Dokładnie tak jest, próbujemy przeskakiwać etapy , zapomnieć a mamy pozwolić sobie na tęsknotę

To nie tak że przestałem kochać. Po prostu kocham w ,,inny,, sposób. Dziękuję.🌹

Witam Panią i inne osoby.To bardzo dobrze że Pani jest i nagrywa dla nas te materiały ukazując pewnie mechanizmy działania naszego umysłu i podpowiada jak sobie poradzić w trudnych chwilach . Bardzo mi Pani pomogła bo miałem teraz takich kilka dni że po ogarniętym temacie pikowalem w dół. Dziś wiem że to pewien etap do przepracowania i należy pozwolić sobie na łzy z którymi wyjdą z człowieka toksyny emocjonalne.Czasami jest tak że sytuacja jest według wszechświata jest neutralna a ból daje nam nasza interpretacja.Kiedys jak dane mi było przeżyć porzucenie to pomocne bardzo było dla mnie myślenie że sytuacja może nie jest taka zła a cisnął mnie atawizm.Juz samo uzmysłowienie sobie tego pozwalało nabrać mi innej perspektywy a tym samym zobaczyć co się dzieje.Obserwacja własnych myśli może być kluczową.Ja wiem że ktoś może napisać że to trudne. Tak tak to nawet jest bardzo trudne szczególnie gdy człowiek zraniony czy czuje się oszukany pełen smutku i beznadzieji.Ot taka moja cegiełka.🌞 Pozdrawiam.

Moje życie to szereg strat.... obecnie moja dusza cierpi po stracie mojej 15 letniej suni, przyjaciółki duchowej, wiernej towarzyszki na dobre i złe. To jest ogromny wewnętrzny ból i pustka... paradoksalnie czas nie jest lekarstwem.... odczucia przychodzą falami jak morskie pływy... przyjmuje je jako oczyszczenie do przejścia do dalszego etapu, boli i straszy.... oswajam tęsknote...

Dzięki Pani filmikom wiele się uczę i staram zrozumieć 😊❤

Bardzo lubię słuchać Pani

Uwielbiam Cię słuchać na mnie to działa kojąco. Dziękuję

Dziękuję 🙏

Duże straty materialne krzywdzą. Jak ukoić, ten bòl, pani Emilio? ❤❤❤

To prawda im bardziej uciekamy od czegoś lub kogoś to bardziej napiera i boli.dziekuje.Super Pani to pokazała.bardzo wazne w naszym życiu i napewno nie łatwe.im trudniejsze tym bardziej ciekawe.🙂

Ostatnio właśnie powiedziałam sama do siebie coś w tym stylu o czym jest mowa w filmiku, że ja mam prawo tęsknić i bez sensu jest naciskanie na siebie, by przestać. Tylko co gdy mimo tego pozwolenia sobie na to nie mijają silne emocje po ważnej stracie, czy pozostaje życie w ciągłej żałobie? Zaznaczając, że to nie jest jakieś pierwsze jej stadium oczywiście, a ciągnie się latami.

Przeżyłam w moim życiu bardzo dużo strat. W zasadzie to ich nie przeżyłam tylko zakopałam, nie dając sobie wsparcia, wypierając. To nie był dobry sposób, bo zakopałam też to, co było dobre. Powolutku daję sobie spokój i dzięki Twoim filmom dostrzegam sama siebie. Dziękuję 💙

To jest nowosc...

Po kolei.Straciłam pradziadka.To tak na pół świadomie.Miałam wówczas niby te 10 lat,ale jakoś nie umiałam po nim płakać,chociaż go kochałam.Następną osobą w kolejności była siostra babci,którą kochałam ale ona w ostatnich momentach swojego życia,nie mieszkała blisko,więc jej strata była przykra,ale nie aż tak bolesna.Potem było już gorzej.Po kolei w odstępie 2 lat,odeszli 2 bracia dziadka.Tu już było trudno pogodzić się z ich stratą,bo drugi z owych dziadków jak ich zawsze nazywam,zmarł nagle.Trudno powiedzieć w jakich okolicznościach,bo pracował poza miejscem zamieszkania.Nie znam więc szczegółów.Drugi zaś,umierał długo i odszedł w szpitalu po ciężkiej chorobie.Jego znałam,kochałam przeżyłam ogromnie jego stratę.Następne w kolejności były 2 siostry babci.Nie byłam z nimi związana,ale było przykro kiedy odeszły.Potem wiele lat był spokój,aż do dnia kiedy po długiej chorobie odeszła moja ukochana najdroższa babcia.To już 19 lat,a ja wciąż widząc jej zdjęcia,płaczę jak małe dziecko.Ona mnie wychowywała,wiele się od niej nauczyłam.Żyła w dzieciństwie na Białorusi,wraz ze swoimi rodzicami i siostrami.Od niej przejęłam miłość do roślin.Kilka lat po babci,zmarł dość nagle,dziadek.W tym samym czasie odeszła druga babcia.Dziadek był mi bliski,2 babcia już nie.Jego śmierć przeżyłam,bo dzięki niemu umiem czytać.Zawdzięczam mu to właśnie najbardziej.Na koniec,jakze by inaczej,spotkała mnie śmierć rodzica i cioci.W odstępie tygodnia,odszedł po chorobie [nabawił się sepsy] mój kochany tatuś.Ciocia umarła tydzień przed nim,na nowotwór.Opisałam tu,z grubsza 40 z 52 lat mojego życia...Ciężko pogodzić się z takimi stratami szczególnie kiedy jest się dzieckiem.Nie rozumiałam chyba,tamtej pierwszej śmierci,śmierci pradziadka.Nie wiem,dlaczego nawet nie płakałam.Pozdrawiam i przepraszam że tak długo i rozwlekle.

Ja zniszczylam zwiazek gdzie uwazam ze ten mezczyzna byl tym jedynym, 2 lata Minely a ja codziennie sié biczuje, nie umiem sobie przebaczyc, zyc tu I teraz, nie chce sie po prostu zyc

Izy się cisną do oczu z potrzeby serca

Jak można z panią porozmawiać on line? Czy potrafi Pani analizować konkretne problemy?