Przeczytane kiedyś....." Kiedy zamykasz drzwi, siadasz w fotelu, wtedy Ty decydujesz czy jest to ....samotność czy wolność "

Kocham moja samotnosc ... Mecza mnie rozmowy o niczyym, mecza mnie ludzie wscipscy ... Nareszcie mam czas zadbac o siebie, , nie nudze sie ze soba ... Swiety spokoj ❤

Kiedyś uważałam samotność za najgorsze zło, ogromnie się jej bałam. Teraz, po jakimś czasie, zdałam sobie sprawę, że nieraz lubię być sama i doszłam do wniosku, że samotność bardzo często jest całkiem przyjemna i twórcza.

"The reason some people don't like to be alone is they find themselves in bad company." ~ Mark Twain

Samotność jest piękna ! Pozwala skupić się na sobie, na samorozwoju , wycisza umysł , oczyszcza od negatywnych myśli , uczy dyscypliny , jak i rozwija kreatywność ! :)

Jeśli w otoczeniu masz idiotów, to lepiej być samotnym.

świetny odcinek. ps.najgorsza samotność to jest ta wśród ludzi..

Gdy jestem samotna i nic mi o tym nie przypomina, kocham to, bo mogę się skupić i zrelaksować, jednak kiedy jestem samotna w tłumie, jest to nie do zniesienia.

Bardzo ucieszył mnie ten odcinek ale jeszcze bardziej ucieszyły mnie komentarze pod nim. Teraz gdy ludzie siedzą odizolowani w domach, na ulicach pusto, w środkach komunikacji pusto i co jakiś czas słyszę i czytam jak to się straszliwie męczą to czuję się jakbym była z innej planety. Ja jestem po prostu szczęśliwa! Kocham ten spokój, ten czas bez ludzi ( no, może niezupełnie tak całkiem bez ludzi ale z bardzo ograniczonymi kontaktami), te puste spokojne ulice, ten luz w tramwajach i sklepach, tą ciszę. Co prawda dwa razy w tygodniu muszę jechać do pracy więc tak całkiem zamknięta w domu nie jestem, ale nigdy tam jechać mi się nie chce. Jedyna zaleta to taka , że potem wracam na piechotę spory kawałek, tymi pustymi ulicami i cieszę się ruchem, powietrzem, słońcem ( albo śniegiem jak to było dzisiaj :) ). Czasem wyjdę do sklepu i przy okazji zrobię sobie spacer, resztę spędzam w domu i nigdy, przenigdy się nie nudzę. Jest mi w domu niesamowicie dobrze, zawsze znajdę sobie coś do roboty, zawsze robię coś co mi sprawia przyjemność bo teraz przyjemnością jest dla mnie właściwie wszystko. Czas leci mi bardzo szybko, zanim się obejrzę już jest wieczór i ubolewam że dzień się już skończył. Zawsze potrzebowałam dużo samotności i czasu dla siebie, lubiłam być z ludźmi ale nie za dużo i nie za często. Współczuję ekstrawertykom, którzy tak się męczą bez wychodzenia z domu i bez spotkań towarzyskich. Ja kompletnie nie mam takiego problemu ale staram się zrozumieć, że większość ma inaczej. Cieszę, że że jednak nie jestem z innej planety, że są tu osoby którym ta cała kwarantanna podobnie jak mi sprawia przyjemność. Łapię się na tym, że gdy inni marzą o tym aby to wszystko jak najszybciej się skończyło to ja myślę : Nie, nie! Niech się jeszcze nie kończy, nich tak trwa jak najdłużej, a może nawet niech tak już będzie zawsze :). Nie wiem czy po dłuższym czasie zmienię zdanie, jest jakaś maleńka szansa że może tak ( bo przecież nigdy nie mów nigdy ...) ale sądzę, że chyba jednak nie zmienię.

Od zawsze kochałam samotność. Ta ludzka paplanina o niczym, ten głupi pośpiech, stres - szybko, szybko - to niezgodne z moją naturą. Odkąd sięgam pamięcią, to od zawsze marzyłam o życiu na jakieś pustelni. Bycie samą - może być ze zwierzętami, przyrodą - to niespełnione marzenie. Wolę milczeć niż gadać. Powoli, ale krok po kroku do celu. Bardzo ciekawy odcinek-zmusza do przemyśleń ☺

Ludzie mylą samotność z osamotnieniem, dla mnie ta pierwsza jest jak najbardziej pozytywna.

Jak dla mnie definicją zdrowej samotności jest zwyczajnie brak osób, które zabierają nasz czas.

Uważam, że największą samotność można odczuć wśród ludzi natomiast będąc samemu można osiągnąć spokój i poczucie bezpieczeństwa. Pozdrawiam ;~)

Tak. W samotności mozna poznać samego siebie, takiego prawdziwego mnie. Swoje prawdziwe pragnienia, słabości oraz spojrzeć z innej perspektywy na otoczenie. Bardzo budujące doświadczenie

Jezeli chcesz byc z kims tylko dlatego, ze czujesz sie samotny, to zrobisz mu tylko krzywde i dodasz kolejnego ciezaru. Z Samotnoscia jest jak glodem, jedz madrze, a nie z nudow

Wiele lat zajęło mi zrozumienie ,jak można prawdziwie być szczęśliwą osobą, żyjącą w pojedynkę .To największa wartość jaką odkryłam .W pojedynkę robię wszystkie rzeczy które kocham i zawsze mam na nie czas . Długo trzeba do tego dojrzewać niestety .

Ja dzięki samotności odkrywam moje traumy. W Robinsonie Crusoe przestraszyłam się samotności, bo wydawało mi się że ludziom samotnym brak jest piątej klepki, ale to właśnie w toksycznym towarzystwie człowiek może się wykoleić

Patrząc na moich znajomych, jestem na ich tle wyjątkiem cieszącym się z tego, że nie trzeba nigdzie wychodzić i być samemu w domu

Akurat o samotności.. Akurat w moje 30 urodziny.. Dziękuję :)

Mam taki tekst pod ręką: "Wewnętrzne wycieczki mogły być oczywiście czymś fascynującym, kształcącym, pięknie rozwijającym, ubogacającym, czymś wręcz formacyjnym i dlatego nawet najważniejszym w życiu. I dla niego oczywiście tym właśnie były, ale tylko wtedy, kiedy trzymały się z daleka, jak najdalej od pustej codzienności, systemowych powiązań, niewiele znaczących uwikłań, a schodziły gdzieś po dno jego duszy, jaźni i ku najgłębszym fundamentom życia i świata. Bo tylko ten, kto znajduje w sobie niezgłębione przestrzenie kontemplowania świata, życia i swojego bycia w nich - do czego niezbędna jest odpowiednio obszerna sfera samotności, a więc i osobowej wolności - jest rzeczywiście w pełni człowiekiem. Inaczej ślizga się tylko po banalnej powierzchni sztucznego istnienia. Żyje prostymi popędami i codzienną, niewiele znaczącą krzątaniną czy funkcjonalnością. Tak to widział i czuł. Oczywiście musi być to kontemplacja jak najbardziej rzetelna, racjonalna, a nie bujanie w obłokach, jakieś bajdurzenie wzięte z sufitu, z niczym niepopartych przesądów, prawd czy wierzeń. Tutaj można być zarówno niewolnikiem pustego, druzgoczącego osamotnienia, jak i miłośnikiem twórczej, rozwijającej ogromnie i pięknie samotności. Taka samotność jest wówczas celowa, świadomie wielopoziomowo formacyjna. Taką samotność się wybiera i lubi, bo jest w pełni chcianą umiejętnością obcowania wyłącznie z sobą samym, odnoszenia się do bytu, byciu, istnienia na ich podstawowym, nieskażonym cywilizacyjnymi ogłupiaczami poziomie. To przepyszna zdolność życia, działania, wchodzenia i przebywania w swoim wewnętrznym świecie. Nieustannie poszerzającym się, coraz bogatszym, fascynująco upiększającym duszę. Z kolei osamotnienie jest brakiem takich zdolności. Człowiek nią owładnięty nie nabywa umiejętności życia w swoim wewnętrznym świecie, bo go albo nie posiada, albo jego wątła konstrukcja nie jest w stanie dać mu wystarczającej satysfakcji. Taka osoba jest całkowicie zależna od czynników zewnętrznych. Od różnych okoliczności, zdarzeń, działań, a przede wszystkim ludzi. Sama swojej równowagi psychicznej nie jest w stanie sobie wypracować. To takie trochę pasożytnictwo, oparte wyłącznie na innych obiektach. Ale to nie takie osoby, a wewnętrzni, samotni podróżnicy, jednostki ze swoją samotnością znakomicie zaprzyjaźnione, są najciekawszymi, najbardziej intrygującymi, poruszającymi i inspirującymi kompanami, towarzyszami życia. Bo są to ludzie nieustannie życiowo dojrzewający, przekraczający siebie, wszechstronnie dotykający samych podstaw i reguł istnienia, jakby wolni od zewnętrznych uwarunkowań i wplątanego w nie umysłu. To oni nieustannie testują rzeczywistość w swojej pustelni. Weryfikują siebie, przemieniają, poprawiają, pytają się o wartość różnych własnych przedsięwzięć, powiązań, postaw, relacji i życia w ogóle. Są wewnętrznymi filozofami, psychologami, kreatorami życia i siebie w nim. Fascynująco podróżują pomiędzy zgłębianiem istnienia a jego powierzchownością, zwyczajną codziennością. Ich wewnętrzne bogactwo wynika z wyrafinowanej autorefleksji, przenikliwego poznawania siebie, z umiejętności racjonalnego, mądrego zgłębiania życia i świata, odkrywania rozlicznych ich tajemnic, nieustannego przeobrażania się, intelektualnego i emocjonalnego rozwoju oraz oczywiście czystej, stabilnej samoświadomości. A więc z zazwyczaj obszernej i głębokiej wiedzy. Drugiego człowieka nie potrzebują do wypełnienia swoich deficytów i gaszenia dramatycznej pustki egzystencjalnej, a ewentualnie do dzielenia się swoim bogactwem, nadmiarem, o ile oczywiście ktoś tego od nich chce. A najlepiej, do współdzielenia się. Niektórzy ludzie nawet nie zauważają, że mają jakiś swój wewnętrzny świat, a ci, co go gdzieś tam nawet dostrzegają, nie widzą go potencjałem do stworzenia swojej wyrafinowanej, pięknej konstrukcji jako istoty swojego życia, więc zazwyczaj jako popędowe maszyny suną tylko mechanicznie przez świat i życie. Nie wiedzą, że mogą nauczyć się stawiać fascynujące pytania, że mogą zastanawiać się nad życiem, światem, sobą, nad swoimi z wszystkim relacjami, nad swoją konstrukcją na różnych płaszczyznach bytowania, nad swoim zachowaniem, popędami, emocjami i zbudowanymi w sobie rozlicznymi sensami, przestrzeniami. Że mogą konfrontować się, weryfikować, czerpać i ubogacać z nieprzebranych już, a w sumie łatwo dostępnych - bo gdzieś tam zapisanych czy nagranych - doświadczeń i przemyśleń innych osób. Że mogą stawać się ludźmi w pewnym chociaż stopniu wolnymi, samoświadomymi i samodecyzyjnymi, bo poznającymi mechanizmy zawiadujące światem i życiem, w tym oczywiście samym człowiekiem. Że mogą nieustannie się doskonalić, stawać się mądrzejsi, piękniejsi i szlachetniejsi."

Ten odcinek wiele dla mnie znaczy , dziekuje autorowi . Pozdrawiam z calego serca .

Czy samotność to fizyczny brak ludzi wokół ciebie czy uczucie braku więzi z ludźmi? Według mnie ta pierwsza może mieć zalety, ale z tą drugą wieżę się głównie cierpienie.

Mało co wykańcza jak życie towarzyskie, spotkania, terminy, imprezki, wyjazdy, rozmowy itp. itd. Być sam na sam albo z ukochaną osobą i również dawanie sobie przestrzeni w dodatku bez dzieci, to zdrowy raj. Polecam.

Genialne, wyrobiłeś wysoki poziom !

Z natury jestem introwertykiem... Stwierdzam, że samotność jest super.

Ja tam lubie swoja samotnosc:)

Jak usłyszałam ten tytuł WILK STEPOWY to aż się wzruszyłam. Piękna książka, w ogóle taka odrealniona, całkiem inny świat taki tejemniczy. Czytając ją czułam się jakbym ja sama była tam i przyglądała się Harremu. Intrygujące postaci, ciekawe wydarzenia i relacja pomiędzy głównym bohaterem a Hermina jest taka wyjątkowa*-* nie czytałam nigdy lepszej książki.

Wilk stepowy - najpiękniejsza książka jaką czytałam. Cały czas mam ją z tyłu głowy. Nie mogę się doczekać Twojej interpretacji.

Jak zwykle świetny materiał.

Ciekawy materiał Pozdrawiam wszystkich trzymajcie sie ciepło damy rade!!!

Świetne. Też tak myślę 😊🤗

Jako artysta składam podpis pod Twymi słowami. Tworzy się w samotności. W samotności widzi się prawdę, strach, praagnienia... Jeśli boisz się samotności, prawdopodobnie masz coś do przerobienia. Osobiście samotność kojarzy mi się z wyłączeniem radia. Jest szum, wyłączam i nie ma nic. Istotne jest by nie mieć wyłącznego radia zbyt długo, bo możemy przegapić ważną dla nas informację, ale ciągle radia nie można słuchać. Ale nikt nie może decydować za nas, bo kiedy ktoś bez pozwolenia zabierze nam radio, nie tyle zmusza do samotności, ale i zniewoli, a niewola jest najgorsza.... Ale się rozpisałam, a chciałam tylko podziękować i dodać, że "Wilk Stepowy" Jest super! Swoją drogą, kolejna lektura w USA. Oni naprawdę mają dobre lektury. Czytając to miałam wrażenie, że jest o mnie. To było z początku bardzo dziwne i osobliwe doznanie.... Jest to ciekawa historia chociaż tak normalnie,a może nie, opowiedziana.

dobra kwestia, że w samotności najbardziej się boimy samych siebie ;)

Samotność to dla mnie przyjaciel

Samotność jest jak zimny prysznic dla naszej duszy budzimy najgłębiej zakopane emocje które są odkładane bez których nasze życie nie ma sensu i smaku

Dziekuje bardzo Swietny wyklad.

Samotność jest świetna kiedy masz wypełnienie życie i brakuje ci czasu dla siebie, wtedy odcięcie się od wszystkiego i zajęcie się tylko sobą to rewelacja. Samotność dotyka wtedy kiedy jest cisza wokoło, w domu nie ma nikogo, nikogo kto nawet zadzwoni co słychać, samotność jest tak naprawdę okrutna

Daję suba i lajka. Jednak ja jestem 27 lat samotny, zero ziomeczków, niestabilne związki, które bolą po zerwaniu bardziej, niż jakby się wybrało z ziomkami na piwo, czy pograło. Fakt byłem kreatywny jeszcze może 2 lata temu, programowałem, komponowałem muzykę, tworzyłem filmiki. Chciałem osiągnąć coś wielkiego, jednak ze świata zewnętrznego zero odzewu, jakby była nade mną jakaś "klątwa" chociaż jestem antyteistą i nie wierzę w takie bzdety. Z czasem dochodzi do paranoi, nerwica dotyka mocniej, depresje są częstsze. Rozmawiasz sam ze sobą, żeby nie zgłupieć do reszty. Mam sporo wad, pracuję nad nimi i nad swoim wizerunkiem, od wielu lat jestem otwarty na wszelkie znajomości, jednak ludzie zwyczajnie mnie unikają i odpisują zdawkowo, jakby faktycznie klątwa nade mną wisiała. Jestem introwertykiem bardzo, ale wypaliłem się ostatnio i nie mam już nawet kreatywności w sobie, a to już jest dno totalne, bo ani przyjaciół, ani dziewczyny, ani pomysłów na zajęcie tego pustego czasu. Nie wiem, po co ja to w ogóle piszę, skoro pewnie znowu zostanę zlany. Już mam taką paranoję, że jakiś upierdliwy haker siedzi nade mną i kontroluje dosłownie wszystko, gdzie co zamieszczam i albo robi mi coś na styl "shadow bana" (gdzie tak zbanowana osoba pisze coś, ale nie wie o tym, że nikt tego nie zobaczy po publikacji poza nią), albo podmienia jakoś wiadomości na przykład na Fejsie, żeby były głupie i obraźliwe na moją niekorzyść a żebym ja widział to, co napisałem... Samotność towarzyszy mi od urodzenia i na początku ją lubiłem, bo była wygodna, ale teraz po kilku latach po ostatniej szkole (liceum), samotność jest moim największym wrogiem a do tego mam kompleksy z którymi jeszcze walczę, ale które nie pozwalają mi poznawać w realu ludzi. Coraz częściej śni mi się szkoła, gdzie miałem fałszywych kolegów, fałszywych, ale byłem częścią czegoś, miałem z kim pożartować, pogadać, pograć, a gdy budzę się z takiego snu to nawet nie macie pojęcia jak to boli, że czeka mnie cały dzień szarej ciszy, bezsensu, mówienia do siebie, grania samemu czy to na gitarze czy na kompie... ahh no tak i mamy jeszcze pandemię... "chłopaki nie płaczą", chciałbym

Od samotności zaczynasz poszukiwanie samego siebie. Znika ego, znikają etykietki, nie ma już oceny z zewnątrz. Pozostaje ewentualny samoosąd i przegląd swego wnętrza. Dobrze też popraktykować w takich warunkach medytację, spróbować uciec choć na chwilę od własnych myśli. Często jest się ich więźniem i warto się im przyjrzeć nie poddając się każdej z nich, bo to też może bardzo łatwo zgubić. Pozdrawiam serdecznie swoją "kwarantannę" zacząłem na początku lutego łamiąc nogę i jeśli uda się wrócić całkowicie do zdrowia będę wdzięczny tamtej chwili :) Ps. od tamtego momentu przeczytałem więcej książek niż w ciągu ostatnich 3 lat, a media społecznościowe są zablokowane codziennie do godziny 19. Żałuję że wcześniej tego nie zrobiłem. Dopiero niedawno dobitnie zobaczyłem, że mojej koncentracji z czasów przed erą powszechnego internetu i dostępu do informacji już nie ma. Próbuję ją ostatnio odbudować i okazuje się, że to będzie długa droga. Warta jednak poświęceń. Dzięki niej można zyskać pewną dozę spokoju wewnętrznego w tym "zwariowanym" świecie :)

Kiedyś cierpiałem z powodu samotności, to ludzkie. Dzisiaj chce być czasami całkowicie sam bo zrozumiałem że żyje dla siebie a nie dla świata/państwa/rodziny/ukochanej osoby. To mi pozwala zebrać myśli i iść naprzód, jednak rzadko mam odpowiednie warunki by być samemu.

Dziękujemy 😊

O, tak. Czekam na film o „Wilku stepowym" 💙

Bardzo Panu dziekuje za ten wartosciowy dla mnie odcinek . Bardzo lubie byc sama to dla mnie wielka przygoda .Od dawna mam uczucie ze niektorzy ludzie wrecz zasmiecaja moj umysl wprowadzaja haos, oczywiscie nie znaczy to ze nie lubie ludzi przeciwnie rozmawiam z ludzmi i chetnie sie z nimi spotykam. Bardzo lubie byc sama ze saba poniewaz mam czas na wiele przemyslen, poznanie siebie, czas na swoje pasje, odkrylam wiele nowych zaiteresowan ,dzieki samotnosci wprowadzilam wiele zmian i ulepszen w moim zyciu nawet w mieszkaniu Samotnosc to dla mnie czas w ktorym czuje prawdziwe zycie i siebie.

Generalnie się zgadzam choć sam doświadczałem długo zupełnie innego rodzaju samotności bo gdy przechodziłem swoją młodzieńczą depresję i nie mówię tu o czymś błahym choć nie chcę wyolbrzymiać swojego bólu jakby był czymś unikatowym, muszę przyznać, że było naprawdę źle i nie miałem jakiegoś przekonania wtedy, że zderzam się z niepewnością mrokiem i demoniczną, złą stroną mojego charakteru. Raczej czułem przygniatające uczucie zwątpienia, smutku, rozpaczy i pogłębiającą się bezradność oraz niechęć do podejmowania się jakichkolwiek działań bo wszystkie wydawały się spisane na porażkę i tylko dzięki dobrym ludziom lekom i odmieniającym mnie duchowo zbiegom okoliczności w których na każdym kroku mnie spotykało pozytywne zaskoczenie i fart, udało mi się z tego dołka wyjść. Moja samotność jedyne co mi uświadomiła to tylko to że nie mam powodu bać się ludzi jedynym człowiekiem który tak naprawdę potrafi mnie skrzywdzić jestem ja sam i nie znam większego bólu zadanego od drugiego człowieka niż ten który sam sobie w tych dniach zadałem. Ten mrok towarzyszący samotności i demoniczny charakter siebie dopiero dostrzegłem w samotności dopiero gdy z niej wyszłem ale nie w samej samotności nie dostrzegałem go gdy w niej tkwiłem to ten mrok i akceptacja tego że nie jestem dobrym grzecznym chłopcem wyciągły mnie z tego dołka to wychodzenie z samotności wzbudziło we mnie demony pamiętam piosenki towarzyszące mi wychodzeniu z tego stanu w których wyobrażałem sobie że moje demony ciągnął moje martwe zakrwawione ciało na spotkanie światłu ludziom i twurczej pracy za co im dziękuję ale to co podkreślam ta część mojego charakteru nie była obecna gdy byłem samotny pojawiła się dopiero gdy postanowiłem wyjść do ludzi i zrezygnować z samotności

Samotność, dla mnie, to brak wymiany szeroko pojętej energii. Świadomość bycia częścią większej całości na zawsze pozbawia poczucia samotności😉

Jestem samotnikiem z natury i bardzo lubię być sam, nigdy się nie nudzę, ludzi coraz bardziej nie znoszę i unikam jak zarazy. Mam święty spokój. Byłem w więzieniu i specjalnie rozrabiałem aby trafić na izolatkę.

Bardzo ciekawy materiał.

Temat bardzo ciekawy, który każdy może rozumieć i odbierać inaczej. Dla mnie samotność, to zawsze jest czas na to, żeby się wycisz, zebrać w spokoju myśli, zastanowić się nad wieloma sprawami, na które nie ma czasu w codziennym życiu. Jest to dla mnie czas, w którym mogę tak prawdziwie odpocząć i tak było od zawsze. Jednak od czasu, gdy mocno wkręciłem się w bieganie, to stał się ten czas dla mnie rodzajem samotności właśnie, kiedy mogę w odosobnieniu wplątać się w przyrodę, przy pokonywaniu kolejnych pagórków, przy tym dostać po tyłku, a jednak w końcowym rezultacie być naładowanym energią i wypoczęty. Nie mówię oczywiście o startach w zawodach, które mają swój urok, ale o przebywaniu z samym sobą, gdy to staje się czymś więcej, niż tylko stawianiem kroków. Materiał jak zwykle świetny, tym razem aż skłonił mnie do większych przemyśleń! Dzięki, że jesteś i oby tak dalej!

Swietny wyklad.😊Pozdrawiam

Dopiero nie będąc samotnym dostrzegłem, że samotność jest mi potrzebna jak woda i powietrze do życia.

Samotność to piękna sprawa,którą praktykuję.Ja jestem bardziej samotna w towarzystwie niż z sobą.Słyszę co pan mówi,stwierdzam,że tylko trochę zna Pan ten temat.Pozdrawiam. Altruistka,lubiąca samotność.

Po latach doświadczeń z różnymi ludźmi wiem, że "mniej" naprawdę jest "więcej". Przebywanie z samym sobą dało mi wielki spokój ducha, którego bardzo długo szukałem, a gdy spotykam się z kimś, bo chcę a nie muszę, albo bo tak wypada, to i kontakt z drugim człowiekiem jest odrazu lepszy.

Samotność jest dobra, jeżeli jest z wyboru. Samotność na siłę, izolacja od przyrody i najbliższych, zarządzona na podstawie fałszywych przesłanek, budzi sprzeciw. Nie ma niczego dobrego w samotności zarządzonej. Pozdrawiam

Jja bardzo lubie czas spędzony sama ze sobą i nigdy sie nie nudzę , mam wiele zainteresowan i je realizuję, kocham ten swój spokoj , kiedy jestem tylko ja i ja, a wokol mnie cisza, w której tyle sie dzieje

Hmm, tak w sumie to to, że przez większość czasu jestem sama, w dużej mierze przyczyniło się do tego, że bardzo dobrze znam samą siebie i potrafię szczegółowo zdefiniować swoją osobowość, rozumiem moje potrzeby i pragnienia, i potrafię klarownie je wyrazić, więc jak na ironię, przczyniło się to do powstania moich, nieskromnie mówiąc, dość rozbudowanych zdolności krasomówczych. [Do tego szybko się rozwijam, kiedy patrzę na osobę, którą byłam kilka lat temu, wydaje mi się ona niezbyt bystrą, odległą osobą]. Siłą rzeczy, musiałam też nauczyć się rozpoznawania w ludziach tego, co rozpoznawałam w sobie. Jednak oczywiście, zawsze stawiałam zasadę "Nie oceniaj innych swoją miarą" ponad "Nie rób drugiemu co tobie nie miłe" więc chyba z to było jednym z aspektów, które motywowało powstanie u mnie silnego pociągu do psychologii. Pzdr

Przyłapałam się na tym, że podręcznikowe teksty o filozofii czytam sobie w myślach Twoim głosem - z tymi charakterystycznymi przerwami oraz przyjemną intonacją

W samotności jesteśmy soba , odkrywamy siebie …samotnosc jest twórcza , nikt w niej nie zmienia naszej drogi życia , owszem możemy posłuchać porad lecz ostateczna decyzja należy do nas … Osobiście czuję się zagubiona w dużym towarzystwie , czuję chaos , zmęczenie .

Miałem w życiu pare momentów, gdy musiałem być sam przez pewien czas, nie z wyboru, a bardziej z przymusu. To były trudne lekcje. Jednak te okresy czegoś mnie nauczyły. Teraz kiedy siedzę w domu z powodu obecnej sytuacji (epidemii), nie mam z tym żadnych problemów. Podczas gdy słyszę od znajomych, że nie mogą już wytrzymać siedzenia w domu i popadają w rutynę, odpowiadam im, że brakuje mi czasu na rzeczy, które chciałbym teraz robić. Myślę, że to pokłosie moich wcześniejszych doświadczeń. Czasem zastanawiam się czy gdyby ich nie było, to byłbym teraz gdzieś indziej i był innym człowiekiem. Myślę, że tak, że te okresy samotności bardzo mnie zmieniły, problem w tym, że nie wiem czy na lepsze czy na gorsze.

Jak masz wybòr fałszywi zakłamani przyjaciele a samotność lepsza jest samotność

Może z serii zaburzen osobowości opowiesz o histrionikach? Z wiązki b omówiłeś już wszystkie oprócz tego a też jest często spotykane

Komentarz dla statystyki A odcinek bardzo ciekawy, pouczający i podnoszący na duchu.

Ja kiedyś stawiałem na koleżków chciałem mieć ich jak najwięcej a teraz wybrałem samotność i powiem wam że aż mi dużo lepiej

Wilk stepowy, moja ulubiona książka. Hesse bardzo urósł w moich oczach, również po drugiej jego książce jaką ostatnio przeczytałem: Demian. Również polecam :)

,"Jestem Sam, ale nie czuję się Sam".

Nic mi w życiu tyle nie dało co bycie samemu ze sobą przez dłuższy okres. Obróciłem swoje podejście do życia o 180 stopni i w końcu jestem szczęśliwy.

Słuchając różnych ludzi, z różnych kultur, odnoszę wrażenie, że istnieje cała marketingowa machina, która ma zohydzić ludziom samotność i nadać jej najgorsze cechy. W samotności jestem bardziej sobą i dobrze mi z tym.

Polecam medytacje w obcym ulubionym języku. Trzeba się skupić na zrozumieniu i przy okazji można się czegoś nauczyć.

Bardzo dobry odcinek, tylko jedna rzecz zastanawia mię, jestem młodym człowiekiem (mam 16 lat) i Pań mówił że "samotność wyzwała ciemno stronę siebie", i trochę tego nie rozumiem. Od chyba zawsze byłem typem człowieka, który nie potrzebował za dużą powiedzmy interakcji z innymi ludźmi, oczywiście w szkole mam swoich kumpli, i jednego prawdziwego przyjaciela, ale od kiedy jestem zamknięty w domu, i raz na dzień wychodzę aby sobie kupić jakąś przekąskę ze żabki które jest 10 m od mieszkania, to nie czuje się źle, mam wrażenie że żyje normalnie, jak zwykle czyli odrabiam lekcje, siedzie dużą czasu w necie, zastanawiam się nad różnymi rzeczami, wymyślam pomysły do różny rzeczy itp., a kiedy nic nie robię to umiem sobie różne rzeczy wymyśleć, np. przez ostatnio kilka dni wymyśliłem jakieś 20 kreatywny pomysłów na filmy na kanał np. dlaczego na KZfaq nie ma tego samego kontentu jak z przed 8 lat. Może nie każdy ma tą złą stronę siebie, może samotność u nie których sprawia że są lepszymi ludźmi. Ostatnio obejrzałem filmy "zalety introwertyzmu" na kanale "Nie wiem, ale się dowiem", (bardzo polecam), i z niego wynika że osoby mojego typu są bardziej kreatywni, lepiej koncentrują się na celu itp.. Myślę że ten temat dotyczy głównie ekstrawertyków, bo samotnik nie ma problemu zostać samemu w domu na 10 godzin, zwłaszcza, że ma takie narzędzie jak internet, który daje tyle możliwości rozrywki, uczenia się czego chcesz itp. I mam pytanie, czy JAK NA MÓJ WIEK, mam jakieś poważniejsze rozmyślania niż reszta osób w moim wieku, lub jak wy byliście nastolatkami, jestem ciekaw, a teraz pewnie odpalił się we mnie mechanizmy "czy jestem wyjątkowy, lepszy niż inni, czy myślę bardziej dojrzałe niż inni", heh, ludzka psychika, życzę wam miłego dnia.

Dzięki za film. Dobrze wykorzystując samotność można faktycznie poznać siebie , dokładnie to o czym mówisz. Jednak jest też druga strona marazm i zniechęcenie gdy tej samotności nie wykorzystamy we właściwym celu.

Samotnosc jest tez w pewnym sensie fajna bo jest sie wolnym i nikt ci nie muwi co możesz robic a co nie bo zycie z kims nie zawsze jest przyjemne czy to partner czy rodzina a prawdziwych przyjaciół mało jest takie zycie i czasy

Drzewo by mogło sięgnąć nieba korzenie muszą sięgnąć piekła.(Carl Gustav Jung)😉chyba tak to leciało.

Mnie śmieszy jak ludzie nie mogą tydzień wytrzymać w domu bo ja od maja (od napisania matury) do marca w zasadzie siedziałem w domu nie imprezuje, nie umawiam się na randki itd jedynie co to od czasu do czasu z znajomymi wychodziłem do kina oraz na piwo no i jakieś pracę, ale nie dłużej niż 5 dni nie byłem tak to nic na stałe nie mogłem znaleźć aż właśnie do końca lutego. Niw jak to zrobiłem ale czas mi szybko zleciał miałem masę seriali i gier do nadrobienia :) Wgl mi nie przeszkadzało że nie mam z kim pogadać że cały czas jestem sam czy coś... (wiadomo są rodzice ale na co dzień zwykle zamykałem się w pokoju na cały dzień)

Samotność jest dobra, jeśli ma koniec. Inaczej jest się w więzieniu, mimo że ma się zajęcia, które odpowiadają danej osobie. Wieczna samotność podziała na człowieka gorzej niż paczka szlugów na dzień, tym bardziej, że nigdy nie doświadczyło się zrozumienia z zewnątrz. Ja spędzam czas kreatywnie, tylko zastanawia mnie, kiedy znajdę kogoś, kto to zrozumie. Co z powiedzeniem, że za każdy wielkim umysłem stoi kobieta? W tworzeniu nie chodzi o to, żeby druga osoba leżała ci na plecach, ale przecież po wyjściu z jaskini wypadałoby mieć się kogo odezwać.

Samotność jest wspaniała. Nikt dla nikogo nie jest cieżarem.

Bardzo dobry wykład na dzisiejszą sytuację. Tak na prawdę to tam w środku, każdy jest sam i dlatego poszukuje bratniej duszy. Jak już nikogo nie ma, kto by go zrozumiał, to uwewnętrznia Boga, któremu może się wyżalić, otworzyć wraz ze swoim "cieniem"

Jeżeli ktoś nie lubi samotności to znaczy ze nie lubi przebywać ze sobą co znaczy ze nie interesuje się kim jest, , co znowu znaczy ze nie odkrył jeszcze istnienia własnej świadomości, a konsekwencje tego straszliwe, zwłaszcza na starość i po śmierci ...lepiej spróbować poszukać siebie, nie bac się spotkania ze sobą , zamiast przed sobą uciekać w marzenia cele ambicje paranoje milosci , ludzi, pieniadze , książki, podróże itd....

Osobiście uważam, i nie tylko ja, że nam, jako ludzkości jest wręcz potrzebny ten czas samotności, by bardziej poznać co jest dla nas tak naprawde ważne bo zbyt czasu na zastanawianie się o tym do tego czasu nie mieliśmy(nie okłamujmy się, w dzisiejszych czasach to praca była czy też jest jako priorytet by mieć za co życ, potem powrót do domu i spać bo jutro znów trzeba iść do pracy), będząc w domu chcąc nie chcąc pytamy się siebie samych co tu robić, co chce robić, w rodzinie również więcej się przebywa ze sobą co powoduje również konflikty częstsze a by je rozwiązać musimy ze sobą rozmawiać i budować wartościowe relacje.

Baardzo ciekawy odcinek ;)

Dziękuję bardzo za ten film, a zwłaszcza za to co powiedziałeś na końcu nazywając to rzekomo banalną prawdą! Przez dlugi czas obserwowalam siebie i to co robię, i jak robię i miałam problem, myślałam, że cos jest ze mna nie tak, ze moja praca potrzebuję dużo mojej energii, a co gorsza myślałam, że jestem po prostu głupia 😂😂😂 a tutaj sie okazuje, że to normalne iż czasami muszę wybrać praca, rozwój, a relacje międzyludzkie, bo zwyczajnie wydawało mi się, ze sama w sobie nie mam wystarczająco energii życiowej, tyle co inni, żeby ogarniać kontakty z ludźmi i samorozwój. Okazuję się, ze jest to banalną prawdą, która gdzieś mi chyba umknęła 😂

Pierwszy raz, kiedy zaczęłam się zastanawiać, czym jest samotność i jak można ją odczuwać, odbył się poprzez (o zgrozo) anime, które oglądałam będąc młodą nastolatką. Bohater stracił w nim całą rodzinę, został niejako na świecie sam. Nie chciał również zawierać nowych więzi z osobami dookoła, będąc zbyt zranionym przez to wydarzenie. Cierpiał, a poprzez swoje zgorzkniałe podejście tylko pogarszał swój stan. Skłoniło mnie to do myślenia: ja sama nie mogłam i nadal nie mogę tego bohatera zrozumieć, gdyż nigdy w swoim życiu nie byłam tak naprawdę sama. Przynajmniej nie dłużej, niż jakieś dwie doby. Będąc nastolatką już starszą, w którymś momencie zaczęłam marzyć o "samotni w Tybecie", jaskini, w której nie miałabym nic, poza książkami. Oraz okazjonalnym dostępem do internetu, żeby zapewnić rodzinę, że nic mi nie jest, oczywiście. Dziś, dużo lat później, nadal tęsknię do bycia SAMĄ, w spokoju, nie nagabywaną przez ludzi czy świat natłokiem informacji i nie wartych rozmów. Jednak samotności, takiej prawdziwej, głębokiej, mam wrażenie, że nadal nie doświadczyłam. Tym samym, zupełnie jej nie rozumiem. Myślę, że w związku z tym moje pojęcie samotności to brak głębokich więzi z kimkolwiek dookoła. Czasem kusi mnie stwierdzić, iż chciałabym tego doświadczyć - by wiedzieć, jak to jest, by poczuć coś głębokiego, z ciekawości. Jednak ostatecznie stwierdzam, że skoro bohater anime, oglądanego przed laty, tak bardzo cierpiał, to chyba ja jestem za cienka w uszach na takie eksperymenty mentalne. Podsumowując - samotność nie, ból duszy nie, podziękuję. Za to tęsknię bardzo do chwili sama ze sobą, kiedy nie ma dookoła nikogo, poprzez kogo mogłabym się nieustannie definiować. Oraz, tęsknię do głębszych relacji z ludźmi, gdyż te, które mam teraz, w większości jedynie rozczarowują -_-

W samotności tak naprawdę dostrzegamy co jest naszej duszy najpotrzebniejsze.

Ludzie najbardziej boją być sami w domu. Dlatego, że boją się zostać sami ze sobą. Dlatego lubią gości.

Co do tej książki nietzschego nagrasz film bądź coś o niej opowiedz, słyszałem że bardzo trudna. Pozdrawiam ciekawy materiał 😁

Wyrazy glebokiego szacunku od mego cienia I mnie samej z mojej samotni na prawym brzegu Tamizy. Piekny kontent. Z glebin dziekuje!

Ja osobiście całe życie stroniłam od ludzi, izolowałam się od nich, bo po prostu źle się pośród nich czułam. Odkąd byłam mała, żyłam w swoim własnym, wewnętrznym świecie, gdzie było mi naprawdę dobrze. Aczkolwiek nawet w najśmielszych snach nie przypuszczałam, że doczekam takich czasów, że moja postawa życiowa przestanie być wyborem, a stanie się przymusem... dla całego społeczeństwa.

Witam, kiedy recenzja wielkiego dzieła Nicollo Machiavelliego "Książę"?

Uczucie samotności wynika z braku pokochania innych ludzi i wybaczenie im. Jak człowiek przerobi te wartości, przestaję odczuwać samotność bo wymiana dobrych energii leci. Jak osiągnie sie pewien poziom człowiek przestaje potrzebować innych ludzi którzy pogarszają jego samopoczucie i staje się duchowy. Ma wyższą wibracjębenergetyczną od nich.

Kocham moja samotność - wolność 🌸

Ja bardzo bym chciała zrobić coś kreatywnego przez ten czas, ale... nie umiem. Mam wrażenie, że studia i praca zabiły we mnie całą kreatywność, a przyswajanie informacji cały dzień jest jednak mocno męczące dla umysłu, także chciałabym znowu umieć stworzyć coś sama.

Gustaw Flaubert jest świetnym przykładem samotnika, którego twórczość była bazowana na jego samotności. Potrafił napisać tylko pare linijek w ciagu dnia, ale dzieki temu, dopracowywał dzieła nie do perfekcji, ale do momentu, z którego jest zadowolony. I tak właśnie powstała Madame Bovary, jedna z lepszych książek jakie czytałam (a spędzam nad tym wiele czasu). Polecam i powodzenia w dalszej kwarantannie!

"Sposób na życie: być cały czas zajętym ..a później się umiera" 🤜🤛 (werY, weRy sZprytne, łatwo wtedy ..."przeoczyć" samotność 🏆😎)

Samotność to brak zajęcia. Najbardziej samotnym jest się wśród ludzi. ☺ 👼. Najcudowniejsze jest to, że można odpocząć od ludzi 😄😄😄 w samotności właśnie.

To jak znosimy samotność zależy wyłącznie od osobowości jaką mamy. Im bardziej boimy się indywidualizacji tym mocniej ciągnie nas do życia w stadzie. Samotność to też stan najbliższy śmierci, więc pozwala się z nią zmierzyć lub pogodzić - w skrajnych przypadkach aż za bardzo. ;) Jednak nie każdy znosi dobrze patrzenie w otchłań bez iluzji jakie tworzy życie gdy się jest w szczęśliwym związku. Shopenhauer napisał wiele myśli o tym, że co to co nas ciągnie do ludzi jest związane z wolą życia i chęcią przedłużenia jej po przez prokreacje. Więc cały ten rozwój osobisty tak naprawdę powinienem być wyłącznie drogą do połączenia się z innym partnerem. Nauczaniem się żyć z innym, by nie być traktowanym jak śmieć przez życie i to z wzajemnością. Zresztą nie jest to puste gadanie. Wystarczy spojrzeć na badania dużych populacji - gdzie życie w szczęściu z partnerem, często właśnie po przez wyrzekanie się indywidualizacji prowadzi do długiego i zdrowego życia - to najważniejszy czynnik ! Samotnicy są znacznie szybciej zmiatani z planszy i to w większym cierpieniu egzystencjanym. Co do rozwoju - nie ma nic bardziej rozwijającego niż dialogi sokratejskie. Wspólne czytanie tej samej książki, oglądanie tych samych filmów i podczas lub po nich rozmawianie na temat treści itd Za wielkim umysłem stoi zwykle bystra kobieta lub wierny oblubieniec.

Odkąd wycofałam się bardziej, też ciałem od innych ludzi (wcześniej ciągle otaczałam się innymi, ale bardzo tego nie lubiłam i chciałam być gdzieś indziej, ale przecież nie można być odludkiem- co za bzdura tak na marginesie :D) Tym lepiej poznałam siebie, lepiej się też czuję z samą sobą, a nawet mogę napisać, że czuję się bardzo dobrze w swoim towarzystwie :) A obecna sytuacja właściwie niczego nie zmieniła w moim życiu, tyle, że nie chodzę do pracy, ale na prawdę nie odczuwam tej straty :D Uważam, że nie każdy naddaje się do samotności, ale każdy kto zechce się z nią zmierzyć i będzie świadomy, co ta samotność może spowodować w naszym umyśle i jak sobie z tym poradzić wyjdzie na tym bardzo dobrze ;)

Wszedzie dobrze gdzie nas nie ma

Niestety znam też przykłady "samotników", który kiedyś nie chcieli nimi być, ale wmówili sobie, że tak jest też dobrze. Nadeszła okazja aby nie być już "samotnikami", to potrafili tylko ranić. Taka zamiana 😉 Myślę, że samotność jest zła i nie znam osoby, która byłaby do niej stworzona. Znam za to osoby, które do samotności przyzwyczaiły się. Pozdr

Polecam przesłuchać numer Bisza Wilk Chodnikowy, numer jak i zarówno cała płyta tak zatytułowana nawiązuje do Wilka Stepowego, sam wykorzystałem to nawiązanie w rozprawce na polskim kiedyś :)

Samotność jest kochana.daje radość ,szczęśie.

Dobrze powiedziane

Samotność sama w sobie nie jest zła. Problem pojawia się wtedy kiedy człowiek jest bardziej samotny niż chciałby być.