ben de neyi unuttum diyordum, GÜNLÜK TUTMAK. aklımı kaybetmemek için zor zamanlarımı hep kağıda döktüm, journaling harika bir şey duyguları düşünceleri kusmak için hepinize tavsiye ederim. 🦋

Huzur sokağı kitabını, o kadar çok okursan, psikolojin bozulur tabi. :)

13 yaşında ağır depresyondaydım ve maalesef ailemin saçma düşünceleri yüzünden bi sorunum olduğunu söyleyipte tedavi olamamıştım.Lütfen eğer şu an gücünüz varsa ve mental olarak hastaysanız tedavi olun.O yaşadığım günler bir daha geri dönsün hala istemem.Hiç bir arkadaşım yanımda değildi,o yüzden kendinize yeni arkadaşlar edinin bence

Gerçekten uzun süredir hiç ama hiç iyi değilim yaşadığım şeyler dışında kafama katlanamıyorum ve gün geçtikçe mahvoluyorum

25 yaş krizini 21 yaşında yaşıyorum sanırım. Ne yapacağımı bilmiyorum, eski hedeflerim anlamsız geliyor, "bunu böyle mi yapsam" tarzı sorular kafamdan çıkmıyor, herkesle karşılaştırıyorum kendimi, kendimi değersiz, yeteneksiz, yaşamaması gereken birisiymiş gibi hissediyorum. En dibin de dibine düşmüş gibi hissediyorum, özellikle sabah kahvaltı edemiyorum, tek öğüne düştüm. Tüm arkadaşlarımı terk ettim, intihar etmek için cesaret toplamaya çalışıyorum. En azından yalnız olmadığımı biliyorum, bu beni hayatta tutan yegane şey.

Depresyonun en sevdiğim özelliklerinden biri insanın yıkanmaya ve temiz olmaya karşı direnci cidden saçımdan yere yağ damlayana kadar duş almıyodum

Borderline hastasıyım, çevremdeki gerizekalılar tarafından hep "dengesiz", "ilgi çekmek için yapıyor", "şımarık" gibi etiketlere maruz kaldım. Hep dışlanmama yol açtı. Dışlandıkça da hastalığım daha da ilerledi. Şu an görüştüğüm arkadaşım nerdeyse yok, ama eminim bir gün zeka seviyesi ayakkabı numarasından büyük kişilere denk geleceğim. Bilinçli olarak kendimi aptal çevremden uzaklaştırdım ve bazı şeylerin düzelmeye başladığını fark ettim. Arkadaşlar sizi anlamayan, götüyle sallayan kişilerden uzak durun. Gerekirse yalnız kalın yalnız kalmak daha iyidir.

Ben psikoloğa gittim ve yakın olduğunu düşündüğüm bi kaç arkadaşıma anlattım ve benimle dalga geçtiler o an çok utanmıştım ama utanması gereken kişi onlarmış şu an onu anladım

bu dertleşme videoları bana o kadar iyi geliyor ki...

Roza hastalığım vardı yıllar önce (Strese bağlı bir hastalık ve bulaşıcı değil) Serviste yanımda oturan kız hastalıktan kaynaklı olan yaraları gördü ve aynen şu şekilde '' ayy bu ne bulaşıcı bir şey mi ben kalkayım o zaman yanından ya'' dedi ve ağzım açık kaldı. Yaralardan dolayı ne kadar kaşıntı, acı çektiğimi bir ben bilirim. İnsanların her hastalığı bulaşıcı sanması kadar aptalca bir şey olamaz. Bu arada geçirdiğin depresyon gerçekten çok kötüymüş çok çok geçmiş olsun.

Beni lise birde öz abim beni taciz etti, 5 kez. O zaman şimdi anladığım kadarıyla ağır bir depresyona girmiştim. Hiç arkadaşım yoktu aileme anlatamıyordum bana yardımcı olmayacaklarini düşündüğüm için (ki öğrendiklerinde de hiçbir şey yapmadılar). Birkaç hafta boyunca hiç durmaksızın ağladım, korkumdan eve geç gelmeye başladım, evden çok erken çıkmaya başladım. Hatta gece 2de falan çıktığım çok oldu. Tamamen içime kapandım, yemek yiyemez oldum, bi haftada 10 kilo verdim ve 47 kiloya düştüm ki ondan sonra da vermeye devam ettim. 3 hafta evde olduğum zamanlar hariç aralıksız ağladıktan sonra artık çevremi görmez oldum. Hani evet bakıyordum ama görmüyordum hatta bu sırada birkaç kez araba çarpıyordu. Hani gözünün feri derler ya işte o gitmişti. Tam anlamıyla ölüden bir farkım kalmamıştı. Ve çevremdeki insanlar da benim bu halimi görseler de umursamıyorlardı, kimse bana gelip gerçekten neyin var diye sormadı. Sonradan baktım ölüden tek farkım evde sürekli yediğim azarlar, beni taciz eden abimi sürekli görmek; tam anlamıyla ölü olmayı düşünmeye başladım. Neden intihar etmeyeyim ki? Bu soruyu çok kez sordum kendime ve hiçbir zaman tatmin edici bir cevap veremedim. Sonra sadece bir an sağlıklı bir şekilde düşündüm ve ne yapmak üzere olduğumu fark ettim ve acilen birisiyle bunu paylaşmam gerektiğini fark ettim. Sosyal medyada tanımadığım öylesine bir insana anlattım ilk kez, ellerim inanılmaz titriyordu. Benimle eğlendi. Ondan sonra başkasına anlattım, 31 çekti. Başkasına anlattım, benden fotoraf istedi. Kaç kişiye anlattım bilmiyorum en sonunda ümidimi tamamen kesmiştim, tekrar nasıl intihar etsem diye düşünmeye başlamıştım ki birisiyle tanıştım. O beni dinledi, elinden hiçbir şey gelmedi ama beni gerçekten dinledi ve ne zaman intihar etmeye karar verdiğimi söylesem beni bir şekilde ikna etti yaşamaya. Ondan sonra bir sürü kez daha tacize uğradım bir kez tecavüzden son anda kurtuldum. Diğerlerinde yanıma kimse yoktu ama ben bir şekilde hep kalktım ayağa. Ama tabii ki ayağa kalmak tek başına yetmiyor. Bir süre sonra o kadar yoruldum ki tamamen bıraktım her şeyi, kendimi hiçliğe attım. Ve uzun bir süre ne bir şey düşündüm ne eğlenmek için bir şey yaptım. Ama yine sadece bir an mantıklı düşündüm ve geleceğimi mahvetmek üzere olduğumu fark ettim, çünkü bunu yaptığım sırada 12. Sınıftaydım, gerçi hâlâ öyleyim :d, ve sınava hazırlanıyordum. Bu sefer terapiste gitmeye karar verdim. Ve bu hayatta yaptığım ennnnnnn doğru şey bu oldu. 8 aydır terapiye gidiyorum. Maddi durumumuz pek iyi değil aslında ama şansıma bana baya indirim yapıyorlar ve gidebiliyorum ı yüzden. Terapistimi o kadar çok seviyorum ki. Onun yanına genelde mutsuz gidiyorum hatta bazen çok kötü bri halde ama onun yanından çıktıktan sonra birkaç gün beni üzmek mümkün olmuyor. Onun sayesinde kendimi tanıdım, birçok şeyi aştım, onun sayesinde telrar çalışmaya başladım, hepsinden öte hayatımda belki de ilk kez gerçekten yaşadığımı hissediyorum onun sayesinde. Ve şuanda karantinada abinle birlikte kalıyorum evde ama bu beni hiç etkilemiyor güzelce derslerime çalışıyorum netlerimi 110un üstüne çıkardım. Şuan burayı defterime döndürdüğümü fark ettim kdnck. İlk 200e girip istanbulda tip okumak ve sonrasında psikoterapist olmak ve kendi terapistim gibi ben de başka insanlara böyle yardim etmek istiyorum. Umarım birkaç ay sonra bu yazının sonunu kazandım diye düzenleyebilirim. (Ne uzattım be) --- Kazandımmm. 45. Oldum :)))

Üniversitenin ilk yılı roaccutane kullanmaya başladım. Şehir değiştirdim. Kendi odamdan çıkıp bir saniye yalnız kalmadığım 4 kişilik bir odada kalmaya başladım. Polikistik over ve küçüklü büyüklü yumurtalık kistleri, zaten olan sedeflerimin deli gibi artması, Kızılay'da dolaşırken ağlamak, EGO'larda ağlamaktan gözlerimin balon gibi olması, intihar düşüncesi, okulumdan ve arkadaşlarımdan nefret etmek, yanlış kişiden hoşlanmak, 10 kilo vermek. 2019 iğrenç bir yıldı benim için. Geçip gittiği için çok mutluyum.

Merhaba Meryem abla, öncelikle böyle bir video yaparak bana birazcık da olsa yardım edip aydınlattığın için sana teşekkür ediyorum. Sana biraz durumumdan bahsetmek istiyorum. Şuan 17 yaşındayım. 11 yaşındayken çok köklü bir aile trajedisi yaşadım. Olaylar ebeveynlerim çevresinde gelişiyordu ama bu süreçte bende bu olayların içindeydim. Yıllarca kimse bana bu konuda bir yardımda bulunmadı ve sanırım bunlar içimdeki kutuya kapatılan ilk şeyler oldu. Bu olaylardan sonra çok başka bir şehire taşındık. Bu şehir bana o kadar iyi gelmişti ki. Çok güzel arkadaşlıklar edinip en mutlu zamanlarımı yaşamıştım. Geçen sene bu zamanlarda ailem bu şehirde yaşamak istemediklerini ve akrabalarının yanına gitmek istediklerini söylediler. Anlayışla kabul ettim ve şuan yaşadığım şehire taşındık. Yaz bitti okullar açıldı ve ben yeni bir okula başladım. İlk başta benim için hiçbir problem yoktu ama daha sonra okuldaki öğrenciler ve öğretmenler bana tavır almaya başladı. Sürekli 'burası geldiğin şehire benzemez' tarzı şeyler söylüyorlardı. Ve zamanla benim iradem kırıldı. Okula gitmemeye başladım. Kendimi odama kapadım. Sürekli ailemle kavga ediyordum. Çoğu akrabam geçer bunlar aldırma kafana takma dedi. Keşke böyle demekle olsaydı. Senin bahsettiğin anksiyete belirtileri de bende farklı biçimde olmuş ama ben farketmemiştim. Şuan devamsızlıktan kalmış durumdayım, hala odamdan çıkamıyorum, ailemin maddi durumu gittikçe batıyor ama biliyor musun Meryem abla ben umutluyum. Bu videonla bana bunu hissettirdiğin için sana çok teşekkür ediyorum. Az önce bir psikoloğa randevu aldım ve sanırım benim ilk adımlarım başlıyor. Seni seviyorum 🖤

Aslında anlatmak istediğim çok şey var ama ben bir şeyleri, birileri ne kadar çok duyarsa değerinin o kadar düştüğünü düşünüyorum. Ben içimde tutmanın çok daha iyi olduğunu keşfettim. İnsanlara anlatınca daha üzücü bir hal almaya başladıklarını, daha gerçek bir acı olduklarını fark ettim. İnsanların büyük bir çoğunluğu anlayamayabiliyor hissettiklerini. Ki bu onların suçu değil. Bu benim problemimse eğer bence başkalarından bir şeyler, ne bileyim bir yardım, beklemek çok anlamsız. Bu benim savaşım ve komutan da benim...

Depresyon daha iyi anlatılamazdı söylediklerinin hepsi doğru

02.53 Gözlerim tavanla sevişirken geldi bu bildirim. Videoyu izlemedim, katlanamıyorum insanların hastalıklarım hakkında yorum yapmasına. Burada bahsedilen Anksiyete, ve şizofreni gibi yancıları hayatımı başarıyla kaydırmıştır, emeği geçen herkesi tebrik ediyorum. Zira beni sizler delirttiniz.

Daha önce bu videoyu izlemiştim ama şuanki gibi bir etki yapmamıştı. 2020 yılında resmen kendimi korkularımla kapana kısılmış gibi hissediyorum. Bir yamda ailemle beraber yaşadığım için oluşan sıkıntılar, bir yanda üniversite sınavı stersi, kendini çirkin bulma, herkesle kıyaslama, bir yandan ergenlik, bir yandan fiziksel sorunlar, bir yandan hastalıklar, tramvaların açığa çıkması, deprem korkusuyla beraber korona yüzünden evde kalmak zorunda kalmak, sosyal anksiyete, türkiyenin durumu, hayallerime asla ulaşamayacağımı düşünmek. 17 yaşındayım ve o kadar yorgunum ki Meryem abla. Hayatımı hiçbişekilde mutlu yaşamayamıyorum gibi geliyor. Sanki kurtulmamın tek yolu sınavı kazanıp evden çıkıp gitmek. Fakat buna daha 2 yıl var ve bu 2 yıl gözümde o kadar büyüyorki. Annem ve babam beni ve kardrşlerimi zerre umursamıyor. Sanki bir denizin ortasında tek başıma kıyıya çıkmaya çalışıyormuşum gibi. Biraz karışık ve uzun bir yazı olmuş olabilir ama bilmrni isterim ki bu video bana Çok iyi geldi. Şuanlık psikoloğa gidemem ama en kısa zamanda gitmek istiyorum. Seni seviyorum💖

bu videoyu bulduğum için minnettarım, keşke bu konuda daha fazla türkçe içerik olsa... yaklaşık 10 yıldır anksiyeteyle savaşıyorum ve yaşadıklarımı alacağım tepkilerden dolayı sürekli kendime sakladım. pandemide yaşadığım panik ataklar nedeniyle sonunda yardım almaya karar verdim ve aynı gün bu videoya denk geldim :) kendi deneyimini anlatman beni çok duygulandırdı çünkü yaşadıklarımı sesli olarak ilk kez senden duydum. iyi ki varsın Meryem💜

16 yaşındaydım..İlkkez aşık olmuştum... Birkaç ay sürdü ve birgün abimin farketmesi ve telefonumun alınmasıyla bitti bu ilişki...Kısa bir süre sonra ona ulaştığımda onun için zaman geçirmekten ibaretmişim bunu anladım...Abime sarılarak ağladım.Meğerse o zaten yıllardır başkasına aşıkmış o zaman öğrendim.Aynı dönem abim başka bir ile çalışmaya gittiğinde babam annemle beni terketti.Sebepsizce... Hiçbirşey demeden... Artık yapamıyormuş annemle ve gitmiş hepsi bu...Babamla çok yakındık hem ilk aşkımı hemde belki doğuştan beri en çok sevdiğim adamı kaybettim yakın zamanlarda.Okuluma yaşamaya olan hevesimi o zaman kaybettim.Okulu bıraktım dışardan bitirerek mezun olduğumda 20 yaşında falandım daha fazla devam etmedim...Hala gece uyuyamama sorunum var 12 sene oldu.Bir yıl içinde bir elin parmaklarını geçmez belki gece uykum.Sanırım sadece bu kaldı.İkisi içinde acımı yaşadım zamanında ağladım bir keşkem yok hiç.Şuan evliyim ve eşimin birsürü problemi var.Takıntı,depresyon,gelecek kaygısı vs.kaynağı nedir diye bilmeye korkuyorum.Çok konuşmaz zaten içinde yaşar kim bilir içinden çıksa belki onlar benim kabusum olur bilemiyorum...Tedavi görmek istiyor bakalım hakkımızda hayırlısı olsun...

Huzur sokağı benim terapim

1, 2 ay sonra 26 olucam ama hala 24 rakamında takılı kaldım. Böyle biriyle yaş farkımızı kafamdan hala 24 yaşındaymışım gibi hesaplarken buluyorum kedimi ve geçenlerde 26 yaşında olmak istemediğimi farkettim. Yaşlanmak korkusu mu yoksa bu yaşa kadar hala bir şeyler yapamamak mı bilmiyorum. Çok tembelleştim gece yatmadan önce yarın tüm işlerimi halledicem bu tembelliği üstümden atacağım diyorum yok olmuyor, erteliyorum sürekli. Kimse gelsin istemiyorum. Bunun gibi bir ton şey var bir psikoloğa gitmem gerek bunu uzun süredir düşünüyorum ve insanların bunu tuhaf bulmasına da kızıyorum. İnsanın buna ihtiyacı olabilir ama bir türlü o adımı atamadım işte fakat seni dinleyince gerçekten gitmem gerektiğine bir kez daha ikna oldum. Belki çok çok büyük bir sorunum yok ama birike birike dağ gibi olmadan halletmem gerek.

Şu anda gerçekten çok dipteyim, bütün gün uyuyorum, aşırı yemek yiyorum ve herşey anlamsız geliyor,dersleri çok iyi olan ben şu an derslerden hiçbişey anlamayan hale geldim, çalışmaya yada birşey yapmaya çalıştığımda ise bütün motivasyonum ve enerjim yok oluyor, içimde tuhaf bir endişe var sürekli, ailemle ve özellikle annemle aram çok kötü durumda. Ben normalde bedenime sorunu olmayan biriyim ama annem bu konuyu sürekli yüzüme vurup duruyor, istediği şeyi bana yaptıramazsa bana hakaret ediyor ve bu artık benim içimde o kadar fazla birikti ki artık bundan çok sıkıldım. Ve şu an ki durumumu ona açıklamaya çalıştım ama o iki gün sonra bana tembel demeye başladı. Bu gün ona herşeyi söyledim ve o bana da abime yaptığı gibi yalandan bir özür diledi ve öyle sinsi ve çirkin bir özürdü ki, bunu kendi vicdanını tatmin etmek için yaptığı o kadar belliydi ki ve bunu söylerken arada "aman ben senin alınacağını düşünmemiştim sen zekisin zaten, abartma" gibi cümleler söylemesi beni o kadar sinirlendirdi ki. Ben insanların kendi suçlarını gerçek bir şekilde kabul etmemelerine çok sinir olurum. Ayrıca üzüldüğüm şeylerden birisi de onun çizimlerimi asla umursamaması, ben anime çizimleri yapan biriyim ve bu ona hiç önemli gelmiyor, ama ona göre NORMAL bir çizim yaptığım zaman tebrik takdir ne varsa ediyor, ben dört saat didinerek uğraşarak kendimi vererek birşey mi çizmişim aaa ama insan çizmemişim yada tuvale çalışmamışım, başarısızım yüz karasıyım... Aslında kendisi hep iyi bir anneymiş ve iyi davranıyormuş gibi yapar ama aslında sürekli alttan verdiği o mesajlar o hakaretler ve o sözlerin beni ne kadar yıldırdığının farkında değil, ve şu an ona en ihtiyacım olduğu anda umrunda değilim. Burada gerçekten abime çok teşekkür ederim o olmasa ne yapardım bilmiyorum ama en korktuğum şey o başka şehirde okuduğu için onun okulunun tekrar açılması çünkü ben o olmasa nasıl akli dengem yerinde olurdu bilmiyorum, gerçi sanırım şu anda da pek iyi değil ama yinede biraz da olsa beni mutlu ediyor....

Çocukluğumdan beri normal diye adlandırılan insanlardan duygusal ani iniş çıkışlarım yüzünden farklı olduğumu biliyordum. İşler çığrından çıkana kadar pek aldırış etmedim ama sonra hayat yaşanmaz bi hal aldı. Bir an önce profesyonel bir yardım almam gerektiğinin farkındaydım ama aile ortamım buna müsade etmezdi. Çünkü daha somut bi şekilde vücudumun dışa vurduğu hastalıklara inandıramıyordum. Ben de hepsinden gizli devlet hastanesine gidip derdimi anlattım. Borderline tanısı kondu. İlaç almaya kesinlikle karşıydım çünkü kulaktan dolma saçma sapan bilgilerle ilaç alırsam zombi gibi dolanacağımı düşünüyordum. Doktorum bunun ne kadar gerekli olduğunu anlatınca cehaletimin farkına vardım ve ilaç kullanmaya başladım. Babam hariç ailedeki herkese anlattım gizli gizli doktora gittiğimi Borderline olduğumu ve ilaç kullandığımı. 2 3 hafta sonra ilacın yan etkileriyle başa çıkamayınca bıraktım. Araştırarak yazılar yazarak ataklarla tek başıma savaşmaya çalıştım. Tanının koyulmasından bu yana 4 yıl geçti. Borderline ile yaşamayı hem ben hem de annem birlikte deneyerek öğrendik. Şimdi en büyük hayallerimden biri ekonomik özgürlüğümü elime aldığım anda terapiye gidip yardım alarak başarmaya çalışmak. Eğer sizin önünüzde size ket vuran birileri yoksa kendinize bu kötülüğü yapmayın ve doktora gidin. Kurtuluşumuz orda. ❤

Sosyal anksiyetem olduğunu düşünüyorum ama etrafımdakilere söyleyemiyorum. Ters tepki verirler diye kendi kendimi yiyorum. Yolda yürüyemeyecek hale geldim

Bu ülkede sinir hastası olmaman anormal..

Yine aşırı haklısın keşke herkes bu kadar cesur olabilse 🖤

O kadar cesursun ki bunları yaşamamış biri olsam da yaşamış insanları paylaşmak adına cesaretlendirdiğin, böyle hastalıkları normalleştirdiğin için minnettarım harika birisinin💐💐

videoyu bulaşık yıkarken izledim ve durup durup ağlamaya başladım ama öyle hüngür hüngür değil sakince. korkunç koşullar altında yaşıyoruz üniversiteden mezun olmak ve sonrası bile depresyon için yeterli sanırım

Dediklerinin her birini ben yaşadım ve seni cok iyi anlıyorum yaşadığım durumu anlayan birilerinin olması da beni çok mutlu etti. Okul zamanlarım resmen felaket geçiyordu haftasonu gelsin diye can atıyodum.Eve geldiğim de hiç bir şey yemiyor erkenden yatıyordum ( ki ben normalde gecelere kadar uyumayan bir insanım ). Durup dururken kalbim hızla çarpıyordu bunu çevremdekilere dediğimde kafana çok takıyosun diye binbirtürlü saçma sözler duyuyodum.Ama bunlar gerçekten bir anda unutulacak ve kaldığımız yerden devam edilecek anlar değil.Küçücük şeylerden bile mutlu olamayacağım anlar oldu ama bu yaşadıklarımdan tek kelime etmeden bir ayımı geçirdim,her şey çok güzel giderken 11.sınıfta tekrar anksiyete krizleri geçirip depresyona girince yapabiliceğim en iyi şeyin psikoloğa görünmek olduğunu anladım ve 6 ay boyunca antidepresan kullandım. Bu süre boyunca kendimi arkadaşlarımın arasında anormal görmeye başladım. Şu an antidepresan kullanmıyorum ama arada hala anksiyete krizleri geçiriyorum sadece bunlarla nasıl başa çıkacağımı zor da olsa üstesinden gelebileceğimi öğrendim.Son olarak şunu demek istiyorum,insanların hayata tutunma şekilleri ve yaşadığı şeylere tepki verme şekilleri farklı.Dışardan pozitif görünen insanların bile içinde ne savaşlar verdiğini bilemeyiz,bu yüzden insanları ötekileştirmeden psikoloğa gitmenin de ilaç kullanmanın da normal olduğunu anlayın.

Ben bipolar hastasiyim gercekten yasayan insnlar icin cok zor disardan gelip yorum yapmak kolay.. bu videon cok iyi geldi bana en azindan benimle ayni gorusleri olan birilerinin oldugunu gordum

2 yıl önce atılmış bir video da olsa samimiyetinizin karşısında içimi dökmek istedim. 17 yaşındayım ve videoda bahsettiğiniz neredeyse her şeyi yaklaşık 2 yıl boyunca yaşadım. Ailevi ve maddi açıdan şanssız bir çocuktum, ergenlik hormonlarının da getirileriyle buhrana sürüklendim. Bir noktada artık baş edemeyeceğimi anladım ve aileme açıldım ne yazık ki dikkate alınmadım. Direte direte de olsa durumumu aileme anlatmamın üzerinden yaklaşık bir yıl geçtiğinde psikiyatriste gidebildim. Depresyon anksiyete ve sosyal fobi teşhisi konuldu. Yaklaşık 2 aydır ilaç kullanıyorum ilacımın etkilerini dozu arttıktan sonra görebildiğimi söylemeliyim. Artık kendimi kısmi olarak da olsa daha iyi hissediyorum. Neyseeee içimi dökmek ve videoda söylediklerinizi çok faydalı bulduğumu söylemek istedim 😊❣️

Aylardır atama bekliyorum. Bu video o kadar iyi geldi ki. Seni seviyorum.

+intihar düşüncesi 4,5 yıl bitti, bu hala bitmedi

2 senedir belli ve sık araliklarla depresyonu yoğun yaşadım... duygusal olarak sacma sapan bir olay yaşiyordum,gecmisi dusunuyordum agliyordum hergunumu zehir ediyordum,kendime gunleri zehir ediyordum.1 hafta oncesine devlet hastanesine gittim ilacimi kullaniyorum şuan şaka gibi ama ilk kendimdeki bu anormalligi fark ettigimde dokta gitsem, bukadar aglayip uzmeyecektim kendimi mutluyum evet elden ayaktan suan kesildim ama kafam çok rahatım tek degiliz bazi seylerin farkina varmamiz gerek sadece....

Herkese kalp atmış ya, sen ne tatlı bi' şeysin be...

Psikoloğa gitmek istiyorum ama çevrem yüzünden şu an pek mümkün değil . Videoyu izlerken ben de bir gün sürecimi bu kadar pozitif anlatabilirim derken kendimi buldum , emeğine sağlık çok güzel bir video olmuş

Saat 06:13 anksiyete atağım sebebiyle uyuyamıyorum. Bu video her izlediğimde bana iyi geliyor. Yine burdayım, teşekkürler Maria.💖

bu videoyu çektiğin içib teşekkür ederim. bazı insanların yalnız olmadıklarını bilmeleri gerekiyor. 💞

bunları paylaşmanız gerçekten çok güzel ve cesurca. benzer sıkıntıları uzun süredir yaşayan ama bir türlü kabul etmeyen bi arkadaşıma izletmeyi düşünüyorum belki işe yarar. video için teşekkürler

Izledigim (ki ben de su an benzer seyleri yasadigim icin gunumun tamamini yatagimda youtube izleyerek geciriyorum) en iyi video meryem. Cok tesekkurler boyle bir video cektigin icin, konusup anlattigin ve acikladigin icin tesekkurler. O kadar yararli bir video ki 💜

Seni dün gece youtube da gezerken gördüm ve 3 videonu ist üste izledim Hayatımda keşfettiğin en güzel insanlardan birisin.İyi ki görmüşüm de izlemişim. İYİ Kİ, İYİ Kİ, İYİ Kİ❤

Meryem, son birkaç aydır anlattıklarına çok benzer bir süreçten geçiyorum. Eskiden severek yaptığım şeyler dahi bir yük oluyor şu sıralar bana. Okuyamıyorum, izleyemiyorum, çalışamıyorum. Hiçbir şeyden keyif almıyorum neredeyse. Sabahları kalkmak için bir sebebim olmuyor çoğu gün. Yapmak zorunda olduğum şeyler dışında, uyuyarak geçiriyorum günlerimi. İştahım çok azaldı. Yalnızca bir iki bardak su içerek geçirdiğim günler oluyor. Anlattıklarında o kadar kendimi gördüm ki. Bu videoya, benim için çok hassas bir anda denk geliyorum. Yalnız olmadığımı, bu günlerin de geçebileceğini görmek benim için çok değerli. İyi ki varsın

Şuan çalışıyorum ama izlenme kazan diye arka planda sessizde açtım videonu oynuyor. Böylede bir delilik

kitap gibi video 👏👏 o kadar değerli bir paylaşım ki! cümlelerine, yüreğine sağlık. önyargıları yıkacağız ki hep birlikte iyileşelim. sağ ol var ol hep ❤️

Sanırım bu içerik en faydalısı olmuş. 3 seneye yakın terapi aldım. Lütfen bu süreç hakkında konusmaya devam edin.

Çok geçmiş olsun Maria umarım bir daha yaşamazsın bunları :)Güçlüsün unutma

Seni seviyorum Kazıklı Maria umarım her şey düzelmiştir senin için 💕 umarım hayatımda senin gibi insanlar olur

seni dinlerken yaşadığımız şeylerin benzerliğini fark ettikçe çok uzun zamandır kendimi hiç ama hiç iyi hissetmediğimi iyice anladım. ben tüm bunların (hiçbir şey yapamamak vs) karakterimin bir parçası olduğunu düşünüyor ve kendimden nefret ediyordum/ediyorum. önceden farkında değildim bu nefretin ama son zamanlarda o kadar ayyuka çıktı ki kendime katlanamaz hale geldiğim oluyor zaman zaman. kendimi çok iyi ifade edemediğim için kusura bakma ama videoyu izleyince bunları yazmak ve sana teşekkür etmek istedim. videoların sadece eğlendirmiyor aynı zamanda kafa açıyor ve iyi geliyor insana.

çok iyi anlatmışsın her şeyi seni anlayabiliyorum yaşamsal krizler ya da varoluşsal sıkıntıları düşünmek bambaşka ne aşk ne de aile bir sorun.. özellikle yaşamak istemediğiniz bir bedendeyseniz. seni çok seviyorum mari♥

Seni dinlemeseydim bir yıl önce yaşadığım korkunç düşüşün 25 yaş krizi olduğunu bilmeyecektim. Bende boğa burcu olduğum için boğazıma ve keyfime uç noktalarda düşkünüm. Keyf için yaşarken bir anda sanki başka bir insanın hayatını yaşamaya başlamış gibi oldum. Hayata karşı hissettiğim bütün hevesin zerresine varana kadar çekildiği bir dönemdi. 10 kiloyu hiç çaba harcamadan verdim. Çok şükür terapi desteği alabiliyorum. Tek başıma atlatabilir miymişim emin değilim. Sana teşekkür etmek istiyorum. Bu video çok iyi hissettirdi. Yalnız ve kusurlu olmadığımı anladım. İyi ki varsın ❤️

Biz güçlü insanlarız çünkü kendimizi iyilestirmek için çabalıyoruz. Sevdiğimiz şeyleri yapmak için çabalıyoruz. İyi olmayı hak ediyoruz❣️

19 yaşındayım son 3 sene sanki bir günde geçmiş gibi hissediyorum hala 16 da tıkılı kalmış gibiyim yapmam gereken şeyleri yapmıyorum ilerlemekten korkuyorum umarım çıkabilirim artık bu durumdan

Seni iyi ki keşfetmişim hatun gibi hatun.

Senelerdir bu tarz problemler çekiyordum ama hep ben bunları aşarım ben kendi kendime bu problemlerden kurtulurum diyordum. Videonu izledikten sonra psikologa gitmeye karar verdim ve gittim iyiki de gitmişim. Teşekkür ederim Meryem Abla

Lütfen dışarıdaki diğer insanlara karşı tutum gibi bir şeyler hakkında da video gelsin,insan ilişkilerimiz çok kötü durumda

Psikolog gerçekten bende bir etki yaratmadı, ama kendi kendimi terapi etme yöntemimi buldum ve her kafam bulanık olduğunda ve her konuda içime kapandığımda çizim yapıyordum. Ama şu an üretkenliğim 0 ve çizim bile yapamıyorum. Kafam inanılmaz bulanık, dediğin her şeyi üzerimde görüyorum. Umarım yakın zamanda güzel şeyler olur

Kendimi kandırıp iki senedir 20 yaşındayım diye inandırıyordum dışarı çıkma yasaklarında 20yaş ve altı çıkamaz diye kural geldiğinde arkadaşlarım sen 21sin çıkabilirsin diyince fark ettim jfjgjgj o kadar korkuyorum ki yaşlanmaktan. 18 yaşımı o kadar özlüyorum ki. 22 olmak istemiyorum :(

Oh be video geldi. Ben de izleyecek video arıyordum 💜

28 yaşındayım bir kaç ay öncesine kadar çok ağır şekilde bir buçuk yıl bu durumu yaşadım. Yataklara düşecek kadar ilerledi. Hastanelik dahi oldum bir kaç kere. Şuan o durumuma göre iyiyim ama hala mutluluk kavramı değişik şekilde çok uzak bana. Yıllardır beni mutlu eden birşey olmadı zevk veren hiç birşey yok. Öyle güzel ifade ettin kim yaşamayan anlamıyor ama bunu çok değişik bir ruh hali

Titreyen sesine kurban. ❤ ahh pammuk kalpli kadin.

Mariaaaa dediklerini içten içe çok iyi anlayabilmek benim için çok değişik bir duygu 2015 yılında üniversiteyi kazandığım yıl bu anksiyete denen hastalık beni yıkıp geçirmişti.Psikolojik tedavi almasam herhalde kendimede gelemezdim.İyiki kendimi iyileştirmeye yönelik bir adım atmışım.Asmr ile bu yıl tanışmıştım sanırım.Tek iyi yapabildiğim şey o sıralar uyumak olduğu için asmr da iyi geliyordu rahatlatıp kolay uyutuyordu tabii.Şimdi benim için kociman olan bir asmr kitlem ve ailem var.Benim yaşadığım şeyleri yaşamış kişiler,rahat olmak mutlu olmak isteyen insanlar.Şu an ara sıra, anksiyetenin hiç geçmeyeceğini bilmesem de başa çıkabileceğimi bildiğim için eskisi kadar kötü değil.Böyle bir şeyi paylaşmak zordur.Anlatsan da aslında ne kadar anlatabilirsin...Çok cesursun,teşekkürler❤️

Bu videoyu daha önce birkaç kez dinlemiştim. Ama şu an öyle iyi geldi ki..

19 yaşındayım. Eylül 2021 de her şey benim için çok güzeldi. Kilolu bir kızım ve o zaman kilo vermeye karar vermiştim. Diyetisyene gidiyordum, işe de yarıyordu. Her geçen gün özgüvenim artıyordu. Mezun senemdi ve hukuk için kalmıştım. Artık tamamen ders odaklıydım. iki yıllık ilişkim vardı onu çok seviyordum. Ekime geçtik sonra. Her şey tepetaklak oldu. İki yıllık ilişkim bitti. Kardeşimin hastalığı ortaya çıktı. Hastaneden hastaneye dolaştık. Bu süreç beni çok yordu. İlişkim benim için çok özeldi. Aynı zamanda en yakın arkadaşımdı da o benim. Bu süreçte hem onun gitmesi hem de kardeşimin acı çektiğini görmek beni çok yordu. Psikolojik anlamda çöktüm. Dersleri bıraktım. Verdiğim kiloları fazlasıyla geri aldım. Onu çok seviyordum. Ondan başkası bana iyi gelemez gibiydi. Aslında iyi biri ama o zamanlar bana çok sert davrandı. Sevmediğini yüzüme baka baka söyledi, kendimi değersiz hissettirdi. Yataktan çıkmak istemiyordum artık. Zaten o zamanlar yeni bir dershaneye başlamıştım. Mezuna kalanlar bilirler ki berbattır mezunluk senesi. Ben hiçbir zaman hayatımdaki köklü değişimlere hemen ayak uydurabilen biri olmadım. Bu yüzden dershane de beni mutsuz ediyordu. Çok geriliyordum. Yalnızdım. Lise bitmişti, arkadaşlarımın hepsi farklı şehirde üniversiteye gitmişlerdi. İçimi dökeceğim tek biri bile yoktu. Bir arkadaşım vardı. Ona anlatıyordum bir iki. Ben genelde dertlerini anlatan biri olmadım hiç. Sürekli o anlatırdı. Sonra bir gün ansızın engellemiş beni. Nedenini sordum. Sıkılmış. Oysa ki bu ilkti benim için. Ben hiçbir zaman derdini anlatan biri değildim. Hep akıl verir, milleti rahatlatan o mantıklı kişi olurdum. Ama o an öyle bir haldeydim ki ciddi bir bunalım içindeydim. Def ettim hayatımdan. Boşluktaydım sanki. Hayatımda hiçbir şey yoktu. Okul yoktu, sosyal yaşantı yoktu Corona yüzünden. Videoda yemek yiyememekten bahsetmişsiniz ya ben de tam tersi oldu. Sanki kendimi cezalandırılmak için yemek yiyordum. Bir zevk almıyorum. Ama yiyordum. Çok kilo aldım. Ardından aileden birinin ölüm haberini aldım. Çok sevdiğim biri değildi ama ölüm normal bir insana göre beni daha çok korkutuyor. Yıkıldım. Dershaneden bir sebep yüzünden çıktım. Artık tamamen evdeydim. Sadece evdeydim. Dışarıya çıkacak halim yoktu, kafayı yiyordum. Duvarlar üzerime geliyordu. Bir yanda kazanmam gereken bir sınav vardı, bir yandan sağlığım kötüye gidiyordu. Öyle ki cildimde kırmızı kırmızı şeyler belirdi. Kaşınıyordum deli gibi. Hastaneye gidince stresten olabilir dediler. Öyle zor durumdaymışım ki vücuduma yansımış. Sürekli evde oluşum, akademik bir amacımın oluşu, evdeki kavgalar kafayı yiyeceğim noktaya ulaşmıştı artık. İki yıllık ilişkinin bittiğini bir türlü idrak edemiyordum. Çünkü o benim için her şeydi. Beni karanlıktan çıkarandı hep. Onu hala seviyor ve özlüyordum. Ama o sanki ben değersiz biriyim gibi davranıyordu. Aslında kötü biri değildi ama sanırım onun da bunalma zamanıydı. Hep benim yüzümden bittiğini düşündüm ilişkinin. Çünkü beni buna inandırdı. Kendimi sevilecek biri olarak görmüyordum artık. Sürekli kendimi suçluyordum. Böyle yapsaydım gitmezdi vs vs. Bir gün kardeşim için Eve ambulans geldiğinde artık bayılacak noktaya gelmiştim. Katlanamiyordum tüm olanlara. Ders yalan olmuştu. Kilo aldım bir sürü. Gece yatmak gelmiyordu içimden. Uykusuzluktan geberene dek uyanık kalıyordum ki kafamı yastığa koyduğumda düşünmek zorunda olmayayım. Sonra öğleden sonra uyanıyordum. Ne duşa girmek istiyordum, ne farklı bir şey. Hayatta en saçma bulduğum dizileri izleyip duruyordum ölü gibi. Kafam dağılsın istiyordum. Kendimle başbaşa kalmamak için direniyordum. Çünkü kendimle başbaşa kaldığımda delirecek gibi oluyordum. Bir gün bir şey oldu, o kişiye yazdım. Beklemediğim beni kıran bir yanıt aldım. Bir hafta sadece yattım. Bu sefer yemek de yemedim. Ölü gibiydim. Keyif almıyordum bir şeyden. Sonra zamanla içinde bulunduğum acıya alıştım. Eskiye göre hayatıma biraz daha devam edebiliyordum en azından. Kardeşim tedavi gördüğü için iyiydi, sinav yaklaşıyordu. Sonra annem durumu fark edip beni spora yazdırdı. İnanın o kadar iyi geldi ki bu bana. Kilo vermek değildi amacım. Ama psikolojik anlamda farklı bir şey yapmak bana iyi hissettiriyordu. Ev dışında bir uğrasim vardı. Özgüvenim vardı az buçuk. O an anladım ki bu beni içinden çıkmaz duruma sokan en önemli şeylerden biri de mezun senesinin verdiği ve Corona döneminin verdiği kısıtlamaymıs. Bir kütüphane vardı. Oraya gider gelirdim çalışırdım. O hep iyi gelirdi bana. Hep kafam dağılırdı. Hep oraya uğrar olmuştum. İnsanların içine karıştıkça iyi oluyordum. Ama akşam eve dönerken hep kafamda acaba ben ne olacağım, acaba o ne yapıyor düşüncesi dönüp duruyordu. Yine iyi değildim. Sadece eskiye göre iyiydim. Diyorum ya sanki benim yüzümden ayrılık bitmiş gibi hissediyordum çünkü beni buna inandırmıştı. Bu yüzden biri beni sever diye hiç ummuyordum. Bir gün bir çocukla tesadüf eseri tanıştık Instagramdan. Aylardan sonra ilk kez yüzüm gülüyordu. suçlu hissetmiştim kendimi o an ağlamıştım. Sanki sevdiğim insana ihanet ediyormuş gibi gelmişti. Sonra çocuk bana beni sevdiğini ve yanıma gelmek istediğini söyledi. Ama ben cesaret edemedim..kalbim hala ondaydi çünkü. Ertesi gün eski sevgilim uzunca bir yazı yazmıştı bana. Biri varmış, onu çok iyi anlıyormuş. Ona bir şey hissetmiyormuş ama onun için bir şeyler yapmak istiyormuş sevmek istiyormuş. Bana da yoluma bakmamı söyledi. Bunca zaman suçlu olduğunu yeni anladığını söyledi. Bunu açıklama sebebi de ona bir şekilde bir hesaptan ulaşıyordum yeni görmüş, yoluma bakmamı istediğini söyledi işte. Sonra o an ağladım uzunca. Bir anlık hareketle çocuğa evet dedim. Buluşalım. Sınav oldu. Bitti. İstediğim bölüm gelmezdi. Bir yılım kaymıştı bir kere. Ama yine de üzerimden o yük gittiği için rahattım. O çocuk geldi. Buluştuk. Birlikte yağmurda ıslandık. Güzeldi. Ama ben hala kalbimi ona veremiyordum. Bana değer verdiğini görüyordum. Benim sesimi duymak istiyordu mesela. Eski sevgilim hiç böyle davranmazdı. Değişik geliyordu bunlar bana. Sonra bir gün eski sevgilim ile yeniden konuşma başladı. Benim kafam karıştı. Yapamadım. Kestim o çocukla konuşmayı. Zaten hep ona da diyordum ben ohazır değilim diye. Eski sevgilimle haziranın sonundan bu zamana dek öyle ya da böyle konuştuk. Yine ruhum emildi. İyi biri ama ne istediğini bilmeyen biri. Bir belirsizlik içindeyiz. Bir gün beni seviyor gibi sıcak, bir gün buz. Seni sevmiyorum diyor ama beni başkasıyla görünce bozuluyor. Seni sevmiyorum diyor ama güzel şeyler yaşanıyor. O bahşettiği kıza gelirsek arkadaş olarak kalmışlar. Kız hoşlanıyormuş ama o hoşlanmıyormuş..bu ilişki beni çok yıprattı. Çok yoruldum. Çok yoruldum. Hala gece geç uyuyor. Geç kalkıyorum. Hiçbir şeyden keyif almıyorum. Bir boşlukta hissediyorum. O cümleleri gitmiyor kafamdan. Bunalıyorum. Üniversite tercihimi yaptım şimdi sonuç bekliyorum..tek dileğim bu senenin bana mutluluk getirmesi. Kendimi bir yıldır değersiz hissettim. Artık hayata karışmak istiyorum. Lisenin iki yılı korona yüzünden evde geçmişti, mezunluk senem de öyleydi. Artık bu durum beni bunalımın eşiğine sürükledi. Yoruldum. Her şeyden yoruldum..tek istediğim üniversiteye geçip yeni insanlara şans vermek. Yeni ortama girmek. Keyif alabilmek istiyorum. Mutlu olmak istiyorum. Çok yorgunum. Sevdiğim insan tarafından aylarca bu psikolojik şiddete maruz kalmak.. beni çok yordu.

Özgüveninden ve cesaretinden dolayı seni kutlarım eminim bu videon sayesinde başka insanlarada cesaretini iletebilmişsindir.

Gerçekten anlattıkları çok doğtu maalesef geçmiş olsun canım biz seni seviyoruz umarım her zaman mutlu ol❤🧡💛💚💙💜

Keşke sadece videonu koysaydın oyunlu olmasaydı 😍

Bırtcast son bölümlerinden geliyorum. Seni seviyorum Meryem. Canım Maria'm

11’e geçtim ve okulda kendi sınırlarımı çizemedim insanlara kendimi kullandırttım ve hala böyle insanları kırılmasın diye kendimi parçaladım şuan depresyondayım stresden midem ağrıyo hiç bir şey yiyemiyorum ruhum daralıyor kuaförlük bölümü okuyorum bölümümden soğudum artı okulumu sevmiyorum mezun nasıl olucam hala bilmiyorum.

Bundan tam 3 yıl önce toplum ruh sağlığı hastanesinde 1 ay tedavi gördüm yatarak yan ranzada panik atak hastası vardı diğer oda bipolar tecritte şizofreni alevlenme si geçiren Bi hasta o 1 ay bana okadar iyi geldi ki intiharın eşiğinden döndüm anksiyete ve depresyon tedavisi gördüm herkesim gitmesi gerek psikiyatristte çünkü ruhu bozuk birey olmaktansa size deli desinler fakat iyileşmiş düzelmiş olarak bir hayat sürdürmek herşey den önemli

25 yaş krizini ben de yaşadım şaşırdım şuan. Sadece bende oldu sanıyordum. İşsizdim evde oturuyordum ve gerçekten 25 yaşında kendimi tanıdım düşüne düşüne. Dediğin gibi depresyona girmiştim ben de gerçekten şaşırdım böyle bir krizin bilimsel bir varlığı olduğuna.

depresyondayken 4 ay müzik dinlemediğimi hatırlıyordum intihar düşüncesi kalkışmak her şeyin önüne geçiyor ve maalesef harika aileme bunu anlatmama rağmen hiç doktora gitmedik ve de ben 5 senedir resmen depresyon atağı varsa onun dibini yaşadım ve yaşıyorum ve sadece 18 yaşındayım

Anksiyete bozukluğum var ve beni bu kadar iyi anlatan başka birini tanımadım💓

Uzun süredir psikolojik rahatsızlıklarım var. Bir türlü aileme söyleyemiyordum bir şey yapmazlar diye. Yaklaşık 2-3 ay önce kendimi aşıp söyledim. İlgilenir gibi yapıldı. Sevindim önemsiyorlar diye. Bakacaklarını söylediler. 3 aydır umurlarında bile değilim. Ne yapacağımı bilmiyorum. Gerçekten ilk defa bu kadar çaresiz ve yardıma muhtaç hissediyorum.

İzlediğim tüm videolarında muhakkak kendimden fikirlerimden bir parça buluyordum. Ama bu kez gerçekten tamamen yaşadığım duyguları, çıkmazları anlatmışsın. Bu zor süreçleri yaşamayan anlayamaz o kadar ilginç bir süreç ki dışardan bakıldığında sağlıklı bi insan gibi görüyoruz ve insanlara göre beynimizden bi şeyler uydurup üzülüyormuşuz gibi görünüyoruz. Bana gelen yorumlar bu şekildeydi. Anksiyete tedavisi görüyorum şu an bile bu tedaviyi görürken hafif de olsa bir atağın içerisindeyim aslında. Seni çok çok iyi anlıyorum ve umarım çok daha iyi hissedeceğimiz günler olur ve bu batağa düşmeyiz. Seni seviyorum canım Meryem.

geçmiş olsun Meryem ❤

Huzur sokağını özledik maria 😍😍😍

Yeni denk geldim bu videoya.Ne kadar içten,hoş ve destekleyici bir video olmuş ya.Diline emeğine sağlık,eminim ben gibi bir çok kişi için çok güzel bir yol gösteriş olmuştur.Çünkü bu tarz durumlarda en ufak bir hoş davranış bile insana çok çok iyi geliyor.Teşekkürler 💙

1,5 - 2 yıl önce çöküntüdeydim zaten ilkokuldan beri allaha dua ediyordum al canımı falan vb. yani her zaman bi mutsuzluğum vardi. o dönem daha çok öne çıktı klasik ergen depresyonu diye tabir edilen bir şeydi ya da farklı bir şeydi bilmiyorum ama cidden iyi değildim. Birçok kez intihar etmeye çalıştım,hem fiziksel hem ruhsal kendime çok zarar verdim. Ama mesela şu an anlıyorum çok fazla yardım istemeye çalışmışım. Zaten odamdan çıkmıyordum gülmüyodum insanlara bakamıyordum biri beni sorduğunda yani çok kolay olan nasılsın sorusuna bile cevap vermiyordum konuyu değistiriyodum dertlerimi aileme,rehver öğretmenine,arkadaşlarıma,çok yakın dostlarıma falan asla anlatmıyordum. Bunun yerine saçma sapan sosyal medyada derdini anlatan biriyle dertleşiyordum. O dönemki arkadaşlıklarım da aşırı kötüydü zaten. Aptal aptal hastalığı olmayıp hastalığım var diyen,ailesi aşırı berbat olan,odasında silah bulunduran hatta kötü hissettiğinde kafama sıkıcam falan diyip fotograf atan yani ve daha neler neler. Ama çok net hatırlıyorum içimden bunu geçirmesem de aşırı derecede yardim istemişim. Kimse de gelip bana neyin var diye sormamiş annrm babam abim arkadaşlarım öğretmenlerim falan halay çekiyodu herhalde. Yani bir oğretmensin ve ogrencinin kollarinda avuç içinde olan kesikleri gormemen imkansiz. Neyse yani su an sınav dönemindeyim. Kendimi kötü hissettiğimi hissedebiliyorum ama şu aralar kendimi rafa kaldirmis durumdayım. 1 defa psikoloğa gittim ama kadinin üniversite belgesi falan yok yani şu online şekilde 48 saattr falan psikolok ya da neyse işte psikolojik bir danisman olmus yani onu da anlamadim ama öyle bok gibi yasamaya calisiyorum şu sinavi da kazanamazsam kendi kendime kendimi itin götüne sokacağımi da biliyorum ama yapacak bir sey yok.

Yaşadığım bunalım 25 yaş bunalımımıymışşşş😲 üstelik ben pandemi de piskolojimi rahatladığını ve herşeyi daha net gördüğümü düşünüyordum bir de asıl sebep işin uzağında olmam demekmiş demek 😯😯😯 demekki ben ondan kçö'yü sürekli uzatma ihtiyacı duyuyorum. Anlattığın herşey o kadar yaşadığım ki maaaaariiiiii mari çok teşekkür ediyorum

Oraya bir tane de anksiyete hastasi yazin👌Yorumlara baktim da aslinda hic dusundugum gibi yalniz,depresif ucube bir yaratik degilmisim :)en az maria reis kadar igrenc bir depresyon ve anksiyete hikayem var,uzun uzun yazmayacagim ama tek soyleyebilecegim sey mutlu degilseniz,bir seylerin yolunda gitmedigini hissediyorsaniz bir sekilde yardim alin.hayatinizin nasil degistigini gorunce keske daha once yapsaydim simdi bana kaybolan yillarimi verseler diyeceksiniz.bunda utanacak cekinecek bir sey yok saglikli bi toplumda yasamiyoruz hepimizin travmalari var ve ben asil turkiye de yasayip psikolojim saglikli diyenin hasta oldugunu dusunurum😂

O kadar yaşadım ki anlattıklarını resmen ağlayarak izliyorum sesinin her titreyişinde

Çok uzun bir süre boyunca ben de aynı bu şekilde düşündüm. Benim yaşadığım anksiyete bozukluğu değildir, herkes yaşıyordur böyle şeyler, benim psikolojik bir rahatsızlığım yok diyerek kendimi kandırdım sadece. Hala ilaç tedavisine ya da terapiye başlamadım. Duygularımdan ve düşüncelerimden kaçmak için sürekli kendimi meşgul tutmaya çalışıyorum, başka insanlara muhtaç duyuyorum, beni üzen şeylere artık tepki vermemeye çalışıyorum. Kendimi dinlemekten ve kafamın içindeki seslerle yüzleşmekten de çok korkuyorum ve bunları kimseye anlatamıyorum, umarım bir gün yardım almayı kabul edip hayatımda bir şeyleri yoluna koymaya başlayabilirim. Güzel ve yardımı dokunabilecek bir video, teşekkürler 💕

reiz valla bunu anlatırken küçük bi çocuk gibi seni kucağıma yatırıp başını okşayasım geldi :D çok tatlı ve cesursun (%60 tatlı %90 cesur) başka içerik bekliyoz bu arada

Videoyu izledikten sonra bende de 25 yaş krizi olduğunu farkettim. Çalışma fikrinden, ciddi ilişki fikrinden korkar olduğumu farkettim. Bu kendi kendine geçmiyor, yardım almak şart.

senin bir videon daha vardı sanırım bende psikolojik olarak kendi kendimi iyileştirebileceğimi düşünüyordum ve tabiki kendi kendime aşamadım. bir videona denk gelmiştim ve psikyatriden randevu aldım. lustural ve transkabuskas ilaçlarını alıyorum. aynı senin yaşadığın belirtiler ve daha da fazlası vardı ama şuan iyiyim. kitap okuyamamak günlük ihtiyaçlarımı karşılayamamak sürekli uyumak gibi.. her neyseee bana çok iyi geldin. belki sen olmasaydın senelerdir kendimi ezik aşağılık başarısız biri gibi görüp yaşama heyecanı olmayan biri olarak devam edicektim. insanlar ilaç aldığımı gördüklerinde deli misin sen diyor ama tınlamıyorum bilee çünkü bende biliyorum ki normal grip gibi hisleriminde tedaviye ihtiyacı var. iyi ki varsın meryem. görüşlerin bakış açın yaşam tarzın her şeyinle o kadar iyi geliyorsun ki. umarım hiç üzülecek ya da canını sıkacak şeyler yaşamazsın. hayat sana umarım hep mutluluk ve sağlık getirir. iyiki varsınn

bu videoyu çektiğinden bir yıl öncesinde bende de başlayan ve halen devam eden panik atak ve aksiyete ile yaşamaya devam ediyorum. Bu şey gitmiyor ama kontrol etmek mümkün olduğunu fark ettim artık.

Bu video için minnettarım. 🙏

Sen benim klavuzumsun yaaa iyiki actin su youtube u ASKIM

anksiyete hayatimi bok ediyor onume cikan her firsati kendi ellerimle yok ediyorum ve bunun icin kendimden her seferinde nefret ediyorum

Söylediğin her söze sonuna kadar katılıyorum. Geçen sene ben de bir sene süren bir terapi aldım. Hayat kalitem öylesine değişti ki anlatamam. Çocukluğumundan beri su yüzüne çıkmamış bir obsesif kompulsif bozukluk sorunum vardı. Ailemden birisinin çok ciddi şekilde hastalanması ve vefat etmesiyle tamamen beni ele geçirdi ki bunun yanında panik atak ve depresyon da vardı. En son ben de senin gibi tüm kontrolü kaybettim, hiçbir şekilde sağlıklı düşünemiyordum. Son sinir krizinin gelmesiyle beraber EMDR terapisine başladım. Süreç tabii çok zorlu oldu, 24 saat durmaksızın panik atak (ben de hala inanamıyorum) krizi gecirdigim günler olmuştu. Şu an çok şükür iyiyim, takıntılarımı kontrol edebiliyorum. Kesinlikle yaşamayanlar için öylesine basit ki böyle şeyler. "Sen çok takıyorsun ya. Biraz sal, geçer. Okb neymiş zengin hastalığı" diyen baby boomer nesli mi dersin, senin dertlerini basit görüp kendi dertlerini anlatan mı dersin... Gerçekten çok güzel anlatmışsın, umarım fikirlerin daha fazla insana ulaşır ve toplumumuzda farkındalık oluşturur.

Aslında bende tamamen aynı durumu yaşıyorum. Meryem abla söyleyince fark ettim hem anksiyete hem depresyon semptomlarımız aşırı benziyor(allahtan depresyondan çıkabildim.) Anksiyete son zamanlarda ağırlıkta gibi. Sürekli düşünüyorum ve sürekli stres halindeyim. Geceleri uyumadan önce dehşete kapılıyorum ve neredeyse her hafta annemin yanına gidip ona ağlıyorum. (Annem pek kaale almıyo ama en azından içimi döküyorum.) Bunun böyle devam edemeyeceğini ve bu yaşadığımın normal olmadığını biliyorum fakat anneme anlatırsam ciddiye almayacağına "O öyle değildir saçmalama" diyip beni tedaviye götürmeyeceğine eminim. Hocalarım beni asla anlamıyor zaten herşeyi daha kötü yapmaktan başka bir işe yaramıyorlar. Sorunlarımı yanlış şekilde çözmeye çalışıyorlar. Stres olup yapamadığım şeylerle üzerime daha çok geliyorlar ve dehşete kapılıyorum. Stresten bu yaşımda sedef oldum. Stres olurken resmen nefes alamıyorum(ki zaten astımım da var çoğu zaman nefes alamıyorum.) Bunu bir okul formunda anlatmıştım ama demekki onları hiçkimse okumuyor olacakki hiçbirşey değişmedi. Kendimi hayatımın kontrolünü kaybetmiş gibi hissediyorum, ipin ucunu kaçırmış gibi. Ama kimse beni anlamıyor. İnternette bir test yaptım(çok güvendiğimden değildw işte bir fikir yaratsın diye) ve yüksek düzeyde anksiyete çıktı. Bu kadar kötü durumdayken hiçbirşey yapmak gelmiyor elimden. Kendi başıma terapiye gidebilecek bir yaşta da değilim. Öyle stresten gebere gebere günleri atlatmaya çalışa çalışa yaşamaya çalışıyorum. Depresyon dönemimde daha kötüydü sürekli kalemliğimdeki maket bıçağıyla bakışıyordum. Bir süre sonra o bile anlamsız geliyordu. Valla ne yapıcam bilmiyorum.

Sabahın 5inde ders çalışmaya uyandım veee videon geldi bir an önce ders bitse de izlesem

allık yine çok yakışmış

Videoyu anasayfamda gördüm saçınız çok güzel

Meryem abla bu kadar samimi ve açık bir şekilde hikayeni ve o anda yaşadığın duyguları paylaştığın için teşekkür ederim öncelikle. Ben hiç depresyon, anksiyete yaşamamış bir insanım fakat o kadar güzel anlattın ki hepsini hiç sıkılmadan dinledim ve bu tarz şeyler yaşayan insanları daha iyi anladım. Ben de cahilmişim depresyon konusunda dfkfdkjfd Umarım hep şu anki gibi iyi kalırsın, seni seviyorum

bu videoyu ilk dinlediğimde meryem'in anlattığı süreçleri çok iyi bilen ve çoğunlukla atlatmış birisiydim. o yüzden anlattıklarıyla empati yapmam kolay oluyordu ama bir yandan da şükrediyordum kurtulduk neyse ki diye. bugünse yine dinledim ve neredeyse aynı batağa tekrar düştüğümü fark ediyorum. mutfakta yemek yaparken ağlaya ağlaya dinledim. hayatımın sürekli olarak daha da boktan bir şekle bürünmüş olması ve buna devam ediyor olması kalbimi kırıyor. videoda da demişsin meryem, o dönemde insan kendini başkalarıyla çok kıyaslama eğiliminde oluyor diye. bu eğilim bende o kadar fazla ki 29 yaşıma geldim ve bir baltaya sap olmayı bırak herhangi bir sap bile olamadım. bu rezil hayatta ölmeyi arzulayarak nefes alıyorum sadece. ama umarım ki bu süreçleri geride birakan ve bir daha da dönmeyecek olan kimseler de vardir. ben o şanslı kesimden de olamayacagim anlasilan

Harika video.Teşekkür ederiz.

Çocukluk ve ilk ergenliğe giriş dönemi çok önemli ama ben o kadar hafife aldım ki yaşadıklarımı. Hala zorluk çekiyorum ortaokulda yaşadıklarım yüzünden. 11-14 yaşında her ergen ben gibi hissediyor sanıyordum. Kendi sorunlarımı çok hafife almışım. Okulum zaten çok kötüydü rastgele biri gelip sarılıyordu, vuruyordu. Başıma her an her şey gelebilir gibi hissettiğimden zaman ilerledikçe inanılmaz içime kapandım. Ortaokula ilk girerken ben ortamlara dahil olan, konuşkan bir çocuktum; çıktığımda yürüyüşüm hakkında bile özgüvensiz, konuşmaktan, insanlara bakmaktan çekiniyordum. İnsanların benim hakkımdaki düşüncelerini o kadar çok umursuyordum ki, herkesin gözü benim üstümdeymiş gibi herkes bana gülüyormuş gibi geliyordu. Hakkımı savunamamaya, laf atanlara cevap bile verememeye başladım. Her şeyimle alay ettiler. Benimle dalga geçen çocuklarla takılıyordum yalnız kalmaktan ödüm patladığı için. Durduk yere bana çirkin olduğumu ima ediyor, vuruyorlar her şeyimle dalga geçiyorlardı. Sivilcelerim, yazma şeklim çantamla bile dalga geçtiler. Onlar alay ettikçe ben sustum ve daha da içime kapandım. En son tanımadığım biri bana saldırıp saçımı yoldu. O içimde birikenlerin son noktasıydı. çok ağladım, okulda "sık dişini bu da bitecek" diye tekrar ettim sürekli. Kendimi akşam izleyeceğim animeyle mutlu etmeye çalışıyordum :(. en son akademik olarak da patlatınca iğrenç bir döneme girdim. ama hiçbir zaman ciddiye almadım ortaokulu. uykudan uyanınca gecenin bir yarısı ölüceğimi hissedene ve sosyal olarak insanlardan gerçekten çok korktuğumu anlayana kadar.

Seni tebrik ederim. Çoğunlukla bu konuları anlatmak zordur. Bunu yapabilmişsin... :)))))))

En ihtiyacım oldugu anda geldi harikasın 🖤