Te stany to dokładnie moja bajka... Nie akceptuję tych dni pełnych apatii, bezczynności, mam wtedy poczucie straty czasu i wyrzuty sumienia.

Perfekcjonizm prowadzący do prokrestynacji z braku idealnych warunków do podjęcia działań... Perfekcjonizm wdrukowany wręcz na stałe z czasów dzieciństwa... muszę przyznać że Twój Kanal pomógł zrozumieć większość dysfunkcji ! To wiedza o ktora bylo bardzo ciężko jeszcze 10 15 lat temu Mozesz być z siebie dumny! :) pozdrawiam

Dziekuje Ci ze mowisz z perspektywy siebie. Dla mnie ma to olbrzymia wartosc, bo zamiast wykladu, czuje sie w pewnym sensie uczestnikiem tego monologu, zatraca bariere pomiedzy nami, czuje wieksza bliskosc i w pewien sposob jednosc.

W 13 minucie poczułam, że może i cierpię na jakąś formę depresji ukrytej pod płaszczykiem perfekcjonizmu (wcześniej utożsamiałam się z 75% podpunktów), ale doszłam do wniosku, że moje lenistwo to wyższy stan umysłu, bo nawet w wyobraźni machnęłam ręką na bieganie w maratonie xD

Coś chyba o mnie, tylko sukcesów brak... ale perfekcjonizm się zgadza.

Myślę że perfekcjonizm bardzo towarzyszy nam w dzisiejszych czasach. Zwłaszcza przez portale społecznościowe w których mamy dostęp do osób ,,idealnych''. Przez to nasze życie nie jest dla nas satysfakcjonujące, bo nie jest takie jak ludzi w internecie. Zbyt dużo od siebie wymagamy i przez to nie dostrzegamy jak wiele mamy. Czasem warto się zatrzymać i docenić nasze życie, docenić siebie.

Bardzo Ci dziękuję za ten odcinek! Niby wiele powiedzianych tu rzeczy wiedziałem, ale uderzył mnie fragment o nieuronieniu łzy po śmierci bliskiej osoby, a dziś odeszła właśnie jedna z osób dla mnie najbliższych i dziwnie się poczułem, gdy przyjąłem to "na chłodno". Perfekcjonizm to świetny makijaż wszystkich trudności, z którymi się na co dzień borykamy, ale wiem po sobie, że jest skuteczny do czasu. Jednak w pewnym momencie baterie padają i organizm się buntuje, co w konsekwencji stopniowo rozwala nam psychę i wzajemnie.

Perfekcjonizm jest męczący. Pewnego dnia poczułam dosłownie zmęczenie sama sobą, gdyby można było wyjść z siebie to właśnie wtedy bym to zrobiła. Wtedy pojawiła się myśl „ dlaczego w stosunku do innych ludzi potrafisz być wyrozumiała, przyjacielska, a dla siebie samej stajesz się wymagająca bez tego zrozumienia? Przez lata mieszkałam z ludzi którzy nie byli dla mnie przyjaźnie nastawieni, a każdy mój błąd był „napiętnowany” a „sukces” przemilczany. I tak perfekcjonizm zagościł we mnie na długo.

‼️Zdałam sobie sprawę ilu poranionych ludzi jest na Instagramie ... Tyle tam "perfekcji i ideałów ". Super ,że szczerze opowiadasz Nam o sobie . Zachowujesz się jak normalny człowiek z planety Ziemia 🌍

Dziękuję.

Stary dajesz mega dużą dawkę psychologi, genialne !!! Ostatnio mój ulubiony i najbardziej wartościowy kanał. Szkoda, że nie wszyscy mają w swoim życiu osobę, która tak jak Ty potrafi o tym mówić. Powodzenia i liczę, że będzie takim materiałów więcej i długo.

Jeju, jak bardzo otworzyłeś mi oczy! Odkryłam wiele rzeczy o sobie samej nie mając pojęcia że tak mam!!! Wielkie wow... Czuję się jakbym odkryła Amerykę o sobie samej. A jeszcze większe wow, za to że odkryłam też przyczynę dlaczego i skąd się wziął u mnie perfekcjonizm i takie a nie inne działania. Np. Bagatelizowanie swoich nieprzyjemnym emocji i uczuć gdy ktoś mnie zranił lub skrzywdził, odkładanie ich do tzw. Szufladek i nie otwieranie ich, omijanie ich szerokim łukiem w swojej duszy, żeby nie otwierać i udawać przed samą sobą ze nie istnieją. Nieprzepracowane bóle i traumy. Schowane pod dywan, ukryte, zamurowane. Niepozwalanie sobie na przeżywanie smutku, żalu, rozpaczy, złości, bólu. Udawanie ze coś mnie nie zraniło tak bardzo mimo że zraniło. Doszło nawet do tego że przestałam umieć rozpoznawać co czuję naprawdę w różnych sytuacjach. Że się nie złoszczę kiedy w środku jestem naprawdę zła czy zraniona, ale tak bardzo sobie na to nie pozwalam i się hamuję, ze zaraz to blokuję i wypieram że wcale tak nie jest. Doszło nawet do tego, że nawet jak się zakochałam, to nie byłam w stanie stwierdzić co naprawdę czuję, tylko dlatego że wiedziałam że nie powinnam, bo uczucie nie zostało odwzajemnione. Więc wyparłam zakochanie udając przed samą sobą ze wcale się nie zakochałam! I w żywe oczy wypierając się ze nie wcale się nie zakochałam. Właśnie po wysłuchaniu całego tego filmiku to zrozumiałam!!! Jestem w szoku...Muszę wysłuchać ten filmik jeszcze kilka razy, bo wysłuchałam 3 x i jeszcze mi mało. Muszę się nasycić tą wiedzą. Odkryłam też, ze wszystko to przez to w jaki sposób wychowywała mnie moja kochająca bardzo mama. Która długie lata była dla mnie autorytetem. W dorosłym życiu zobaczyłam jak bardzo zawsze bagatelizowala moje uczucia i emocje. Będąc perfekcyjną matką skupiała się na tym, aby zapewnić utrzymanie. Emocjonalnie bylam sama sobie. Nigdy nie rozmawiała ze mną o uczuciach i emocjach. Zawsze uśmiech i bycie miłym. Jedyne co pamiętam związanego z emocjami to często powtarzane słowa "bądź dzielna". Niestety wchodząc w dorosłe życie doświadczylam ogrom negatywnych rzeczy przez taki sposób wychowania. Wszystko dusiłam w sobie, nie umiałam wyrażać swoich porzeb, a bylam skupiona na robieniu tego co trzeba i co wypada bo tak trzeba... Masakra. Mama też negatywnie oceniała mnie gdy czegoś nie skończyłam np. Jakiegoś kursu, nie biorąc pod uwagę ze to nie jest spójne ze mną albo ze mi ciężko cos zrobić, że coś nie jest dla mnie. Nie rozumiejąc że zeby coś zrobić muszę to czuć, czuć pasje do tego i zainteresowanie. A nie robić to tylko bo trzeba robić coś. I wiele wiele innych rzeczy. Teraz ma pretensje, że ja mam o coś żal. Do tej pory nigdy nie bierze pod uwagę moich uczuć, emocji tylko patrzy materialne sprawy. A nie to jak się czuję. Słuchałam tez Twojego filmiku o toksycznych matkach i tzw. Zimnym chowie. Nigdy nie posądzilabym o to swojej mamy, ale olśniło mnie ze własnie taka była i jest. Perfekcyjna mama, zawsze skupienie na pracy, zarobieniu pieniądza (oczywiście to bdb, musiała, bo wychowywała mnie sama a ojciec nic nie płacił), wiele dobrego robila dla mnie jak umiała sobie rodzila. Nie było jej łatwo. Ale jednak nie rozmawiała ze mną o uczuciach. Słuchała mnie ale nigdy nie czułam się wysłuchana, a tym bardziej nigdy nie czułam się zrozumiana. Zawsze czulam ze mówię do ściany. Tak jest do dziś. Mówiłam jej o swoich odczuciach milion razy ona nadal nie rozumie. Nie czuję od niej czułości. Czuję ze bylam i jestem traktowana w formie obowiązku, choć obowiązki wykonuje perfekcyjnie i nieraz powie ze mnie kocha. Ale z jej ust zawsze brzmi to dla mnie sztucznie i nie czuję tego. Przykre. To tylko jedna z rzeczy jaką odkryłam dzięki temu filmikowi. A jest tego więcej, ale to dla mnie najważniejsze i największe odkrycie mojego życia o mnie. Dziękuję Ci bardzo za ten filmik i wiele innych

Kiedy mówisz o sobie, na podstawie swoich doświadczeń łatwiej się słucha. Widać jak osobiście jesteś zaangażowany . Mówisz coraz szybciej i to utrudnia odbiór , mam problem żeby za tobą nadążyć. Dziękuje za poruszenie tego tematu. Pozdrawiam

Byłam perfekcjonistką zadreczajacą swoje dziecko nauką. Potem miałam mega depresję z powodu plotek potem myśli sam wiesz jakie. Potem lęk przed wyjściem z domu a przejście do skrzyżowania kosztowało wysilku jak wspinaczka alpinistyczna. Wszystko po zmianie miejsca zamieszkania. Nowe miasto ale ci sami znajomi przeniesieni w tym samym czasie. Sama stanęłam na nogi własną determinacją. Dziś włosy mi dęba stają jak o tym myślę. Depresja to przekleństwo ludzi wysokowrażliwych.

To ja z przed kilku lat - kat dla siebie i ciągle coś ulepszać, poprawiać, poświęcenie dla innych. W pracy ideał do przesady. Pułapka dążenia do nikąd, jak się nie da być robotem.

To fantastyczne i wielkie że mówi Pan również o sobie. 💓💓💓

Naprawdę super materiał... serdeczne dzięki za otwartość... ♥️

Super ciekawy i szczery materiał, dziekuje i zycze powodzenia! 😊✨

Dużo Pan ostatnio wrzuca nowych materiałów mam nadzieję że szybko nie wyczerpią się tematy

Bardzo dziękuję za wartościowy materiał i podzielenie się z widzami osobistymi trudnościami. Ma to dla mnie ogromną wartość 😘

Bardzo dziękuję za poruszenie tego tematu! Bardzo pomocny i wartościowy materiał

Hej Absurdalny! Dzięki po raz kolejny za kolejny odcinek. Cholernie pomagasz mi w wielu moich rozkminach i mam nadzieję że ten komentarz da Ci ogrom satysfakcji. A tak przy okazji, często mam wrażenie jakbyś był moim bratem bo nie dość że często tematy Twoich filmów są na czasie względem wydarzeń w moim życiu, to czym więcej słyszę o Tobie to widzę że mamy podobne podejście do wielu spraw! Dobrze Cię mieć za przyjaciela! Pozdrawiam! 😉😎

Ostatnio właściwie większość Twoich filmów, a może nawet wszystkie, dotyczą mnie. Są dla mnie pomocne. Dziękuję :)

Dzięki.. ale dziwnie tak o sobie posłuchać..

Fajnie, że się z nami dzielisz tym otwarcie 🧡

Często miałem poczucie że "teraz czas na kolejny wysiłek ponad siły "

Idealnie trafiłam w Twój odcinek. Niby tyle człowiek już wie... ale wciąż coś w sobie odkrywa. Jakieś nowe miejsca do uleczenia.

Dziękuję za ten odcinek.💓 Właśnie się martwiłam że moja terapia trwa tak długo i że wciąż wracają stare nawyki. Uświadomiłam sobie jak duzo już się zmieniło w moim podejsciu po 2 latach terapii i jak o wiele bardziej wspieram siebie i pozwalam sobie na trudne emocje.

Super treść, która otworzyła mi oczy!😥 dzięki wielkie

Dziękuję ci za ten film! Po obejrzeniu go nastąpił kolejny przełom we mnie z rozumieniu siebie a to dla mnie bardzo ważne gdy po ponad 2 latach przerwałem psychoterapię jak zauważyłem, że trafiłem na ścianę z którą muszę poradzić sobie sam.

I to jest jeden z bardzo nielicznych filmów na yt który zapisałam żeby zrobić kiedyś na podstawie tego notatki. Cudownie i prosto przekazujesz informacje. Właśnie dzięki takim ludziom, którzy sami przeżyli różne rzeczy i opisują jak z nich skutecznie wyszli inni mogą w to uwierzyć, można im to "przetłumaczyć"na zrozumiały dla nich i ich język :)

Dokładnie tak. Chcesz z kimś pogadać, ale zaraz masz takie "Kim bym była, gdybym ciągle gadała tylko o sobie? Inni mają swoje problemy, muszę sama sobie poradzić".

O Panie, nie wiedziałem, że te kilka zdań stanu w jakim ktoś się może znajdować tzn. tematyczny perfekcjonizm opisuje mnie. Boję się jednak, że skoro mocno skupiając się na perfekcji okazujemy poniekąd skale naszej depresji to tylko dziękuję Bogu, że mogę jeszcze żyć. Jeśli dbanie o szczegóły tak definiuje depresje to ja chyba sięgam granic ;# Wspaniały materiał, dziękuję i pozdrawiam, dajesz widzę z siebie ile tylko można, nie poddawaj się ! Dzięki raz jeszcze ;)

Bardzo ciekawy materiał którego temat jest mi bardzo bliski. Mnie również wychowywała babcia i u mnie również rozwinęły się niezdrowe mechanizmy. Osobiście wybieram się w końcu na psychoterapię. Oglądam twoje materiały od pewnego czasu i muszę przyznać że niektóre z nich są dla mnie wręcz terapeutyczne, skłaniają do refleksji nad sobą i swoim życiem. Za niedługo kończę 23 lata i czuję że powoli wyrywam się z tego dołka w którym tkwię stanowoczo zbyt długo. Dzięki za interesujące materiały, pozdrawiam.

Mądrego to aż miło posłuchać, dzięki za super odcinek

Bardzo wartościowy materiał, pozdrawiam

To są moje stany. Perfekcjonizm często ukrywa ciężką depresję. Dziękuję za świetny materiał. Pozdrawiam!

Świetny materiał !!! ♥️♥️♥️

I w tym momencie chyba znalazłem przyczynę swoich wewnętrznych problemów "perfekcjonizm". Musze to koniecznie omówić z moim psychologiem. Człowieku Absurdalny dziękuję uwielbiam twoje materiały i chciałbym kiedyś być tak mądry jak ty.

Bardzo ciekawy odcinek, zresztą jak każdy inny na tym kanale ☺️

Słuchając, uderzyło mnie to, że wiele z tych rzeczy mogę odnieść bezpośredni do siebie. Staram się robić wszystko z dbałością o szczegóły, a kiedy coś pominę, czuję się winny. Jeśli na mam choć minimalnej kontroli nad sytuacją, czuję niepewność. Kiedy widzę, że znajomi mają problem staram im się pomóc, lecz nigdy nie mówię, że jest coś u mnie nie tak. Kiedy byłem jeszcze w podstawówce, zaczęły się problemy finansowe, przez co prawie niebywała mamy w domu, a z ojcem zawsze jest ciężka relacja. Tak jak powiedziałeś, starałem się tworzyć bliskie relacja z osobami, którym jakoś mogłem pomóc, dawało mi to poczucie bycia potrzebny.

Coś o mnie, dziękuję za ten materiał. Świetnie sobie zdaję sprawę z tego, co kryje się za moim perfekcjonizmem-toksyczny wstyd... wstyd za siebie, swoją nieudolność, błędy, wstyd z powodu bycia kimś gorszym, niewystarczająco dobrym. Nigdy nie jestem z siebie zadowolona, a jeśli już to się zdarza, to trwa zaledwie chwilę, potem we wszystkim, co robię, wynajduję defekty.

Dziękuję za ten filmik. Chodzę na terapię od dwóch lat aby poradzić sobie z niezdrowym perfekcjonizmem i lękami. To bardzo ważne żeby znaleźć w sobie najlepszego przyjaciela i być dla siebie dobrym. Trzymajcie się ciepło, i pomagajcie sobie małymi kroczkami.

Mój perfekcjonizm doprowadził do upadku mojej działalności na KZfaq'ie. Nie raz mi wmówiono rzeczy typu "Kiedyś byłeś lepszy..." i przez to się boję, że jak nie będę się wysilał, to przyniosę wstyd swoim widzom.

Właśnie wracam z nocki po ciężkiej zmianie a tu taki odcinek 😂 w punkt, nie potrafię odpuścić

Rafik ale z Ciebie James🙂🙂🙂🙂Dziękuję fajna wiedza. Dziėkuje serdecznie🌹

Bardzo dobry film. Uświadomił mi wiele rzeczy

Mam wrażenie, że opisał mnie Pan w dosłownie idealny sposób. Poczułam się bardzo źle z faktem, że uświadomiłam sobie, co jest ze mną nie tak. Nie wiem jednak, jak sobie z tym wszystkim poradzić. To przytłacza coraz bardziej.

"No dobre, fajne skutecznie rady tutaj daję, jeszcze tylko zacznij je stosować w swoim życiu." umarłam w tym momencie i zaczęłam się śmiać jak wariat 😂 to tak bardzo ja, ila razy ja to sobie mówiłam wyciągając przyjaciół z dołków, które często były podobne do moich z przeszłości tylko je właśnie gdzieś upchnęłam do "już nieważne", a chcąc tak mocno pokazać bliskim lepsze perspektywy nagle wpadałam na rozwiązania też dla samej siebie, tylko tłumaczyłam im to w taki sposób żeby zrozumieli i chcieli dla siebie lepiej aż sama zaczęłam chcieć. Co do wychodzenia z perfekcjonizmu to myślę że mimo chęci można wpaść w błędne koło właśnie przez tą chęć szybkości i skuteczności swoich działań. Sama jeszcze jakieś 3 miesiące temu olśniło mnie że ja nie potrzebuję, nie chcę dążyć ciągle do perfekcji we wszystkim co robię. Dało mi to taką wolność, też przez odpuszczenie niektorych spraw, jednak to że dążyłam przez dekadę co najmniej do tego, nie daje mi możliwości żeby z dnia na dzień przestać taka być. Też bo to jaka jestem zostało trochę na podstawie tego ukształtowane. No i jakim wychodzeniem z perfekcji jest wychodzenie z niej z dnia na dzień prawie? Jeżeli nie perfekcyjnym?

Świetny materiał. Pozdrawiam.

Dzięki, świetny film.

Poczucie przesadnego perfekcjonizmu i coraz to większej dawki wymagań wobec siebie zauważyłam bodajże rok temu, gdy potrafiłam na naukę poświęcać nawet czas snu. Również od dwóch lat nie potrafię z nikim nawiązać emocjonalnej więzi. Nie było to istotne, czy daną osobę znam od dłuższego czasu, czy zaledwie parę dni. Stąd również koło się zataczało, w wyniku czego obniżałam swoje już i tak niskie poczucie wartości błędnie wnioskując przekonana: „Nikt mnie nie chce i jestem ohydna, stąd przecież nie posiadam nikogo bliskiego u swego boku”. Dzięki Panu jednak należycie (wreszcie:-)) zrozumiałam swoj wewnętrzny paradoks. Warto być tego świadomym - dziękuję ogromnie za tak intrygujący materiał. Dbajmy o siebie i bądźmy dla siebie wyrozumiali, bo nie ma nic piekniejszego, niż miłość do swojej „własnej skory”.

Perfekcjonizm prowadził mnie czesto do dwoch drog: Jak wieczne pracowanie nad namniejszymi detalami i ciaglego ulepszania w dazeniu do idealności lub niezabieranie sie do zadan wgl przez strach ze nie beda tak idealne Staram sie byc wyrozumiala dla siebie i robic rzeczy poprostu dobrze na ile potrafie w tym momencie bez uczucia presji i przyzwalac sobie na nieskonczona ilosc bledow. Jest to cieżka praca nad soba ale warta wszystkiego. PS. Swietny material

Martwi mnie perfekcjonizm wpajany dzieciom już od najmłodszych lat. Nie da się od tego tak naprawdę uciec, bo gdzie taki młody człowiek nie spojrzy, to widzi innych ludzi nawołujących do stawania się lepszym. Mentalność perfekcjonisty jest już tak bardzo zakorzeniona w naszym społeczeństwie, że zaczynamy postrzegać ją jako normalność....

Wydaje mi się, że z perfekcjonizmem wiązy się również nieumiejętność poradzenia sobie z krytyka. Przecież wszystko było zrobione idealnie, a tu nagle pojawia się krytyka. Moim zdaniem perfekcjonisci o wiele gorzej sobie radzą z przyjęciem konstruktynej krytyki. Ciekawe czy tylko ja mam takie odczucie

Często jest też tak, że dasz z siebie 100% myślisz, że dobrze wykonałeś zadanie i widzisz, że ktoś wykonał to chociaż odrobinę lepiej od ciebie. Wtedy jest natłok myśli w stylu "chyba zrobię jeszcze raz" " Nie jest wystarczająco dobrze".Zrobisz to zadanie jeszcze raz, osiągnąłeś coś w rodzaju sukcesu i nie jesteś z siebie dumny, tylko widzisz inne błędy w sobie które trzeba wyeliminować. Nigdy nie jest wystarczająco dobrze. Zawsze coś nie gra, przez co nigdy nie jesteś z siebie zadowolony. Bo nie osiągnąłeś tego ideału.

Zastanawiałem się co mi jest, mój psycholog nie musi się już głowić. Dziękuję Ci

Jak dobrze że tak wiele rzeczy potrafię sobie odpuścić ;)

Ja jestem perfekcjonista, i mega ambitną osobą dlatego że cel napędza mnie do działania, jak zacząłem biegać to od razu postawiłem sobie cel maraton i czas na przygotowanie 4 miesiące. Jak zacząłem chodzić do szkoły językowej postawiłem sobie cel poziom C2 z angielskiego w ciągu roku, ale nie zadręczam się jeżeli nie dopełnie tego celu. Bo wychodzę z założenia że stawiając sobie takie cele szybciej przybliżę się do tego do czego chce się przybliżyć niż jakbym sobie ich nie stawiał. A największa motywacje do pracy daje mi badanie progressu z treningu na trening itd

Super! Wrzucaj proszę na Spotify.

Lubię Twoją otwartość, dzięki temu łatwiej pewne rzeczy przełknąć. Ja byłam najmłodsza w rodzinie, chołubiona, a przynajmniej tak to było przedstawiane, ale mimo to mam ten rys. Zauważam silny rys egoizmu, jak w wychowaniu Twojej Babci, choć nie byliśmy mega wierzący, a ja teraz jestem ateistką.

W tym tygodniu doświadczyłam 2 razy trudnych emocji w taki sposób, kiedy nie dało się zignorować. No i zaczęło się jak zwykle od męczenia mnie i takiej kompletnej blokady do czegokolwiek poza analizowaniem tych emocji. Pierwsze doświadczenie było związane ze złością. Pomimo tego, że z 2 osoba obgadałam wszystko, co mnie zezłościło, to kotłowało się to we mnie przez cały dzień. Co gorsza kładąc się spać wcale nie czułam się lepiej i już przewidywałam perspektywę nieprzespanej nocy. Ale w pewnym momencie coś mnie tknęło i powiedziałam sobie: "masz prawo się złościć i masz prawo czuć się beznadziejnie". Nawet nie wiem, kiedy zasnęłam. Dzisiaj z kolei doświadczyłam smutku. I też na początku marazm, ból głowy, zmęczenie. Po śniadaniu położyłam się spowrotem do łózka. Trochę próbowałam znaleźć ukojenia na youtubie, ale jakoś nic nie pomagało. I w końcu, podobnie jak to miało miejsce w przypadku złości, powiedziałam sobie: "masz prawo czuć się smutna i masz prawo mieć z tego powodu gorszy dzień". Za jakieś pół godziny pojawił mi się pomysł na kreatywne zajęcie i w efekcie dzień wcale nie był. Może i nie byłam super produktywna, ale zrobiłam coś fajnego, co dało mi satysfakcję.

Achh... Przyjemnie Sobie obejrzeć nowy filmik, po ciekawym dzisiejszym webinarium

Nie lubisz tego komentarza. Bo jest bardzo nie równy. Prawda ? Czy też nie

Ja również dziękuję za to że mogłam sobie uświadomić, że mogę mieć to skrzywienie. Gorzej gdy jest to męczące dla otoczenia, gdy wszystko bym chciała robić perfekcyjnie i aby inni też to samo robili Nie da się. Ale jak z tym walczyć ? Jak przestać podnosić poprzeczkę, bez której też nie byłoby źle. I człowiek nie byłby tak umordowany.

Z każdą minutą szczęka opadała mi coraz niżej.... ten opis w przerażająco idealny sposób pasuje do mojego życia....

W dniu jednych urodzin, postanowilam sobie, ze przestaje interesowac sie problemai innych, to jak grzyby po deszczu wyrastali ludzie z ich problemami w moim zyciu. Ale bedac tego swiadoma, koncentruje sie na moim celu. Dziekuje za ten film.

Kiedy byłem na pogrzebie mojego dziadka, miałem wtedy chyba 18 lat. Siedziało to we mnie. I wiedziałem bardzo doskonale o tym że będę w stanie to stłumić. Wręcz dosłownie zadusić to w sobie i to zignorować na siłę, udając przed samym sobą że to się nie pojawiło. Wtedy przyszła mi taka myśl - puść to, pozwól sobie na to żeby te emocje się wyzwoliły. Jak nie teraz, to kiedy?... Ktoś ci bliski właśnie ci umarł... PUSZCZAJ TO... I puściłem te emocje na żywioł. Pozwoliłem samemu sobie na to żeby przez chwilę być autentycznym, a uczucie płynęło we mnie jak melodia zgrana płynnie z wartkim strumieniem czystej wody. Kurde. Bardzo dziwnie tutaj jest zdefiniowany perfekcjonizm. Ja go widzę trochę inaczej. Dla mnie perfekcyjonizm jest metodą podejścia do spraw w taki sposób, żeby zrobić coś po prostu dobrze. Wiem wiem. Moje zdanie też brzmi dość dziwnie i enigmatycznie. Chodzi o to że w zależności od potrzeb chwili, sytuacji, realnych możliwości i priorytetów można dopasować optymalne komponenty do tego, co tak właściwie może być postrzegane jako wystarczające i po prostu dobrze zrobione. Szklanka za każdym razem może być albo do połowy pełna, albo do połowy pusta. Hmmm. Treść odcinka jest dość ambitna jak na przysłowiowego przeciętnego Kowalskiego. Nie wiem czy będę wracać do tego odcinka, ale fakt. To może się w moim przypadku stać problemem. Może ale nie musi. Znaczy się perfekcjonizm. I w sumie to stosunkowo niedawno zacząłem sobie uświadamiać o tym żebym nie zapomniał że w tej kwestii, czasem jest potrzebny jakiś balans i jakieś kompromisy. Nie mogę wyjść z prokrastynacji. To się dzieje od jakiegoś czasu. W dodatku widzę że mam syndrom DDA przejawiający się w znikającym dziecku. A co ma chyba podłoże w rozwinięciu dda na DDD. W niektórych kwestiach jest mi bardzo blisko do osobowości typu Bordeline, ale chyba nie mam Bordeline. Po prostu. Miałem osobowość typu flegmatyk, potem zaczęła się do tego kształtować jeszcze osobowość typu melancholik. Oba typy są introwertyczne. Zastanawiam się jeszcze nad tym. Kobiety są kobietami z samego faktu urodzenia. Ale facet?... Facet musi siebie samego zrobić... Musi siebie zrobić i musi to zrobić dobrze. kzfaq.info/get/bejne/lcqke71otdC9qas.html Zrób materiał na temat funkcjonowania podświadomości i roli strefy komfortu. Coś czuję że to co jest zawarte w filmie który ci proponuje, może być użyte z dużym powodzeniem w skali populacyjnej

Miło Pana się słucha.

Znam ten temat od podszewki. Niestety to u nas w rodzinie perfekcjonizm to przekleństwo. Babcia radziła sobie ze wszystkim, odmawiała sobie, dawała innym. To doprowadziło ją do poważnej choroby. Mama przez długi czas podobnie się zachowywała, ale na szczęście była bardziej świadoma i w porę się ogarnęła - ale problemy w domu i to, że zostałyśmy same wcale w tym nie pomagały. No i ja - od dawna żyjąca w kompleksach, że "inni mają lepiej", że muszę pracować ciężko na to, co inni mają od ręki, frustracja i niechęć do tego, by być gorszą od innych przez moją sytuację finansową. I chęć jakiegoś udowodnienia sobie, że mogę mieć to, co inni, a nawet więcej. Wpadłam w pracoholizm, depresję. Ale powoli wychodzę z tego dzięki terapii i duuużej samoświadomości. Dziękuję Ci za ten film. Jest bardzo potrzebny.

Perfekcyjny wykład 👌🌞🛸

Wiele osób mi mówiło, że jestem dość niechlujna więc określałam siebie jako przeciwieństwo perfekcjonisty. Postrzegałam tak moją mamę. Mimo olbrzymich problemów zawsze miała wygląd i zachowanie gwiazdy hollywoodzkiej. Wiem, że nikt patrząc na nią nie uwierzy w jej problemy (a więc moje, bo to się działo też, gdy byłam mała). To mnie dodatkowo frustruje. Zawsze też się porównywałam do niej: nie sprostałam w jednej setnej w tym co ona, w dodatku ona miała dziecko a ja nie mam i sobie nie radzę więc jaka perfekcja. Uświadomiłam sobie, że osiąganie perfekcji a jej pragnienie to dwie różne rzeczy. Że chcę jak mama, przejęłam jej myślenie, ale mi było tak ciężko, że miałam potem okresy świadomie depresyjne, gdzie wszystko leżało i traciłam szansy, a mama zawsze ma ukryte smutki. Z pozoru wiec patrząc na moje życie nikt mnie o perfekcję nie posądzi. I choć to głupie to też, gdy mama ostatnio zadzwoniła, by się wyżalić o swoich problemach (a w 2 stronę nie czułam takiego wsparcia) to pomyślałam, że miała zawsze z mojej strony wsparcie psychiczne a ja od nikogo więc paradoksalnie mogło być jej łatwiej. Ona zawsze lepiej radziła sobie z zarabianiem pieniędzy więc jakoś ten tandem działał. Mozolnie jednak staram się w wieku dojrzałym wyjść z roli córki i z tego myślenia i myślenia nieustannie o jej sprawach i sprawach znajomych. Wszystkie opisy do mnie pasują, poza okresami totalnej apatii i brakiem zbudowania skutecznej fasady. Tak się wstydzę, że pewnie słowo perfekcjonista w odniesieniu do siebie przejdzie mi przez usta tylko na terapii :) Od 2 lat dopiero bardzo się staram zmienić swoje życie. Obejrzałam tylko ten filmik ze względu na mamę a odnalazłam też siebie :) Postrzegałam też perfekcjonizm jednak pozytywnie, jako zaletę :)

Gdy (będąc już w depresji) poszłam do psychologa, ponieważ chciałam rozpocząć terapię, przyniosłam kartkę z wypisaną listą rzeczy, które chcę załatwić. Na pierwszym miejscu: perfekcjonizm. Psycholog, swoją drogą świetny gość, spojrzał na to i się tylko uśmiechnął. W moim perfekcjonistycznym świecie remedium na problemy miało przyjść tu i teraz (jak u studentki, o której mówiłeś) bez poszukiwania przyczyn tych stanów. O tym, że tak się nie da dowiedziałam się w dalszej części terapii ;)

Mam wrażenie, że ostatnio zbyt dużo ludzi przypisuje sobie depresję. Mega wygodne. Nie trzeba pracować nad sobą i wszelkie deficyty tym tłumaczyć.

jestem na 2:20 min filmu, ale w sumie w starszy filmach z przez (ło panie, to było dawno) 2 lat było widać, że pan chciał żeby ten filmy były najlepsze w pod względem filmowym (wiele ujęć itp.)

Poruszył pan bardzo ważny temat. Perfekcjonizm może nam zniszczyć życie. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że ukrywając pod płaszczykiem perfekcjonizmu nasze prawdziwe uczucia(bo przecież uczucie bezradności, gniewu, smutku to uczucia w naszym pojęciu nie dla nas) chcemy tak naprawdę zadawalać innych i służyć innym tą naszą siłą. Przyzwyczajamy przez to nasze otoczenie, że jesteśmy traktowani jak roboty zawsze uśmiechnięte i niezawodne. Bo nawet jak sobie nie radzimy, to tak to maskujemy, że nikt nie ma o tym pojęcia, co naprawdę czujemy. Nie pozwalamy sobie na okazywanie słabości. Dlatego ludzie z czasem chcą tylko od nas wsparcia, ale nigdy nie pomyślą, że my również go potrzebujemy. Jest nam z tym źle, ale sami jesteśmy sobie winni. To my perfekcjoniści budujemy latami swój obraz w oczach innych, osoby silnej, niezawodnej, ogarniętej, będącej lekiem na każde zło, więc jak możemy nagle o coś prosić. W głębi duszy to sam fakt tego proszenia o pomoc, to już nas poniża we własnych oczach. Perfekcjonizm to nie tylko idealnie wysprzątany dom i prenumerowane gazety ułożone rocznikami, to sposób działania wobec siebie samego, co może doprowadzić do totalnej porażki w relacjach z ludźmi.

Potrzeba zauważenia pochwalenia docenienia Potrzeba bycia potrzebnym miłym Brak przekonania że też jestem Ważnym i Wartościowym człowiekiem.Mam prawo do złość do zmęczenia do smutku do radości do zadbania o Siebie 💚 Pozdrawiam Wszystkich To co zaczynamy Kochać i Szanować Siebie? Życzę asertywności i równowagi małymi krokami do przodu 🌿🍃👍

Ja u siebie właśnie nazywam to 'syndromem jamesa bonda" :) fajnie widzieć że nie tylko ja od bonda zacząłem czerpać postawy perfekcjonizmu.

2:55 A ja nadal najciekawszym przypadkiem perfekcjonizmu jest próba zastawienia stołu z ekierką, bo na być idealnie

Perfekcjonizm to nie zaleta! 😢 U mnie tak jest swiat czarny - bialy . Brak kolorow 🌈 A co za tym idzie : niepokoje, leki ... Moze faktycznie trzeba pogadac z psychologiem ?🤔 Dziekuje za ten temat 👍🏻

Hej! Podziwiam Twoją otwartość. Ja tak nie umiem.

Polecam jeszcze temat traum w kontekście takiego perfekcjonizmu - a co za tym idzie przeciążonym systemem nerwowym. Trauma z dzieciństwa np. Fajna książka jest Petera Levine'a "Obudź w sobie Lwa".

Dobry material 😄daje suba 👍

będzie kolejna część? :)

Trafione bardziej niż w sedno

w sumie mam tak samo jak Ty, te trzy stany, tak jakbym się zaprogramowała, czy coś, straciłam spontaniczność, za którą kiedyś mnie ludzie lubili

Witam, te cechy perfekcyjnie ukrytej depresji pasują do kilku moich znajomych, także do mojej byłej, ona właśnie kompletnie nie dopuszcza innych do tzw. swojego świata, ciągle jest niezadowolona z siebie, przynajmniej taką ją pamiętam. Tak naprawdę sama siebie od środka niszczy, takie można odnieść wrażenie.

I feel you, bro

Tak i tak.

Czy można poprosić o kontynuację tematu pod kątem życia z perfekcjonistą w związku?

Chyba mam coś podobnego do objawów które opisujesz. Często nie mogę się skupić na oglądaniu filmu czy innej relaksującej czynności bo z tyłu głowy mam głos który mówi mi że ktoś w tym czasie kiedy ja oglądam film ćwiczy, rozwija się i będzie lepszy ode mnie. Albo kiedy mam ochotę na robienie czegoś nierozwijającego to wyobrażam sobie siebie za 20 lat, pracującego na etacie w jakieś gówno-pracy za minimalną krajową, uzależnionego od alkoholu z wielkim brzuchem itp. - ogólnie przegrane życie. I to powoduje że cisnę różne rzeczy, siedzę do północy nad różnymi projektami a i tak uważam że coś jeszcze mógłbym poprawić.

Bardzo pomocny film , dzięki. Kropka w kropkę.

dodałbym pragmatyzm ekonomizm.......dziekuje za wykład

Czy napis "ZASUBSKRYBOWANO" w lewym, dolnym rogu, w 1:45, specjalnie nie jest umieszczony dokładnie w środku białego pola?

Czy Pan jest bratem lekarza co prowadzi kanał na yt, Marek Skoczylas? Tacy podobmi z twarzy i ogólnie ta mimika, ten spokój przy mówieniu. Tak z ciekawości pytam 😊

Gorąco polecam wykład dr Konrada Piotrowskiego zatytułowany "Perfekcjonizm. Czym jest, jak powstaje i dokąd prowadzi?", znajdujący się na kanale "Strefa Psyche Uniwersytetu SWPS". Owocnego oglądania.

Dziękuję za ten odcinek ❤️ A swoją drogą szukam odpowiedzi na pytanie czy funkcjonuje coś takiego jak psycholog na NFZ, ale online? I najlepiej w formie pisanej niż rozmowy np. przez telefon? Szukam i nie mogę znaleźć, a przyznam, że aktualnie to jedyne rozwiązanie na jakie mogę sobie pozwolić... Będę wdzięczna jeśli ktoś coś podpowie.

Myślę że to, wynika z dzieciństwa. Tylko zbiegiem latem to powoli mniej ważny. Lat przybyło nie chce się perfekcjonista . Robić tyle co trzeba.

Mam problem z "wyleczeniem się z perfekcjonizmu", bo czuję, że jak mi go zabraknie przestanę mieć wartość jako osoba, bo nie będę miała niczego, co będzie mnie pchało do przodu i tak jak teraz nie czerpię satysfakcji z osiągnięć, które mam tak jak pozbędę się rzeczy, która sprawia, że ciągle brnę w więcej i więcej wyzwań nie będę czuć tej satysfakcji już w ogóle nigdy, a bez tego moje życie niekoniecznie będzie miało jakąkolwiek wartość.

Da sie stlamsic wszystkie emocje,wystarczy zyc w swiecie ludzi bez empatii,potworow emocjonalnych,rodaczkow-cwaniaczkow,dla ktorych licza sie tylko pieniadze i narcyzm.