CHRUM CHRUM 🐷🐽

Gdy ktoś mi się przedstawia w sytuacji nieformalnej jako doktor, magister albo inżynier, ja się przedstawiam jako Cesarzowa Drogi Mlecznej, polecam.

Pan w garniturze przechodzi ulicą i nagle do niego jakiś młodzieniec woła: -hej ty...! Pan odwraca się do niego i odpowiada: -nie pamiętam byśmy byli na ty. Na to próbuje chłopak kontynuować: -ale koleś... Jednak i tu mu przerwał: -ani że jestem twoim kolegom. Zrezygnowany chłopak pyta: -to jak mam się do ciebie zwracać? Odpowiada mu więc pan w garniturze: -szanowny panie Doktorze Habilitowany z Uniwersytetu Jagielońskiego w Krakowie. Na to chłopak powtarza wierszyk i po kiwnięciu głową kontynuuje: -... Kiedy byliśmy jeszcze na ty widziałem jak ktoś ubrany na czarno ukradł ci portfel. Wiem, stary dowcip

Przypomina mi się moja wychowawczyni od polskiego w liceum, spoko babka - dobra nauczycielka z powołania, ale była mocno klasistowska, kiedyś kumplowi powiedziała, że jak tak dalej będzie się uczył to skończy na kasie w biedronce. Kumpel odpowiedział: "wolę pracować na kasie niż mieć magistra i udawać, że jestem profesorem". Pani wychowawczyni przybrała wtedy kolor dojrzałego pomidora, bezcenne :)

W technikum do którego uczęszczałem w 2004 roku mieliśmy konserwatora - złotą rączkę - gościu miał tytuł doktora - jakiś tam techniczny kierunek. I kiedyś na korytarzu zgasił nauczycielkę która pastwiła się nad nami że ona jest profesor a nie żadna Pani. Była w wielkim szoku jak wyszło że konserwator jest bardziej utytułowany od niej 🤣

Aż mi się przypomina ten mem z mailem do wykładowcy: - Jak mam zacząć maila do wykładowcy? Na "Witam" się obraża + To może "Dzień dobry"? - To będzie marudzić, że odczytał wieczorem, poza tym to nie jest dobry dzień + To może "Szanowny Panie"? - Problem w tym, że go nie szanuję...

To mnie rozłożył Geralt w W3 z tytułowaniem Emhyra "wasza arcymagnificencjo". Zawsze mi się to przypomina jak słyszę jakąś czołobitną tytulaturę.

Muszę tu przytoczyć autentyk z czasów studiów. Kumpel podchodzi do wykładowcy z tytułem doktora i zaczyna: - Panie Profesorze... - Ale ja nie jestem profesorem. - Doktorze... - Ale ja nie jestem doktorem. - Panie Magistrze (kumpel już zgłupiał)... Wykładowca (zaznaczam, że bardzo spoko człowiek) z uśmiechem kręci głową. Kumpel już zrezygnowany: - To ja nie wiem jak, kim Pan jest? - Jestem zwykłym panem. - Panie!.... Itd. Kurtyna 😁

Moja przyjaciółka została na uczelni robić doktorat i uczyć (anglistyka). Zanim jeszcze się obroniła opowiadała, że studenci nie wiedzą jak się do niej zwracać w mailach i wymyślają najróżniejsze tytuły. Największy hit to było "Dear Madam Master" :D

Raz pisałem maila z przeprosinami bo źle utytułowałem panią profesor, meanwhile miesiąc temu przychodząc do Arcymagosa jako wolny słuchacz na wykład a nigdy go wcześniej nie widząc na oczy "no cześć Krzysztof"

14:02 Przypomniała mi się scena z Doktora Strange'a, w której Mads Mikkelsen pyta: - How long have you been at Kamar-Taj, Mister...? - Doctor! - Mister Doctor - It's Strange... - Maybe. Who am I to judge?

Nasza pani z geografii powiedziała nam kiedyś, że skończymy zbierając śmieci w Holandii, na co mój kolega, że i tak będzie więcej zarabiać od niej i dyskusja się skończyła. xD

Mój tata, utytułowany jak tylko się da, zawsze popisywał korespondencję imieniem i nazwiskiem. Za czasów nastolęctwa wydawało mi się to niepoważne, ale po latach zrozumiałam, że mój tata po prostu był w porządku człowiekiem, który chciał z każdym skracać dystans.

O aż mi się przypomniała nauczycielka polskiego z technikum która na pierwszej lekcji wprost powiedziała żeby nie mówić do niej pani profesor . Nie raz widziałem jak zwracała komuś uwagę żeby jej tak nie nazywać. To jeden z lepszych pedagogów których spotkałem w czasach szkoły . Nie zapomne jak mówiła że nie cierpi twórczości Mickiewica gdy omawialiśmy Pana Tadeusza . Prosto z mostu mówiła że też się męczy przy tej starej książce kucharskiej.

Nadburtowy sternik - admirał, kapitan, bosman habilitowany profesor zwyczjnie nadzwyczajny specjalności zarządzania... okrętem w butelce.

Szanowny Wielmożny Czcigodny Szlachetny Wybitny Arcymagos Doktor Najwspanialszego Uniwersytetu w Tym Kwadrancie Wszechświata Pan Krzysztof zafunduje mi flashbacki z Wietnamu, pardon z UG, gdzie napisanie maila z witam na początku bądź brak podkreślenia tytułu odbiorcy było absolutnie niedopuszczalne. Dopuszczalne natomiast było bycie obiektem gróźb karalnych od ćpającego synalka z administracji. Chociaż mówienie per Pan w celu podkurwienia kadry akademickiej wspominam z rozrzewnieniem.

1. Kiedy w liceum usłyszałam, jak mój kolega z ławki mówi do nauczycielki "pani profesor', przeżyłam zdziwko stulecia. Jakiś czas później kumpela uświadomiła mi, że to zwyczajowy sposób zwracania się do pedagogów na tym etapie edukacji (mojej, nie ich), a potem zobaczyłam tę samą informację na tablicy ogłoszeń, mój krindżometr nadawał się już tylko do wywalenia. Przez trzy lata mówiłam "proszę pani" i nikt się nie czepiał, a gdybym usłyszała "Wolałabym , powiedziałabym pewnie coś w stylu: "Aha, chciałoby się". Ale kimże jesteśmy, by oceniać technikę czyjejś masturbacji? 2. Mam porażenie mózgowe i dwa lata temu byłam przez kilka tygodni na rehabilitacji w szpitalu. I choć kiedy ordynator przychodził z całą świtą na obchód, mówiłam do niego "panie doktorze/ordynatorze", to kiedy przed moim wyjazdem wpadł się pożegnać, powiedziałam mu, że jest zajebisty. Uśmiechnął się i odparł: "Ty jesteś bardziej zajebista". 3. Niech mi Wielce Szanowny Twórca pozwoli zaś wyrazić mój szacunek tymi słowy: Krzychu, mordo ty moja, szacun. Gdyby nie twój odcinek o menadżerach bibliografii, byłabym z licencjatem głęboko w du...żym i ciemnym lesie. Dzięki!

Oj tam, na Panie Kierowniku zawsze więcej do wina się dorzucę.

Absolutnie kocham Krzysztofa mówiącego "ptysiu różowy" 12:06

Nigdy nie zapomnę jak na pierwszym roku na terenówkach koleżanka zwróciła się do młodej Pani doktor "profesor". Ta odparła: "ja mam tylko doktorat. Pani profesor może kiedyś". Tak się buduje szacunek.

Tymczasem u mnie na studiach wykładowca był zdziwiony, że przychodzący po liceum studenci mówią do niego " profesorze " i już na pierwszych zajęciach poinformował nas, że on to żadnym profesorem nie jest i mamy mówić mu po imieniu😁. Dzięki temu zajęcia stały się przyjemną dyskusją, a nie stresem jak się zwrócić do wykładowcy, żeby się nie obraził☺

Moja szanowna nauczycielka angielskiego została nazwana profesorem na zakończeniu roku szkolnego, mimo że nawet nie ukończyła magisterki. Gdy moja inżynier, potrójny magister, doktor i kochana mama to usłyszała powiedziała, że by się spaliła ze wstydu gdyby ktokolwiek nazwał ją po tytule, nawet na uczelni.

Chcę zrobić doktorat, by być w centrum sytuacji "is there a doctor?" XDDD

W mojej obecnej uczelni stanowisko rektora piastuje pewien wyjątkowo paskudny, toksyczny i stary grzyb... znaczy człowiek. Miałem wątpliwą przyjemność poznać go na seminarium magisterskim. Na początku rzuciło mi się w oczy jego unikanie kontaktu wzrokowego ze studentami i ogólnie opryskliwy ton głosu. Następnie, kiedy ktoś spóźniał się na zajęcia i wchodził do sali, przerywał swój monolog, żeby cierpliwie poczekać aż student usiądzie, poprzedzając to wcześniej ostentacyjnym, ciężkim westchnięciem a potem kąśliwą uwagą: - Kto to widział, żeby dorosły człowiek na zajęcia się spóźniał. Zajęcia były prowadzone przez niego w sposób dosyć popularny na polskich uczelniach, który przeważnie nazywany jest sposobem NIJAKIM; nic się nie dowiedzieliśmy o tym, jak pisać pracę magisterską, jedynie jak zaliczyć seminarium; musieliśmy wypełnić kartę pracy dyplomowej. Tak też zrobiłem i jedyne co mi pozostało, to dostać podpis od prowadzącego seminarium, pana starego Grzybolca. Wcześniej dałem do podpisania kartę mojej promotorce, która obiecała przekazać potem ją panu Grzybnikowi (akurat ta pani promotor to jedna z niewielu kompetentnych oraz godnych swojego tytułu osób na tej uczelni), a on później podobno miał mi dać znać mailowo czy ją podpisał. Zwróciła mi również uwagę na to, żebym poprawił tytulaturę pana Grzybowego, gdyż podobno strasznie się gniewa, gdy ktoś nazywa go doktorem a nie profesorem. Musiałem poprawiać pracę dwa razy z tego powodu. Minęły dwa tygodnie, a odpowiedzi od pana Grzybojada brak. Promotorki na uczelni w tym czasie już nie było, więc zostało mi jedynie podejść do jamy owego grzyba... znaczy, no gabinetu. Akurat byłem z moim znajomym z grupy (warto dodać, że jest to kolega z Ukrainy). Zapukałem, zero reakcji (a wiedziałem, że jest w środku). Wszedłem do środka, powiedziałem dzień dobry wraz z kolegą, zapominając o tytulaturze, a ten pomarszczony grzybulec spogląda na nas jak na ciepłe, rozdeptane gówno na chodniku przy upale 40 stopni. Z tym wyrazem prycha tylko i wraca wzrokiem do monitora, brak przywitania. Podchodzimy do niego, a on do nas rzuca: - No czego wy chcecie? Swoją drogą, DZIEŃ DOBRY PANIE PROFESORZE - tłumaczy nam jak tłumaczy się pięciolatkowi, że nie wolno brać do buzi śrubek. Przepraszam i wyjaśniam sprawę, że chciałem się zapytać czy moja karta jest już podpisana, podałem mu swój numer albumu i imię. Ten z WIELKIM wyrzutem zaczyna czegoś szukać w kompie i rzuca do mnie ponownie: - No ma pan podpisaną kartę już, no. Tyle? Odpowiadam, że tak (pomijając kwestię, że czekałem na informacje dwa tygodnie) a ten pyta się kolegi o co chodzi. Kolega nie specjalnie umiał wyjaśnić po polsku, ale nawet ja to zrozumiałem. On się tak zesrał pod siebie, kiedy ten zaczął się jąkać, że mu czas zajmujemy, że my studenci to nic nie wiemy, że my jacyś ułomni jesteśmy. Zwrócił dokumenty koledze (pogniecione) i pokazał drzwi bez słowa. Nigdy wcześniej nie miałem takiej ochoty wyjechać komuś z kopniaka. Serio.

Aż mi się przypomniało, jak na niestety obowiązkowych zajęciach na poprawce egzaminu zbierałam swoje rzeczy i koleżanka podeszła do babki prowadzącej, chcąc zapytać o ewentualnie wyniki i przez przypadek powiedziała do nie "pani doktor". Ja już wiedziałam, że to oliwa na ogień, jak wylatywałam z sali, to tylko słyszałam prawie krzyk "ALE JA JESTEM PROFESOREM"! Nie znosiłam tej babki, a koleżance współczułam, bo wiedziałam, że na bank poprawki nie zda ;u;

Miałem w liceum (no dość dawno bo ze 20 lat temu) sytuację wręcz anegdotyczną. Lekcja informatyki, pani robi odpytkę, pada na Macieja, Maciej siedzi w ławce i odpowiada, pani na to "nie słyszę", no to Maciej mówi głośniej, pani dalej "nie słyszę", klasa podszeptuje "wstań", Maciej wstaje, ale dalej "nie słyszę", klasa podszeptuje "pani profesor", więc Maciej odpowiada (już któryś raz to samo) i kończy odpowiedź "pani profesor". I pani "profesor" z dumą w głosie "teraz słyszę". A trzeba też jasno powiedzieć, że ta pani to była tak tępa informatycznie, że po pół roku to my ją uczyliśmy a nie ona nas. Ale miałem też inną sytuację, że pani od polskiego jasno powiedziała, że nie jest żadną "panią profesor" i mamy do niej mówić normalnie.

U mnie nauczyciel wychowawca- nauczyciel historii, kazal nam zwracac do siebie wlasnie per 'Pan profesor' jaki i do innych nauczycieli w jego obecności, a gdy ktoś zapomniał, szydził z niego. Gardze tym czlowiekiem, a dziekuje Tobie Krzysztof za poruszenie tego tematu. Sława.

14:01 Wyobrażam sobie stopień beki przy użyciu zwrotu "My Lord doctor" xD

u mnie w liceum zawsze najbardziej bawiło mnie to, że jedyny moment, kiedy ktoś mówił "pani profesor", był wtedy, gdy nauczycielka mówiła o innej nauczycielce podczas rozmowy z uczniem

Ahh tak pani profesor w szkole średniej xD

Ale się zapowiada odcineczek dla każdego coś przyjrego, nie mogę się doczekać widząc to gdy jadę do szkoły zaliczać zaległy sprawdzian z rozszerzonej matematyki

Cieszę się, że studiowałem na mniej popularnej uczelni, której wykładowcy i prorektor nie mieli żadnego problemu, gdy pisało się do nich „Dzień dobry” zamiast „Szanowny Panie Profesorze”.

Gdy chodziłem do technikum w całej szkole była jedna nauczycielka z stopniem Doktora habilitowanego, akurat była moją wychowawczynią. Co zabawne nie miała ona problemu gdy zwracaliśmy się do niej Pani Beatko meanwhile nauczycielka od matematyki (magister ofc) dostawała białej gorączki gdy nie mówiliśmy do niej Pani Profesor xD Najlepsze były sytuację w których rozmawiało się z nimi dwoma naraz i widać było po Pani Beatce że aż jej głupio gdy tamta druga zwracała na to uwagę. Wzrok typu Bitch please 😂

Ja wychodzę z założenia, że na szacunek trzeba sobie zasłużyć. Znam osoby z tytułem magistra i wyżej które są bardzo wartościowymi ludźmi. Oraz takich którzy są żałośni i nic nie osiągnęli poza wykucia na pamięć jednego przedmiotu i papugowania go n-ty rok w szkole. Znam osoby które nie mają wykształcenia wyższego i osiągnęli sukces, można z nimi o wszystkim porozmawiać. A znam też takich którzy skończyli szkołę średnią i do teraz piją. Tytuł dzisiaj nic nie znaczy. A szkoda.

Jaśnie Oświecony Xiąże Wojewodo, Jamniku M. Majewski kolejny świetny film

Miałam w liceum wychowawczynię, która miała luźne podejście do tej całej tytulatury. Wszyscy zwracaliśmy się do niej "Pani Zosiu" i ona sama mówiła, że nie chce, żebyśmy mówili inaczej. Jednak gdy ktoś powiedział przy naszej polonistyce, że "był u pani Zosi", u wielce szanowanej pani magister polonistyki nastąpił incydent kałowy "PANI ZOSI??? TO JEST PANI PROFESOR *nazwisko*".

Kilka dni temu w Bydgoszczy odbywało się spotkanie filozoficzne, gdzie gościem była pani profesor Maria Kostyszak. Co ciekawe, Maria poszła z nami, słuchaczami na afterparty, a gdy z chłopakiem rozmawialiśmy z nią o różnych kwestiach filozoficznych, w pewnym momencie Maria przerwała, wyciągnęła do nas rękę i przeszliśmy na ty. Ja i chłopak lat 22, Maria lat 70. Można? Można.

U mnie na pierwszych zajęciach z logistyki, wykładowczyni poświęciła (nie żartuję) 20 pełnych minut na tłumaczenie dlaczego jej tytuł doktor habilitowanej jest ważniejszy od doktora i magistra. No i oczywiście że mamy się zwracać pełnym tytułem nawet jeśli mamy mało czasu.

Przypomniało mi się jak starosta pisał maile do wykładowcy. "Panie profesorze, Kapitanie żeglugi wielkiej [...] pozdrawiam serdecznie" a w odpowiedzi wykładowca było "Cześć [...] pozdro XYZ" A jak wszedł teams to widok wykładowcy używającego emotki momentami chwyta za serce xD

Mój nauczyciel historii w ciekawy sposób śmiał się z tego zjawiska. Gdy na przykład mówiono do niego: "Dzień dobry panie profesorze" to odpowiadał: "Dzień dobry pani/panie magistrze".

Na szczęście w technikum nie musiałem nikogo nazywać profesorem ale bardzo podobało mi się jak nieliczni z nauczycieli zwracali do uczniów pan/pani. Za to nie lubię jak np. w sklepie czy innym barze forsują zwracanie się do każdego po imieniu, czuję się jak obdarty z godności kiedy osoba, którą pierwszy raz widzę na oczy zwraca się do mnie po imieniu

Profesorem się bywa, człowiekiem jest się całe życie

U mnie w szkole szybko przestali mi zwracać uwagę nauczyciele, że nie tytułuje ich per profesor. Mianowicie na każde upomnienie miałem jedną odpowiedź: "Proszę mi pokazać swoją nominację profesorską". Temat zamknięty :)

Pamiętam w zeszłym semestrze gdy zaczęliśmy zajęcia "Stosunki Interpersonalne" wchodzę na pierwsze zajęcia siedzi młoda kobieta, dobrze jej z oczu patrzyło. I na wstępie zaproponowała nam tak na rozluźnienie, żebyśmy się zwracali do niej jak do starej znajomej której rok nie widzieliśmy i opowiedzieli jej co się u nas działo. Byłam bardzo miło zaskoczona atmosfera była serdeczna, można było poznać i prowadzącą i innych studentów, także zaczynało się obiecująco. I na sam koniec prowadząca stwierdziła, że ona woli by zwracać się do niej per Pani. A ja w szoku xD Także cała przytulna atmosfera trochę stopniała i zrobiło mi się przykro, bo to częściowo zepsuło efekt tego ćwiczenia i poczułam znowu dystans do babeczki. No i było mi też głupio, że tak się otworzyłam i też dziwnie było mi się przestawić z mówienia ponad 40 minut na ty na Pani. Także to mi się przypomniało podczas oglądania filmu. Zajęcia były super, prowadząca przemiła ale ten nieprzyjemny zgrzyt do końca we mnie pozostał

Pamiętam z uczelni wykłady z gościem, który miał trzyliterowe imię, i podobnie długie nazwisko. Na pierwszym slajdzie zawsze się one znajdowały, a poprzedzał je cały pociąg towarowy znaczków z kropkami na końcu - wyglądało to absolutnie absurdalnie. Trochę tylko szkoda, że nie był to sarkazm...wydawało się, że gość jest bardziej tytułem niż człowiekiem ;)

Jak tylko zobaczyłam tytuł filmu to przypomniało mi się, jaką aferę nakręcili niektórzy studenci przed absolutorium. Mieliśmy do wyboru dwa terminy absolutorium: w trakcie obron magisterskich i już po nich (co większości jednak nie pasowało bo mieli już plany odnośnie przeprowadzki). No ale zadnia część ciała bardzo zabolała gdy się okazało, że te osoby, które w trakcie absolutorium będą jeszcze przed obroną nie będą wyczytywane jako PAN/PANI MAGISTER tylko po nazwisku. Ja, jako że zaznałam już wcześniej pracy w aptece (tak, sprawa dotyczy studiów farmaceutycznych) powiedziałam tylko, że jeszcze się nasłuchacie w aptekach "pani magister" że aż wam bokiem wyjdzie... No i miałam rację :) :)

Jak przeczytałem (nomen omen) tytuł, to pomyślałem o tytułowaniu książek czy artykułów i miałem takie o co chodzi Krzysztofowi tym razem

W moim LO był historyk, który bulwersował się, jak nie mówiło się do niego "panie profesorze", mimo że był magistrem, była również fizyczka ze stopniem doktora, do której się mówiło "proszę pani" i nie miała z tym żadnego problemu. Ot, ciekawostka. 😝

Ukończyłem PK i mam tytuł magistra inżyniera... największy przywilej to to że mogę formalnie nazywać się z angielska "Master-engineer YES-YES!"

Mam w technikum nauczycielkę biologii, która nie chce aby mówiono na nią profesor, tylko magister, ponieważ nie chce tytułować się stopniem którego nie posiada, ogólnie bardzo miła pani, pozdrawiam i życzę wszystkim miłego dnia

Ja mam tylko tytuł inżyniera w dyscyplinie Elektrotechnika i na każdej jednej rozmowie rekrutacyjnej dostaję pytanie, dlaczego nie mam magisterium. Przynajmniej jest to jedno pytanie, którego jestem pewien. że zawsze je usłyszę ;)

Kiedy ktoś nieznajomy z automatu przechodzi do mnie na "ty" w takich okolicznościach jak salon fryzjerski, Starbucks czy jakiekolwiek "fancy-luzackie" miejsce, czuję się, jakby mnie w ramach przywitania łapał za mosznę bądź pośladek, drugą ręką objął i mówił trzymając usta jakieś 2-3cm od mojego karku. Nie zwalczę tego, skoro nie zwalczyłem przez dekady. Nie chcę, by mi ktoś panował, bo mam wielkie ego, status, pochodzenie. Jestem prosty chłop z dziada pradziada o tytule żadnym. Po prostu nie lubię sztucznej i nachalnej bliskości osób mi w gruncie rzeczy nieznajomych. Nie lubię i nie mam potrzeby łapać za pośladek kogoś przy przywitaniu i dobrze mi z tym, gdy ktoś mnie nie łapie za pośladek bądź mosznę, nawet, jeśli każe mu to polityka kawiarni. Panowanie i paniowanie jest spoko. Jest nasze, jest unikalne i pozwala na bardzo rozbudowany sposób kształtować relacji z innymi. I to KOCHAM w polszczyźnie, że choć nie jesteśmy na "ty" z każdym, to jesteśmy jacyś tacy bardziej na "ty", gdy już z kimś na to przechodzimy. To tak jak z "how are you?" Ileż to się nasłuchałem, analogicznie do uwagi o nadmiernym dystansie, że Polacy są smutni, że jak ich zapytasz, co u nich, to narzekają, że nasi chłopcy nie mają luzu, bo jak Amerykanina zapytasz, co tam, to u niego zawsze "Fine" albo inne "Bien" i uśmiech na pół mordy. Sęk w tym, że gdy Polak cię pyta, co u ciebie, to on serio jest ciekawy a gdy pyta anglosas czy latynos, to jeśli chcesz odpowiedzieć na serio a nie jest u ciebie "fine", to nagle pytający zachowuje się, jakbyś puścił przy nim głośnego bąka. Bo na serio, to to, co u ciebie, to on ma właśnie w tyle. Strasznie to zakłamane i fałszywe wychodzi, jak na to tak spojrzymy, Panie Krzysztofie :) _________________________________________________________________________________________ Od "Szanowny Panie" przez "Panie Kowalski", "Panie Tomaszu", "Panie Tomku", "Tomek", "Tomasz(u)" po "Kowal!". Weaboo na całym świecie zachwycają się japońskimi sanami, kunami, chanami, etc., gdy my w Polsce mamy bogate możliwości, by nasze kontakty były bardziej zróżnicowane niż zerojedynkowy formalizm i spoufalanie. I to jest świetne w naszym języku.

Beka, jeśli ktoś ma zdobyty tytuł naukowy i obsesję na punkcie tytulatury w sytuacjach nieoficjalnych, ale największe jaja były, jak w liceum miałam wychowawczynię pololnistkę magisterkę, która zwracała nam uwagę na przestrzeganie tego archaicznego zwyczaju nazywania nauczycieli per "psor". Ciekawe tylko czemu pojawiała się blada pustka po wyszukaniu jej nazwiska w krajowym rejestrze profesorów xD

Zabawnym skutkiem są maile od studentów, ktore dostaję, bo przeszedłem już całą ścieżkę od inżyniera do profesora, będąc ledwo magistrem. A wystarczyłoby zwykłe "dzień dobry", a tytuły sobie zostawmy na bardzo oficjalne sytuacje :)

Jak zwykle w punkt, podsumowanie też wybitne. Od razu się człowiekowi lepiej robi po takim spotkaniu z promotorem i łatwiej jest to mieć w poważaniu, miłego popołudnia ;)

Nigdy nie zapomnę jak w liceum podczas wolnej lekcji, bo zastępstwo z wychowawczynią, rozmawialiśmy sobie w kilka osób o szkolnym życiu. Takie zwyczajne rozmowy, nikt tam nauczycieli nie obrażał, były po prostu uwagi że "X zwykle robi to", "Y zrobił ostatnio tamto". Nasza wychowawczyni ze dwa razy co najmniej wtrącała się w naszą PRYWATNĄ rozmowę z drugiej połowy sali i nas poprawiała z wielkim oburzeniem "pani PROFESOR X", "pan PROFERSOR Y". Złote czasy

"Ludzie sami znajdą sposób żeby wyrazić szacunek" ~~Krzysztof M. Maj 24:48-24:52 Chciałem tylko zauważyć że Fremeni na Arrakis okazywali szacunek np. poprzez splunięcie rozmówcy pod nogi (scena uczty "powitalnej" z udziałem księcia Leto, lady Jessiki, młodego Paula i najbardziej wpływowych ludzi na Arrakis na początku pierwszej części cyklu, kiedy to jeden z Fremenów przychodzi po ciało przyjaciela). Nic nie sugeruję, ale to może być pewien sposób na okazanie szacunku profesorom z magistrem :)

Pamiętam jak w liceum nauczyciel wf-u kazał tytułować się profesorem

Historia związana jedynie częściowo, ale myślę, że godna opowiedzenia przy tej okazji: Liceum, zajęcia z Podstaw Przedsiębiorczości. Pani Profesorka Magisterialna zadaje po kolei każdemu uczniowi w klasie pytanie odnośnie jego planów zawodowych. W większości przypadków wyśmiewa je, ewentualnie ostro krytykuje osoby, które w wieku 16-17 lat jeszcze nie zdecydowały, kim chcą być. I wtedy jeden z bardziej zuchwałych koiegów z klasy odpowiada jej bez zająknięcia, utrzymując pełną powagę: "W przyszłości moim celem jest zostanie nauczycielem Podstaw Przedsiębiorczości w Liceum". Kolega został skrzyczany w klasie i wysłany do gabinetu dyrektora. Za wspomnianą zuchwałość miał "obniżoną ocenę z zachowania". Kurtyna.

Powtórzę historię ze swojego życia, którą już pisałam na czacie, ale bawi mnie niezmiennie i zapamiętam chyba na zawsze. Na studiach medycznych mieliśmy pewną docent, z którą zaczęliśmy zajęcia gdy jeszcze była doktorem, ale w międzyczasie zrobiła habilitację na innej uczelni - co nie sprzyjało rozgłosowi. No i świeżo po habilitacji na zajęciach kolega zwraca się jak zwykle per pani doktor, a ona jak nie wyskoczy: DOCENT NIE DOKTOR, WYPADAŁOBY SIĘ W KONCU NAUCZYĆ! I w taki oto sposób dowiedzieliśmy się, że już jest docentem xD jakby nie można było jakoś milej tego przekazać :>

Studiowałam filologie hiszpanska: wszyscy prowadzący byli z Hiszpanii lub Ameryki południowej i każdy magister/doktor/profesor od razu przechodził ze studentami na „ty”. Żadnego „szanowni państwo” w stronę studentów nie usłyszałam przez całe 5 lat i bardzo dobrze. W pracy teraz mam dokładnie to samo: do klientów zawsze zaczynam oficjalnie, ale bardzo szybko jak widzę skracanie dystansu, to z przyjemnością robię to samo.

Przypomniało mi się jak czytałam listę nauczycieli w moim LO - nie przypomnę sobie już teraz czy to było w informatorze dla chętnych, czy na stronie internetowej szkoły - i wszyscy mieli prof. przed nazwiskiem z wyjątkiem kilku z nich, którzy współpracowali z UJ i zrobili doktoraty. Oni mieli przed nazwiskiem dr. Jak się patrzyło na tą listę to ci z dr wyglądali na głąbów przy tych wszystkich prof. xD Do ,,profesorów" całe trzy lata mówiłam na pan/pani z czego jestem dumna.

Jakiś czas temu napisała do mnie uczennica zaczynając maila od "Szanowna Pani Profesor". W pokoju nauczycielskim zapytałam co zrobić, żeby tak nie mówili, a ziomki "To taka tradycja". To nie tradycja. Mam mgr nie przesadzajmy XDDD Moje chóraki mnie nazywają per "Pani Profesor Rehabilitowana" tylko po to żeby mnie denerwować, a tak mają błogosławieństwo by mówić mi po imieniu bo inaczej to dziwnie

Ja bym chciał tylko zauważyć, że uczący w moim liceum profesor oświaty ze stopniem doktora był jedną z ostatnich osób, które zwracały by uwagę czy ktoś wymienia tytuł przed nazwiskiem

Nauczyciele, którzy nie są profesorami, a i tak chcą żeby ich tak tytuować denerwują mnie najbardziej. Przecież ten tytuł to nie jest tylko słowo grzecznościowe jak proszę czy dziękuję. To jest słowo, które pokazuje, że ktoś ma dodatkową wiedzę w danym temacie.

Ja mowilem do swoich nauczycieli w swoim LO per profesorze, ale nie dlatego, że tego ode mnie wymagali, a z szacunku do nich, a na ten szacunek sobie u mnie sowicie zapracowali, poza tym łatwiej poźniej było na studiach. Każdemu doktorowi, na słówko profesorze, mordka sama z siebie się uśmiechała, a nie ma nic lepszego jak dać komuś uśmiech. Z tym, że nic na siłe, bo to mentalna wieś i buractwo.

Miałam super wykładowcę, którego na pierwszych zajęciach ktoś spytał, jak ma się do niego zwracać: "proszę Pana", "Panie profesorze" czy jeszcze jakoś inaczej. Otrzymał złotą odpowiedź: -Nie wiem. "Mistrzu"? 💁

Ja właśnie bardzo lubie jak ktoś do mnie od razu mówi po imieniu, naprawdę to skraca dystans między ludźmi ta rozmowa zaczyna się od okazania szacunku Oczywiscie, jeśli druga osoba robi tak samo

W mojej szkole średniej nauczyciele bardzo wymagali, żeby się do nich zwracać "Pani/Panie profesorze" (LO III Żeromskiego w Bielsku).Tłumaczyli się tym, że ciężko pracowali na te tytuły i mamy się tak do nich zwracać + że w szkole jest taka tradycja. Na początku roku, w 1 klasie, zrobili nam całą pogadankę odnośnie tego "jak się tutaj zwracać do nauczycieli". Spytałam się mamy (też nauczycielka, tylko w innej szkole) co to za jakieś dziwne zachowania tam się odprawiają, powiedziała że to normalne i że na studiach też się tak robi. Powiedziała, że do lekarza też mówimy "Panie doktorze", bo tak się przyjęło i tak jest. Jej tłumaczenie było dla mnie mega dziwne, więc wzięłam słownik i do niej poszłam, porównałam te dwie rzeczy, kilka słowników jej przyniosłam + internetowy, to jak przeczytała definicje i jak jej powiedziałam, że to bez sensu porównanie, to przyznała mi racje i stwierdziła, że w takim razie nie rozumie, dlaczego tak jest i że w sumie głupi zwyczaj xD. Mój rocznik tak bardzo zlewał zwracanie się "Pani/Pan profesor", że w kolejnych latach mieliśmy jeszcze kilka pogadanek, na temat tego, że nie okazujemy szacunku xDDDD. Po pewnym czasie jednak się poddali i powiedzieli, że nie będą na nas wymuszać, bo to uczniowie kształtują tradycję, ale że jest bardzo przykro, że nie chcieliśmy jej kontynuować xD. Aktualnie na studiach (PWr) nie spotkałam się jeszcze, żeby którykolwiek prowadzący mnie upomniał, że zwracam się do niego "Pan/Pani", więc mocna odklejka w tym liceum była.

Mam w klasie typiare która podczas naszej dyskusji na temat tego czy absolutnie każdy kto czyta książki jest z automatu mądry powoływała się na arystokarczuk nie ogarniają że typiara ją po prostu obraziła XD

czekam z niecierpliwością na ten odcinek 😊 Opłacało się czekać 😊 świetny materiał 😊

To będzie prawie pięćsetny komentarz w tym stylu, ale też podzielę się doświadczeniami. W szkole na szczęście nie trzeba było nikomu zawyżać tytułu, wystarczyło pan/pani plus nazwisko, chociaż polonistka jeszcze w gimnazjum zapowiedziała, że w liceum będzie egzekwować mówienie do niej per pani profesor, bo taka tradycja. Z tym, że chyba sama uznała, że to głupie, bo przez całe liceum nigdy nie wróciło do tematu, a nawet zrobił się u niej większy luz na lekcjach. Z kolei na studiach bardzo przestrzegana jest tytulatura, wykładowcy do nas też mówią na "pan" (chociaż to szanowny panie w mailach sprawia, że się dziwnie czuję i mówiąc o innych studentach przy nas tak samo. Z kolei na licencjacie miałem bardzo fajnego wykładowcę, który był doktorem habilitowanym, ale bez profesury uniwersytetu. Bardzo długo nie wiedziałem jak się do niego zwracać i maile pisałem "panie doktorze" albo "panie plus imię". Przez trzy lata jak miał ze mną zajęcia, nigdy się nie spruł o to, nie powiedział ani słowa o tytulaturze, na którą sam plwał, bo przez to, że nie był lubiany przez władze uczelni, latami odmawiano mu nadania profesora.

Bedac na Erasmusie w Hiszpanii, przyzwyczajona do realiów UG, zwracałam się do profesorów per pan/pani. Profesor literatury złapał się za głowę i zakazał mi zwracać się do niego i innych wykładowców w ten sposób w obawie, że ich obrażę. Jak to możliwe? Otoz, okazuje się, że na południu Hiszpanii "panuje" się tylko do osób w podeszłym wieku jako wyraz szacunku do ich wieku. Dlatego panowanie do takiej pani profesor koło 40 może być insynuacją, że jest stara XD Do końca semestru imiona profesorów nie przechodziły mi przez gardło, tak byłam wchlonieta przez nasze polskie standardy

Kiedy dzień chyli się ku końcowi przybywa on i przedłuża go i czyni lepszym. Jak zawsze świetny film

Często w kawiarniach słyszę po moim "Dzień dobry" "Część " i od razu człowiekowi robi się ciepło na serduszku i czuje się zaopiekowany 😊

Był Pan na Pyrkonie - chciałam podejść po autograf, bo po prostu bardzo Pana lubię i wydaje się być Pan taką wspaniałą osobą. Moje losy jednak potoczyły się inaczej i nie zabłąkałam się do Pana. Ale do głowy mi teraz przyszło, że na takim Pyrkonie zapewne ta część ludzi o której Pan mówi przez kilka lat się jeszcze nie pojawią, bo - o zgrozo - tam jest zasada, że wszyscy zwracają się do siebie po imieniu XD

Uśmiałam się z tej anegdoty z „Mr prof.” XD Ale sama mam taki sam problem, kilka razy mnie profesorowie poprawiali, nawet niektórzy się obrażali, bo „czuli się staro(!)”.

Pan doktor, jak to dobrze, że Pan wpadł! 😂 Zadziwiające, że profesorowie tytularni, zazwyczaj mają najwięcej skromności i nie manifestują swojego dorobku życiowego na każdych zajęciach (niestety miałam takiego jednego profesora od staropolki - swoją drogą obrzydliwy dziad - który na konwersatorium kazał nam czytać swoje artykuły i po 15 minutach nas wypuszczał). Poznałam co najmniej dwóch takich badaczy, którzy, choć całe życie poświęcili jakiemuś zagadnieniu, nigdy nie traktują studenta jako tego głupszego, a podają rękę i wskazują drogę, w którą mógłbyś pójść. Zabawne jest to, że oni też nigdy nie upominają się o tytulaturę. Może akurat trafiłam na lepsze środowiska, ale nigdy nie spotkałam się w szkole z tym, aby ktoś dopominał się o jakiś wyimaginowany tytuł. Na studiach podobnie, choć niektórzy studenci biją pokłony i czasem trzy razy w jednym zdaniu musi pojawić się kombinacja typu: "Panie profesorze, czy mógłby Pan profesor opowiedzieć o tym, co zdaniem Pana profesora jest warte uwagi". 😂😂 Ja zawsze zwracam się zwyczajnie Pan / Pani z szacunku i nigdy żaden profesor nie dostał zawału ani nie grzmiał z katedry. Bardzo mnie ciekawi, jak będzie to wyglądać w przyszłości i mam nadzieję, że będzie tylko lepiej. 😂

Moja żona ma doktorat z nauk przyrodniczych (związany z geografią, klimatem, ochroną środowiska i jakością powietrza - robiła na ten temat mnóstwo badań). W dyskusjach, szczególnie internetowych, nt. zmian klimatu nie było chyba ani jednej sytuacji, gdzie po przytoczeniu faktu, że zrobiła doktorat i bada te zjawiska (wraz z odnośnikami do artykułów na temat, których jest autorką) współrozmówca by się zreflektował, że może jednak ma ona większe kompetencje w temacie od niego i wie o czym mówi... A ile razy padło pytanie ile jej Merkel czy jakakolwiek organizacja płaci za propagandę, to już nie zliczę. Nigdy nie wspomniała o doktoracie, żeby komuś w ten sposób umniejszyć i było jej obojętne jak się do niej zwracają. I między innymi dlatego, że podchodziła do studentów po ludzku - uwielbiali ją, a co za tym idzie kursy, które prowadziła (przynajmniej tak wynikało z ocen pisemnych, które wystawiali jej po zajęciach). Ale wszystko co działo się na uczelni, w tym mobbing, z którym nic nie robiono pomimo zgłoszeń, spowodowało, że zrezygnowała z dalszej pracy na uczelni, bo wykańczało ją to psychicznie. I w ten sposób niektóre uczelnie pozbywają się dobrych pracowników. Sam przez różne krzywe akcje ze strony władz uczelni zrezygnowałem z robienia magisterki, pozostałem przy inżynierce. A z tego tytułu zdarzyło się pytanie do żony co ona robi prowadzając się z "nieukiem". xD

Cześć, do napisania tego komentarza skłoniła mnie rozmowa na PPPY Masnego z dr Szumlewicz. Pani Szumlewicz wypowiadała się dużo o psychologii oraz o stanie zdrowia psychicznego młodzieży. Wypowiedzi (w moim odczuciu) umniejszały temu problemowi i wzbudziły we mnie niezgodę. Kiedyś bym się oburzył i napisał komentarz w stylu „ale p*******i głupoty”. Dziś: - sprawdzam, kim osoba doktorska jest (niespodzianka, nie psychologii a pedagogiki) - sprawdzam listę publikacji (głównie eseje, żadnych prac badawczych, ZERO o psychologi/edukacji młodzieży szkolnej) - zauważam rzeczy, takie jak brak źródeł („są badania na”, „amerykańscy naukowcy dowiedli, że”), dowody anegdotyczne, mylenie przyczyny ze skutkiem. I dzięki temu jestem w stanie wysmarować merytoryczny komentarz mimo spartańskiego rejdża. W skrócie: dzięki, Twoja robota robi różnicę.

Będąc w liceum rozmawiałum z koleżanką. Sytuacja wygl tak że siedzę na ławce, ona stoi przede mną i sb spokojnie rozmawiamy. Nagle podchodzi do nas nauczycielka która wówczas miała chyba jakiś dyżur lub po prostu partolowała korytarz (co swoją drogą też jest ciekawym obowiązkiem na etapie edukacji licealnej). Została mi zwrócona uwaga, jako biologicznemu mężczyźnie, że powinnum wstać, ustąpić miejsca koleżance i kontynuować rozmowę w ten sposób "bo jest to niekulturalne". Do rozmowy włączył się mój kolega, który odpowiedział: "nie ma nic bardziej niekulturalnego niż zwracanie komuś uwagi nt jego kultury". Poza klasycznym odczuciem, że "zaorane" itp., dzisiaj czuję wdzięczność, że ta sytuacja rozegrała się przede mną i pamiętam te słowa w każdej interakcji w jaką wchodzę.

W liceum zrezygnowałam z chodzenia na lekcje religii, ale że nie byłam pewna mojego związku z wiarą no i były to już ✨️nauki przedmałżeńskie✨️ to z koleżankami uznałyśmy, że będziemy chodzić. Zmienił się wtedy prowadzący na młodego księdza. I on, i my należeliśmy do harcerstwa. Jak się mijaliśmy na korytarzu, to jedna mówiła "szczęść boże", druga "czuwaj", a trzecia "dzień dobry" xd Ja się zwracałam do niego na "pan". Nie miał o to problemu, jak czegoś nie wiedział to otwarcie o tym mówił. I dlatego chodziłam na te lekcje, byłam oczarowana tym, że można w szkole rozmawiać (a sporo osób miało wtedy stosunek ambiwalentny do wiary i religii) 😊

Pamiętam jak brat, który ma obecnie 38 lat, jak studiował to miał pewnego profesora na uczelni. Miał następujące tytuły: profesor doktor habilitowany inżynier profesor Politechniki Śląskiej. Brat opowiadał że każdy student miał z tego niezłą bekę.

"Starszy specjalista od nawęglania ręcznego" - czyli palacz c.o.😂 😊

Dziękuję za ten materiał! O ile od zawsze miałem wrodzone nieprzywiązywanie uwagi do tytułów, a do tego co ktoś mówi, o tyle zawsze mnie drażniło kiedy ktoś obcy w jakiejś firmie usługowej zaczynał mówić do mnie na ty. Teraz widzę, że dużo z mojej irytacji wynika z tego czego mnie nauczono, a nie z jakichś realnych powodów. Z drugiej strony zacząłem się zastanawiać na ile jest to zagrywka psychologiczna dużych firm - np. Pasibus tak robi. W końcu jeśli obsługa jest z klientami Tobą na Ty, to niektórzy mogą nie pójść z reklamacją, bo przecież reklamację składaliby nie wielkiej firmie a ziomkom, z którymi jest się na Ty ;)

Oglądając twój film, tak sobie właśnie pomyślałam, że to o czym mówisz, jest straszliwie podobne do narcyzmu (jak to moja szefowa określa) "złośliwego". Jako psycholożka mogę powiedzieć, że wówczas ludźmi kierują podobne mechanizmy: mając niskie poczucie wartości, wyolbrzymiają swoje osiągnięcia, stawiają się najwyżej na piedestale, bo w głębi siebie czują się mali, niewartościowi. Wymagają od otoczenia bezwarunkowego podziwu, wręcz go wymuszają, zaś gdy ktoś jest bardziej kompetentny i wcale się przy tym nie wywyższa, krew ich zalewa... Tworzą wokół siebie złudzenia i w tym złudzeniu żyją, są teatralni w zachowaniu. Ktoś, kto zajadle broni jakiegoś obrazu siebie, nie jest go pewny. Swoją drogą, jak zwykle świetny materiał! Gdybym miała w szkole takiego nauczyciela jak ty, być może miałabym ochotę się uczyć...

Dlaczego te Twoje filmy są tak trafne w polskie szkolne realia! Pozdrawiam, jhwg.

U mnie w szkole na początku mówili że per profesor się zwraca z szacunku coś tam coś tam nikt się na nieszczęście tych ludzi do nich tak nie zwracał poza innymi nauczycielami, ale to śmieszyło każdego nawet nauczycieli którzy na siebie profesor mówić nie kazali ( tacy byli najlepsi ) pan/i MAGISTER profesor :D

Ja się spotkałem z sytuacją odwrotną. Gdy byłem przez moment asystentem na KUL-u, kilka osób mówiło do mnie „profesorze” i trudno było im to wybić z głowy, a jestem tylko magistrem.

Do mnie per kierowniku mówią tylko tacy pijani panowie na ulicy, nie wiem o co chodzi

Najlepsza seria na YT doczekała się kolejnego odcinka

To bardzo ciekawe zagadnienie. Mieszkam i pracuje w Irlandii i tutaj wszyscy moi pacjenci mowia do mnie po imieniu, ja do nich tez. Na poczatku bylo to dziwne, ale teraz mam wraznie, ze wiele ulatwia taka prostota. A kiedy mowie moim kolegom z kliniki, ze w Polsce mowili do mnie "pani psycholog" to bardzo sie dziwia. Moze my kiedys przestaniemy miec "tytuloze"...

Należę do osób, które bardzo krępuje przechodzenie na ty przy pierwszym spotkaniu, w sytuacji, kiedy z tą drugą osobą mam się spotykać (przynajmniej na początku) wyłącznie w sytuacjach formalnych. Jestem wyczulona na różnice między kontaktami z ludźmi, z którymi tylko pracuje, a tymi z którymi spotykam się na prywatnym grillu. Gdyby wykładowca zaczął maila do mnie od "Dear Ania" czułabym się, jakby bez zaproszenie wszedł do łazienki, w której biorę prysznic. Dlatego bardzo lubię ten polski zwyczaj łączenia formy pan/pani z imieniem albo zdrobnieniem imienia "Pani Zofii" "Pani Zosiu". Pozwala to na zachowanie dystansu, ale bardzo delikatnego, z potencjałem na zmniejszenie przy dłuższej znajomości.

O Bogowie jak ja się ciesze że wyszedłem ze szkoły i znalazłem genialną robotę gdzie każdy jest na ty nie ważne czy ktoś ma 80 lat czy 18 nie ma czegoś takiego jak per "pan"

Z mojego doświadczenia akademickiego, największy szacunek miałem do jednego z Doktorów, który wykazywał absolutnie niesamowitą wiedzę i chęć nauczania (uczył jeśli dobrze pamiętam 6 przedmiotów, z czego 2 po Angielsku), co nie zawsze było tak samo widoczne wśród Profesorów. Pozdrawiam Doktora Dąbrowskiego.

Kiedys bylam na konferencji naukowej, nomen onen na Uj. Przy wejsciu byli studenci i wydawali chyba identyfikatory, zwrocili sie do mnie per doktor. Poprawilam, ze magister. Odpowiedzieli, ze wola na wszelki wypadek tytulowac wyzej, bo inaczej ludzie maja pretensje. 😢

u mnie w liceum mamy jedna profesorke(co podkreslala pani dyrektor, mowiac jednoczesnie ze niezaleznie od tytulu mamy sie zwracac per profesorxD), ktora jako jedyna sposrod wszystkich nauczycieli nam powiedziala ze nie musimy jej profesorowac

Jak na studiach byłem starostą, zwykle zwracałem uwagę niekoniecznie na używanie/nieużywanie tytułów. Raczej na konsekwencję tego. Jak pisałem maile do wykładowców, to zwykle zaczynałem od tytułów (dla zasady). Jak ktoś odpisał "Szanowny Panie...", to to respektowałem. Jak "Dzień dobry", to po prostu pisałem normalnie też "dzień dobry"

Dziękuję Ci za ten odcinek 🎉

Aż mi się przypomniał pewien pan profesor doktor inżynier nadzwyczajny, który twierdził że przychodzenie do niego na zajęcia w krótkich spodniach jest okazem braku szacunku.