Alljit แอปพลิเคชันเพื่อหัวใจ 💓 เรามาสร้างพื้นที่ปลอดภัยให้กันและกัน บนแอปพลิเคชัน Alljit ได้ฟรี ดาวน์โหลดของ iOS apps.apple.com/th/app/alljit/id1549529345?l=th ดาวน์โหลดของ Android play.google.com/store/apps/details?id=com.alljit

ชอบทำอะไรต่างๆคนเดียวมาตลอด เพราะไม่ชอบเวลาไปกับคนอื่นมันต้องใช้พลังและความรู้สึกกับคนอื่นเยอะมาก เกรงใจคนอื่นกลัวเขาจะไม่ชอบแบบเรา ดูหนัง กินข้าว เที่ยวต่างจังหวัดคนเดียว ล่าสุดไปเที่ยวน่านคนเดียว มันทำให้เรารู้สึกดีกับตัวเองมากๆ ถึงมีคำที่ออกมาจากตัวเองว่า “รักตัวเองว่ะ” ออกมา แต่ที่ไม่ชอบเลยคือการที่คนอื่นชอบมองเวลาไปไหนมาไหนคนเดียว โดยเฉพาะคนในครอบครัว เข้าใจว่ากลัวเราเป็นอันตราย แต่การที่เราจะไปไหนเราคิดมาแล้ว และเราพยายามคิดหาวิธีป้องกันสำหรับตนเองให้มากที่สุดเหมือนกัน เว้นแต่มันเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ

ตอนเด็ก...เคยกลัวการอยู่คนเดียว โตมา...เสพย์ติดการอยู่คนเดียว 💖✨

แอดมิดเข้ารพ.คนเดียว 🙋🏻‍♀️นั่งเครื่องบินไปอินเดียคนเดียว ขับรถไปไหนมาไหนคนเดียว ไปสอบใบขับขี่คนเดียว ดูหนังคนเดียว เราพวกอินโทรเวิดเลยไม่อินกับคอนเสิตหรืองานที่มีกลุ่มคนเยอะ รู้สึกภูมิใจนะคะที่สามารถทำอะไรคนเดียวได้แบบที่ตัวเองยินดี 💗😊 ตอนนี้ 30 แล้วค่ะ โอเคกับแบบนี้นะ 🌷💗☺️

เราส่งตัวเองเข้ารับการผ่าตัดเนื้อเยื้อหลังโพรงจมูกคนเดียว แล้วก็พักฟื้นที่โรงพยาบาลจนหมอให้กลับบ้าน เนื่องจาก เราไม่อยากให้คนในครอบครัวต้องมาอยู่ลำบากที่โรงพยาบาลรัฐ เพื่อนก็มีภาระหน้าที่เป็นของตัวเอง อีกอย่างแขนขาเราก็ยังใช้ได้ปกติ และก็มีพยาบาลเค้าคอยดูเราอยู่เราจึงเลือกที่จะไม่ให้ใครมาเฝ้าเราเลย ซึ่งเป็นเหตุการที่เราภูมิใจมากๆที่ผ่านมาได้

การอยู่คนเดียวในบางครั้ง ทำให้เรารู้สึกปลอดภัยจากการพิพากษาของคนอื่น ทั้งที่เราชอบมีสังคมเพื่อนรอบข้าง แต่เรา ถูกกระหน่ำให้เป็นจำเลย บ่อยเหลือเกินจนเข็ดไปหมดแล้ว

เราไม่ชอบนั่งทานข้าวที่ร้านอาหาร เราไม่ชอบที่คนเยอะ เคยคิดนะว่าทำไมเราไม่เหมือนคนอื่นแต่เราเป็นแบบนี้เพราะการอยู่คนเดียวทำให้เรารู้สึกสบายใจ แอดมิทโรงพยาบาลคนเดียว ผ่าตัด2รอบใน7 ปี ไม่ชอบให้ใครมาเฝ้า ร้องให้คนเดียวโดยบางทีบางเรืองมันวนกลับมาในความทรงจำ ไม่มีเพื่อน ไม่ใครคุยเรื่องที่เราสนใจเพราะเราคุยเรื่องพวก ไฟฟ้า อิเล็กทรอนิกส์ ฟิสิกส์ เพราะเราไม่รู้เรื่องฟุตบอลที่คนเขาคุยกัน อยู่คนเดียวเราไม่เศร้า ไม่เหงา แม้จะเลิกกับภรรยาที่อยู่กันมา 19ปีเพราะโลกของเรากับเขามันต่างกันโดยสิ้นเชิง และเป็นการดีทั้งสองฝ่าย

พลังของการทำอะไรคนเดียว เราชอบความรู้สึกนั้นนะ ด้วยความที่เราออกจากโรงเรียนตอนอายุ11 แล้วมาอยู่บ้านทำงาน ทำไร่ ทำสวน ไม่สนิทกับครอบครัวเลย อยู่คนเดียวคุยคนเดียวในวงจรชีวิตเดิมๆ มากว่า7 ปี มีปัญหาการเข้าสังคมไม่เป็น ขี้อาย ขี้เกรงใจ พูดน้อย ไม่มีเพื่อนเลย แต่พอเราทำอะไรคนเดียวได้ด้วยตัวเอง รู้สึกมีพลังในการทำสิ่งนั้นมาก จนอยากลองทำอะไรคนเดียว แต่ถึงอย่างนั้นเราก็อยากจะปรับการเข้าสังคมของตัวเองให้ดีขึ้น

เป็นคนhsp และโกส่วนตัวสูง ไปและทำอะไรคนเดียวทุกอย่าง เคยอยู่คนเดียวนานเป็นเดือนโดยไม่ใช้อินเตอร์เน็ต ไม่เล่นมือถือ แต่ไม่รู้สึกโดดเดี่ยว และมีความสุขดี(มาก)

ยิ่งคุณอายุเยอะขึ้น การทำอะไรหลายๆอย่างคนเดียวจะเป็นเรื่องปกติ ด้วยคนที่เคยร่วมทำล้มหายตายจากบ้าง เวลาและความชอบเริ่มไม่ไปด้วยกันบ้าง จนถึงที่สุดเราก็ต้องจากโลกนี้ไปคนเดียว

เพิ่งไปกินซเวนเซ่นคนเดียว กินเซตวันเกิด พนง.ยกมาเสิร์ฟพร้อมเทียน นี้ก็ขอพร เป่าคนเดียว 😆 แฮปปี้มักก

เมื่อก่อนอยู่คนเดียวไม่ได้คะ เพราะว่ามีแม่อยู่ด้วยตลอดคะ แต่พอแม่เสียชีวิตเลยต้องอยู่คนเดียว แล้วติดใจการอยู่คนเดียวไปแล้วอ่ะ ทุกวันนี้อยู่บ้านคนเดียวและจัดการ ทุกเรื่องด้วยตัวคนเดียวคะ แต่บางครั้งอยู่คนเดียวจนชินและ เมื่อเพื่อนมาชวนยิ่งคิดมากในการ ออกจากบ้านไปเจอเพื่อนอ่ะ

มีความสุขกับการอยู่คนเดียว ดูหนังฟังเพลง ออกไปเที่ยวต่างจังหวัดคนเดียวบ่อยๆ ไปกับครอบครัวได้ หรือไปกับเพื่อนได้แต่จะต้องเป็นกลุ่มเพื่อนที่เรารู้สึกว่าเขาไปกับเราได้ ไม่โวยวายเสียงดัง แล้วจำนวนคนต้องไม่เยอะเกินไป เพราะเป็นคนไม่ชอบการเจอผู้คนเยอะๆหรือเสียงดังมากเกิน ถ้าจะสังสรรค์ก็อยากอยู่แค่กับครอบครัว กับคนที่สนิทจริงๆหรือคนที่เรารู้สึกอยู่ด้วยแล้วสบายใจ ปลอดภัย เราเข้าสังคมได้เข้ากับคนได้ทุกแบบ แต่ไม่สามารถอยู่แบบนั้นได้ตลอดเวลา รู้สึกว่าเราต้องหาจังหวะสักช่วงออกมาอยู่คนเดียวก่อนแล้วค่อยกลับเข้าไปใหม่ อาจจะไปห้องน้ำหรือไปนั่งในรถเงียบๆ ไปหาที่สงบๆยืนสักพักเพื่อรีเซ็ทความคิดตัวเอง

ทำทุกอย่างคนเดียวมาหมดแล้ว เหลือแค่ปั่นเป็ดคนเดียว กลัวหมดแรง😂 -ดูหนังคนเดียว -กินบุฟเฟ่/หมูทะ -ไปเที่ยว ตจว./วิ่ง ตจว. คนเดียว -ไปวิ่งเทรลที่เมืองกาญจนฯคนเดียว -ไปเที่ยวญี่ปุ่นคนเดียว -ยังไม่ระดับ 100 เพราะไม่เคยปั่นเป็ดกะแอดมิดคนเดียว 😂😂ไม่คิดว่าจะชอบการทำอะไรคนเดียวได้ขนาดนี้😂😂😂

ตอนเด็กๆเพื่อนแกล้ง เพื่อนไม่รับเข้ากลุ่มทำรายงาน ก็เลยต้องทำคนเดียวส่งอาจารย์เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆเลยค่ะพอตอนโตมาก็มีภูมิคุ้มกันเรื่องการอยู่คนเดียวเที่ยวคนเดียวดูหนังคนเดียวจะมีแฟนที่เข้าใจเรายากมากค่ะ ก็เลยไม่มีแฟนทั้งๆที่เราก็ไม่ได้หายากเลยนะคะสำหรับการหาแฟน ก็เลยเลือกที่จะอยู่กับตัวเองโสดยาวๆ ฟอแม่ถามเมื่อไรจะมีแฟนก็เลยตอบไปว่าไม่ชอบมนุษย์ ทำบุญกับคนไม่ขึ้น ไม่เชื่อใจมนุษย์กันเอง แต่เลื้ยงหมาแมว เพราะเชื่อใจสัตว์มากกว่าหลังจากนั้นก็ไม่โดนถามอีกเลยเพราะซื้อบ้านออกมาอยู่คนเดียวเลี้ยงหมาแมว ช่วยเหลือสัตว์ตามประสาเราเรื่อยเปื่อยตามกำลังที่จะช่วยได้ค่ะ ❤️

เวลาเอยู่ในกลุ่มกับคนเยอะๆผมจะรู้สึกหายใจไม่ออกเหมือนจะจมน้ำน่ะครับ ผมเลยชอบอยู่คนเดียวสบายใจ

ผมคนหนึ่งที่ชอบอยู่คนเดียวมากๆ มีความสุขสงบเมื่อได้อยู่คนเดียว

อยู่คนเดียวเป็นปกติเลยค่ะ เคยมีครั้งนึง ไปกินพิซซ่าที่ร้าน พนักงานถามว่ากี่ท่านคะ ก็บอก คนเดียวค่ะ แล้วก็เดินไปนั่ง จากนั้นพนักงานคนเดิมก็เดินมาถามอีกครั้ง กี่ท่านคะ พร้อมกับเอาเมนูมาให้ ก็เลยบอก คนเดียว ค่าา เค้าก็เดินไป แล้วพนักงานคนเดิมก็เอาจานมาให้ แล้วก็ถามอีกครั้งว่า ท่านเดียวเหรอคะ เลยบอกว่า ใช่จ้าาา คนเดียว คือน้องพนักงานเค้าถามจนเริ่มสงสัยว่า น้องเค้าเห็นใคร มากับเรา ที่เรามองไม่เห็นใช่มั้ย ☺️☺️☺️😁😁😁

โดนใจมากคะ

เรามีปัญหากลับด้านค่ะ คือเคยทำได้เลเวล 100มาก่อนเลย และทำมาแล้ว ทำมาหมด ...และจำได้ว่าไม่ได้รู้สึกแย่หรืออายอะไรเลย แต่ตอนนี้มีปัญหาว่าอยู่คนเดียวแล้วใจไม่สงบ เสพติดการอยู่กับคนรัก จนตอนนี้รู้สึกว่ามันใกล้จะสร้างปัญหาในความสัมพันธ์แล้ว ไม่รู้ว่ามาถึงตรงนี้ได้ยังไง :( อยู่ๆก็ไม่รู้ว่าจะมีความสุขกับตัวเองอีกครั้งได้ยังไง ไม่ชอบเลย

ใช่ค่ะเราปกตินะที่ชอบอยู่คนเดียว มันรู้สึกไม่หมดพลังงาน ไม่เหนื่อย

ขอบคุณครับ

ชอบอยู่คนเดียว มีความสุขดี เลือกคบเพื่อน เวลาจะไปไหนหรือทำอะไร ถ้ากับคนที่ไม่สนิท ขอไปคนเดียวดีกว่า การอยู่คนเดียวไม่ใช่ปัญหาเลย แต่ติดแค่ชอบคิดมากกับสายตาคนอื่น คำพูดของคนอื่นที่พูดถึงเรา เหมือนเราเป็นคนแปลกแยก แปลกประหลาด มีหัวเราะ เสียดสีบ้างนิดหน่อย รวมถึงเพื่อนร่วมงานใหม่ๆบางคนที่เห็นเราไปไหนคนเดียว ก็คิดสงสารเรา และพยายามจะเข้ามาใช้เวลานั้นด้วย เช่น อยากชวนไปโน่นนี่หลังเลิกงาน เราก็อึดอัดที่ต้องรักษามารยาท และต้องรักษาสิ่งที่เรามีความสุขไว้ในเวลาเดียวกัน

เมื่อก่อนผมชอบอยู่คนเดียว แต่พอมีคนคนนึงเข้ามา เขาทำให้ผมรู้จักคนมากมาย พอเลิกลากันแล้ว ผมก็คิดว่า “การกลับไปอยู่คนเดียว เหมือนเดิมแหละดีแล้ว” แต่ความรู้สึกมันไม่ใช่แบบนั้นแล้ว ตอนนี้โครตเหงา โครตคิดถึงเลยหวะ

ถูกทุกข้อคับ

ส่วนเราเริ่มมีปัญหากับการเข้าสังคม คือจะรู้สึกอึดอัดบ่อยมากกับการอยู่ร่วมกับคนอื่น เริ่มกังวลเเล้วเวลาจะต้องเจอคนอื่นๆ เช่นเวลาไปทำงาน หรือเป็นหัวหน้าคนอื่น แต่ก่อนไม่เป็นขนาดนี้ ยังพอโอเค พอเริ่มต้องเปลี่ยนงาน รู้จักคนอื่นๆมากขึ้น อาการนี้ก็ตามติดมาด้วย ตอนนี้มีผลกับอารมด้วยที่จะอึดอัดแสดงออกชัดเจน หงุดหงิดเล็กน้อย กังวลมากๆ แต่ก็พยายามหาทางแก้ไขอยู่ ใครมีคำแนะนำบอกมาได้นะคะ ขอบคุณค่ะ (มีคนเป็นแบบเราบ้างไหมคะ รู้สึกกังวลมากๆ)

ทุกครั้งที่ได้อยู่คนเดียว เราถือว่าเป็น เวลาทอง มีค่ามาก รักช่วงเวลานั้นมาก ชอบขับรถไปไหนไกลๆ ตามลำพัง เพราะไม่ต้องวุ่นวาย หรือสัมผัส ได้ยิน คนรอบข้าง

สบายใจ

เป็นแบบนั้นเหมือนกันค่ะ

ท่านคือยาใจอย่างแท้จริง ท่านรักษาคนที่มีอาการป่วยใจ จากที่ท้อแท้ สับสน หมดหนทาง หมดแรงใจ ให้มีแรงลุกขึ้นสู้อีกครั้ง สาธุๆๆ

สิ่งที่พบว่าทำคนเดียวไม่ได้คือตอนไปเที่ยวซานริโอ พูโร่แลนด์ที่ญี่ปุ่น แล้วไปเจอcornerหนึ่งที่ให้จับคู่เพื่อร่วมกิจกรรมบางอย่างกับมาสค็อต รู้สึกเฟลมากว่าอันนี้ฉันเล่นไม่ได้ คือทำไม่ได้ด้วยเงื่อนไขของกิจกรรม ไม่ใช่ทำไม่ได้เพราะกลัวเด๋อ ส่วนกินหมูกระทะ กินชาบู กับเที่ยวตจว.คนเดียวคือปกติเลย ไปตปท.คนเดียวก็บ่อย ชินชากับความเด๋อด๋าไปแล้ว ชอบความรู้สึกที่ว่าเรามาถึงนี่ได้ยังไงเนี่ย 😂 แต่ชีวิตประจำวันนี่คือเป็นยัยเพี้ยน บ้าใบ้ เป็นสาวโรงงานที่เคร่งขรึม เก็บเนื้อเก็บตัวสุดๆ ไม่มีเพื่อน ไม่มีสังคม เพราะสังคมโรงงานมันไม่น่าอยู่ แค่ชอบลักษณะงาน ได้ทำงานคนเดียว ไม่ต้องปฏิสัมพันธ์กับใครและอยู่ใกล้บ้าน

จริงมากก คือเข้าสังคมได้นะแต่จะไม่จอยถ้าไม่ใช่เพื้อนเราอ่ะ ไปทำงานพบปะผู้คนเยอะมันดูดพลังงานเราไปจะรู้สึกเหนื่อยมาก เวลาที่อยู่คนจะสบายใจกว่า

พี่น่ารักกันมากเลยค่ะ

พึ่งไปกินชาบูคนโสดที่โตเกียวมาไม่กี่เดือนก่อน ไปนั่งดื่มค๊อกเทลคนเดียวในผับบ้าง ร้านริมน้ำบ้างบ่อยๆ นั่งยันร้านปิด ที่ที่ชอบที่สุดคือโตเกียวกับสิงคโปร์ (ไปคนเดียว) ดื่มเยอะสุดคือ6แก้ว ที่ Clarke Quay แล้วเดินกลับ รร คนเดียวตอนตีหนึ่งกว่าๆ 😁

ชอบอยู่คนเดียว ทำอะไรต่างๆด้วยตัวเองแบบไม่ต้องรอใคร ใครก็ไม่ต้องรอเรา กล้ามากขึ้น ทำสิ่งที่ชอบด้วยตัวเอง ไปดูหนังคนเดียว ไปคาเฟ่คนเดียว รู้สึกดีแบบบอกไม่ถูก

เข้ารพ.แอดมิดคนเดียวตลอด เที่ยวต่างจังหวัดคนเดียว เที่ยวต่างประเทศคนเดียว แถมยังไปทำงานต่างประเทศคนเดียวอีก ไม่รู้เลเวลไหนแต่ก็มีความสุขกับชีวิตดีนะคะ คุยกับคนแปลกหน้าได้แต่ไม่สนิท 😊

ชอบอยู่คนเดียวเหมือนกันครับ รู้สึกว่าเวลาอยู่คนเดียวแล้วทำงานได้ productive มากๆเลยครับ ตอนนี้ผมเข้าโรงหนังคนเดียวได้ กินบุฟเฟ่คนเดียวได้ เที่ยวคนเดียวได้ แต่ก็ยังมีที่ก็ยังนัดเพื่อนๆมารวมตัวกันฉลองปีใหม่ทุกสิ้นปีอยู่ครับเพื่ออัพเดทชีวิต ชวนเพื่อนไปนั่งกินข้าวกันกลุ่มเล็กๆ เพื่อแชร์ไอเดียใหม่ๆกันบางครั้ง เป็นแบบนี้มา 10 ปีแล้วครับหลังจากที่เรียนจบออกมา แต่สิ่งที่รู้สึกแย่บางครั้งตอนนี้คือเรากลายเป็นคนที่ไม่ค่อยกลัวกับการเสียความสัมพันธ์กับใครเลยอาจจะเผลอทำเรื่องแย่ๆใส่คนอื่นแบบไม่ได้คิด แล้วก็เป็นคนที่ให้อภัยยากขึ้นครับ กำลังแก้ไขจุดนี้อยู่ ส่วนเรื่องที่ทำคนเดียวไม่ได้ก็น่าจะหมูกะทะเหมือนกันครับ และ Deep conversation เกิดขึ้นจริงที่ร้านหมูกะทะจริงครับ

มีทุกเลเวลจ้า 😊แอดมิด…คนเดียว นี่รู้สึกสบายใจในแบบของตัวเองค่ะ (ระหว่างอยู่ รพ. ก็รับรู้ว่าสบายใจอย่างบอกไม่ถูก)

อยากให้ทำ หัวข้อ อยากเดินไปข้างหน้า​ ทิ้งความเสียไว้ข้างหลัง​ หน่อยครับ

ไปงานแต่งหรือขึ้นบ้านใหม่ที่เรารู้จักแต่เจ้าของงานเท่านั้น ส่วนข้ออื่นทำคนเดียวอยู่ตลอด แต่ที่ยังไม่เคยจริง ๆ คือ การแอดมิดครับ แต่ถ้าหาหมอที่โรงบาล ไปคนเดียวครับ

ทบทวนคิด

Yes

ชอบอยู่คนเดียว ใครชวนไปไหนจะปฏิเสธหมด

เข้าสังคมก็ได้ อยู่คนเดียวก็รู้สึกสงบดี แต่เอียงไปทางชอบพลังงานตอนอยู่คนเดียวมากกว่า

ชอบอยู่คนเดียวจริงๆ

เรากับเพื่อนคิดว่ามันปกติไปละเรื่องกินหมูกะทะคนเดียว5555 เพราะทำจนชิน เวลาเพื่อนชวนแล้วเราไม่ว่างมันก็ไปกินของมันเอง เราชวนแล้วเพื่อนไม่ว่างก็ไปนั่งกินของเราเอง(เราน่าจะอยู่เวล 80 ) ไม่คิดว่าคนแนวๆเดียวกันจะมีเยอะเพราะคนที่อยู่รอบตัวมีแค่คนเดียวที่เหมือนเรา เวลาไปเทียวเรามักจะไป 2 คนกับเพื่อนหาร้านเงียบๆนั่งทำงานของใครของมันพูดคุยกันบ้างอยู่ด้วยแล้วสบายใจสุดๆ

😮😮 ระดับ 100 แล้วสินะเรา 🤗🤗

ได้หมดๆๆ เอนไปทางคนเดียว happy สบายใจ ดูซีรีย์ ดูหนัง เล่นเกม สบายๆ แต่ไม่เคยกินบุฟเฟ่คนเดียว ข้ามเวล 50 ไปนะ ร้องไห้คนเดียวไม่เป็น

เราlv90นะไปเดินป่าคนเดียว ขี่รถคนเดียวเราว่ามันก็โอเคดีนะไม่ต้องรอใครอยากทำไรก็ได้ทำ เวลาเราอยู่คนเดียวแล้วเรา รู้สึกปลอดภัยมาก

คือตอนเราอายุ 14 ปี เราป่วยเลยต้องเข้าโรงพยาบาลอาทิตย์ละ 2-3 ครั้ง พอพ่อขับรถไปถึงโรงพยาบาลเราก็ต้องเดินลงจากรถไปรับบัตรคิวต่อเเถวคุยกับเจ้าหน้าที่อะไรคนเดียว เพราะไม่มีที่จอดรถ คือเเค่นั้นมันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก เหมือนกับถูกทิ้งไว้ที่ไหนสักที่ไม่มีใครรู้จักเรา จำได้เลยว่าน้ำตาคลอทุกครั้ง รู้สึกเเย่ทุกครั้ง พอพ่อกลับมาเราก็รู้สึกดีขึ้น เเต่เวลาที่เราต้องเข้าห้องตรวจหรือเดินเอาใบนัดไปให้เจ้าหน้าที่ เราก็ต้องทำเองคนเดียวอีกเหมือนกัน คือพ่อไม่ไปพร้อมกันกับเรามัวเเต่นั่งดูโทรศัพท์อยู่นั่นเเหละ เราบอกพ่อเเล้วว่าถึงคิวเเต่เราก็ต้องไปคนเดียวอยู่ดี การที่ต้องคุยกับหมอคนเดียวมันรู้สึกกดดันมาก การเดินเปลี่ยนห้องตรวจเเต่ละครั้งมันต้องเดินข้อนข้างไกลพอตัวเลย เเล้วเราก็เป็นคนจำทางไม่ค่อยได้ เดินไปเดินมาวนๆไปค่า เเล้วมันก็หลีกเลี่ยงสายตาคนรอบตัวไม่ได้ใช่ไม้คะ การที่เห็นเด็ก 14 เดินไปเดินมาคนเดียวในโรงพยาบาลมันก็คงเเปลกหละมั้งคะ

ชอบอยู่คนเดียวเพราะไม่อยากมีปีติสัมพันธ์ใครเพราะอยู่กับคนมากเท่าไรต้องใช้พลังงานมากขึ้นเท่านั้นมันทำให้รู้สึกเหนื่อย

เป็นคนอยู่คนเดียวได้ ไปคนเดียวได้.....ไปเดินป่าคนเดียว เราน่า90 ไม่เขิน ไม่อาย ฟินสุขๆ 5555 เเต่คนอื่นชอบมาเเทรกชีวิตเรา บางทีเราก็รำคาญมากกก

การอยู่คนเดียวมันสร้างพลังในการทำงานมีความสุขมาก สำหรับฉันมีเหตุการณ์สะเทือนใจในวัยเด็ก มีปัญหาเข้ามามากมาย จนเลือกที่แยกตัวมาอยู่คนเดียว ไม่ยุ่งวุ่นวายกับใครดีนะ

คือ....ชอบอยู่คนเดียวก็โดนคนรอบข้างหาว่าเป็นคนไม่เข้าสังคม ก็เพราะ(บาง)สังคมไม่ได้น่าอยู่จริงๆอ่ะครับ -*-

ส่วนตัวชอบอยู่คนเดียวเวลาต้องการความเป็นส่วนตัว ทำเรื่องส่วนตัว เป็นตัวเอง100% ที่อยู่ในโลกส่วนตัว อยากทำอะไรก็ทำ ไม่ต้องถามคนข้างๆว่า ทำด้วยกันมั้ย โอเคมั้ย หรืออะไร ซึ่งจริงๆอยู่ข้างนอกมันก็ดีนะ แต่มันจะมีกฏหมู่ หรือบรรทัดฐานทางสังคม หรืออย่างใกล้ๆคือคนข้างๆเลย อย่างน้อยเราจะทำอะไรก็ต้องเริ่มใส่ใจความรู้สึกของเขาที่มีผลกับการกระทำของเราแล้ว

เลเเวล 100 ค่ะ หิ้วกระเป๋าไปผ่าตัดทอนซิลคนเดียวค่ะ

มันแล้วแต่คนนะ...อย่าฝืนบางคนชอบอยู่คนเดียว...บางคนชอบสังคม...บางคนแบบคนเดียวก็ดีมีสังคมก็ได้ไม่มีปัญหา โดยส่วนตัวอยู่ในสังคมได้ปรับได้ในช่วงเวลานั้นแต่ถ้านานเหนื่อยก็จะปลีกวิเวก...เอาที่สะดวกใครสะดวกแบบไหน แต่ก็แปลกการเป็นคนเยอะกลายเป็นถูกมองว่าบ่น555สงสารคนฟังบางทีคุยไปเรื่อยคนฟังเขาไม่ชอบเหมือนเราเขาก็จะตอบสั้นๆปล่อยให้มันพล่ามไปก่อนค่อยมาตอบสุดท้ายเลยเอากรรมไปให้คนอื่นหรือเปล่า555เลยคุยกับหมาแมวแต่ไม่ได้บ้านะ...สมมุตินะคะเช่นถ้าเราคุยกับใครในเรื่องที่ชอบเหมือนกันก็จะอยู่กันได้แต่ก็จะเป็นช่วงเวลาหนึ่งเมื่อหมดเรื่องคุยหรือต่างฝ่ายต่างชอบสิ่งอื่นเขาก็ไป..แล้ววันหนึ่งเราเกิดชอบอะไรขึ้นมาแล้วมีคนชอบเหมือนกันอีกก็คุยกันได้ร่วมแชร์ความชอบ...แต่ถ้าเราอยู่หรือชอบอะไรมันไม่ต้องรบกวนคนอื่นก็จะอยู่คนเดียวคุยกับตัวเองไม่ได้บ้า😄

เคยกิบชาบูคนเดียวมาแล้ว คือรุ้สึกว่าไปคนเดียวได้ ไม่ต้องรอใครอ่ะ อยากกินก็ไป แต่จะไปกินกับเพื่อนไม่ติดนะสนุกดี

ผมว่าผมlevel100เลยนะครับตอนเกิดอุบัติเหตุผมขับรถยนต์ไปเข้าห้องems.คนเดียวเลย แล้วทางรพ.เค้าไห้ผมรอผ่าตัดเลย โดยไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลย3วันเลยนะ แต่ผมโทรกลับที่บ้านบอกเลยไม่ต้องห้วงผมอยู่ได้ ผมว่าผมได้มีเวลาเรียนรู้อะไรรอบข้างมากมายครับ

จริงๆเราว่า การกินบุฟเฟ่ต์คนเดียว= การกินข้าวคนเดียว แต่ที่ส่วนมากทำได้ยาก เพราะ การกินบุฟเฟ่ต์ มันเหมือนเป็นอาหารแพง และหนักไปสำหรับ 1คน สิ่งที่อยากลอง คือ ไปสวนสนุกคนเดียว น่าจะสนุกพิลึกดี

ชอบแอดมิด รพ. คนเดียว เพราะมันไม่เหนื่อยเพิ่ม และได้พักผ่อนจริงๆ มาเยี่ยมได้ แต่ต้องแค่แป๊บๆ :)

กำผมไปกินคนเดียวบ่อยมากครับ รวมถึงเที่ยวต่างจังหวัดด้วยครับ เพราะเพื่อนสมัยเรียนเวลาเราไม่ตรงกันแล้ว 555

อยู่คนเดียวสุขใจมากเพราะเมื่อใดที่เข้าใกล้เรามักจะถูกเหวี่ยงถูกทำร้ายจิตใจแล้วเราจะรู้สึกแย่รู้สึกผิดรู้สึกแย่ เสียใจกับการกระทำของตัวเองที่ควบคุมอารมณ์หงุดหงิดไม่ใด้ อยู่คนเดียวสุขเพราะไม่ใด้ทำร้ายใคร

เราเป็นคนที่เลเวลเต็มเลยค่ะ พึ่งรู้ตัวจากพวกพี่เลยนะเพราะทำทุกอย่างคนเดียวตลอดจนไม่รู้สึกเเปลก หรือ ผิดปกติ. เเต่ในเวลางานเราก็สามารถจอยกับคนอื่นได้ไม่รู้สึกอึดอัดอะไรเช่น เวลาเรียนเราก็อยู่หอกับคนอื่น (หอในก็คือเลือกรูมเมทเองไม่ได้) เเล้วเราอ่ะอยาไปเดินตลาด คือฉันจะไปแน่นอนไม่ว่าจะไปคนเดียวหรือมีคนอื่นด้วยก็ตาม เเต่ก็ลองชวนคนอื่นดูถึงเขาจะไปหรือไม่ไปก็ไม่มีผลกับเรา คือเหมือนจะชวนตามมารยาท, แต่ใจจริงอ่ะเราก็ชวนจริงๆคือถ้าไปด้วยก็ได้ ไม่ไปก็ได้. เราก็เป็นพวกชอบอยู่คนเดียวมากๆๆ ปล. ขออนุญาตเเชร์ความเห็นส่วนตัวนะคะ😊

ชอบอยู่คนเดียว ทำอะไรคนเดียว แต่นานๆทีก็อยากออกไปแฮงค์เอาท์กับเพื่อนบ้าง ข้อดีคือ ทำอะไรก็สบายไม่ต้องรอใคร แต่ข้อเสียคือเหงา

LV 90 เพราะไม่เคยแอดมิน แต่ถ้าเกิดขึ้นจริงๆ ก็คงเหงาๆ หน่อยแหละ แต่สำหรับ คนที่ไม่มีใคร ยังไงก็คงต้องอยุ่คนเดียวแหละ

อยู่เลเวล 80 เลยค่ะ ฉลองวันเกิดคนเดียวโดยการไปกินข้าวคนเดียวแถมบอก พนงว่าขอโปรวันเกิดเพื่อส่วนลด555555

ไปเที่ยวญี่ปุ่นคนเดียว กินบุฟเฟ่ขาปูยักษ์คนเดียว เดินเที่ยวถ่ายรูปคนเดียว เพราะเราอยากดีไซน์ทริปของตัวเองที่ๆตัวเองอยากไปจริงๆ ไม่ต้องรอ บางวันอยากตื่นสาย เททริปก็ได้ถ้าขี้เกียจ ส่วนในไทย ชอบขับรถไปนั่งดูวิวพระอาทิตย์ตก นั่งจิบเบียร์ริมทะเล ฟินมากกกก

ผมอายุ40ชอบอยู่คนเดียวครับที่ทำงานวุ่นวายคนเยอะเสียพลังงาน

คลิปนี้ไม่มีใน spotify หรอครับ

พวกที่ชอบเปลี่ยนแปลงชวิตคนอื่นให้เข้าสังคมให้ทำอะไรเป็นกลุ่ม ทั้งๆ ที่เขาชอบอยู่คนเดียว ถือว่ามีความผิดปกติทางจิตหรือเปล่า ทำไมถึงชอบยุ่งเรื่องชาวบ้าน เขาจะเป็นแบบไหนก็เรื่องของเขาหรือเปล่า

อันนี้จริวนะการกินหมูกะทะชาบูหท้อไฟเนียนั่งคุยกันเพลินนะดีนะจิบเบีนไปพรางๆ และเคยมีฉากตำนานอย่าง หม้อไฟมาเฟียจากเรื่องสองคนสองคม ถ้าจำไม่ผิดนะ

เคยรอเพื่อนที่ป้ายรถเมล์1ชม. หลังจากนั้นไม่นัดอีกเลย

ทุกข้อครบเลยยกเว้นข้อ5

ผมใช้ชีวิตก็เรียกได้ว่าหัดใช้ชีวิตคนเดียวมาตั้งแต่เด็กแล้วครอบครัวก็มีนะแต่ว่าเป็นคนรักอิสระพ่อแม่ก็ยังขัดใจไม่ได้เป็นเด็กที่หัวแข็งดื้อที่สุดมึนจริงๆผมเคยอยากได้ของแต่ว่านานๆทีพ่อแม่ถึงจะซื้อให้ก็เลยหาเงินเองไม่อยากให้พ่อแม่ลำบากผมก็อยากออกไปเรียนรู้โลกโดยหัดพึ่งพาตัวเองดีกว่าไม่ค่อยฟังคำสั่งสอนพ่อแม่ญาติผู้ใหญ่ดื้อมากเจออะไรมากมายไม่เคยบอกใครมีวีระกรรมมากมายแต่ผมไม่เคยคิดเบียดเบียนหรือสร้างความเดือดร้อนให้ใครแต่ส่วนมากโดนรังแกโดนเพื่อนล้อบูลี่โดนกระทำมาเยอะประสปการณ์เยอะกว่าเพื่อนรุ่นเดียวกันเยอะต้องผ่านทุกๆสิ่งอย่างมาตั้งแต่เด็กเพื่อนหักหลังนับครั้งไม่ถ้วนแต่ก็ยังไม่เข็ดเคยเฉียดตายมาก็นับครั้งไม่ถ้วนบางทีผมก็เชื่อนะว่าปาฏิหารมีจริงบ้านผมไกล้วัดเลยมีโอกาสเรียนรู้ธรรมะศาสนาผมจะกลัวปาบมากรักษาศีลตั้งแต่เด็กตอนประถมเลยละถ้าไม่จำเป็นผมไม่โกหกรักษาคำพูดสัจจะไม่ใช้เล่ห์กลเอาเปรียบใครรักความยุติธรรมมากเชื่อเรื่องเวรกรรมมักมีลางสังหรณ์แม่นมากบางทีฝันล่วงหน้ามีสัญชาตตะญาณสูงผมเชื่อว่าผมไม่ได้อยู่แค่คนเดียวหรอกไม่เคยห้อยพระแต่รู้ได้ว่ามีใครคอยคุ้มครองคอยเตือนคอยสอนจับตามองดูเราอยู่ตลอดเวลาแคล้วคลาดจากเพศภัยบ่อยๆผมไม่ลืมคนมีบุญคุณกับผมชอบช่วยเหลือหลายคนเคยบอกว่าผมมีความคิดโตกว่าอายุจริงมากอายุแค่20สามารถพูดคุยปรึกษาปัญหาเชิกลึกกับผู้ใหญ่วัย40-50ได้อย่างเข้าใจเลยบางทีก็ได้ข้อคิดและมีสติมากขึ้นก็มีผมไปที่ไหนก็มีแต่คนรักคนอุปถัมเหมือนผมเป็นลูกหลานคนนึงเลยแต่ว่าผมเป็นคนขี้เกรงใจมากๆไม่รบกวนใครและไม่อยากให้ใครรบกวนเท่าไหร่นักแต่ขอความช่วยเหลือไม่ขัดช่วยเท่าที่ช่วยได้แต่ต้องเป็นที่ถูกผิดศีลผิดใจกันไม่ยุ่ง

ฉันปี66 อายุขึ้นปี64 ตั้งแต่เป็นเด็ก อยู่กับยาย เรียนป1จบป.4. และได้เรียนเพียงแค่นั้น.สมัยเป็นเด็กอยู่กับยาย ร่วมกับลูกของน้องสาวแม่อีก2คน เราผู้ชายทั้งหมด.ฉันมาชมข้อความนี้ จึงเกิดความสงสัยว่าฉันเป็นคนอย่างไรกันแน่.นึกย้อนหลังไปสมัยเรียนหนังสืออยู่กับยาย.ฉันถูกใช้งานมากที่สุดฉันจำได้.ถูกตีกับไม้นางมะขามบ่อยๆซึ่งหลานแก2คนแทบจะไม่เคยโดน..ทั้งที่ฉันทำงานทุกอย่าง ตื่นมาตี5โม่แป้งให้ยายทำขนมขาย 7โมงเก็บที่นอนยายถูบ้าน กินข้าวไป รร.เย็นกลับจาก รร.ไปตักน้ำหาบน้ำจากบ่อซึ่งต้องเดินไปตักโดยคันโคลงไม้ใผ่ของคนรวย.มาใส่ตุ่มใส่ถัง200ลิตร.จนเต็มทำเช่นนี้จนจบ.ป4 ลืมบอกฉันอายุอยุ่ตรงกลางระหว่างหลานอีก2คน.หลานหาบน้ำใส่โอ่งมังกรลูกขนาดกลางๆส่วนฉันตักใส่ถัง200ลิตร หลาน2คนใช้กระป๋องสี5ลิตรหาบ ส่วนฉันต้องการให้เสร็จเร็วก็ใช้ปี๊บ20ลิตรหาบ.เมื่อน้ำเต็มฉันได้ไปเล่นตามประสาเด็กแต่ยายตีฉัน บอกฉันตักน้ำเต็มเร็วเพราะอยากไปเล่นปล่อยให้อีก2คนตักไม่ช่วย.ฉันจำจนทุกวันนี้..เวลาผ่านๆผ่านไปเกือบ25ปีฉันไม่ได้เจอกับยายกับพ่อกับแม่.เพราะหลังจากฉันจบป.4ฉันตั้งใจจะมาอยู่กับพ่อแม่และจะมาเรียนต่อที่บ้านพ่อกับแม่ซึ่งอยู่กันคนละ จว.ตอนวันสุดท้ายที่จะจากลาเพื่อนร่วมชั้น เพื่อนหลายๆคนบอก จะไปเป็นตำรวจ ทหาร หมอ ครู มีฉันคนเดียวบอก ฉันจะเป็นวิศวะ ทั้งๆที่ตอนนั้นไม่รุ้หรอกว่า วิศวะคืออะไร รุ้แต่ใส่หมวก แต่สุดท้ายฉันก็ได้แค่บอกเพื่อน ฉันไม่ได้เรียน เพราะชตาฟ้าลิขิต.ฉันได้มาอยู่บ้านพ่อ ตั้งแต่จบป.4พ่อซึ่งมีอาชีพขับรถบัส ชนประสานงากับรถบรรทุกน้ำมันในคืนวันที่ยายพาฉันไปส่งพ่อแม่.พ่ออาการเป็นตายเท่ากัน แต่พ่อไม่ตายแต่ก็พิการรักษาตัว2ปีฉันจึงไม่ได้เรียนแต่แกก็ยังขับรถได้เมื่ออาการดีขึ้น.เจ้าของบ.ก็ให้แกขับรถต่อ ส่วนฉันจบป.4มาพ่อเจ็บหนัก แต่พ่อมีลูก4คนต้องกินต้องจ่าย เจ้าของบ.ให้ฉันกับพี่ชายเข้าไปทำงานเก็บกวาดขยะในบ.ที่เป็นบ.ต่อตัวถังรถบัส.ฉันจบป4อายุกี่ปีต้องมาทำงาน แต่ก็ทำๆๆๆเวลาผ่านๆๆไปพ่อฉันกลับมาขับรถได้ปกติ.ตอนนี้ฉันเริ่มโตเป็นวัยรุ่น แม่ฉันขี่บ่น จู่จี่จุกจิก ในความรุ้สึกของฉัน จนฉันอายุ19-20ปี ฉันพาเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเข้า กทม.ทำงานอยู่2ปี ก็ลงใต้ และเวลาผ่านไปผ่านไป25-27ปียายฉันซึ่งอายุ90ลงมาหาฉันที่ใต้.มาเห็นฉันทำธุระกิจโรงกลึง มีทุกอย่าง เลี้ยงลูกน้อง20กว่าคน ยายมาเห็นฉัน บอกตอนฉันเด็ก มองฉันบ้า บอ ไม่นึกฉันจะมาอยู่จุดนี้ ซึ่งลูกหลานแกคนอื่นยังแบกไใแบกปูนบ้านไม่มีอยู่กันที ลูกๆฉัน เรียนจบ.มอ ทุกคน.ยายฉันร้องไห้ ฉันก็ร้อง ที่เล่าให้ฟังเพราะฉันเป็นคนอยู่คนเดียว ขนาดแม่ชองลูกฉันยังไม่เอาเพราะนานไปรุ้ว่าทรมาณ.จึงอย่ากันไป10กว่าปีแล้ว ฉันหาเงินส่งลูกฉันจนจบ..เมื่อฉันมาเจอเรื่องราวนี้ จึงสงสัยตัวเองว่า ฉันผิดปกติหรือเปล่า ลูกๆจะให้ฉันไปอยู่ด้วยฉันไม่ไปฉันมีความสุขกับงานของฉัน ฉันชอบความสงบ เงียบ ไม่มีไรๆมารบกวนสมาธิ จริงๆปัญหาฉันก็มากที่ผ่านมา แต่เมื่อเจอปัญหา สติฉันมันบอกให้นอนหลับตาแล้วใช้สติ.ฉันก็ใช้มาตลอด แต่บอกใคร เขาว่าฉันบ้า..ขอบคุณ

ไปอยู่ต่างประเทศคนเดียว 2 ปีค่ะ

เวล110เลย บางทีมีคนขอไปด้วยก้จะไม่ค่อยจอยละ

เป็นญ. ชอบอยู่คนเดียว ไปเที่ยวตจว.ไปตปท.คนเดียวบ่อย ได้เพื่อนใหม่มาทุกครั้ง แต่ถ้ามีเพื่อนไปด้วยก็อีกแบบนึง แต่ต้องเป็นเพื่อนที่สนิทเท่านั้นเพราะเคยไปกับคนไม่สนิทแล้วมีปัญหาทุกที 55 เลเวลน่าจะทะลุร้อยแล้ว แอดมิดคนเดียวก็คงได้แหล่ะ55

บุฟเฟ่ต์ชาบู/อาหารญี่ปุ่นคนเดียวได้ครับ ที่รู้สึกว่าที่สุดเลยคือดูคอนเสิร์ตกับเที่ยวต่างประเทศคนเดียวครับ

ผมเป็นคนรุ่นใหม่ที่เป็น Hikikomori เชิงบวกที่โตมาในสภาพแวดล้อมของโลกที่เทคโนโลยีเจริญก้าวหน้าและสังคมคนธรรมดาตามความเร็วของการพัฒนาเทคโนโลยี สื่อบรรเทิง และความดำมืดของโลกแบบสุดโต่งไม่ทัน (ตรงนี้ผมอาจจะคิดเอาเองผมไม่แน่ใจว่าสื่ออะไรที่ดีที่สุดของโลกแต่ในยุคนี้ผมเชื่อว่ามันปฏิเสธวงการที่โด่งดังและเข้าถึงคนรุ่นใหม่เยอะมากที่สุดอย่าง เกม)ในตอนที่ผมเป็นเด็ก ผมก็เหมือนกับเด็กธรรมดาทั่วๆไป ได้ออกไปเล่นนอกบ้านได้ แต่การที่ผมออกไปเล่นนอกบ้านมันไม่ได้สนุกหรือรู้สึกดีเลย ผมขี่จัทรยานและกำลังฝึกขี่อยู่ แต่การรับรู้ของผมมันมากกว่าเด็กธรรมดาทั่วไปเพราะผมทำไม่ได้ และผมก็อายที่จะมานั่งฝึกขี่ให้คนอื่นเห็นและผมก็ขี่จัทรยานไม่เป็นอีกเลย ตั้งแต่ 3 ขวบ แต่แค่นี้พวกคุณอาจจะคิดว่า "อะไรวะทำไมมึงขี้แพ้จัง" โอเคงั้นฟังต่อเลยมันมีอยู่วันหนึ่ง พวกพี่เขามาเล่นเกมในบ้านของผม เป็นเครื่อง PS1 แล้วเกมที่พวกมันเล่นกันคือเกม Fighting 1-1 แบบคอมโบง่ายๆไม่ได้ยากอะไร ผมขอพวกพี่ๆเขาไปนั่งดูหน่อยเพราะรู้สึกทุกคนส่งสเียงดังและดูน่าสนุกมากๆ ดังลั่นบ้านจนผมอดใจไม่ไหวต้องขอเข้าไปดู แต่พอผมเคาะประตูดังๆ ก็ไม่มีใครยอมให้ผมเข้าไปนั่งดูเกมที่เขาเล่นกันเลย อันนี้คนยุคเก่าอาจจะไม่เข้าใจนะครับว่าผมเชื่อว่าพวกคุณส่วนใหญ่ก็จะใช้แนวคิดตรรคกะแบบคนรุ่นเก่าที่ตามเทคโนโลยีไม่ทันนะครับว่า "เขาก็ไม่อยากให้หนูติดเกมหรือเปล่า" ไอ้คำๆเนี้ยผมฟังจนเบื่อและเกลียดมันก็แค่การอยากเรียนรู้ของผม คุณไม่มีสิทธิมาตัดสินเด็กอย่างผม เพราะนี้คือการเข้าสังคมในวัยเด็กของผม ผมกำลังจะเข้าสังคมแต่สังคมนั้นไม่ต้อนรับผมพวกคุณเข้าใจการตัดสินของเด็ก 3 ขวบในยุคนั้นไหมครับ ผมเชื่อว่าไม่อยู่แล้วสำหรับพวกยุคเก่า และผมเกิดปี 2540 ด้วยนะ เรียกว่าเป็นจุดของการปรับเปลี่ยนเทคโนโลยีเยอะมาก พอผมถูกปฏิเสธปุป ผมไปนั่งร้องไห้อยู่ห้องข้างๆ ร้อนๆ ไม่มีแอร์เปิด จนแม่มาถึง ผมถึงจะเข้าไปนั่งดูพวกพี่ๆเขาเล่นได้ แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ไม่ปฏิเสธที่จะอยากรู้อยากเห็นความสนุกที่พวกเขากำลังทำกัน และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นของการที่ผมชอบอยู่ตัวคนเดียวนั่นเอง แต่ผมก็นั่งเรียนจบมหาวิทยาลัย ช่วงวัยประธมเป็นช่วงที่ผมมีช่วงชีวิตที่สดใสมาก เพื่อนทุกคนดีหมดทุกคน คุณครูก็เก่งและน่านับถือทุกคน เพียงแต่ผมเป็นเด็กที่ขาดวุฒิภาวะทางอารมณ์ด้วยเหมือนกัน เพราะขาดวุฒิภาวะทางความกลัวและความกล้าที่จะต่อต้าน เพราะถูกสอนมาจากช่วงชั้นประธมให้ มารยาทดี พูด ครับ ตลอดเท่านั้น มีคำหยาบเมื่อไหร่ โดนทำโทษเมื่อนั้น แต่พอขึ้นมัธยม มีแต่นักเลง อันธพาล แต่โชคดีที่ปรับตัวได้เพราะในโลกของเกม ผมก็เจอมาเยอะไม่แพ้กัน พอขึ้นมหาลัยมา ก็เจอแต่พวกบ้ารุ่นพี่ บ้าทำกิจกรรม ชอบสร้างสังคมแบบมีกำแพงกั้น ใครไม่เข้าพวกต้องถูกแยกเหมือนเป็นแกะดำ ผมเบื่อโลกความเป็นจริงมากเพราะมันแบ่งแยกกันจนเกินไป มันมีแต่กำแพงที่ต้องปรับสีให้เลอะ ขุ่นมัวดำ และเลวลงไปเรื่อยๆ ผมเบื่อหน่ายที่ทุกคนทำตัวเหมือนแกล้งเสแซร้ง เพื่อเข้าหากัน ผมเบื่อที่พอสุดท้ายแล้วคนในโลกออนไลน์มันก็มาจากโลกความเป็นจริง และสันดานธาตุแท้ส่วนใหญ่ก็แทบจะไม่ต่างกัน และผมเบื่อมากกับคำว่า มนุษย์เป็นสัตว์สังคม ในขณะที่โลกกำลังทำให้เราเป็นสิ่งมีชีวิตที่กำลังก้าวเข้าสู่การอยู่ด้วยตัวคนเดียวได้ไปทีละก้าว แต่สันดานและธาตุแท้ของคนส่วนมากในโลกยังคงมีแต่เหตุผลแย่ๆแอบแฝง แล้วทำไมผมจะต้องเอาตัวเองไปทำเพื่อคนอื่นที่ผมเริ่มรู้สึก หมดความเชื่อใจในตัวผู้คนไปเรื่อยๆ ปัจจุบันก็ยังเล่นเกมอยู่และทำงาน เก็บเลเวลคนเดียว เล่น Moba คนเดียว ทำงานเก็บตัวอยู่คนเดียว เล่นทุกเกมชื่อดัง ยกเว้นเกมตลาดล่าง 100% หลายเกม และอันดับต้นๆหลายๆเกม และทำงานที่เป็นสายช่วยคนด้วย และคิดว่าจะลาออกแล้วด้วยเพราะเบื่อกับสังคม ปลอมๆ ที่ในโลกจอมปลอมกลับมีความจริงที่ดีกว่า

ชอบอยู่คนเดียวที่แบบ มีคนอยู่รอบข้าง

เดินป่า กางเต้นท์คนเดียว2ครั้ง สบายใจดี

เป็นคนที่สามารถทำอะไรคนเดียวได้เยอะเลย ไปเที่ยวคนเดียวได้ ไปคอนเสิร์ตคนเดียว ออกไปกินเบียร์คนเดียว กินข้าวดูหนัง แต่การได้อยู่คนเดียวแบบนี้ได้นานๆ ก็มีข้อเสียหลักคือแบบที่ในคลิปบอกเลย คือไม่ค่อยอยากขอความช่วยเหลือใครเลย555

อยู่คนเดียว ทำทุกอย่างคนเดียว โคตรชิว พอมีคนเข้ามาก็ยากที่จะเข้าถึงเพราะกำแพงเราสูงมาก

จริงไม่วุ่นวาย แต่ถ้ามีเรื่องเดือนร้อนก็จะรู้สึกกระวนกระวายมากๆเลย

เคยแอดมิทร.พ. คนเดียวค่ะ.. เพราะตอนนั้นไม่อยากให้ใครรบกวน(ช่วงปีใหม่ปีนั้นที่เจอผู้คนเยอะแล้วรู้สึกหมดพลังเลยอยากหนัไปนอนในรพ.ค่ะ) แต่ไม่กล้าเข้าไปกินสุกี้คนเดียว

ผม เลเวล 109 เที่ยวผับคนเดียว แต่กลับ 2 คน

ใครเปิดฟังตอนนอนมั่ง🤗🤗

คล้ายอยุ่คนเดวมาเปน10 ๆ​ ปี​... รึออกไปเจอผู้คน​ ได้​ กะทำไม่​ได้​ ทุก​ ๆ​ วัน... จากการดำเนินชีวิตที่ต่างกันจากสา​เหตุใด​ ๆ รึไม่ต่าง​ แล้วปรับเข้าหากัน​ รึป่าว... เมื่อมีฝ่ายที่รู้ตน​ รึรู้ช้า​ เร็ว​ ในการจัดการของแต่ละคน​ ในการพูด​ การคุย​ ว่าได้ตรงจริต​พอ​ ๆ​ กันมั้ย...

บางวันน่ะ... คุยกับจิ้งจก มากกว่าคุยกับนุดอีก 🤭

เมื่อผมค้นพบว่าการอยุ่คนเดียวมันสงบสุขแค่ไหน ผมก็ไม่ต้องการพบเจอผู้คนอีกต่อไป

เหลือไปเข้าป่านอนแคมป์ นอกนั้นทำหมดแล้วนะ 😅

เราไม่รู้ มันเรียกว่าเรามีความสุขไหม แต่เรารู้สึก’สงบ’ แล้วก็’สบายใจ’ คือบางทีเราก็อยากมีคนแชร์โมเม้นนะ แบบว่าอยากมีคนให้เราแชร์ความคิดหลังดูหนัง แชร์ว่าข้าวที่พึ่งกินมาอร่อยเนอะ หรือกระทั่งตอนเดินเล่น ‘ลมเย็นเนอะ’ ‘แดดดีเนอะ’ ‘เอ๊ะ หมาน่ารักจัง’ มันก็รู้สึกแบบ อา..แย่จังไม่มีคนให้แชร์ แค่มันเป็นความคิดที่แวบมาแปปนึงเท่านั้น แต่จากนั้นก็โอเคดี กลับมาเอนจอยช่วงเวลาเหมือนเดิม ตลอดชีวิตที่ผ่านมาเกือบสามสิบปี มันก็มีบางเวลาที่รู้สึกอิจฉาคนรอบๆ ที่มากับเพื่อน มากับคนรัก กับครอบครัว แต่มันไม่ใช่ความอิจฉาที่จะต้องทำให้ได้แบบเขาอ่ะ เราก็อธิบายไม่ได้😂

ไม่เคยกลัวการอยุ่คนเดียวเลยค่ะ ล่าสุดแอดมิทคนเดียว เพราะเราเป็นคน ตจว มาทำงานอยุ่ตัวคนเดียว ต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองอยุ่รอด อันนี้เรื่องจิงค่ะ เพืีอนที่ทำงานก้ไม่มาเยี่ยมเลย ไม่นอยด้วย เฉยๆค่ะ บ่อยครั้งที่คนรอบตัวมองเราเป็นพวกซึนเดเระไปเลย😅

ไปกินหมูกะทะ ชาบูคนเดียวจริงๆ เลเวลสูงมากจริงๆ

ไม่กล้าไปตปท.คนเดียว

สำหรับเรานะ บอกได้เลยว่า เลเวล 100 เต็ม เพราะอะไรรู้ป่ะ มันไม่สนุกเลยนะกับการที่ทุกอย่างคนเดียวแบบนั้น แต่ที่เป็นอย่างนั้นเพราะเรารู้สึกว่าเราไม่มีใคร ทั้งๆที่เราก็ต้องการที่่จะมีใครต่อใครนะ แต่ใครๆเขาทำไมไม่ต้องการเรา เศร้าใจนะั

เคยรักเค้าคนเดียว^_T

หมูกะทะผมก็กินคนเดียวมาแล้ว😂😅