Wieczór w Darłowie: Spacer po głównej uliczce - Odkryj miasto oświetlone nocnym blaskiem
Zapewne już w starożytności na te tereny docierali kupcy rzymscy podążający „szlakiem bursztynowym”, aby wymienić wyroby z brązu, srebra, złota czy szkła na bursztyn, miód, skóry, wosk i niewolników. W VIII-IX w. powstała osada, ulokowana u ujścia Wieprzy do Bałtyku.
W XI w. Darłowo było już ważnym ośrodkiem handlowym. W 1205 r. zapisano jego nazwę w brzmieniu Dirlov. Korzystne położenie grodu u ujścia do morza dwóch rzek: Wieprzy i Grabowej, żyzne gleby oraz bliskość szlaków handlowych, znacząco wpływały na wzrost zaludnienia. W 1312 r. Darłowo otrzymało prawa miejskie lubeckie, nadane przez braci Święców.
Za pośrednictwem Kołobrzegu, w 1361 r. Darłowo przystąpiło do Hanzy, co wpłynęło na dalszy wzrost znaczenia portu handlowego. Na przełomie XIV i XV w. posiadało flotę handlową liczniejszą niż pobliski Słupsk. Utrzymywało ożywione kontakty handlowe z Lubeką, a statki miejscowych kupców docierały do Normandii, a nawet Hiszpanii. W XIV-XV w. miasto zostało otoczone murami obronnymi.
W latach 60. XV w., po bezpotomnej śmierci Eryka I Pomorskiego, panią na Darłowie została księżna Zofia, żona Eryka II (pozostająca z nim w separacji) i matka Bogusława X. Mimo, że przez wiele lat krążyły liczne nieprzychylne legendy na jej temat (określano ją mianem „Okrutnej Zofii”, wspominano o „Białej Damie” pokutującej na zamku w Darłowie za liczne grzechy i niegodziwości), w rzeczywistości była dbała o interesy Pomorza Zachodniego, nakierowując je na współpracę z Polską. Od 1478 r., za panowania syna Zofii Bogusława X, Darłowo przeżywało swój złoty okres.
W 1497 r. olbrzymia fala, powstała w wyniku ruchów tektonicznych dna morskiego, nawiedziła okolicę, niszcząc całkowicie port, wdzierając się w głąb lądu i zabierając ze sobą cztery duże statki przycumowane w Darłówku.
Później miasto gnębiły pożary. W największym, w 1624 r. w ciągu sześciu godzin spłonęło 566 budynków, ratusz, kościół parafialny, szkoła i dom pastora. Zginęło wiele osób, a katastrofa zapoczątkowała upadek gospodarczy. Potem miasto nękane było kolejnymi pożarami, epidemiami dżumy, a później działaniami związanymi z wojną trzydziestoletnią. W 1715 r. wybudowano pierwszą latarnię morską.
Ponowne ożywienie w darłowskim porcie nastąpiło dopiero w XIX wieku. Przystąpiono wówczas do odbudowy portu, znacznie powiększono flotę. Pod koniec XIX w. Darłowo stało się modną miejscowością wypoczynkową, ze względu na wyjątkowe walory mikroklimatyczne.
W okresie międzywojennym Darłowo należało do Niemiec. Kwaterowała w nim jednostka wojskowa, funkcjonowała także specjalistyczna stocznia, zajmująca się budową statków z żelbetonu. Statki takie, zwane „darłowskimi” budowano z powodu ograniczeń wojennych w zakresie użycia stali.
W 1938 r. zakończona została budowa poligonu w Darłówku. Koncern Kruppa przeprowadzał na nim testy dział kolejowych. Zmontowano tu też i wypróbowano dwa największe działa w historii świata, noszące nazwy „Dora” i „Gustav”. Kilkakrotnie na wizytację ich budowy przyjeżdżał Adolf Hitler.
W 1945 r. miasto zostało włączone do Polski, a niemiecka ludność wysiedlona. Pierwszą powojenną nazwą był „Dyrłów”, następnie „Darłów”. Port morski Darłowo funkcjonuje nadal, utrzymując m. in. letnie stałe połączenie z wyspą Bornholm.
00:00 Intro
00:30 Darłowo
#darłowo #centrum #lato