Co do narzekania poprzedniego pokolenia na słabość młodzieży - ktoś to pokolenie wychował i ukształtował ten świat, w ktorym młodzi muszą się odnaleźć. Obecne pokolenie to pokłosie traum ciągniących się przez wojny, powstania, PRL. Edukacja psychologiczna i "moda" na psychoterapię to robienie przysługi następnym pokoleniom.

Kto nie doświadczył ktorych kolwiek z tych zaburzeń, nie może wczuc się w sytuacje. Osobiście zmagam się z nerwicą lekową id dziecka z roznym nasileniem. W zależności od momentów w życiu. Depresja dopada mnie falami od przynajmniej przynajmniej 11 lat. Świat pędzi, nikt nie ma czasu na empatie i współczucie. Wrażliwe osoby są spychane i nazywane slabszymi i właśnie mniej odpornymi. A dla nas poprostu zbyt wiele bodźców i ciągłych oczekiwań w obec nas. Kochana trzymaj się. Jesteś wspaniałą, mądrą i piękną kobieta. Nie bój się sięgać po marzenia. Niech Bog Cię prowadzi i strzeże. Wszystko dobrego na nowej drodze życia ❤🙏😘💐

Bardzo uczuciowa kobieta z dobrym sercem. Jestem połozną ale nie pracuję w swoim zawodzie juz od 10 lat. Przepracowalam 12. Myslalam w podobny sposob. Uwiebialam swoj zawod, kochalam to co robiłam, ale atmosfera w szpitalach pomiedzy personelem nie pozwolila mi na prace do emerytury. Sluchalam Ciebie to az mi łza stanela w oku. Kochana, czego moge Ci zyczyc? Abys spelnila swoje marzenia i abys naprawde natrafiła na ludzi z sercem bez kopania dołkow pod soba, ktorzy sie rozumieja i pomagają sobie. Jest to bardzo ważne w tej pracy. Czyli abys natrafila na szpital z prawdziwego zdarzenia, taki o jakim marzysz i o takim jakim ja marzyłam. Pozdrawiam i dziekuje za wspanialy wywiad.❤❤

Jak kruche jest zdrowie psychiczne i że nie jest dane raz na zawsze dowie się ten który je stracił i stara się odzyskać.

Dziękuję Ci Weroniko za opowiedzenie swojej historii. Świetny wywiad. Derealizacja i depersonalizacja to taki stan awaryjny naszego przeciążonego mózgu. Wszystkim, którzy się z tym borykają polecam kanał na yt stowarzyszenie zaburzeni i odburzeni. Wytłumaczone świetnie co to jest i jak z tego wyjść. Pozdrawiam serdecznie i trzymam kciuki za nas nerwicowców ❤

Mając 16-17 lat przechodziłam przez stany derealizacji i depersonalizacji, to było ponad 10 lat temu, więc dostęp do informacji o tych zaburzeniach był jeszcze mniejszy. Pamiętam ogromny lęk, wręcz stany paniki, które mi towarzyszyły, tak jak Weronika obawiałam się, czy to nie są objawy schizofrenii. Kilka(naście) razy dziennie czułam się jakbym była "wrzucana" w wir rzeczywistości, wszystko było głośniejsze, bardziej rzeczywiste, przytłaczające, miałam wrażenie jakbym oglądała kreskówkę. Uczucie "wpadania" w rzeczywistość jakbym wyleciała ze zjeżdżalni. Nie czułam momentów odłączania, jak Weronika, dopiero te momenty powrotów. Dodatkowo to uczucie nierzeczywistości, ogromny lęk, gdy zaczynałam się zastanawiać, jak to możliwe, że ja żyję, że jem, że inni ludzie istnieją, do dzisiaj nie umiem wyjaśnić tego stanu. Tak bardzo bałam się utraty kontroli i "odlecenia" w ten niekontrolowany stan, że nawet bałam się zasypiać. A bojąc się tych stanów, myślałam o nich i lęk wywoływał je na nowo. Trafiłam na wspaniałą psychoterapeutkę z nurtu poznawczo-behawioralnego, która pomogła mi poradzić sobie z tym, co się działo. Dzięki niej zrozumiałam, że kluczem tutaj są emocje - tak bardzo odcinalam się od swoich emocji, że odcinałam się od siebie. Pomogła mi zrozumieć, co czuję i skąd biorą się emocje i te zaburzenia. Pomogła mi przestać się bać i uniknąć tej "samospełniającej się przepowiedni". Po latach wiem, że jestem podatna na stany lękowe, a to co działo się wtedy było jednym z objawów mojego ciała i psychiki. Teraz bardzo rzadko zdarza mi się tego doświadczać, zwykle wtedy gdy jestem ogromnie zmęczona i przypomnę sobie o tym. Najważniejsze to poprosić o pomoc i ją otrzymać ❤️

Myślę, że obecne pokolenie nie jest "słabsze" tylko bardziej świadome. W przeszłości ludzie nie mieli takiej wiedzy, świadomości, psychiatra był "dla wariata", więc masa z nich po prostu chodzi niezdiagnozowana do dziś. Można to zaobserwować chociażby na ilości alkoholików - skąd to się u nich wzięło? Nie radzą sobie z emocjami, zostali wychowani przez "chorych" rodziców - nie chodzili do psychiatry ani na terapię, więc uciekli w alkohol.

Weroniko, jesteś piękna zewnętrznie i wewnętrznie. Powodzenia na nowej drodze życia. Niech Bóg Wam błogosławi.

Za dużo się nawarstwiło emocjonalnych przeżyć. Za wiele lęku, uciekania w pracę, różne aktywności i organizm się wyłączał. Jak przeładowany czy przegrzany komputer.

Przeszłam przez to jakieś 10 lat temu. To był najgorszy czas w moim życiu. Przez kilka miesięcy 24h na dobę poczucie obcości, bycia „za szybą”, otoczenie wyglądające jak sztuczna makieta, niemożność odczucia jakichkolwiek emocji, strach że to jakaś choroba psychiczna, że w końcu całkowicie utracę kontrolę nad soba, stracę świadomość albo że jestem opętana. Patrzyłam na swoje odbicie w lustrze i nie rozpoznawałam siebie, patrzyłam na swoje ręce i one jak by nie były moje. Bardzo to trudne do opisania i niemożliwe do zrozumienia dla osoby, która tego nie doświadczyła.

Śliczna inteligentna dziewczyno trzymaj się ❤

Wrażliwym ludziom ciężko się żyje w dzisiejszym świecie. 😢

Nigdy nie słyszałam o tym schorzeniu. Dziękuję za ten wywiad ❤ pozdrawiam panie serdecznie

kiedyś nikt nie narzekał, nikt nie chodził do psychologa - no, widać. teraz młode pokolenie to wszystko nadrabia na własnej skórze :) ogrom niezrozumienia siebie, złych wzorców, brak empatii etc. dzieci uczą się od rodziców. rodzice są wzorem. apel do starszych pokoleń: zamiast pierdzielić, że kiedyś czegoś nie było, doceńcie, że ktoś ma odwagę i siłę walczyć z błędami, które wy sami powielaliście. siłą jest przyznanie się do winy, a nie chowanie swoich problemów przed światem

Wspaniała, bardzo ciekawa, wrażliwa osoba. Chciałbym więcej takich ludzi w swoim otoczeniu. Wszystkiego dobrego z całego serca.

Dziękuję bardzo za wywiad. Doświadczyłam jeden raz takiego stanu, bylo to o tyle koszmarne ze stalo sie to w trakcie pracy kiedy prowadziłam szkolenie dla grupy kilkunastu osób. Dałam radę doprowadzić zadanie do konca, ale byl to po prostu horror w bieżącym momencie. Zdarzylo sie to w okresie ogromnego przepracowania i moj mózg dal mi sygnal ostrzegawczy że ma juz dość...

ja opisywałam ten stan czasem jako "patrzę ale nie "widzę"", "nie czuje się w tym otoczeniu", "żyje jak we śnie", raz nazwałam to "piekłem za życia"

Piękna, mądra i bardzo wrażliwa ❤❤❤ Wszystkiego dobrego życzę!

Weroniko, bardzo dziękuję za Twoją odwagę, za to że mówisz o tym publicznie. Myślę, że będziesz ogromnym wsparciem dla wielu osób.

Dziękuję Ci Weronika, że o tym mówisz. Mam nadzieję, że będzie się o tym mówić więcej, żeby inni mieli łatwiej. Pamiętam bardzo dobrze ten dzień, w którym pierwszy raz doświadczyłam dpdr i na tyle mnie to przeraziło, że przerodziło się w ataki paniki, bezsenność i myślenie, że wariuję i tracę kontrolę. Miałam wtedy 16 lat, lekarz rodzinny od razu skierował mnie z mamą do psychiatry, ale zostałam przez tę panią zlekceważona, a później sama wpadłam na to, co mi jest, szukając pomocy w internecie. Jak mam cięższe momenty w życiu i zaburzenia lękowe się uaktywniają to uczucie powraca i na nowo uczę się akceptacji, która przychodzi z trudem. Ale zawsze jest z tego wyjście. Wiele mnie to zaburzenie nauczyło, bo wymaga ogromu pracy nad sobą. Tak ważne jest zrozumienie, że wszystko z nami okej, wręcz nasz mózg zdrowo reaguje na przeciążenie, sam objaw tego powoduje po prostu dyskomfort.