Miałem taką drukarkę. Drukowałem na niej listingi programów w assemblerze, zarówno x86 jak i 8051, a także - schematy elektroniczne kreślone w programie OrCad - oczywiście uruchomionego pod MS-DOS'em. Służyła mi dzielnie do końca 1995 roku, kiedy to już mogłem pozwolić sobie na atramentówkę HP DeskJet-690. Co ciekawsze - ta atramentówka kosztowała więcej, niż moja miesięczna pensja konstruktora elektronika, zatrudnionego w państwowej firmie. Płytę od D-100M naprawiałem kilkukrotnie, najczęstsze usterki to uszkodzone tranzystory wykonawcze - na szczęście naprawy były proste i tanie. Największym mankamentem tej drukarki był transport papieru i kompletnie nieakceptowalny poziom hałasu - który uniemożliwiał drukowanie np w nocy - bo budziło to całą rodzinę. W tym czasie drukarki zagraniczne, np. Seikosha czy Epson miały obudowy z tworzywa, wyłożone wewnątrz wypełniaczami z pianki tłumiącej hałas. Większość z nich miała tez traktor do składanki i podajnik na kartki z separatorem - zazwyczaj z opcją automatycznego pozycjonowania i parkowania składanki, co zostawiało D-100M daleko w tyle pod względem funkcjonalnym.

Pokazana na filmie drukarka była jedną z pierwszych modeli ( prototyp w metalowej obudowie) .Następne jej wersje posiadały obudowę z tworzywa sztucznego . Kolejną wersją pokazanej tu drukarki była znacznie szybsza D160 .Bazowała na kontrolerze z rodziny 8031 .Jej oprogramowanie było w pełni kompatybilne z Epson Fx80. Konstrukcja tych drukarek nie bazowała na licencji francuskiej .Było to opracowanie całkowicie wykonane przez młody zespół konstruktorów Mera Błonie. Przypadkiem miałem szczęście uczestniczyć w tym zespole :). Powstała również jeszcze bardziej rozbudowana konstrukcja stworzona przez ten sam zespół inżynierski. Była to wielokolorowa drukarka 24-igłowa. Niestety , upadek Mera-Błonie na początku lat 90-tych pogrzebał szanse na wdrożenie. Oprogramowanie drukarek było jednak dalej rozwijane przez jej twórców i zostało zaimplementowane w drukarka termicznych Mefa. Są one produkowane do dziś z niezmienionym oprogramowaniem emulującym Epson EX-800. Posiadają "niezniszczalny" mikrokontroler z rodziny 8031. Doświadczenie zespołu projektowego nie zostało zmarnowane . Jego członkowie tworzyli przez kolejne lata polskie kasy fiskalne i bileterki autobusowe.

W tamtych czasach, robiono sprzęt z tego co było "pod ręką", zwłaszcza po okresie stanu wojennego jak i w trakcie. Drukarki D-100 były w wielu wersjach produkowane, nie tylko w tej jednej metalowej obudowie. W naszym muzeum znajduje się praktycznie, chyba każdy model drukarki D- 100 i mówimy to z całą pewnością - że krzywdzące jest dla konstruktorów, którzy to tworzyli, stwierdzenie, że nie mogliśmy konkurować z zachodem. Tak na prawdę, w PRLu nie było takiej potrzeby i nikt nawet nie zamierzał tego robić. Dopiero produkty po 1989 roku zaczęto dostosowywać do standardów panujących na rynku już bez "żelaznej kurtyny". Drukarka D -100, z rozpędu była produkowana jeszcze w latach 90 tych, ale to nie była główna produkcja zakładów w Błoniu.

Nawet nie wiedziałem, że Polska produkowała takie sprzęty.

To i tak dobrze, że jakoś ta zdychająca Polska Ludowa powoli jakoś wchodziła w komputeryzację. Pamiętam pierwszy komputer Elwro w siedzibie nadleśnictwa w moim mieście - pracowała tam moja mama. Stacja dyskietek 8 cali, zielony monitor Neptun 156 i interpreter języka e-Basic. Polskiej produkcji drukarka chyba też była.

Co do druku w trybie znakowym, to każda przyzwoita drukarka dzisiaj powinna nadal to obsługiwać i jeżeli dostanie na wejściu ciąg zwykłych znaków ASCII, bez żadnego specjalnego formatu, sekwencji sterujących itp. to powinna go po prostu wydrukować. A co do druku w trybie graficznym, to Epson FX/LX w tamtych czasach był de facto standardem drukarki igłowej i prawie każda drukarka była z nim zgodna. Było to coś prawie jak standard komend AT dla modemu :) i wiele drukarek - o ile nie miało dodatkowych możliwości jak tryby większych rozdzielczości itp. - nie miało własnych sterowników, tylko ustawiało się właśnie Epsona FX lub LX.

Jeszcze nie tak strasznie dawno temu w przychodni, do której chodziłem igłówka od Seiko drukowała książeczki RUM (Rejestru usług medycznych). Wyła głośniej niż dzieci przy pobraniu krwi

Miałem drukarkę D100MPC Praktycznie taka sama ale wykonana już z plastiku. Wydrukowana na niej praca dyplomowa z technikum oraz praca inżynierska. Oj to były czasy aż łezka się w oku kręci.

Miałem niesłychana przyjemność korzystać z niej w połączeniu z pecetem. I mam do niej do dziś ogromny sentyment ❤

"I nie będą robić drukarek skoro z nocnikami sie nie wyrabiają" :D :D :D Najlepszy tekst ever :D

"Sprzedaj krowy, sprzedaj konie, kup drukarkę marki Błonie" 😃 - tak mi się przypomniało. Pracowałem na tzw. Terminal konwersacyjny DZM-180

Super film i podziwiam Pana za wiedzę i chęć udostępnienia tego za czym jednak gdzieś się tęskni wiem czasy były trudne ale ludzie inni i tego brakuje na co dzień. Pozdrawiam serdecznie i czekam na kolejny ciekawy film.

Pozdrowienia z Błonia!

Ta obudowa stalowa to wbrew pozorom była optymalizacja jak na warunki PRL. Z racji tego, że Polska przemysłem ciężkim i hutniczym stała, to blacha była względnie dostępna i tania. Zresztą mógł to być nawet odpad, bo jej parametry były obojętne, więc jak nie spełniała norm bycia karoserią 125p, to już drukarką najbardziej tak. Następny aspekt to pracochłonność. W Polsce mieliśmy przerost zatrudnienia, w dodatku jeżeli pomyślimy, że robotnik zarabiał miesięcznie kilkadziesiąt dolarów to godzina jego pracy kosztowała kilka-kilkadziesiąt centów (tyle że płacona w nic nie wartych złotówkach). Ale nawet jakby nic nie miał do roboty to i tak trzeba by mu płacić. Więc niech robi cokolwiek. I tak sobie siedział zaginał blachę, spawał wycinał otworki. Wszyscy byli zadowoleni (pozornie). Tym samym koszt wykonania takiej obudowy mógł być niższy niż odlewu plastikowego, za który trzeba było zapłacić cenę rynkową i to w twardej walucie (granulat, koszt zakupu maszyny, części, serwis itd.). Podobnie zresztą z elektroniką, panie które przetykały elementy i lutowały były tańsze niż użycie drogich maszyn. Ot taka specyfika socjalizmu. Fajnie, jakbyś o tym czasami wspomniał. W PRL rzeczy bardziej pracochłonne ale nie wymagające wiedzy i zaawansowania były po prostu tańsze, od prostszych ale bardziej zaawansowanych.

oczywiście genialny odcinek, kurcze wzornictwo robi wrażenie co jak na tamte czasy było absolutną rewelacją i broni się wyglądem poniekąd do dziś 😀 Pozdro.

Adam czapki z głów dla Twojej wiedzy , podziwiam i szanuje 👍👌

Adamie, aż mi się przypomniała praca w zakładzie. W samym dziale Rachuby Płac było kilkanaście igłówek, piętro niżej w księgowości podobnie. Miałem maszynę do nasączania kaset drukarek. Najtrudniejsze było prostowanie igieł w głowicach. Otwierało się głowicę, a tam kilka elektromagnesów, kotwiczki, czasem dźwignie pośrednie i igły. Oraz "sitko". Złożenie tego do kupy nie było proste bez smaru parafinowego, a nawet z nim czasem ciężko było trafić równocześnie wszystkimi igłami w otworki. W swoich zbiorach mam kilka ciekawych eksponatów, m.in: LC-10, LC-24, kilkugłowicową Citizen CTX (każda głowica goniła tylko kilka centymetrów, więc wydruk był b. szybki), wiele modeli OKI 10" i 15", aż do Epsona DFX-8500. Epson tenże zresztą bardzo ciekawie startuje: najpierw wciąga składankę, później "wącha" po szerokości, gdzie się zaczyna, a gdzie kończy, później sprawdza grubość (max 8 warstw papieru), później powoli drukuje pierwszą linię, znów weryfikuje, drukuje nieco szybciej kilka kolejnych linii, następnie głośno wali trzymakiem papieru i dopiero zaczyna drukować ze swoją zwykłą prędkością ponad tysiąca znaków na sekundę. Mam też ploter pisakowy formatu A0+ i polski ploter pisakowy szerokości A4, bodajże Mera MDG-16. Mam też kilka laserówek, począwszy od Apple 1.

..jak zwykle profesjonalnie przygotowany materiał...Panie Adamie "chylę czoła"...

Materiał wysokiej jakości. Naprawdę świetnie się to ogląda. I słucha :)

Kolejny swietny material! Dziękuję

O firmie Mera - Błonie a i owszem słyszałem o drukarkach igłowych produkowanych w PRL -u nie. A na 100% nigdy nie widziałem takiego cuda przy pracy.

Panie Adamie, na pewno pamięta pan zapach wydobywający się przez tylną ściankę z pracującego, nowego radia z Diory. Zapach rozpakowywanej zabawki z Częstochowy w latach 60-tych albo 70-tych. Nawet zapach spalin i polanej ulicy polewaczką. Czasem, teraz, zapach taki gdzieś przemknie, powodując miłe cofnięcie się w czasie do tamtych lat chociaż na chwilkę.

Świetny film. Z przyjemnością obejrzałem aby powspominać!

4:10 - w tym samym czasie Polar do pralek małogabarytowych (wówczas była nią jedynie P-565a Diana) ładował standardowy przewód 1,5m, taki sam jak do pralek ładowanych od przodu, który ze względu że wychodził z obudowy pralki gdzieś 20cm od podłogi ni jak dostawał do gniazdek w łazienkach ;) "Przewodowe absurdy" można mnożyć i mnożyć. Zamiana przewodów z takich z podwójną izolacją, na pojedynczą w sprzętach AGD (np. suszarkach) było wręcz legendarne. O ile w telewizorze czy radiu stołowym, które większość czasu stoi sobie grzecznie na półce, jeszcze się to broniło, o tyle mikser, suszarka czy młynek do kawy z takim przewodem były już godne pożałowania. Przewód tej drukarki wygląda jak "standardowy" przewód, który trafiał do lodówek czy zmywarki SL85p Jako osoba, której praca polega właśnie na projektowaniu takich "blaszek do pogięcia i wyklepania" jak ta obudowa, powiem, że przy produkcji małoseryjnej, bardziej opłaca się robić taką blaszankę niż formę wtryskową. O ile w zakładach, w których były wtryskarki i narzędziownia, zakłady "jakoś sobie radziły", inne zamawiały formy (np. w nieistniejącym bydgoskim Formecie), o tyle łatwiej było w zakładzie dysponującym "maszynami do obróbki plastycznej" zrobić taką blachę. Smutne, ale prawdzie. Nawet w moim zakładzie robimy niektóre drobne elementy z blach (choć dzisiaj to jest prostsze, ze względu na maszyny CNC), zamiast robić je z tworzyw. Dzisiaj rozwiązaniem na małe serie są drukarki 3D, ale przy niskich nakładach, klepie się, gnie, szlifuje, piaskuje, maluje te nieszczęsne blaszki ;) 13:11 - nie trzykrotną, jeśli już to trzystopniową ;) 14:00 - mechanizm zmiany kierunku przesuwu taśmy to idea zaczerpnięta z maszyn do pisania, tylko tam zamiast supełków, napięcie taśmy (przypiętej do szpulki) powoduje przestawienie mechanizmu - tak przynajmniej działa to w walizkowych Łucznikach.

Bardzo fajny ,rzeczowy film , dziękuję :-)

Kocham twój styl narracji i szczery komentarz do czasów PRL... A szlag mnie trafia jak słyszę opinie ludzi u mnie w sklepie na temat starego agd że to było dobre... Żywotne owszem bo pancerne nic poza tym! Pozdrawiam z Krakowa...

Dziękuję i pozdrawiam.

Mam opis tej drukarki w gazecie C&A z 1992 roku. Mam tą gazetę do dziś. Ciekawie Pan opowiada, naprawdę.

Miałem wersję D-100MPC. Strasznie głośna i mocno biła w papier, ale dawała radę na taśmach do maszyn do pisania :)

Ta drukarka to taki mały bzyczek, coś jak Seikosha SP-2400. Trzeba było posłuchać drukowania Seikosha BP-9000 (Seiko Precision) a z początku historii komputeryzacji pamiętam jeszcze hałas drukarki wierszowej (i te drukowania kalendarzy w godzinach pracy i drukowanie "aktów - panienek" po pracy :) - rysunki na wierszówce były zrobione ze znaków ASCII :) )

fajny odcinek, dziękuję Panie Adamie...

Ja miałem D-180 czyli dużą, szeroką bo do A3 plus traktor, przeznaczoną do t tłuczenie wydruków na okrągło. Głowica wielkości pięści osadzona na potężnej sprężynie powrotnej, biła igłami tak mocno, że standardowa maszynowa taśma (bardzo tania) po jednym przebiegu była praktycznie dziurawa. Ale przesuw był nieco inaczej zorganizowany. Można było za to na niej drukować na papierze samokopiującym 1-3 i dawała sobie z tym spokojnie radę bez zauważalnej straty jakości na dalszych kopiach. Kupiłem ją od jakiegoś upadającego przedsiębiorstwa za grosze a zarobiłem na niej na auto. D-100 natomiast faktycznie wyglądała topornie, ale jej metalowa i pancerna obudowa była sporą zaletą. To było niezniszczalne.

Pamiętam D-100 w pracowni technikum Zajączka, obok kilku Meritum i jednej potężnej, przypominającej ekspres do kawy stacji dysków 5 i 1/4 cala.

Panie Adamie w pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych w naszym centrum na uniwersytecie warszawskim mieliśmy drukarkę i głową chyba Epson. Był to wypasiony model 20 cztero i głowy z traktorem do papieru. I tam też wszystko było metalowe a A plastikowa to była tylko Tacka na wydrukowany papier.

Super! Więcej gadać nie trzeba👍

Świetny odcinek 👍🤗

Pamiętam mieliśmy taką drukarkę na centrali telefonicznej na początku lat 90. Obudowa wygląda nieco inaczej miała przetłoczenia w formie pasków wzdłuż całej obudowy. Widziałem też podobną ale w kolorze żółtym - widać taki mieli wtedy granulat. Przeskok na Star LC20 to była bajka choć nadal 9-igłowa. Papier był złożoną, perforowaną harmonijką w pudełku. Ile wtedy tego się zmarnowało by cokolwiek wydrukować...

Piękne to były czasy. Puszczało się druk pięciu stron i szło jeść obiad. Po obiedzie akurat piąta była w połowie. Jeszcze parę minut i gotowe. Teraz wspominam z sentymentem, ale 30 lat temu mnie to nie bawiło.

O Mera Błonie, uczyłem się w tym technikum na profilu elektronicznym. Dokładniej w szkole przy dawnych zakładach Mera Błonie.

5:15 A NOKIA zanim wzięła się za telefony, słynęła z gumowych kaloszy! :o) Pozdrawiam serdecznie!

Miałem taką, o oznaczeniu D100MPC, produkowaną nieco później, która była w plastikowej już obudowie i dzięki temu mniej siermiężna. Poza tym mechanicznie to było to samo, bo drukowała równie wolno i głośno jak D100M. Jedyną zaletą było to, że używała taśmy od maszyny do pisania - taniej i łatwo dostępnej, w odróżnieniu od drukarek produkcji zachodniej które używały kaset z taśmą, drogich i trudno dostępnych.

Na przełomie lat 80 i 90 mieliśmy w pracy drukarkę o wielkości zbliżonej do plottera HP DJ500, na nogach, na papier perforowany. Była to konstrukcja stalowa sprawiająca wrażenie wykonanej w zakładzie ślusarsko-elektromechanicznym, głowica wielkości mniejszej kapusty. Chwiała się na boki przy ruchu głowicy. Już nie pamiętam jaki to był typ.

Adamie,mój ojciec w GUS w latach 90 zajmował się „żenieniem”drukarek z PC.Ile frustracji,awantur,pijaństwa i innych bolesnych okoliczności go spotkało w pracy to trudno opisać.Kombinować trzeba było”na piechotę” lub „ na pych”.I tak na zasadzie”radźcie sobie”ojciec w końcu przyszedł na rentę a w rezultacie na emeryturę.Dziś mógłbyś z nim rozmawiać bez końca.Zmarł w 2017.Zostawił pamiętniki.Niektóre ich strony z „tajemnymi”kodami wiersza,strobu itp są dla mnie czarną magią.

Jak miałem 15 lat, to sobie obiecałem, że jak może kiedyś będę bardzo bogatym człowiekiem to sobie kupię taką drukarkę.

Melodyjka na wstępie to kojarzy mi się z grzanym winkiem przy rozpalonym kominku w jesienne słoty

Adamie : 3:28 - przemysł miał problemy z wyprodukowaniem takiego przewodu dlatego były pojedyncze żyły w igielicie. 3:58 - czepianie się o przekrój przewodu dla urządzenia wykonanego w 1 klasie ochronności ? Takie były na to normy ! 11:18 - do tych złącz były dedykowane zapinki aby złącza nie rozłączały się :)

ciekawy odcinek zostawiamy łapkę

Dostałem kiedyś zagranicznej produkcji drukarkę igłową - nie miała spawanej obudowy, bo obudowa była metalowym odlewem.

D 100 MPC była już plastikowa i kapitalnie współpracowała z Amigą 500. Ciekawostką było, że ten kabel nie wymagał nawet przeróbki niekompatybilnego złącza Paranell (Centronics). Jedyny duży minus to kłopot z wprowadzaniem papieru , który haczył o głowice - więc lepiej było pobierać papier z rolki i hałas rozchodzący się na całe podwórko. Do tego plus - przystępna cena , gdy Amiga 500 kosztowała 5,7 mln D100MPC kosztowała 1,1 mln.

Pamiętam ten model drukarki w czasach licealnych (koniec lat 80-tych XX wieku) - podłączone do Juniora 800 drukowały cały nakład szkolnej gazetki.

Ten kabel od betoniarki i gruba blacha słusznie kojarzą się z zastosowaniami militarnymi, bo każdy zakład w PRL musiał w każdej chwili być w stanie przestawić produkcję na potrzeby wojska. Dlatego towary cywilne z tej epoki tak wyglądają, bo utrzymywanie osobnych ciągów produkcyjnych było nieopłacalne.

Uwielbiam.

Miałem drukarkę Mery, D-160, na składankę 16" tak 16 a nie 15. W tej drukarce nie można było stosować taśm barwiących na szpulkach, taśma była w kasecie. Drukarka pracowała głośno jak tartak ale była niezawodna. Teraz żałuję, że się jej pozbyłem bo dziś służyłaby mi za kowadło :)

Miałem ją do Commodore64 cudo ta drukarka ;)

Mam głowicę do tej drukarki. Chyba, że były jeszcze inne krajowe. Opróżniałem kiedyś pomieszczenia serwisowe w zakładzie, gdzie pracowały polskie komputery i mam trochę części mechanicznych, w tym rzeczoną głowicę, kilka, zdaje się, głowic do perforatorów kart, jakieś tryby i inne pierdoły i masę elektroniki z tego. Leży od lat w "przydasiach" i nie mam co z tym zrobić. Chętnie się pozbędę. Zaletą tej drukarki była jej cena, trwałość i koszty eksploatacji. Była tańsza od "zachodnich", jej toporność i przewymiarowanie mechanizmów pozwalały jej długo pracować, a choćby zastosowanie klasycznej taśmy z maszyny do pisania znacząco obniżało koszty, bo nie trzeba było kupować dedykowanych, a tę można było dostać w każdym papierniczym. Sklepów komputerowych jeszcze wtedy nie było.

Drukarki ostatnio modne na całym świecie, nie tylko w Polsce ;)

"deski klozetowe" mnie zabiły :D

Mam sporo do powiedzenia o igłówkach Oki, które powodowały trwałą głuchotę osób siedzących przy wyposażonych w nie stanowiskach pracy.

Miałem D-100MPC. Czyli wersję z kodowaniem Mazovii i portem równoległym dla peceta Ciężka była. Ale co do papieru to nie była wybredna. Wystarczyło, by nie był za gruby. No i mógł być z rolki.

Do połowy lat 90tych w każdym biurze była drukarka igłowa i faks z sekretarką automatyczną 🙂

Ach pamiętam ten model drukarki doskonale. Głowica zbudowana z zastosowaniem syntetycznego rubinu!

Zaprojektować porządne, ergonomiczne widły, to nie takie hop siup ;-}

Na obudowie blacha jak na pancerniku Potiomkin :) Fajne graty

TRAFIŁEM 😁😁😁 To była płyta od M-B D100M 😄

Nawet nie widziałem że w PRL produkowane były drukarki komputerowe zawsze mi się wydawało że w PRL we wszelkich urządach biurach królowały Maszy do pisania

LOL. Mordowałem się z nią ;) W sumie siermiężnie, ale drukowała i nie jeździła po pokoju jak D-180 ;)

Ha ha ha... Lubię oglądać Pana filmy. Porównania i docinki do PRL rewelacja!

Mistrzu rządzisz!

Otóż masz jakąś pierwszą wersję D100M. Ja kupiłem swoją na początku lat 90 w CSH w Rybniku i miała obudowę górna z tworzywa sztucznego w kolorze kremowym i klawiaturę chyba foliową a podstawka na kartki była w kolorze czekolady. Podstawa jednak była z blachy stalowej. Kabel sygnałowy miałem także inny, zalewane wtyki w kolorze kremowym. Tak więc ten model co na filmie to jakaś wersja prototypowa albo pierwsza seria. Wersja z tworzywa była porządnie wykonana trzeba przyznać. Drukarka działa z Atari 130 XE poprzez interfejs szeregowy jaki miało Atari na LPT drukarki 36 pin - jak dobrze pamietam wykonany na złączu pozłacanym Eltra. Używałem jakiegoś amerykańskiego interfejsu do łączenia z Atari. Potem korzystałem już z PC AT i tu działał już wprost na karcie LPT. Niestety hałasowała niemiłosiernie i była dość wolna w trybie graficznym, jednak w trybie tekstowym dawała radę na codzień.

Miałem taką. A w zasadzie mam ją do dziś. Ostatnio jak ja oglądałem to działała jak najbardziej. D100M. Już plastikowa.

Wydaje mi się (a miałem obie) że opisuje Pan model D100M-PC. Klasyczna D100M to był kanciasty kawał blachy (prostopadłościan o wysokości około 12cm) ważący dwa razy wiecej.

Kabel danych tej drukarki przywodzi mi na myśl dozymetr wojskowy, który posiadam, a którego kabel do sondy przywodzi kable zasilania "siły", jakie kiedyś widywałem. Mam niejasne przeczucie, że ten przewód mógł pracować jako lina holownicza dla transportera opancerzonego...

8255 były robione przez CEMI z tego, co pamiętam, W moim Meritum miałem dwa takie...

Gdzieś jeszcze mój Tata ma taką w piwnicy :D Pamiętam że udało się to spiąć z Windowsem (chyba me?) ale nie działał druk w 2 strony tylko drukowała jadąc od prawej do lewej i wracała na nową linię....

MEGA! Nie wiedziałem nawet, że były drukarki rodzimej produkcji. Ja ze staroci mam NEC'a SilentWritera z pełnym tonerem, ale to nie ta bajka :)

Ile to nadrukowałem na Amidze 1200 tą drukarką. Piekny sprzęt

Panie Adamie, a pamięta Pan czechoslowackie drukarki ZPA Dukla Presov? Końcówka lat 80-tych XX wieku.

Do dziś pracuję na drukarkach igłowych firmy Oki, model 3320 to chyba jeden z niewielu sprzętów komputerowych produkowanych w niezmienionej formie przez 20+lat

5:19 mk232p to Lubartów, w tym czasie już nie był filią Kasprzaka 😉

Wszedłem tu dla Janusza Tracza

Szkoda że jeszcze nie zrobili szklanej szybki w stalowej ramce😄 solidna robota

Jak to uspokaja 🤗

Ta obudowa to jakaś produkcja zastepcza chyba, bo te D100-M z jakimi sie zetknąłem miały plastikową, całkiem nieźle zrobioną. Była też poprzedniczka D100, ona z kolei była blaszaną cegłówką ;)

D100-M, Junior ze stacją dysków? Chyba dorwał Pan jakąś szkolną pracownię komputerową z epoki ;)

Robiłem na praktykach takie kabelki do drukarki i modemów - myśl radziecka z ta koszulka na przewody.

"Po rozkręceniu i wyczyszczeniu"... Włącza mi się na te słowa tryb młodego Indiany Jonesa: Pamiętam jak roku 1996 odbywałem praktykę studencką w serwisie pewnej firmy komputerowej (bez nazw ale to ta której założyciel na skutek pewnego splotu wydarzeń przerzucił się na hodowlę kudłatych czworonogów). Trafiały tam niemożebnie wręcz zasyfiałe drukarki igłowe. Teoretycznie tejże marki ale rzut oka na naklejkę w środku ujawniał że to OKI-ileś tam z nalepioną inną klawiaturą membranową. Rozbieraliśmy je na śrubki niczym Witezia z poprzedniego odcinka, myli w różnych wielce nieprzyjaznych zdrowiu i środowisku płynach, smarowali i składali z powrotem. Doszliśmy z kumplem do małpiej zręczności i zdarzało się dziennie (8-14) zrobić dwie sztuki co zostało docenione: sam Prawie Prezes serwis ów odwiedził i przy okazji nas poklepał niczym Wódz członków pewnej uzbrojonej młodzieżówki na dość znanym filmie :P Najciekawsze ile to kosztowało: "ganc" nowa drukarka była wtedy wyceniona na około 500-550 PLN zaś czyszczenie takie kasowano na równą setkę.

Posmialem się na początku, Ale uświadomiłem sobie że teraz mamy to samo.

@6:16 złącze po lewej - krosowane piny :D

4:09 a jak jest teraz przy monitorach czy zasilaczach do laptopów? Tak samo.Tu nawet nie chodzi o natężenie prądu tylko wytrzymałość na uszkodzenie kabla, który miał przenosić 220V. Drukarka jest metalowa, zasilacz w środku, musiał być kabel z bolcem. Odnośnie wtryskarek - czy to nie były czasu amerykańskich sankcji?

Kurcze blade, ale wspomnienie.. :)

Serial Dyrektorzy zaraz mi się przypomniał od produkcji gwoździ do produkcji drukarki.

Była jescze drukarka DZM 180...też chyba polska. 😎

Mam taką tylko nowsze wykonanie w plastikowej obudowie i poprawionym kablem sygnałowym.

Dziś polecam prędkość 1.5, zamiast standardowej 1.25

Jeśli chodzi o obudowę - że jest stalowa to sama zaleta - jest biodegradowalna lub stal można przerabiać w nieskończoność. Nie jestem jakimś tam proekologiem ale teraz zalewają nas tony plastiku, który owszem jest tani i dzięki temu produkty są tańsze ale gdzie to zmierza? Byłbym za tym, żeby ustawowo było nakazane - produkty musza być wyprodukowane tak żeby na przykład w 90% można było je zrecyklingować. To samo tyczy się plastikowych butelek - nakaz szklanych i problem rozwiązany. Zapłacilibyśmy wszyscy bo byłoby to droższe, ale czy nie zapłacimy wyższej ceny za usunięcie plastiku? Wszystko na kredyt, nawet środowisko i zdrowie... Dlatego właśnie uważam, że ta obudowa to spójnie dobra rzecz razem z wnętrznościami tej drukarki.

Może film o ploterze rolkowym Mera 600?

Kto pamięta drukarki atramentowe HP sprzed 20 lat za 800zł i które były niemal jednorazówkami?

Najlepszy i najbardziej niezawodny zestaw wskaźników był na przykład w takim to Polonezie. Miałem taki samochód lat pięć, a był to nie byle jaki egzemplarz, bo Polonez Atu 1.4 MPI K-16 z 1996 roku, jeszcze "minus", nie poobklejany przez Koreańczyków plastikiem. Bardzo mało było tych wersji tego samochodu, a ja jeszcze miałem go z września 1996, praktycznie pierwsza seria, jeszcze bez trzeciego światła stopu na szybie. Złego słowa nie dam powiedzieć na ten pojazd, woził mnie dzielnie lat pięć, przez które zrobiłem nim prawie dokładnie 100 000 km, od 68 kkm do 168, zanim mi go nie ukradziono. Wstawiłem mu LPG, choć ten silnik do niego nie nadawał się za mocno (za słabe zawory wydechowe), ale chodził pięknie, oleju nie żarł nic a nic, a lałem prosty polski syntetyk 5W40. I, co ciekawe, nie chciał rdzewieć. Ale kupiłem go od emerytowanego dyrektora, czy tam jakiegoś kierownika z FSO, widać musieli mu go dobrze i fachowo przysposobić. Gdybym mógł, to chciałbym mieć go i teraz, tym bardziej, że teraz owe samochody, do niedawna pogardzane, są już obiektami westchnień i gorąco poszukiwane. Miałem parę samochodów, poczynawszy od FSO 1500 rocznik 1987, ale tymże przejeździłem najdłużej i najlepiej go wspominam. Najwygodniejszy, ze wspaniałym widokiem przez szybę, duży, mocny, niezawodny i uniwersalny samochodzik. Jedynym jego minusem była przekładnia kierownicza, jeszcze ślimakowa, ale w tym pojeździe zębatkowej nie dało się zastosować z racji podłużnego umieszczenia silnika. Naprawiałem go parę razy, sam oczywiście, łącznie po poradzenie sobie z tak zwanym "HGF", co udało mi się dobrze, bo przejechałem po wymianie uszczelki jeszcze prawie 70 kkm. Czerwony jak krew i niezawodny jak ruski automat.

Распространенный принтер в СССР в конце существования. Основная его проблема это шлейф головки, который переламывался.

👍👍👍