เราค่อยๆ ภาวนาจนกระทั่ง
จุดแรกก็คือละความเห็นผิดว่ามีตัวมีตนได้
ถัดจากนั้นก็ฝึกปฏิบัติของเราไปเรื่อยๆ
จนกระทั่งหมดความยึดถือในตัวในตน
ทีแรกละความเห็นผิด ต่อไปก็ละความยึดถือได้ คนละชั้นกัน
ละความเห็นผิดได้ก็เป็นพระโสดาบัน
ละความยึดถือในกายได้ก็เป็นพระอนาคามี
ละความยึดถือในจิตได้ก็เป็นพระอรหันต์
ที่สุดแห่งทุกข์ก็อยู่ตรงนั้น
หมดความยึดถือกาย หมดความยึดถือจิต
เพราะเห็นแจ้งแล้ว กายคือตัวทุกข์ จิตคือตัวทุกข์
ก่อนจะถึงจุดนั้น
มันจะเห็นว่ากายเป็นที่ตั้งของความทุกข์
จิตเป็นที่ตั้งของความทุกข์
อย่างพระโสดาบัน พระสกทาคามี
จะเห็นกายเป็นที่ตั้งของความทุกข์
จิตเป็นที่ตั้งของความทุกข์
พระอนาคามีเห็นกายคือตัวทุกข์
แต่จิตยังเป็นที่ตั้งของความทุกข์อยู่
ภาวนาถึงสุดขีดถึงจะรู้ว่าจิตเองก็คือตัวทุกข์
ความรู้ของธรรมะมันก็ลึกล้ำไปเป็นลำดับๆ
ไม่ต้องตกใจ ค่อยๆ เรียนไปตามลำดับนี้ล่ะ
หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
7 ตุลาคม 2566
อ่านถอดบทความฉบับเต็มได้ที่
www.dhamma.com/to-abandon-wro...
สารบัญวีดีโอ
0:00 อารัมภบท
3:53 ละความเห็นผิดว่ามีตัวตน สร้างความเห็นถูกให้เกิดขึ้น
11:16 ต้องเรียนตั้งแต่ในบ้าน
21:17 อ่านจิตเหมือนอ่านหนังสือ
26:27 ธรรมะสอนเราเรื่องไตรลักษณ์อยู่ตลอดเวลา
34:53 สุดท้ายจะลงมาถึงจิต
38:51 ปัญญารู้แจ้งแทงตลอดว่าตัวเราไม่มี
46:29 ช่วงส่งการบ้าน