عصارخانه های اصفهان کارگاه هایی بوده اند که به کار روغن کشی از دانه هائی مانند : پنبه دانه ، هسته تلخ زردآلو ، بزرک، آفتابگردان ، خشخاش ، کرچک ، منداب ، کیکوج اشتغال داشتند که کاربرد های خوراکی ، داروئی یا صنعتی داشتند. امروزه در اصفهان تنها آثاری از سه عصار خانه باقی مانده که اولی در مقابل "حمام شیخ بهایی" در میانه "محله جماله" به نام "عصارخانه شیخ بهایی"، دومی در مجاورت آن به نام "عصارخانه درب زنجیر" که سنگ آسیاب آن دارای تاریخ 1010 ﻫ . ق و نام استاد تقی می باشد و سومی "عصارخانه شاه" در بازار تفنگ سازهاست . فضای اصلی کارگاه عصارخانه شیخ بهائی در عمق 9 متری از کف کوچه قرار دارد. این عصارخانه تا سال 1337ﻫ . ش با نیروی محرکه به روش شتری فعال بوده و پس از آن تا سال 1354 ﻫ . ش با نیروی محرکه جایگزین موتوری ، اما با همان ساختار قبلی فعال بوده است. در فضای اصلی کارگاه در سکوی مدور با ارتفاع تقریبی 60 سانتی متر و قطر تقریبی 3 متر طراحی شده که بر فراز یکی از آن ها سنگی مدور و یکپارچه با ضخامت 50 سانتی متر و قطر 4/1 متر بصورت افقی قرار گرفته که بر روی آن سنگی دیگر با همین مشخصات ، اما با قطر 9/1 متر ، به شافتی که از محور سنگ افقی خارج می شود ، با زاویه 90 درجه در قسمت میانی اش اتصال یافته است . این سنگ قائم همان سنگی است که توسط تیرک هایی با یراق آلات بر بدن شترهای چشم بسته ، متصل می شده و با این ترفند شتر را ساعت ها حول یک نقطه حرکت می دادند ، بی آنکه بداند هر بار از یک مبداء می گذرد و چون چشم بند داشته احساس سرگیجه هم نکند .