แปลกแต่จริง คนที่ทำร้ายจิตใจเรามากที่สุด คือคนที่เราเรียกว่าแม่ วันๆมีแต่คำพูดที่ทำร้าย ทำลายความรู้สึกของเราในทุกวัน

บางครั้งก็คิดว่าการตายคือการพักผ่อนที่ดีที่สุด🙂

ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนจริงๆค่ะ ตอนนี้หนูเหลือแค่มือถือกับหนังสือแล้วที่ปลอบหนูได้ และเป็นกำลังใจให้กับทีมงานนะคะ ทำคลิปออกมาได้ดีมากๆ

เราชอบมองครอบครัวคนอื่นมาก เขาดูอบอุ่นและมีความสุข ทั้งๆที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับเราเลย

ใช่ครับ อยู่บ้านแล้วเจอแต่พลังลบ ก็ไม่อยากจะอยู่ สู้ออกมาข้างนอกดีกว่า สบายใจกว่าเยอะ เชื่อว่าหลายๆคนก็เป็น

ความเงียบสงบ อยู่ตัวคนเดียว คือเซฟโซนของเรา เรารู้สึกไม่เป็นตัวเองต้องระแวงปัญหาตลอดเวลาอยู่บ้าน ปัญหาเดิมๆที่เกิดขึ้นมันทำให้เราหมดไฟไปกับทุกๆอย่างในชีวิต

อาทิตย์หนึ่งมี7 วัน ร้องไห้4-5วัน มันท้อมาก หลายอย่างที่สะเทือนจิตใจ หลายครั้งที่อยากตายมากกว่าอยากอยู่😢😢

บ้านคือสถานที่ที่อยู่แล้วอึดอัด​ บ​้านคือสถานที่ไม่เป็นตัวของตัวเอง บ้านคือสถานที่มีแต่เรื่องทุกข์ใจรุมเร้าทำไงได้ได้แต่เก็บทุกอย่างไว้ในใจแล้วแอบมานอนร้องไห้คนเดียว

สำหรับผม แม่คือเครื่องจักรสังหารที่ใช้อารมณ์ คำพูด ความรู้สึกของเธอ เธอพร้อมที่จะนำความรู้สึกร้ายๆ ทำร้ายจิตใจใส่ผมทุกครั้งที่เจอหน้ากัน ต่อให้วันนั้นผมจะพยายามทำดี ทำตัวให้มีความสุขขนาดไหน แต่ถ้าหากวันนั้นเธอไปเจอเรื่องราวอะไรที่เธอรู้สึกไม่ดี เธอจะเอาความรู้สึกนั้นมาลงที่ผมเสมอ การแก้ปัญหาของผมคือ เก็บมันไว้ แล้วร้องไห้อยู่คนเดียว จนผมรู้สึกอิจฉาครอบครัวที่ปกติไปเสียแล้วครับ รู้สึกมนุษย์สัมพันธ์ผมเปลี่ยนไป การคบเพื่อนฝูงก็เปลี่ยนไป ผมเป็นคนโสด อยู่กับแม่2คนครับ และไม่มีความคิดโต้กลับหรือทำร้ายร่างกายใดๆกับเธอเลย แม่ก็คือแม่ แต่ขอแค่บางครั้งแค่เพียวเสี้ยววินาที ช่วยนึกถึงจิตใจผมบ้าง อยากให้คิดก่อนพูด อย่าใช้อารมณ์เหนือเหตุผล อยากให้ใช้ความคิดมากๆครับ ถ้าให้ร้องไห้เกือบทุกวันแบบนี้ไม่ไหว ขอระบายแค่นี้ครับ ขอบคุณครับ

เซฟโซนของเราคือห้องสี่เหลี่ยมมืดๆและเพลงที่สามารถสื่อถึงความเจ็บปวดของเรา

ครอบครัวไม่เคยฟังเหตุผลเลย เวลาอารมณ์​ไม่ดีก็มาลงที่เรา​ อยู่เฉยๆก็โดนด่า​ ทำอะไรไม่พอใจก็ตบก็ตี​ ทั้งๆที่เราไม่ได้ผิดอะไรเลย เวลาเราพูดอะไรก็บอกว่าแถไปเรื่อย​ ไม่เคยได้แสดงความคิดเห็นเลย​ โดนกดดันมาตั้งแต่เด็กๆ​ ดูถูก​ บ้าง​ เหยียดบ้าง​ สารพัดเลย​ อยากพูดกับเขาตรงๆว่าเราไม่โอเค​ แต่กลัวว่าจะโดนทำร้ายอีก

เข้ามาดู มาอ่านคอมเม้นท์แล้วสบายใจ ยังมีผู้คนอีกมากมายที่เป็นเช่นเดียวกับเรา ไม่ได้มีปัญหานี้อยู่ผู้เดียวในโลกนี้ ทุกวันนี้มียูทูป เป็นเซฟโซน สู้ต่อไป จำเป็นต้องอยู่บ้านหลังนี้ เพราะไม่มีที่ไป ทุกวันนี้บ้านไม่ต่างจากเรือนจำ เผลอๆ ผู้คุมยังให้ค่าความเป็นมนุษย์ของเรามากกว่าพ่อแม่ แค่กินข้าวเยอะยังผิด

จริงคะบ้านที่ไม่ใช่บ้าน ไม่มีพลังบวก ไม่มีกำลังใจ มันไม่มีอะไรที่ทำให้เรามีความสุขได้เลย ยิ่งอยู่ยิ่งอึดอัด เวลามีปัญหามาไม่เคยเลยสักครั้งที่จะได้กำลังใจ มีแต่ซ้ำเติม ไม่เคยได้กินของอะไรดีๆไปไหนก็ไม่ได้ โดนบังคับทุกอย่าง จนตอนนี้ไม่อยากอยู่บ้านเลยสักวินาที อยากออกไปอยู่คนเดียวอย่างน้อยๆมันคงสบายใจมากกว่า เบื่อบ้าน เบื่อคำพูดของคนในครอบครัว เบื่อคำดูถูกของคนในครอบครัว เบื่อถ่อยคำด่าที่เขาพูด บางทีก็แช่งให้ตายเร็วๆ ผิดกับพี่ชายเราที่เขาอยากได้อะไรก็ได้ทำอะไรก็มีคนให้กำลังใจตลอด แต่เราล้มกี้ครั้งมีปัญหากี่ครั้งก็โดนด่าตลอด กดดันทุกทาง บังคับทุกอย่าง พูดดูถูกทุกอย่าง มันเหนื่อยจนเราอยากจะหายไปจากตรงนี้ โครตอึดอัดเลย

คำพูดคนในบ้านคือทำร้ายความรู้สึกเรามากๆ ไม่มีใครจะเข้าใจความรู้สึกเราเลยด้วยซ้ำ

บ้านไม่ใช่ที่อบอุ่นสำหรับเราตั้งแต่เด็กจนโต บังคับทุกอย่าง ขออะไรก็ไม่เคยให้แต่พี่สาวแค่เอ้ยปากเขาก็หาให้ได้ทุกอย่าง พลาดมาก็มีแต่ซ้ำเติม ไม่เคยได้กำลังใจจากคนในบ้าน แม้แต่เรานอนโรงบาลเขายังไม่โทรมาถามข่าว มีแต่แฟนเท่านั้นที่ดูแลเราไม่ห่าง แต่ก็ยังดีที่มีแฟนคอยให้กำลังกันอยู่🤍

จริงๆเลยค่ะ เคยคิดว่าบ้านคือเซฟโซนที่ดีที่สุด แต่พอกลับไปคือไม่ใช่เลย มันคือความอึดอัดกดดันจากครอบครัว พ่อแม่ชอบเอาไปเปรียบเทียบกับพี่น้องคนอื่นๆ ต่อให้ดีแค่ไหนพ่อแม่ไม่เคยเอาไปชื่นชม รักแต่พี่แต่น้องเอาใจแต่พี่น้อง แต่กลับเราบางหายใจเฉยๆยังบ่น มีแต่คอยซ้ำเติม หาเงินให้ได้ไม่มากก็บ่นเราเอาเราไปเปรียบเทียบกับพี่น้องคนอื่นๆเอาเราไปนินทาให้ชาวบ้านฟัง มองว่าเวลาเรากลับกลัวว่าเราจะมาขอเงิน แต่ปล่าวเลย พอเราหาเงินให้ได้ไม่เยอะก็มองเราเปรียบเทียบกับพี่น้องบางครั้งก็แอบไปนั่งร้องคนเดียว จนมาอยู่หอ รู้สึกได้เลยว่าการอยู่หอคนเดียวคือเซฟโซนที่ดีและปลอดภัยที่สุด

เซฟโซนที่ดีที่สุด คือความมืดและเพลงที่เศร้าที่สุดเท่านั้น

อยากหนีไปให้ไกลแล้วไม่ต้องกลับมาที่บ้านหลังนี้อีก มีครอบครัวที่พร้อมหน้าหร้อมตา แต่ไม่มีใครเข้าใจเราเลยสักครั้ง ไม่ให้กำลังใจ กดดันเราตลอด พอล้มก็มีแต่คำด่า แช่งให้ลูกตาย ทำไมนะ ทำไมไม่เป็นเหมือนครอบครัวคนอื่นเขา

มีคนถามเราว่า"อยากมีความสุขมั้ย" มันเป็นคำถามที่ดีมากๆ เเต่เรากลับรู้สึกว่าความสุขของเราตอนนี้คือการไม่ต้องทำ ไม่ต้องคิดอะไร ปล่อยให้เราหายไป ปล่อยให้เราได้จบชีวิตตัวเอง ไม่ต้องช่วยอะไรเราอีกเเล้ว

ทุกครั้งที่เรามีปัญหา...บ้านไม่ใช่สิ่งแรกที่นึกถึง...

บ้านคือสิ่งที่ทรมานที่สุด ไม่เคยเข้าใจโทษเราอย่างเดียวทำไรผิดไปหมด

อยู่ข้างนอกก็อึดอัด อยู่ในบ้านก็เครียด ไม่มีที่ไหนเป็นของฉันเลยสักที่ 🙃

ผมนี้ละ แม่รักลูกไม่เท่ากัน ผมทำอะไรก้ผิดไปหมด ส่วนพี่ทำอะไรก้ถูก แม่ไม่เคยว่า ส่วนผมผิดตลอด แล้วก้ชอบเปรียบเทียบผมกับพี่

ส่วนตัวผม อยู่คนเดียวมีความสุขที่สุดแล้ว พ่อแม่เป็นยังไงก็รู้ แต่ถ้าเขาไม่ยอมถอยให้เราคนละก้าว ทุกอย่างจะดีได้ไง

เท่าที่จำได้ตั้งแต่เด็ก บ้านสำหรับเรา ไม่ใช้เซฟโซนเลย เวลาทำอะไรพลาดแม้จะแค่เรื่องเล็กน้อย เช่น ล้างจานแล้วทำแตก เป็นต้น ก็จะซ้ำเติมตลอด ทุกคนในครอบครัว พ่อ แม่ ย่า คอยเอาเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่นตลอด ไม่มีใครซักคนที่เข้าใจเรา ตอนเราทำดีไม่เคยมีการชื่นชม มุมดีๆของเราไม่เคยเอ่ยถึง ตอนนี้เราอายุ35แล้ว เราโชคดีที่เจอแต่เพื่อนดีๆ ยังเจอแฟนที่ดี เพราะมีสิ่งหนึ่งที่เราทำเสมอคือการใฝ่ดี ทุกวันนี้เราโตเป็นผู้ใหญ่มีครอบครัวแล้วก็ยังไม่พ้นพวกเขาเพียงแค่มันห่างออกมาก็เท่านั้น

อายุ 23 เรียนต่างจังหวัด เรียนดี กลับบ้านไป มีปัญหาทุกรอบ ออกไปเที่ยว โดนทีบ้านโทรตามให้กลับบ้าานตลอด ไม่ได้คุยด้วยคำพูดดีๆจนเพื่อนๆไม่เที่ยวด้วย จนไม่อยากกลับไปบ้านหลังนี้อีกเลย อยากออกไปให้ไกล ชีวิตในกรอบ คุยกันก็มีปัญหา จนมีอะไรไม่อยากปลึกษาที่บ้าน เพื่อนยังรู้จักเราดีกว่า พ่อ แม่

สัญญากับตัวเองว่า😢 'ถ้าในอนาคตมีลูกจะไม่ทำนิสัยแบบแม่ใส่ลูกของตัวเองเด็ดขาด'

พูดความในใจ ระบายกับเราได้ฟรี 💓 บนแอปพลิเคชั่นออลล์จิต Alljit (พื้นที่ปลอดภัยสำหรับคุณ) ดาวน์โหลดของ iOS apps.apple.com/th/app/alljit/id1549529345?l=th ดาวน์โหลดของ Android play.google.com/store/apps/details?id=com.alljit

อิจฉาคนที่มี safe zone เป็นบ้านนะครับ พ่อแม่พี่ชายและตัวเรา เป็นข้าราชการกันทุกคน เป็นครอบครัวที่คนภายนอกมองแล้วเพอร์เฟคมาก แต่เชื่อไหม ผมเกิดมาจนอายุ 30 แล้ว ผมไม่เคยได้รับการซัพพอร์ตด้านความรู้สึกเลยสักครั้ง คือถูกจ้องจับตามองตลอดเวลา เพื่อให้เราทำแบบนั้นแบบนี้ตามที่เขาอยากจะเห็น ผมอดทนทำตามตลอดจนวันนี้ผมออกมามีครอบครัวแล้วยิ่งไปกันใหญ่เหมือนหนีเสือปะจระเข้ ภรรยาติดกล้องวงจรปิดแบบจับความเคลื่อนไหวทั้งในและนอกบ้าน ผมเลยเปิดใจคุยกันว่าขอพื้นที่ส่วนตัวได้ไหมสักนิด แต่ภรรยาเขาคิดว่าถ้าอยากมีพื้นที่ส่วนตัวก้อลิกกันไปซะเถอะจะได้มีเวลาส่วนตัว สรุปผมเกิดมาจนอายุ30 หน้าที่การงานทุกอย่างถือว่าดี แต่เชื่อไหมว่าผมรู้สึกเหมือนผมเป็นแค่เด็กน้อยอนุบาลคนนึง ที่เวลาเกิดเรื่องอะไรขึ้นไม่กล้าบอกใคร เอาแต่หนีปัญหา จะปรึกษาที่บ้านก้ปัญหาใหญ่ขึ้น อาทิตย์นึงผมต้องโกหกที่บ้านว่าไปทำงาน โกหกที่ทำงานว่าป่วยขอลา เพียงเพราะต้องการแค่ขับรถออกจากที่ๆเรียกว่า "บ้าน" ไปอยู่ที่ใดที่นึงที่ผมได้อยู่คนเดียวแบบเงียบๆ จนสุดท้ายอายุ30ผมกลายเป็นคนใช้สิ่งไม่ดีเพื่อโหยหาความสุข แต่มันก็ไม่พบความสุขเลยสักครั้ง ไม่รู้จะออกจากวงจรนี้ได้อย่างไรดี อยากมีเก้าอี้ให้ผมได้นั่งสักตัวแล้วใครสักคนนึงที่ถามผมแค่ว่าเหนื่อยไหมสักคำก็ยังดี ผมไม่เคยมีเซฟโซนเลยสักครั้งเดียว แต่ก็บอกใครไม่ได้อึดอัดมากเหลือเกินครับ

อย่างน้อยผมก็ไม่ได้เจอปัญหานี้คนเดียว จากที่เคยเจอปัญหามาตั้งแต่ 13 ปีจนตอนนี้อายุ 35 ปี ทำงานเหนื่อยแล้วอยากพักผ่อนบ้าง กลับบ้านดันเจอปัญหาเครียดกว่าเดิมอีก บางทีเลิกงานแล้ว(17.00น)ยังนั่งคุยกับเพื่อนที่ทำงานจน 2 ทุ่มกลับบ้านอาบน้ำเข้าห้องนอน เช้ารีบตื่นไปทำงาน จะได้ไม่ต้องมานั่งเจอปัญหา แม้ตอนนี้ก็ยังเจอปัญหาบ้านไม่ใช่เซฟโซน

มีประโยชน์มากค่ะ ขอบคุณนะคะ

เราต้องอดทนมาตั้งแต่เล็กจนโต ฟังเรื่องเดิมๆ เจอความผิดหวังความกดดันเดิมๆ ทุกวันที่พ่อเมากลับบ้านมา สุดท้ายเราทนไม่ไหว เราเถียง เราโต้แย้งในสิ่งที่เราไม่ผิด แต่กลัวกลายเป็นเราที่ผิด. กลายเป็นเราที่ถูกไล่ออกจากบ้านเหมือนหมา และทุกครั้งเราก็ทำตามที่พี่บอกคือยอมรับว่ายังไงเค้าก็คือพ่อ. ยังไงเราก็ต้องกลับมาทำหน้าของเราต่อไป. และสุดท้ายเราก็ต้องเจอเหตุการ์ณเดิมๆซ้ำไปซ้ำมา แต่ละครอบครัวไม่เหมือนกันปัญหาไม่เหมือนกันครอบครัวไม่ใช่พื้นที่อบอุ่นอีกต่อไปตั้งแต่ไม่มีแม่.

ดีจัง เราผิดทุกอย่างหลายครั้งละ จนมันท้อจนมันชินละ🙃

บ้านคือสิางที่อึดอัด ต้องทำตามทุกอย่างที่แม่ให้ทำ ไม่เคยเห็นจิตใจเด็กคนนี้เลย แทบไม่ไหวแล้ว ทำอะไรต้องระแวงอยู่ตลอดกลัวโดนจับผิด ไม่เคยคุยกับลูกดีๆเลย ไม่เคยได้ความรักจากแม่เลย อยากมีครอบครัวอบอุ่นเหมือนคนอื่นบ้างจัง แต่คงได้แค่ฝัน😿🙂😭

ใช่คะ ยิ่งครอบครัวไหนมีลูกหลายคน ยิ่งโดนเลือกปฏิบัติหรือแบ่งแยกชัดเจน ส่วนมากลูกที่พ่อแม่ไม่รักจะเป็นคนที่โดนใช้และรับภาระเยอะที่สุด (อาจจะไม่ใช่ทุกครอบครัวนะคะ) เซฟโซนของตัวเอง คือการอยู่คนเดียว โอบกอดตัวเอง คุยกับตัวเอง เพราะคิดว่าไม่มีใครรักเราเท่าตัวเราเอง

ผิดไหมคะที่เราคิดว่าบ้านไม่ใช่เซฟโซน แต่เราสบายใจและอบอุ่นมากกว่าเมื่อได้คุยได้อยู่กับคนข้างนอกบ้าน อบอุ่นจนแทบจะร้องไห้ตลอดเลยค่ะ

บ้านคือที่ที่ทรมานที่สุด ตั้งแต่เกิดมายังไม่รู้เลยค่ะว่าอะไรคือความสุข

อยากหนีไปอยู่คนเดียว​ ไปที่ที่ไกลที่สุด​ อยู่บ้านไม่เคยมีความสุขเลย​ กลับบ้านมาก็ได้ยินแต่เสียงคนทะเลาะกัน​ ข้างบ้านก็มาซ้ำเติมอีก ต้องหนีมาร้องไห้คนเดียวอยู่บ่อยๆ

ขอบคุณ​ทางรายการมากนะคะ ชอบคำว่ายังไง สุดท้ายแล้วเขาก็คือแม่เรา คงได้แต่ทำใจและบางอย่าง​ก็​ปล่อยๆ ไป

ถ้ามีโอกาส สักครั้งในชีวิต🙏🏻 อยากโทรไปปรึกษาโทรไประบายทุกอย่างที่เจอให้พี่ๆฟัง เพราะพิมไปต่อให้พิมกี่ชั่วโมงกี่วันความในใจก็ไม่หมด

เคยพยายามไปอธิบายเรื่องเซฟโซนกับครอบครัวแล้วนะ แต่เขาเข้าใจว่าเซฟโซน=ครอบครัว อย่างเดียวเลย เขาจะเข้าใจแต่ว่า ครอบครัว=เซฟโซน เซฟโซน=ครอบครัว พอลองเอากระทู้เกี่ยวกับครอบครัวก็ไม่ใช่เซฟโซนสำหรับทุกคนไปให้อ่านเขาก็เข้าใจว่ามันเป็นเรื่องเพ้อฝันเรื่องโลกสวย เหมือนเขาไม่เข้าใจเลยสักนิดอ่ะค่ะ นั่งฟังไปก็ร้องไห้ไปกับความคิดพวกเขา

ต่อให้พยายามเข้าใจว่านั้นคือบุคลิกภาพพวกเขา แต่มันเป็นแผลใหญ่ๆ เลย ผมรู้สึกสูญเสียอนาคตตัวเอง ผมเลือกที่จะทำ ที่จะเป็นไม่ได้ เพราะคนที่บ้าน ชอบพูดว่าปีกกล้าขาแข็ง ประชด ประชันต่างๆนาๆ คือ รสชาติการอยู่บ้านมันขมมากๆ จนคิดอยากตายทุกวัน แค่ที่ยังสามารถอยู่ได้ทุกวันนี้ ต้องขอบคุณแฟน ขอบคุณงานที่ทำ ยังทำให้รู้สึกว่าเราก็ยังมีคุณค่า

ถูกพี่สาวโกงเงินเป็นแสน แต่แม่ไม่เคยจะเข้าข้าง คงเป็นเพราะเค้ามองว่าเราเป็นคนเก่ง ทุกครั้งที่ถามถึงเงิน จะโดนมองว่าเป็นคนไม่ดีตลอด เหนื่อยมากๆ เหนื่อยจริงๆ 😭😭

ฉันอยู่แล้วรู้สึกเหมือนอยู่ในนรกตลอดเวลา อยากเป็นตัวของตัวเอง ทำอะไรไม่ได้ ฉันอยากอยู่ที่ที่พอดีสำหรับฉัน

หนีออกจากบ้านมา 2 ปี แล้วค่ะ เพราะที่บ้านหรือครอบครัวพูดจารุนแรงกระทบจิตใจหลายครั้ง และวางเส้นตีกรอบแบบนี้เสมอมา จนถึงอายุ 27 ปี มีงานทำมีเงินเดือน ก็ยังใช้คำพูดและการกระทำเช่นเดิม ห้ามนู้นนี่นั่นไม่ยอมเปิดใจรับฟัง ไม่ยอมให้โอกาสตัดสินใจ ซึ่งนั่นเป็นต้นตอและจุดเริ่มต้นของความคิดลบๆ กับครอบครัวมาโดยตลอดค่ะ ได้รับอารมณ์ได้รับคำด่าส่าด่าทอจากที่ทำงาน กลับบ้านมาต้องมาทะเลาะกับคนที่บ้านกับเรื่องไม่เป็นไร (เรื่องสามารถบอกกันดีๆมันก็ทำให้กันได้) อึดอัดและกดดันอยู่เต็มและแน่นในความรู้สึก เหนื่อยบวกกับต้องมารับอารมณ์ทุกอย่างของแต่ละคนในบ้านซึ่ง ทำให้เราเหมือนลูกโป่งที่ใกล้ระเบิดและวันนั้นออกไปทำงานพร้อมกระเป๋าทำงาน 1 ใบ เลิกงานเสร็จจองตั๋วรถไป กทม. ทันทีค่ะ คิดอยู่ทุกวันะคะว่าตั้งแต่วันที่ออกจากบ้านมาเป็นตัวเองและได้ตัดสินใจทำอะไรหลายๆเรื่องที่ไม่เคยกล้าตัดสินใจเลย กล้าๆกลัวๆมาตลอด มากขึ้นเยอะค่ะ มีความรู้สึกว่าอยู่ตรงนี้สบายใจและมีความสุขกว่าที่บ้านจริงๆ ค่ะ และวันนี้จะต้องกลับไปขอโทษขอขมาผู้ใหญ่มันทำให้หวนนึกถึงเรื่องราววันนั้นอีกครั้งกังวลและเครียดมากจริงๆ แต่ด้วยความที่ย่าเริ่มแก่ชราป่วยโรคภัยเราจึงอยากกลับไปขอโทษแบบไม่สนิทใจค่ะ 😢

จริง เราอายุ49 เก็บเงินเตรียมย้ายไปอยู่คนเดียว สบายใจกาย ไม่สร้างกรรม(ทะเลาะ เกลียดแม่เพิ่ม) ทำดีแค่ไหน ก็ไม่เห็นค่า พูดจาเหน็บแนมให้รู้ว่าเค้ารักแต่พี่ชาย ทุกวัน แม่แก่85 ยังนิสัยแย่ไม่เลิก

safe Zone สำหรับคนอื่นคือครอบครัวแต่Safe Zone สำหรับฉันคือห้องสี่เหลี่ยม

หนูเปรียบบ้านคือคุก พ่อเเม่คือผู้คุมที่ค่อยคุมเราว่าให้ทำนู้นนี่นั้น

ครอบครัวไม่เคยเป็นเซฟโซนให้ผมเลยด้วยซ้ำไป เอาแต่ทำร้ายด้วยคำพูดก็มี ทำร้ายจิตใจก็มี แต่ที่รับไม่ได้ก็คือการทำร้ายร่างกาย

ใช้ๆค่ะ ถ้าเลือกเกิดได้จะไม่อยากอยู่ตรงนี้ เพราะบ้านที่อยู่ตอนนี้คนข้างบ้านชอบบอกว่าเป็นของเขา

แต่คุณคือคนที่ทำให้ผมมีความสุข ขอบคุณครับ

ฟังทั้งน้ำตา

เราเหมือนตัวปัญหาของพ่อเเม่ เรามันไม่มีไรดี อดทนมาตลอด เเต่ขีดจำกัดก็หมดเป็นเหมือนกัน ท่านบอกเราว่า เรียนมันจะไปยากอะไรหนักนา ถามหน่อยสิ ไปเรียนวันหนึ่งต้องเจออะไรบ้าง เอาตรงๆคือเหนื่อย เเต่เราก็รู้ว่า ท่านพยายามหาเงินส่งเราเรียนสูงๆเหมือนคนอื่น เเต่เราต้องการกำลังใจ ต้องการคำปลอบ คำปรึกษา ไม่ใช่คำด่า คำประชด คำที่พูดเเทงใจเราอะ เหนื่อยสุดๆๆ

พอออกจากบ้านมาแล้วสุขภาพจิตดีขึ้นเยอะมากๆๆๆๆ พอออกมาแล้ว ถึงได้รู้ว่าครอบครัวทำกับเราแย่มาก ออกมาแล้วสามารถรับรู้ได้เลยว่าที่ผ่านมาเราอดทนมากเลย ถ้าอยู่ต่อไปต้องเป็นโรคซึมเศร้าแน่นอน ออกมาตอนนี้ โชคดีแล้ว ก่อนจะเป็นโรคซึมเศร้าซะก่อน

เราเข้าใจเขา เขาเข้าใจเรารึยัง เราพูดในใจว่า"อยากกลับบ้าน"บ่อยมาก ทั้งที่เราอยู่บ้าน บางทีเราก็ร้องไห้คนเดียวเงียบๆ เหนื่อยมาก

เปิดใจคุยกันหลายครั้งมากๆๆๆๆ เราเข้าใจบุคลิกของแต่ละคน แต่พอเรารู้ เรายิ่งไม่อยากเข้าใกล้ ตอนนี้ออกมาอยู่คนเดียวแล้วค่ะ

แล้ว เราขอให้เกิดมาหรอคะ เราเลือกได้จริงๆหรอว่าอยากได้ครอบครัวแบบไหน เราเกิดมาแบบไม่ได้เต็มใจด้วยซ้ำ

โรงพยาบาลจิตเวตยังน่าอยู่กว่าตั้งเยอะครับ

ทุกคำที่พูดออกไป เป็นคำที่ไม่คิด เเต่ผู้ฟังอ่ะคิดเเละมันยังคงติดฝั่งลึกอยู่ในใจ ห้องของผมมันคือเซฟโซนเดียวที่อยากอยู่ ได้เเต่นั่งเเล้วทำใจ บอกว่าคนที่เข้าใจตัวเองคงมีเเค่ที่เราเองมั้ง

ชอบฟังพี่ทั้งสองมากครับ

ทุกวันนี้ไม่เข้าใจเลยว่าความสุขที่มาจากครอบครัวคืออะไร?

ชีวิตคุณดีมาก🥺

ผิดไหมที่คิดว่าครอบครัวคือสิ่งที่แย่ที่สุดกลัวทุกอย่างไม่กล้าเปิดใจคุยเพราะสิ่งที่โดนมามันน่ากลัวเกินที่จะมองหน้าเขาแล้วคุยกัน คำชมไม่เคยมีทั้งๆที่เป็นเด็กเรียนดียังโดนครอบครัวดูถูก ชอบซ้ำเติม พูดเสียงดัง 3ปีที่อยู่กับพ่อแม่คิดอยู่ตลอดเวลาว่าการพักผ่อน=ตาย

ผมเหนื่อยกับครอบครัวของตัวเองตั้งแต่เด็กๆแล้วพยายามลองมาหลากหลายวิธี แต่ในเมื่อถ้าคนมันไม่ฟังก็คือไม่ฟังอยู่ดี พยายามจะคุยด้วยดีๆ พยายามปรับความเข้าใจกันดีๆ จนผมเป็นโรคซึมเศร้าอยู่เป็นปีๆ เพราะทั้งๆที่พยายามปรับความเข้าใจกันดีๆแต่กลับกลายเป็นเหมือนสาดน้ำมันใส่กองไฟ จะบอกว่าพ่อเลี้ยงค่อนข้างใจดี แต่ไม่ค่อยมีฐานความคิดที่มั่นคง ซึ่งต่างกับแม่แท้ๆของผมที่ปากร้ายใช้ความคิดของตนเองเป็นฐานความคิดของคนอื่น ซึ่งพ่อเลี้ยงก็ไม่เคยขัดแม่ผมได้เลยแล้วก็ยังเห็นด้วยตลอดด้วย ขนาดที่ว่าลูกสาวแท้ของพ่อเลี้ยงผมทนกับพฤติกรรมของแม่ผมไม่ได้จนต้องหนีออกจากบ้านไปแทนที่จะตามหาหรือพยายามติดต่อแต่ไม่ทำอะไรเลยเพราะแม่ผมบอกว่าไม่ต้องไปตามมันหรอก แล้วพอผมติดต่อกับพี่ได้แทนที่จะคุยดีดันไปด่าทอไล่ถีบหัวส่งเฉยเลยแล้วพ่อก็ตามน้ำไปด้วย ซึ่งพี่ผมก็ออกจากบ้านมา5ปีได้แล้ว และเหลือแค่ผมที่ต้องทนกับพฤติกรรมของแม่ผมคนเดียว ไม่ว่าจะเวลาไม่พอใจอะไรก็มาลงกับผม คำด่าทอสารพัดที่ผมก็ไม่รู้หามาจากไหนได้ทุกวัน การถามซักไซ้ไปมา การพูดจี่ปมในอดีตต่างๆนาๆ ขนาดผมเองยังคิดว่าขนาดเป็นลูกในไส้ยังขนาดนี้ถ้าเป็นเด็กจากไหนไม่รู้จะขนาดไหนเลย ถ้าไม่ติดที่ว่าบุตรไม่สามารถฟ้องบุพการีได้ป่านนี้พี่ผมคงยังอยู่กับผมแน่ๆ

บังคับทุกอย่าง ตั้งแต่เรียนจนทำงาน แม่กับน้องเอาแต่ใจตัวเองมากๆ พอทำอะไรไม่ถูกใจ ไม่เป็นตามที่เค้าต้องการ เราก็กลายเป็นไม่คนไม่ดี พอพลาดมาก็มีแต่คำพูดซ้ำเติม ไม่เคยชม ได้กำลังใจจากแม่ ไม่เคยมีคำพูดดีๆ ต่างจากน้อง เราไม่ค่อยกลับบ้าน แม่พูดอะไรก็ปล่อยเค้า เค้าเป็นแม่ รู้สึกแย่ทุกครั้ง แต่เรายังมีพ่อที่คอยให้กำลังใจและยินดีกับเราตลอด

จริงค่ะ​ บ้านไม่ใช่เซฟโซน​ แต่ก่อนเคยรุ้สึก​ว่าเป็นเซฟโซนที่ดีที่สุด​ แต่จริงๆ​แล้ว​คือไม่ใช่

พอจะเปิดปากพูดก็โดนพูดก่อนว่าเถียง ว่าทรพี ไล่ออกจากบ้าน วิธีของผู้ใหญนี่ มันง่ายและก็น่าอิจฉาดีเนาะ

คิดเหมือนกันครับ บ้านไม่ใช้ safe zone ต่อผมเลย มีปัญหาที่บ่อยมากเลยครับส่วนมากเป็น ลุง เขาห้ามทุกอย่าง สั่งห้ามทุกอย่าง ผมคิดไปเลย ผมไม่รับเขาเป็นลุงผมต่อไป ตอนเด็กผมเคยถูกเขาทำร้าย ต่อย/เตะ/ถีบ/ตบ ผมทุกอย่าง กลายเป็นแผลในใจผมไปแล้วครับ คนในบ้านก้ช่วยผมไม่ได้เลย ได้แต่ดูผม ถูกทำร้ายอย่างนั้น

เป็นกำลังใจให้ทุกคนนะครับ

ผิดหมดทำอะไรก้โดนจับผิดว่าจะโดนด่าตรงไหน​ เราระแวง เรื่องหลายปีก็ขุดมาเป็นความผิดพลาดของเราทั้งที่เราคิดว่าเราทำดีที่สุดแล้ว พอไม่ใช่ความผิดเราก็โดนโทษเราไว้ก่อน​อึดอัด​ น้ำเสียงไม่เคยคุยดีกับเราเลยแต่อยากให้เราคุยดีกลับ​ พอไม่พออใจข่มเราด้วยคำว่านี้แม่นะ​ จะถูกจะผิดนี้เป็นแม่นะ​ ได้แต่คิดว่าจะหาเงินอัดไว้เยอะๆให้เค้าช่วงปั้นปลายชดใช้บุญ​คุญให้จบแล้วตายๆหายๆไป​

จริงค่ะ บ้านเหมือนมรสุมชีวิตจริง ไม่ใช่แค่พฤติกรรมพ่อแม่ ที่ทำอารมณ์เราขุ่มมัว ซึมเศร้า สภาพแวดล้อมบ้านก็ไม่มีพื้นที่ส่วนตัว(ห้องนอนรวมกัน) ต้องแอบไปคุยโทรศัพท์หรือระบายความเครียดที่ห้องน้ำเพราะไม่มีใครเข้ามาในตอนที่อยู่ในห้องน้ำ ตัวเราอายุ24+ พอคิดที่ย้ายไปอยู่ที่อื่น อาชีพแม่ค้าออนไลน์เบเกอรี่ตอนนี้ยังขายสินค้าไม่ได้เลยสักอย่าง ยังไม่มั่นคงพอที่จะมีเงินย้ายไปที่อื่นในระยะยาว จะเอาเงินเก็บมาย้ายไปที่อื่น พอเราเจอห้องที่เหมาะกับทำอาชีพ(ห้องเช่าที่มีครัว)พอเราติดต่อไปดันเต็มพอดี เหมือนจังหวะมันไม่ใช่เลยสักอย่าง ตอนนี้ก็เลยเครียดสะสมมาหลายปี ตอนนี้เราทดลองปลูกผักสลัดเผื่อนำมาขายได้บ้าง ต้นละ30บาทก็ยังดีแต่ปลูกเกือบ 3-4 เดือนแล้ว พึ่งได้แค่ผัก2ต้น จากการล้มเหลวมามากกว่า10ครั้ง เพาะต้นอ่อนไม่ขึ้น ฝนทำต้นอ่อนพัง แมลงเจาะกิน ต้นไม่แข็งแรง (เราทำแบบอินทรีย์ ไม่ใช้สารเคมี เราอยากให้ผู้บริโภคทานของดีเหมือนที่เราทานเอง)ใดๆคือทดลองมาหลายรอบ จนเกือบท้อ แต่ก็ยังมีใจที่จะทำ ตอนนี้เริ่มมองหาแหล่งที่จะพอขายเบเกอรี่แบบมีหน้าร้านดู แต่ยังหาทำเลที่เหมาะไม่ได้เลย (หมายถึงที่ที่จะมีกำลังคนซื้อมากๆมีกำลังพอที่จะจ่ายไหว) และสะดวกต่อการขนส่ง เราเหนื่อย ท้อ เสียกำลังใจจากคนในครอบครัวที่ต่อต้าน เพราะเรายังคงดื้อดึงที่จะทำในสิ่งที่ตัวเองรัก รู้สึกเหมือนเราเป็นเสาที่อยู่ท่ามกลางพายุที่จะคอยพัดไปให้เราไปตามทิศทางลมจริงๆเลยค่ะ สภาพจิตถูกคำพูดทิ่มแทงจนแทบจะหาความสดใสในอดีตที่เคยมีไม่เจอเลย ชีวิตเริ่มมีสีหม่นๆมา6-7ปีแล้ว ยังดีที่มีสิ่งรัก(อาชีพ)ให้พอจะยึดเหนี่ยวบ้างไม่ให้ล้มในตอนนี้ค่ะ แต่อีกสัก2-3ปีอาชีพนี้ยังไม่สำเร็จ เราจะไม่มีอะไรให้ยึดเหนี่ยวใจอะไรเหลือแล้ว คงล้มจริง ชีวิตคงไม่เหลืออะไรเลย ทั้งความรักจากครอบครัว สังคมเพื่อน งานที่รัก ชีวิตเราไม่เคยได้เลือกเองเลย ถูกบังคับให้เดินตามเส้นที่คนขีดมาไว้เสมอ ถ้าสิ่งที่รักพัง เราจะไม่เหลืออะไรอีกเลย

9:12 - 9:40 นี่จริงมากๆค่ะ

ไม่แต่เราที่เป็น บ้าน มีแค่คนเดียวที่คุยด้วยใด้คือพ่อ แต่พ่อไห้แม่เป็นไหญ่ในบ้าน แค่นั้นพ่อทำได้แค่ฟัง!!โดยสิเมื่ออายุบรรลุนิติภาวะ..แม่..หรือ แค่กลับไปเยี่ยมพอแค่นั้น ไห้เค้าอยู่กับลูกรักไป..เมื่อมีเรื่องไหญ่ เราไปดูแลส่วนนั้น.!!!

พูดดีมากเลยจ้ะ

บ้านคือสถาที่ ที่ต้องค่อยระแวงอยู่ตลอดเวลาว่าเราทำอะไรไปจะผิดอีกไหม..เหมือนค่อยโดนจับผิดอยู่ตลอดเวลาทำอะไรก็ดูจะผิดไปหมด

ต้องการความเป็นส่วนตัว ไม่เคยมี พื้นที่ส่วนตัว แต่ยังเอาเรื่องส่วนตัวของเราไปประกาศ ตอนนี้เครียดมาก ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซน สภาพแวดล้อมยิ่งมีส่วน

กลับบ้านไปมีแต่toxicค่ะ แม่เราเหยียดคนเก่งมาก เหยียดคนนอกบ้านไม่พอ เหยียดแม้กระทั่งลูกว่ามันไม่มีปัญญาทำนู่นนี่เหมือนคนอื่นเค้าที่รวยๆ หมดกำลังใจมากค่ะไม่อยากกลับบ้านเลย ปกติทำงานก็เหนื่อยอยู่แล้ว ไม่มีเซฟโซนเลยค่ะ ทุกวันนี้อยู่กับแฟน แฟนก็พาลโดนไปด้วย มีวิธีคุยกับแม่ยังไงบ้างคะอยากแยกกันอยู่โดยที่เค้าไม่ด่าเราตามหลังว่าทรพีไม่เลือกแม่

มีพี่สาวรับราชการ เราเป็นแค่คนรับจ้างรายวัน แม่ก้ออวยแต่พี่สาว มันทำอะไรก้อไม่ผิด คนที่ผิดคือเรา เสียใจจะร้องไห้ก็ไม่ได้ ต้องเข้าห้องนอน รึไม่ก็ตอนอาบน้ำต้องแอบไปร้องไห้ ไม่มีเพื่อน ออกไปไหนก็โทรจิก โทรด่า จนไม่มีใครชวนไปไหน

ท้อ เหนื่อย หมดกำลังใจ ครอบครัวไม่รัก หายไป น่าจะดีกว่า😢💔🏡

เรารู้สึกว่าครอบครัวเรามีแต่คนแปลกๆ ไม่มีความสุข

เราจะไม่กลับบ้านอีกเลย เสียชีวิตก็บริจาคร่างไว้ให้ รพ. เเล้ว เจ็บปวดเกินทน

ห้องคือส่วนที่ดีที่สุดของบ้านฉันรักห้องฉันมากกกว่าสิ่งอื่นใด

บางครั้งซ้ำเติม บางครั้งนินทา บางครั้งเราต้องทำตามใจที่เขาต้องการถึงแม้ตัวเราไม่มีความสุขเลย มาตลอด20ปี จนตอนนี้ทำงาน ก็ยังกดดันอยู่จนบางทีก็คิดว่าการตายคือการพักผ่อนที่ดีที่สุดของเรา😥😭

ติดการเงียบที่สุดเลยค่ะ พูดไปก็โดนทำลายด้วยคำพูดเเละไม่มีกำลังใจในการทำสิ่งต่างๆรู้เลยว่าทำไมเด็กฆ่าตัวตายเยอะ

บ้านคน ไทย เป็นเยอะเลย ลึกๆแล้ว พ่อแม่กลัวไม่มีความสำคัญ กลัว ลูกลืม เลยชอบใช้ อำนาจใส่ลูก หากสั่ง หรือ บังคับได้ เขาจะรู้สึกเหนือ และ ใช้คำว่า แก เป้นลูก ต้องกตัญญู นะ // เดี๋ยวนี้ เรา เลือกจะนิ่ง มากกว่า เลี่ยง ปะทะ เลี่ยง emotional

จิงค่ะนี่เพิ่งออกจากบ้า​นมา​ ตั้งแต่เกิดมาบ้านคือที่ๆมีแต่ความทรงจำที่ทุกข์มากกว่าสุขค่ะ​ จากความคิดด้านลบของคนในบ้านมากกว่าค่ะ

ฉันเลี้ยงแกมานะ ฉันส่งแกเรียน ฉันมีบุญคุญกับแกนะ ฉันอาบน้ำร้อนมาก่อนแกนะ แกต้องทำแบบนี้เท่านั้น แกห้ามทำแบบนั้นเด็ดขาด แกดูลูกชาวบ้านเขาบ้าง แกทำไมไม่ดีเหมือนคนอื่น แกทำไมไม่มีเงินเก็บ เงินไปไหนหมด นี่คือคำพิพากษาจาก พื้นที่ ที่เรียกว่าครอบครัว พูดกรอกหูมาตั้งแต่เล็กจนโต จุดต่ำตมของสังคมแบบวัฒธรรมไทยที่ผู้อายุน้อยกว่ามันโดนกดขี่จากผู้เกิดก่อนเสมอ โดยไม่ได้คำนึงถึงหลักเหตุผล คำนึงแต่คำว่าฉันเกิดก่อนฉันเลี้ยงแกมา

บ้านที่ไม่อยากกลับบ้าน.ไม่กลับไปอยู่บ้านสู้ชีวิตตั้งแต่เด็กจนโตทุกวันนี้แยกมาอยู่จังหวัดอื่นเป็นโรคชึมเศร้ามานานแล้วถูกรังแกทำร้ายร่างกายจิตใจเด็กจนโตก็ยังเจอ.ไม่มีความสุข.อยู่คนเดียวมีความสุขมากกว่า..ครับ.เศร้าเสียใจนำ้ตา

พ่อกับแม่เลิกกันไปแล้วค่ะ แต่เหมือนพ่อจะไม่ยอม พ่อยังคงวนเวียนเข้ามา ทำร้ายแม่ และพูดทำร้ายจิตใจหนูกับน้องนลอด หนูกลัว พ่อโทษทุกคนยกเว้นตัวเอง ที่แม่ต้องเลิกกับพ่อ เพราะพ่อไม่มีความรับผิดชอบ ทำตัวไม่ดี แม่เลยคิดว่าไม่มีจะดีกว่า หนูไม่เคยอยากกลับมาบ้านเลย อยากไปอยู่ที่อื่น เพราะกลัว หนูรู้สึกแย่มากๆ พ่อปีนเข้ามาในบ้าน มาด่าทอ ทำร้ายแม่ตลอด😞

โดนทำร้ายจิตใจทางอ้อมบ่อยมากเลยอ่ะ คือบั่บด่าอย่างเดียวไม่สนใจความรุ้สึกหนุเลยสักนิด

เซฟโซนในบ้านคือห้องน้ำ ทะเลาะกับใครเดินไปเอาผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ ร้องไห้เสร็จอาบน้ำต่อเลย 5555

ร้องไห้ = ระบายความทุกข์ โดนด่า = เจ็บ เรื่องบางเรื่องเราก็ไม่ผิดแต่โทษเรา

มันคือโซนที่เราต้องหามุมเป็นของตัวเอง ครับ เพราะมุมนั้นจะเป็นมุมที่เราปลอดภัยที่สุด ผมโดนตั้งแต่เด็กครับ ว่า (เวลาทานข้าวร่วมกันตั้งแต่ช่วง ม.ตัน จนถึง ม.ปลาย ทุกครั้งที่กำลังทานข้าวอยู่ จะมีคำที่ได้ยินทุกวันคำว่า เรียนเป็นเรียนๆๆ ที่น้ำเสียงเวลาเมา ทั้งๆที่เราก็ทำทุกอย่างที่คือหน้าของเรา เช่น กวาดบ้าน หุงข้าว ทำทุกอย่าง แต่ยังโดนเปรียบเทียบกับลูกคนอื่น จนเราไม่เป็นตัวของตัวเองเลย ) ~ แต่ทุกวันนี้ พยายามจะทำให้ทุกคนในบ้าน มีเซฟโซนที่คิดบวกนะครับกำลังพยายาม ผมอาจจะมองบวกไปมากเพราะ ทุกคนในบ้าน คือ ครอบครัวครับ 😂😂😂ท้อนิสแต่ก็เผื่อมีที่ให้มุมของทุกคนในบ้าน เป็นโซนตัวเอง เผื่อออกจากมุมโซนตัวเองจะได้คุยกันดีขึ้นกว่าทุกวัน

ซื้อบ้านร่วมกับสามี แต่พ่อแม่ สามีมาอยู่ด้วย 4ปี แล้ว เป็น4ปี ที่ทรมานใจ ที่สุด อึดอัด ทำอะไรไม่สะดวกสบาย ทะเลาะกับแม่สามี บ่อยมาก เบื่อ มากคะ

พ่อ แม่ ปัจจุบันคือ พ่อ แม่ บุญธรรม คุณอา กับ อาเขยค่ะ เขาเลี้ยงดู มา แต่ไม่ได้เลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็กๆ มาอยู่ด้วยกัน ตอนโต เรียนจบก็ไปทำงาน เมืองใหญ่ นานๆๆ กลับที ก็ดีขึ้น แต่มีช่วง พีค ที่เราต้องแยกทางกับ สามี ต้องเาตัวเองกับลูก มาอาศัยบ้านเดียวกัน คืออายุเยอะ แล้ว แต่เรายังยืนด้วยขาตัวเองไม่ได้ เพราะตอนหย่ากับ สามี เลือกที่จะเอาลูกมาอยู่กับเราๆไม่เอาทรัพย์สมบัติ ของสามีๆ ส่งค่าใช้จ่ายให้เก้าเดือน หลังจากนั้นก็เงียบไป เราต้อง หาเงินเลี้ยงลูก ตลอด หลายครั้ง ค่าใช้จ่ายไม่พอ ต้องรบกวน พ่อ กับแม่ ซึ่งเกษียณแล้วทั้งคู่ แรกๆก็ไม่มีปัญหา พอเรารบกวน อาศัย พ่อ แม่ บ่อยขึ้น ทำให้กลายเป็นว่า เราทำอะไรไม่สำเร็จ ไม่มีสมบัติ ไม่มีบ้าน ไม่มีรถ พ่อจะพูดเสมอ คำนี้ พอเราถามว่า จะพูดขนาดนั้นเลยหรอ เขาก็ตอบมาว่า ก็มันเรื่องจริง มึงรับไม่ได้หรอ ความจริง บางครั้ง การเลี้ยงดู ลูก หลาน ของ เค้า เราก็ขัดแย้ง ความคิดเห็น เสียงดัง ด่าดัง เผื่อข้างบ้าน เราอายจนชาชิน สุดท้าย ปีก่อน ย้ายมาอยู่ กทม. หนึ่งปี แต่เราคิดถึงลูกมาก ตอนนี้ ได้งานทำที่เชียงใหม่ กำลังจะกลับไป อยู่อาศัยด้วยอีกกลัวมากๆๆ เพราะลูกสี่ขวบครึ่งแล้ว จะมีการด่าทอ ใช้คำพูดแรงๆๆ ว่าให้เราๆไม่อยากให้ ลูกมารับรู้ว่า แม่ต้องถูก ตา ยาย ว่าให้ ด่า เสมอๆๆ มันคงไม่ดีแน่ๆ แต่สถานะเราตอนนี้คือ ยังไม่มีเงินมากพอที่จะขยับขยาย ไปเช่าบ้าน หรือ เอาลูกไปอยู่กับเรา เพราะถ้าเราจะออกไปนอกบ้าน เราต้อง หาบ้าน หารถเอง ลูกที่เคยอยู่บ้านหลังใหญ่ นั่งรถสบายๆของ ตา ยาย จะมาลำบากกับเราๆ จึงจำเป็นต้องทนอยู่ กลัวว่า วันหนึ่ง เราอาจจะ บ้าไปก่อน ที่จะหมดความอดทน บางครั้งคำพูดของเค้า ซึ่งเขาบอกว่าเขาพูดตรง พูดแรง เป็นนิสัยของเขา แต่คนฟังคือเรา ซึ่งเราเป็นลูก คำว่าลูก เราต้องเชื่อฟังเขา ไม่อวดดี ไม่เถียง ถึงจะเป็น พ่อ แม่ บุญธรรม ก็เถอะ เขามีบุญคุณ กับเรา ดูแลลูกให้ ดูแลเราอีก มันเป็นคำที่เถียงไม่ขึ้น จริงๆ อยู่ก็อึดอัด จะไปก็ยังออกไปไม่ได้ งานบ้าน ถ้าเราไม่อยู่ จะทำแบบพออยู่ได้ แต่ถ้ามีเรามาอยู่ร่วมบ้านด้วย บ้านต้องสะอาด ตรงนี้อึดอัดมากๆๆ เพราะบางทีเราเหนื่อย ไม่อยาก ทำ งานบ้านๆหลังใหญ่ ของเยอะ จุกจิก ใช้เวลาทำนานมากๆๆ ของอันไหนไม่ได้ใช้ คือไม่ยอมทิ้งเลย คนเก็บไม่เหนื่อย คนทำเหนื่อยมาก พอไม่ทำ หรือ ทำไม่ครบ ก็จะมีคำพูดว่า ทำไม คนอื่นเขาก็ทำงานบ้านได้ แต่บ้านคนอื่น เขาไม่ได้ของเยอะ พื้นที่จุกจิก ขนาดนี้ เคยจ้างคนมาทำความ แต่ก็ไม่ถูกใจ แม่ เหนื่อยมากกับจุดนี้ เรากลับไปครั้งนี้ ต้องทำงาน หารายได้ให้มากที่สุด แล้วคงไม่มีเวลามาทำงานบ้านให้สะอาดที่สุด ตอนนี้ ที่บ้าน มี พ่อ แม่ เรา และลูก สี่คน เราบอกว่า แก่ตัวมา เราต้องดูแลเขาๆกลับบอกว่า เขาสองคนดูแลตัวเองได้ ไม่มาเป็นภาระให้เราหรอก เขาปฏิบัติธรรม เขาแข็งแรงดูแลตัวเองได้ ความคิดเห็น ที่ต่างกัน มันทำให้เกิดความรู้สึก แย่ๆ ยิ่งห่างกันออกไปทุกทีๆๆ มีอยู่ ช่วงหนึ่งเดือน มีค.2018 ยายทวด เสีย ยายทวด คือแม่ของแม่เป็นยายของเรา ท่านล้มหัวฟาดในห้องน้ำ เราให้นมลูกอยู่ในห้องนอน ซึ่งสุนัขข้างบ้าน เห่าเสียงดังมากๆๆ เราไม่ได้ยินเสียงยายทวดร้องขอความช่ใยเหลือ จนกระทั่ง สุนัขหยุดเห่า เราถึงได้ยินพอเปิดประตูห้องน้ำ ยายทวดนิ่งไป รถโรงพยาบาลมารับ ยายทวดเสียชีวิต เส้นเลือดในสมองแตกเลือดไหลในสมอง เรารู้สึกผิดมาก และแม่ ก็เปลี่ยนไป แม่บอกว่า ถ้าเราไปเปิดประตู เร็วกว่านี้ ยายทวดก็คงไม่ต้องมาเสียชีวิตแบบนี้ ยายทวด อายุเก้าสิบกว่าแล้ว ตอนนั้น เราเครียด เป็นซึมเศร้า เป็นสองเดือน กว่า คุยอะไร มองหน้าแม่ไม่ติดเลย

จริงคับ... โคตรแย่สำหรับคนที่เจอปัญหาแบบนี้ มีอยู่จริง.. ผมคน1ละ...

เราทำดีแค่ไหนครอบครัวก็ไม่ภูมิใจไม่เคยสนใจในตัวเราอ่ะ สอบได้ที่1ก็ไม่ดีใจด้วย สอบติดหมอก็ไม่มีอะไรให้ ไม่เคยมีของขวันไม่เคยมีรางวัลให้ เวลาท้อก็ไม่มีคนให้ชบไหล่ไม่มีคนปลอบไม่มีคนเข้าใจ บางทีก็เหนื่อย เหนื่อยมากๆด้วย🙂

ใช่คะอยากออกหนี้ไปไกลๆๆ เหนื่อยใจกับอะไรหลายๆๆอย่างทำทุกอย่างดีเท่าไรเขาก็ว่าเราไม่ดี

ตั้งแต่เกิดจนถึงอายุ27ปี ไม่เคยมีเรื่องไหนที่สามารถคุยกับครอบครัวได้เลยค่ะ จนตอนนี้ยังโสด โดนแฟนนอกทั้งใจทั้งกาย เจอแต่คนไม่ดีจนไม่อยากมีใคร แต่แม่ก็พูดตลอดว่าเราไม่มีใครเอา พอเราจะออกไปเดทกับใครพ่อก็ไม่ให้ไป ด่าเราเสร็จตื่นเช้ามาก็พูดดีแบบเดิม แล้วความรู้สึกเราหละที่เสียไปแล้ว

พ่อแม่เขาก็ด่าเราทุกวันอ่ะ เมื่อก่อนก็ไม่เป็นแบบนี้ค่ะ แต่มันน่าจะเกิดเพราะงาน เขาน่าจะเครียดแล้วเก็บกด อยากกอดใครสักคนมากๆ ร้องไห้แบบปกติก็ไม่ได้ ได้แต่ร้องไห้เงียบๆ ทำอะไรก็ผิด รู้สึกไม่มีอิสระเท่าที่ควร🥲✨