Kubek "Klub najpiękniejszych zakoli" znajdziesz w naszym sklepie: zalezy.pl/pl/p/Klub-najpiekniejszych-zakoli-Kubek/44

Rzeczywiście mam wrażenie, że ludzie coraz częściej traktują zwierzęta domowe jak dzieci, a dzieci jak zwierzęta domowe...

Pies nie potrafi mówić, dlatego niektórzy nazywają go najlepszym przyjacielem

W "rozwiniętych krajach" , kiedy te kraje nie były jeszcze "rozwiniętymi" , ludzie mieli dzieci dla własnego zysku, wygody i bezpieczeństwa. A na pewno nie po to, żeby " realizować potrzebę opiekowania się kimś". Czyli biedni używali dzieci do pracy w polu, a bogaci do koligacenia się z innymi bogatymi. Wszystkie dzieci musiały być pociechami rodziców i podporą ich starości. Im społeczeństwa są bogatsze, tym bardziej dzieci są droższe w utrzymaniu, nie zarabiają na siebie, itp.

Świat stanął na głowie i tańczy kan kana. Lubię zwierzęta ale zrównować je z ludźmi, to dla mnie chore.

Przyczyną tego zjawiska jest późny kapitalizm. Każda jednostka w społeczeństwie kapitalistycznym musi być jak najbardziej wydajna. Jeżeli para zdecyduje się na dziecko, to musi się borykać z rynkowym ostracyzmem tego procederu. Mianowicie wartość rynkowa kobiety zdecydowanej na dziecko jest o wiele niższa, ponieważ musi być jak najbardziej elastyczna na rynku, a dziecko odbiera tą elastyczność. Koszty nieruchomości i życia są coraz wyższe, jeden członek rodziny już nie jest w stanie utrzymać za swoją pensję reszty. Takie zjawisko już było powszechne na zachodzie 30 lat temu, dzisiaj Polska dogoniła zachód. Takie są skutki akumulacji kapitału, kiedy ten kapitał zaczyna pożerać struktury władzy społecznej. Maksymalizacja wydajności jednostki za wszelką cenę ma swój koszt, który jest uzewnętrzniony i niekalkulowany. Bo przecież w kapitalizmie opłaca się tylko to, co da się wykalkulować w excelu. Reszta nie ma znaczenia. Ekonomia głupcze.

Psiecko? A gdzie Córkot? ;P

W Korei północnej jak wybucha pożar zamiast ludzi czy zwierząt ratuje się obraz najwyższego przywódcy

"W wielu krajach rozwiniętych" i to odpowiada nam już w pierwszym zdaniu skąd się biorą "psi rodzice". Dobrobyt, wygoda, hedonizm. Znacznie prościej jest mieć "psie dziecko" niż zajmować się prawdziwym dzieckiem i poświęcić mu znaczny kawałek życia. Zerwane więzy rodzinne, relacje oparte na krótkotrwałych przygodach. Zrzucenie z siebie odpowiedzialności. Dla mnie powoli to wygląda jak bolszewicka rewolucja seksualna.

Moi rodzice ciagle mi wpajali że dziecko w nastoletnim wieku to porażka życiowa dramat koszmar (najlepiej nie marnować życia i mieć w wiki 40 lat) do tego stopni że nawet bałam się posiadać chłopaka współżyć bo chciałam unikając najmniejszej szansy na ta katastrofę jaka jest ciąża… teraz jestem juz dorosła i lata wpajania indoktrynacji stworzyły we mnie ogromny lek strach przed posiadaniem dziecka … mam 2 psy i tyle i wątpię żebym miała dziecko jakoś widze to jako problem

Dziękuję Panie Szymonie oraz całemu zespołowi 😊

Grzeje mnie ta fajnopolacka nowo mowa. Ci ludzie mają coraz większą odklejkę

Mamy z mężem psa, ale zdecydowanie nie jest to nasze psiecko. Jest psem - super towarzyszem codziennego życia, jest członkiem naszej rodziny, ale ta relacja to zupełnie coś innego niż ludzkie dziecko.

Jedna rzecz często umyka: dziecko to nie jakaś larwa czy forma z której powstanie człowiek. To człowiek tak samo jak cukrzyk, elektryk, starzec, blondyn, student ect. to pewne dookreślenia człowieka. Każdy człowiek był dzieckiem, żaden pies nie stał się człowiekiem. Tzw. Psi rodzice zaspokają swoje potrzeby, normalni rodzice zaspokają potrzeby innych osób.

Chciałem napisać merytoryczny elaborat na ten temat w komentarzu, ale doszedłem do wniosku, że szkoda strzępić ryja. Powiem więc jedno - zmierzamy ku katastrofie i nie będzie to katastrofa klimatyczna.

Pierdu pierdu… to naturalne że są ludzie którzy nie chcą mieć swoich dzieci, to przecież wiąże się z wieloma różnymi niedogodnościami i naprawdę trzeba tu mocnego pragnienia posiadania dziecka żeby to wszystko znieść. Nie jest to tylko kwestia ekonomiczna, czy czyjejś samolubności, w dzisiejszych czasach wiemy więcej i już nie jest tak łatwo wmówić nam że do osiągnięcia życiowej satysfakcji istnieje tylko jeden model i ścieżka. Dziś w krajach rozwiniętych każdy może wybrać jak chce żyć i wystarczy że nie da sobie wmówić że robi coś źle, czy że będzie czegoś żałować. Niestety taka jest kolej rzeczy że świat się zmienia, teraz będzie trzeba zaktualizować politykę gospodarczą.

Nie zgodzę się z generalizującym stwierdzeniem, że ludzie, którzy posiadają psy mają je po to, aby zaspokoić własne potrzeby, a ludzie którzy posiadają dzieci - aby uczynić życie drugiego człowieka lepszym. Gdyby tak było, to np. mając psa nie wychodziłabym z nim na spacer w paskudną pogodę, bo przecież dla mnie to niewygodne, nie wydawałabym kupy kasy na leczenie bo przecież mogłabym kupić sobie za to coś ładnego itd. Mając psa traktuję go z szacunkiem, czuję potrzebę zaspokajania jego naturalnych potrzeb i chcę aby miał po stokroć lepsze życie niż w schroniskowym kojcu - bo przecież psy są z nami tutaj tylko na chwilę. W przypadku ludzi posiadających dzieci zastanówmy się czy na pewno wszyscy mają je po to aby uczynić ich życie lepszym? Pracuję w pomocy społecznej i przysięgam, że gdyby tylko była możliwość zakazania pewnym typom ludzi rozmnażania się to podpisałabym się pod tym obiema rękami - ze względu na dobro drugiego człowieka. Temat jest naprawdę bardzo skomplikowany - nie spłycajmy go zatem tak bardzo. Są ludzie, którzy decydują się na życie wśród zwierząt np. dlatego, że zbyt dotkliwie zostali zranieni przez inne osoby. Są introwertycy, którzy znacznie lepiej czują się spędzając quality time ze swoim psem w lesie niż na imprezie ze znajomymi itd. PS ale jeśli mówimy o opiekunach zwierząt, którzy noszą pieski na rękach, w wózkach, ubierają je w ubranka, wyprawiają imprezy urodzinowe to tutaj polecam kontaktować się ze specjalistą, bo to nie jest miłość do zwierzęci, lecz jakiś rodzaj zaburzenia.

No to teraz czekamy na możliwość wyrwania alimentów na psiecko xD

Pamietajmy tylko, że to nie wina psów. Nie odnośmy swoich negatywnych odczuć w tej kwestii do samego posiadania go. Po prostu nie traktujmy zwierząt jak dzieci bo nimi nie są i tyle. Oczywiście tak samo jak człowiek myślą i czują, ale traktujmy je w sposób adekwatny do ich gatunku. Relacja z psem to coś wspaniałego i życiodajnego. Masz zawsze pretekst by iść pobiegać, poznać nowych ludzi (potencjalnie nową miłość). Dla dzieci pies ma wspaniały wpływ uwrażliwia je, uczy odpowiedzialności. Nie wspominam już nawet o kwestiach użytkowych czy po prostu emocjonalnej sferze. Pies może być wspaniałym przyjacielem, który obroni ciebie i twoją rodzinę. Ludzie po prostu mylą rolę relacji jaką się nawiązuje w tym wypadku. Pies nie może być zastępstwem dziecka, on jest uzupełnieniem rodziny, ale nigdy nie można traktować go jako alternatywy. Gdy widzę psa w wózeczku to naprawdę się zastanawiam co poszło nie tak. I co ważniejsze jak można tak upokorzyć własnego psa? Traktowanie go w ten sposób jest nie tylko szkodliwe dla właściciela, ale przede wszystkim dla zwierzęcia. I te teksty, że ,,dzieci są złe, a ciąża to forma pasożytnictwa”. Ehhh…

Czy zostal omówiony PIESEL?

Nowe słowa to fantastyczny sposób na urealnienie rzeczy, które nie istniały przed wymyśleniem słowa.

To wynik pedagogiki wstydu popmpowanej przez rz media. Wstyd z bycia bialym, wstyd z powodu emitowania co2, etc.

A ja bym nie przeszkadzał. Pewien typ ludzi zdecydowanie nie powinien się rozmnażać.

Bardzo proste, dziecko przedstawia się jakby było jakąś inwestycją, wydatkiem, zachcianką. Dodatkowo wychowanie według wielu wymaga jakichś specjalnych predyspozycji

Kiedyś dyskutowałem ze zwolenniczką „opcji psiecko”. Gdy mówiłem że rola rodzica wychowującego dziecko jest znacznie trudniejsza i bardziej odpowiedzialna, ona do każdego argumentu potrafiła stworzyć psią analogię. Np. Gdy mówiłem że nie możesz wyjść z domu i zostawić dziecka samego, ona odpowiadała że pies tak samo może mieć traumy i zrobić sobie krzywdę pod jej nieobecność. I tak z każdym przykładem. Pokrętna logika, ale dla kogoś o takiej wrażliwości, choć nie rozumiałem, to byłem w stanie ją przyjąć. Jest jednak jeden argument którego nie da się pokonać. Wychowując dziecko, wychowujesz przyszłego obywatela, ze swoimi obowiązkami i prawami, w tym prawem wyborczym, którego pies nigdy nie będzie miał. Z tego powodu dziecko i psiecko nigdy nie będzie na równi. Ostatecznie, ludzie inwestujący w „psie dzieci”, dają mi wolną rękę w kształtowaniu społeczeństwa. Jeśli będę mądrze kształtował swoje dzieci, wdrukuję im szacunek do zwierząt, lecz na tyle rozsądny, że nigdy nie ustawią psa ponad, lub na równi z człowiekiem

Ludzkość popełniła wiele poważnych błędów, a to są konsekwencje. Chcieliśmy żeby życie było dla nas bezpieczne i robimy wszystko żeby sobie je ułatwić - prawo, struktura społeczna, technologie itd. To co się dzieje musi się dziać i nie ma sensu tego zmieniać na siłę bo to nic nie daje. Jeśli w taki czy inny sposób spadnie demografia to doprowadzi nas do kolejnego punktu zwrotnego. I tak to się kręci od początku naszych dziejów.

Najsmutniejsze jest to, że osoby które traktują psa jak człowieka mają spore pole do popisu i wypowiedzi a nie traktuje się ich jak chorych psychicznie.

Warto też zwrócić uwagę że psi rodzice to często osoby samotne bez dzieci - z wyboru lub też po prostu tak im życie potoczyło. Inna kwestia że znam sporo osób samotnych które rozważały adopcję ale zrezygnowało po spotkaniu w ośrodku lub w trakcie kursu (oficjalnie w PL osoby samotne mogą starać się o adopcję, ale wiadomo będą brani pod rozwagę dopiero po rodzinach pełnych) bo sytuacja w rzeczywistości wygląda tak że większość dzieci jest z FASD i RAD ( bardziej lub mniej nasilone). Młodsi znów mają bardzo małe poczucie stabilizacji ich sytuacji finansowej czy mieszkaniowej. Kiedyś normą było że młodzi po ślubie mogą spokojnie mieszkać z teściami i odkładać pieniądze na własne mieszkanie czy dom. Obecnie w mediach i ogólnie społecznie jest na to krzywo patrzone.

jako właściciel psa, najlepszego przyjaciela/towarzysza, powiem, że ludzie maja nasrane we łbach z tym uważaniem psa/kota jak swoje dziecko. Chore na łeb.

Wyciąga się pojedyncze przypadki i stawia jako chochoła do nakręcania podziałów społecznych. Fuj!

Jak ktoś lubi też inne zwierzęta niż psy to stworzyłem dla was cały dom dziecka: Kocko, chomicko, królicko, rybcko, żółwicko, wążcko, śiwincko morsko, papugicko, myszcko etc.

Niestety się obawiam, że kiedyś ktoś zamiast ratować człowieka uratuje swojego psa. Te czasy są coraz dziwniejsze.

Na pewno nie powinno się psa karmić piersią to jest 1 z granic 😅

Ręce opadają jak widzę na tinderze lub innych tego typu aplikacjach wpisy dziewczyn, że nie chcą mieć dzieci ale za chwilę piszą, że są psią lub kocią mamą. + Często dodają, że z tymi zwierzętami śpią w jednym łóżku i że jeżeli tego nie akceptujesz to "won"

W społeczeństwie niestety zaburzone jednostki krzyczą najgłośniej. Stąd moda na tego typu podejście do zwierząt.

Robienie ze zwierząt dzieci - nawet nazewnictwem "psiecko" pokazuje tylko, że ludzkie naturalne instynkty dalej działają, chcą mieć rodzinę i dzieci tylko nie przyznają się do tego, pewnie nawet przed samymi sobą...

"Pesymiści wieszczą świat bez dzieci" - A to dzietność 1.1 w Polsce nie oznacza faktycznego braku dzieci?

I pomyśleć że w alternatywnej rzeczywistości gdzie państwo da ci emeryturę adekwatną do liczby pracujących twoich dzieci coś takiego nie miało by praktycznie miejsca

Faktycznie odnoszą się do wypowiedź że lepiej jest mieć kota niż dziecko w świecie "niepewnym i w obliczu katastrofy klimatycznej" to po tej wypowiedź skazując dziecko na życie wśród twoich ludzi to lepiej ich nie mieć 😅

No. I co w tym złego. Niech sobie ludzie żyją jak chcą.

Zawsze lubiłam zwierzęta i sama nie jedno miałam, ( i myśle, że w przyszłosci się jeszcze zdecyduje, ale najpierw musze mieć ku temu warunki mieszkaniowe) ale to co obserwuje na przestrzeni ostatnich kliku lat uważam za przesadę. Wożenie psów i kotów w wózkach jak dzieci, zabieranie wszędzie gdzie się tylko da, i pretencje jeśli do jakiegoś lokalu nie można wejść z psem. Za to widziałam też kilka razy dzieci na smyczy. Pies w wózku i dziecko na smyczy🙃 kto to wymyślił? Kiedyś na facebooku wyświetił mi się artykuł dotyczący zabierania psów do pracy, o którym wypowiedziałam się negatywnie pisząc, że przecież niektórzy współpracownicy mogą mieć alergie na futro, mogą nie być w stanie się skupić na wykonywanej czynności w obecności psa (ja miałabym z tym problem) poznałam też osoby które po prostu boją się psów. Dostałam za taki komentarz straszny hejt. Miejsce psów, kotów i innym czworonogów jest w domu, w ogródku, albo na spacerze w parku, a nie w lokalach albo w pracy

Chciałam w sumie nadmienić jedną rzecz, że dzisiejsze czasy serio wręcz penalizują posiadanie dziecka. Jestem kobietą i nie raz odmawiano mi pracy bo "nie chcieli kolejnego urlopu macierzyńskiego" czy "kolejnej biorącą co chwile L4 bo dziecko choruje". Mimo faktu że ja serio nie chce mieć dzieci. I zanim ktoś coś będzie mielić, że "no właśnie tak sobie zrobiłyście to same, trzeba ich zrozumieć bo to są straty". No właśnie! Posiadanie dzieci wiąże się wyłącznie z wyrzeczeniami, wyłącznie z obowiązkami, jak chcesz mieć dzieci to w większości albo olewasz kariere i tylko na tym sie skupiasz, albo dochodzisz do wieku 30-40-50 lat z poduszką finansową i jakąś formą schronienia by już autorytet w postaci pracodawcy nie dyktował ci nic. Jest ogromna presja społeczna bo z jednej strony ludzie narzekają na małe dzieci np w pracy czy w miejscach publicznych, a jednocześnie narzekają na starzejące się społeczeństwo. Chcemy mieć ciastko i zjeść ciastko. Swoją drogą nie, nie wiem jakie jest rozwiązanie problemu. Nie mam nic do zaproponowania.

Czyli co, Rzym jest w ostatniej fazie przed upadkiem ?

Ogólnie się zgadzam, ALE mam jedno zastrzeżenie. No dobra dwa :) * Wiele osób nie decyduje się na dzieci, bowiem z powodów czysto ekonomicznych nie decyduje się nawet na bycie w stałym związku. Pod tym kątem jest makabra, bowiem zakup mieszkania w zasadzie graniczy z cudem, a i tak uwiąże taką parę na dożywotnim kredycie. * Mamy ogromny problem z niepłodnością i bezpłodnością zarówno u kobiet jak i mężczyzn. Wiem z autopsji, bowiem sam jestem bezpłodny, a walkę o dziecko przegraliśmy. Natomiast system adopcyjny jest wręcz poroniony, co nas zniechęciło do dalszej walki, po tym jak przegraliśmy kilka pierwszych starć. Zresztą już sam fakt, że jestem bezpłodny zrobił nam ostro pod górkę w rodzinie, która zaczęła na nas wieszać psy kiedy tylko wspomnieliśmy o inseminacji nasieniem dawcy lub in-vitro. W pierwszym wypadku uznano to za zdradę małżeńską prowadzącą do urodzenia bękarta, a w drugim za wynaturzenie. W rezultacie z żoną porzuciliśmy wiele lat temu dalszą walkę i zaczęliśmy się realizować w czymś innym. Takich par jak my jest niestety sporo. Zdaniem lekarzy, którzy prowadzili mnie w latach 2016-1017, blisko 30% naszego społeczeństwa zmaga się z niepłodnością lub bezpłodnością. U mnie na przykład jest totalny game over, bo nie produkuję gamet (efekt powikłań po chorobie w dzieciństwie). I niestety w oczach społeczeństwa jesteśmy traktowani jako ci wygodni co mają dwa koty. czyli jesteśmy między młotem, a kowadłem, bo albo to, albo dewianci będący za in vitro. Serio, to bardzo zniechęciło nas do dalszej walki o dziecko, a obecnie mamy już swoje lata i kompletnie przeszła nam ochota. Zatem w mojej opinii ten temat to raptem czubek większego problemu, który fajnie byłoby omówić na kanale :)

Zanim zaczniecie wylewać święte oburzenie proponuje zwrócić uwagę że kiedyś od rodziców społeczeństwo wymagało aby rodzice zapewnili swym dzieciom jedzenie i ubranie, potem doszła edukacja a teraz rodzice muszą zapewnić wszystko co dyktują obecne trendy bo inaczej to Twoje dziecko odrzucimy albo w skrajnym przypadku zabierzemy i damy innym lepiej przystosowanym ludziom. Społeczeństwo stawia wymogi które są po prostu nie do spełnienia przez wielu ludzi. Kot lub pies to po prostu bezpieczniejsza alternatywa

Rozumiem ze taniej łatwiej szybciej . Ale to na dłuższą mete może być szkodliwe oraz obzcazajace psychicznie na koniec zycia.

A na ich emerytury cudze dzieci będą musiały zarobić. Emerytury z którymi i tak niewiele zrobią bo ludzi nie będzie by im coś wyprodukowali lub ich obsłużyli

Szymonie, gratuluję powagi przy przedstawianiu tematu bo przy tym poziomie absurdu zjawiska trudno o wyważenie w emocjach 🤦

Wszystko fajnie, ale czemu na grafice jest nawiązanie do kobiety z dzieckiem, która ze względu na swój strój i nasz krąg kulturowy może nawiązywać do NMP?

Od dłuższego czasu nie czuję się szczęśliwy. Nie dość że w dalszym ciągu jestem bezdzietnym singlem odkąd rozstałem się ze swoją ex, to jeszcze jakiś czas temu moja mama wcisnęła mnie na jakieś warsztaty. Zdecydowanie nie takiego życia chciałem, ale los nie pierwszy raz ze mnie zadrwił. Tym bardziej że jako moja była mnie wyśmiała zaraz po ciężko przeżytym przeze mnie rozstaniu, dając mi do zrozumienia, że od początku byłem dla niej jedynie opcją rezerwową. I miała do tego prawo, gdyż to ja przez całe lata do tamtego rozstania miałem ją kompletnie gdzieś. Byłem skończonym egoistą i wcale nie interesowało mnie ani co ona czuje. Myślałem wtedy tylko o sobie i wolałem udawać że w ogóle mi na niej nie zależy, a kiedy zrozumiałem że wciąż coś do niej czuję, było już za późno. Szczerze mówiąc to wobec swojej byłej dziewczyny postąpiłem naprawdę podle, a ona mając już od dawna innego chłopaka, za którego później wyszła za mąż, zwyczajnie odpłaciła mi się tym samym. A wszystko zaczęło się od tego, że zabrakło mi odwagi, by o nią powalczyć, kiedy miałem szansę, ale było to dawno temu. Tym bardziej, że ona mnie nie straciła, bo nigdy jej na mnie nie zależało, a to ja straciłem ją, przez co do dzisiaj cierpię, chociaż niemal zupełnie ją wykreśliłem ze swojego życia, jednak cierpienie po rozstaniu pozostało. Od tamtej pory nic się nie zmieniło, bo dalej brakuje mi odwagi, by chociaż powalczyć o swoje. A jak się czuję będąc bezdzietnym singlem? Źle, naprawdę źle, o ile nie gorzej. W szczególności psychicznie czuję się naprawdę wykończony przez popełnione błędy i poniesione porażki. A jako że niezbyt uśmiecha mi się skakać z kwiatka na kwiatek, to dałem sobie spokój z dalszymi staraniami o szczęśliwy związek i o własną, szczęśliwą rodzinę z dziećmi, których nic nie jest w stanie zastąpić. Po pierwsze, jak już wcześniej wspomniałem, niezbyt uśmiecha mi się skakać z kwiatka na kwiatek, bo żadna kobieta, którą kiedykolwiek bym spotkał, nie będzie w stanie zastąpić w moim życiu mojej ex. Po drugie, zupełnie straciłem wiarę w innych ludzi. A po trzecie, nie mogę się pozbierać po odrzuceniu, rozstaniu i finalnie wyśmianiu przez swoją ex, która nigdy mnie nie kochała, gdy ja tymczasem zabiłem w sobie miłość do niej, a mimo to wciąż cierpię. Jestem tym wszystkim zmęczony i mam nadzieję, że inni nie popełnią moich błędów.

Jak zwykle trzeba patrzyć krok wstecz. Wina poprzedniego pokolenia/pokoleń rodziców. Jak wraz z wzrostem dobrobytu rodzice coraz mniej interesują się swoimi dziećmi albo leczą swe utracone ambicje kosztem dziecka by wszystko umiało albo było mistrzem w jakiejś dziedzinie. To się wcale nie dziwię iż człowiek który dorastał w poczuciu że jest balastem albo uświadomił sobie że leczy kompleksy to się nie dziwię iż nie chce powielać tego schematu. A co do rozwijania swych pasji to i pies jest taką samą kulą u nogi. A chyba nawet gorzej bo dziecko w końcu będzie samodzielne i dorośnie do wieku gdzie może współdzielić zainteresowania a pies jest bardzo zależny od właściciela. I kwestie ekonomiczne. Tu nie będę dyskutował co do tego, chociaż są rasy psów upośledzone przez hodowców jak mops czy buldog francuski co wymagają takiej opieki jak niepełnosprawny człowiek.

Wielce wazny temat. Sam mam corke i ze ZGROZA obserwuje to co sie dzieje.

To jest jednocześnie żenujące i straszne. Dokąd my zmierzamy?

Widać to propagandę, bo wzrost demograficzny się zmniejsza w Polsce i dlatego ludzie bez dzieci są wytykani. Dlaczego nie możemy akceptować ludzi takimi, jacy są? Każdy powinien mieć prawo do wyboru swojej drogi życiowej bez osądzania i krytyki. Jeśli ktoś chce mieć dzieci, niech je ma, a jeśli woli zwierzęta, niech cieszy się ich towarzystwem. Nie musimy od razu oceniać, co jest dobre, a co złe. To, że ktoś nie ma dzieci, nie oznacza, że myśli tylko o sobie. To błędne i krzywdzące przekonanie. Prawdziwość i wartość człowieka nie zależy od posiadania dzieci, lecz od jego serca, intencji i działań. Każdy ma swoje własne życie do przeżycia, a różnorodność wyborów jest tym, co czyni nasze społeczeństwo bogatszym i bardziej zrozumiałym.

Ci ludzie przypominają mi trochę wlepioną w posąg Apollina Łęcką. By do wytłumaczyć przedstawię przykład, istnieje pewna kwestia (opiekowanie się psem, zamiast wychowywanie dziecka), która jest czysto teoretycznie korzystniejsza dla jednostki, ale umiarkowanie stratna dla społeczeństwa zbiorowego. Dla tej konkretnej osoby, która nie chcę poświęcać swojej swobody na pełnienie roli rodzica, kwestia jest oczywista, wzmacniać swój światopogląd w społeczeństwie, dla społeczeństwa jednak jest to odebranie mu wpływu, które ma nad człowiekiem. Taka równowaga jest dobra, ponieważ jeżeli jedna strona jest wstanie przekonać drugą, doszło pomiędzy nimi do wymiany, przecież jesteśmy wstanie poświęcić potencjalnego człowieczka gdy chodzi o wybitnego naukowca, bogacza lub utalentowanemu artyście, dlaczego? Ponieważ są oni wstanie nas przekonać, że odstąpienie tutaj od reguły przyniesie korzyść obu stronom, jest do transakcja w której dwie strony są zwycięskie. Kto nie jest zdolny tego zrobić, najzwyczajnie oznacza, że nie ma siły, odrzucić nacisku wspólnoty, i pozostaje w jej okręgu, bo zrzeczenie się działania z nią razem, nie przyniesie więcej zysku. Następnie ów człowiek rodzi potomka, umożliwiający dalszy rozwoju i podtrzymanie społeczności, która zapewniała mu benefity i członkom którzy też działają zapewniając dobrobyt temu Panowi, który pozyskiwał swe korzyści w jej obrębie, dlatego relacja między nimi w rzeczy samej zawsze będzie dążyć do podwojenia zdobyczy, dla każdej ze stron. Jednakże co się dzieje gdy społeczeństwo odstępuje od tej zasady, uznaje iż każdemu należy się takie prawo, osoby które nie były utalentowane, które nie potrafiły nic samodzielnie osiągnąć po paru dekadach zostały na lodzie, stracili wszystko, nie mieli rodziny, potomków, ledwo dożywali kolejnego dnia. Wspólnota natomiast się rozpadła niewiele po tym, gdy wydatki związane z zapewnieniem takiej ilości praw była zbyt kosztowna wobec zysków, zbankrutowała, a jednostki rozproszone spłukały się. Wybitni też nie odnieśli pełni możliwości, ponieważ wspólnota, która była zorganizowana, łatwa do kontroli i planowania działań przestała istnieć, nie można było dokonać relacji między instytucją ułatwiającą wszystkim stabilności, uzdolniony musiał budować od podstaw a jak wiadomo, tworzenia nowej fabryki zawsze jest trudniejsze niż przebudowa starej, wystarczy spojrzeć na nasze piękne polskie samochody na Żeraniu dziś produkowane, a przepraszam, nie ma ich, ani też nie ma FSM w Bielsko-Białej, czemu nie wrócą nie powstaną znów, bo zgody, bo trzeba nowych pracowników zatrudnić, bo marketing, a to wszystko będzie trwało latami, a Skoda? Trwa w najlepsze, przetrwała, zapewnia zyski mieszkańcom rodzimego miasta, spojrzycie na wikipedie, ile to marek aut powstało od początku XX wieku, garstka, ludzie kochają burzyć, a nienawidzą budować, ponieważ to wymaga wysiłku, więcej szacunku dla tego co zostało po innych. Za przeproszeniem, nadawanie nowego znaczenia staremu słowu (Mama...) poprzez powiązanie go z nową rolą w innej sferze życia (...Psynów), którą można uznać za niezbyt korzystną dla społeczeństwa, wpływa na język będący organizatorem społeczeństwa. Uważam, że jest to złagodzenie poglądu na ten styl życia, a wręcz zastosowanie lekkich form demagogii w słownictwie, aby przerzucić pozytywne elementy matczyności na role z mniejszą odpowiedzialnością. Dzisiejszy świat jest niestabilny, Katastrofa Ekonomiczna, system emerytalny i chaotyczny rynek pracy, lecz przecież to zazwyczaj dzieci były podporą na przyszłość i służyły jako emerytura a nie ZUS, w sumie dlatego jestem za jego likwidacją, choć w sumie czy będzie istniał czy nie, nie będzie miało takiego znaczenia bo emerytury będą i tak śmiesznie niskie, ta metaforyczna szklanka wody na starość do jest po prostu wsparcie, czasami niektórzy powiedzą że to traktowanie rodziny jako rzecz do wysłużenia się, ale jakby nie patrzeć to dla ułatwienia wolicie psy od dzieci bo mniej z nimi problemu, ale jakby nie spojrzeć też mniej możliwości, nie pogadasz, żadnych myśli ciekawych nie powie zwierzę, po tym widać potrzeby zresztą wasze, bezwarunkowa miłość, lecz taka jest w zasadzie pusta, jakże przez śmiech uwielbiam to gdy mówicie że dzieci są gorsze od zwierząt, jakbyście sami nigdy nie byli dziećmi, tu widać bardzo dobrze jaka jest jakość u was z szacunkiem do wartości unikalności człowieczeństwa i ile w waszych ideałach jest humanitaryzmu.

Kto by pomyślał, że prywatny weterynarz okaże się tańszy niż publiczna "darmowa" służba zdrowia.

Nie rozumiem ludzi ktorzy za wszelka cene namawiają innych do posiadania dziecka. W końcu dziecko to żywy człowiek z własną godnością, psychiką i (jeśli ktoś jest wierzący) duszą. Nie jest to jakiś towar, który ma zaspokajać niedobory (niż demograficzny), tylko drugi człowiek. Namawianie ludzi, aby powoływali innego człowieka do życia, tylko po to by zwalczać problemy społeczne, bez uwzględniania tego, że mogą go świadomie, bądź nieświadomie skrzywdzić nie jest moralnie odpowiedzialne.

Ciekawy jest też trend pojawiania się placów zabaw dla psów. Nie wiem jak jest w innych miastach ale w Łodzi jest ich coraz więcej. Czy to już nie świadczy o jakiejś dużej kulturowej zmianie? Ze na prawo plac zabaw dla dzieci a na lewo dla psów... A na obu placach zabaw dzieci wraz ze swoimi opiekunami. W dzisiejszych czasach rodzina się rozpada. Nie ma już wielopokoleniowych domów. Babcie i dziadkowie krzyczą, że swoje dIeci to już wychowali a teraz to chcą korzystać z życia, zwiedzać świat i realizować pasje na które nie było czasu wcześniej. Nie chcą pomagać swoim dzieciom w wychowaniu wnuków. Mlodzi ludzie w wieku produkcyjnym nie chcą dzieci bo to obowiązek, swego rodzaju niewygoda, strata czasu i pieniędzy... Młode kobiety wiedzą, że w najgorszym wypadku zostaną same, bez żadnej pomocy ze strony partnera czy rodziców. Przesunęła się też granica wieku gdzie piszemy o 'mlodych ludziach'. Mam koleżanki które w wieku lat 30 nadal obawiają się, że zajdą w nastoletnią ciążę... Wszędzie w przestrzeni publicznej widać pochwałę życia bez zobowiązań, dążenie ponad wszystko do samorealizacji i samozadowolenia. Czy kiedykolwiek w historii świata ludzie byli tak bardzo zapatrzeni w siebie? To wszystko nie sprzyja rodzicielstwu. Myślę że w perspektywie czasu Europa zmieni się diametralnie za sprawą przybyszy z dalekich, obcych krajów, bo jest to jedyna szansa na przetrwanie krajów w których gospodarki będą się kurczyć przez brak rąk do pracy i rosnąca liczbę seniorów.

Jakie to smutne dla psa. Im mniej traktujesz psa jak psa tym bardziej mu szkodzisz.😢 tak mam psa kocham nad życie ale pies to pies, nawet ten najukochanszy

"w rozwiniętych krajach..." rozwiniętych w czym? Te technologie, które mamy to wciąż jest żart, musimy zwinąć gospodarkę bo inaczej planeta "spłonie". Większość ludzi uwierzy w każdą bzdurę byleby opakowana w ładny garnitur i szeroki uśmiech. Do tego ta obyczajowa degeneracja... psiecko... kiedyś humaniści stawiali człowieka w centrum, dziś przebodźcowani, nadwrażliwi egoiści dyktują, w którą stronę zmierza cywilizacja. Dramat, serce pęka kiedy widzę, jak spalamy wypracowany potencjał ostatnich kilkudziesięciu lat. Top 3 problemy szeroko rozumianego zachodu: 1. Demografia - katastrofa, która dotknie i uderzy w KAŻDĄ dziedzinę życia, nie tylko tak oczywistą jak gospodarka, służba zdrowia i emerytury, ale również inne niemniej ważne: demokracja, bezpieczeństwo, system moralny, sens istnienia społeczeństwa i rozwijania się. 2. Poprawność polityczna - rak umysłów, bo działa nawet na inteligentnych, pozwala wynieść tematy trzeciorzędne na najwyższe sztandary, umniejsza prawdzie i nauce, odwraca ludzi od racjonalizmu w kierunku emocjonalizmu. Zmienia język, kulturę, tożsamość na gorsze, godzi w wolność słowa. Przy użyciu poprawności politycznej jesteś w stanie podważyć wszystko, nawet najlogiczniejszą prawdę. 3. Socjalizm - ubicie wszelkiej konkurencji na każdym z poziomów organizacji społeczeństwa w skali mikro (między ludźmi) i makro (między państwami). Odejście od odpowiedzialności na rzecz tworzenia równości. Dyskryminacja lepszych jednostek na rzecz gorszych. Przerost biurokracji, instytucji kontrolujących gospodarkę i żywiących się nią. Coraz niższa efektywność gospodarcza. Coraz mniejsza chęć bogacenia się i rozwoju. W połączeniu z dwoma powyższymi punktami nie zwiastuje niczego dobrego. Odejście od wartości, które dynamicznie pchnęły świat do przodu: liberalizm i kapitalizm oraz najbardziej naturalny - konkurencja. Naprawdę nie widzę żadnego pokojowego rozwiązania, które pozwoli zawrócić Europie i szerzej, zachodowi z tej drogi upadku. Jeśli nie przyjdzie do globalnej konfrontacji z inną cywilizacją nie widzę impulsu dla zmiany kierunku.

Psiecko zamiast dziecka to sposób ludzkości na samozniszczenie

Nigdy nie pomyślałbym, że zwierze można traktować jak dziecko Po tej analizie szczerze się przeraziłem

Chęć wychowania stworzenia które nie jest tak wymagające jak ludzkie dziecko jest w sumie zrozumiała ale nie przyszliśmy na świat po to zeby robić tylko rzeczy łatwe i przyjemne. Nikt za nas tych dzieci nie wychowa i nie wyposaży w odpowiednie kompetencje. Wydaje nam się że mozemy wiecej niz możemy

Wybiórcza to stan umysłu... 🤦‍♂️

Jesteśmy w wąskim gardle historii naszej cywilizacji które odsieje egoistów i egocentryków, ludzi z problemami emocjonalnymi. Ja już nawet tym się nie martwię, traktuję to jako wyrok opatrzności na cywilizacji zachodniej za gnuśność i pychę. A sam też jestem psojcem :-) ale wcześniej trzykrotnie zostałem niemodnym ludzkim ojcem.

chciałbym zaznaczyć jeszcze jeden możliwy wątek do tego tematu: psiecko w rodzinach z dziećmi kture wyszły z domu. Dwie gałęzie mojego wujostwa zdecydowali się na psa niedługo potem jak ich najmłodszy syn pojechał na studia. Mogło by się to wydawać nieproblematyczne, jednak jak rozmawiałem z kuzynami rodzice prawie wogule się nimi nie interesują (rozmawiają telefonicznie raz na 2-3 miesiące, widzą się tylko na święta), a kiedy się spotykają czują że pies jest wyżej od nich i otrzymuje znacznie więcej ciepła niż oni kiedykolwiek otrzymali. I może częśc z tych żeczy jest przesadzona (rozmawialiśmy o tym po 2-3 piwach), niemniej jak sam odwiedzałem wujostwo to pies był traktowany przez nich jak niemowlaka (biegali wokół niego, rozpieszczali), i żeby dopełnić obrazu należy zaznaczyć że we wspomnianej mojej gałęzi rodziny nie przejawiamy jakiegoś szczególnego przywiązania do innych członków (ze wspominanymi kuzynami widuję się tak co 3-4 lata) i sami kuzyni mimo braku relacji także nie są zainteresowani naprawieniem tego.

Ja też mam psiaka (na zdjeciu obok) i bardzo Ja kocham. Ale mimo wszystko trzymam z Nia pewien dystans. Jest kochanym psem ale nie jest moim dzieckiem. I jest to świadoma decyzja. Psiaki zyja znacznie krocej. Ich odejscie przed nami jest wpisane w nasze zycie. Ktoś kto ulokował swoją miłość w psie zamiast w dziecku skazany jest na przeżycie wielkiej tragedii po Jego stracie. Pewnie stanie się to, przy tak powszechnej zmianie struktury rodziny, w pewnym momencie trauma społeczna.

Nie wiem co mam powiedzieć. Myślę że ludzie wybierając zwierzęta chcą poczuć władzę w każdej chwili bez konsekwencji mogą z takiej relacji zrezygnować. To dubluje podejście do związków, które są proste szybkie i bez zobowiązań. Refleksja zapewne przyjdzie kiedy ktoś zostanie sam przy stole....

Ludziom od dobrobytu się w głowach srogo przewraca.

Ludzie, którzy mają najpierw zwierzęta, a potem dzieci, są znacznie lepszymi rodzicami, bardziej czułymi i rozumiejącymi potrzeby innej istoty.

Przyczyną tego zjawiska jest prezes kaczyński. Stary dziad nie ma żony, a ma kota. Brawo Pisowcy 👏

Madki już nie chcą bombelków bo praca i odpowiedzialność, ale przywilejów nie chcą się pozbyć. Tak samo jak z równouprawnieniem, równych praw chcą, ale równych obowiązków to już nie

moim zdanie to dobre zjawisko. Takie ślepe zaułki ewolucji naturalnie wyginą pozostawiając zdrowym jednostką społecznym swój dorobek życia. Niczego do trumny nie zabierzesz a pies nigdy nie będzie mógł świadomie wykorzystać dóbr materialnych lub wpływów jakie w toku życia wypracowałaś. Zwierzęta to zawsze będą bierne obiekty ludzkich intencji, a to czy przepuścisz swoją kasę na karmę, onlyfansa czy krypto, nie ma znaczenia.

Większość, a może i wszyscy moi znajomi mają zwierzęta, ale tych określeń nigdy nie słyszałem. Czy to naprawdę jest jakiś trend, czy pojedynczy przypadek?

Jak "psiecko" to "psoofilia". Idealnie.

W kwestii profesora Bralczyka, osobiście widzę jego wypowiedź z perspektywy języka i sztuki komunikacji. Język polski ma bogate możliwości precyzyjnej wypowiedzi, a w swojej wypowiedzi ten konkretny polonista uznał "adopcję" za językowo bardziej stosowną w kontekście ludzkiego potomstwa. Swoją drogą, popieram to z perspektywy języka. Uważam również, że stosowanie terminu "adopcja" czy "psiecko" w kontekście zwierząt ma na celu jedynie nadanie zwierzętom cech bardziej ludzkich niż to konieczne. Być może jest to dla własnego komfortu psychicznego adoptującego bądź rodzica rodziny wielorasowej.

Jaki problem ? Ktoś chce dziecko, to ma dziecko. Ktoś inny chce mieć psa i kota. Są też tacy co mają psy, koty i dzieci. Skąd ten ból dupy ?

Tak to jest problem na miarę tych czasów, dzięki złamanie tabu i poruszenie tej kwestii

Dziękuję

Jeżeli rodzicielstwo uda się "zareklamować" jak sport ekstremalny względem posiadania psa czy kota, by w tym kontekście rodziców przedstawić jako odważnych w opozycji do tchórzliwych opiekunów psich "dzieci", to ta tendencja się odwróci, a ci którzy będą jej nielicznymi przykładami staną się pośmiewiskiem. Mają jednak powody do zmartwień ci, którzy nie mają dzieci, a nigdy nie pomyśleliby, by określić swego psa jako "psiecko".

Piszę przed obejrzeniem: Praktycznie od zawsze wiedziałam, że nie chcę być matką (przykład: jak tylko dowiedziałam się co to okres to marzyłam żeby go nigdy nie dostać i być bezpłodna). Podejrzewam, że trochę przyczynę w tym ma fakt, że całe życie byłam kozłem ofiarnym, a wiadomo, że nikt nie jest bardziej brutalny niż dzieciaki. To że zostałam psią madką wyszło przypadkiem. Pasuje mi takie życie, aktualnie praca z psami stała się moim sposobem na życie. Z czasem też zaczęłam analizować swoje zdrowie (jestem wręcz zbiorem wszystkich chorób jakie występują w rodzinie) i podsumowałam, że nie chciałabym żeby ktoś musiał chociaż w pewnym stopniu przechodzić to co ja

Czyli jest nadzieja na korektę cen nieruchomosci w dół w przedziale 20 lat. Nadzieja + praca = sukces = nieruchomość.

Odnoszę nieodparte wrażenie, że Wladimir Putin lubi to. Po prostu

Psiarze to najgorszy sort fanatyka. Dlaczego posiadanie psa nie wiąże się z koniecznością jego wychowania? Albo badań psychologicznych? 🫡

Temat bardzo na czasie pies kot małpa nie zrobi z kobiety matki czy ojca 🤦

Sama posiadam psa i większa część grupy osób które znam nazywa swoje psy dziećmi, a siebie mamą, tatą, a już to co dzieje się na grupach psiarzy i kociarzy to czasami jest paranoja. Podam jeden przykład, dodano ogłoszenie o oddaniu kilkuletniego kota z racji, że kilkumiesięczne dziecko dostało alergii. Ilość pomyj jaka wylała się na tą rodzinę była zatrważająca, włącznie z głosami, że to "bachora" powinno się oddać. Już nie wspomnę o tym jak krzywo ludzie patrzą jak się powie bezpańskie zwierzę, teraz trzeba mówić bezdomne.

Rodzic nie wchodzi w relację z dzieckiem z powodu chęci zaspokojenia swoich potrzeb? Bzdura. Ludzie mają dzieci z różnych powodów - również z powodu tego, że CHCĄ realizować się w roli rodzica, chcą mieć szansę na przeżycie czegoś wyjątkowego, chcą mieć szansę na nieśmiertelność (w pewnym sensie). To są egoistyczne pobudki - bo chodzi o MNIE, o to, czego JA chcę, a nie dziecko. Tylko wymienione przeze nnie przyczyny posiadania dzieci są po prostu akceptowane społecznie. PS. Wyłączam sytuacje ciąż nieplanowanych, niechcianych czy powstałych w wyniku przestępstwa. Nie mówiąc o świętym tekście "kto ci na starość szklankę wody poda?!" - co jest chyba kwintesencją rodzicielskiego egoizmu i strachu przed starością.

Większość nie dorosła i nigdy nie dojrzeje emocjonalnie do posiadania dzieci. Społecznie smutno indywidualnie dobrze dla tych nienarodzonych dzieci.

Ja i moja narzeczona pracujemy, państwo zabiera nam prawie połowę dochodów. Musimy opłacać rachunki i kredyt na mieszkanie. Nie stać nas na dziecko choć byśmy chcieli. Nasz pies pozwala nam uzewnetrznić potrzebę opieki chociaż zdajemy sobie sprawę, że to nie człowiek. Niestety aktualnie boimy się, że nie będziemy w stanie zapewnić dziecku dobrego życia.

Na całe szczęście murzyni nas w tym zastąpią, więc nie ma po co sie przejmować rozmnażaniem

Szymon kurna- nie wpisuj się w ten trend nazywania ludzi którzy posiadają psy rodzicami. To normalizowanie idiotyzmu.

Słucha się tego jak horroru.

Generalnie wśród ludzi, którzy mówią, że"traktują psa jak członka rodziny" (albo i lepiej), to w rzeczywistości traktują go jak niedorozwiniętego idiotę. Szczerze mówiąc nie chciałbym, aby mnie ktoś ciągle nosił na rękach i zwracał się do mnie "no cio? Cio maś takie śmutne oćka? Cio się stało?" I tego typu pierdolenie jak do niedorozwoja...

Wygodne społeczeństwa, a raczej pewna grupa szuka wygodnego substytutu miłości do drugiej osoby, którą da się kupić, a jak się znudzi, można bez konsekwencji oddać do schroniska. To są jednostki mocno zaburzone, często pokiereszowane przez życie i mocno wciągnięci w pogoń za sztucznym szczęściem w postaci kariery zawodowej. Problemem jest normalizacja tego problemu, bo można mówić dużo o zwierzętach ale one nigdy nie zastąpią drugiego człowieka czy swojego potomstwa. Posiadanie własnego potomstwa to fundament każdego gatunku, kiedy to dla gatunku staje się problemem zaczyna rodzić się problem. Przypomina mi się eksperyment Calhouna, gdzie zostało udowodnione, że wygoda prowadzi do zahamowania społecznych zachowań, ignorancje innych reprezentantów gatunku i skupienie się wyłącznie na swoich potrzebach. To doskonale widać w warstwach społecznych, które nie muszą "walczyć" o przetrwanie i podobnie jest z całą kulturą zastępowanie dzieci zwierzętami.

Też wolę psa od obsranego gówniaka

Już pierwsze zdanie mi się nie podoba. Że ludzie "inwestują swoje rodzicielskie instynkty...". Dlaczego niektórzy z góry zakładają, że wszyscy ludzie na świecie mają te mityczne "rodzicielskie instynkty"? Jakby wciskanie swojego marzenia o posiadaniu dziecka całemu światu. A może ludzie po prostu chcą mieć psa? Dlaczego musimy od razu im wciskać, że jak mają psa, to sobie nim coś zastępują? Strasznie irytujące. Przestańmy traktować ludzi bezdzietnych jakby coś z nimi było nie tak.

Psa mam od dziecka i przezyl ze mna polowe zycia. Nigdy nie chcialam miec wlasnych dzieci i wiedzialam to odkad mialam 10 lat, wiec gadanie ze pies zastepuje dziecko to glupota, bo w wielu przypadkach jakby pies mial zastapic dziecko to ludzie w ogole nie chcieliby go miec, poniewaz nie potrzebuja zastepstwa za cos czego nie chca miec xd mysle ze wole jednak jak ludzie zanadto rozpieszczaja swoje psy niz jak traktuja je jak smieci, ktore mozesz glodzic, bic i trzymac w njagorsyzm syfie ;)

To normalizacja zoofilii kiedy? No bo to przecież logiczny, następny krok.

To nieprawda, że dzieci tworzy się w celu uczynienia lepszym życia drugiej osoby. Dzieci tworzy się po to żeby były jeszcze jedne ręce do roboty albo przez przypadek albo ze względu na presję społeczną albo po szklankę wody na starość.

Czasem ludzie chcą mieć dzieci, ale nie mogą. Inną sprawą są wsie, gdzie kot/pies ma wartość użytkową.