Ale z takimi "żartami" i jadem to nie tutaj tak, tutaj nie. Co do feminatywów - te były powszechnie używane w Polsce na początku XX wieku i nie budziły kontrowersji. W 1904 roku "Poradnik Językowy" opublikował nawet protest czytelników sprzeciwiających się używaniu męskich form w odniesieniu do kobiet, uznając to za "gwałcenie języka polskiego". Preferowano wówczas formy takie jak doktorka, profesorka, lekarka czy autorka. Feminatywy nie są nowym wynalazkiem językowym, a raczej powrotem do wcześniejszych praktyk. Badacze wskazują, że poprzednie pokolenia mogły być bardziej otwarte na stosowanie żeńskich form niż obecnie. W pierwszej połowie XX wieku feminatywy były wręcz zalecane przez językoznawców, co skutkowało powszechnym użyciem określeń takich jak adwokatka, doktorka czy gościni w prasie, dokumentach i słownikach. Obecna dyskusja na temat feminatywów jest więc w pewnym sensie powrotem do praktyk językowych sprzed stu lat, które wówczas nie budziły kontrowersji, a były uważane za naturalne i poprawne (za: Słownik Języka Polskiego, Żywa Biblioteka Polska i Wielka Historia). A poza tym: język ewoluował, ewoluuje i ewoluować będzie. Zmiana to nieodłączna rozwoju.

​@@krotkiehistorieokulturze Aaaaa :):):) już wszystko wiem :):):) Pozdrawiam

Ulalala, muszę obczaić, i "Memories" i "Ikaria-XB1". Dzięki za te wspomnienia!

Aha, no jakby o tym jest właśnie ten film xd O tym, że kino ma sprawiać przyjemność. Co człowiek, czy jego aktualny nastrój, to inne filmy pocieszenia.

Ha, ja tak miałam z książkami, podchodziłam jak pies do jeża, a potem jak zaczęłam, to przestać nie mogłam. Filmy z serii mam gdzieś u rodziców do dzisiaj, na płytkach DVD dołączanych do jakiejś starej gazetki.

Jak najbardziej!

Z prostego względu - budżet danego filmu to nie wszystkie koszty, jakie się z nim wiążą (budżet filmu to zazwyczaj koszty produkcji takie jak wynagrodzenia dla reżysera, aktorów, scenarzystów, wynajem sprzętu oraz lokacji, a także koszty postprodukcji, czyli montaż, udźwiękowienie, efekty wizualne i inne; taki budżet natomiast zazwyczaj nie obejmuje: kosztów marketingu i promocji czy kosztów związanych z jego dystrybucją). Dlatego też budżety filmów niejednokrotnie podawane są w przybliżeniu, wartości są szacunkowe. Te "dodatkowe" koszty nierzadko są wysokie i mogą nie tylko dorównać budżetowi danej produkcji, ale też i ją przewyższyć. I tak często, aby film opłacił się studiu, musi zarobić dwukrotność, a nawet trzykrotność swojego budżetu.

@@krotkiehistorieokulturze Akurat jestem księgowym i nie bardzo w to tłumaczenie wierzę - w większości cywilizowanych krajów księgowość prowadzi się podobnie. Każdy projekt (film, gra, cokolwiek) dostaje jakiś budżet (pominę kwestię ew. dotacji - np. państwowych), który musi uwzględniać wszystko! Ew. może być skorygowany, ale wtedy ktoś podejmuje decyzję, czy ciągnąć to dalej, czy odpuścić. Może jakiś link do wiarygodnego źródła, ad budżetów filmowych w Holly? [edit] Jaki inwestor chciałby wrzucić kasę w coś, co nie wiadomo ile może go kosztować?

Tu kilka źródeł z brzegu, które sporo rozjaśniają: * stephenfollows.com/how-movies-make-money-hollywood-blockbusters/ * entertainmentstrategyguy.com/2019/11/20/the-great-irishman-challenge-how-to-calculate-the-feature-film-profitability-part-i/ * fastercapital.com/topics/the-sources-and-models-of-revenue-and-profit-for-your-film-project.html * www.the-numbers.com/movie/budgets/all Poza tym choćby książka "The Movie Business: The Definitive Guide to the Legal and Financial Secrets of Getting Your Movie Made" Kelly'ego Charlesa Craba czy "The Movie Business Book" i rozdział Petera J. Dekoma "Movies, Money and Madness" czy "Sztuka produkcji filmowej" Gregorego Goodella. Cóż, nie mam wpływu na to, w co wierzysz, ale tego, czy film jest rentowny nie określa jedynie porównanie jego budżetu z zarobkami ze sprzedaży biletów (warto tu dodać, że studia dzielą się przychodami z biletów z kinami - te zazwyczaj zatrzymują około 50 procent ze sprzedaży). Poza podziałem zarobku z kas kinowych ogromnie istotne są również wydatki marketingowe, których budżet nie obejmuje - te przy większych produkcjach stanowić mogą około 50 procent ich budżetu, a nawet i więcej. I tak, przykładowo, gdy budżet danej produkcji wynosi 45 mln dolarów, działania marketingowe mogą zwiększyć wydatki o dodatkowe 22,5 mln dolarów. Wiadomo, box office to tylko jedno ze źródeł zarobkowych filmu i taki nierentowny (jeśli mowa o premierze kinowej) projekt może się w - dalszej lub bliższej przyszłości - zwrócić dzięki sprzedaży praw do czasowej dostępności na serwisach streamingowych, sprzedaży płyt DVD/Blu-Ray, zabawkach, komiksach etc.

​@@marcinzywy9444 Nie bierzesz pod uwagę jeden rzeczy: budżet filmu to koszt jego produkcji (garze aktorów, reżysera, obsługi technicznej, wynajem sprzętu, plenerów itd, itd), Boxoffice zaś to przychód z biletów kinowych. Ta kasa nie idzie w całości bezpośrednio do producentów, ale trzeba ją jeszcze podzielić między dystrybutorów filmu (to często osobne firmy, niezależne od producentów, szczególnie na rynkach zagranicznych) oraz kina, które go wyświetły.

@@krotkiehistorieokulturze Dziękuję, później poczytam, i jeżeli się myliłem, to przepraszam.

Mnie to zawsze interesowało. Poza tym, jeśli jakiś współczesny film Ci się spodoba, a np. ma on otwierać jakąś filmową serię, to jasnym jest, że będziesz liczyć na jego sukces finansowy. 🙂

Niestety, ale to czy dany film zarobił czy nie, często ma znaczenie jakie filmy kręci się później. Jest to bowiem najprostszy wyznacznik tego co się widzom podoba a co nie i który twórca najlepiej trafia do masowej widowni, a co za tym idzie kto dostanie od producentów pieniądze i jak duże na swój następny projekt.

Atak krwiożerczych pomidorów ( debiut Antonio Banderasa) Mad max fury road oczywiście Alien 3 ( wspaniały film) I uwaga ! Marvels ( uważam że to nie był tak zły film jak się o nim mówi)

Odnosiłam się tu do zakończenia pewnej epoki w historii seriali telewizyjnych, czego skutkiem był m.in. inny model emisji (krótsze sezony), nie do formatu długości odcinków samych "Zagubionych". Ci z kolei stanowili umowny koniec "klasycznej telewizji", nigdy później też żadnemu serialowi nie udało się wykreować tak silnej społeczności wokół siebie; startująca w 2011 "Gra o tron" (z 10-odcinkowymi sezonami poza krótszymi 7 i 8 sezonem, ale wciąż ze "starym" cotygodniowym formatem emisji) i wciąż wywołująca ogromne emocje, a za tym i kreująca silną więź z odbiorcami, określać już może początek "nowego". Co do J.J. Abramsa - masz rację, ten, choć był współtwórcą i producentem wykonawczym serialu, po 1 sezonie z racji między innymi na napięty grafik zaczął się od produkcji oddalać (później napisał jeszcze wspólnie z Damonem Lindelofem epizod otwierający 3 sezon). Co prawda nie starałam się w tym fragmencie niczego sugerować, a jedynie nakreślić kolejne punkty na osi czasu prowadzącej do kontrowersyjnego finału (który sama wspominam z dużym sentymentem), ale faktycznie, może to sprawiać takie wrażenie, tym bardziej, że nigdzie nie zaznaczam, że J.J. Abramsa było w "Zagubionych" wcale nie tak wiele jak mogłoby się wydawać, i w nagłośnieniu serialu jego medialne nazwisko stanowiło w dużej mierze wabik dla nowych potencjalnych odbiorców.

@@krotkiehistorieokulturze no tak, ale z materiału można wysnuć wniosek, że to Lost i streaming były powodem zmian, a tak naprawdę to ten pierwszy był ofiarą zmian (choć też niejako się do nich przyczynił będąc serialem z największym zapleczem scenarzystów w tamtym czasie), które przyniosły strajki scenarzystów. Po prostu wydaje mi się, że warto było poruszyć ten kontekst w Twoim filmie. A co do tego, że Lost był umownym końcem klasycznego serialu tv to też trochę się będę kłócił. Swoje kamyczki dorzucało już wcześniej HBO z Sześć stóp pod ziemią, czy robiąca wówczas świetne wyniki stacja Showtime ze swoim Dexterem - obie produkcje krążyły wokół 12 odcinkowych sezonów od początku. W kontekście tych zmian i samego Lost zawsze warto wspomnieć Prison Break, który kolejnymi sezonami dzieli wiele wspólnego z Zagubionymi :)

to samo u mnie

obejrzałam niedawno, bo mi nauczycielka poleciła ten serial. bardzo mi się podobał

Wyszukiwanie w Internecie wskazówek. Np. były specjalne strony z zagadkami do rozwiązania i to czasami nie zawsze bardzo skomplikowanymi kierującymi na inne strony a nawet do realnych gazet (tylko US i trzeba było czekać aż ktoś wrzuci zdjęcie z takowej np. ogłoszeniem albo ogłoszenia z znaczkiem Dharmy i numerem telefonu a tam nagrana wiadomość - tel. do US kosztował wtedy naprawdę dużo). ;)

​@@romi7838śmieszna sprawa, bo w latach gdy miał premierę moja anglistka w gimnazjum na jednej z lekcji nie mogła się powstrzymać i zaczęła nam opowiadać pierwsze odcinki, które wtedy jeszcze ściągała z internetu. byliśmy oczarowani historia którą nam snuła. kilka miesięcy później uczyłem się do klasówki z matmy, gdy nagle przeskakując po kanałach trafiłem na scenę, gdy Jack stoi na plaży, rozgląda się i widzi cały ten chaos, i wrak samolotu w tle - już wtedy wiedziałem, że to TEN serial, o którym nam opowiadała nauczycielka, no i z nauki byly nici ;). Kompletnie przepadłem. Drugi odcinek obejrzałem jeszcze w tvp, ale potem zacząłem szukać kolejnych już w internecie (dzięki ci boże za format .rmvb 🙏). no i się zaczęło... oglądanie sneek peaków na stronie abc, dyskusje na grupkach na grono.net i rozkminianie odcinków... coś pięknego czego ŻADEN serial później już nigdy mi nie dostarczył. a co do zakończenia, no cóż, biorąc pod uwagę, że ostatnie 2 sezony stały się ofiarą strajku scenarzystow to wydaje mi się, że i tak wybrnęli zajebiście. to zakończenie dla fanów, do mnie trafia i nawet łezkę uroniłem. to zakończenie to piękna metafora życia - nie ważne co się w twoim życiu dzieje, ważne jakich ludzi na swojej drodze spotykasz. Nie wiem jak odbierałbym ten serial oglądając go pierwszy raz dziś, ale w tamtym czasie był niesamowitą przygodą, za którą dziękuję, że mogłem brać w niej udział :)

Ja aktualnie też jestem w trybie powrotu i - przynajmniej jak na razie, w trakcie pierwszych sezonów - frajda z oglądania jest ogromna (klimat, napięcie, chęć przejścia po zakończeniu jednego odcinka od razu do kolejnego), cudo.

@@krotkiehistorieokulturze tak jak pisałem wcześniej, Breaking bad i X files, to dwa arcydzieła. Miałem obsesję na punkcie tych seriali. Na dodatek, gdy się dowiedziałem, że Vince maczał palce w X files, to już w ogóle magia

@@mellowtrax1979 Tak, Breaking Bad to przeżycie wyjątkowe, prawie każdy odcinek to małe serialowe arcydzieło, ile tam jest treści, niejednoznaczności, opowiadania kolorem, odniesień. Oglądasz i zawsze coś nowego wyłapiesz, się w końcu muszę za Better Call Saul zabrać, bo ciągle czeka na wyimaginowanej półce.