Fajny film, nie trafiłem na definicje tego co jest tematem odcinka, ale z autopsji totalnie wiem o co chodzi. Po pojawieniu się stanów lękowych, ze strachem przed wizytą poszedłem do psychologa (na szczęscie na dobrego/normalnego trafiłem, plus uważam że psycholog>farmakologia często przepisywana przez psychoterapeutów) i to był bardzo mocny i wcale nie taki trudny krok do przodu. Wraz z informacją od psychologa - że nie istnieje magiczny przełącznik, który skasuje lęki, stwierdziłem, że czas na walkę o siebie, bo nie chcę dalej tak żyć (w sensie rozjechany emocjonalnie, z lękami i z tym że jestem zawiedziony sam sobą i wjeżdżam sobie na banie). Dalej dnie, tygodnie, miesiące spędziłem na oglądaniu/ czytaniu treści z których zrozumiałem: jak tworzą się myśli, skąd są lęki, dlaczego na mnie oddziałują w taki sposób, działanie świata, mózg itd. No i z tym zapasem wiedzy na bieżąco w połączeniu z mindfullnes byłem w stanie wyjaśniać sobie - siebie. Zrozumiałem swoje potrzeby, pojawiła się sprawczość i uważność. Ogólnie bardzo obszerny temat, nie ma może co się więcej rozpisywać ale jeśli masz problem obawiasz się o siebie, czujesz się źle, denerwują Cię bliscy albo siedzisz na siłę w relacji która koniec końców nie uskrzydla Cię... Nie bój się o siebie zawalczyć, używki nie pomagają. Trzeba STETY konfrontować się ze samym sobą, próbować rozumieć ten głos swojej podświadomości w postaci wyrzucania przykładowo lęków. To jest jak z nauką jazdy na nartach, na początku boisz się skręcić trzęsą się nogi nie masz skila i wielkie szczyty wydają się straszne. Ale wystarczy że poświęcisz temu/sobie konsekwentnie czas i ani nie zorientujesz się, że minął przykładowo miesiąc - a ty czujesz się normalnie, dobrze i sam chcesz przypomnieć sobie te lęki aby sprawdzić progres, a one nie mają żadnego znaczenia, masz na nie wyjebane. Pozdrawiam wszystkich w trakcie walki ale i tej po wygranej. keep on grinding, kończę okres regeneracji po korekcji wzroku i dokładam dbanie o zdrowie ale już to fizyczne, to które jak coraz częściej zaczynamy jako ludzie zauważać nie jest jedynym zdrowiem jakie mamy. Pzdr

Rok temu złapało mnie uczucie derealizacji. Pierwsze dwa miesiące były fatalne. Z perspektywy czasu mogę tylko napisać, że zaburzenie to popchnęło mnie do samorozwoju i uświadomiło mi jak moje życie wyglądało wcześniej. Najlepszą metodą na pokonanie tego gówna to jest po prostu zaakceptowanie tego stanu.

Ja się z tym gównem zmagam od 2014 roku kiedy skończyłem 17 lat po dziś dzień, kiedy mam już prawie 28 lat. Mam poczucie zmarnowanych lat, niewykorzystanego potencjału, przeczołgania się przez studia z dużym poślizgiem i tak dalej. Funkcjonuję normalnie, prowadzę samochód, pracuję, ćwiczę, nie boję się wychodzić, ale samo uczucie odrealnienia i pustki emocjonalnej nadal mnie trzyma. Po tylu latach. Chyba po prostu gdzieś tak w głębi serca nigdy nie potrafiłem się z tym pogodzić.

kiedys po grubym melanzu przez tydzien sie z tym zmagałem, z kazdym dniem sie nakrecałem, zaczynalem sie bac gdy po paru dniach nie przechodziło a czułem sie jak we snie, potem jakos przestalem o tym myslec i zauwazylem ze to minelo i ze mam poczucie tej rzeczywistosci, bywaly dni ze to wracało na chwile ale tak jak mowisz tylko jak o tym pomyslalem ;)

ogladam to jarając giga gibona

Zapowiada się ciekawie. Jeszcze 5h i usiądę do tego arcydzieła

Dziękuję tego potrzebowałam ❤

mój okres derealizacji trwał od 2k20 do aż 2k22 pamiętam że w pewnym momencie wszystko co jadłem dotychczas zmieniło smak i zapach na bardziej metaliczny , a zapach był strasznie intensywny chemiczny. Od tego czasu zrezygnowałem całkowicie z wszystkiego co jadłem do tej pory. Do dnia dzisiejszego unikam tych rzeczy i jem tylko rzeczy które nie wydzielają tych rzeczy. Mam tak że jak coś ma metaliczny smak albo zapach to mój organizm wręcz unika z automatu tego, wydaje mi się że wyrobiłem w sobie zdolność rozpoznawania złego , niezdrowego , toksycznego jedzenia co jest mi niesamowicie pomocne i dzięki temu dbam o linię i dietę trzymam cały czas. Ale wracając ten okres zmusił mnie do tego by iść na siłkę i ruszyć się z miejsca by coś robić w życiu. Można powiedzieć że dostałem olśnienia ,które całkowicie odmieniło moje życie. I zmienia je do dnia dzisiejszego , wiele lęków przeminęło ale niektóre jeszcze są. Krok po kroku -cel po celu eliminują się same.

Dziękuje Norbert 😊

Co prawda mój problem jest inny, ale znalazłem pewny związek pomiędzy nim a Twoim problemem. Od końca lutego w lewym uchu pojawił mi się szum i do dzisiaj go mam. Byłem z tym u lekarza, usłyszałem że to może być do końca życia i mam się modlić aby to ustało i się nie powiększyło w ciągu 2ch tygodni. Nie ukrywam byłem przestraszony, szumy te nie były jakoś bardzo duże, ale obawiałem się co może być dalej. Od tego czasu biorę na to leki i nie powiększyło mi się, bardziej mam wrażenie, że bardziej pomniejszyło, ale byłem przerażony bo ta dziedzina jest w średniowieczu, powodów na to może być od chuja i też sobie wmawiałem, że może to rak, ale przede wszystkim bałem się, że uszkodziłem sobie coś w uchu i może nie będę mógł tworzyć muzyki w standardowy sposób, co jest moją pasją. Miałem badania słuchu i wyszło mi, że mam słuch idealny, do tego doktor powiedział, że mogę używać słuchawek tylko oczywiście w rozsądny sposób i że mam normalnie żyć. Doceniłem wszystko co mam i tak, było to po coś. Nie ukrywam, ten filmik mi pomógł i podsumował trochę to co ja miałem

Bardzo ci dziękuję za ten filmik teraz wiem, że jest jakaś szansa aby mi to minęło!!

Do dzisiaj mam tą wizualizacje i przeżycie. Bardzo fajnie że poruszyłeś ten temat w ogóle nie znałem tych określeń i tego tematu. To było w połowie lipca 2020 roku. Jeszcze przed covidem. To był prawie wieczór zbliżała się 18 godzina I nagle dostałem wrażenia omniemania i otępienia. Czułem napięcie i ściskanie w głowie. Myślałem że zaraz będę mdleć. Ale przecież pomyślałem sobie że to nie może być przez to że mało zjadłem czy mało wypiłem wody. Byłem nasycony i najedzony. Ale w pewnym momencie po tym dostałem ataku paniki , dotykałem się mojej głowy , potem kręciło mi się w głowie potem pomyślałem że to udar mózgu miałem takie białe ręce, a może to było niedokrwienie pomyślałem. Czułem jak głowa cały czas świruje i się pierze i jakby cały czas rwała mnie do góry pod ciśnieniem. Pojechałem do lekarza jeszcze tego wieczoru , zrobiłem badania. Zostałem tydzień na obserwacji. Potem się to uspokoiło. Ale drugiego dnia nie miałem siły i uczucia by stanąć na nogi. Ku*** nie wiedziałem co mi jest , wiedziałem że jestem w szpitalu , to było uczucia odrzeczywistnienia , poniękąd bałem się że zemdleje ale to uczucie jest nieopisane i nie potrafię tego opisać ,dlaczego, nie mogłem pójść do toalety zrobić wiadomo co. Byłem osłabiony , zrobiłem badania okazało się że to stadium boreliozy ale to była błaha i niesprawdzona diagnoza. W tym czasie szybko zacząłem dojrzewać bo miałem 14 lat i rosnąć. Potem zaczęły się ataki ciśnienia i pulsu. Zrobiłem do tego badania. Nic nie wyszło. Dowiedziałem się od moich znajomych , krewnych i powiedzieli mi że to w tym wieku normalne że takie sytuacje występują. Mózg zaczyna więcej przeżywać , jest natłok informacji , mózg zaczyna więcej przeżywać w stanie dojrzewania że to wszystko ma związek z bodźcami hormonalnymi i że nie mam się czym stresować. Szukałem pomocy u psychiatry. Potem już było trochę lepiej aczkolwiek nie chce się rozpisać bo wiadomo o co chodzi.

takiego filmu sie u ciebie nie spodziewalem, giga mocne video - jestem fanem

W końcu wiem co tak bardzo zmieniało mi myślenie Dziękuję

Zabieram się do oglądania 💪

Zajebisty film zostawiam suba trzymaj się mordeczko❤

Uwielbiam cię ziomek ❤

A może nagraj odcinek o Snach ?czy często masz marzenia senne i czy Ci się coś śni? I co ci sie śni?I czy dobrze pamiętasz sny ?

jestes totalnie mna, tez ja dostalem dokladnie w tym samym czasie po zielsku 2k20 bardzo wazny film, wazny ale to bardzo wazny watek to mechanizmy obronne ludzkiej psychiki i zmieniania swojej swiadomosci przez rozne srodki polecam film z 2007 "Numb - Facet, który się zawiesił" moj kamien milowy, wtedy po raz pierwszy poczulem ze nie jestem sam

dobrze że dziś można trafić na taki film, jak dostałem DD w roku 2000 to długo się wkrecałem, trwało to dobre ok 10 lat zanim udało się dowiedzieć co mi jest

Ja swoją pierwszą derealizacje/depersonalizację miałam gdy wychodziłam ze szkoły. Było ciemno i szłam z przyjaciółką nagle nie czułam, że idę. Obraz zaczął mi się zatrzymywać, inaczej dźwięki odbierałam. Tak samo z obrazem i dotykiem. Inaczej odczuwałam dotyk. Poszłam do domu tak mi się ręce trzęsły, że nawet ledwo nacisnęłam kod do domofonu, ale mi sie udało. Jak weszłam już do domu to pamiętam, że mama coś do mnie gadała i dosłownie wszystko szumiało inaczej dźwięk było słychać. Wiedziałam, że jest coś takiego jak derealizacja, bo zmagałam się z atakami paniki dlatego poszłam do łazienki i próbowałam odciągnąć swoją uwagę. Teraz mija parę miesięcy od tamtego wydarzenia i nadal walczę z derealizacją

Chyba to mam, ale nie jestem pewny... I chyba to mialem przez całe życie. O wlasnie zobacze ten filmik

Najs

cel uświęca środki

Dolaczam do cultu

Dzięki

3:49 oj dobrze wiem

Wiesz co jest dziwne że jak odpuściłem to poprostu mineło nawet nwm kiedy już nie mam derealizacj. Dzięki

Masz pojęcie norbi że akurat ty dosłownie opisujesz to co się dzieje/działo w moim życiu, nazywałem to po prostu pscyhozą ale faktycznie takie coś niestety było i myślałem że ja sam jestem jedyny co to przeżywał a jednak... Słucham o tym jak opowiadasz o sobie i sobie pytam "Co on mnie kurw* śledzi, czytał moją autobiografie czy co?"

Mi to wyglada na zwyklego kaca

o kurde ten mewing niezle dziala widze

mam to od 3 lat odkąd zajarałem i nie przechodzi

Jako osoba zmagająca się z poczuciem odrealnienia od długiego czasu muszę się wypowiedzieć na ten temat. Po pierwsze: jeżeli serio boisz się wsiadać za kierownice i nie czujesz się na siłach to tego nie rób, masz 50% szans, że wpadniesz w panikę w losowym momencie i serio coś się komuś stanie i 50% że dasz sobie radę i będzie dobrze. Według mnie rada pod tytułem " zignoruj to i rób swoje" może być nawet niebezpieczna. Po drugie: nie sądzę, że branie używek podczas kiedy już na trzeźwo jesteś odrealniony i się tego boisz jest dobrym pomysłem, w najgorszym przypadku twój stan może się pogorszyć i popadniesz w uzależnienie. Po trzecie: ja nie traktowałabym derealizacji ani depersonalizacji jako znaku od sił wyższych żeby zmienić swoje życie i tym bardziej nie byłabym za to zaburzenie wdzięczna ale kto co lubi, jeżeli to komuś pomoże to spoko. Po czwarte: również nie używała bym stwierdzenia żeby znaleźć sobie obsesję tylko zwykłe hobby które pomoże o tym zapomnieć chociaż na chwilę, jednak sugerowałabym w pierwszej kolejności udać się do specjalisty. Po piąte: autorze filmu mówisz przez pół godziny o tym samym, dało by się to streścić w 15 min i nie potwarzać tych samych kilku punktów 3 czy 4 razy.

Tak się zastanawiam, bo 2 msc temu miałem wyrywane dwie ósemki wieczorem to było dla mnie dość traumatyczne przeżycie wtedy też zarywałem kilka nocy i tak zaczęła się moja przygoda z bezsennością - teraz jak nie przespie wystarczająco dużo lub mój Garmin Fenix pokazuje niska jakość snu dwa dni pod rząd ( pomimo ze śpię np 7h ) to czuję mocny brak koncentracji, wszystko dzieje się szybko a mózg nie nadąża ( uczucie jak podczas grypy z gorączką, kiedy budzisz się nadal zmęczony i rozkojarzony ) - zastanawiam się czy te objawy to efekt niewyspania czy może derealizacja 🤔 a może derealizacja od bezsenności która napędza nerwice. Dodam ze jak się wyspie to tego nie mam