yazdıklarım GERÇEKTİR. Kilise'de harika insanlar ile tanıştım. Iddia ediyorum bu sevgi ortamı başka hiçbir yerde yoktur. Tanrının çocukları olun ve kurtulun. Esen kalın.

14 yaşımdan beri yalnızım. 12 yaşında ergenliğe girmiştim ve ilk o zaman bazı yerlerde utangaç ve kasıntı birisi oldum ondan önce yaşıtlarım arasında popüler sayılabilecek birisiydim bir çok arkadaşım vardı neyse lise 1 de okulda yalnız değildim ama evde yalnızdım okuldan sonra çağırabileceğim kimsem yoktu neyse işte karantina girdi dersleri boşladım okulda konuştuklarımla zaten konuşmayı kestim uzaktan birisine aşık oldum vs vs sonra okul başladı kötü bir sınıftaydım çift dikişli yaramaz diyebileceğim çocuklarlaydım aram kötü değildi ama onlarında arasına asla giremedim şuan 18 yaşındayım arada bir dershaneye gidiyorum hepsi birbirlerini tanıyor beraberler beni kimse elbette çağırmıyor.. derste şaka yapıyorum milleti güldürüyorum utangaç yada sosyal fobileri olan birisi değilim kızlarla flörtleşmek için konuşabiliyorum ama konu dostluğa arkadaşlığa gelince bilmiyorum olmuyor.. yalnızlıktan yoruldum.

çok yanlızız

gençlik hayatımı depresyon ile sömüren herkesten nefret ediyorum

Yorumlardaki kızlara yürüdüğünuzu biliyorum yalnızlar , gidip yüz yüze tanişin o kadar aynı düşünen insanlar anlaşır umarım , sevgiler

Yokkkkk orhan yanlızlık bir noktada ilaç hep ikilem hep dedi kodu hep ayrışma hep bozgunculuk hep iki yüzlülük heppppp sorunnnnnnnn rahatına bakkkkkkkkkk yiğenim

Abi yanlış anlamada valla geleceğime benziyorsun.

Nitzsche nin yalnızlığı gibi

Indigo - Yalnızlık

Dün avm de oturmus boş boş para harcayanlari izlerken söylediğim sözlerin aynisini söylemen 😄

tek yalnız ben değilim

Yanlızlığın asıl sebebi egodur

Abim bunlar biraz farkındalıktan oluyor,

Bu gün doğum günüm ve yapayalnız geçirdim.

Su gibi akmalıydım şu yaşımda

😔😔

ARTURCOPHENHAUR yanlızlik hakkında kirpi ikilemi örneğini okudum yanlız olsanda olmasanda insan acı çeker