Jestem mama doroslych dzieci I uświadomiłam sobie ile błędów wychowawczych popełniłam w naszych relacjach dlatego zapisałam się na terapie na która chodzę drugi rok i uczę się jak nawiązać dobry kontakt z moimi dziećmi akceptować i szanować ich decyzje i to jest ciężka praca również dla rodziców

Mieszkam od prawie dekady w UK (panstwo akurat bez znaczenia) i mam wielu znajomych z wielu krajow. Mam takie spostrzezenia, ze moi znajomi stąd (akurat tutaj to jest ważne) mają dużo lepsze relacje ze swoimi rodzicami szczegolnie w zestawieniu w typowym Polakiem. Tutaj zwyczaj jest tak, ze 18-latek ma się wyprowadzic z domu i raczej tak się dzieje szczegolnie w tych 'zwyklych' rodzinach (nie patologicznych). Myślę, ze to bardzo pomaga przy calych tych bredniach ze rodzina jest najważniejsza i tylko ona moze zapewnic byt jednostce (cos co KK na sile sprzedaje gdyż to uzasadnia jego istnienie). Kiedy rodzice wychowują dzieci po to aby przygotować je do życia w świecie a nie po to "żeby podaly im szklankę wody na starośc" to latwiej przychodzi rodzicom zaakceptować, że dziecko ktoremu zmieniali pieluchy to teraz dorosly czlowiek ze swoim wlasnym życiem, ktory jest odpowiedzialny sam za siebie i nie mieć wobec nich oczekiwań. Do tego chyba lata komuny i traum wojennych nie pomogly typowym polskim rodzinom.

Kiedyś przeczytałam, że do psychologa idzie się tylko z dwoma problemami: jeden to ojciec a drugi to matka. Nie można się nie zgodzić.

Mam ochotę zaspamować wszystkie osoby jakie znam tym filmikiem. Po prostu nie mam słów żeby wyrazić, jak bardzo jest pomocny i wartościowy. Dziękuję Jola!!!

Okropnie to smutne, że najwięcej ran wynosimy z własnych domów i wcale nie musi chodzić o otwartą przemoc. Brak poświęconej uwagi, bagatelizowanie rozterek dorastającego dziecka, tematy tabu, porównywanie do innych, niedowartościowanie. Każdy przypadek jest oczywiście inny. Tym bardziej kibicuję wszystkim osobom, które próbują odbudować relacje, kiedy jeszcze to ma sens. Z własnymi rodzicami wspólnie, a nie było łatwo, udało mi się na nowo zbudować bliską więź, dopiero po trzydziestce. Cieszymy się sobą zupełnie na nowo. Życzę tego każdemu, kto też się pogubił ♥️

Gdzieś przeczytałam, że rodzice prawie zawsze są rozczarowani swoimi dziećmi, a dzieci swoimi rodzicami i to pozwoliło mi odpuścić. Dzięki za ten mega potrzebny film

Rozmawiałam kiedyś o swoim dzieciństwie z mamą, kiedy sama urodzilam dziecko. Powiedziała mi, że ona nawet nie podejrzewała, że to ma na mnie taki wpływ i zawsze myślała, że wszystko było w porządku, bo nawet jak coś się złego działo to starała się to rekompensować. Dzieciństwo, którego w zasadzie nie miałam, pamiętam zupełnie inaczej niż moja mama, czy nawet mój starszy brat.

Dziękuję (i jako psychoterapeutka i tak po prostu), że edukujesz na YT na temat zdrowia psychicznego, bo prawie nikt o tym nie mówi, a to takie ważne :)

Jolu, mnie psychoterapia pokazała, ile elementów z tzw. katolickiego wychowania było dla mnie szkodzące... Każda wzmianka o wstydzie, lenistwie i o przebaczeniu też właśnie. W końcu mamy przebaczać nie 7 a 77 razy. Chcę pozostać w Kościele, ale szukam swojej własnej drogi. A dzięki psychoterapii wiem jedno - nic nie muszę. Naprawdę nic nie muszę. Ani się wstydzić, ani nie być leniwa, ani wybaczać. Pozdrawiam !

Może mało kto to przeczyta, ale w temacie polecę gorąco książkę Lindsay C. Gibson "Dorosłe dzieci niedojrzałych emocjonalnie rodziców". Również pojawiają się wątki, w jaki sposób pozbywać się oczekiwań wobec rodzica. Są też opisane strategie, jak prowadzić relację z rodzicem na nowym, dojrzałym poziomie, nawet jeśli rodzic sam tego poziomu nigdy nie osiągnie. Dla mnie książka zmieniająca bardzo wiele

Ad. 5:20. Kiedy rozpoczęłam psychoterapię, moja mama wyraziła chęć żeby pójść ze mną żeby udowodnić pani psycholog że ona ma rację a moje uczucia się nie liczą 😂

Mnie psychoterapia uczy asertywności względem moich rodziców, co w tej relacji zawsze było dla mnie najtrudniejsze. Trudna lekcja, ale owoce są dostrzegalne 😊

Nie wiem jak Ty miałaś Jolu,ale we mnie dużo takich niewłaściwych rzeczy i zachowań wypracowałam przez religię i wiarę. Przez całe moje młode lata wszystkich przepraszałam,martwiła,zmuszalam do wybaczania i spowiedzi ,chciałam zachowywać się idealnie, pomagalam. Dlatego teraz żałuję tych wszystkich straconych lat i to sprawiło,że odeszlam też od kościoła.

Ja miałam zaskakującą sytuację w relacjach z moją mamą. Ona jeszcze nie wiedziała, że jestem na psychoterapii, ale jakoś tak się zdarzyło, że ona zaczęła czytać książki psychologiczne. I dużo zrozumiała. Tak że cud niebiański:)

Jolu, Twój filmik tylko mnie utwierdza w przekonaniu, że zajęcia z psychologii powinny być w szkole i to obowiązkowo (zamiast wielu nieprzydatnych lub nieudanych przedmiotów). Bo często dopiero jako dorośli ludzie możemy zobaczyć jak nasze domy były toksyczne (zwłaszcza jak uda się z nich w końcu wyprowadzić i spojrzeć na wszystko z dystansu i z dystansem), podczas gdy, można by sobie zaoszczędzić tyle cierpienia i łez i wcześniej udać się na terapię.

Żeby mieć jak najmniejszy kontakt z rodzicami wpadłam w pracoholizm. Wybaczyć nie wybaczę. Ten film potwierdził że miałam rację i słusznie broniłam swojego zdania i to kosztem awantury, nie dałam się w manipulować w szantaż emocjonalny. Z filmu wnioskuję że sporo jeszcze mam do przepracowania. Jolu dziękuję za film.

Bardzo ciekawe refleksję, ogromną wartość mają sformułowania zawarte w tym filmie. Cieszę się, że ten kanał przeszedł taką ewolucję i że poruszasz takie, a nie inne tematy. Jesteś niesamowitą kobietą, że wprost mówisz o tak trudnych rzeczach i wzbogacasz nas, widzów oraz Twoich czytelników swoimi przemyśleniami, i że tworzysz fajne miejsca w internecie, gdzie można znaleźć otuchę. Pozdrawiam i trzymam kciuki za dalszy rozwój ♥️ jestem bardzo wzbogacona o treści z Twoich materiałów ✨

Wspanialy filmik dotknelas głębokiego problemu.Bardzo wiele rodziców uważa ze należy im się miłość i szacunek tylko dlatego ze są rodzicami a nie powinni na to zapracować i nie chcą zrozumieć jak wielką krzywdę wyrządzili swoim dzieciom.

“Zazdroszcze” i podziwiam, ze tak mlodym wieku tyle masz madrosci i odwagi w to wszystko zagladnac. Ja w wieku dopiero 47 lat do tego tak porzadnie dojrzalam...gratuluje!

Mam podobną relacje. Nie zrobiłabym konfrontacji bo rodzina by mnie zniszczyła. Mieszkam 100km od nich, odwiedzam i sporadycznie. Każda wizyta wiąże się z tym, że po powrocie do domu mam takie złe mniemanie/myślenie o sobie, że nie jestem w stanie sama ze sobą wytrzymać.

Jestem dorosłym dzieckiem niepełnosprawnym i... Dziękuję Ci za ten materiał....

Jolu, musiałam obejrzeć film dwa razy... Za pierwszym razem targały mną takie emocje, że nie byłam w stanie tego opanować. Drugi raz, już spokojniej, z większym zrozumieniem. Zrzuciłam z siebie mały kamyczek, zwany "to nie ja jestem temu winna". Dużo jeszcze tych kamyczków. Zadziwiające jest dla mnie, że tak wiele osób ma podobne "problemy" z relacjami z rodzicami/rodzicem... Wiele kwestii jest nadal dla mnie zadziwiających...Kiedyś człowiek myślał, ze jest jedyny na świecie w takiej sytuacji. Walczmy o siebie i swoje zdrowie. Pozdrawiam :)

U mnie relacja wyglądała w ten sposób, że nie miałem żadnych praw, a oczekiwanie czegokolwiek było karane poczuciem winy, jak śmiem oczekiwać czegokolwiek więcej? Cytat: "Ciesz się, że masz co ŻREĆ!" Czego więc nauczyła mnie relacja z matką? Bardzo głębokiego poczucia niezasługiwania na cokolwiek.

Psychoterapia pomogła mi zrozumieć, że mam prawo podejmować swoje decyzje, nawet jeśli nie podobają się one moim rodzicom i że nie jestem odpowiedzialna za problemy w ich małżeństwie. Dorastałam w poczuciu winy i czułam się niewystarczająca bo nie mogłam zadowolić mojej mamy. Po naradzie z psychologiem spróbowałam konfrontacji, ale ktoś, kto uważał się za nieomylnego przez prawie 30 lat, nie jest w stanie zrozumieć swoich błędów. Już nie walczę. Odcięłam się od mamy i żyję własnym życiem - wolnym i szczęśliwym :)

Dziekuje za podzielenie sie i otwarcie. Ja niestety odkrylam terapie i wogole fakt ze terapia moze mi pomoc dosc pozno. Zamaist tego spedzilam 15 lat we wspolnocie neokatechumenalnej i tam robiac tak zwane skrutinium katechisci wysluchawszy mojej historii poradzili mi abym poprosila moich rodzicow o przebaczenie ze ich osadzalam (w ten sposob radzili tez inym osobom). Tak w skrocie, w mojej rodzinie byla przemoc fizyczna i emocjonalna, moj tata byl alkoholikiem a ja sama nie mialam zadnej relacji z rodzicami. Moja mama wyjechala za granice kiedy mialam 12 lat (jak pozniej nam powiedziala uciekla od problemow) a zaraz za nia moj tata, takze z siostra bylysmy wychowywane przez babcie. Pisze to wszystko po to aby moze ostrzec osoby ktorych emocje sa zachwiane poprzez rozne patologiczne historie wyniesione z domu, aby uwazaly na podobne wspolnoty. Ja przez lata myslalam ze musze prosic moich rodzicow o przebaczenie, ze jestem winna bo ich osadzalam i dopoki im nie przebacze to nie znajde spokoju. Do tego katechisci powiedzieli mi ze moj tata dobrze zrobil ze nas zostawil i wyjechal aby byc z mama poniewaz zachowal sakrament malzenski. Powiedzieli mi tez ze nigdy nie wyjde za maz jak nie przebacze bo nie bede w stanie zachowac zwiazku z druga osoba. To pradwa z zwiazkami zawsze mialam problemy, ale uwazam ze postawienie osobie ktora nie jest pewna siebie i swoich wartosci takiego wyroku jest bardzo szkodliwe. Do tej pory nie jestem w stanie wybaczyc wspolnocie neokatechumenalnej za ta manipulacje. Nie chce robic z siebie ofiary ale dziwie sie ze tak malo sie o tym mowi.

Moja relacja z rodzicami jest bardziej wspaniała niż nie :), jednak nie bez wad. Moi rodzice byli zdumiewająco mądrzy, bo bez żadnych cudownych wzorców, w wieku 20 lat, potrafili wychować dzieci tak, by zbudować przyjacielską relację pełną rozmów i empatii. Teraz mogę z nimi rozmawiać o ich doświadczeniach i błędach - co oni postrzegają jako błędy, a co my. Jest mi strasznie przykro, ile dzieci nie może tego powiedzieć o swoich rodzicach, ilu ludzi decyduje się na terapię, zrywanie kontaktów, jak to rzutuje to życie. Szczerość takich ludzi jak Ty pomaga mi zrozumieć innych, wielkie dzięki za poruszanie takich tematów. 🖤 Co do wybaczenia - totalnie się zgadzam, nie uważam, że bycie rodziną ma narzucać jakieś specjalne ulgi. Strasznie denerwują mnie argumenty 'daj spokój, rodzice to rodzice, masz ich jednych'. No nie. Szkoda życia na burzenie ścian ze stali.

Ja wychowałam się w rodzinie ojca alkoholika i współuzależnionej matki. Dla nich wiecznie nie byłam idealna. Nie gratulowali mi 6 z chemii na świadectwie, za to krytykowali, że z matematyki i historii tylko 4 (ojciec uważa, że tylko matematyka i historia w życiu się przydają, jak ktoś nie ma 6 na świadectwie z tych przedmiotów to jest zerem i niczego nie osiągnie). Matka nic nie robiła, nie zaproponowała wyprowadzki, rozwodu. Ja miałam myśli samobójcze, ryczałam w poduszkę co wieczór, dołki, modliłam się, żeby któregoś razu ojciec nie wrócił do domu. Zawsze wracał. Im byłam starsza tym mniej rozmawiałam z rodzicami, zamykałam się w sobie, doszło do tego, że bałam się wyjść do ludzi, a w sklepie ogarniała mnie panika. Leżałam całymi dniami w łóżku i miałam doła.Przestałam rozmawiać z ojcem, nie mówiłam mu nawet cześć, z mamą rozmawiałam rzadko. Sama zamykała się w pokoju. Narzekała wiecznie na ojca, że pije, że przez niego nie ma pieniędzy, że sama ma słabo płatną pracę. Narzekała kilka razy dziennie. Czy coś zrobiła? Nie. Przeglądałam z nią oferty pracy i nic. W wieku 22 lat (studiując jeden z cięższych kierunków medycznych, który jest jednolity, 6 lat ciągiem, więc nie można iść do pracy w zawodzie po licencjacie robiąc mgr jak np pielęgniarstwo) poszłam do stałej pracy (wcześniej pracowałam dorywczo) i w przeciągu miesiąca wyprowadziłam się z domu, wynajęliśmy mieszkanie z chłopakiem. Było ciężko, ale dałam radę. Rodzice mieszkają w tym samym mieście, mam do nich 20 min pieszo. Rodzice nie dzwonią, ja dzwonię do mamy może raz na miesiąc, może rzadziej. Mama nie chce nawet zobaczyć naszego mieszkania, zapraszałam ją nie raz na kawę. Ani razu nie zapytała jak sobie radzę. Moja relacja z rodzicami nie istnieje. Moja psychika ma się dużo lepiej, od kiedy nie mieszkam z toksycznymi rodzicami. Wiem, że potrzebuję psychoterapii.

Moja relacja z rodzicami jest dość specyficzna. Z jednej strony jesteśmy w dobrych kontaktach, rozmawiamy przez telefon prawie codziennie, sporo wiemy o sobie, a z drugiej strony moi rodzice nie mają jakby zahamowań na temat tego co mogą i powinni powiedzieć, a co nie. Szczególnie gdy widzimy się na żywo, dlatego od dłuższego czasu ograniczam podróże do domu bo to jest często bardzo bardzo raniące. Jak trochę przytyłam to non stop słyszałam, że jestem gruba, że mój chłopak mnie zostawi i znajdzie sobie ładniejszą, że na pewno ma dużo dziewczyn w pracy które wyglądają lepiej niż ja. Jako nastolatka mając mocny trądzik kilka razy usłyszałam od mojego taty, że moja twarz jest "czerwona jak dupa pawiana" i że jakby był chłopakiem to by się ze mną nie umówił. Wiedział, że robię absolutnie wszystko żeby to wyleczyć, ale nie było to zależne ode mnie. I to nie były nawet żadne kłótnie, tylko ot tak rzucony w przelocie komentarz, jak stwierdzenie, że dziś leje. W domu nie było prawa żeby mogła wyrazić emocje, chociaż mój tata robił awanturę o najmniejsze rzeczy, takie jak np upuszczenie łyżeczki na ziemię. Tak więc przez wiele lat moja pewność siebie była na poziomie piwnicy a umiejętność wyrażania emocji zerowa, na studiach nie wychodziłam na żadne imprezy, po zajęciach wracałam na stancję i to byłoby na tyle. Nie miałam chłopaka do 24 roku życia. Do dziś za każdym razem jak przyjeżdżam do domu to jest jakaś "afera" podczas której padają bardzo krzywdzące słowa. A to że jestem gruba. A to że jakaś moja część ubrania im się nie podoba i cały przyjazd są komentarze "no nie, ona wyglada w tym okropnie" albo "no zobacz jak to ją poszerza, że też ona tego nie widzi". Tak jakby mnie nie było obok! A to że źle dbam o mojego chłopaka, bo np nalałam sobie soku pierwsza a dopiero potem jemu i na pewno mnie zostawi (on jest w tym domu ubóstwiany i to prawda, że jest wspaniały). W dzieciństwie w domu było bardzo dużo przemocy psychicznej ze strony mojego taty, codzienny ból brzucha na ostatniej lekcji bo zaraz powrót do domu itp. Karanie za wszystko, czy trzeba czy nie trzeba, a naprawdę byłam dzieckiem prawie idealnym - świetnie się uczyłam, nie potrzebowałam żadnej pomocy, pomagałam w domu. Ale zawsze się znalazło coś co było nie tak - a to nie starłam kurzu na lampie, a to krzywo stałam przy odbieraniu nagrody w szkole (i zamiast się cieszyć z nagrody to całą drogę powrotną była dyskusja, że wyglądałam jak sierota). Jak byłam świetna z matematyki, to przy kłótni zawsze można to obrócić w coś negatywnego - na starość na pewno będę starą panną, dziwaczną matematyczką. I te komentarze "zobaczysz co z niej wyrośnie!" albo "zobaczysz co z niej będzie za 10 lat jak jej pozwolisz na XYZ" i się czułam jak taka tykająca bomba, która niby jest teraz ok ale za 10 lat totalnie wybuchnie i każdy to wie. Wszyscy moi znajomi zawsze byli nie tacy, więc początkowo słuchając rodziców zrywałam niektóre kontakty, dziś mam kontakt z pojedynczymi osobami i dopiero próbuję zbudować sobie grono znajomych. Oczywiście teraz tata każdemu mówi, jak bardzo dumny jest ze swojej córki, jak to idealne dziecko im sie trafiło itp, każdy się zachwyca jacy to wspierający rodzice, a potem wracamy do domu i słyszę kolejny stek uwag. Przez wiele lat nie umiałam się z tego uwolnić, byłam mocno związana z rodzicami ale sytuacje jak powyżej zdarzały się tak często, że szybko wymazywałam je z pamięci. Na szczęście zdecydowałam się na wyjazd na studia do innego miasta i dopiero po latach to wszystko wraca, w dorosłym życiu niestety widzę bardzo dużo swoich myśli czy zachowań, które są pokłosiem tego jak wyglądało dzieciństwo. I widząc jak częsty dłuższy kontakt z rodzicami wpływa na moje codzienne życie, wybieram częste rozmowy telefoniczne o pogodzie i planach obiadowych, zamiast odwiedzania rodziców na kilka dni (mieszkają daleko) i wracania z kolejnym dołem psychicznym :(

Dzięki terapii zrozumiałem że zawsze byłem rodzicem dla swoich rodziców. Hehe... Całe życie próbuję ich wychować, ale niestety poniosłem porażkę wychowawczą hahaha

obejrzałam, posłuchałam i upewnilam sie, że -choc póxno, ale odcięcie się od rodzica było jednyną słuszną decyzją. Konfrontacja nic nie dała, wręcz przeciwnie - teatr , jaki zobaczyłam wywolał we mnie niesmak... Po latach prania mózgu w stylu : bo rodzina, bo matka, itp. - powiedzialam STOP. Dziękuję Jolu za ten film. :-)

Oj, bardzo rozumiem fragment o rodzicu, który narzeka, ale mu w tym dobrze. Ciężko mi nie czuć się ciągniętym za nogę na dno w ten sposób. Pracuję powoli nad wyznaczeniem granicy i daniem "krzyża na drogę", ale jeszcze ciągle mną targają nerwy na lewo i prawo.

Bardzo doceniam, że podzieliłaś się z nami swoim doświadczeniem ❤️

Moi rodzice też poszli na terapię do mojego psychologa. Przed terapią byłam w takim stanie, że przez 1,5 roku nie mogłam nawet sama wyjść z domu, ale właśnie niedługo ją kończę po około czterech latach :) Moim rodzicom nie było łatwo słuchać, jak przyjeżdżałam nagle bez zapowiedzi, siadaliśmy i przez godzinę mówiłam o moich emocjach z dzieciństwa, ale dali radę i bardzo to doceniam :)

Jestem mamą dorosłych dzieci. Dziękuję za ten film😘

Bardzo mądry odcinek, dzięki :) Ja zrobiłem konfrontację z matką ale listownie. Odpowiedź była taka, że zrobiłem ją nikim, nie wspomniała nic o tym, co tam opisałem, jak źle się czułem przez nią, jak zwykle ona ma się za ofiarę, a ja jestem tym najgorszym. Cóż, widać jak bardzo jest zaburzona i jak bardzo potrzbuje terapii, na którą i tak nie pójdzie. Ale cieszę się, że to zrobiłem, bo mam takie poczucie, że ja już wykonałem ten ostatni ruch, który miał sprawić, że ona coś zrozumie. Nic to nie dało, ale nie szkodzi. Nie mamy kontaktu i tak jest dobrze, bo nie musimy go mieć. A ja mogę mimo wszystko prowadzić szczęsliwe życie, pozdrawiam

Na kwarantanne wróciłem do domu rodzinnego i mieszkam tutaj dalej. No trochę tak utknąłem tu. Moje relacje z moimi rodzicami i siostrą są różne... Wydaje mi się, że wszyscy się jakoś rozwinęliśmy przez ten czas jak byliśmy daleko od siebie no i wydawało mi się, że jest dużo lepiej niż w rzeczywistości jest. Co prawda zaczęliśmy rozmawiać na takie głębsze tematy, ale im więcej jest tych rozmów tym mniej ich chcę. Zanim wróciłem, chciałem właśnie takiej szczerej, zdrowej relacji z moją najbliższą rodziną, ale teraz jestem raczej przekonany, że wolę ją zostawić żeby była serdeczna, ale płytka.

Dziekuje za ten film. Dla mnie temat relacji z rodzicami byl dlugo powodem do wstydu. Czuje, ze rodzicami sa tylko z nazywy. Jakiekolowiek proby konfrontacji zawsze konczyly sie zrzucaniem cakej winy na mnie. Od razu po studiach wyprowadzilam sie z domu i odzylam. Teraz po ponad 10 latach mysle o psychoterapi, zauwazam, ze pewne rzeczy powinnam przepracowac i uwolnic sie od mysli, ze Oni kiedys zrozumieja swoje bledy i zrozumieja mnie.

Super film! 👌 Ja jestem na psychoterapii od roku, zaczęłam ją właśnie po to aby poradzić sobie z moją relacją z rodzicami i cały czas walczę. Wiele rzeczy wspomnianych w filmie się u mnie powtórzyło, też odkryłam że mogę być na rodziców zła, że to nie oni świadczą o moim szczęściu, że nie muszę się starać o idealna relację z nimi, bo to nie moja rola, że mogę mieć własne zdanie i własne wybory i to nie moja wina jeśli rodzice twierdzą że ich zawodze bo nie jestem taką jaką by chcieli żebym była... Wiele tego jest i jeszcze wiele przede mną, ale dzięki temu filmikowi czuję, że nie jestem w tym sama, pokazuje mi on, że "nie muszę". Bardzo dla mnie ważny fragment o wybaczaniu, bo ciągle czuję na sobie ciężar tego, że właśnie muszę wybaczyć, a przecież ja nic nie muszę... Dzięki Jola! ❤️

Dopiero zaczynam moją terapię a już wiem, że mogę stawiać granice, mogę postawić na intymność i nie dzielenie się informacjami z mojego życia, którymi nie mam ochoty się dzielić. Nie muszę przepraszać i czuć się winna, że nie mam ochoty ich odwiedzać czy z nimi rozmawiać. Konfrontacji podejrzewam że nie będzie, myślę że nie jestem gotowa na taki skok. I tak by nic nie zmienił ;)

Jola ten film to złoto 🙏🏻 Ja mając dobrą więź z rodzicami dużo miałam do przerobienia na psychoterapii, więc co dopiero w takich sytuacjach jak opisujesz 🙈 Po raz kolejny przekonuję się, że mam szczęście, że mam rodziców, którzy przyznają się do błędów i z którymi mogę przegadać wiele kwestii... Ten film otwiera oczy 😃 Dzięki 😉

Ja jeszcze nie doszłam do tematu rodziców na terapii (jestem po 4 konsultacji), natomiast dla mnie ważną informacją było to, że to jak nas wychowywali to nie jest wyłącznie ich wina, bo oni też mieli rodziców, którzy dawali ciała, a dziadkowie również mieli rodziców itd. Łatwiej jest wtedy na pewno im wybaczyć. Ja akurat byłam bita w domu, często szturchana itd., ale mimo wszystko i tak najgorsza była przemoc słowna. No i brak zainteresowania...

Jest mi bardzo smutno oglądając ten filmik. Może kiedyś też wybiorę się na psychoterapię :)

To ja dodam od siebie, z perspektywy osoby również w trakcie 4,5 rocznej psychoterapii ;) i jednocześnie jako mama. A dodaje się, co następuje: psychoterapia pomaga odkryć to, że rodzic nie jest potworem. Pomimo najgorszych rzeczy, które zrobił, tam jest COŚ co można znaleźć i było dobre. To mnie nie zbudowało, nie ukształtowało, nie dało poczucia że jestem chciana i kochana. Ale trochę jest tak, że to myślenie o rodzicu jako potworze spowodowało we mnie myślenie czarno-biało o sobie samej. Teraz więc, jako mama, kiedy popełniam błąd, czuję się... jak potwór. Czaicie? Nie że jestem dobra i popełniłam błąd. Tylko jestem po prostu matka potwór. Zmorą staje się jakiekolwiek popełnianie błędów, aby nie stać się swoim rodzicem. Teraz więc pomału, (naprawdę opornie mi to idzie...) próbuję zobaczyć, że potworami nie byli. Nie mogę powiedzieć , że czuję to na 100 %, tylko że nad tym spokojnie pracuję. Jest ważny powód, dla którego jest to dla mnie istotne: zaboli mnie kiedy moja córka powie o mnie, że jestem potworem. Wiem, że jestem na takim etapie, że próbowałabym ją zrozumieć co ją najbardziej boli i przeprosić za to. I na tym chcę żeby to się skończyło ; na obrazie mnie jako człowieka, który nie jest idealny, a nie jako monstrum z kłami i pazurami, dyktatorką i tyranką. Psychoterapia uczy też więc, że popełniam te same błędy co moi rodzice (może nie w takiej skali i częstotliwości, ale popełniam) - i zaczynam ich rozumieć, tak czysto umysłowo ;) że dzieciaki naprawdę bywają męczące ... :D

Jestem na etapie kończenia relacji z tatą,a z mamą nie gadam ponad tydzień,prababcie zablokowałam na telefonie,bo wydzwaniała,pogrążając mnie w wyrzutach sumienia,że "mama to zawsze mama". Trafiłam przez przypadek,KZfaq mi Ciebie podsunął,z chęcią zaliczę wszystkie odcinki,a Tobie po prostu dziękuję ❤️

Konfrontacja- odbijanie piłeczki, kto jest bardziej winny. Nie warto szkoda nerwów, czasu i energii.

Dziękuję za ten film. Doszedłem do tych wniosków sam lata temu przed zerwaniem z nimi kontaktu. Nie chcę od nich niczego, na nic nie czekam, kieruję moim własnym życiem i mam przyjaciół. Rodzice zepsuli budowę więzi, tak jak mówisz, byli złymi rodzicami. Drażni mnie nacisk reszty rodziny od czasu do czasu ale postawiłem jasno moje granice i będzie dobrze. Trzeba żyć własnym życiem. Dziękuję Ci za ten film! Jesteś wspaniała!

Jestem osobą, która musi spróbować, aby wiedzieć. Szybko podczas terapii zrozumiałam, że moja rodzina jest toksyczna, a ja jestem rodzicem a nie dzieckiem (dla rodziców i dla rodzeństwa). Nie dziwne, że zawsze czułam się zmęczona. Mój ojciec to typ nieobecny - niby jest, ale umysłowo gdzie indziej, nigdy nie wie co się dzieje itd. Matka z kolei wzorowo manipuluje światem i nie przyjmuje żadnej pomocy, pomimo zawsze jakiegoś problemu. W związku z tym i innymi zaproponowałam terapię rodzinną. Usłyszałam, że to chyba żart i ściema. Patterny rodzinne idą już wiele lat z pokolenia na pokolenie. Stanęło na tym, że nie mówię o terapii, bo oni twierdzą, że terapeutka mną manipuluje. A ja po prostu zaczęłam wyrażać moje zdanie i uczucia (szok, mam je!) Smutno mi, że tyle osób ma identyczne problemy...

Jola, co tu dużo mówić, jestem Ci ogromnie wdzięczna, dużo już rozumiem, wiele jeszcze do przepracowania, ale widzę w końcu światełko nadziei, by poczuć się prawdziwe wolną! Dziękuję, że się tym dzielisz, to jest na maksa ważne i ja podpisuję się pod tym rękami, nogami i wszystkim, czym mogę. Twoją otwartością na trudne tematy pomagasz naprawdę niejednej osobie, a wiem, że nie zawsze łatwo się tym dzielić, szacun :)

Taka świadomość przychodzi z czasem, ale kiedy już przyjdzie jest rewelacyjnie. Okazuje się wtedy, że życie naprawdę jest piękne, że my sami jesteśmy dobrymi ludźmi, a to skąd pochodzimy etc. nie ma najmniejszego znaczenia, że opinie ludzi na nasz temat również się nie liczą. Kilka lat temu nie wierzyłam w to, że mogę być codziennie uśmiechnięta, tak zupełnie szczerze, bez cienia fałszu. Cudownie jest nie udawać. Ośmielę się stwierdzić, że remedium na złą relację z rodzicami jest zmiana, ale nie ich, a siebie, czegoś w swoim życiu, swojej codzienności. W końcu nie można wchodzić w rolę terapeuty, bohatera, rodzica... To nie jest zdrowe. 🙂 Tak się cieszę, że w końcu to pojęłam. 😀 Niestety to jest proces, który ciągle trwa, za to warto!!! Cieszę się, Jolu, że uwolniłaś się od schematów. Mnie też się to udało, bez psychoterapii, ale łatwo nie było. Życzę tego samego każdemu! 💞 Stawianie granic i skupienie się na sobie nie jest złe! 🙂 W zupełności zgadzam się ze wszystkim, co zostało powiedziane w tym filmie. Bardzo potrzebny materiał. Dziękuję Ci za to, co robisz! 😍

Dawno nie spotkałam osoby, która by miała dokładnie taką samą sytuację jak ja, oprócz mojej siostry oczywiście. O dziwo wychodzi na to ze jestem dzielną, mądrą i silną kobietą, bo mając 23 lata bez terapii i po nieciekawym dzieciństwie, osiągnęłam sporo na + w kwestii własnego stosunku do tego, jaką relacje z rodzicami miałam i mam - a uświadomiłam to sobie po obejrzeniu Twojego odcinka. To podniosło mi trochę samoocenę, która i tak jest niska w kwestii tego jaka jestem, zrozumiałam, że się nie doceniam. Może za jakiś czas odważę się iść na terapię, by jednak "oczyścić" się do końca i zaznać takiego pełnego spokoju i szczęścia, bo wiem, że jeszcze na pewno jest coś tam do przepracowania. Częściowo jestem pogodzona z tym, jaką relację mam z rodzicami i jacy oni są, ale jednak w środku też czułam smutek i zazdrość, gdy widziałam zdjęcia w internecie ludzi ze swoimi rodzicami, czy jak gdzieś czytałam o ich pięknej relacji. Jestem świadoma wielu błędów, jakie moi rodzice robili w stosunku do mnie za dzieciaka, więc kiedy będę miała mieć już swoje dzieci będę bardzo uważna, by nie robić tego samego.

dziekuje! za kilka tygodni koncze 50 lat i jestem w terapii, gdzie ''dopiero teraz'' przerabiam schematy uruchomione w relacji z matka. Relacja od poczatku byla pelna przemocy, rowniez fizycznej, i ze byla zla- wiedzialam od zawsze, natomiast nie zdawalam sobie sprawy, jak przepotezny miala wplyw na moje relacje milosne cale zycie. Moja mama do dzis (doslownie) probuje mnie obarczac wina za cale zlo i za swoje samopoczucie i choroby, ale ucze sie tego, o czym tak trafnie mowisz w filmie!

Absolutnie cudowny i pożyteczny materiał! Czuję się z Wami solidarna.

Ja mam taką płytka relacje z mamą, z tatą wcale jej nie ma (jest alkoholikiem). Już nie raz próbowałam mamie pomóc, na różne sposoby. Oczywiście jest tak jak mówisz, narzeka, płacze że jej źle że ma problemy ale nie chce tego zmienić. Nie rozumie też że ta sytuacja niszczy cała rodzinę. Trwa to już parę lat. Najgorsze jest to że nie mam w nikim wsparcia. Najmłodszy (18latek) brat, który wciąż mieszka z rodzicami, olewa sytuację i już widzę że się stacza, że ta sytuacja się odbiła na jego życiu i że przejął pewne zle wzorce zachowań po ojcu. Moje dwie siostry, dorosłe, zachowują się jakby nie widziały problemu, nie reagują, nie próbują pomóc. Z kolei babcia wygłasza mi kazania, że dlaczego nic z tym nie robię, że mój ojciec powinien się wyprowadzić i że muszę przemówić matce do rozumu. Bardzo długo się tak meczyłam, wiecznie się tłumaczyłam bo to ja byłam ta zła, wylałam morze łez, miałam nawet myśli samobójcze, czułam się po prostu najgorszym śmieciem. Nie poszłam nigdy na terapię ale na szczęście powoli sama zaczęłam rozumieć pewne rzeczy i dopuszczać do siebie pewne emocje. Sytuacja w domu się nie poprawiła, powiedziałabym nawet ze się pogorszyła ale ja sama się zmieniłam. Nauczyłam się odpuszczac, zrozumiałam że na siłę nie zmienię rodziny, że mam prawo walczyć o własne szczęście😁 bo do tego szczęścia prawo mam😁

Mam ochotę wysłać to mojej matce, ale pewnie i tak nie zrozumie

Niesamowicie wartościowy film, tyle wiedzy w pigułce ❤️

Niedawno trafiłam na ten kanał. Jesteś niesamowita! Twoje filmy są dla mnie takie... pełne wiedzy, ale w taki wyjątkowy sposób. Bardzo zmieniasz perspektywy patrzenia na niektóre kwestie. Podziwiam.

Rozpoczęłam terapię kilka miesięcy temu. I tak zaczęłam rozumieć co dzieje się we mnie, jak mogą wyglądać zdrowe relacje. Przyszedł taki dzień, w którym chciałam powiedzieć co czuje, co mnie boli, co bolało. Chciałam wykrzyczeć to z siebie, powiedzieć jak bardzo mi źle. Że przecież to dorośli ludzie podejmują decyzję o związku, że nikt nie nakazuje im mieć dziecka jeśli między nimi jest coś nie tak, że jeśli dwoje dorosłych ludzi się nie dogaduje i dochodzi do przemocy psychicznej, a nawet fizycznej to nie dziecko jest od obrony rodzica. I tak mleko się wylało. Mama z jednej strony to przyjęła, z drugiej mówiła, że żyła w innych czasach, że wtedy się nie rozstawało. Więc teoretyczne przyjęcie z jednoczesnym usprawiedliwianiem. Mówiła, że nie tylko u nas w domu się tak działo, że inni mimo tego, jako dorośli mieszkają z tymi rodzicami (ja chce się wyprowadzić). Jestem na etapie tłumaczenia sobie, że mogę czuć złość, że mogę się wyprowadzić i że nie podejmę decyzji za rodzica o jego życiu. To on ma ją podjąć.

Dzięki za ten film❤

Jolu, bardzo Ci dziękuję za ten film ❤️ - uświadamia, że nie tylko ja mam 'coś nie tak' w relacjach z moimi rodzicami, a myślę, że to ważne mieć taką świadomość

Jakbym słuchała o swojej sytuacji, dzięki Jola za ten materiał!

Dziekuje bardzo a ten film! Brawa za odwagę :) ja moją konfrontacje rozłożyłam na małe rozmowy wiec to nie tak że wszystko powiedziałam na raz w jeden wieczór. Od czasu do czasu mówię szczerze w odniesieniu do konkretnej sytuacji np: że piątka z klasówki to było za mało itp i rodzice reagują na ta informacje czasem mówią ze nie mogą sobie czegoś przypomnieć a czasem że jeśli tak było to przepraszają. Dawkuje te konfrontacje i sobie i im:) pozdrawiam serdecznie

Dziękuje ci, że nagrałaś ten film❤️

Tak bardzo w punkt! Dzięki Jola za ten filmik

Dziękuję za ten film. Podziwiam Twoją wrażliwość i odwagę :)

Nie sądziłam, że przyjacielska relacja jaką mam z rodzicami jest taką rzadkością... Widzę, że jestem mega szczęściarą, że mogę nazwać swoich rodziców moimi najlepszymi przyjaciółmi :)

Dla mnie ciężkim zagadnieniem jest wszystko to co opisujesz versus opieka nad rodzicami w sensie fizycznym, gdy robią się coraz starsi i schorowani. Są nadal tacy jacy byli, nic się nie zmienia a ja mam mega wyrzuty sumienia ze powinnam się nimi zająć, choć mieszkam daleko.

Dziękuję Ci za ten film, sama doświadczałam i doświadczam przemocy psychicznej ze strony rodziców, mam przez to bardzo dużo problemów emocjonalnych. Gdyby nie to, że zaczęłam terapię to nie byłabym w stanie w miarę "normalnie" funkcjonować.

Bardzo dziękuję Ci za ten materiał ❤

Wspaniały, wartościowy film 🥀 A jak zobaczyłam swoją odpowiedź, to tak miło na serduszku się zrobiło, dziękuję 😽

Super filmik! Dzięki!! 💕

Jolu, dziękuję Ci za ten film Jestem bardzo wdzięczna za podzielenie się z nami tym co wypracowałaś an terapii, jestem wdzięczna, że ktoś w końcu w moim życiu myśli podobnie jak ja (w mojej rodzinie takie myślenie jest złe) Dotarłaś głęboko emocjonalnie tym filmem, wzrusz 💪😭

Z całego serca DZIĘKUJĘ ❤️ wiele mi dają tego typu materiały

Dziękuje Ci za ten film, o psychoterapii myślałem od 10 lat, ale to właśnie Twój film gdzieś z listopada był dla mnie impulsem do rozpoczęcia terapii, kiedy tak patrze na to co tu mówisz, widzę siebie. Pokrzepiające to uczucie dziękuje jeszcze raz.

Bardzo wartościowy filmik! Dziekuje!

Bardzo wartościowy film. Dziękuję za niego

Ale mi uświadomiłaś rzeczy. Dzieki

Bardzo wzmacniający film, dziękuję ogromnie! 😊 Jestem wdzięczna.

Bardzo wartościowy film, dzięki :)

Super film, świetnie, że pojawia się tutaj głos taki jak Ty. Założyłam dzięki Tobie zeszyt do 'siebie' i zrobiłam świetne notatki z Twojego filmu i będę pewnie także z innych. DZIĘKUJĘ 💕

To jest jeden z takich filmików, o których nie wiedziałam, że go potrzebuję. Bardzo dziękuję za rozkopanie tak złożonego i trudnego tematu - to spore wyzwanie! I bardzo podobają mi się te wrzutki wiadomości od różnych osób w rogu!

Bardzo, bardzo, bardzooo dobry i potrzebny film. Dzięki!

dziekuje Ci za ten film. Dziekuje z pozycji osoby ktora sie zamknela na siebie i nie zdecydowala sie jeszcze na psychoterapie

Ogromnie dziękuję Ci za ten film!

Dziękuję Ci z ten film!

Słucham Cię i uświadamiam sobie jaką szczęściarą jestem. Ja i rodzice nie byliśmy na psychoterapii , tata od kiedy pamiętam był alkoholikiem, mama współuzależniona. Lata zajęło nam zrozumienie i zbudowanie więzi. Udało się dlatego , że moi rodzice są dobrymi ludźmi , i ja i oni w podobnym momencie zrozumieliśmy siebie nawzajem. Cieszę się że rodzice nigdy nie mówili mi jak mam żyć i że potrafili przyznać się do błędów. Potrafią już powiedzieć przepraszam i kocham Cię , kiedyś było to dla nich nie do wypowiedzenia. Mój tata zmarł kilka dni temu. Cieszę się, że mogliśmy poznać się nawzajem i że mimo przeszłości stworzyliśmy ciepłą i bliską relację.

Dziękuję bardzo Jolu za ten film🙂 Trzymaj się ciepło 🙂 Życzę Ci dużo siły do dalszej pracy 🙂👍🏼

Ja dowiedziałam się, że nie kochanie mnie przez moją matkę jest jak rana, która się nigdy do końca nie zagoi. To odrzucenie miało wielki i negatywny za razem wpływ na budowane przeze mnie relacje. Teraz uczę się budować zdrowe relacje. Jestem w terapii rok i myślę, że jeszcze sporo przede mną ;-)

Jolu bardzo Tobie dziękuję za podzielenie się, podziwiam za odwagę mówienia o bolesnych sprawach. Jest mi bliskie bardzo to co mówisz...

Od roku jestem na terapii, a największe postępy robię po obejrzeniu Twoich filmów. Bardzo, bardzo Ci za nie dziękuję! Dziękuję, że się tutaj otwierasz i mówisz o tych odkryciach.

Sama prawda! Otwierająca oczy! Dobrze, że o tym mówisz :) dopiero zaczynam swoją przygodę z psychoterapią :) dużo dobrego Jola 🌞

Jestem dopiero na początku psychoterapii i dopiero uczę się zeby słowa mojego ojca mnie nie bolały ale już dawno się nauczyłam że nie ma sensu konfrontacji z nim bo wszystko co powiem zostanie wykorzystane przeciwko mnie.

Ten film bardzo mi pomógł. Oglądałam już 2 razy, i będę oglądać dalej. Jestem w psychoterapii od grudnia 2019 roku. Parentyfikacja jest mi znana. Ale pomału wygrzebuję się spod gruzu. Dziękuję za Twoje filmiki, pokazują mi, że nie jestem sama. (Oczywiście wolałabym żeby nikt takich rzeczy nie przeżył) Ale to uczucie, że ktoś ma podobnie do mnie jest uwalniające. Tak bardzo potrzebuję wiedzieć, że nie jestem sama z takimi problemami. Że nie jestem "odludkiem".

Dziękuję Ci, za ten filmik :)

Brawo! Bardzo potrzebny film!

Jesteś jedną z najbardziej wartościowych osób na KZfaq! Jestem Ci bardzo wdzięczna za Twoją pracę ♥️

Jola, dziękuję ❤️❤️ mega filmik, już moja grupa z terapii ogląda też 🥰 niesamowite, że mamy tak podobne odczucia co do Cb 😊

Jola, bardzo dziękuję za ten film. Jak zawsze mądre rzeczy mówisz.

Dziękuję za ten filmik.

Jolu, Bardzo dziękuję za ten film - dzięki Tobie udało mi się nazwać proces, przez który właśnie przechodzę, czyli odczarowanie oczekiwań wobec moich rodziców i relacji z nimi. Wiem, co znaczy trudne dzieciństwo, pełne lęku i bezradności. Przytulam Cię bardzo mocno.

Odkad sie zrobila kwarantanna siedze w domu z mama, z ktora nie mieszkalam od 4 lat dłużej niz tydzien. Potrzebowalam tego filmiku, dziękuję