Pamiętajcie dzieci, że liczy się przede wszystkim zabawa! Dlatego będziemy wyłaniać zwycięzców i przegranych.

Ale jest jakiś postęp. W przedszkolu udało się wyperswadować "konkursy plastyczne", w których w praktyce wygrywały te dzieci, których rodzice umieli ładniej rysować i chciało im się w tym pomagać.

Usłyszałem kiedyś w trakcie egzaminu, że nie wolno podpowiadać innym piszącym, bo wszyscy są potencjalną konkurencją na rynku pracy. Idiotyczna jest taka antagonizacja ludzi, którzy w przyszłości mogą dosłownie założyć spółkę partnerską i zarabiać razem dzięki współpracy

Wypowiem się jako uczeń technikum Większość osób, także te w klasie, uważają mnie za ponadprzeciętnego ucznia - a to "ty masz dobre oceny", tutaj "wiedziałam, że to ty musiałaś wygrać ten konkurs", czy "na pewno musisz mieć notatki, przecież jesteś takim dobrym uczniem", albo zwyczajnie "ufam, że z twoją pomocą coś tam" Sęk w tym, że czuję się, jakby wszystko co osiągnęłam lub zdobyłam, było tylko kwestią przypadku, szczęścia, a tak naprawdę to nie umiem nic. Inni uważają mnie za wzór dobrego ucznia, a ja jestem zestresowana każdym testem, odpytywankami z przedmiotów ścisłych, bo jestem przerażona porażką i tym, że dowiedzą się, że tak naprawdę mam zerową wiedzę. Wstyd mi było wygrać w konkursie, bo słuchanie komplementów "miałam nadzieję, że to ty wygrasz", "to musiałaś być ty" sprawia, że czuję, iż tak naprawdę to nie było moje miejsce i tak naprawdę było o wiele więcej lepszych ode mnie osób (nie mówiąc już o samej niezręcznej sytuacji przyjmowania komplementow) Boję się potknięcia, najmniejszego błędu, ponieważ wiem, że to jedynie wiedza, którą zapomnę tak czy siak za 2 lata, jest jedynym, co może wzbudzać jakiekolwiek szacunek wśród rówieśników. Najgorsze jest to, że dobrze wiem, jaki ten strach jest irracjonalny, nikogo nie obchodzi przecież, że mi coś nie poszło, ale to jest nieprzerwane uczucie, jakbym była bez przerwy na scenie, a jeden błędny tekst, złe słowo, zostanie zapamiętane, a zawsze jest tych kilka osób, które i tak osiągną coś więcej, a ja bez przerwy jestem cieniem innych osób Pewnie ten komentarz brzmi w paru miejscach jak masło maślane, lecz gdzieś chciałam to wstawić

Przypomniała mi się anegdota o pewnym pianiście Dokładnie tego nie przytoczę, ale ogólnie chodziło o to, że facet wygrał jakiś tam prestiżowy konkurs i wszyscy mu gratulowali i zazdrościli. No i jeden dziennikarz zapytał "Taki talent to dar od Boga?" (czy coś w tym stylu). Na to pianista odpowiedział, że od piątego roku życia rodzice go zmuszali do grania na pianinie, żeby był najlepszy. I nagle zapadła cisza

Problemem jest brak indywidualnego podejścia do ludzi i to już od poziomu kołyski. Każdy jest w czymś dobry. Niestety duża część ludzi nawet tego nie wie i idą oni za tłumem, gdzie rządzą ludzie, którzy faktycznie są dobrzy w popularnych dziedzinach życia. W efekcie zaczynają się rodzić frustracja, kompleksy, a na końcu choroby psychiczne i fizyczne. Ilu ludzi mogło dzisiaj osiągnąć jakiś sukces, gdyby tylko system potrafił do nich dotrzeć.

"W twoim wieku miał już rodzinę , dzieci, dom i świetną pracę, a ty wciąż siedzisz przed netfliksem. A potem pójdziemy do szkoły" to brzmi jak plan

Dziękuję Krzysztofie, jeden z najlepszych materiałów w serii. Pamiętajmy proszę, że każdy gra w swoją grę w jednym z 8 miliardów losowo wygenerowanych światów i porównywać można się jedynie z sobą z wczoraj

Byłam w rankingu druga na całą uczelnię. Terapia trwa szósty rok i cały czas wkładane mi jest do głowy że dobrze jest być wystarczającym. Brak tabelki zabrał jakąkolwiek motywację, zostawiając depresję i pytanie o sens czegokolwiek. System edukacji mnie wypluł i uczę się żyć na nowo.

Żyjemy w społeczeństwie bazującym na poczuciu wstydu, byciu niewystarczającym. Szkoły, reklamy, rówieśnicy (nawet ci kilkudziesięcioletni) napędzają nas by współzawodniczyć, a nie współpracować. Ile moglibyśmy stworzyć działając razem a nie przeciw sobie

Ten film tak opisuje moją relacje z matematyką że aż chce mi się płakać. Od początku podstawówki do końca liceum zawsze musiałam być najlepsza ze wszystkich, jeśli nie byłam najlepsza to znaczy że robiłam za mało aż wkońcu trafiłam na studia o których marzyłam. Matematyka na AGH. Nagle trafiłam do grupy ludzi wśród których nie mogłam być najlepsza, każdy z nas był świetny z matematyki. Ale dla mnie nie bycie najlepszą oznaczało że byłam bezwartościowa i nie zasługiwałam na czas prowadzących, choć starałam się i udawalo mi sie początkowo zdawać wszystkie kolokwia to nie były to najlepsze oceny. Wkońcu coś mi nie poszło i jedno zawaliłam. Na każde kolejne szłam wierząc że nie zasługuje by tu być i wszyscy są lepsi odemnie. Jedyne o czym myślałam to to że ludzie myślą że jestem bezwartościowa bo sama tak o sobie myślałam. Nie dotrwałam nawet do końca semestru, zrezygnowałam przed egzaminami bo byłam pewna że ich nie zdam choć nawet nie próbowałam. Byłam tak przerażona wizją porażki że nawet nie próbowałam walczyc o coś o czym marzyłam od małego. Jedyne o czym jestem w stanie myśleć to to że skoro nie jestem w niczym najlepsza to nie zasługuje na życie w społeczeństwie. Mam nadzieje że kiedyś wtóce na studia. Aktualnie jestem w trakcie terapii

19:54 tutaj się rozryczałam. Nawet nie wiem ile razy znalazłam się w takiej sytuacji, że oddając lub pokazując komuś coś zrobionego przeze mnie, zawsze podkreślałam, że "to jest żałosne/okropne", "nie oczekuj niczego wielkiego" lub "nie nadaję się do takich rzeczy".

"klub zielonych matek" - serial na netflixie, który pokazuje rywalizację wg mnie między matkami aby ich dzieci były najlepsze, jak najwięcej zajęć dodatkowych, jak najlepsze oceny, dostanie się do najlepszych akademii, potem przez ambicje matek część dzieci głównych bohaterów nie wytrzymuje tego psychicznie (mam nadzieję że nie daje zbyt dużych spojlerów)

" Jeśli porównujesz się z innymi możesz stać się próżny lub zgorzkniały, albowiem zawsze będą lepsi i gorsi od ciebie. " - Max Erhman Desiderata

Do teraz pamiętam jak na zakończenie drugiej klasy gimnazjum wychowawczyni powiedziała nam jaka jest średnia naszej klasy, po czym poważnym tonem oznajmiła, że osoby które mają średnią poniżej tej wartości powinny się poważnie nad sobą zastanowić. Dodam, że wychowawczyni uczyła matematyki.

Syndrom oszusta to coś, co mi towarzyszy od lat. Od początku studiów doktoranckich w sumie. Jak kiedyś na konferencji jedna profesor nazwała mnie ekspertem w temacie, o którym mówiłam, a o którym ona niewiele wiedziała i była zainteresowana, przez chwilę odczuwałam ogromną panikę. Byłam przekonana, że za chwilę zrobię z siebie idiotkę, chociaż to była tylko swobodna rozmowa. Część tych problemów przepracowuję na trwającej od kilku miesięcy terapii. Nadal nie jest całkowicie dobrze, ale staram się pamiętać, że to, co robię jest wartościowe, bo jest ważne dla mnie. Są momenty wątpliwości, że jeśli się nie wykażę, to nie dostanę pracy, ale staram się nie wybiegać myślą w przyszłość zbyt daleko i skupiać się nad tym, na czym mam faktyczną kontrolę.

Ale wyczucie, akurat idę sprzątać ❤️

Dzisiaj przy wręczaniu sprawdzianów z matematyki usłyszałam od nauczycielki, że spodziewała się że mi lepiej pójdzie. Dostałam czwórkę, a jako że matematyka jest moim ulubionym przedmiotem, zrobiło mi się przykro. Potem oczywiście wszyscy porównywali ze sobą swoje oceny i poczułam, że jestem za głupia, bo byli w stanie zrobić coś czego ja nie umiałam. Mam dosyć ciągłego porównywania się z innymi, a przede wszystkim zazdrości i poczucia, że w niczym nie jestem dobra. Dziękuję bardzo za ten film

Szczerze dziękuję Ci za ten materiał, sam borykam się z problemami zaindukowanymi mi przez system edukacji (w szkole średniej). Dopiero niedawno przekonałem się jak bezsensowna jest ta rywalizacja i czuję, że ten materiał pomógł mi. Jeszcze raz dziękuję.

Czytam obecnie książkę Berne Brown "Odwaga w przywództwie", również wspomina o rywalizacjo, o ego oraz o wrażliwości - polecam każdemu z całego serca jest genialna i świetnie napisana, a co do odcinka - moim zdaniem jest bardzo ważny, dziękujemy Krzysztofie, że o tym mówisz ❤

Ja lubię o tym myśleć w ten sposób: Masz pudełko. W pudełku masz 2 piłeczki. Nagle poznajesz nową osobę, która też ma pudełko. W pudełku ma 5 piłeczek. Pytanie: Ile Ty masz w swoim pudełku piłeczek? Oczywiście, że 2. Nie ma znaczenia ile ktoś inny ma w swoim, ilość Twoich piłeczek jest od tego niezależna. Teraz zamień sobie piłeczki na jakieś medale, dyplomy, punkty, oceny czy umiejętności lub wartość - cały czas masz tyle samo, niezależnie od tego ile ma ktoś inny. Tak samo ktoś inny ciągle tyle samo, niezależnie od tego ile Ty masz. To że ktoś ma większą wartość od Ciebie (jest lepszy) nie oznacza, że Ty jej nie masz. To że Ty masz większą wartość od kogoś (jesteś lepszy) nie oznacza, że ktoś inny jej nie ma. Całe to porównywanie się do innych jest absurdalne, ponieważ stan innych osób nie wpływa na Twój stan. Jedyne, co to robi, to buduje jakieś irracjonalne przeświadczenie, że skupianie się na tym ile ktoś ma i jaki jest zaowocuje zmianą tego ile Ty masz i jaki jesteś.

Jak słucham wypowiedzi zawartych w tym filmie i innych, to zdarza mi się gorzko zapłakać, ponieważ mam wtedy flashbacki z przeszłości. Będąc dzieckiem w 6 klasie szkoły podstawowej mieliśmy egzamin 6 - klasisty. Byłam niedawno adoptowana i wcześniej działy się u mnie złe rzeczy w poprzednim domu. Do nowej szkoły poszłam mając taką nerwice, że hej. Wcześniej nam nie wspominano o przepisaniu odpowiedzi na kartę odpowiedzi. Powiedzieli nam to na moment przed rozpoczęciem egzaminu. Gdy się stresuje, informacje do mnie słabo docierają albo w ogóle. Po egzaminie przyszedł jakiś pan ( nie wiem czy rodzic czy nauczyciel) i powiedział mi, że stałam się sławna na cały kraj. Zapytałam się, dlaczego? On odparł, że nie ma drugiego debila w Polsce, który by nie przepisał tych cholernych odpowiedzi w teście zamkniętym. Ja z płaczem poszłam do domu będąc przekonana, że jestem nikim. Dobrze się zachowała wychowawczyni, która walczyła z komisją aby uznali mi egzamin. Udało się to, ale trauma po tym pozostała na długo. Chciałabym dziś przytulić to dziecko roztrzęsione i rozpłakane, którym byłam i powiedzieć nic się nie martw, durne punkciki nie określają ciebie jako człowieka i jesteś cudowna cała z swoimi wadami i zaletami.

Generalnie wydaje mi się, że - nie tylko przy byciu porównywanym/porównywaną - bardzo istotna jest umiejętność powiedzenia: "Przepraszam, ale przegapiłem moment, w którym to mój problem"

Akurat pisałam w poprzednim semestrze esej o tym, że między innymi rywalizacja i porównania są silnie związane z zawiścią, zazdrością i schadenfreude. Fajnie posłuchać o tym też tutaj

Bardzo dziękuję za ten film! We mnie szkoła od małego wzbudziła ogromną potrzebę rywalizacji, żeby czuć się wartościową. I wszyscy byli niesamowicie szczęśliwi - średnia 6,0 kilka lat pod rząd, co roku jakaś olimpiada itd. Tylko, że nagle okazało się ja wcale nie byłam, tylko potrzebowałam tego jak tlenu, żeby móc czuć się ze sobą dobrze choć przez chwilę, żeby mieć to "obiektywne" ocenienie własnej wartości z zewnątrz. A później nagle bum - problemy zdrowotne i zaburzenia pamięci. Nagle się okazuje, że już po prostu się nie da, że już zawsze się będzie "przegranym". I nie da się tego pozbyć tak po prostu z dnia na dzień. Z własnego doświadczenia mogę stwierdzić, że takie osoby patrzą na każdy aspekt ich życia przez pryzmat rywalizacji, co gwarantuje spustoszenie w relacjach międzyludzkich, bo jak masz być przy kimś zrelaksowany i się otworzyć jeśli równocześnie musisz się pokazać z jak najlepszej strony. I chyba nie muszę tłumaczyć jakim wyruchanym się człowiek czuje po tych wszystkich latach ciężkiej pracy, kiedy już nie przynosisz "prestiżu" szkole, więc cóż to kogo obchodzi co z tobą, zostajesz z tyłu i masz szczęście jeśli masz wystarczająco dużo pieniędzy na psychoterapię do potrzebne ci co najmniej kilka lat 🥴

,, Bo widzisz, tutaj musisz biec tak szybko, jak tylko potrafisz, żeby zostać w tym samym miejscu. A jak chcesz dostać się w inne miejsce, musisz biec dwa razy szybciej." - powtarzała Alicji zdyszana Czerwona Królowa, jedna z bohaterek ,,Po drugiej stronie lustra " Lewisa Carrolla

Ja wolę marzenia, dla niektórych może to być spróbowanie pierogów z ananasem, a dla innego napisanie "światotwórstwo w grach komputerowych". Nie ważne kto ma jakie, ważne żeby je realizować.

Wiesz, co powiedziano w szkole jako jeden z wniosków na konferencji podsumowującej półrocze? Musimy mieć więcej konkursów! Więcej rywalizacji! Ręce opadają. Świadomie nie biorę w tym udziału, co oczywiście nie spotyka się z przychylnym spojrzeniem, ale mam to w nosie. Dzięki Krzysztofie za mądre przemyślenia. Jamniki z Tobą :)

Chciałbym obronić rywalizację sportową, bo odnoszę wrażenie, że często jest przez Ciebie przedstawiana jako zła a przynajmniej pozbawiona pozytywów. I tak, będę bronić rywalizacji a nie sportu jako takiego. Nie rywalizacja sportowa jest szkodliwa a ewentualne podejście do niej, podobnie jak nie smartfony uzależniają, a mechaniki. Zgadzam się praktycznie z całą resztą. 👇👇👇 Zacznę od tego, że uwielbiam sport, uwielbiam rywalizację (I TYLKO DO SPORTU SIĘ TU ODNOSZĘ). Lekcje, które dzięki niej (rywalizacji) otrzymałem uczyniły ze mnie lepszego człowieka. Nic tak nie nauczyło mnie pokory ani tego, że nie jestem lepszy od innych. To, że zawsze znajdzie się ktoś lepszy od nas tak negatywne opisywane przez Ciebie, dla mnie było zbawieniem w przypadku gry w tenisa i nie tylko. Pozwoliło mi nabrać szacunku nie tylko do ciężkiej pracy i do rywala ale także wyleczyło z arogancji. Wystarczy też popatrzeć, jak sportowcy zachowują się na początku swoich karier. Jak im fruwa ego i jak zachowują się na koniec pełni szacunku do siebie. Połączeni wieloma bataliami, wielokrotnie bólem. Często są ludzie, którzy kiedyś nie mogli na siebie patrzeć. CO WAŻNE nie usłyszysz od nich “kocham komuś sprać dupsko” tylko “to co kocham to pokonywanie własnych słabości” - a to pięknie się wpisuje w to co mówisz, żeby skupiać się na sobie a nie na innych. Kto świadomie śledzi świat sportu może rzucać takimi przykładami w nieskończoność. Wiem, że ja mogę i tyczy się to także rywalizacji na poziomie amatorskim. Czy są też sportowcy toksyczni którzy chcą nas zdeptać, udowodnić swoją wyższość? Tak, ale wydaje mi się, że to ich problem. Czy sport na najwyższym poziomie niszczy zdrowie? Oczywiście. Czy się o tym nie mówi? Ten kto śledzi wydarzenia sportowe no wie, że się mówi i to jeszcze w trakcie trwania zawodowych karier. Przynajmniej w przypadku najbardziej medialnych dyscyplin, bo oczywiście wszystkich nie śledzę. Andy Murray przeszedł 3 operacje na biodrze. Przez 3 lata nie mógł grać w tenisa aż skończył z endoprotezą. I co?? Wrócił znowu gra na najwyższym poziomie czego nie zrobił nikt przed nim. Bije rekordy długości pojedynków w wieku 35 lat. Nie ma szans na najwyższe trofea, na bycie najlepszym, ale dalej gra. Nie po to, żeby komuś coś udowodnić tylko dlatego że to kocha. Kocha tenisa, kocha rywalizacje i za to powszechnie jest podziwiany. Czy odbije się to jeszcze mocniej na jego zdrowiu? No pewnie. Ale on wie o tym. Ale nie tylko on, bo powstał dokument o tych 3-letnich cierpieniach, także psychicznych (takich dokumentów jest coraz więcej). Mógłby dawno dać sobie spokój i grać w reklamach. Nawiasem mówiąc nie wiem skąd wnioski o wyśmiewaniu takich sportowców. Przynajmniej, dopóki nie wezmą udziału w reklamie MAAAXOOON nie jest to nic powszechnego. Ponadto jest wiele ścieżek zawodowych po zakończeniu profesjonalnej kariery. Wcale nie tylko dla tych najlepszych i wcale nie na śmietniku. No chyba że ktoś przegrywa majątek w karty albo na wyścigach ale za to rywalizacji winić nie pozwolę ;) Myślę, że problem, który opisujesz polega bardziej na relacji z porażką. Na tym, że słowo porażka albo błąd jest tępione na każdym kroku. Fakt w sporcie porażka jest bardzo namacalna i mierzalna. Dlatego pozwolenie sobie na nią jest tak ważne, a dzisiaj nikt nam nie daje nam to prawa. Na rzucenie studiów na niezdanie egzaminu, nawet na zrobienie czegoś WYSTARCZAJĄCO. Na osiągnięciu WYSTARCZAJĄCEGO wyniku. Bo żyjemy w czasach, w których bycie kimś zwykłym jest traktowane jako złe. A jeżeli od najbliższych słyszymy, że wszystko fajnie, ale syn sąsiadki to zrobił wynik to przepis na niskie poczucie własnej wartości. Myślę, że recepta na zdrową relację z rywalizacją, z porażką, popełnianiem błędów jest jedna. Miłość w domu. Od rodziców od rodziny od przyjaciół. Kiedy oni nie cisną nas, nie katują rywalizacją a dają bezwarunkową akceptacje I SŁUCHAJĄ (a to rzadkie). Amen Post Amen. Jeszcze dodam że ja traktuje umiejętności sportowców jako sztukę tak samo jak dzieła Rembrandta utwory Ludovico Einaudiego czy grę w Wiedźmina 3 i zachęcam do szukania piękna tak rywalizacji sportowej jak i w grze Detroit Become Human.

Od lat byłam porównywana do starszej siostry i na odwrót, na początku ona miała super oceny, poszła na studia humanistyczne, niestety nie znalazła pracy w zawodzie, więc ja jako scislowiec stałam się nagle "lepsza" oraz "bardziej przyszłościowa" i tak trwała nasza toksyczna relacja, ktorą ciężko było nazwać siostrzaną, dopóki nie ograniczyłyśmy starych w naszej relacji. Bardzo ciężko o tym rozmawiać i nie popaść w rywalizację w rodzinie, niestety siostra długo myślała że jest mi to albo obojętne albo nie jestem świadoma jak ona się czuje. Mi było zawsze głupio jak były porównywania w którąkolwiek stronę niezależnie od tego czy chodziło o bycie bezproblemowym niemowlakiem czy lepszym uczniem. To się ciągnęło dobre kilkanascie lat póki nie ograniczyłyśmy toksycznego czynnika, czyli po prostu starych w naszej relacji i polecam każdemu :) Kochajcie swoje rodzeństwo i uczcie się siebie nawzajem

U mnie na lekcji WF nauczyciel powiedział: No tak gracie z przyjaciółmi ale pamiętajcie że w końcu trzeba przestać grać z przyjacielem tylko zdobywać punkty. ten system i ludzi w mim powodują u mnie olbrzymi Weltschmerz...

Krzysztof... jak ja się cieszę, że jesteś! ❤

Po pierwsze: Nie mogłam doczekać się tego odcinka :) Po drugie: Wiem, że jest to temat, który często poruszałeś na swoim kanale i tak jak inne twoje odcinki mówisz w nim o bardzo ważniej kwestii. Nie chcę tu opowiadać całej historii mojego życia, ale sama doświadczyłam takie coś w podstawówce byłam "tą grzeczną, mądra dziewczynką" dzięki twoim filmów zrozumiałam, że to było myślenie snobistyczne które nie wiem czy specjalnie zostało mi podsunięte czy samo tak wyszło a bycie tą "grzeczną dziewczynką" polega na podporządkowanie się systemowi, ale najgorsze jest to że mimo wiedząc to wszystko nie uwolnię się od tego dopóki nie skończę szkoły. 😭

Nic dodać nic ująć. Opowiadałam już o tym na tym kanale, ale powiem jeszcze raz. Przez szkołę i tą rywalizację, porównywanie jednych do drugich sama zaczęłam to robić, przez co ciężko jest mi się realizować w sztuce bo pomimo że moi nauczyciele (jestem w plastyku) mówią mi że wszystko jest dobrze i mam się nie przejmować to wciąż mam potrzebę żeby zrobić coś jeszcze lepiej i mam to poczucie że moja praca NIGDY nie jest wystarczająco dobra. Wydaje mi się, że rywalizacja w sztuce jest tym bardziej destrukcyjna, bo próbując dorównać do innych łatwo jest stracić wiele różnych pomysłów na nowe prace, ba, łatwo jest wtedy zatracić to co w sztuce jest najpiękniejsze - różnorodność i indywidualność. Ale ja dalej nie potrafię wyzbyć się tego mindsetu. Być może kiedyś się uda, ale nawet nauczyciele zwracają uwagę na to, że mój fanatyczny perfekcjonizm jest dla mnie szkodliwy.

Bardzo lubię oglądać twoje filmy tego typu Krzysztofie, zdaje sobie sprawę w jakim p1erd0lniku żyje i odechciewa mi się jeszcze bardziej wszystkiego, po podstawówce, gimnazjum, technikum, zerwanych studiach i pracy, gdzie wszędzie były i są punkty, rywalizacja, procenty, kolorki - nie daj Boże czerwony koło twojego nazwiska czy heh ID, numerki niczym w obozie... I mimo tego że staram się nie brać w tym wyścigu szczurów udziału i zawsze byłem z boku to i tak podświadomie mnie to wyniszcza, 24 lata i mam tego p1erd0lnika od 2016-7 roku serdecznie dość

Aakurat pare dni temu usłyszałem od rodziców, że syn koleżanki matki tyle potrafi, tyle umie a ja po 9 godzinasz w szkole tylko leseruje. XD

Cieszę się, że mówisz o tym problemie. Pracuje terapeutycznie z młodzieżą i mam tak wiele klientów z niskim poczuciem własnej wartości, że od tego zawsze zaczynam terapię. Bo trudności ze stresem w szkole, brakiem znajomych, niewystraczajacym odpoczynkiem, dążeniem do perfekcji, depresją, lękami, a nawet czasami zaburzeniami odżywiania i samookaleczeniami - wiele z tego ma podłoże właśnie w samoocenie, poczuciu bycia niewystarczającym, nie zasługującym na szczęście. To praca na lata i czasem mam wrażenie, że ja swoje, a system i tak mnie pokonuje. Pracuje z dzieckiem, a ono przychodzi i mówi, że dostał z przedmiotu trzy jedynki na jeden lekcji z tekstem nauczyciela, że to dla motywacji...:-/ Nie mówiąc już o psychoedukacji rodziców nastolatków, która też jest czasami syzyfową pracą. P.s. przyznaje, że czasem wykorzystuje Twoje filmy. Przesyłam klientom jako zadanie do przemyślenia, a potem omawiamy wnioski na spotkaniu :-))) Pozdrawiam

Ahhh! Ta końcówka! Cóż za cliff hanger, z radością mi się obserwuje jak rozwijasz coraz bardziej swoje odcinki, jak dokładasz elementy do tej układanki by była coraz lepsza. Ten odcinek był dla mnie bardzo terapeutyczny, niezmiernie potrzebowałem usłyszeć takie słowa od osoby którą darzę szacunkiem. Do następnego! ❤️❤️

Za młodu słyszało się "Dlaczego nie jesteś lepsze od dziecka x? Jesteś lepsze od dziecka y? Nie ważne, porównuj się tylko z lepszymi!". Jaki był tego skutek? Kompletnie przestało mi zależeć na nauce. Jaki był sens zakuwania samotnie jak zawsze znalazł się ktoś lepszy, a wymagania tylko rosły? Skoro liczyła się tylko cyferka, a nie wiedza własna czy radość z osiągnięcia czegoś. Niee, dziecko miało być wybitne coby rodzic mógł podbić sobie ego przed innymi rodzicami. Jedyne co z tego dziś mam to kiepską samoocenę, problem z motywacją i tonę goryczy. Teraz gdy słyszę "Kuzyn x ma w twoim wieku dom, samochód, rodzinę i 10 fakuletów. Zaradny, ambitny, wykształcony, nie to co ty!" odpowiadam "Gdzie twój nobel, 3 firmy i 5 willi z basenem?" Niestety dalej nie dociera. Tak więc pluję całym sercem na tego typu rodziców. Podbijaj sobie ego własnymi dokonaniami, a nie cudzymi przy których jedyne czym byłeś to przeszkodą.

Trafiłeś idealnie z tym filmem w moj aktualny stan psychiczny jaki wywołały u mnie lekcje angielskiego... Na szczęście za 2 miesiace już skończę szkołę i mam nadzieję, że nie doświadczę tego już nigdy lub w takim stopniu jak teraz.

Krzysztofie, podobają mi się twoje materiały. Są o 18,73% lepsze od innych, konkurencyjnych materiałów na KZfaq

Pomyślałam, że podzielę się najbardziej absurdalnym cytatem, jakim usłyszałam od sąsiadki, która jej córka poszła do tej niby lepszej szkoły "Lepiej mieć same 2 w lepszej szkole niż mieć same 5 w gorszej szkole".

Jedyna osoba, z którą warto się porównywać, to my z przeszłości i tylko przy uwzględnieniu okoliczności.

dzięki za ten film, ja nie lubię i nigdy nie lubiłem rywalizacji, szczególnie wymuszonej, głównie przez to, że nie uwzględnia tego, że każdy ma inne możliwości oraz nie każdy chce w niej uczestniczyć, a wiem jak bardzo niszczy staranie się jak najbardziej, żeby być tym "najlepszym" i to nie jest fajne

Oj tak, rywalizacja ze mną od zawsze była. Począwszy od szkoły, w której błyszczałam intelektem, konkursami, olimpiadami, wiedzą. Tyle, że nie byłam tylko ofiarą syndromu oszusta stawiania na piedetsale, o nie. Inne dzieciaki swoją zazdrość przekierowywały na mnie w postaci wyzwisk, obelg, gróźb, izolacji, wysmiewania. Faworyzacja i rywalizacja doprowadziła do tego, że stałam się osobą oderwaną od wszelkich kontaktów rówieśniczych. Nadszedł czas liceum, wszystko miało się zmienić (spoiler, prestiżowe liceum). Z miejsca, gdzie byłam wzorem, dołączyłam do grupy, gdzie każdy chodzi na korepetycje, po sprawdzianie z matematyki jest wmawiane, że nic nie umiemy. A w ogóle, moim faworytem zeszłego tygodnia była sytuacja jak polonistka (poLOLnistka) spytała chłopaka z klasy, co wyraźnie był wczorajszy, o losy Kmicica. Nie odpowiedział, zestresował się. Po lekcjach urządziła mu pogadankę, zaczynając od pytania "Jaki ty masz plan na życie? Czy ty chcesz pracować w gastronomii?" W samej szkole trudno mi wymienić osoby co nie chodzą do psychologa i/lub mają uzależnienia i zachowania do odreagowania tego stanu rzeczy. Są dni, że całe dnie słucham o różnych sposobach samobójczych, jakby to był chleb powszedni. Jak ktoś przeczytał, bardzo mi miło i miłego dnia Ci życzę, znaj swoją wartość ❤️

Dziękuję za Twoje filmy. Cieszę się, że Twój głos dociera do tyłu osób. To, co robisz, jest ważne i potrzebne. Pozdrawiam!

Usłyszałam właśnie opis swojego czasu spędzonego w liceum. Nigdy nie zależało mi na świadectwach z paskiem, wyróżnień czy na zdjęciach z śmiesznym i beznadziejnym dyrektorem szkoły, który powinien już dawno przejść na emeryturę. Jednak musiałam być ,,najlepsza" dla rodziców, ponieważ używali argumentu przekonywującego, że jak chcę pójść na studia będą mogli patrzeć nie tylko na wyniki matury, ale także zrobić konkurs świadectw aby wyłonić ,,zwycięzcę" na te jedyne miejsce wolne. Prawdę znałam toksyczności rywalizacji, lecz wtem nie zgadzano się ze mną i nie dostrzegano aż do dnia dzisiejszego, iż po prostu jest to sposób zrobienia z kogoś niewolnika. Piszę ten komentarz dla wyświetleń ;) Tak o

Drogi Krzysztofie serdecznie dziękuję za Twoją analizę. Prawdziwą i niezwykle poruszającą. Od kiedy mam świadomość, że tylko porównywanie się z samą sobą z wczoraj, z przed roku... ma sens każdego dnia konsekwentnie podejmuję próby uświadamiania sobie i innym, że tylko takie porównywanie ma sens i pozwala lepsze wybory i lepsze życie. Dziękuję za Twoje spotkania ❤

Jak ja się cieszę, że trafiłem na Twój kanał, ta seria jest bardzo potrzebna, każdy film to diament. Dzięki.

Tylko od jednej osoby możemy i musimy być lepsi, to my sami z przeszłości. Zauważyłem, że DKCP dzieli się na dwa rodzaje: rant, oraz niemal filozoficzne monologi o poszukiwaniu sensu życia.

Świetny film, Krzysztofie, w sumie dotarło do mnie ostatnio, że bardziej cenię powolną drogę do celu, zaczęłam mniej pisać niż parę lat temu, ale jakościowo te teksty są o wiele lepsze, dostaje takie opinię od ludzi. Wolę iść powoli niż od razu się wypalić

Krzysztofie! Śledzę twoją twórczość od dłuższego czasu i nawet nie wiem jak mogę podziękować za to, co robisz. Sam przez fakt, że uczęszczam do szkoły muzycznej (oraz za parę miesięcy chciałbym kontynuować swoją edukację w tej dziedzinie na uczelni wyższej), spotkałem się nieraz z toksyczną rywalizacją. Najsmutniejsze w tym jest to, że często gdy człowiek chce zaistnieć w jakiejkolwiek dziedzinie na etapie liceum (co pomoże mu otrzymać np. stypendium) musi brać udział w konkursach, bo przecież na projekty będzie czas na studiach. Potem niestety okazuje się, że wiele osób nie potrafi zrealizować porządnie żadnego wydarzenia typu koncert/warsztaty itp., bo nikt go nawet tego nie nauczył (mówię tu przynajmniej o środowisku muzyki klasycznej/jazzowej). Dodatkowo ciągłe porównywanie jak w sporcie powoduje, że akademie często stają się miejscem, w którym nie uczymy się grać ładnie i przekazywać swoje emocje za pomocą uniwersalnego języka, a grać w taki sposób, żeby wygrać. Sam nieraz usłyszałem, że nie mogę grać danego utworu/repertuaru tylko dlatego, bo może się to np. nie spodobać komisji. Z tego powodu profesorowie uczą rzeczy, których nie chcą uczyć, uczniowie grają to, co im się nie podoba, a słuchacze nigdy nawet nie zainteresują się tym, co te osoby robią, bo promocja takich wydarzeń jest na bardzo niskim poziomie. Podsumowując cieszę się, że są osoby, które to widzą i mam nadzieję, że będę mógł w przyszłości (a marzę mimo wszystko o byciu nauczycielem, jako element mojej działalności "artystycznej") jakkolwiek na to wpłynąć. Miłego dnia!

Dziękuję, potrzebowałam tych słów. Właśnie dziś od kilku miesięcy znowu pomyślałam, że jestem gorsza od moich rówieśników. Z powodu, że nie mam tylu znajomych co oni, nie umiem się postawić jak ktoś mnie upokarza czy po prostu jestem bardzo wrażliwa a po innych wiele rzeczy spływa. Płakałam cicho, wracając busem z szkoły średniej z kwiatkami w dłoniach. I zgadzam się, że trzeba odciąć szkodliwych, toksycznych dla nas ludzi z otoczenia. Ja tego nie zrobiłam, więc do teraz za to pokutuję. Niestety wiele wysiłku mi sprawia zmienianie swojej rzeczywistości, ale mam nadzieję, że uda mi się to robić krok po kroku...

ten materiał we mnie uderzył niesamowicie mocno, dzieki za nagranie tego, musialem to uslyszec

Chciałbym podziękować ci za ten film jak i za cały twój kanał Od dłuższego czasu mam problemy z wartością siebie (które nawet doprowadziły mnie do stanów depresyjnych i samookaleczania) i twoje filmy są jednym z zapalników dzięki którym rozumiem powoli skąd biorą się te rzeczy i co właściwie mi jest co pozwala mi poukładać chociażby myśli oraz dodać odwagi że nie jestem jakiś (sorry za stwierdzenie) jebnięty i wygadać się ludziom którym ufam przez co czuje się powoli ale jednak lepiej I czuje że ten film jest jednym z najważniejszych jakie zobaczę w całym swoim życiu i serdecznie ci za niego jeszcze raz dziękuje

Bardzo ważny film i czuję że bardzo potrzebny w tym momencie mojego życia w którym czuje chroniczne zmęczenie spowodowane wypaleniem i tym że nie potrafię zaakceptować tego ze nigdy nie będę człowiekiem którym chciałam być. Niektóre momenty z filmu pasowały nawet za bardzo do mnie i mimo mojej walki z samą sobą nie potrafię przerwać ciągu wykańczania swojego organizmu do granic żeby tylko zdobyć lepszy numerek od innych, co nawiasem mówiąc NIE DZIAŁA. Aktualnie staram się to przezwyciężyć ale praca nad swoim nastawianiem oraz szkoła w tym samym czasie to wykluczenie jednego z drugim.

Dodam do tego artykułu "First-Generation College Students" - to pierwsze osoby z rodziny, najczęściej imigrantów, które idą na studia i mają w związku z tym jeszcze większą presję na wynik - mają wczytane podejście, że od nich zależy "honor" rodziny, która z góry traktowana jest często jako gorsza, głupsza tylko dlatego, że znaleźli się w kraju bez języka i pracowali na stanowiskach mało "prestiżowych". A teraz dzieci mają poczucie, że muszą udowodnić wartość swojej rodziny/etniczności/narodowości

Czekałem Krzysztofie na ten odcinek, dziękuję ❤️

Akurat skończę oglądać i zacznie się stream, idealnie ❤️

U mnie rywalizacja powoduje większe zaangażowanie skupienie i formę aczkolwiek nie wiem co za baran postanowił wprowadzić coś takiego do edukacji bo w tym przypadku to nie działa a nawet szkodzi to jak by czytać książkę na czas

Bardzo potrzebny film, dziękuję za niego. Jedyne czego żałuję to to że nie mogłam go wysłuchać 15 lat temu, może dzisiaj nie musiałabym chodzić do psychoterapeuty, ale kto to wie. Od dłuższego czasu mam również alergię na słowa lepszy i gorszy, zdecydowanie wolę używać słowa inny

Świetny materiał, naprawdę tego potrzebowałem bo w ostatnim czasie coraz bardziej popadałem w absurdalny obłęd związany ze szkołą. Dziękuję Krzysztof

rywalizacja jest tylko dobra, jak 1. obie osoby/strony chcą rywalizować 2. jest for fun inaczej to nie ma sensu

Witam Panie Krzysztofie. Jestem niezależnym polskim twórca gier komputerowych. Fajnie słyszeć kogoś ze świata klasycznych dziedzin humanistycznych poruszających tego typu temat. To fascynujące jak opisywane przez Pana zjawiska dotykają również nas ale zaraz jak w odmienny sposób manifestują się one w naszej branży. Może któregoś dnia ściana pomiędzy grami a środowiskami akademickimi w końcu runie i będzie o tym można porozmawiać. Do tego czasu kibicuje zeby jak nadłużej starczyło Panu sił aby kontynuować tej świetną robotę.

Problem z rywalizacją jest taki że gdy jesteś w Peaku swoich możliwości i czerpiesz z tego korzyści to ta rywalizacja ci się podoba, a wtedy też zazwyczaj jesteś za jej podtrzymywaniem. Dopiero gdy wypadasz z obiegu zaczynają ci się pojawiać refleksje o tym że jest to złe. Plus rywalizacja jest naturą.. wszystkich organizmów, niezbyt idzie się tego wyzbyć, a próby sprawią, że ci chcący rywalizacji zwyczajnie ten system będą łamać. Strasznie to zabrzmi, ale prawdopodobnie kilka lat temu gdy wszystko szło ci świetnie, samemu czerpałeś z tego satysfakcję i zrzucałeś innych ludzi z górki z przyjemnością, a teraz już gdy straciłeś to paliwo i samemu jesteś coraz bliżej punktu w którym zostaniesz strącony zaczynasz się burzyć, zresztą i słusznie. Jednak chodzi mi o to, że chęci do rywalizacji nie da się tak łatwo zgasić, oczywiście trzeba ograniczać powody do rywalizacji, ale samej rywalizacji się nie pozbędziesz bo leży ona w instynkcie. Plus, osoby które osiągają wyniki mają zwykle posłuch, ale nie są oni wtedy zwykle skłonni by powiedzieć że rywalizacje powinno się znieść bo to ta rywalizacja sprawiła, że są gdzie są.

Jak zwykle w punkt. Dziękuję za to co robisz na tym kanale

Panie Krzysiu, bardzo uwalniający materiał. Świetne przedstawienie na tle badań w jaki sposób działa na nas rywalizacja. Dało mi to spokój, dzięki któremu trzeźwo na to spojrzałem, dziękuję.

4:34 pamiętam jak moi rodzice porównywali mnie do kuzyna który ogarnia bardzo dobrze matme miał zawsze dobre oceny ba uczył mnie jej nawet tak dobrze ją znał i robił to nie najgorzej choć mam wątpliwości. porównania był +/- w podstawówce i gimnazjum ale dalej czuje echo tychże wydarzeń bo kuzyn poszedł na politechnikę i teraz jednoczesnie czuje się źle że nie wiem na jakie pójść studia i nie wiem co robić w życiu i czuje się jeszcze gorzej że jestem na bezrobociu w wieku 19 lat

Syndrom oszusta fajnie wyjaśnić na przykładzie starania się o pracę. Wysyłamy CV, które dobrze wygląda i zapraszają nas na rozmowę. Na rozmowie staramy się wypaść naturalnie i dobrze i okazuje się, że daliśmy radę. Zatrudniają nas i to jeszcze z dobrym wynagrodzeniem i wypadałoby po prostu zacząć pracować ale... ogrom energii zaczynamy wkładać w to, żeby się nie "wydało", że oszukaliśmy w CV i na rozmowie i w ogóle musiałam coś oszukać, bo przecież taka fajna firma nie zatrudniłaby mnie, gdyby wiedziała, że nie do końca umiem w excela i w ogóle nie jestem warta takiej wypłaty, za dużo mi płacą. A nikt nie pomyśli, że potrzebują np komunikatywnego pracownika, a to pokazałam na rozmowie i dlatego mnie przyjęli czyli jestem właściwą osobą na właściwym stanowisku. Mowy nie ma. Po prostu się nabrali, a właściwie to JA oszukałam.

"Spoiler alert: wszyscy w którymś momencie umrą" Krzysztof M. Maj, 2023

Panie Krzysztofie, jak ja dzisiaj potrzebowałam tego odcinka! Normalnie mi Pan czyta w myślach. To jest naprawdę dziwny zbieg okoliczności, bo gdzieś tak ok. 14 szukałam na Pana kanale odcinka na temat rywalizacji i się troszkę zdziwiłam, że takiego jeszcze nie było. I tak zaczęłam sobie późnym wieczorem przeglądać yt i szczerze mówiąc jestem w pozytywnym szoku, bo taka niespodzianka rzadko się zdarza 😅

Chciałabym podzielić się moim doświadczeniem. Odkąd tylko pamiętam moi rodzice - swoją drogą nauczyciele - starali się wzbudzić we mnie i moim rodzeństwie jakieś poczucie naszej wyjątkowości, lepszości, wyższości nad innymi. Cały czas stawiali siebie za przykład ludzi niesamowicie inteligentnych, którzy osiągnęli nie wiadomo jaki sukces (po latach jestem w stanie spojrzeć na to bardzo krytycznie, ale będąc dzieckiem myślałam, że naprawdę urodziłam się w niesamowitej, niemal królewskiej rodzinie, jak głupio to nie brzmi). Wymagali od nas, żebyśmy zachowywali się "w zgodzie z naszymi zdolnościami". Ja bardzo uległam tej presji. W podstawówce i gimnazjum robiłam wszystko, żeby "udowodnić innym swoją wyjątkowość". Nie dbałam o relacje, zupełnie nie nauczono mnie zwracać na nie uwagę. Miałam być lepsza od innych, nie się z nimi "bratać". Jak tylko dzieci były dla mnie nie miłe (nie dziwię im się czasem), rodzice tłumaczyli mi, że to zazdrość, i że mam skupić się na sobie i pracować na swój sukces. Zaczęły być widoczne różnice pomiędzy moimi osiągnięciami a rodzeństwa- ja wygrywająca konkursy, najlepsza średnia w szkole, wszystkie możliwe do zdobycia szóstki... A młodsza siostra przynosi do domu czwórkę na semestr. Dla moich rodziców była to oznaka, że "coś z nią nie tak, nie stara się, pewnie ktoś zawraca jej w głowie" itd. Potwornie ją ze mną porównywali. Mnie utwierdzało to tylko w jeszcze mocniejszym przekonaniu, że nie mogę sobie pozwolić na żaden "słabszy" wynik, bo inaczej zaczną mnie traktować tak samo źle jak ją. W gimnazjum, ku przerażeniu rodziców, odkryłam w sobie pasję do śpiewu. Uparłam się, że będę chodzić na próby chóru. Rodzice nie mogli pogodzić się z tym, że będę spędzać czas poza domem, z innymi ludźmi, i w dodatku nie robiąc niczego "do szkoły". Matka biła mnie i krzyczała, że wszystko zmarnuję i nic ze mnie nie będzie. Uparłam się. Wiedziałam, że żeby móc śpiewać, muszę utrzymać poziom w szkole, żeby udowodnić, że nie, niczego nie zawalę i nie zmarnuję. Było okropnie ciężko. Zarywałam noce, czułam się okropnie, ale nie mogłam się poddać. Zaczęło mi się walić zdrowie, ale to nic. Zasłabłam poważnie w szkole, trafiłam do szpitala- super, mam czas poczytać lektury do olimpiady z polskiego. Nic nie mogło mnie powstrzymać. Niestety, pod koniec gimnazjum tytuł prymusa szkoły dzieliłam z jeszcze jednym dzieckiem. Wychodząc na środek czułam wstyd i upokorzenie, że nie podobłałam, że nie udało mi się zostać najlepszą. Ale przynajmniej miałam ten "tytuł laureata olimpiady wojewódzkiej", i pewne wejście do któregokolwiek liceum chcę. Oczywiście wybrałam najlepsze w okolicy, w sąsiednim mieście, i to jeszcze "w najlepszej możliwej klasie" czyli mat-fiz (co śmieszne, bo przecież całe życie lubiłam bardziej przedmioty humanistyczne). Liceum było ciężkie, ludzie odpuszczali, spadali na ocenach - ale ja cały czas się nie poddawałam, walczyłam. Chór był wymagający, spędzaliśmy na wyjeździe prawie każdy weekend. To nic. Zarywałam noce jeszcze bardziej. Nagle się zaczęło. Kłopoty z pamięcią, niespodziewane ataki paniki. Nie wejdę do sklepu, bo mam wrażenie, że wszyscy się na mnie gapią. Nie zasnę, bo coś mnie obserwuje, coś mnie zaraz zaatakuje. Myśli samobójcze, dziwne wyobrażenia. To nic, ciągnę ten wózek dalej. Zaczęłam powoli odpuszczać, rozumieć, że to wszystko na nic. Przemoc ze strony rodziców się nasilała. Ale chór w jakiś sposób mnie ratował. Tam pierwszy raz spędzałam czas z ludźmi nie po to, żeby z nimi rywalizować, ale po to, żeby współpracować. Żeby nasze głosy tworzyły razem jakieś wspólne, jednorodne brzmienie. Chociaż uznawano mnie za dziwaka w jakiś sposób zbudowałam w sobie poczucie wspólnoty i jedności z innymi ludźmi. To mnie uratowało. Kiedy przeżywałam najgorsze chwile, nawet kiedy trzymałam nóż z myślą o tym, czy nie spróbować się zabić, miałam jakąś nadzieję, coś, co sprawiało, że nie wyobrażałam sobie poddać się. Do matury udało mi się wyrobić w sobie jakiś większy luz do wszystkiego. Siłą rozpędu i pewnie w wyniku wielu lat nadludzkiej pracy wyniki miałam całkiem spoko. Ale nie chciałam iść na żaden z tzw. "dobrych kierunków". Chciałam przeżyć. Przemoc rodziców była przerażająca. Matka potrafiła za włosy wyciągnąć mnie niespodziewanie z rana z łóżka, tłuc, szarpać, dyszeć nade mną, wyzywać - ale jakoś byłam nieugięta i uparłam się przy swoim. Pół roku studiowałam we Wrocławiu, potem zaczęła się pandemia. Żeby nie spędzać czasu w domu musiałam zrezygnować ze studiów i pójść do pracy. W następnym roku znowu podjęłam studia, tym razem zmieniłam miasto (Wrocław budził we mnie złe wspomnienia, miałam wrażenie, że to miasto jest zbudowane pod rywalizację). Podjęłam psychoterapię i farmakoterapię. Miewałam różne diagnozy, nawet podejrzenie schizofrenii. Ale jakoś to przeszłam. Teraz w sumie nie mam żadnych objawów niczego, czuję się raczej dobrze, nie potrzebuję leków. Relacje też nauczyłam się budować. Jak patrzę wstecz, mam wrażenie, że to niemożliwe, że po takim pierdolniku udało mi się dojść do równowagi. Ale jakoś się udało. Nie chce mi się z nikim rywalizować, choć wiadomo, że ciężko to w sobie do końca wyciszyć. Hmmm, po co napisałam ten komentarz i o co mi chodzi? O nic. Chciałam tylko wyrzucić z siebie wspomnienia i może podzielić się tym, że da się wrócić do równowagi po najdziwniejszych sytuacjach. Chociaż żeby to osiągnąć, trzeba czasem przeżyć niemożliwe. Jeżeli boisz się, że już wszystko na nic i po nic - cóż, spokojnie. To że ludzie gadają i myślą różne rzeczy to nic. Spójrz na zwierzęta czy na drzewa za oknem. Żyją tak samo jak my, a nie przejmują się tym ludzkim pierdolnikiem. Żyję głównie po to, żeby doświadczać swojej relacji ze światem, z naturą, z innymi ludźmi, z samą sobą. Nie obchodzą mnie jakieś wymyślone przez ludzi kategorie. Dopóki mnie nikt nie zabije, dopóty będę żyła. Może też tak możesz.

Zapowiadany film o wyścigu szczurów, wreszcie się doczekaliśmy

Krzysztof, jak ja kocham Twoje filmy♥️ Uwielbiam Twoje spostrzeżenia

Panie Krzysztofie dziękuję za podjęcie tak ważnego tematu, który jest pomijany. Ktoś mądry powiedział, że powinniśmy porównywać się tylko do siebie. Dzięki temu widzimy jakie postępy robimy i doceniamy swoje sukcesy. Mi udało się wyrwać z środowiska gdzie byłam mobbingowana. Pracuję kilka miesięcy z terapeutą chodzę na jogę i zwolnilam tempo życia. Efekty przychodzą wolno dlatego dbajcie o swoje zdrowie psychiczne i nie bagatelizujcie sygnałów organizmu.

Bardzo ważny temat.....w czasach w których każdy się porównuje... Dzięki!

Dzięki za ten film - zarówno w pracy jak i w życiu przekonuję o konieczności zmiany gamifikacji kompetytywnej na roleplayowa celem rozwijania empatii a nie agresji (w tym samoagresji)

Odcinek wypuszczony w idealnym momencie w moim życiu. Dziękuję

Kolejny genialny film. Wielki szacunek dla pana

To zdanie o tym, że kiedyś wszyscy umrą, powiedziałeś jakiś czas temu na lajwie. Było wtedy tym, czego potrzebowałam. Dziękujęd

Panie Krzysztofie, człowiek jest także istotą biologiczną, a nie tylko tworem kulturowym. Rywalizacja jest wpisana w samą istotę bycia człowiekiem. Obserwujemy naturalną rywalizację już wśród rodzeństwa dwulatków, choćby o to, kto będzie miał większą część ciastka. Istoty żywe (takie jak ludzie, no chyba, że nie wierzy Pan w proces ewolucji) walczą o byt, adaptują się do środowiska po to by się rozmnożyć i przetrwać - to jest wiedza z kursu podstawowego psychologii ewolucyjnej lub socjobiologii - krótko mówiąc, walczą o byt, rywalizują o zasoby. Rywalizacja ta w ludzkim środowisku społecznym przybiera oczywiście bardziej wysublimowane postacie, takie jak na przykład walka o punkciki na uczelni czy lepszy samochód od sąsiada, czy też więcej pieniędzy w banku. Prymatolodzy wskazują również, że model kapitalistyczny jest naturalnym modelem dla homo sapiens (nie mam źródeł pod ręką, ale jak zajdzie potrzeba to je znajdę). Przytacza Pan badania które są przeprowadzone w paradygmacie korelacyjnym, to znaczy, że nie można wyciągać na ich podstawie wniosków co do przyczyn i skutków. Jest Pan wykładowcą akademickim i jest Pan w pewnym sensie autorytetem naukowym. Dlaczego nie ogranicza się Pan tylko do przekazywania wiedzy z Pańskiej dziedziny? Wiedza na temat literatury i gier komputerowych nie sprawia, że nagle zna się wszystkie niuanse psychologii, biologii, socjologii, prymatologii, antropologii itd. Dobry naukowiec ma świadomość niepewności swojej wiedzy, relatywizmu, dialektyzmu, zdaje sobie sprawę z posiadanych luk i przez to jest pokorny. Skandalem jest, że Pan jako naukowiec używa wielokrotnie zwrotów absolutnych: nigdy, zawsze itp., w odniesieniu do skomplikowanych zagadnień społecznych. No chyba, że nie występuje Pan w roli przedstawiciela środowiska naukowego, a w roli ideologa. Pozdrawiam

Dziękuję panu za ten film i za to co pan robi. Cieszę się że dowiedziałam się o tym kanale.

Jedna wielka kultura zapierdolu, przerażające.

Jak zwykle będę miał dla Ciebie, Krzysztofie, anegdotkę z własnej autopsji - nie koniecznie z życia studenckiego, a z życia artystycznego. Otóż pisuję sobie mniej lub bardziej amatorsko różne teksty i nieraz brałem udział w jakichś konkursach literackich i zwykle właśnie moim podejściem było napisać tekst tak, żeby być najlepszym i albo stwierdzałem, że jest to tekst nie dość dobry i go nawet nie kończyłem (tak było np z konkursem na książeczkę dla dzieci organizowanym przez Biedronkę, do dzisiaj nie skończyłem tego tekstu, a mija już chyba 4 lata), aż zmieniłem nastawienie i teraz do Gdyńskiej nagrody Dramaturgicznej poleci mój tekst, który oczywiście fajnie jakby wygrał, ale kompletnie nie na tym mi już zależy, a zależy na tym, aby ten tekst, zaangażowany mocno społecznie i dotykający problemu, który mnie osobiście bardzo boli, bo i dotyczy mojej rodziny, czyli alkoholizmu. I w zasadzie mam gdzieś, czy wygram, bo to, na czym zależy mi najbardziej to nie na pieniądzach z wygranej, a na opublikowaniu tekstu, jako jeden z finalistów, żeby trafił do ludzi i Ci mogli go przeczytać i się zainspirować i wiesz co? Z takim nastawieniem napisałem kuźwa najlepszy tekst w życiu i czuję, ze ma szanse spełnić oczekiwania. Odpuściłem sobie rywalizację i po prostu postarałem się dać ludziom coś od siebie. Nic więcej. I po raz pierwszy zrobiłem coś naprawdę dobrego, a nie chałturę pod klucz, tak, zeby się jury podlizać. Po raz pierwszy jest to rzeczywiście coś z sercem i duszą, jak to się mówi (choć ja osobiście wolę określenie Radka Pisuli z ekipy kanału "napisy końcowe" - gówno z duszą - co wbrew pozoru jest najlepszym komplementem, nie obrazą).

Wyścig szczurów tak tak a potem perfekcjonizm i milion innych problemów. Potem nawet jak się próbuje ciężko jest wyzbyć się ogromnego stresu i odruchu by zrobić coś nawet kompletnie bezwartościowego lepiej niż ktoś obok, na piąteczkę czy szósteczkę. Mnie okropnie dziwiło, jak nauczyciele mówili, że nie poprawią oceny bo inni uczniowie będą urażeni bo się nauczyli, no bo przecież co ja mam do cudzych ocen, ale jak widać tworzenie ludzi, którzy czują się jak śmiecie kiedy ktoś, kto czasem i nawet x lat więcej siedzi w temacie radzi sobie lepiej niż oni, a co dopiero rówieśnicy komuś się opłaca. Ale, jak wszyscy wiemy, TO WSZYSTKO PRZEZ GRY KOMPUTEROWE I TELEFONY ŻE MŁODZI SIĘ ŹLE CZUJĄ, GŁUPIE TO TO MŁODE TO TO HEHE.

Dzięki Krzysztofie za ten film, jak zwykle trafione w punkt. Kiedy zachorowałam na padaczkę w liceum, nagle okazało się, że heh, może mogę dać sobie luz, nie muszę się porównywać z innymi, bo i tak nie jestem jak wszyscy. Mimo to do dzisiaj to robię, mimo prób, bo tak bardzo jest to zakorzenione w świadomości społecznej i trudno jest się tego wyzbyć.

Dziękuję Ci za Twoj upór w tym aby pokazać dlaczego kompetytywnosc jest tak zła. W tym świecie gdzie moja pensja tylko zależy od wygrania projektu bardzo ciężko nie żyć tak.... Bardzo Ci dziękuję!

Dziękuję za film po szkole Krzysztof nigdy nie zawodzisz :)

Porównywanie dzieci między sobą zawsze było dla mnie dziwne. Na szczęście mnie to w domu ominęło, natomiast w pracy zawodowej już spotykam się z tym często. Mam nawet jedną taką zabawno-straszną historyjkę o tym jak manager nam kiedyś mówił, że robimy połowę (albo i mniej, nie pamiętam już dokładnie to już prawie 10 lat temu było) tego co inny zespół. Problem w tym że mierzyliśmy to, co robimy w abstrakcyjnych punktach, każdy zespół robił inne zadania, zupełnie inaczej podchodził do estymacji zadań i każda rozsądna książka czy publikacja o tej metodologii prowadzenia projektów mówi żeby nie porównywać zespołów między sobą bo to guzik warte. Ale i tak zdarzały się ananasy co tak robiły. Natomiast ze swojej strony, osoby która lubi sobie pograć w piłkę czy w jakąś grę multi powiem tak - tak jak wspominasz dużo zależy od tego z kim grasz. Jak graliśmy pełną ekipą w DotA2 kilka lat temu to była bajka bo nawet jak nam nie szło, to się świetnie bawiliśmy. No ale my nie byliśmy toksyczni względem siebie. Tak samo w jakąś FIFA jak na przerwie w pracy graliśmy z kumplami to choć wiadomo że ktoś wygra i ktoś przegra to i tak się świetnie bawiliśmy, i nie pamiętam nawet kto częściej wygrywał. Ale to zależy od tego z kim grasz i jakie masz nastawienie. Nawet jak grasz 1v1 w multi (a grałem w Starcrafta, Underlordsy, FIFA i inne gry) to jak wiesz że grasz po to żeby się sprawdzić i być coraz lepszym dla siebie, to nie frustrują porażki ;)

Dzięki za ten film, mi się przypomina, to powtarzane do znudzenia przez dziadków: "równaj zawsze do lepszych od siebie!" Big, inevitable suprise - nic dobrego z tego nie wyszło i narósł mi jeszcze bagaż cudzych oczekiwań + konieczne wizyty u psychologa. Najgorsze jest jak już osiągnie się któryś z takich celów - zero radości czy poczucia spełnienia, w najlepszym przypadku pozostaje obojętność, a zazwyczaj frustracja albo wkurw, że tyle czasu się zmarnowało.

Zdecydowanie jeden z moich ulubionych odcinków.

Ten film idealnie wpisuje się w mój obecny stan. Leczę się właśnie z toksycznego perfekcjonizmu (liceum), który został zapoczątkowany przez koleżankę, która do pewnego czasu, zanim nie zrozumiałam jak toksyczny miała na mnie wpływ, wywierała uciążliwą podświadomą presję i poczucie, że muszę z nią rywalizować, podświadome, ale jednak. Odkąd to zrozumiałam, cały czas staram się przekonać siebie, że przecież to jest nic nie warte, a każdy jest w pewien sposób oryginalny i nie musi porównywać się z innymi. Ale bardzo trudno przebudować swoje myślenie . Dziękuję bardzo za ten materiał ❤️

Dlatego cieszę się że jestem wyrzutkiem systemu. Jako że nigdy nie byłem zainteresowany tym co mi proponował system, a skupiony byłem na rzeczach które mnie interesują, to teraz nie jestem skupiony na wyścigu szczurów.

"The reason that so many people don’t really feel happy while they’re building up their success in the eyes of society is that they are living in competition. Because to them, the world is a perilous place that is overflowing with enemies... [...] You think of interpersonal relationships as competition; you perceive other people’s happiness as ‘my defeat’, and that is why you can’t celebrate it. However, once one is released from the schema of competition, the need to triumph over someone disappears. One is also released from the fear that says, Maybe I will lose. And one becomes able to celebrate other people’s happiness with all one’s heart. One may become able to contribute actively to other people’s happiness. The person who always has the will to help another in times of need-that is someone who may properly be called your comrade..." The courage to be disliked

jak dla mnie to jest najważniejszy film tej serii i jak zwykle świetny

Dziękuję za poruszenie tego tematu, w teorii tak oczywistego, ale jednak w praktyce nie. Wszystkiego dobrego!

Nawet nie wiesz, Panie Krzysztofie, jak cieszy mnie ten materiał jako osobę, która poczuła rywalizację aż za mocno w pewnym momencie i to dzięki liceum, które miało być takie dobre a przytłoczyła mnie niewydolność mojej psychiki i nie dałam rady dalej udowadniać ludziom, że coś potrafię po czym zostało mi wprost powiedziane, że ktoś "oczekiwał ode mnie czegoś więcej" po przejrzeniu mojego świadectwa. Z chęcią spróbuję twoich rad, bo mam duży problem z samooceną. Pozdrawiam Pana serdecznie :)

No prawie się poryczałam, moje uczucia zazdrości i takiej drobnej chęci, żeby innym czasami też się podwinęła noga, tak jak mi się nie raz podwinęła, to chyba już materiał na terapię. Syndrom impostora na moich studiach, gdzie każdy wydaje mi się bardziej oczytany ode mnie i bardziej wygadany też mam. Mam 25 lat i dopiero teraz zdaję sobie sprawę, ile krzywdy zrobił mi nasz system edukacji

Dziękuję za ten odcinek Trzeba o tym mówić, mimo że to nie modna aktualnie wiedza Pozdrawiam serdecznie!

Krzysztofie dobrze, że jesteś i mówisz w tak merytoryczny i przemyślany sposób o tak trudnych rzeczach. Widać, że poświęcasz na to mnóstwo czasu. Dziękuję za tak cenne materiały!