Taka osoba jeśli sama nie będzie chciała, to nikt jej nie pomoże. Alkoholizm to choroba. Alkoholik musi zacząć ponosić konsekwencje swojego upijania się, tylko wtedy jest szansa, że jak upadnie na dno to będzie chciał się podnieść. Dopóki będzie miał komfort picia, nie przestanie. Jestem po terapii dla osób współuzależnionych, która otworzyła mi oczy i przestałam chcieć ratować osoby z mojego otoczenia, to walka z wiatrakami.

On nie jest na drodze do alkoholizmu, to już jest alkoholizm. Są tylko 2 rzeczy, które możesz zrobić mogą (nie muszą) przynieść skutek: powiedzieć, że problem widzisz i zapewnić go, że jeśli zobaczy u siebie problem z alkoholem i zdecyduje się z nim zawalczyć, to może na Ciebie liczyć. A druga, ważniejsza, to pomóc jego żonie w podjęciu decyzji o terapii dla współuzależnionych. Ta terapia to najlepszy sposób żeby pomóc i jej i jemu i chyba jedyny, żeby realnie coś zmienić. Musisz się też liczyć z tym, że nic nie zadziała i on się stoczy, a Ty nie będziesz mogła nic więcej zrobić. Byłam na Twoim miejscu 4 lata temu, mój przyjaciel od 3 lat jest alkoholikiem niepijącym. Powodzenia!

@@martaw.776 Najgorsze jest to, że jego żona nie dopuszcza do siebie myśli że on jest alkoholikiem. Ona zrzuca winę na wszystko tylko nie na to, że on ma słabość do wódy. Winni są inni, że go namawiają. Winne są problemy, że go przytłaczają, winna jest nawet pogoda. Ale nie on. Oczywiście ona robi mu awantury za picie ale nie nazywa rzeczy po imieniu. Więc najpierw muszę chyba poczekać jak ona sama albo zrozumie problem albo nazwie rzeczy po imieniu.

@@Lotnik102 Ale piszesz, że razem z jego żoną próbowaliście już różnych sposobów, więc nie wierzę, że ona sobie nie zdaje sprawy ze skali problemu. Myślę, że raczej nie chce o tym rozmawiać, wstydzi się tego. Podobnie jak wcześniej: zapewnić ją o wsparciu, gotowości do pomocy, jeśli będzie tego chciała i o akceptacji jej osoby, jej niezależności, akceptacji, jeśli o problemie nie będzie chciała rozmawiać. Chodzi o to, żeby nie wywoływać uczuć lęku i wstydu, nie zwiększać siły tych emocji, które powstrzymują przed przyjęciem pomocy. I do jednego i do drugiego powiedzieć: jeśli będziesz chciał/a pomocy, to możesz na mnie liczyć. Chciał i chciała. Jeśli nie chcesz - akceptuję Twój wybór. I naprawdę tę możliwość zaakceptować, bo oni mogą nigdy nie być na to gotowi, ale tylko tak szansa na tę gotowość może u nich wzrosnąć.