Żałuję,że nie trafiałam na posty/filmy/podcasty wcześniej, przed ciążą. Mnie macierzyństwo psychicznie zniszczyło, zderzenie z rzeczywistością było ogromne. Wszędzie słyszałam, jaki to cud, jaki miód... Wiecznie niewyspana, zła, sfrustrowana. Po prawie 1,5roku jestem "wrakiem człowieka". Nie mam czasu na hobby, wszystko robię w biegu. Nie mam czasu umalować się do pracy, bo muszę rano szybko ogarnąć dziecko do żłobka. Jem byle co, nie pamiętam kiedy zjadłam coś w spokoju. Mimo tego,że rodzina OFEROWAŁA PRZED CIĄŻĄ wsparcie - nie mam żadnego. Nie umiem się pogodzić z tym, że moje życie jest podporządkowane dziecku. Nie umiem pogodzić się z tym wszystkim, np ŻEBY WYJŚĆ na spacer, muszę ORGANIZOWAĆ opiekę dla dziecka (kiedyś po prostu wychodziłam...bo nie miałam dzieci). O 21 padam - żadne grille, imprezy... nie ma opcji. Bo dziecko i tak wstaje po 6, więc nigdy nie pośpię. NIGDY. Każda próba mówienia prawdy kończy się "ALE JAK TO? JA MIAŁAM WAS X i PRZEŻYŁAM, NIE PRZESADZAJ". Bardzo to ciężkie dla mnie. Czy gdybym mogła cofnąć czas, to zdecydowałabym się jeszcze raz na dziecko? NIGDY W ŻYCIU.

Mam 37 lat. Przez długi czas myślałam, że będę mieć dzieci. Jednak jakieś 5 lat temu wsłuchałam się w siebie i zorientowałam się, że temat nie wywołuje u mnie radosnej ekscytacji tylko wrażenie jakby trzeba było coś odbębnić, długo bym mogła pisać dlaczego tak a nie inaczej. W każdym razie to mnie utwierdziło w przekonaniu, że macierzyństwo jest nie dla mnie. Jedyna wada tego stanu jaką dostrzegam to samotność - ale nie z powodu braku dzieci, tylko wykluczenia z grona dzieciatych. Dziękuję za ten podcast, jest to jedna z lepszych treści na temat (również) bezdzietności w polskim internecie.

Jakie to jest dobreeee, mam ochotę przywiązać niektóre osoby z mojej rodziny i znajomych do kaloryfera i kazać im tego wysłuchać 500 razy.

Brak dzieci, to chyba najlepsza rzecz, jaka mnie spotkała. Zawsze wiedziałem, że ich nie będzie. To mi wyszło🙂

Prawda jest taka, że nie wiemy na co się decydujemy. Musimy przeżyć te ciąże, okropne porody, trud opieki nad maleńkim dzieckiem,, itd. Nic o tym nie wiemy, i jedynie przychodzi otrzeźwienie: A więc to TAK! A miało być tak pięknie! To jednak dopiero początek! Hahaha! Nie ma idealnych matek, także idealnych dzieci. Macierzyństwo to sprawa absolutnie najtrudniejsza ze wszystkiego co nas spotyka i pozbawiająca wolności. To uwikłanie w wieczne poczucie winy i niewystarczającej miłości, uwagi, pracy i organizowania życia małemu człowiekowi. Stan bycia matką często skutkuje nerwicą, rozczarowaniem lub depresją. Same problemy! Maleńkie momenty radości. A jeszcze, kiedy się przydarzą choroby... Możesz też urodzić psychopatę, do którego nie masz dostępu. Jakiś gen? Aberracja chromosomów? I wtedy już nie żyjesz, tylko cierpisz. Wszystko, co tu Pani powiedziała, to fakty. Pora to sobie uświadomić. Rozumiem, jeśli kobieta nie chce mieć dzieci. Albo, gdy żałuje, że dzieci ma.

Dla mnie najtrudniejsze w posiadaniu dzieci (a mam 2 doroslych) jest to wspolczuwanie. Gdy sa smutne, gdy choruja, gdy maja problemy, gdy nie sa szczesliwe. Wszystko to odczuwam ja rowniez i cierpie choc wiem, ze to nic nie pomoze. Wiec cierpie za siebie i za dwoje innych ludzi ktorym dalam zycie. To jest bardzo ograniczajace i nie pozwala mi sie czuc prawdziwie wolnym czlowiekiem. Tak jakbym, odkad urodzilam dzieci, znalazla sie w jakiejs pulapce bez wyjscia. A dzieci zyja wlasnym zyciem, robia wlasnie wybory, bladza, odnajduja sie, po prostu zyja ....

Bardzo potrzebne słowa. Jestem mamą, nic w macierznstwie nie jest proste, zwłaszcza dla osób świadomych i nie żyjących na autopilocie. Jest też piękne w wielu aspektach. Polki muszą, koniecznie, dokonać wielkiej pracy w tym temacie, dobrze, że Pani tak czytelnie i prosto o tym opowiada. Oby jaknajwiecej młodych kobiet wysłuchało tego.

Cholernie mądra rozkmina. Szkoda, że ludzie, którzy powinni to usłyszeć, w dużej mierze śmiechną widząc sam tytuł i będą robili dalej swoje

Jak dobrze kiedy ktoś wreszcie głośno powie to wszystko, co myślimy na temat macierzyństwa, ale wstydzimy się przyznać.

Ja zawsze przekladalam-slynne ,,za dwa lata,, az w koncu powiedzialam NIE. Nie chce, nigdy nie chcialam i koniec. To bardzo uwalniajace🥰 ps: dziekujemy zza ten genialny podcast!!

Od zawsze wiem, że chcę mieć dzieci, ale ogromnie dziękuję za ten odcinek i za komentarze wypowiadających się tu osób. To takie ważne podkreślać, że to powinien być świadomy wybór (!) a nie przymus. Jest mnóstwo innych ścieżek w życiu do wyboru, żadna nie jest lepsza czy gorsza.

Dziękuję❤️ mam 38 lat. Niby decyzja podjęta ale gdzieś tam z tyłu głowy jawi się obraz tej samotnej starości oraz żalu nad źle podjęta decyzja. Na szczęście mieszkamy w Norwegii. Tutaj ludzie bardziej rozumieją moją decyzję, nie reagują tak agresywnie jak w Polsce. Tak: spotkałam się nawet z agresją. Wydaje mi się, że ludzie tacy jak ja otwierają innym oczy, że rodzicielstwo może być decyzja a ci to tak emocjonalnie reagują czują, że oni nie mieli możliwości wyboru. Tak jak Pani mówi: w Norwegii państwo zachęca do rodzenia, roczny urlop macierzyński a następnie miejsce w przedszkolu. Warunki finansowe (mieszkaniowe) dobre tylko chęci do rodzenia brak. Myślę, że ten film sporo mi w głowie poukłada. Ja od 11 lat pracuje w przedszkolu (tutaj pracujemy 37,5 godzin tygodniowo) więc czuje, że już nie jedno dziecko wychowałam i wypalenie powoli zagląda do okien.

Tak to kobieta w naszym kraju ponosi koszt macierzyństwa. Sama się o tym boleśnie przekonałam. I to mimo bycie w związku partnerskim gdzie ojciec jest i chce być zaangażowany. Niestety dziecko urodziło się z zaburzeniami które trzeba było "wziąć na klatę " co oboje zrobiliśmy tylko ze dla mnie oznaczalo to zupełnie co innego niż dla mojego męża. Dla niego zycie tak bardzo się nie zmieniło- nadal ma pracę choć na pewno dużo większy stres związany z byciem "jedynym żywicielem rodziny". Ja byłam przygotowana na rok góra dwa bycia z dzieckiem zanim wrócę do pracy życia przyjaciół. A wykoleiło mnie na 6 lat zanim pozbierałam temat bycia rodzicem dziecka z zaburzeniami i wyprowadzeniu (a najpierw zdiagnozowaniu co było challengem samym w sobie bo przecież w Polsce rodzą się tylko zdrowe i kolorowe dzieci a to matki są winne ich zaburzeniom - bo za długo karmią piersią na przykład i generalnie są znerwicowane i wymyślają problemy i choroby) Także 6 lat poza życiem- poza przyjaciółki, praca, hobby w walce o diagnozy leczenie i opieraniu się tym wszystkim wokół którzy mówią że wymyślasz problem. Chciałam mieć 2 dzieci ale po tym doświadczeniu powiedziałam basta nie będzie drugiego, zresztą w tym temacie jesteśmy z mężem zgodni bo jego to też psychicznie przeoralo. Ale to ja jak patrzę na prognozę zusowskiej emerytury to płakać mi się chce a nie mojemu mężowi. To ja w tym wszystkim przeszłam głęboka depresje schudłam prawie 20 kg bo to ja przez pierwsze lata patrzyłam na cierpienie mojego dziecka 24h to ja nie spałam przez setki nocy to ja musiałam wiele razy zaciskać żeby to że mnie się lekarze śmiali nie z mojego męża ani babć ani cioc. Zresztą teściowa co tak pragnęła wnuków przez 6 lat opiekowała się wnuczka w sumie licząc przez 14 dni czyli średnio 2.5 dnia rocznie. Także ja mimo tego że dzieci w życiu zawsze chciałam to totalnie rozumiem kobiety które mają wątpliwości bo boją się że zostaną z tym same. Bo tak niestety najczęściej jest nawet jak dziecko jest zdrowe to ten koszt jest duży a jak jest niepełnosprawne chore to już mozna śmiało powiedzieć że ładuje się w klatce czasami do końca życia.

Swietny podcast. W lipcu koncze 33 lata... i nie chce miec dzieci. To jest moj swiadomy wybor- nie czuje tego aby zostac matka...I mowilam to od dziecka. Nawet bawiac sie Barbi- nigdy ona nie miala dzieci :) Wczesniej moj chlopak teraz juz maz tez akceptuje moj wybor. Naszczescie mieszkamy w Holandii i tutaj znajomi lub nasze otoczenie na nas w tej kwestii nie naciska ale jak jedziemy do Polski i romawiamy z rodzina i znajomymi to zaczyna sie ''jazda'''... Az przykro sie slucha bliskich osob....

Zabolało, bo ja właśnie z tych co mieli dziecko z powodu pomysłu, że mi to zagwarantuje nieskończone źródło miłości. Życie bardzo szybko zweryfikowało. Ale ja byłam taka głupia nie z powodu wrodzonej głupoty. Byłam młoda, bardzo naiwna, bez własnego pomysłu na życie, a rodzina i społeczne przekazy wepchnęły mi ten pomysł do głowy. Teraz mając już dorosłe dzieci mogę powiedzieć, że dziecko zanim będzie w stanie dać rodzicowi miłość (o ile to kiedykolwiek nastąpi) to ciągnie tę miłość(czytaj uwagę, troskę, wsparcie) od rodzica jak pompa bez umiaru dając niewiele w zamian. I może się okazać, że matka nie mająca źródła prawdziwej, dorosłej miłości w swoim życiu przestaje mieć mozliwość dawać ją dziecku.

Generalnie bycie matką jest przejebane. Mówię jako matka. To jest koniec życia matki. I zawsze tak twierdziłam i twierdzić będę.

Wow. Ten moment kiedy patrzysz na kobietę z podziwem i lekkim lękiem jednocześnie. Szanujesz za odwagę, myślisz "Dziękuję! W końcu ktoś to powiedział!", a ta zaprogramowana dziewczynka w środku, po cichu, nieśmiało dodaje "Ale jak to dziecko nie da miłości? Ale jak to nie da kobiecie poczucia spełnienia?". Jednej da spełnienie, a drugiej depresję i dziękuję, że mówi to Pani ze swojej pozycji. To ważne by mówiły o tym dojrzałe, wykształcone kobiety, którym już nikt nie odpowie, że są pogubionymi nastolatkami i na pewno jeszcze zapragną dzidziusia (na dodatek sugerując, że jak nie, to trochę słabo). Przyznaję, że mnie życie zniechęciło wystarczająco, ale nie czuje się obiektywna. Nawet nie umiem w sobie wykrzesać dobrego myślenia o macierzyństwie i wręcz trudno mi odpowiedzieć na pytanie: Czego tu pragnąć? Co jest dobra motywacją do mycia mamą, skoro pragnienie miłości, czy ukształtowania drugiego człowieka stoją bliżej marnego lekarstwa na własne rany, niż słusznego argumentu za posiadaniem potomstwa? Wiem, wiem, może ten wewnętrzny głos niesie czyste, nieskalane pragnienie bycia matką. Tylko jak ma się przebić, gdy racjonalny umysł go miażdży, bo wszystko co logicznie związane z macierzyństwem jest "be" ?

Jak mnie cieszy, że możemy w przestrzeni publicznej mówić i słuchać takiego dialogu i podejścia. Coś się zmienia, na lepsze, dla nas kobiet. Głos który tu slysze i komentarze, które czytam, to wszystkie moje lęki, z którymi ni umiałam walczyć. Wówczas nie mialam armii, a teraz cieszę się, że bezkarnie mogę o tym rozmawiać z moimi dziećmi: że bycie rodzicem to nie los, a wybór.

Usystematyzowana wiedza na wysokim poziomie. Dziękuję, super materiał. Mi wydawało sie że jestem dziwna, bo nie chciałam mieć dzieci od zawsze. Dawałam małą lukę - może kiedyś. Ale zrozumiałam parę lat temu, zanim zaczęto o tym głośniej mówić, że nie, to nie jest tak proste. I każde wciskanie - bo juz czas na kawalera, bo już czas na dzieci, nic nie zmienią. Nie chcę dzieci, nie widze ich w swoim życiu, mimo że jestem z dużej rodziny, mimo że byłam nianią, opiekunką. Nie chcę być matką, nie chce podporządkowywać życia dla kogoś innego. I tego nie zrobię. Żyję dla siebie. Daczego ludzie mówią: żona dla męża, matka dla dzieci? Bo kultura, tak jak z religią - potrzeba uporządkowania wszechświata. Mój indywidualizm uporządkowal to sobie dla własnego komfortu psychicznego. To że ktoś na osiedlu Z, czy na Arktyce ma inny pogląd to jego sprawa - przecież mi nie wadzi. Nie ma zakazów kto chce rodzić niewolników Zusu niech rodzi.

Jakie to miłe intelektualne odczucie usłyszeć wykład, który współbrzmi z osobistymi przemyśleniami i poglądami na temat macierzyństwa (bo mam wrazenie, że jestem w małej mniejszości). Dzięki wielkie Pani Marto ❣️ Gryzli Woman ❤️

Ostatnie zdanie, że decyzja o macierzyństwie nie jest decyzją racjonalną, to 100% prawdy. Nie da się jej skalkulować, bo nie potrafimy przewidywać przyszłości. To jak skok na główkę - albo chcesz i w to idziesz, albo nie. A argumenty za i przeciw to tylko taka fasada chroniąca nasze wewnętrzne przekonanie.

Oj bardzo ciekawy podcast. Dziwię się, że wcześniej go nie widziałam, a tu dodany dzisiaj. Bardzo ważny temat, uważam się za osobę świadoma a ten dylemat pt. "Mieć dzieci czy nie" wraca jak boomerang.

„Zabrałam się” za macierzyństwo jako dojrzała kobieta, po psychoterapiach, po wielu latach intensywnego życia zawodowego. Byłam zatem teoretycznie świadoma swojej decyzji. Oczywiście mnóstwo rzeczy mnie zaskoczyło, ale wiele wcale nie. Wiedziałam, że to będzie trudne, że to będzie rezygnacja z siebie, że to będzie hałas i bałagan i niewyspanie. Co nie zmienia faktu, że hałas, bałagan i niewyspanie niejednokrotnie doprowadzają mnie do szału. Ale ja miałam o blaskach macierzyństwa, bo o cieniach tutaj trochę dużo. A jednak może nie do końca to się da, bo cienie i blaski tak bardzo się przeplatają, te skrajne stany i emocje. Szczęście i łzy, tak: najlepiej zawsze mówić o nich razem. Kiedy tak, co jakiś czas spojrzę na te moje dzieci z dystansu, czuję ogromną satysfakcję i niedowierzanie, że urodziłam trójkę takich ślicznych dzieciaków. To jest tak ogromna satysfakcja, że nie da się tego opisać. Czujesz się jak Bóg, że te małe paluszki i śliczne oczka powstały z ciebie i były w tobie i ta kosmiczna satysfakcja po porodzie, że kurwa dałaś radę. To, że widzę w nich odbicie siebie i męża, ta plątanina wszystkich uczuć. Dla mnie dzieci stały się potężnym motorem do rozwoju i nabywania pewności siebie. Co jest z jednej strony najtrudniejsze a z drugiej najbardziej wyzwalające w macierzyństwie? Dzieci wywlekają z ciebie, na światło dzienne wszystkie twoje rany i niedobory miłości. Widzisz to jak na dłoni i nagle czujesz tamte stare demony, to czego nie miałeś w dzieciństwie. I teraz masz dwie drogi: albo się zatracić i znienawidzić siebie oraz wrzeszczące i pijące z ciebie dzieciaki albo podziękować życiu za te informację i wykorzystać do uleczenia swoich ran. No właśnie, rany niby już wyleczone w psychoterapii, ale żadna inna sytuacja i żaden innych człowiek nie byłyby w stanie tak dobrze cię przeorać i pokazać ci wszelkie ciemności, jak twoje dziecko. To jest potężny motor do rozwoju, ale dla ludzi świadomych. Nieświadomi będą sfrustrowani płaczem i niesfornym zachowaniem dziecka, które doskonale wie gdzie masz swoje najczulsze struny i wysysa energię, czas i wszystko inne, jak mówi Marta. Ja chciałam i mam i jestem szczęśliwa. Jestem przekonana, że za wieloma decyzjami „na nie” stoją głębokie rany i lęki, których brak dzieci nie rozwiąże. Ale może lepiej w tę stronę i niż lekkomyślne decyzje o macierzyństwie podejmowane zupełnie „na pałę” i bez refleksji a potem krzywdzenie dzieci. Macierzyństwo to jest kosmos: gwiazdozbiory, czarne dziury, co rusz jakaś nowa planeta na orbicie. Dla mnie bilans jest zdecydowanie na plus, jeśli weźmiesz pod uwagę, że wychowanie dzieci to głownie praca nad sobą.

Niedzwiecka pojechała z tematem! podpisuję się wszystkimi kończynami, ZŁOTO!!!

Jakie to było kosmiczne przeżycie ten odcinek! Ja wiem, że to banał ale jest coś surrealistycznego kiedy ktoś ubiera w słowa twoje myśli. Do tego wszystkiego co zostało powiedziane dorzucę od siebie tylko, że dla mnie (na szczęście albo nie) na przeciw tym przekazom kulturowym wychodziła od zawsze myśl, że to jest przecież decyzja o czyimś życiu, w sensie tego małego człowieka, i to ma ogromną wagę. Sama zostaje na ten moment z tym, że dla mnie ważne jest żeby dzieci były chciane i kochane więc dopóki moja odpowiedz brzmi „nie wiem” to brzmi tak naprawdę „nie”. I to jest ok.

Jestem mamą od 3 lat wliczjąc ciążę bo dla mnie to zmiana życia od poczęcia. Dziękuję że taki wykład pojawił się tutaj . Mierze się obecnie z taką kwestia ilości czasu spędzają z dzieckiem przez me i tatę. Dochodzę do wniosku że chce by go było tyle samo z obu stron. Nie przemawia do mnie wyjaśnienie że tata albo i mama więcej pracuje to dlatego jest go mniej przy dziecku. Dziecko chrzanu kto jest w pracy odczuwa razcej kogo przy nim nie m. Nie zamierzam być więcej przy nim niż tata. Chodzę też do odpoczynkowi pracy popolodniami jak tata z niej wraca. Zachęcam do zwiększenia odpoczynku i odosobnienia tych którzy są z dziećmi dziecmi więcej niż ich drugi rodzic. Patrzę na to z perspektywy dziecka które widzi że jedno jest obecne czeskiej niż drugie przy nim. Co to w nim wywołuje i odnoszę wrażenie że coś jest nie tak z ta całą opieka nad dzieckiem.

Absolutnie swietny podcast. Tresciwy, profesjonalny, bardzo interesujacy, temat potraktowany bardzo kompleksowo. Trafilam pierwszy raz na ten kanal i już wiem że będę wpadać częściej.

Matko, że też dopiero teraz na to trafiłam. Cała gama argumentów do rozmów z bigocką rodziną ze strony mojego ojca i ze strony mojej partnerki! Będę rządzić przy następnych dyskusjach, dziękuję!

Jak mi to było potrzebne. Bardzo dziękuję za ten odcinek! ❤❤❤❤

Karmie coinem wiedźmę i nie żałuję! To była najlepsza decyzja w moim życiu. Marta dziękuję Ci z całego serca, też Ci kadze szałwia. Co do dzieci... To mój dylemat, nie wiedziałam czemu, bo każda matka z dzieckiem trochę była triggerem. Mogłam poszukać czemu, dzięki Twoim wskazówka. Jak nikt potrafisz przeklinać w kluczowym momencie rozładowania moich emocji słuchacza. Kocham to, mój śmiech zlagodzil mi macierzyński obyczaj

Pani Marto , tak bardzo panią lubię . To ze słucha pani głosu ludu i przychodzi z odpowiedzią .

Dziekuje za ten podcast. Byl mi bardzo potrzebny.

To, ze nie wszystkie kobiety powinny być matkami , świadczy choćby to, iel dzieci jest w domach dziecka czy rodzinach zastępczych.

Ale wspaniały temat 😁 dziękuję!

Genialny materiał 👏👏 Bardzo za niego dziękuję

Dziękuję 🙏Bardzo, mądre, głębokie przesłanie i sama prawda

Dziekuje. Najlepszy z podcastow o tematyce dzieci na polsko i anglojezycznych kanalach :)

Bardzo dobrze omówiony temat. Najlepszy materiał jaki słyszałam.

Dziękuję. Uzyskałam spokój. Nadal nie wiem, czy bedę mamą, czy nie i jak. Ale odpuściłam.

WOW, wow, wow !!! To najlepszy film o tej tematyce jaki wysłuchałam ! Dziękuję ! 🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻🙏🏻 Daję suba i lajka. Serdecznie pozdrawiam 🍀

Dziękuję za ten odcinek podcastu, który jest wyważony i w którym dzieli się Pani z nami swoją mądrością, która jest na wagę złota i daje mocno do myślenia. Dodam, że już w trakcie słuchania musiałam chwilę odetchnąć, bo ciężar tego tematu zaczął mnie przygniatać. Zrobiłam sobie przerwę i z mężem porozmawiałam o wszystkich wątpliwościach i lękach, które wywołuje we mnie temat posiadania dziecka.

Dziękuję za ten materiał.

Z każdej decyzji drogi życiowej jakoś można się wycofać tylko nie z macierzyństwa. Szkoda ,że nie piszemy z dzieckiem umowy na 5 lat, a później się zobaczy czy każdy się wywiązuje 😄

dziękuję❤️

Nie chcialam dzieci zanim sie o tym mowilo w przestrzeni publicznej. Rozumiem, jakie moga byc z tego korzysci , ale zwyczajnie widze zdecydowanie wiecej minusow , a ze nie mozna sobie tego zrobic na próbę i jakby co to oddac , jak przedmiot do sklepu, to stawka jest tu za wysoka, zebym podjela takie ryzyko. Teraz juz mam 39 na karku , czas zlecial blyskawicznie , wiec jesli mam cos wybrac to nadal wybieram opcje "nie". Dziecko kojarzę z wyczerpaniem fizycznnym,brakiem snu , a o to sama nusze walczyć od lat . Gdzie z takim zdrowiem do dzieci. Albo w mslym mieszkaniu. Poza tym nawet bez dzieci mi wiecznie brakuje czasu dla siebie, na samorozwoj, którego potrzebuję jak ten indyk kaszy , wiec jesli mialabym z siebie zamienic sie w przedluzenie dziecka i myslec stale w 99% ojego potrzebach, bo jak nie to umrze , i poświęcić siebie fizycznie i psychicznie na wiele lat, to jawi mi sie to jako jakas tortura i prawdopodobnie bym zalowala. Moj partner tez prawdopodobnie dostawalby przy dziecku cholery ( ja zreszta tez, bo o ile cudze dzieci umieja mnie rozczulic to tylko do czasu , jak sie nie dra i nie wyja godzinami - oszalalabym ). Pozniej okres nastoletni, rozwydrzenie , bezczelnosc , a oddac juz nie mozna ;) . Lubie dopiero ludzi mlodych, ale juz odchowanych i chcialabym kiedyś miec dorosle dzieci, ale ze nie da sie tego miec bez przejscia tego okresu, ktory wydaje mi sie totalna męczarnią, to trudno. Nie bedzie i juz. Znam sporo kobiet, które maja dzieci i wcale ich jakos specjalnie nie szukalam. Nawet wśród ludzi z okresu podstawowki czy liceum wiem, ze spoto.ludzi dzieci nie ma. Mieszkam we Francji od 15 lat i tu tez znam sporo super bezdzietnych ludzi , którzy może tego nie planowali, ale nie mieli zadnego parcia na szklo. Szczerze mowiac ja nawet nie słyszałam żadnych glupich tekstów od postronnych, oprocz moze siostry mojego partnera, która sama jest bezdzietna ;) , ale nie ma takiej sily , ktora by sprawila , ze ja sie przez to jakos zle poczuje. To raczej ja nie mam szacunku do.ludzi, ktorzy są na tyle głupi, żeby uważać, że kobieta musi mieć dziecko. Mentalne sredniowiecze nie jest w stanie mi pojechac. Zabawne jest tez to, ze czesto jak mowie, ze i tak jestem na dzieci za stara, to zawsze słyszę, ze gdzie tam, ze 40 to w sam raz. No ciekawe kiedy przestane slyszec, ze przeciez jestem jeszcze mloda 😂

Czyli w zasadzie po co powoływać dzieci na ten padół, jaki argument będzie wystarczająco dobry? Bo właśnie runął najbardziej racjonalny jak dla mnie dotąd argument - żeby kochać i być może być kochanym, częściowo w myśl wyników najprawdopodobniej najdłużej prowadzonych badań ludzkiego życia (Harvard University) - że to co czyni nas szczęśliwymi to głównie dobre, głębokie relacje z ludźmi.

Oh jakie to dobre 👌👏❤️

Świetny odcinek! Zdecydowanie mógłby być dłuższy 😅

Dziękuję

Zgadzam się ze wszystkim co powiedziała tutaj Pani Marta jak również z tym że jest to temat rzeka i nie da się go wyczerpać. Chciałam od siebie dodać w tej debacie że w mojej opinii najgorsze jest ocenianie wyborów innych.Oraz kilka słów o odpowiedzialności. Że gdyby nie macierzyństwo nie byłoby nas tutaj bo jesteśmy dziećmi swoich matek i jakiekolwiek nie są nasze relacje,mogę mówić za siebie nie czuje się ani przyszłym kelnerem swoich rodziców ani wrzodem na dupie a raczej częścią całości jaką jest rodzina. I właśnie słowo rodzina jest tu ważne wg mnie.Bo ktoś realizuje się sam ktoś w parze a ktoś w rodzinie.W kościele mówi się o tym że do rodziny należy mieć powołanie i nie każdy go ma.Wiem jaki jest obraz kościoła obecnie natomiast byłam kiedyś blisko środowisk kościelnych i znam zupełnie inna narrację.Wlasnie ta mówiąca o powołaniu a nie o przymusie. Poza tym na koniec pytanie czy mieć dzieci, wiem że uproszcze mogłoby brzmieć czy mieć psa lub czy budować dom.Bo przecież wyprowadzanie ,weterynarz,koszenie trawy.Tu chodzi o odpowiedzialność w byciu matką trzeba wziąć odpowiedzialność za kogoś kogo jeszcze nie znamy kto może być chory,brzydki lub nas nie kochać.Jest to kosmos to prawda a mimo to cześć ludzi się tego wyzwania podejmuje. I nikt tu nie jest lepszy czy gorszy mamy różne przeżycia doświadczenia cele i pragnienia w jedne jest wpisana jakaś odpowiedzialność w inne inna. Szanujmy siebie i swoje wybory 🙌

Kurde, trafiłam ze słuchaniem w jakiś słaby psychicznie moment ciąży. Bardzo dużo trafnych spostrzeżeń, zero lukru :) A skoro padło już stwierdzenie, że macierzyństwo może być pretekstem do zmian, rozwoju to może warto to rozwinąć? Dziękuję za ten odcinek!

P.S. i tak - carbon footprint matters , tez. Ziemia przeludniona, przyszlosc nie jawi sie jakos zajebiscie dla nowych ludzi. Nie wydalam na swiat kolejnego zatruwacza srodowiska i odciazam przez to szpitale i sluzbe zdrowia a na swoje potrzeby to pracuje i place podatki ;)

Dziękuję

Nie mieć. Nie widzę powodu dla którego można chcieć mieć dzieci :)

Dokładnie ! Nigdy nikt nie rozlicza facetów -jak w przypadku Martyny-idealny przykład -Wow :)

Muszę to przesłuchać wielokrotnie. ~ antynatalistka

Ja z tych co ewoluują od "nie chcę, bo po co na tej strasznej planecie " w " kto jak nie my - Ci bardziej uświadomieni " no bo przecież, ktoś i tak musi się tej roboty podjąć ;) I wydaje mi się, że jestem w stanie wziąć to na klatę, mimo czających się lęków . Mam nadzieję. Ale pamiętam tę moją zatwardziałość w tej kwestii,że "NIGDY" przekonanie i wszystkie logiczne przeciw. I super obserwować siebie miękką, pogodzoną, przeoraną w kwestiach przeszłości i traum rodzinnych. Mimo iż pochodzę z dość tradycyjnego modelu rodziny lat 90 (alko, dysfunkcje, wiara - bo to tradycyjna, nie? ;)) ) nigdy nie czułam się atakowana przymusem posiadania dziecka. Czasem coś babcia rzuciła, ale generalnie myślę, że jak ktoś ma swoje poczucie pewności w danej decyzji, to takie komentarze po prostu nie działają i jest ich mniej. Chciałabym również zaadoptować drugie (i kolejne?), mam 32 lata, jestem ciągle w podróży, nie czuję presji, nie mam zamiaru planować, wiem, że gdy będzie czas, to nastąpi. A jeśli nie? Jeśli się coś zmieni? Też spoko, mam na to przyzwolenie.

Odkryłam Pani podcasty w najlepszym mozliwym momencie życia, bo porusza Pani tematy, które próbuje zrozumieć i poukładać w sobie. Gdy po dlugich rozważaniach i czytania siebie doszłam do wniosku, ze nie chcę miec dzieci, problemem w rozmowie stało sie stanowisko partnera, który chce. I teraz jak to zważyć, czyj glos jest wazniejszy? Podskórnie czułam, że moj, bo przeciez to ja bym oberwała większością cieżarów z tym związanych, ale z drugiej strony decyzja i potrzeba partnera tez musi byc wysluchana. Myślę, ze wiele par boryka sie z tym problemem, a jeszcze brak komunikacji o potrzebach i wjazd przekazu kulturowego (zwlaszcza w Polszy) czy presji społecznej dodatkowo utrudniają sprawę. Na dnie tego wora jestesmy my i nasze potrzeby - zaglądajmu tam jak najczęsciej :) pozdrawiam i z calego serca dziękuję za te wiedzę!

Myślę że z biegiem czasu nasz model społeczny, uwzględniając dbanie o demografię powinien skupić się na pomocy związkom które chcą i mogą mieć dzieci - 500 plus, żłobki, dodatki i przede wszystkim bonusem dla kobiet które zdecydują się na posiadanie dziecka wcześniejsza emerytura. Dla pozostałych kobiet które nie pragną dziecka lub niestety nie moga mieć dzieci wiek emerytalny równy temu co mają mężczyźni.

AMEN

Jeśli mąż/partner chce/nie chce być tatą, a partnerka/ żona ma inne pragnienia i potrzeby, to on ma przecież prawo odejść. Może zadecydować o tym, czy będzie dla dziecka ojcem - czyli czy będzie je kochał i wychowywał. Nie ma natomiast moim zdaniem prawa "ustalać", że kobieta w ciążę zajdzie albo nie zajdzie. Bo tylko kobieta wie, na co się decyduje, jakie mogą być konsekwencje rodzicielstwa lub bezdzietności. Chodzi o jej ciało, zdrowie i życie. Ostatnio czytałam artykuł o facecie, który jak się dowiedział, że żona jest w ciąży (nie oszukiwała go, to była "wpadka")... zaczął szukać możliwości przeprowadzenia aborcji. Nie zapytał żony o zdanie. Według mnie w takiej sytuacji mężczyzna powinien spytać kobietę, jak ona się w tej niespodziewanej dla nich sytuacji czuje. Czego chce. A potem się do tego odnieść i zdecydować, czy z nią pozostanie. Jeśli zaś chodzi o rodzicielstwo adopcyjne, to tu jest moim zdaniem szersza przestrzeń na wspólną decyzję. Bo tu już nie chodzi o ciało zdrowie i życie, nie ma aż takiego ryzyka.

Nie bardzo zrozumiałam: z jednej strony matka powinna wiedzieć, że "już nigdy nie będzie pojedynczą osobą", a z drugiej powinna uznawać fakt, że dziecko jest osobą od niej odrębną? Skoro dziecko jest bytem pojedynczym - to ona również.

Bardzo chciałabym, aby każda kobieta to usłyszała.

Złoto.

Czy to znaczy że żyjący w pojedynkę bezdzietny mężczyzna jest SKAZANY na wczesną starość i porażkę życiową? Czy nie ma mężczyzn żyjących w pojedynkę, którzy są zaradni życiowo??

Ja z kolei zauwazylam cos co bardzo wspolgra mi z teza Marty, ze to kobieta ponosi ogromny koszt, najwiekszy koszt bycia matka. Mam wrazenie ze narracja spoleczna jest taka, ze mężczyzna dziecko ma, posiada, jak cos co pasuje do tego przyslowiowego drzewa i domu, a kobieta je wychowuje, jest matka, robi cala robote. Nie chce absolutnie urazic Panów, ktorzy angazuja sie w wychowanie swoich dzieci i sa ojcami orzez duze O, chodzi tu raczej o trend. Pozdrowienia dla wszystkich sluchajacych 😊

Co to znaczy Cis kobieta? pytam serio

Kołtuński reakcjonizm 😉

A ja w sumie jakoś nigdy nie czułam szczególnej presji na posiadanie dzieci i jakoś do 30tki myślałam ze ich nie będę mieć… Długo studiowałam i byłam sama i rodzice się jakoś nigdy tego nie czepiali. Teraz mam męża i dziecko w drodze, wiem że będzie mega ciężko, ale jakoś mimo wszystko mnie to wyzwanie pociąga, może będę żałować, jest też taka opcja… co trochę wkurza w niektórych komentarzach bezdzietnych z wyboru to taka jakaś presja że jak się zdecydowałeś na dziecko to musisz być idealny i czy na pewno wszystko przemyślałeś i jesteś w 100% gotowy mentalnie, finansowo, etc., a to jest decyzja właśnie częściowo pozarozumowa, starasz się przygotować, ale na pewno nie będzie idealnie. Tak samo wkurzają mnie komentarze z taka wyższością, że wiele ludzi na dzieci nie zasługuje, że tacy bezmyślni etc etc, trochę jest w tym prawdy, ale zalatuje jakimś takim klasizmem i poczuciem lepszości i oświecenia. A no i tego lukrowanego portretu macierzyństwa to ja już od ładnych paru lat jakoś nigdzie nie widzę 😁 raczej wręcz przeciwnie i też ludzie już się raczej nie boja mówić jak jest ciężko więc ogólnie nastawiamy się na mega masakrę ale (oby) z dużą ilością miłości.

Trzeci z tych "obozów" tworzą kobiety, które traktują kobiety niemające dzieci z wyższością. Też są przekonane, że mają rację. A dla mnie obrażanie dzieci i ich matek zdecydowanie nie jest "spoko". Zwłaszcza dzieci, bo na świat się nie prosiły. Nie chcesz być mamą - ok i nie obrażaj tych, które chcą mieć dzieci lub już je mają. Chcesz je mieć - ok i nie obrażaj kobiet, które widzą swoje szczęście w czymś innym.

Lepiej by swiadomym tego ze sie nie ma instyktu I zdawac sobie sprawe ze swoich deficytow emocjonalnych niz powolywac na świat nowe zycie bez zadnej refleksji nad soba I swoimi brakami a efekt jest oplakany. Albo kobiety zaburzone, z nieprzepracowana trauma spolecznie zmuszone do rodzenia dziecka a potem zdziwko ze matka maltretuje,zaniedbuje, zabila dziecko a potem siebie. I wtedy wszyscy krzycza "psychicznie chore nie powinny miec dzieci!🤬 boze co za tragedia" To zadna moda! Wzrosla swiadomosc psychiczna, mowi sie o traumie o jej wplywie, o przemocowym dziecinstwie. To ochrona przed skrzywdzeniem kolejnego dziecka, i zatrzymanie pokoleniowej karuzeli szalenstwa. Ja jestem adoptowana, mamy adopcyjnej juz nie mam a biologiczna ma mnie w powazaniu (jest przykladem rozprzestrzeniania sie traumy generacyjnej porzucenia w tamtej rodzinie - juz 3 dzieci trafila do pieczy lub adopcji w tym ja i moje przyrodnie siostrzenstwo) Ale nawet moj tatus adopcyjny mowi "To wasza decyzja, czy chcecie dziecko czy nie" ,co uwazam za piekne bo moglby naciskac ze skoro on nie mogl a ja moge itd i jeszcze dodaje "a jak nie bedziesz mogla albo bedzie za pozno a ci sie odwidzi to zawsze mozecie adopowac❤" Ja rowniez nie umiem sie okreslic moze nie mam instyktu jak matka biol, jak babka itd...dodatkowo od lat lecze sie na zaburzenia emocjonalne. Dzieci nigdy nie wywolywaly u mnie rozanielenia na twarzy i mimo ze mam faceta jestesmy ze soba 4 lata to nie czuje takiej wielkiej potrzeby serca jak niektore kobiety (jedynie cisnienie ze czas ucieka I strach ze kiedys bede zalowac, zastanawia mnie tez jak by wygladalo moje dziecko (moj biol ojciec schozofrenie czego sie boje,no i beda mialy geny po mojej biol rodzinie). Skonczylam pedagogike,pamietam praktyki w rpzedszkolu ogolnie przy dzieciach jak zastygam, blokuje sie nie wiem czy to tam moja trauma niekochania i porzucenia rezonuje. Jestem impulsywna i wybuchowa z racji mojego rozchwiania i mnie dzieci na dluzsza mete wkurwiaja. Siostrzenice partnera np jak cie obsiadaja, gadaja glupoty jakies a ty juz masz dosc. Nawet mama adopcyjna co miala spokojne usposobienie i duzo matczynego ciepla mowila mi ze ja wkurwiaja tez obce dzieci. Ja raz chce (bo chce miec to za soba, albo patrze na rozne wzory dzieciecych ubranek ze zwierzatkami itd jak patrze na dziecko to uderza mnke dopiero jak widze je I koszulke jakas slodka) a innym razem (mi tak jest dobrze). Do tego dochodza leki, ciaza maluje mi sie w czarnym kolorze ze wzgledu na moje zdrowie (zylaki,borderline) obsesje by byc szczupla I boje sie zniszczonego ciala. Jestem zbyt psychologicznie swiadoma, mam terapie,duzo sie interesuje tematem. Natomiast np biologiczna matka ja to nie obchodzi co z tego ze te dzieci (no teraz juz mlodzi dorosli- jej dzieci mlodsze dlugo po mnie urodzone ktore z nia zostaly)sa tyrane emocjonalnie bo ona tez ma jakies hustawki, bicie I wyzwiska przeplatane z troska i pustym "kocham cie"... tragedia I ona nie ma zadnej refleksji nad soba takie matki I jest im latwiej. Potrafi do dzieci mowic ze wolalaby ich utopic niz urodzic... nic dziwnego ze jej corka tez nie umiala utrzymac dzieci ze soba. "Karmic swoimi zasobami" jak sie ma dziurawa miske na te zasoby i taka sama miske miala tez moja rodzicielka dlatego nie umiala mnie z niej nakarmic. Czasem chcialabym aby nie wiem guma pekla czy cos I wtedy bylabym postawiona pod sciana I musialabym sie z tym pogodzic. Boję sie samotnosci schemat porzucenia/niestabilnosci wiezi odzywa sie bardzo mocno. Juz widze jak sie opiekuje swoimi kotami j ile im uwagi poswiecam na zabawe itd to bylaby katastrofa I kolejny niestabilny człowiek majacy niedojrzala I niestabilna matke.

Na szczescie w Polsce politycy wiedza lepiej czy kobieta powinna miec dziecko czy nie, wiec jeden dylemat mniej..

Demasta zrobił kiedys fajny ppdkast o tym czemu to glupota

Nie mieć, jakby po jaką cholerę?

Chciałam poprosić, aby się Pani odniosła do obowiązku służby wojskowej kobiet bezdzietnych na wypadek wojny.

Czy autorka ma dziecko?

Europa rządzona przez setki tysięcy lat, mówi pani!? A skąd te informacje pani czerpie? Bo była starożytna Grecja, był Rzym, byli i wcześniejsi, ale skąd te setki tysięcy lat!?

Bzdety. Ale o tym dowiedzą się wasze jakimś cudem urodzone dzieci.

Miec dziecko to dar od Boga. To ktos dzieki komu rodzice ucza sie miłości i pozbawiania sie egoizmu. Dobranoc kobitki