W XVI w. judejsko-grecki obraz świata zaczyna się rozpadać. Jeszcze ok. 1450 powstają prasy drukarskie - i do końca wieku opuszcza je ok. 9 mln książek. Kolumb szuka drogi do Indii płynąc na zachód, a Amerigo w 1502 odkrywa, że Kolumb dopłynął nie do Indii, ale do Nowego Świata (Ameryki). Wyprawa Magellana w 1522 powraca do Hiszpanii opłynąwszy Ziemię. Stąd świadomość: Grecy nie wszystko wiedzieli. Anatomowie, pobudzeni przez wykonawców miedziorytów dla drukarzy, zaczynają dostrzegać, że w anatomicznych dziełach Galena są błędy i braki - i podejmują badania nad budową ciała ludzkiego. Popularność w epoce renesansu astrologii wytwarza zapotrzebowanie na astronomię - i Kopernik łączy heliocentryczny model Arystarcha (III w. p.n.e.) z technikami matematycznymi Ptolemeusza, dodając pary Tusiego - i buduje heliocentryczny model ruchów planet, ogłoszony w De revolutionibus (1543). Ok. 1600 Kepler i Galileusz, a ok. 1640 potem Kartezjusz popierają Kopernika i rozwijają jego teorię. Ale aby zaakceptować heliocentryzm, trzeba było zbudować nową fizykę i tę sformułowała grupa badaczy: jakościowo Hooke, a matematycznie Newton (Matematyczne zasady filozofii naturalnej, 1687). Wkrótce zaczynają się naukowe badania nad elektrycznością, które w 1750 r. doprowadzają Franklina do odkrycia, że pioruny to wyładowania elektryczne, a to prowadzi do wynalezienia piorunochronu. Okazuje się, że piorunochrony w sposób naturalny - jako zastosowanie wiedzy teoretycznej - chronią przed piorunami, podczas gdy praktyki magiczne (bicie w dzwony kościelne, zapalanie gromnic) nie chronią.