Aż muszę sobie zrobić notatki masa cennej wiedzy, dziękuje!

Jestem zszokowany jak wartościowy materiał stworzyliście. Powoli przebijam się przez swój syndrom DDD DDA, najpierw na łopatki Rozłożyła mnie książka "dorosłe dzieci niedojrzałych emocjonalnie rodziców" a teraz słucham Was i czasami płaczę. Dziękuję i oby jak najwięcej odcinków a cały kanał rozsyłam rodzeństwu i każdemu z kim jestem w stanie szczerze o tym rozmawiać. Dziękuję!

Fajnie, że jesteście. I szkoda, że Was nie widać.

Dziękuję za pomoc i wsparcie przez garść ważnych i mądrych wiadomości ❤

Bardzo dziękuję za podjęcie tematu właśnie w taki sposób.

Dzięki za ten podcast, bardzo dobrze się Was słucha :)

Ależ się cieszę, że tutaj jesteście! :) Do usłyszenia i zobaczenia w październiku w Szkole :)

Dzięki, ze o tym mówicie! Jednak to bardzo powszechne zjawisko w dzisiejszym świecie. Bardzo profesjonalne nagranie. Świetnie się słucha !

Dziękuję, świetne treści.

Bardzo dziękuje 🙂

Dziękuję za ten kanał i podcasty, jestem DDA, tylko szkoda że nie było czegoś takiego kiedy byłam młodsza, że nie miałam takiej pomocy i rzeczy które pomogłyby mi zrozumieć i nie być skrzywioną w głowie, duszy i sercu, i może nie pozwoliłabym się złamać i zniszczyć i może byłabym inną, lepszą osobą bez potrzeby jak Państwo mówić chronienia się i przetrwania, bycia nieufną, trzymania muru i dystansu wokół siebie, nie odczuwałabym strachu przed przywiązaniem, ryzykiem, zmianami, życiem, gdyby były podcasty o DDA gdy byłam młodsza rozumiałabym więcej i może mogłabym pomóc mojemu tacie gdy pił i może by wtedy nie pił i nie musiałabym przechodzić przez szybszą szkołę dorastania i dojrzewania i nie musiałabym jako dziecko odgrywać roli rodzica/opiekuna wobec mojego ojca i nie bałabym się być w relacji z kimś czy się zakochać i nie byłabym cyniczna, ironiczna, nie byłoby mroku w mojej duszy. DDA nie można się pozbyć i lęków z tym związanych, bycie DDA i te mechanizmy obronne pomagają w życiu i pomagają być silnym kiedy trzeba i odpychać niechciane osoby i emocje. Wstydziłam się kiedyś bycia DDA i tego że mój tata pił i był alkoholikiem, nie miałam wsparcia, tata obwiniał mnie o wszystko, i przez to często obwiniałam siebie tak samo o wszystko i czułam potrzebę kontroli, strach przed wyjściem ze strefy komfortu, i całe życie walczyłam z brakiem akceptacji i że nikt mnie nie chciał bo byłam niewystarczająco dobra ale teraz jestem jaka jestem i trudno, nie zamierzam się dostosowywać do kogoś i zmieniać się jeśli ktoś mnie nie będzie akceptował chociaż akceptacji też już nie potrzebuję. Przyzwyczaiłam się do tego że nigdy nie będę normalna i nie przestanę być DDA. Pozdrawiam

Wspaniały podcast. Dziękuję i pozdrawiam :)

Świetny pomysł z podcastem! Będę śledził! Pozdrawiam :)

Subskrybuję kanał, mam ustawiony dzwoneczek, a mimo to nie dostałam powiadomienia o nowym odcinku :(

Nikt nie ma pojęcia jak to jest, mój tata pił od mojego wczesnego dzieciństwa, prawie mamę nożem pchnął gdy miałam 7 lat ale babcia przybiegła i wydarła mu nóż z ręki, mnie wcześniej rzucił na ścianę, czasem mnie uderzył ale to nie było najgorsze, najgorsze było gdy grandził, w dzień i wieczorem,gdy ubliżał i poniżał, nie miałam warunków do nauki byłam zbyt zmęczona i raz wylądowałam w szpitalu w technikum i stwierdzono u mnie nerwicę, w szkole podstawowej i gimnazjum też upadałam na zdrowiu, mama umarła gdy miałam 11 lat, Mama miała 31 prawie 32 lata, babcia a mama taty go usprawiedliwiała we wszystkim, nie miałam i nie mogłam z nikim porozmawiać, potem od 17 roku życia zaczelam umawiać sie na randki co było błędem ale pozwalałam na całowanie i pieszczoty bo potrzebowałam czuć, chociaż że żyję, że moje serce biło, potrzebowałam bliskości i czułości, i musiałam tez opiekować sie dziadkiem i babciá gdy przed śmiercią bardziej sie rozchorowali i też jak Państwo mówią osoba dda boi się śmierci, nie, nie tyle co śmierci ale utrwty kogoś, zostania samemu, jest strach że samemu sie nie poradzi w życiu, bo szkoła życia nie nauczyła ani niczego o życiu, alkoholizm ojca, śmierć mamy nauczyły mnie życia, i ten alkoholizm i ojca grandy i moje zmęczenie doprowadziły do tego że oblałam maturę z matmy i kedwo ukończyłam technikum jako szkołę średnią, czy gimnazjum tez egzamin ledwo zdałam bo nie miałam warunków w domu, bo ojciec potrzebował sie wyżyć, nie chciał rozumieć że potrzebowałam sie uczyć i że potrzebowałam spokoju, alkoholizm ojca zamknął mi drzwi na przyszłość, dwa razy uciekałam i wyprowadzałam sie bo chciałam zacząć od nowa ale ojciec mnie sprowadzał obietnicami że on już nie będzie piłz że już będzie dobrze ale nie było, teraz ojciec nie pije bo pracuje i mimo że wszywka mu sie skończyła to nie kusi go żeby pić ale boje sie co będzie jak pójdzie na emeryturę a mógłby iść od maja choć mówi że będzie chciał szukać drugiej pracy żeby dorobić do emerytury. A co najgorsze do tej pory ojciec obwinia mnie i mamę o to że pił, i nie widzi w sobie winy i nie chce słuchać że jest inaczej, nie da sobie przetłumaczyć i będzie tak słownie manewrował żeby ta druga osoba uwierzyła że to rzeczywiście jej wina, tak jak z propagandą putina, Rosjanie wierzą w to co mówi putin, co też tatę drażni co do Rosjo bo mama stamtąd była a raczej z Baszkirii na południowym wschodzie Rosji, gdzie tata poznał mamę i ludzie mamy i mnie nie tolerowali tu gdzie mieszkamy przez historię i ojcirc robił wszystko żeby mama i teraz ja byśmy zapomniały o jej kulturze z której sie wywodzi i czy by nie mówić językiem mamy, czy obwinia mamę o to że ja poznał i sie z nią ożenił, tak jak ją obwiniał kiedy pracowała i studiowała a on był bezrobotny przez 5 lat. Tak czy inaczej, dorastając chciałam i marzyłam i potrzebowałam z kimś porozmawiać, być rozumiana, akceptowana, chciałam i potrzebowałam pomocy dla siebie i taty ale jej nie było. Ale tak na prawde chodzi o to by pomóc samemu sobie i przepracować problemy z samym sobą i by przetłumaczyć sobie w głowie, wystarczająco by móc jakoś funkcjonować i by nie myśleć i zapomnieć że jest się dda, zniszczonym wrakiem człowieka, pustą muszlą i po orostu egzystować i po prostu żyć dzień za dniem, zamykać uczucia na 4 spusty by nie dać sie zranić i być odpornym i nie bać sie co przyniesie każdy dzień, który jest taki sam prawdę mówiąc, albo po prostu udawać że nie przeraża co przyniesie następny dzień czy miesiąc, udawać że nie boje sie że ojciec wróci do picia, że kiedyś zostanę sama i co będzie kiedy zostanę sama, udawać, że nie boję sie zmian, że ktoś pojawi sie w moim życiu i znowu odejdzie. Jako osoba DDA wiem z doświadczenia, że jest ciężko być dda, że to utrudnia życie w pewnych sytuacjach i blokuje kiedy nie powinno, i kiedyś było ciężko o tym mówić i nie bez płaczu a teraz mówię o tym obojętnie i przestrzegam każdego ze znajomych kto jest dda jak ja by nie popełniał moich błędów, by nie uciekać przed problemem a zmierzyć sie z nim, i by zaakceptować bycie dda i że jest sie innym, że rozumuje sie inaczej, i czuje się inaczej, i by nie dać sie złamać po raz kolejny, że czasem nie posiadanie kontroli jest dobre, bo życie nie pozwoli nikomu mieć kontroli nad niczym, by nie bać się utraty czegoś lub kogoś bo ona jest nieunikniona, by otwarcie mówić o sobie i o byciu dda bez wstydu i bez wstydu patrzenia komuś w twarz bo to nie wina osoby dda że jest taka a nie inna, to wina rodzica, który miał problem z alkoholem i nie raz mówię znajomym z syndromem dda by nie pozwalali całkowicie kontrolować i blokować swojego życia czy podejmować decyzji przez pryzmat dda bo to rozdział w życiu który sie skończył, który koniec końców sprawił że jesteśmy silnymi ludźmi, otworzył nam oczy i nauczył życia czego szkoły nie robią, oprócz pozwalania uczniom być okrutnymi wobec siebie i niczego nie robienia z tym. Życie jest życiem, tak jak okres tego defizytu i potrzeb o których Państwo mówili w podcaście, to zamknięte drzwi, do których nie ma co wracać bo to było i sie skończyło, człowiek dojrzewając i dorastając sam przepracowuje co i jak z dda i z samym sobą i nadaje kierunek swojemu życiu czy robi listę czego chce sie w swoim życiu i dla swojego życia i jakich błędów unikać i nie popełniać i by dawać z siebie 100 procent i więcej i by walczyć o siebie każdego dnia i być ambitnym i upartym i by dawać sobie wszystko czego nie mieliśmy w tych mrocznych czasach i fazie stawania się dda, bo nikt nam nie da tego czego potrzebowaliśmy i potrzebujemy nadal oprócz nas samych. Nikomu nie życzę piekła przez jakie przeszłam ani syndromu dda ale w pewnym sensie dda jest dobre, bo ostrzega przez złymi i nieostrożnymi decyzjami i pochopnością, nakazuje sie zatrzymać i zastanowić nad tym co jest dla nas lepsze i by upewnić sie dwa razy czy postępujemy czy wybieramy słusznie i chamuje nas przed popełnianiem błędów.

Goście podkastu wyraźnie posiadają wiedzę na temat DDA - natomiast rozmowa jest dość chaotyczna i nie odpowiada bezpośrednio na tezy tematu czyli " czym dokładnie jest syndrom DDA" "w jaki sposób zostaje wyodrębniony." Odpowiedzi na te pytania trochę się gubią w natłoku dość romantycznych porównań.

Prowadząca trochę za bardzo próbuje zaznaczyć swoją obecność, poza tym super

Yhm, yhmmm, yhmmmm

Audio do poprawy

trochę drażnią te sformułowania: "zaopiekować kogoś", "opiekować kogoś/coś", "czuć się zaopiekowanym" - nie wiem czy to nie kalki z angielskiego, w każdym razie nie po polsku i psuje radość słuchania ciekawego podcastu.