link do książki.w której jest cały rozdział o słowie PROSZĘ agnieszkakozak.pl/produkt/uwiezieni-w-slowach-rodzicow/

Jako jedynaczkę nauczono mnie radzic sobie samej i nie robić sobą klopotu, nie narzekać, zadowalać się tym co się ma. Gdy jest się tak zażenowanym sobą nie ma mowy o tym by zwracać na siebie uwagę proszeniem, trzeba zacisnąć zęby i sie przemeczyc... dziękuję za podcast, choć od sluchania az dusi w gardle

Bedac kilkuletnia dziewczynka uslyszalam rozmowe mojej mamy z jej przyjaciolka : mnie nikt nie pomagal to ja moim dzieciom tez nie bede. Bylo to jak uderzenie i na wiele wiele lat zostalo we mnie jako przekonanie. Faktycznie NIGDY O NIC NIE PROSILAM. Mam 65 la i od jakichs 5 lat zaczelam uczyc sie samej siebie, moich potrzeb i ucze sie prosic. Udaje sie 👍I czuje sie z tym swietnie. A to dzieki Twoim Ago Kochana odczytom i madrym przekazom od Ciebie. Juz nie jestem zakleta w sowach moich rodzicow. A bylo tego wiele…. Czasami wracaja klatki i zamknkecia . Ale tylko na moment. Dziekuje bardzo serdecznie za cala game pomocnych slow i przekazow. ZYJE I CIESZE SIE ZYCIEM I TYM CO MAM . ❤

Dokładnie tak to mam sklejone - odmowa na prośbę skleiła mi się, w przekonanie, że nie jestem wtedy przyjęta/ważna/akceptowana, że odmowa to odrzucenie. To jest tak silne przekonanie, że niezwykle trudno mi je zmienić i to pomimo świadomości, że tak to u mnie działa. Gdzieś głęboko, poza warstwą rozumową nie mam zaufania i nie wierzę, że moje prośby będą zrealizowane. Do tego frustrujący jest ten mechanizm według którego działa umysł, potwierdzający już istniejące przekonania - nieświadomie wybieram, zauważam i wyolbrzymiam tylko te zachowania, które potwierdzają mi, że nie warto prosić bo i tak zderzę się z odmową = odrzuceniem. Inne sytuacje stają się wtedy niewidzialne i słabsze wiec nieistotne. Jeśli ma pani pomysł jak się z tym uporać to chętnie skorzystam z jakichś podpowiedzi.

❤ Dziękuję za całość Pani pracy. Znajduje wiele nadziei dla siebie i lepszej przyszłości.

Bardzo dotknął mnie ten odcinek, bo ja nie umiałam prosić. Po trosze chodziło o każdy z wymienionych punktów. Na szczęście terapia pomogła i jest coraz lepiej 🥰 Dziękuję za Pani pełne mądrości i czułości tłumaczenie i prowadzenie nas na drodze ku zdrowym relacjom z sobą i innymi. Ludzie wokół mnie są naprawdę chętni do pomocy, 'tylko' trzeba im było zaufać i dać okazje do pomocy. Im częściej ćwiczymy, tym łatwiej idzie 😉 Jak dobrze, że nasza świadomość rośnie i wiemy, że mamy wybór 🥰 Wszystkiego dobrego, Pani Agnieszko! 🙏 Dziękuję za wspaniałe książki! ❤️ Pozdrawiam serdecznie 😊

Dokładnie tak 😪Wymieniła Pani wiele powodów, główne to nie będę robić kłopotu i dam sobie radę, ale jest też cena, którą się za tę pomoc płaci. Wiele razy słyszałam o braku wdzięczności i wolałam radzić sobie sama.

Pięknie dziękuję za ten odcinek. Odczułam tak ogromną czułość, jakby Pani mówiła tylko do mnie. 🤍 Jakiś miesiąc temu, pierwszy raz w życiu, usłyszałam słowa "jak Ci mogę pomóc" od trzech osób, niedawno poznanych. Nie od bliskich, czy przyjaciół. Bardzo potrzebuję pomocy, ale jestem w ogromnym kłopocie, bo nie wiem, jak na to odpowiedzieć. Zawsze to ja byłam tą pomocną i zaangażowaną.

Narcystyczna matka ( gdy się ma taką ) uczy dziecko by nie miało potrzeb bo potrzeby może mieć tylko ona. Po takiej tresurze w dzieciństwie do głowy nie przyjdzie, ze mozna prosić , bo nie mozna bylobyc słabym. Na szczęście gdy się to uswiadomi i pozna NVC i literaturę zwiazaną z narcystycznymi matkami chocby Bethany Wesbster oraz pozna odpowiednich ludzi powoli, mozna zaczac to odkręcać.

Ja nie lubię prosić o pomoc bo od dziecka mam przekonanie, że muszę sobie dać radę sama, bo proszenie to słabość i kłopot. Pierwsza myśl w głowie będę przeszkadzać.

U mnie pracuje doświadczenie manipulacyjnego wręcz oczekiwania dozgonnej wdzięczności, dlatego proszę dopiero wtedy, gdy juz wręcz mam nóż na gardle

Dziękuję za ten materiał. U mnie blocker to zbudowane poczucie winy i strach przed kolejną awanturą. Im mniej wymagam i im więcej wyręczam, tym mniejsze ryzyko powstania niebezpiecznej sytuacji zapalnej.

Dokładnie tak samo bym odpowiedziała. Kiedy naprawdę potrzebowałam pomocy i o nią poprosiłam nie dostałam jej tylko ciszę. Dlatego nauczyłam się radzić sobie sama

Nie lubie byc nic winna ludziom.Bylam wybawiaczem i ratownikiem Kiedy zachorowalam.na gleboka depresje nikt tego nie zauwazyl.Sama zorientowalam sie w bardzo zaawansowanym stanie.Jestem zla,ze nikt mnie nie widzial,a ja zawsze bylam dla wszyskich.

Zgadzam się, nawet niektórzy mówią, jak się prosi, że ciesz się z tego co masz, na więcej nie zasługujesz, gdy usłyszałem takie zdanie od razu przestałem prosić

Jeszcze bym wspomniał o "nie skarż". To uczy braku sensu w proszeniu o pomoc kiedy brakuje ci twoich własnych zasobów w sporze, konflikcie. Dodatkowo degraduje to społeczeństwo promując bezsilną zgodę na przewagę brutalniejszych i bardziej bezczelnych. A "nie skarż" i wszelkie wariacje na ten temat, jest bardzo mocno rozpowszechnione w systemie edukacji oraz rodzinach.

To dla mnie cenny odcinek, ponieważ jest mi trudno prosić o pomoc i potem ją przyjmować zwłaszcza patrząc na to z męskiej perspektywy. Proszenie o pomoc jest dla mnie trudne zwłaszcza jako osoba niewidoma, ponieważ wcześniej wielokrotnie byłem odrzucany i ignorowany, więc w pełni odnajduję się w tym odcinku podcastu

Mam syndrom wybawcy i jak prosiłam o pomoc byłam sama ze sobą . Liczę na siebie bo ja siebie nie zawiodę .

Kiedyś były trzy magiczne słowa ,,proszę,dziękuję, przepraszam". Proste z czasem stało się trudne. Proszę o pomoc znaczy proszę o twoją uwagę,czas, życzliwość czyli energię skierowaną na mnie.

Ha, bloker to trudno jeden nazwać. Chyba całokształt wychowania - bo ja nauczyłam się odgadywać życzenia mamy (bo trzeba jej pomagać, choć świetnie sobie radziła ze wszystkim - i zawsze lepiej ode mnie; ba! - poprawiała po mnie to co jej pomagałam - czyli że jestem do d*) ; do tego moje potrzeby chyba nie były realizowane (skoro teraz nie wiem sama czego potrzebuje i sie tego dopiero uczę że jakieś potrzeby w ogole mam); i dalej - nie jestem wystarczajco ważna by prosi o pomoc. W pracy jako to idzie, bo "nie proszę dla siebie", ale wtedy gdy chodzi o cos tylko dla mnie - to nie umiem. Tnz uczę się teraz a mam już 44 lata. W terapii się uczę. :) i Pani książka pokazała mi wiele. Dziekuję. Proszę o więcej! ❤

Dziękuję za podcast, to bardzo wazny temat. Zawsze bylam taka Zosia Samosi. Naliczylam 6 z 10 przekonań 🫣 Nie było u mnie wzorca w domu, ale niestety podałam dalej taki wzorzec swojej Córce ktora tez jest taka Zosią. Nie wiem czemu ale Syn (duzo młodszy) juz potrafi prosić. Prosiłabym jeszcze o temat teoche odwrotny - kiedy ktos naduzywa mnie prośbami i mam poczzucie wykorzystywania. Jak przed tym sie bronić, jak odmawiać bez właśnie taniego poczucia. Pozdrawiam, M.Kozak

Dziękuję 🌹🌿

Dziękuję. Proszę o więcej. Pozdrawiam serdecznie 🙂🪻🌷❤

Nie proszę o pomoc bo nie chcę sprawiać kłopotu. Bo proszenie o pomoc to uwieszanie się na kimś dlatego trzeba radzić sobie samemu. Bo jak odkryję swoją słabość to zostanie to wyśmiane a pomocy i tak nie dostanę. Jak poproszę o pomoc to zostanie poznany mój slaby punkt a potem ta informacja może być wykorzystana przeciwko mnie.

Cudowny Podcast, dziękuję. Tego potrzebowałam. Ja zawsze muszę radzić sobie sama i wiele razy nie mam śmiałości poprosić o pomoc. Zacisnę zęby i sama zrobię. Mój Przyjaciel, którego bardzo zraniłam, dziś poprosił mnie o pomoc... Znowu zaczyna mi ufać. Nie mogę tego zmarnować. Bardzo dziękuję. Pozdrawiam. Zawsze jestem i zawsze czekam na następne spotkanie.

To będzie kłopot moja myśl. Za słowem proszę kryje się miłość i zaufanie do siebie i drugiego człowieka. Pani Agnieszko, dziękuję za to piękne przesłanie, tyle w tym mądrości. Pozdrawiam serdecznie. 🎉❤

Dzień dobry, dostałam Pani książkę z dedykacją. Dziękuję i pozdrawiam 💕

do ucha apelowego … inna wersja np. ona ale dziś gorąco nie napiłbyś się miętowej herbaty - on już ci robię kochanie … dziś bardzo refleksyjnie i jeszcze piękniej - ukłony dla Pani pracy 👏👍

Dzień dobry Pani Agnieszko. Dziękuję bardzo za ten temat. Kiedy Pani słucham to odnajduję siebie... Całą JA. ...co myślałam, czułam, dlaczego to robiłam, z czym się borykałam , nie umiałam poprosić i co słyszałam od mamy. ,żyjąc z obowiązkami jako wybawca....Mam 10 blogerów.😢 Wiele razy odsłucham ten odcinek aby Pani słowa zapamiętać. Jeszcze raz dziękuję za ciepło Pani glosu i przekazy, o nas😊 samych.

Dzięki za twój kanał, za uważność którą słyszę w twoim głosie i troskę i pewnie wiele wiecej. Dużo mi to daje, uświadamia mnie, ubiera w słowa rzeczy których nie potrafię opisać i wiele więcej. Miesiąc temu skończyłem terapię Gestalt która trwała 2-3 lata. Teraz przemiana trwa we mnie. Mam 50 lat i po raz pierwszy w moim życiu odczuwam spokój i radość, uczę sie żyć, budować relacje, mam odwagę i chęć do zmiany. Tych 40 lat nikt mi nie wróci, ale liczy tylko to co przede mną. Proszenie, to jest u mnie wciąż ciężki temat, od dziecka miałem wbijanych do głowy 9 blokerów. Na razie nabieram zaufania do siebie samego. Wiem że gdzieś tam we mnie tli się zalążek zaufania ludziom połączony z odwagą, ale czuję że to jeszcze za wcześnie. W każdym bądź razie zmieniam swoje życie i mam w tym radość. Piszę i płaczę.

Bardzo ciekawy temat, na którego jeszcze tak nie spojrzałem. Dziękuję za dzielenie się wiedzą!

Pani Agnieszko od pewnego czasu słucham z fascynacją każdej rozmowy jaka pojawi się na tym kanale. Podziwiam Panią za to co robi Pani dla innych. Jestem osobą, u której w wieku 23 lat zdiagnozowano Zespół Aspergera. U osoby dorosłej bardzo trudno jest zmienić pewne nawyki gdyż rozwój osobowości został już zatrzymany. Często jednak spotykam się z niezrozumieniem ze strony innych, którzy mówią: "Przecież ludzie z tym normalnie żyją". Życie z bardzo ograniczonymi umiejętnościami społecznymi nie jest na codzień łatwe. To życie, w którym wiele szczegółów drażni i urasta do rangi " czegoś głośnego". Trudno jest o właściwy tryb np. studiów czy pracę, która nie zmęczy. Wpadłam na pomysł, że może udałoby się kiedyś zrobić podkast o ludziach z tego typu problemami i ich życiu. Ostatnio słyszy się, że to dość "powszechna choroba", ale nikt nie mówi jak to jest z tym funkcjonować. Serdecznie Panią pozdrawiam

Bardzo wartościowy podcast Pani Agnieszko. Ja dobre rzeczy ślę dalej. Ten równiez wysyłam, niech dzieje się dobro jak nim się dzielimy. Dziękuję❤🎉

Serdecznie dziekuje.❤

Dziękuję za ten materiał Pani Agnieszko . Właśnie sobie uświadomiłam że odpowiedź negatywna na moją prośbę nie jest informacja o mnie... Mam syndrom wybawcy, boję się że okażę słabość, muszę być dzielna, nauczyłam się ZGADYWAĆ...

Podobnie jak trudno jest poprosic o pomoc, podobnie trudno jest niektorym przyznac sie , ze albo nie potrafia, albo nie teraz albo nie chca... Dlatego czesciej sie slyszy "jasne ze pomoge" i.. gluchy sluch po nim zaniknal

1. Syndrom wybawcy 2. Zaklęcie : "Silna, samodzielna dziewczynka" Walczę o wgranie nowego "systemu". Bo przecież proszenie o pomoc paradoksalnie okazuje się być wielkim aktem odwagi i pozwala innym poczuć się potrzebnym wartościowym, po prostu - zrobić dobry uczynek.. Tak mówi moja pani prezes Kora, ale Hipokamp to trochę leniwy pracownik i woli działać na starym systemie 🙄 Dziękuję Pani Agnieszko za kolejną dawkę otwierających treści ❤

Dziękuję Pani Agnieszko za kolejny wartościowy filmik ❤ Ja nie umiem prosić o pomoc, bo często jej nie dostawałam, ale co gorsza, osoby które prosiłam o pomoc wzbudzały we mnie poczucie winy. Być może to jest tak, że zbyt często o nią prosiłam? Tak naprawdę to już nie pamiętam jak to było, ale byłam dzieckiem bardzo niesamodzielnym (rodzice dali mnie pod opiekę starszej siostry i długo ona robiła wszystko za mnie). W rezultacie wyrosłam na osobę, która długo żyła w przekonaniu że nie jest zdolna do samodzielnego funkcjonowania. Ale mając 20 lat już ciężej było znaleźć pomoc i ciągle mi odmawiano. Teraz nie potrafię o nią prosić. Po pierwsze to popadłam ze skrajności w skrajność i stałam się totalnie niezależna (samodzielna mama, po rozwodzie), a po drugie proszenie o pomoc wywołuje i mnie straszne wyrzuty sumienia🤔 Mam kolejny temat do rozważenia. Dziękuję.

Syndrom wybawcy Nie rób kłopotu Lęk przed złudzeniami/utrata Nadziei na zmianę Dziękuję za postawienie w prawdzie. Kroki na razie za trudne... Ale niech ziarenko rośnie.. ❤️

Boje się że usłyszę, jesteś dzielna i dasz radę

Dla mnie wypowiedzenie słowa PROSZĘ budzi ogromny strach, taki ze często nawet rezygnuję z proszenia. Być może to strach przed odmową, która jakby jest też potwierdzeniem ,że nie jestem ważna. To też lek przed byciem ciężarem, no i zawsze jest coś za coś...więci tu przepraszam ale nie czuję w tym bliskości 😢. Pozdrawiam cieplutko, Dobrego Tygodnia życzę I Dziękuję za poszerzenie mojej świadomości. Wiele rzeczy to dla mnie odkrycia 😊

Dziękuję za fantastyczny wykład, ja przez lata funkcjonowałam w zaklęciu "jesteś/ jestem dzielna dasz/ dam radę" , to zmieniło się od czasu choroby , chociaż nie od razu. Bardziej pomagałam innym niż sobie.

za okazaną pomoc będę musiała oddać dziesięciokrotnie; nie jestem warta pomocy; gdy prosiłam nie pomagali mi - takie mi odpowiedzi na szybko przychodzą do głowy..Pozdrawiam serdecznie i dziękuję za moc wiedzy:) uczę się od Pani bardzo dużo.

Agnieszko wzruszyłam się byłam w domu patalogicznyn przemoc wykorzystanie milczałam odważyłam się prosić o pomoc i osoba której się zwierzyłam 'uciekl' przerosło go to i ja przez dziesiątki lat nie ufałam i nie mam nadziei ale widzę że nadzieja umiera ostatnia dziękuję Ci za te podcasty poszłam na terapię I to moja nadzieja

W moim przypadku, chodzi o dlug, ktory sie dluzy w czasie i staje sie jakims dziwnym tworem miedzy ludzmi. Mam take przeswiadczenie, ze osoba pomagajaca, moze (daje sobie prawo) upomniec sie o zwrot w nieproporcjonalny sposob. Pojawiaja sie pytanie, jak odpowiedziec, zeby nie pogorszyc stosunku, tymbardziej jesli samemu nie jest sie w stanie pomoc w odwecie.Pieknie jest, gdy pomagajacy robi to tak poprosu bo moze z zasobow, nie oczekujac niczego w zamian (poniewaz znajduje sie na duchowej sciezce i pracuje nad swoja karma ;) )Jeszcze lepjej jak to zakomunikuje, ze nie oczekuje. Klarownosc i szczerosc to moja prytwatna wizja utopii 😊.

Dziękuję ❤❤❤ posyłam te tresci dalej...

Ja nie lubię prosić o pomoc głównie dlatego, że się tego wstydzę - to jest właśnie ta obawa, przez okazaniem słabości, niesamodzielności. Boję się, że ktoś mi to później wypomni w ośmieszający mnie sposób albo że będę obgadywana na plecami. Ale gdyby ktoś mnie o to zapytał (w rozmowie twarzą w twarz), to pewnie bym się do tego nie przyznała. Natomiast podanie takiego powodu, że kiedyś prosiłam i nie otrzymałam, jest też okazją do wyżalenia się, więc to łatwiej powiedzieć - to a propos tego, co zostało powiedziane na początku filmiku.

Pani Agnieszko ,zapraszam poćwiczyć porszenia o pomoc na emigracji, wszystkie blokery wyjdą ,a ile się nowych nabędzie 😊❤

Bloker Robię kłopot Nie mam wzorca proszenia Nie wiem czego potrzebuję Ktoś wie lepiej... Zanim poproszę muszę zasłużyć Brak odpowiedzi. Zaufanie to ryzyko. Aga opisujesz świat, który dla mnie nie istnieje. Nie twierdzę że nie istnieje 🪽🪽

Dziękuję❤

Dziękuję

U mnie pracuje zaklęcie, które w dzieciństwie często słyszałam od matki "umiesz liczyć, licz na siebie". Tak mocno wbiło mi się pod czaszkę, że nie tylko sama nie prosiłam o pomoc ale jeszcze czułam opór i niewygodę, kiedy ktoś o pomoc prosił mnie, bo miałam wdrukowane, że trzeba radzić sobie samemu, a jak potrzebuje się jakiejś usługi/ przysługi, to trzeba za nią zapłacić.

Proszenie o pomoc wymaga (co za paradoks!) nie tylko siły psychicznej, ale i fizycznej. Moje doświadczenie z okresów niesprawności jest takie, że nieraz trzeba wytrwale dzwonić do kolejnych osób (np. siedmiu), zanim znajdzie się tą, która będzie mogła/ chciała pomóc w tej konkretnej rzeczy, która jest potrzebna. Dodatkowym obciążeniem jest to, że najczęściej trzeba się dopasować do godzin, w których osoba pomagająca może to zrobić, a nieraz i do zmian tych godzin w ostatniej chwili, co dla osoby niesprawnej czy słabej bywa trudne. Czasem trzeba też być dostępnym pod telefonem w czasie załatwiania sprawy np. w urzędzie (a nawet w sklepie), bo może wypaść coś, co będzie wymagało decyzji osoby proszącej o pomoc. Nieraz w trakcie proszenia o pomoc słyszałam różne rady, mobilizowanie do działania samemu (z podawaniem przykładów osób, które radzą sobie same "w jeszcze trudniejszych sytuacjach"). Słyszałam odmowę "bo nie rokuję poprawy" w sprawie, która miała właśnie tą poprawę przynieść (no, ale to wg mnie, a nie mojego rozmówcy), albo dlatego, że "każda sprawa u mnie ciągnie się tak długo". Do znoszenia tego potrzeba cierpliwości i pokory, a mi coraz trudniej je zachować, jak rośnie stres i frustracja z powodu kolejnej odmowy.

Jeszcze dodam, że uwielbiam jak to ujmował Rosenberg. Że jeśli mamy świadomość tego, jak wielkim szczęściem jest dla nas, ludzi, wzajemne wzbogacanie życia, to proszenie o pomoc będziemy postrzegać jaki wielki dar dla drugiej osoby: "Ho, ho, ho! Ty szczęściarzu! Mam dla Ciebie najwspanialszy dar jaki jedna osoba może zaoferować drugiej osobie! Okazję do tego, by uczynić moje życie wspanialszym! Ty szczęściarzu! Na pewno jesteś zachwycony!" Odmowa będzie rezygnacją z tego daru, ale sama w sobie nie będzie o tym darze świadczyła. Być może nie chce od nas Porsche nie dlatego, że Porsche to kiepska marka, ale dlatego, że po prostu nie ma prawa jazdy, albo miejsca parkingowego.

❤

Witam. Przez wiele lat funkcjonowałam w roli ratownika, który pomagał by zasłużyć... na uwagę, na zainteresowanie, na miłość.... Zatem Niue prosiłam o pomoc tylko jej udzielałam. Mówiłam też o sobie "Zosia samosia" czyli wszystko mogę zrobić sama. Od ponad 3 lat uczestniczę w mitingach DDA i coraz częściej proszę o pomoc w sytuacjach, w których nie radzę sobie sama.

Nie proszenie o pomoc może mieć swoje źródło już w niemowlęctwie, kiedy rodzice nie reagują na płacz dziecka, denerwują się gdy dziecko płacze. Jaki jest sens prosić skoro nikt nie reagował już od początku. Dawniej niektóre dzieci godzinami miały siedzieć w łóżeczku i nie przeszkadzać.

Gdy pytałam mamę w jaki sposób coś zrobić (w kuchni, chodzi o gotowanie) słyszałam: "już dawno powinnaś to umieć". Potem przyszedł internet i google, więc teraz tam szukam odpowiedzi.

W pierwszym rzędzie to chyba przekonanie, że robię komuś problem, a przez to w końcu staję się problemem

Nauczylam się być dzielna i myślę że robię kłopot... niestety...

Niestety że mną jest odwrotnie MAM SYNDROM RATOWNIKA JAK Z TEGO WYJŚĆ PROSZĘ MATERIAŁ❤

Ja, będąc wybawcą dla całego świata zapomniałam już jak się prosi o pomoc. Nie potrafie prosić i nie robie tego. Nauczyłam też całe moje otoczenie, że to ja pomagam, więc defaultowo wszystkie ciężkie tematy trafiają do mnie. Cierpie więc w samotnosci walcząc z ogromnymi blokerami, ilociami ciężkich tematów przewyższających moje możliwości.... Aż wkońcu się buntuję cała nieszczęśliwa, bo trace przez to i odkładam na bok siebie, swoje plany, swoje marzenia. A po chwili znowu wszystko wraca do "złej normy". Jak nauczyć się odmawiać gdy się ma od lat syndrom wybawcy?

Jakieś 15lat temu nie miałam pracy, alimentów niczego, poszłam do Opieki Społecznej i czułam się jak intruz jeszcze zostałam upokorzona. Dopiero gdy poruszyłam pewną znajomą na stanowisku dopiero otrzymałam konkretną pomoc. Obecnie znalazłam się w trudnej sytuacji poszłam, miałam dużo zamieszania i papierów dostałam 140zł.na dwa miesiące. I co Pani na to?

Mam syndrom wybawcy. Mam też obawę,że zostanę odrzucona i odmowa pomocy mnie w tym może utwierdzać. Myśleć, że w związku z lękiem przed odrzuceniem boję się też oceny gdy o coś proszę.

Bo gdy raz poprosiłiłem o pomoc to do dziś żałuję ktoś mi tak pomógł.

Nie proszę ludzi o rozmowę bo dają rady, każdy inne,ech

Świetny materiał. Serdecznie pozdrawiam.