o dokładnie

​@@imaginariiumJa to trochę rozumiałem na zasadzie słów : "trzeba mieć sporo odwagi by być tchórzem" lub swego rodzaju ironii. Chodzi mi o to że każde jego zadanie wykonywane dla Lorda Voldemorta, czy ogólnie wszystkie, wydawałoby się, tchórzliwe działania Petera wymagały mimo wszystko trochę odwagi. Trudno to wytłumaczyć, wiem, ale mam nadzieję, że rozumiesz co chcę przez to powiedzieć.

@@adrianluczak6263 rozumiem

Na tej podstawie równie dobrze Snape mógł być Gryfonem. W końcu miał ikrę przeciwstawiając się samemu Voldemortowi.

@@KamilW928 Okej, masz rację. Myślę po prostu że tu też przeważyły inne cechy Glizdogona, między innymi brak ambicji, która to charakteryzuje Ślizgonów.

Bardzo trafne spostrzeżenie.

Lockhart nie był zaprzeczeniem cech Krukonów. Krukoni to nie kujony, ale też osoby kreatywne, o otwartym umyśle, myślące "poza pudełkiem". Lockhart pasuje do tego domu w takim samym stopniu i z tego samego powodu, co Luna Lovegood. Jest oryginalny, nietuzinkowy i potrafi kombinować i wymyślić takie podejście do problemu, na jakie nikt inny nie wpadł. Wyspecjalizowanie się w jednej, wąskiej gałęzi magii - i chyba dosyć trudnej, bo mówimy o grzebaniu w umysłach i pamięci i wprowadzaniu w nich zmian - a potem wykorzystywanie jej w kompletnie zaskakujący sposób do osiągnięcia nieprzeciętnego sukcesu to jednak oznaka ogromnej kreatywności i sprawnego umysłu.

@@TheTorment jakby nie patrzeć, Gilderoy Lockhart to też bardzo ciekawa postać, jak się nad nią zastanowić

@@karmazynowapierdola Jest, przede wszystkim, bardzo kontrowersyjną personą. Wielu postrzega go jednoznacznie negatywnie, choć z mojej perspektywy, dałoby się go wziąć w skromną obronę. Swoją osobowość, wyniósł bowiem całościowo z domu rodzinnego, w którym matka faworyzowała go do absurdu. Nie dziwota, że ukształtowany przez takie doświadczenia, doświadczył później fundamentalnego zawodu po przybyciu do Hogwartu. Okazało się bowiem szybko, iż nie jest tam traktowany jak nikt wyjątkowy, choć przecież jego osiągi były ponadprzeciętne. Rzecz w tym, iż brakowało mu ambicji, właśnie na wskutek działań matki (która, zamiast ćwiczyć u niego przekonanie o wykuwaniu własnej renomy poprzez pracę, zadowalała się całkowicie płytkimi pochwałami). Stąd też, później umiał stosunkowo niewiele, jak na umiejętności przewidziane programem nauczania w Hogwarcie. Głód sensacji jednak pozostał, co objawiało się już podczas jego pobytu w owej placówce, gdzie dokonywał różnych ciekawych występków. Mimo to, na złą stronę, Lockhart zszedł dopiero po ukończeniu nauki w szkole. Matka nauczyła go jedynie wygody, więc tę przekuł w praktykę: Zaczął stosować zaklęcie "Obliviate", które tak dobrze znamy z książek i filmów. Żerował na pracy innych, usuwając im pamięć. Ostatecznie, "sam nabił się na własny miecz", jak określił to Dumbledore. Czy był zatem winny? Tak. Jest on jednak ofiarą, nie tylko beznadziejnego wychowania, ale także typowych debilizmów systemu. Porównajmy go na chwilę z Harry'm Potter'em - czarodziejem, który ponadprzeciętnością bynajmniej nie grzeszył, a jednak, przez cały swój żywot był otaczany nadzwyczajną protekcją ze strony środowiska. Co więcej, będąc jeszcze małym dzieckiem, zaskarbił sobie przychylność czarodziejskiego świata, jak i powszechną sławę. Dlaczego? Ano jedynie dlatego, bo Voldemort rzucił na niego zaklęcie uśmiercające i sam od tego prawie zginął. Później, dalej przecież nie posiadając żadnych skonkretyzowanych umiejętności magicznych, pod skrzydła wychowawcze bierze go Dumbledore. W jaki sposób jest to sprawiedliwe wobec innych? Pytanie retoryczne. Okazuje się, że jeżeli tylko jesteś przydatny dla grupy, tak będziesz sławiony bezkrytycznie. Potterowi zapewniono naprawdę sporo ulg i zrozumienia od środowiska, którego "przeciętne anonimy" nie otrzymywały. Zauważał to nie tylko Malfoy i Snape, ale i wielu innych. Według mnie, na nikim, nie odbiło się to jednak aż tak, jak właśnie na Lockharcie. Chłopcu, którego drogi nikt nie naprostował, choć przecież takiemu Dumbledore'owi, z tego co pamiętam, była ona znana już za czasów pobytu w szkole. To samo zresztą działo się z Tomem Marvolo Riddle'em. Po prostu uznano, iż będą oni potencjalnie odpowiadać karnie za swoje czyny, niezależnie od ich motywacji. No szkoda tylko, że to samo nie tyczyło się różnorakich "wybrańców". Bo taki Potter np., już pełną uwagą "rodzicielską" Dumbledore'a się cieszył. Co popełniał jakiś błąd, to Dumbledore służył radą mędrca. Nawet jeżeli był karany, to nigdy jakoś nader srogo. Zaklęcia magiczne też opanował dosyć późno, niejako w skromnym zakresie. Podsumowując: Gilderoy Lockhart był zbrodniarzem, ale bazującym jedynie na błędach otoczenia, nie zaś swoich. Bo to otoczenie ciągle pchało mu do głowy, iż ma start Harry'ego Pottera, choć tak naprawdę dla świata był jedynie kolejną statystyką. Brutalne? Owszem. Jednak prawdziwe. I to wszystko jedynie dlatego, bo to nie od niego odbiło się zaklęcie uśmiercające, jakiegoś łysego typa bez nosa.

@@__Niesmiertelny__ witam cię serdecznie w kolejnej potterowej dyskusji :))))

Oo tyyy dobre aż ss zrobiłam hah ale naprawdę podoba mi się ta teoria

Ewentualnie cechy zwierząt stopniowo objawiają się w charakterze czyli teoretycznie można by stworzyć teorie ze animagus z biegiem lat bardziej przypomina zwierzę to by mogła być ciekawa teoria

@@Mrsmoku98 W sumie... chyba nawet w książce było wspomniane, że śmiech Syriusza przypominał szczekanie psa

Nie zdziwiłbym się, gdyby jego boginem (jak w przypadku Harry'ego) okazał się być sam strach.

​@@rodzerbombaxl5626Tylko że w książce Lupin pominął go w ćwiczeniach zaklęcia na boginie, i zrobił to umyślnie. Wytłumaczył później Harry'emu dlaczego.

Nie. Po prostu Peter przedstawia ideał Gryfona. Tylko przez perspektywę "główny bohater jest w Gryfindorze" czytelnicy idealizują ten dom

nie zrobią tego... niestety wolą serial HP

Była już próba z filmem nie opowiadającym o przygodach Chłopca, Który Przeżył. Druga i trzecia część "Fantastycznych Zwierząt" nie wyszła za dobrze, więc ludzie w przemyśle filmowym postanowili nagrać od nowa przygody Harry'ego. Podobno serial ma być jak najbardziej zgodny z oryginałem.

@@SirDziwak Trójka to była fabularna tragedia. Ta przewidująca przyszłość sarna... W ogóle.... Pierwszą częścią "Fantastycznych zwierząt" byłem podjarany na maksa. W drugiej już miałem wrażenie, że akcja za szybko się dzieje i że za dużo wątków opowiadanych jest za jednym zamachem. Ale trójka... Cieszę się, że nie poszedłem na to do kina. Obejrzałem to w samolocie i prawie zanudziłem się na śmierć. Widok z okna na Bosfor był miejscami ciekawszy.

​@@krzysztofsocha2536To nie była sarna, tylko qilin, czyli w dużym uproszczeniu, chińska odmiana jednorożca.

@@SirDziwak Fantastyczne Zwierzęta były leniwie napisane i widać było, że Rowling ma je gdzieś i że straciła pasję do pisania nowych rzeczy. Jej książki kryminalne też były według mnie trochę zbyt leniwie napisane i bardziej jakby jej kazali, a nie jakby serio interesowała się kryminałami.

Było już o postaciach pominiętych w ekranizacji

Nagrał już to

@@Pan_Krasnoludek A to przepraszam, muszę nadrobić

Dla mnie jedną z najlepszych postaci z całej serii, a niewystępującą w filmie jest Lee Jordan. Uważam, że jest zabawniejszy nawet od Greda i Feorge'a.

@@Eedytka Mi też okropnie brakuje tej postaci w ekranizacji. Miejmy nadzieje, że pojawi się w serialu. Zakładając oczywiscie, że go nie spartaczą.

Ja, byłem taki sam ale nigdy nie zdradziłem swoich przyjaciół. W sumie czy on też był, aż taki zły w przeciwieństwie do Bellatriks, lub Dołohowa, to nie był aż tak potworny. Pozdrawiam!😂🎉!

Też bym podejrzewał, że po prostu trafił do Gryffindoru, bo bardzo chciał i przynajmniej przez jakiś czas aspirował do bycia przykładnym Gryfonem i uosobieniem ich cech. Wielokrotnie jest zaznaczane w serii, że podziwiał Jamesa i Syriusza i starał się ich naśladować, więc jaki by sam nie był, to przynajmniej na etapie szkolnym to właśnie ich uważał za wzór i kogoś, z kim warto się zadawać, a nie np. Snape'a albo młodych Śmierciożerców. Po prostu zabrakło mu siły, a jego życie potoczyło się tak, że nie dał rady "wyjść na ludzi" i nie osiągnął tego, co prawdopodobnie jako chłopiec chciał.

Z drugiej strony taki Neville w wieku 11 lat na pewno nie był na tyle odważny, by pasować do Gryfindoru. Odważny stał się dopiero kilka lat później.

@@Cubus-zapasowy Masz rację, ale Tiara nie patrzyła tylko na to co jest, ale też na to co tkwi w głowie takiej osoby, przypomnij sobie co o sobie sądził Harry, a co o nim powiedziała Tiara

@@nicolleword4365 Właśnie czasami było na odwrót niż u Harry'ego. Neville nie chciał trafić do Gryfindoru, bo uważał że nie jest wystarczająco odważny by tam trafić a Tiara i tak go tam przydzieliła.

@@Cubus-zapasowy mi chodziło o ten fragment: "Harry uśmiechnął się blado. Tak, nałożenie tiary jest na pewno łatwiejsze niż wyczarowanie czegoś z kapelusza, ale wiele by dał, żeby przy tym nikt na niego nie patrzył. Tiara wyglądała na taką, co lubi zadawać mnóstwo pytań, a w tym momencie jakoś nie miał na to ochoty. Gdyby tiara wspomniała o jakimś domu, w którym mieszkają osoby dość wrażliwe i nieco lękliwe, z całą pewnością trafiłby właśnie do niego." No i ten fragment w którym Tiara rozważa gdzie go umieścić, ale zanim Harry pomyślał"byle nie do slytherinu " A nie o jego rozmowę z Tiarą

Wrócił do Voldemorta, bo bal się pościgu Syriusza i Lupina, a być może i całego ministerstwa. W końcu nie mógł wiedzieć czy Knot nie uwierzy Syriuszowi. Poza tym, słyszał, że Voldi gdzieś tam jest, gdyby nie wrócił to miałby wrogów w Śmierciożercach i w zasadzie w każdym innym, a przynajmniej w członkach Zakonu, powrót do Voldemorta i pomoc mu zapewniała Glizdogonowi ochronę silniejszego.

A to nie było tak że Harry i Ron go napadli? Pamiętam że on się ewidentnie bronił, wyrywał, a jego ręka "odmówiła mu posłuszeństwa" żeby im czegoś nie zrobić

to dlatego bo harry mu przypomniał że ma wobec niego dług, przez to że go uratował przed śmiercią z rąk syriusza i remusa.

@@abyx9217wiem to, ale chodzi mi o to że to że Glizdogon i tak próbował ich powstrzymać, a może nawet zabić, nad ręką nie panował, sam on próbował się przeciwstawić swojej ręce

@@blonde19 być może tak było, dokładnie tego nie pamiętam

O, właśnie. Dobrze, że o tej ręce wspomniałaś. Bo to jest też coś, co wydaje mi się, że fandom nie chce docenić. A wbrew pozorom, można byłoby przypisać do tego naprawdę piękną, ciekawą symbolikę. Co więcej, to nawet broniłoby się z perspektywy zadanej problematyki przez ten odcinek. Bo z Peterem, problem jest troszkę podobny do tego Lockhart'owskiego. Tzn. trafił do środowiska, do którego pozornie nijak nie przystawał i chciał to jakoś nadrobić. I wiecie co? Według mnie, choć (podobnie do Lockharta) pozostał zbrodniarzem, to... nadrobił. Właśnie tym ostatnim, symbolicznym, gestem sprzeciwu. W odsunięciu tej ręki, postawieniu się w końcu Voldemortowi, całej tej swojej wewnętrznej słabości i strachliwości, dostrzegam Petera odważnego, ale i też męskiego. Przede wszystkim jednak *wolnego* . Bo tak. To nie brak odwagi, sam w sobie, był drogą krzyżową tej postaci przez ten cały czas. To było jedynie naturalną konsekwencją tego, że według mnie, Pettigrew nigdy nie potrafił się uwolnić od samego siebie. Od tych psychicznych kajdan, które mu wiecznie ciążyły w niekorzystny dla niego i innych, sposób. To był człowiek, który tak naprawdę nigdy nie chciał tego wszystkiego, do czego doprowadził, czemu służył, ale co go ostatecznie nie wykończyło. Rzecz w tym, że on nie potrafił walczyć sam ze sobą, ze swoimi słabościami. Nie miał siły, by zdobyć się na sprzeciw względem swoich wiecznych obaw. I dlatego, nie miał nigdy wyboru. Dla mnie, to jest, w pewnym sensie, postać tragiczna. Tak, jak postaciami tragicznymi w teatrze życia, są osoby chore na depresję. Te również muszą się codziennie wykrwawiać, by nie utonąć. Peter był cały pogrążony w determinizmie i fatalizmie, jego strach go kontrolował. Dlatego robił to, co robił. A jednak, tę ostatnią scenę, uważam za jedną z najpiękniejszych rzeczy wykreowanych przez Rowling. To właśnie wówczas, Pettigrew uwolnił się z tych ciężkich łańcuchów, które ciągle ciągnął za swoimi nogami. A w jaki sposób udało mu się tego dokonać? Ano w taki, że w słowach Pottera odnalazł, i zrozumiał w końcu te ideały, które głęboko w nim tkwiły. Co jednak ważniejsze, tkwiły w samym Gryffindorze, i pomimo różnych głupot oraz wewnętrznych sprzeczek, też tkwiły w sercach jego dawnych przyjaciół: Syriusza, Lupina, Jamesa. I tak naprawdę, TO był ten "dług", o którym powiedział mu Harry. Peterowi, zmaterializowały się wówczas przed oczami, te wszystkie stare czasy. Czasy lepsze, spokojne, w których nikt nie cierpiał (przy czym mam tu na myśli morderstwa, itp. rzeczy - Snape np., choć był prześladowany, to jednak nie próbowano go zabić. Co więcej, świat czarodziejów nie przelewał tyle krwi w bratobójczej wojnie). I to właśnie wówczas, TEN JEDEN, JEDYNY RAZ, Peter Pettigrew, pierwotny zdrajca i negatywna ikona całej sagi, poczuł w sobie wolność i odwagę Gryfona. Tiara Przydziału się nie myliła. Ona to podświadomie wyczuwała. Moment, w którym Pettigrew przestanie być niewolnikiem samego siebie i innych, i stanie w obronie tego co ważne. Pettigrew przeciwstawił się swojej metalowej (czy z czego ona tam była zrobiona) ręce. Ręce, będącej "podarunkiem" (dobre żarty :D... ten sukinsyn tylko stworzył kolejne narzędzie kontorli i terroru) od Voldemorta. Było to symboliczne powiedzenie przez Petera *Nie! Nie będziesz się tu panoszył.* (moment fundamentalnego odkupienia w tej serii) bydlakowi, przez którego stracił praktycznie wszystko, włącznie z samym sobą. Stracił przyjaciół, zaufanie Zakonu Feniksa, własną godność i szacunek, wydał na śmierć wiele osób, zabił Cedrika Diggory'ego. To wszystko na nim ciążyło, ale on, po prostu, nie mógł się podnieść i tego wszystkiego rzucić w cholerę. Voldemort, według mnie, rozumiał, iż prawdopodobnym jest, że może do czegoś takiego dojść. Być może dlatego, bo mógł rozumieć, iż strach jednak nie zawsze działa. A być może dlatego, bo wyczuwał w Peterze drugiego Neville'a Longbottoma. Kogoś, kto zaczynał od niczego, a kto ostatecznie toczył bój z samym sobą i mógł go realnie wygrać. Mógł się Voldemortowi ze smyczy urwać, naznaczyć go odpowiedzialnością za, nie tylko te wszystkie zbrodnie, ale także wewnętrzne niszczenie ludzi. Stąd też, tak symboliczna charakter, ma ta "ręka władzy", którą nadał Peterowi. To miało być jasne powiedzenie mu: *Nigdy się, synu, nie wyrwiesz z moich łap Ciemności.* I według mnie, Pettigrew jednak dokonał tego fenomenu, podobnie jak Neville. Najprawdopodobniej wiedział podskórnie, iż Voldemort nigdy by mu nie darował, że to jest pułapka, droga w jedną stronę - droga do śmierci. Mimo to, wybrał tę śmierć. Bo tylko ona mogła ostatecznie go zbawić. Sprawić, że Syriusz, i reszta, w zaświatach mu przebaczą. Sprawić, by wszystko było tak jak dawniej. By było, po prostu, w porządku. Pettigrew przestał być Glizdogonem. On się, po prostu, w końcu uwolnił od wszystkiego. I według mnie, nie tylko z powodów czysto empatycznych, ale właśnie ze względu na ten wielki gest, Harry z Ronem próbowali go uratować. I tak, ręka go udusiła. Natomiast on już był uratował. Uratowali go, magicznymi słowami. Dla mnie, Peter Pettigrew, to postać, którą chętnie porównuję z biblijnym Poncjuszem Piłatem. Słynnym, wręcz legendarnym już, namiestnikiem rzymskim. Postaci, stojącej niejako u korzeni samego chrześcijaństwa, ale także niezwykle płodnej dla artystów, nauki, itd. Zarówno Peter, jak i Poncjusz, stali u źródeł swoich opowieści. Byli niejako katalizatorem, pewnych, niezwykle ważnych, głównych osi napędowych obydwu historii. I choć ktoś mógłby kłócić się, że Petera należałoby widzieć jako Judasza, to ja jednak się z tym nie zgadzam. Owszem, on jako Judasz zaczynał. Sprzedał Potterów "za srebrniki". Natomiast to, co według mnie odróżnia go od Judasza, to jednak ten wewnętrzny duch Gryfona, który miał się ukazać dużo później. Inna sprawa to taka, że Pettigrew wielokrotnie symbolicznie "umywał ręce", jak Piłat, nad sprawą swego udziału w wydaniu Potterów. Sam twierdził, iż nie chciał tego robić, ale "został zmuszony". Mimo to, według mnie, zarówno Potterowie, jak i Jezus, ostatecznie wybaczyli i zrozumieli, zarówno Petera, jak i Piłata. Dlatego właśnie, że stali wyżej moralnie od klasycznych zdrajców, w których nie ma krzty samokrytyki i poczucia winy. Przede wszystkim żalu. Tutaj też doszło do zdrady, ale wykonano, zgodnie z własnym sumieniem, gesty zaprzeczające chęci życia w taki sposób. Tzn. życia cudzym kosztem, cudzą krwią. W przypadku Petera gesty były wręcz dwa. Pierwszy, taki miałki, ale dobry na początek. A drugi już naprawdę porządny. Piłat zaś, oczywiście nie tyle zdradził Jezusa jako przyjaciela, nauczyciela, tudzież coś w tym stylu. Jeżeli mu przypisywać zdradę, to może bardziej sprawiedliwości, ew. coś takiego. Natomiast i on, umyciem rąk, zasygnalizował Jezusowi jasno, iż tak naprawdę stoi bardziej bo jego stronie, niż po stronie motłochu, itd. Mimo to, sam nie miał już możliwości odwrotu, sprzeciwu, wyboru. Został przyparty kolanem do muru. No dobra, rozpisałem się :D Niektórzy pewnie napiszą także, że jadę już ostro po bandzie z nadinterpretacjami i ubarwianiem świata Harry'ego Pottera. Częściowo się z tym mogę zgodzić, ale jednak nie całkiem, bo przecież w tym świecie też przekazywane jest mnóstwo różnych prawd, mądrości, znaczeń, symboli, itd. I nie bez powodu tu wprowadziłem ten wątek chrześcijański, bo przecież Harry Potter bardzo mocno bazuje na np. tamtejszej duologii moralnej (Bóg kontra Szatan). Przy czym, wiadomo, niektóre środowiska religijne tego nie wiedzą i kolokwialnie rzecz ujmując, stawiają kloca w sojusznicze gniazdo. No cóż, bywa i tak, że utopi się ptak ¯\_(ツ)_/¯. PS: Chętnych zapraszam do dyskusji, ale uwaga! Wyjeżdżam jutro na 3-4 dni. Będę mógł odpowiedzieć dopiero wówczas, nie powinno to być jednak większym problemem dla innych.

Nie zdziwiłoby mnie, gdyby Peter trzymał się ich na siłę, bo byli "fajni", a oni go traktowali jak wrzód na tyłku i nie umieli się od niego uwolnić. Choć potem, jak się okazało, że jako animag Peter jest szczurkiem, jego wartość mogła wzrosnąć. Szczur dostanie się do wielu miejsc, gdzie pies, a tym bardziej jeleń, się nie dostanie. Ale do tego czasu Peter mógłby mieć wbite, że jest przyjacielem "trzeciego stopnia" - w sensie, że jak dla Jamesa Syriusz i Lupin nie mogli coś zrobić, to łaskawie przypominał sobie o istnieniu Petera. Z drugiej strony - tak się fascynować Lupinem, żeby dużo dla niego zrobić, a z drugiej strony gardzić "tym czwartym" to też mi tak do końca nie pasuje. Prędzej bym się spodziewała, że dwóch rozrabiaków, to będzie dokuczać uczniowi, który co miesiąc znika ze szkoły, niż że się będą z nim przyjaźnić, bo mu lubią notatki pożyczać. A może przyjaźnili się z nim dlatego, że Lupin był "najmądrzejszy", a że wiedział, że co miesiąc będzie miał braki w nauczaniu, to uczył się jeszcze więcej, więc opłacało się zaprzyjaźnić z nim, bo miał najlepsze notatki, albo Lupin zapamiętywał materiał jeszcze lepiej, kiedy tłumaczył go takim "głąbom" jak James i Syriusz? I wtedy dla obu stron jest sytuacja win-win.

@@ginewra (wiem, data) O ile mogę się zgodzić z twierdzeniem, że Peter odstawał od całej grupy, to szczerze nie sądzę by Syriusz i James przyjaźnili się z Remusem dla "wyzysku". Rzeczywiście on był tym "rozsądnym" w grupie, ale jakoś nie nie pasuje mi to do całości. Nie chcę tutaj gloryfikować Huncwotów i wiem, że nie byli oni święci, ale również nie uważam by praktykowali coś jak "przyjaźń na niby". Kiedy kogoś nie lubili, czy dana osoba ich od siebie odpychała po prostu robili jej głupie żarty i otwarcie mówili co o niej sądzą jak było w przypadku Snape'a. Mimo, że Peter był tym "piątym kołem" to jednak cała pozostała trójka wciąż uważała go za przyjaciela - w końcu nie bez powodu James i Lily uczynili go strażnikiem tajemnicy. Analogicznie myślę, że było z Lupinem. Chociażby w Więźniu Azkabanu widzimy, że Lupin i Syriusz rzeczywiście są ze sobą zżyci i że mogą na sobie polegać. To tak jakby powiedzieć, że Harry i Ron przyjaźnili się z Hermioną tylko dlatego, że była inteligentna i pomagała im w lekcjach. Wydaje mi się, że i James i Syriusz byli lojalni wobec swoich przyjaciół i takie zachowanie po prostu mi do nich nie pasuje :/

@@brzoza_x2797 Spoko, czytam :D Niby Petera wybrali, ale był to DRUGI wybór. Bo miał być Syriusz, a Syriusz przekonał Jamesa, że lepiej na powiernika wziąć Petera, bo... nikt go o to nie posądzi (i pewnie dlatego nikt o Lupinie nie pomyślał, bo skoro nie Syriusz, to na pewno Lupin!). A to też o czymś świadczy. Więc jakaś nierówność w tej przyjaźni musiała być, albo Lupin z jakichś powodów od początku nie mógłby być powiernikiem, dlatego o nim nie pomyślano - niestety nie jest wyjaśnione, czemu Lupin został pominięty w typowaniu. Wiemy tylko, że Syriusz miał być, a został Peter jako "niemożliwa opcja". Ale tak ufali mu na tyle, by przystać na pomysł Syriusza (a przynajmniej James mu ufał na tyle, nie wiemy, na ile Lily miała coś do powiedzenia - bo czemu nie mogłaby się jakaś jej przyjaciółka przewinąć jako kandydatka?). No niestety, trochę mało wiemy historii poprzedniego pokolenia, żeby konkretne wnioski wyciągnąć 😅 Mimo wszystko nadal takie "rozrabiaki" kojarzą się z interesownymi gościami, ale z drugiej strony - naprawdę DUŻO poświęcili dla Lupina, jak dla osoby, z którą niby by się przyjaźnili dla zysków. Może też mieli jakąś przygodę w toalecie jak Harry, Ron i Hermiona? 😂 A potem Peter się przykleił 😁

@@brzoza_x2797 Tak po zastanowieniu, to może rzeczywiście James i/lub Syriusz brali korepetycje u Lupina (stąd też jego późniejsza zdolność do nauczania "trudnych" czarów) i tak zaczęła się ich przyjaźń? A potem chłopaki zaczęli węszyć, czemu co miesiąc nie może im korepetycji dawać i więzi się zacieśniły? To też byłby fajny początek przyjaźni.

@@ginewra jeżeli chodzi o strażnika tajemnicy to może Lupin po prostu odmówił, nie czując się na siłach?? Trudno tutaj cokolwiek wywnioskować, bo nic tak naprawdę nie wiemy xD

No bo mu Voldemort pozwolił bo nie miał wyboru bo niemiał ciała więc musiał się posłużyć glizdogonem

@@roberto25pl7 Żaden czarodziej nie mógł zmusić własnej różdżki do posłuszeństwa komu innemu, więc na pewno nie posłuchała Glizdogona bo "Voldemort nie miał wyboru".

Ciężko powiedzieć. To też nie do końca tak, że pewne cechy charakteru są bezpośrednio skorelowane z danym zwierzęciem. Zwierzęta też nie są jednakowe. Na pewno musiał radzić sobie z niektórymi przyzwyczajeniami.

Szczury są jednymi z najodważniejszych zwierząt.

@@jakubmalicki6357 i są też bardzo inteligentne, więc przebywanie w postaci szczura na pewno mu nie zaszkodziło XD

Za dużo tematu by nie było. Glizdogon, Karkarow i tyle.

jak już to prędzej odcinek na temat tego, że nikt z Hufflepuffu nigdy nie został śmierciożercą, a ze wszystkich pozostałych domów byli śmierciożercy

​@@kunegundabrunhildabrum-bru4306bo to dobrotliwe borsuki

@@kunegundabrunhildabrum-bru4306a stan konduktor tego autobusu - błędny rycerz nie był w huffelepuff?

​@@xyz8822Imperius się nie liczy

tak to prawda

W książkach kierował się tylko pierwotnym instynktem przetrwania i nie ważne po której stronie. wybierał tę stronę która zdawała się aktualnie być silniejsza.

Strachliwy szpieg to słaby szpieg. Wyobrażasz sobie jamesa bonda który ze strachem ogląda się przez ramie co 5 minut?

Ah, tak. Al Capone, słynny Gryfon. Josef Mengele, uczynny Krukon. Wielki Brat, dobrotliwy Puchon. I w końcu, gwiazda programu, Jarosław Kaczyński - przebiegły i obślizgły wężor.

W sumie ciekawe spostrzeżenie. Bo gdyby uważał, że to Syriusz zrobił. to by doszły dodatkowe niesnaski między nimi, niż to było pokazane w książkach - nie tylko "za dręczenie w szkole", ale też "za zabicie ukochanej". Osobiście miałam wrażenie, że Snape nienawidził Syriusza na równi z Potterem, choć ten drugi "ukradł" mu ukochaną. A z tego co kojarzę, to on "przespał" całe wyjaśnianie sprawy z przysięgą i rolą Petera w tym wszystkim. Więc tak jakby Severus nie był nawet świadomy, że to Syriusz "zdradził" Potterów... A może nawet wiedział od początku, że to Peter był sprawcą (może pooklumentował to w mózgu Voldiego :P ), ale musiał udawać, że jest między nimi sztama? Z początku to nawet trudne nie było, bo Peter "nie żył", a potem Snape jednak większość czasu spędzał w szkole i raczej mało miał okazji pobyć z Peterem sam na sam, żeby mu coś nieprzyjemnego zrobić.

Ciekawe stwierdzenie. W sumie czemu przebywanie wśród Huncwotów miało by mieć zły wpływ na niego?

@@karmazynowapierdola zawsze ten najsłabszy najmniejszy zawsze tyłu w cieniu jako piąte koło u wozu. W dodatku czasem się nieco znęcali nad nim. Nie aż tak brutalnie jak to brzmi ale jednak. Weź pod uwagę że James był najbardziej aroganckim i pysznym czarodziejem jaki uczęszczał do Hogwartu. Syriusz też mu nie ustępował. Nawet Lupin sam przyznał że nie do końca mu wychodziło chamowanie zapędów tych dwóch więc też na niego wpływ mieli. Osobiście wiem jaki wpływ może mieć czyjaś wysoka charyzma czy mniemanie o sobie.

@@kapitanczarny4516 teraz to widzę, sama byłam takim Glizdogonem wśród koleżanek 😵‍💫

@@karmazynowapierdola ma, ma. w każdej grupie jest taki glizdek jeśli nie ma to grupa osiąga efekt Spice Girls

Z tego co pamiętam, Peter się opamiętał, jak Harry mu wytknął uratowanie życia z rąk Blacka.

To nie było do końca tak. Harry po prostu uwierzył stereotypom, jakie krążyły wokół domu Salazara, a najmocniej powstrzymywał go fakt, że trafił tam Tom Riddle, późniejszy Voldemort, zabójca jego rodziców (Ron mu to powiedział jeszcze podczas podróży pociągiem). Sądzę, że bał się podświadomie tego, że wbrew własnym przekonaniom stanie się antagonistą. Później przecież pomścił śmierć Jamesa i Lily, zabijając Voldemorta.

Uwierzyłbyś Peterowi, że twój najwierniejszy sługa, który tak idealnie udaje przed Dumbledorem "neutralność", jest tak naprawdę dwulicową żmiją? Toż to oczywiste, że przemawia przez niego zazdrość, a nie jakieś poczucie lojalności wobec Voldiego :D A tak na serio to panowie mogli o sobie po prostu nie wiedzieć. Snape może i widział Petera w szeregach Śmierciożerców, ale do sprawy Dumbledora przyłączył się dopiero wtedy, kiedy zginęła Lilly, a Peter przecież niedługo później też "umarł". Więc nawet jakby mu powiedział, że widział Petera i że to śliski typ, to Dumbledor już i tak o tym wiedział, bo z tego co kojarzę, to on był "nośnikiem" tajemnicy Potterów. A nawet jeśli nie wiedział, no to Peter już "nie żył". A po jego "zmartwychwstaniu" służył już Voldemortowi 24h/dobę i nie pojawił się przed Dumbledorem, żeby udawać nawróconego Śmierciożercę, żeby nadal móc być podwójnym agentem. Jakim więc sposobem miał się dowiedzieć, że Snape działa na dwa fronty? Na spotkania Zakonu Feniksa przecież nie przychodził, z resztą nawet jakby chciał, to nie był dopuszczony do tajemnicy, więc nawet szczurkowa forma by mu nie pomogła. Panowie po prostu o sobie nie wiedzieli, albo dowiadywali się w momencie, kiedy to już znaczenia nie miało.

W przypadku Glizdogona był to strach przed śmiercią. W przypadku Snape'a było to traumatyczne dzieciństwo, nieszczęśliwa miłość i prześladowanie go w szkole przez Huncwotów, szczególnie przez Jamesa Pottera, który był niemal idealnym kandydatem do zasilenia szeregu śmierciożerców. W czasach szkolnych był gnidą na tym samym poziomie, co Draco Malfoy.

W sumie niby dlaczego Gryfon nie może cenić odwagi i męstwa w obronie czystej krwi czarodziejów jako śmierciożerca ? ;p

A jeleń jest symbolem zdrady, często "rogaczy" prześmiewczo się przedstawiało z jelenim porożem, a nie np. krowim, czy baranim. Czy to oznacza, że James zdradzał Lily na lewo i prawo, skoro to zwierze go najbardziej przedstawiało?

A przepraszam, w drugą stronę - czy to oznacza, że Lily zdradzała Jamesa na lewo i prawo, że został rogaczem 😅 Może rzeczywiście nadal kręciła ze Snapem za plecami Jamesa i wcale się nie "rozstali" po tym, jak została przez niego nazwana szlamą? 😁

Po pierwszej wojnie Lucjusz mówił, że tak, był śmierciożercą, ma znak, ale to dlatego, że działał pod wpływem Imperiusa, więc nie ma jego winy. Nie miano jak mu udowodnić kłamstwa, łapówka pewnie poszła więc uznano że mówi prawdę i został na wolności.

dzk za wytłumaczenie@@Bella21212121

Nieeeeeeeeeeeee

@@imaginariium Dokladnie tak.

A nie zdziwiłabym się, gdyby to koledzy wymyślali "temu czwartemu" pseudonim. Rogacz dla śmiechu, bo jak się zakochał w Lily, to po prostu ześwirował, Łapa jest dość neutralna, żeby Syriusz się nie obraził (a Lupin z Peterem spokojnie by przegłosowali jednego Jamesa), Lunatyk też trochę jak przytyk brzmi (gdzie Peter był w mniejszości, jeśli ta ksywka spodobała się Jamesowi i Syriuszowi), zaś Glizdogon to już w ogóle brzmi, jakby James i Syriusz chcieli wymyślić najgorszą na świecie ksywkę dla Petera, mimo że Lupin pewnie coś milszego wymyślił, no ale został przegłosowany. A co do "dobrowolnej zamiany w szczura" - z tego co kojarzę, to nie wybierałeś, jakim zwierzakiem się staniesz, ale po przemianie zwierzak przypominał aparycją "oryginalnego" czarodzieja. Np. McGonagal jako kotka miała obwódki wokół oczu, które przypominały okulary. Także Rita, jako żuczek, miała naokoło oczu coś, co przypominało oprawki jej okularów. Ciekawe, co jeleń Jamesa miał z niego? 😁

Kodeks honorowy? Salazar głęboko wierzył w ideę wyższości czarodziejów czystej krwi nad pozostałymi, a żył czasach gdy polowano na osoby posądzane o czary.

​@@bladlogiczny7711 Salazar, generalnie, padł ofiarą stereotypów. Widział, jak przebiega wojna z Mugolami. Do jakiej eksterminacji dochodzi. Uznał, iż Mugole, jako tacy, nie są warci jakiegokolwiek szacunku czarodziejów. Inni założyciele Hogwartu, najpewniej również byli niepocieszeni perspektywą tej nienawiści ze strony Mugoli. Mimo to, zachowali "dobre serce", nie poddając się generalizacji. Co więcej, nie uważali także Mugoli za gorszych od siebie, pomijając już całkowicie ten aspekt polowań. Salazar Mugoli najpewniej tolerowałby, ale ze sporą niechęcią i gorzkim posmakiem, właśnie ze względu na tę inicjatywę czystokrwistości. Dla nich, stosunki z Mugolami, już z samej swej perspektywy, winny być układane na zasadzie zwierzchności jednej strony nad drugą. Oczywiście tą stroną uprzywilejowaną, mieli być czarodzieje. I najpewniej te stosunki dałoby się jeszcze jakkolwiek utrzymać, gdyby nie właśnie te polowania. Wówczas Salazar uznał, iż on nie będzie pouczany przez jakichś "podrzędnych smarków". I jeżeli się "bachorom przewraca już w tych brudnych, durnych łbach", tak samo jak reszcie założycieli Hogwartu, to proszę bardzo: On odejdzie. Łaski mu robić nie będą. Bazyliszek w Komnacie Tajemnic, spełni jednak jego ostatnie życzenie. Prawowity dziedzic nastanie, oczywiści świat czarodziejski z wrogów, poprowadzi go do zwycięstwa. Tak... Przy czym należy zauważyć, iż Salazar nie był oszołomem, jak Voldemort. On był stwórcą pewnego nowego ładu, tchnął życie w pewne oryginalne idee, ale nigdy nie zamierzał doprowadzać ich do skrajnych końców. Zresztą, z tego co wiem, on się też chciał ograniczyć jedynie do Hogwartu. Po prostu, przyjmowanie Mugolaków uważał za potencjalne zagrożenie, za hodowanie na własnych plecach V kolumny. I szczerze? Biorąc pod uwagę tamte czasy, żądne ciągle czyjejś krwi, to brzmi nawet rozsądnie. Tam bowiem, nóż w plecy, dostać mogłeś jeszcze przed swoimi narodzinami. A co dopiero ucząc potencjalnego wroga magii. Owszem, czarodzieja. Tyle, że potencjalnie nasiąkniętego, oczywistymi, wywrotowymi ideami. Działającym, nie jako pewny członek społeczności, a jak potencjalny agent, szpieg. Dywersja pełnym ryjem, krótko pisząc.

U każdego człowieka gdzieś głęboko w podświadomości zakodowane jest, że gdy staniemy przed niebezpieczeństwem, ratujemy przede wszystkim siebie. Jest to całkowicie normalne. Gatunek ludzki jakoś przeżył te miliony lat ewolucji. Jak? Ucieczką. Ludzie nie mają wielkich kłów, ostrych pazurów czy szponów. Nie mają naturalnych sposobów obrony wynikających z toku ewolucji. Wobec innych drapieżników, takich jak wilki czy niedźwiedzie jesteśmy po prostu bezbronni. Co nam pozostało? Ucieczka. Schowanie się za wszelką cenę, nawet za cenę życia współtowarzysza. Ludzie nie chcą dopuścić do siebie tej myśli, chcąc być tak heroiczni jak Syriusz czy Lupin, lecz gdy przychodzi co do czego, niemal zawsze wybieramy własne życie.

Nie dziwne 😀

to już chyba było

​@@erykszuta4867nie i lepiej jakby nie było

@@Lee-cr6xb czemu tak?

Bardzo trudne albo i niemożliwe byłoby ich obronienie. I drobna uwaga: Teoria, że Dursley'owie byli źli przez obecność Horkruksa-Harry'ego, jest łatwa do obalenia czytając już pierwszy rozdział "Kamienia Filozoficznego".

@@SirDziwak ale zrozum sytuację w której się znaleźli