To nie gry sprawiają, że chcesz zabijać w rzeczywistości. To rzeczywistość sprawia że chcesz zabijać w grach

szkoła wywołała u mnie więcej agresji, stresu i nerwów niż jakakolwiek gra

Jak to leciało "gry wideo nie sprawiają że chcę zabijać prawdziwych ludzi, to prawdziwi ludzie sprawiają że chcę zabijać w grach wideo"

Paradoksalnie Świat Książki ma jako jedno ze swoich haseł promocyjnych "Czytanie uzależnia" jako coś pozytywnego i tu nie ma problemu, ale jakby tak zareklamować gry to byłaby antyreklama.

Kiedy ktoś mówi że gry powodują agresję od razu mi się przypomina mem o I wojnie światowej. Dwóch żołnierzy siedzi w okopie i obydwaj strzelają z karabinów maszynowych aż jeden pyta drugiego "Co to jest przemoc?" Na co drugi odpowiada: "Nie wiem, bo jeszcze nie wymyślono gier komputerowych" Polecam jako nomen omen oręż w walce z betonem umysłowym 😉

Media: Gry powodują agresję u graczy Ja kiedy wybiorę opcje dialogową która spowoduje że jakiś NPC się na mnie obrazi: ;-;

Każdy psycholog be like: W stosunku do kultury jestem tolerancyjny jak mogę, ale...

Może to jest głupi przykład ale mówiąc że gry są szkodliwe i wywołują agresję to warto przypomnieć co się działo po wydaniu "Cierpień Młodego Wertera". Już wolę moją bezpieczną agresję

Ktoś wyobrażam sobie takie tytuły artykułów?: Pobił żonę bo ta próbowała go oderwać od lektury Olgi T*****! albo Stracił prace, popadł w długi musi trzymać chleb w zamrażarce bo wszystkie pieniądze wydał na spektakle Krystyny Jandy.

W całym filmie zabrakło mi jeszcze tylko wątku tego jak z gier przez lata robiło się kozła ofiarnego przy wielu szkolnych masakrach, zwłaszcza w USA. Jak wygodnym narzędziem były (i czasem nadal są) do odwracania uwagi społeczeństwa od problemów znęcania się nad rówieśnikami, zdrowia psychicznego młodzieży by można to było nadal ignorować. Ewentualnie tego jak NRA wykorzystywało gry do odciągania uwagi od debaty nad regulacjami dotyczącymi broni palnej.

Uwielbiam ten moment gdy wracam tramwajem zmęczony po pracy z zakupami, ale zajarany tym, że zaraz obejrzę film od Magosa

Game developer approves. U Niedźwiedzkiej na kanale jest piękny podcast o absurdzie miłości romantycznej i jak literatura (m.in Cierpienia Młodego Wertera), a potem bajki Disneya skrzywiły psyche setek tysięcy ludzi. Ich jakoś nikt kurna nie zabrania, a narobiły przez dziesiątki lat znacznie większe szkody dla ludzkości.

Chciałbym, żeby ci sami ludzie wspierający twierdzenia o tym jak to gry wywołują agresję i przemoc, spróbowali wyjaśnić skąd bierze się tak wiele przemocy w środowiskach kibiców piłki nożnej...

Przyznam się, że krzywe płyty chodnikowe wywołują we mnie agresję. Chyba powinienem ograniczyć chodzenie chodnikiem do godziny dziennie.

Tekst „gry ogłupiają i powodują agresję” jest jednym z moich ulubionych tekstów. Jako dzieciak byłam ofiarą przemocy domowej. Moja matka, która przez pół szkoły leciała na dwójach, prała mnie za choćby najmniejszy błąd, uważała, że gry mają na mnie zły wpływ. Po prostu kocham tego typu logikę.

Taki żart multiplayerowy: "Gry nie czynią mnie agresywnym, natomiast lagi..."

To nie gry powodują agresję w życiu. To życie powoduje agresję w grach.

Mnie kiedyś dobry psycholog bardzo ładnie i prosto wytłumaczył, że agresja, złość i gniew to zupełnie coś innego. Agresja jest inną formą strachu - zawsze. To trochę jak z kwadratami, które zawsze są prostokątami, choć prostokąty nie zawsze są kwadratami. Ktoś kto się nie boi nigdy nie jest agresywny, nie ma takiej potrzeby. Widzieliście kiedyś polujące zwierzę, aby było agresywne? Brutalnej, skupione, ale nie agresywne. A przyparte do muru? Czujące zagrożenie? Albo żołnierza sił specjalnych, który zna swoją wartość, jest pewny, że sobie poradzi w każdej sytuacji? Nie. Agresywnych będzie ten największy osiedlowych dres, bojący się że ktoś podważy, że jest największym osiedlowymi dresem, że nie jest najbardziej męski. Jeśli ktoś się nie boi, nie jest agresywny. Może być zły, brutalny nawet, ale nie agresywny. Będzie się świadom swoich czynów, precyzyjny w nich. Nie będzie w nieobliczalne furii.

3:21 - to jest główny motyw i przekaz "Don Kichote'a" Miguela de Cervanteza. Narzekanie na uzależniający wpływ kultury istnieje od zawsze xD

Krzysztof rozpieszczasz widzów, wczoraj załapałam się na połowę Liva a teraz wracam ze szkoły więc słucham sobie pierwszej połowy i dostaję nowy filmik, no cudownie

Oczywiście, że wywołują agresję, jak ktoś twierdzi inaczej, to chyba nie grał nigdy w Monopoly

Uwielbiam generalizowanie, NIE KAŻDA GRA JEST BRUTALNA. Są gry jak farming simulator lub Stardew valley gdzie przemocy nie zaznasz (tak wiem że są kopalnie w Stardew)

Chciałbym powiedzieć o wydarzeniu w mojej szkole, które było zorganizowane tylko przez uczniów. Z okazji drugiej rocznicy od wprowadzenia nauki zdalnej w mojej szkole uczniowie przygotowali paradę po korytarzach, chorongiewki, ulotki, ciasta, plakaty i sztandary jak nauczyciele to zobaczyli to osłupieli jak po czwartej lekcji rozpoczęła się parada po korytarzach (nikt im o tym nie mówił bo wiedzieliśmy że się nie zgodzą). Finalnie wszystko świetnie wypadło i nikt nie dostał punktów minusowych.

Aż mi się przypomniało jak kiedyś jakiś człowiek popełnił przestępstwo, nie pamiętam jakie, i wyśledzono, że grał w niesamowicie brutalną grę - w Tetrisa 😂 W CD action kiedyś o tym pisali.

Bardzo dziękuje Panu za ten filmik. Dzięki niemu zrozumiałam mechanizm gier. Jestem kompletnym laikiem w tym temacie, ale mam męża i syna, którzy są graczami. Awantury, które im robiłam nie da się zliczyć, argumentem było oczywiście - wywoływanie agresji. Oczywiście ani mąż, ani bardzo dorosły już syn nigdy przez te lata nie pokazali w realnym świecie żadnej agresji. Dodam tylko, że z racji tego, że ja nie miałam pojęcia o grach, mąż cenzurował gry synowi. W ówczesnym czasie 8 latek nie mógł grać w grę o handlu narkotykami, czy kradzieży samochodów, ale mógł grać w smoka co zbiera kryształy. Oczywiście to nie była jedyna rozrywka jaką syn miał. Dzięki temu dzisiaj i lubi czytać książki i składać modele i zwiedzać muzea. Wydaje mi się, że często zdarza się tak, że dziecko 4-5 letnie otrzymuje od rodziców tablet i żeby było spokojne może grać w co chce. Nie ma zagwarantowanej innej rozrywki niż tablet. Nie poznaje świata( do przedszkola nie chodzi), jedynym światem jest ta gra. Znam dzieci, które nie są zainteresowane spacerem, placem zabaw. Po prostu nudzą się patrząc na rośliny, motyle a na placu zabaw nie wiedzą co mają robić. Nic tylko gra. Wydaje mi się, że to jest problem. Pozdrawiam

Chcesz mi powiedzieć że gracze League of Legends NIE są odpowiedzialni za całe zło na świecie?

Obejrzałem cały materiał z zaciekawieniem. Choć w kwestii samego uzależnienia mógłbym coś dopolemizować można powiedzieć z doświadczenia terapeuty, to jednak kwestia samej agresji, jej związku przyczynowo-skutkowego, empiryka, problem pobieżnej obserwacji medium, często wśród osób zupełnie z nim niezaznajomionych - kawał solidnej roboty. Jestem bardzo ciekawy serii i z niecierpliwością czekam na kolejne odcinki.

W czasach mojego dzieciństwa zdarzało mi się tak zaczytać, że przez wiele dni nie wychodziłem z pokoju i siedziałem po nocach, przez co rodzice wzruszali ramionami i nigdy nie zabierali mi książek. Ale gdy w podobny sposób pochłaniała mnie gra, to byli niesamowicie rozzłoszczeni i odcinali mi dostęp do komputera. Powoływali się przy tym na psychologów, którzy mówią, że granie uzależnia i jest szkodliwe. Zajebiste dzięki psycholodzy...

2:55 myślę że chodzi nie o problem samego uzależnienia od gier czy filmów, a o problem uzależnienia od uciekania od problemów i stresujących sytuacji. O Sytuacji w której ktoś zamiast rozwiązać problem jaki zaistniał w jego życiu, odkłada go w nieskończoność i ucieka od niego. Wtedy eskapizm nie jest ulgą dającą nam chwilę spokoju, a unikaniem problemu, wyparcie się go, oraz brak chęci konfrontacji z tym problemem. Porównywalna sytuacja do uzależnienia od alkoholu, czy jedzenie ze stresu.

Agresję to wywołuje nauczyciel, za którym latasz trzy miesiące żeby zaliczyć zaległą wypowiedź i za każdym razem, nawet po lekcjach, wciska ci kit, że nie jest w stanie znaleźć tych piętnastu minut. Lub twierdzi, że to ja jestem nieprzygotowana.

Jakiś czas temu zrobiłem pewien eksperyment. Miałem w szkole na grafice wykonać synestezje (ilustracje do wybranego utworu muzycznego) Narysowałem więc screena z gry do muzyki z tej samej gry, nie mówiąc nauczycielowi o tym, że to jest gra. On oczywiście pochwalił powiedział, że jest to fajne, ciekawe itp. Następnie do tego samego ćwiczenia zmontowałem krótki filmik z widoczkami z far cry 5 do muzyki z far cry 5. Oczywiście powiedziałem, że to taka ciekawostka bardziej niż wykonane ćwiczenie. On oczywiście zaczął tłumaczyć, że łech to gra i i tam broń była widoczna przez chwilę i i że przemoc agresja i weź w ogóle wypierdalaj szczylu. Znaczy tego ostatniego nie. Zdenerwowało mnie, że praktycznie bez żadnej refleksji odrzucił koncept z góry, nie odnosząc się wcale do tego co było najważniejsze czyli chillowe widoczki, łowienie ryb itp w rytmie kojącej muzyki. Po prostu opluł ten pomysł i skreślił. Inna sytuacja to, to gdy wymyślaliśmy tematy na plakat społeczny, ja zarzuciłem temat o szkole i jej zacofaniu. On przyjął ten temat, zapisał, ale praktycznie od razu w kontrze wtrącił uzależnienie od gier komputerowych i coś tam bełkotał o tym, że dzieci zamiast czytać książki to grają w gry i sie garbią i tyją i brak ruchu i w ogóle. No kurwica mnie bierze jak słyszę takie coś.

Kiedy Krzysztof w jednym filmiku wyjaśnił zagadnienie lepiej, niż Piersa przez kilka lat XD

Bardzo się cieszę, że trafiłam na Twój kanał Krzysztofie (zupełnym przypadkiem, bo gdzieś o Tobie wspomniał Dominik Bos). Zawsze gdy chodziłam do szkoły, nieważne na jakim etapie, czułam że coś mi tam nie pasuje, coś mnie irytowało, smuciło. Seria "Dla każdego coś przykrego" idealnie ujmuje w słowa moje odczucia. Kiedy patrzę wstecz na różne swoje szkolne wspomnienia, widzę jak wiele toksycznych sytuacji ze strony nauczycieli i samego systemu szkolnictwa mnie spotkało. Jest jednak też coś pozytywnego - na studiach magisterskich spotkałam tego prawdziwego nauczyciela-mentora, dydaktyka z powołania. Jako pierwsza osoba na świecie powiedział mi, że moje zainteresowanie mangą to nie jest dziwactwo, którym nie warto się zajmować na uczelni, tylko że jest to coś oryginalnego o czym warto napisać pracę magisterską. Wyczuwam u Ciebie dumę, gdy mówisz że zajmujesz się zawodowo badaniem gier wideo - ja zaś jestem dumna, że stworzyłam pracę dyplomową opisującą japońskie komiksy dla dziewczyn.

Wracam ze szkoły, a tu nowy odcinek. Dzień od razu lepszy :D

Chciałam tylko na wstępie nadmienić, że mój komentarz o tym gdzie są te wszystkie badania udowadniające, że gry są powodem wzrostu agresji wśród graczy był ironiczny. Na dowód tego mogę przytoczyć fakt, że uczę dzieciaki angielskiego grając z nimi w Mass Effect, zatem naprawdę nic złego nie miałam na myśli. Wydaje mi się, że szkalowanie gier zaczęło się jakoś po masakrze w Columbine, nagle stwierdzono, że dzieciaki grają całymi dniami a potem wychodzą na ulicę mordować. Daleko idące wnioski, dla mnie nieco podobne do tych, że Rock and Roll deprawuje młodzież, być może jest tak, że każde pokolenie dziadów musi mieć jakiegoś diabła do obwiniania za to, że nie nauczyło tych młodszych szacunku dla drugiego człowieka. Bo przecież strasznie trudno się przyznać, że coś jest naszą winą. Łatwiej stwierdzić, że to coś z zewnątrz. Tak było zawsze, raz było to Grendel, raz Elvis a kiedy indziej Bohater Fereldenu. Inną sprawą jest to, że znów poszli na skróty. Dzieciaki, które strzelały do kolegów ze szkoły grały w gry? To przez gry. Zastanawiam się czasem czy naprawdę nikt nie zadał sobie pytania ile dzieciaków grających w gry jednak nie strzela do kolegów, czy jednak po prostu chodziło o chodliwy temat. W końcu nic się tak nie sprzedaje jak seks i przemoc. Inną sprawą jest to, że w czasie praktyk w szkole dla dzieci ze spektrum autyzmu też wykorzystywaliśmy gry żeby dzieciaki odbodźcować albo żeby sobie zwiększały czas koncentracji uwagi i to dawało obiecujące rezultaty więc nie jest tak, że wszyscy odsądzają te gry od czci i wiary. Chciałam też powiedzieć, że od książek jak najbardziej można się uzależnić, nie chodziłam do szkoły przez dwa tygodnie kiedy czytałam "Władcę Pierścieni". W zasadzie nic nie robiłam tylko czytałam, więc książki są niebezpieczne! Pozdrawiam wraz z Komandorem Shepardem.

Raz gdy grałem w dark souls 2 soft , walczyłem z bossem którym był dla mnie wyzwaniem (król z kości słoniowej, mogę źle napisać jego nazwę po polsku i z góry przepraszam i dziękuję za poprawę) . Gdy miał poniżej 50% HP to nagle moja ciocia zasłoniła mi ekran na jakiś czas a ja wtedy wkurzyłem się bo miałem nadzieję że go wreszcie pokonam ale nie....kazdy ma w dupie to (mimo że poświęcam czasu sporo) a jak wkurzam to nagle mówią czy mnie nie zapisac do szpitala psychiatrycznego lub coś osobę w takiej specjalizującej się..... Ale na koniec udało mi go pokonać z trudem lecz jaką miałem radochę jak go pokonałem to była wielka. Oczywiście gdyby mój kraj cioci zasłonił ekran gdy ogląda serial to krzyczy, wyzywa że zasłaniam ekran ale jak ja już widzę wygraną to i nagle ktoś mi zasłania to nic dziwnego że wkurzę się.... Eh czasami myślę czy zrozumieją czemu wkurzam się.... 😒

Strasznie dziwne uczucie, pierwszy raz słyszeć dorosłego ,który pozytywnie wypowiada się o grach video.

Największą agresję wywołuje we mnie gra w Overcooked.

Ależ ja czekałem na ten film! W gry gram od wczesnego dzieciństwa, i ileż to razy słyszałem od rodziny, że gry to czysta agresja, i że gry to w rzeczywistości szkolenie na Al-kaidę. Ciekawe że po 20 latach jeszcze nikogo nie zabiłem / okaleczyłem, a po ograniu jednej z piękniejszych gier jaką jest Ori sam zacząłem próbować tworzyć. I kto wie, może nigdy nie stworzę jakiegoś arcydzieła, ale to co się nauczyłem to moje. W końcu mam gdzie odsyłać rodzinę jak znów będzie pieprzyła farmazony, dzięki wielkie :D

Gry powodują agresję...patrzcie na Mao Zednga , Adolfa Hitlera,Stalina czy Charlesa Mansona. Patrzcie jacy grzeczni chłopcy Ja grałem gran i będę grać. To moja największa pasja obok filmów z którą wiąże przyszłość (chcę tworzyć zarówno gry jak i filmy). Ale od zawsze rodzice i dorośli patrzyli na wszystko co nowe i popularne wśród młodych jako ZUE. W latach 50 bikini i muzyka rockowa. Potem rap. Ale w końcu pojawiły się gry i sru posypało się . Spójrzmy na największego wroga gier :Jacka Thompsona . Mężczyzna pozywał studia gier za wszystko. Bo chłopak grał w GTA i zabił ojca alkoholika co znęcał się nad synem itp. Ale przed grami pozywał Phila Collinsa , Michaela Jacksona i innych muzyków za GORSZĄCE TELSTY (bo dzieciak wysłucha I AM Bad i znacznie być złym wiadomo ) I aby nie było. Uzależnienie jest ciężkie ale nie każdy gracz jest uzależniony. U mnie w otoczeniu większość znajomych (w tym ja) gra dużo ale uprawia sport , ma czas dla rodziny itp . A jeśli chodzi o to aby nie było przemocy w życiu dzieci to proponuję zacząć od lektur szkolnych: Pan Tadeusz: Morderstwo, kazirodztwo , pedofila. Quo Vadis: Przemoc , mordowanie , samobójstwa , nagość. Baśnie: Mordowanie, śmierć dziewczynki bitej przez ojca, palenie żywcem, zjadanie żywcem, ucinanie palcy i wiele więcej Historia: Moderowanie do potęgi 12 Balladyna: Zdradzanie , mordowanie. Dziady : Przywoływanie duchów Opowieść wigilijna:Duchy Tomek w krainie kangurów: zabijanie zwierząt W pustyni i w puszczy: porywanie, śmierć A jeśli chodzi o gniew i inne emocje to świetnie przestawił owy temat film animowany W głowie się nie mieści. Film pokazuje że wszystkie emocje są równe i potrzebne . I nie ma nic złego w byciu smutnym czy złym. Pozdrawiam serdecznie Ps: Świetny materiał jak zawsze

Powiem tak. Jestem mamą już w tej chwili 17 latka, który ma dysleksję. Dzięki wspólnym rozmowom również dlaalm się wciągnąć w świat gier. Aby tego było mało jego pani terapeutka stwierdziła, że dla dzieciaka z dysleksja gry video to doskonała forma terapii. Nic tak nie wyćwiczyć w nim skupienia, uważnosci na detale jak gry

Oho, temat niesamowicie mi bliski. Do tej pory pamiętam jak miałam w podstawówce pewnego delikwenta, który miał solidne problemy psychiczne. W takim stopniu, że rzucał się na nas bez powodu, wyzywał, bił. Jednego dnia to ja byłam tą osobą co mu się napatoczyła i mało brakowało, a wylądowałabym w szpitalu. Szkoła zamiotła sprawę pod dywan, jednocześnie organizując sporo lekcji na temat szkodliwości gier - właśnie z powodu tego wydarzenia. Według grona pedagogicznego to właśnie strzelanki były powodem jego problemów psychicznych (xD) Kilka lat później okazało się, że dzieciak tak odreagowywał trudną sytuację w domu...

Wątpię, że znalazłaby się choć jedna osoba, która grała w "strzelanki" i uznała, że zaciągnie się jako ochotnik na front na Ukrainę

14:24 w książce "Droga Artysty" Julia Cameron fajnie pisze o gniewie. Gniew to nasz przyjaciel, jest dobry bo pokazuje nam gdzie są nasze granice, które warto przekraczać dla rozwoju. Tak mi się przypomniał ten tekst gdy wspomniałeś o gniewie.

O tak! Złe gry, które powodują że "nie odróżnisz wirtualnej rzeczywistości od prawdziwej", w dodatku jeszcze takie brutalne - jak ja z tego nie mogę. Pamiętam, jak oglądałem odcinek TVN-owskiego "Szpitala" (jakieś 3 lata temu) opowiadający jak jakiś nastolatek ogłupionymi brutalnymi grami, zrobił strzelaninę w szkole (już pomijam to, że nie słyszałem o szkolnych strzelaninach w Polsce, co pewnie wpływ na to, że nasz kraj jest jednym z najbardziej restrykcyjnych odnośnie dostępu broni w Europie). Mnie to rozwaliło, bo byłem przekonany, iż gadka "krwawe gry ogłupiają i prowadzą do morderstw" już umarła śmiercią naturalną. I takiego materiału spodziewałbym się po TVP, bo gromadzi takie niedzisiejsze stare dinozaury, a nie TVN który stara być sie bardziej nowoczesny i kul... Jak widać mylę się po raz drugi (TVN ma zresztą u mnie karniaka za szkalowanie komiksów superbohaterskich, gdy TVP w tym temacie jest rigczowa. Rok temu na TVP Kultura polecali komiks "Multiwersum" Granta Morrisona). I pamiętam też medialną nagonkę na Tibię (w którą nigdy nie grałem) nagłaśniającą jednostkowe przypadki i tak pewnie podkoloryzowane na potrzeby mediów.

Szczere wyznanie do Pana, Panie Krzysztofie. Nie wiem ile będą znaczyć moje słowa które zaraz napiszę, ale chcę już na wstępie zaznaczyć, że są najszczersze i chce się nimi podzielić. Nigdy nie stawiałem sobie żadnych autorytetów w życiu. Nigdy żaden człowiek mnie nie zainteresował i nie miałem do niego takiego zaufania. Pan natomiast to zmienił. Każdy nowy filmik, każde słowo wypowiadane przez Pana do mnie trafia. Na początku jeszcze sprawdzałem podawane źródła, teraz już wiem, że nie muszę. Pana przemyślenia pasują idealnie do moich (oczywiście ubrane w znacznie lepszą merytoryke). Pańska praca jest niesamowita, jest dobrem które podziwiam, a Pana ze szczerego serduszka mogę nazywać swoim autorytetem i cieszę się, że znalazłem kogoś na kim mogę i chce się wzorować. Dziękuje.

Dla mnie interesujące jest to, że o agresji czy przemocy powodowanej grami wideo mówi się tylko w kontekście shooterów czy RPGów, a nigdy w kontekście gier wyścigowych. Jakoś rzadko ktoś mówi "jak będziesz grał w te gry to będziesz piratem drogowym". Tymczasem choćby seria Need For Speed od 17 lat umożliwia, a nawet premiuje niszczenie radiowozów lub spychanie i rozbijanie aut przeciwników w których ewidentnie ktoś siedzi. Niezliczone ilości radiowozów zniszczone przeze mnie w brutalny sposób nie sprawiły, że jak widzę patrol policji to jedyne o czym myślę to wjechanie w nich z możliwie najwyższą prędkością. Dobrym przykładem takiej gry, która niby powinna wywoływać przemoc, a jednak tego nie robi, jest cała seria gier Flat Out, gdzie dosłownie możemy wyrzucić przeciwnika przez przednią szybę w akompaniamencie jego agonalnych krzyków. Każda taka akcja to więcej pieniędzy na koniec wyścigu. A jednak te brutalne i karygodne poczynania w stresujących okresach dawały mi możliwość wyładowania negatywnych emocji, tu odwołam się trochę do psychologii, w bezpieczny, kontrolowany i akceptowany społecznie sposób nie narażający nikogo na krzywdę.

W samym temacie agresji dodam, że bardzo często pomija się aspekt odpowiedniej gry w odpowiednich rękach. Dark Souls to spoko giereczka i nawet przeżywanie rozgrywki nie musi oznaczać czegoś złego. Mogę to porównać do ludzi krzyczących podczas oglądania skoków narciarskich lub meczu piłki nożnej. Problem pojawia się przy nieodpowiednim wieku (np. W Dark Soulsa gra 8-latek) Albo przy problemach związanych z samooceną (ranga w grze to wszystko z czym identyfikuję swoją samoocenę), tylko znowu to nie jest problem gier (raczej kwestia braków poznawczych, rozwoju, wychowania, zaspokojenia przynależności, identyfikacji itd). Ale nadal w powyższym przypadku, agresja przy grach będzie ekspresją pewnego problemu, a nie samym problemem, a już na pewno nie jego genezą

Krzysztofie! Bardzo chciałbym Ci podziękować za ten materiał, a także za twoje videoeseje na temat przemęczenia oraz odpoczynku. Widziałem je już co prawda wcześniej, ale jako że w tym semestrze studiów na AGH trafił mi się prowadzący od Systemów Czasu Rzeczywistego typu "samorozwój osobisty za wszelką cenę", który jak się okazało na ostatnich zajęciach nienawidzi gier komputerowych:'). Każde zajęcia zaczyna od 20 minutowej pogadanki na temat tego co takiego zaczeliśmy robić w swoim wolnym czasie, co nas już przygotowuje w przyszłości na rynek pracy, odpytując każdego z osobna. Poleca najlepiej sobie założyć taki zeszycik do zapisywania każdego wieczoru co nowego się danego dnia nauczyło/zrobiło aby jak akurat trafi się taka data przy której będzie pustka poczuć się niekomfortowo, a tym samym zmotywowanym do jeszcze większej pracy. W każdym razie, gdy doszedł do mnie to odpowiedziałem że zacząłem sobie oglądać ostatnio kurs programowania obiektowego na kanale Pasja Informatyki (kanale który notebene sam poleca), ten w którym to autor kanału omawia idee obiektówki na przykładzie kodu gry "Baldur's Gates". I już samo wspomnienie "gra komputerowa" spowodwało u niego w pierwszej chwilii zawiechę, w następnej zażenowanie. A w kolejnej 10 minutowy rant, w którym to stwierdził że nie wie jak można być dorosłym i grać w gry, że przecież to zabiera tyle czasu w którym możnaby było zrobić tyle produktywnych rzeczy, że przecież to uzależnia i wyraża nadzieje że jesteśmy na tyle dojrzali że już tego nie robimy (co oczywiście spowodowało śmiech). I niby człowiek wie że to takie ignorackie biadolenie, a mimo to spowodowało to u mnie włączenie tego "wewnętrznego strażnika" i poczucie że nie robie wystarczająco dużo (mimo że ostatnio ciągle się czuje zestresowany i zmęczony przez te studia). Dlatego dziękuję Ci za te materiały do których mogę wrócić aby go zamknąć. Oraz za świadomość, że są na tej uczelni jeszcze zdrowo myślący prowadzący :).

Oj, długo czekałem na ten odcinek. Będzie oglądane po zajęciach na uczelni 😜

Dzięki temu materiałowi zrozumiałem jak wiele nie wiem na temat gier i jak dużą masz wiedzę na ten temat. Dziękuję i mam nadzieję że następnym razem przyjdę mądrzejszy

*Właśnie na to czekałam* 💙

Czekam na następne odcinki tej podserii, aż chce się słuchać :D

EJEJ MIALO BYC W SRODE, ROZWALILES MI TYDZIEN MISTERNIE POUKLADANY

Genialny odcinek i bardzo potrzebny :D

Epicki materiał, dziękuję.

Ej ale jest poprawa w tym temacie jeszcze nie widziałem artykułu że Putin grał w gry i dlatego jest taki zły

W końcu odcinek na który czekałam

Jak zawsze świetny materiał, temat przedstawiony konkretnie, ale również z nutką humoru

"Gry to symulacja rzeczywistości"! Tymczasem Świnka Peppa, ze Steam'a.

Wyśmienity odcinek! Panie Krzysztofie, proszę nie przestawać!

U nas na studiach (psychologia, SWPS Warszawa) odnośnie agresji przy grach czy oglądaniu telewizji to powiedzieli nam tyle, że agresywne sceny zwyczajnie oswajają nas z pewnymi wizjami, co wcale nie znaczy, że będą powodować w nas agresję czy przemoc. Tak samo działa na nas zachowanie nauczycieli, rodziców czy postaci w książkach - widząc lub czytając coś setny raz stajemy się mniej wrażliwi na np ludzką krzywdę. Nie ma zresztą udowodnionej przyczynowości pomiędzy telewizją a agresją czy grami a agresją, mamy co najwyżej korelacje, a każdy szanujący się psycholog wie, że korelacja nie oznacza przyczynowości i generalnie to *to zależy*. Dzięki za film, jak zawsze rozwijający temat!

Fajny film. Daje do myślenia

idealnie materiał na obiadek po ciężkim dniu na zajęciach

Każdy gracz ETSa jest osobą spaczoną przemocą dogłębnie

Wracam z bezrobocia a tu nowy odcinek. Ahhh życie jest piękne.

Idąc tym tropem paint ball czy ASG też wywołuje agresję w końcu strzelamy z broni i to do ludzi

Czekamy na kolejny odcinek z serii ♥️

Powiem tak... nie ogarniam ludzi, którzy twierdzą, że przyczyną np. strzelania w amerykańskiej szkole jest sztuka, a konkretniej - filmy czy seriale. Bo nie oszukujmy się, by stwierdzić, że one przedstawiają prawdziwą rzeczywistość i by myśleć, że po strzeleniu w człowieka ten wstanie normalnie i dalej będzie żył, to trzeba mieć coś niestety z deklem. Tym bardziej, że już zaczynamy odróżniać fikcję od realności będąc jeszcze przed 10 r.ż.

Oooo dzięki ci za ten filmik, na te ciężkie czasy jakie mamy :)

Jakie to mądre! (I am serious). Dzięki, Krzysztofie!

Gry są medium multi-sensorycznym i jest sztuką idealną, dlatego od tego da się częściej uzależnić niż tylko oglądania czy tylko czytania

Kurwa jakie to oczywiste! Dzięki Panie Krzysztofie!

Lubię Twoją przerysowaną szyderę 😃

Zgodzę się, że ludzie szukają często na siłę problemu z grami komputerowymi jednak nie do końca przemawia do mnie twoje porównanie gier i innych form kultury (teatr, książki) na sferze uzależnień. Moim zdaniem w przypadku gier trzeba się bardziej pilnować (mówię też trochę z doświadczenia :/ ) bo producenci starają się jak najdłużej utrzymać cie przy ekranie bo tu jakiś bonus tu jakieś daily albo po prostu grindowanie nocami żeby wbić jakąś rangę czy coś bo to przecież bardzo ważne (mówię głównie o grach multiplayer typu lol czy cs go chociaż gry mobilne też się często pod to łapią). Trzeba być świadom, że takie tricki istnieją i ludzki mózg jest na nie bardzo podatny. Sam nie raz się łapałem na graniu, którejś godziny z rzędu po czym gdy szedłem spać o drugiej a czasem trzeciej, w łóżku do mnie dochodziła myśl, że to w ogóle nie było przyjemne doświadczenie i czułem się sfrustrowany bo na przykład ranga mi spadła. I o ile zgodzę się, że hate na gry jest zdecydowanie przesadzony to wydaje mi się, że gry (głównie multi) mimo wszystko wygrywają w kwestii zdolności uzależnienia człowieka z teatrem, książką czy filmem. To oczywiście dowód anegdotyczny, ale dodam że nie znałem dużo osób, które przez granie w gry się nie wysypiały przez co zasypiały na lekcjach etc etc, a nie kojarzę nikogo kto by miał regularnie te same problemy bo na przykład czytał książkę lub oglądał film.

Świetny odcinek 👍

Super materiał! Bardzo lubię to, w jak merytoryczny sposób mówisz, chciałbym się tego nauczyć (chociaz wiem ze to jest poparte zwyczajnie ogromnym doswiadczeniem). Jestem ciekawy jakie stanowisko w badaniach dotyczacych wywolywania agresji przyjmuje sie jesli chodzi o tzw. trigger warnings, czyli tych wszelkich "uwaga! gra jest drastyczna i moze wywolywac depresje":p Pozdrawiam cieplo i czekam na wiecej:)

Zgadzam się z Tobą, bardzo ciekawy punkt widzenia! Według mnie gra, tak samo jak książka fantasy jest ucieczka od rzeczywistości, zatraceniem się w innym świecie. Czy to uzależnia? Pewnie tak, jak każda ucieczka od rzeczywistych problemow do świata, w którym wcielamy się w osobę która sobie radzi. Mimo wszystko wydaje mi się ze to pomaga, ale wiele zależy od osoby, która wchodzi w interakcje z tym światem. Jak bylem młodszy historia Wiedźmina, Achai czy Viriona wydawały się tylko ucieczka od tego co mnie otacza, jednak wracając do tych książek czy gier po latach stwierdzam, ze one mogą uczyć jak żyć. Zawsze można jak Sam Gumgee obawiać się przekroczenia linii, która dzieli swój znany świat od jego reszty. Można tez ta linie jednak przekroczyć i mimo wielu przygód i problemow, wzorem bohaterów, nauczyć się je rozwiązywać i żyć pełnią życia. Co do agresji to gry raczej pozwalają się pozbyć negatywnych emocji w izolowanym środowisku niż ja wywołują. Tak jak mówisz irytacja spowodowana utrata konta w grze, czy cofnięciem przed ważny moment, z którym zmagaliśmy się 3 dni bo zapomnieliśmy zapisać jest trudna ale to naturalna emocja tak samo jak utrata w normalnym życiu np. telefonu. To nie gra powoduje ta emocje, to życie pokazuje ze czasem coś się traci i to tez jest lekcja życiowa, z która trzeba sobie radzić. Może lepiej czasem doświadczyć pewnych emocji w świecie wykreowanym i nauczyć się na nie reagować (tak wiem, ze jest trudno, mnie ez nie zawsze wychodzi), zęby potem w prawdziwym świecie żyło się lepiej? Jestem tylko programista i nie znam się na psychologii, ale gdzieś chciałem się podzielić swoimi przemyśleniami. Pozdrawiam Autora

Taka moja rozkmina a propos gier wideo jako formy sztuki: Samo medium jest dla mnie czymś w rodzaju rozwinięcia idei teatru albo opery, w tym kontekście, że jest to połączenie wielu form sztuk plastycznych, muzycznych i literackich w jedną całość. Druga sprawa, że można by traktować gry jako formę sztuki w zależności od kontekstu i woli autora produkcji - ponieważ są twórcy gier, którzy nie uważają tego co robią za sztukę.

Jako psycholog, jednak stanę trochę w obronie stwierdzenie o uzależnieniu (ale zdecydowanie z gwiazdką). Uzależnienie jest zjawiskiem negatywnym (czy szerzej ujmując - zachowania kompulsywne), z samej racji tego, kiedy o uzależnieniu można powiedzieć. Tak więc jednym z tych kluczowych elementów w definicji, jest to, że czynności i czas poświęcany obiektowi uzależnienia/kompulsji (niezależnie od tego, czym to jest) przeszkadza w wykonywaniu innych, ważnych czynności w życiu (jak praca, dbanie o higienę, relacje z innymi ludźmi). Więc jest to coś, na co należy uważać. I teraz czas na gwiazdkę, która pewnie będzie dość rozbudowana, bo problemów z badaniami większości "specjalistów" zdrowia psychicznego jest mnóstwo. 1. Patologizacja agresji - przeglądając co jakiś czas różne badania, czy słuchając różnych wypowiedzi psychologów czy psychiatrów, mam poczucie, że nadal jest obecna bardzo paskudna nakładka kulturowa, że agresja to coś złego. W odróżnieniu od strachu czy smutku. To dziwna pozycja agresji wśród jednak bardzo naturalnych emocji negatywnych, które jednak mają swoje konkretne funkcje, nadal niestety jest utrwalana przez część środowiska psychologicznego. Tutaj moja osobista teoria na ten temat - z agresją jest problem taki, że jest emocją "aktywną", pobudzającą, kierującą na konflikt (co moim skromnym zdaniem jest sednem problemu), kiedy pozostałe negatywne emocje są bardziej "pasywne". Co przez to rozumiem? Psychologia tak bardzo jest skupiona na wizji rozwiązywania problemów, że część osób z tego środowiska zapomina, że agresja jest motorem napędowym asertywności, którą chętnie byśmy widzieli u wszystkich. To stan złości mówi nam, że nasza granica w jakimś obszarze została naruszona i daje nam "kopa", żeby coś z tym zrobić. A różnice są tylko i wyłącznie w sposobie wyrazu. Czyli gdzieś tam znów mamy gdzieś głęboko zakorzeniony podział na "ładne" i "brzydkie" sposoby wyrażania emocji. A to samo w sobie jest dużym problemem. 2. Pisanie tekstów pod tezy - niestety obserwuję, że często kiedy pojawiają się badania na temat jakiś nowych zjawisk, są one prowadzone przez osoby, które "zastały się" w poprzedniej rzeczywistości, i nie zdając sobie sprawy, piszą badania pod tezę w myśl "nowe to musi być złe". Obserwuje jakiś paskudny nawyk szukania raczej problemów niż możliwości związanych z wprowadzaniem nowych mediów/technologii. Wiąże się to też z wdrukowywanym nam przez lata różnicowaniem stopni naukowych. Więcej uwagi poświęci się profesorowi, który kompletnie przestał nadążać nad rozwojem technologii i mediów, a z sobie tylko znanych przyczyn stwierdził, że to dobry temat do badań, niż doktorowi, który dużo lepiej rozumie dane zagadnienie, bo z nim dorastał. 3. Spory wewnętrzne w zakresie zagadnienia uzależnień. Niestety przez to, że sama definicja uzależnienia jest problematyczna i nawet do tego nie ma pełnej zgody w środowisku naukowym, dzieją się rzeczy "interesujące". Zauważyłem, że Ci, którzy zajmują się uzależnieniami mają paskudną tendencję do podciągania wszystkiego w tę kategorię. I wiele rzeczy, które inni nazwaliby kompulsją, nazywają uzależnieniem (ot debata czy istnieje uzależnienie od seksu czy jedzenia). O ile uzależnienia od substancji są relatywnie proste do określenia, uzależnienia od zachowań czy rzeczy związanych z fizjologią (czyli właśnie jedzenie i seks) jest dużo trudniejsze do obiektywnej i jasnej parametryzacji (czyli przypisaniu obiektywnych i sprawdzalnych wskaźników). I tutaj znowu moja bardziej osobista dokładka w kontekście uzależnień - uzależnienie pojawia się jako osobne zaburzenie w klasyfikacjach. I zbyt często pomijana jest kwestia, że uzależnienie niemal zawsze jest objawem i próbą radzenia sobie z jakimś innym problemem w życiu. Podsumowując, ilość błędów przy badania gier (ale także mediów społecznościowych, choć w mniejszym stopniu, czy wykorzystywaniu nowych technologii) jest na tyle duża, istotna i zróżnicowana, że trudno mówić o większość z badań z prostego wyszukania, że są badaniami tego, co twierdzą. Na szczęście podejście się zmienia, bardzo mnie cieszy aktualny trend do rozpoznawania zalet i możliwości branży gier (gry rehabilitacyjne, edukacyjne czy terapeutyczne), jak i zmieniające się postawy (ostatnio słuchałem wypowiedzi młodego psychologa o tym jak wykorzystuje pytania o gry jako pomoce diagnostyczne, na przykład, jak wygląda quest log, ekwipunek w grze, zebrane osiągnięcia itp.). Także dziękuję, że zabrałeś się obalanie tej bezsensownej narracji wokół gier, bo jest to jedno z narzędzi o największym potencjale do robienia dobrych rzeczy na wielu płaszczyznach, które wpadło nam w ręce. Ot mi osobiście pozwoliły przetrwać lata szkolne i doczołgać się do znacznie lepszego okresu w moim życiu! :)

„Nawet te obrazy, które budzą szok, niedowierzanie, wstręt, awersję, obrzydzenie, w rzeczywistości, w przestrzeni świata skonstruowanego mogą być zapoznawane bezpiecznie, w laboratoryjnych warunkach, bez szkody dla kogokolwiek.” Tak bardzo to. Wydaje mi się, że podobnie jak w przypadku innych mediów, ale oczywiście także na nowe, bardziej interaktywne sposoby, przeżywanie trudnych tematów w grach, a zatem w pewnym stopniu kontrolowanych warunkach może wręcz pomóc z oswajaniem się z pewnymi problematycznymi bodźcami czy sytuacjami (RPGi dla osób niepewnie się czujących w społeczeństwie, by testować opcje dialogowe?), bądź nawet traumą (np. Gris). Nie mówiąc już o rozwijającej roli przeżywania fabuły, analogicznie do książek czy filmów - zwiększają naszą wiedzę o wykorzystywanych technikach i motywach w kulturze, kształtują gusta i opinie, dają tematy do rozmowy z ludźmi... Tyle funkcji zupełnie niepowiązanych z agresją.

Szkoda że nie wspomina się o tym że pod wpływem Cierpień Młodego Wertera ludzie masowo dokonywali samobójstwa. Pozdrawiam 🙂

Gry wywołują przemoc i to często powtarzają szkoły tym samym często promując minecrafta jako grę edukacyjną. Minecraft (jakby ktoś nie wiedział) to sandbox gdzie możemy ładnie budować ale też mordować całe wioski osadników dla tego bo mają długi nos albo mają zawyżone ceny xd

Nie pamiętam nazwiska tej pani, ale pamiętam, że kiedyś w czasie konferencji Digital Dragons (to chyba był 2019 rok) był jej wykład o terapeutycznym działaniu gier (nota bene, pół sali się tam popłakało wspominając, m.in. w czasie dyskusji, jak pomogły im gry wyjść z rozmaitych życiowych kryzysów). Utkwiło mi w głowie, że nieintuicyjnie, na ludzi z PTSD wywołanym działaniami wojennymi dobry wpływ mają gry z przemocą, ponieważ pozwalają znaleźć się w sytuacji, w której przemoc jest kontrolowana a grający uzyskuje poczucie sprawczości, dzięki temu, że jest się w stanie z przemocą mierzyć i ją dozować.

Arcymagosie, jak zawsze w punkt. Jak słyszę/czytam o tych "zuych grach widełło" to mi się sam Igni do rzutu układa. Ale tego typu dyrdymały często prawią ci, którzy niegdy nie grali, ba nawet gry która potępiaja nie widzieli na oczy. Mogę się mylić, ale wydaje mi się, ze takie osobniki są pozbawione wyobraźni, czy empatii. Nie są w stanie pojąć, że można wcielić się w jakaś postać i ją odgrywać, immersja jest im obca, więc rwą włosy z głowy bo gry to przecież głupoty, bajeczki albo czyste zło a nie medium do przekazania jakiejś, często poważnej historii. Dlatego cieszę się, że są osoby takie jak Ty, które odczarowują gry i inne fantastyczne światy

W marcu miną dwa lata od wyjścia pierwszej części

a co do uzależnienia od gier, czy przypadkiem w grach video, twórcy gier nie zatrudniają właśnie psychologów by ludzie grali jak najdłuższej, po przez złożone mechanizmy psychologiczne, jak zjawisko niepewnej nagrody (dlatego łazimy po każdej chacie w wiedźminie licząc na jakiś fajne coś do naszego ekwipunku).dobierane są kolory w taki sposób by układ dopaminowy wariował jak krzysztof na widok dwóch jamników jedzących spaghetii i dających sobie buzi bo ciągneły jedną nitkę i wiele innych rzeczy których po prostu w ksiązkach nie ma. co do teatrów, to Polska sztuka "wyższa" jest jak afmetamina, straszliwe gówno,które nic ci nie da tylko zrujnuje ci zdrowie już od jednej dawki. PS dodam że nie bronie tutaj tego psychologa z wywiadu, sam lubie sobie pykać w gierki,po prostu chcialem zwrócić uwagę że gry to trochę inne medium działające inaczej na nasz mózg jeśli chodzi o dopamine i uzależnienie niż media których użył Krzysztof w porównaniu PPS pisze to w momencie 5:01 więc jakby Pierwszy Jamnik rzeczpospolitej zrobił rozróżnienie, to przepraszam za zmarnowany czas xd

Fajny ten film taki oktopoidalny Pozdrawiam ludzi z live

Harrat ciach, ogień!!! palić!!! Spaczyć!!! A potem facet kulturalny, nikogo nie atakuje, wyżył się, frustracje zniknęły, można wydajnie pracować - - po drugiej stronie - wiara, miłość, modlitwa, uległość - idę do pracy, słucham szefa... a na ulicy w dresach szykuję wpierdol na dzielni. edit dodam tylko, że jestem o tej porze z powodu kwarantanny, oraz jakoś tak to odreagowanie w postaci gier i odbieranie grom praw do tworzenia nieskrępowanego moralnie świata, przypomina mi odbieranie ludziom czegoś innego. Odbieranie ludziom prawa do NIESKRĘPOWANEGO ŚNIENIA!!! "Raport Mniejszości" ale w wersji hardcore, gdzie śniący telepaci śledzą nasze sny i jeżeli śmiemy źle śnić o władzy, lub śni nam się zabijanie itp, to robią nam pranie mózgu czy wsadzają do więzień. Akurat ostatnio obejrzałem sobie po raz kolejny serię o śnie Naukowego Bełkotu i jakoś mi się tak skojarzyło. Tak, gry pełnią rolę snów, nie filmy, książki czy inne wyreżyserowane rzeczy, które niestety mogą być propagandą. W grach jesteśmy nieskrępowani, tak jak w snach (nasz mózg tak działa utrwalając pamięć ale i są możliwe świadome sny), podejmujemy własne decyzje, piszemy narrację - niektórzy jednak tego nie lubią, podobnie jak negatywnych recenzji ich książek. Ten pomysł na inną wersję "Raportu Mniejszości" niech sobie podchwyci jakiś zdolny pisarz, bo sporo jest takich wśród widzów, być może tego jeszcze nie było.

Ooo dobra zbiory zrobione zarobiłem i ogólnie fajnie wszystkiego postaciom pomogłem w stardew Valley to czas rozpętać strzelaninę w szkole

Jako, że znalazłem coś w temacie tego odcinka to podrzucam. Zaznaczam jeszcze, że odkryłem to przez bloga na PPE "Nowa fala spychologii" - gdzie ktoś już ora ten artykuł. Gdyby to był głupi komentarz na FB albo artykuł na onecie to był to olał. Ale to przeszło jakiś rodzaj kontroli i trafiło do druku w czasopismie naukowym Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis, gdzie na swoich łamach wrzuciło artykuł naukowy doktorantki pedagogiki Uniwersytetu Gdańskiego o grzmiącym tytule "Igrzyska w sieci - dlaczego młodzi ludzie giną przez media" (Wójcik 2022). I jak zwykle batożona jest technologia, internet i gry wideo (wiedzieliście już, że GTA:Vice City złe? - tak jesteśmy argumentacją w latach 2003, oraz "gry komputerowe w świetle współcześnie rozwiniętej cyberprzestrzeni stały się przeżytkiem" - yes, yes, cytat z artykułu). Kwestię cytowania wikipedii w źródłach, argumenty o których można powiedzieć "non sequitur" i raczej dość emocjonalny, felietonistyczny język, jak na artykuł naukowy pominę. Niestety numer DOI usuwa komentarz...

Jak gry realistyczne są takie złe... to niech się boją Ci, którzy wiedzą, jak gram w Cities Skylines - wyburzanie domów ludzi, odcinanie dojazdów do domów, masowe choroby itd. I niech mi ktoś powie, że będzie ze mnie niszczyciel świata. Absurd XD

w tym roku oddawałam grę edukacyjną jako prace inżynierską. Temat: dostosowywanie gry do poziomu wiedzy ucznia, aby zwiększyć zaangażowanie i efektywność nauki. 3 seminaria obowiązkowe, na każdej trzeba przedstawić postęp pracy. Już na pierwszej mojej prezentacji prowadzący przerwał mi. Gry szkodzą. czemu o tym nie mówię. Nie można przedstawiać okrojonej rzeczywistości. Tłumacze, że to wgl nie jest część mojej pracy, nie jestem psychologiem. 30 minutowy dyskurs, że nie można zastąpić normalnej edukacji wirtualną, że to żart, kto wziął moją prace pod opiekę. Druga prezentacja. Przytaczam badania naukowe, które znalazłam z moim promotorem, czemu gra jest dobry medium. Komentarze na koniec: znowu nie mówię, że szkodzą. Wgl badania są za stare (z 2005r) i od tego czasu to już to zdążyli zbadać, udowodnić, że to złe i nie dobre. a wgl to za mało o implementacji (co z tego, ze prezentacja ma być na 20 minut i że implementacja nie gotowa.) Trzecia prezentacja. Pokazuje wynik. Udaje mi się przetestować wyniki na prawdziwych uczniów. Słupki wyjebało w górę, nauczyciele zadowoleni, zaangażowanie uczniów i ich wyniki wzrastają w odrąbie badania. Prowadzący na to, że nie wierzył, że to wgl oddam. 5.0, ale może Pani sobie weźmie poważniejszy temat na magisterke

Jestem w stanie zgodzić się tylko częściowo. Przy wywaleniu się 20 raz na Stróżach Otchłani pogryzłem pada. Ale nie zabiłem rodziny, polecam :)

Lata temu, gdy byłam jeszcze studentką, uczęszczałam na proseminarium z prawa autorskiego i własności intelektualnych. W naszej grupie było kilkoro zapaleńcow growych, którzy bardzo poważnie myśleli o pisaniu magisterki, łączącej zagadnienia prawa i gier komputerowych (i ostatecznie chyba 6 takich prac powstało). Wspierając nasze zainteresowania, prowadzący prosema zawieźli nas kiedys na konferencję czy prelekcję na UJ, która dotyczyła prawa autorskiego w grach komputerowych. Jedną z występujących była młoda doktorantka. Po jej prezentacji posypaly sie od nas pytania, generalnie wywiazala sie mega ciekawa dyskusja (głównie miedzy naszą grupą a starszym profesorem-organizatorem), w której owa doktorantka nie bardzo brała udział. Nie rozmawialiśmy na jakieś niszowe tematy, bo ze studentów 3 roku to ani nie są prawnicy, ani hardkorowi gracze (głównie przez brak czasu), no ale chyba każdy chociaz troche interesujący sie tematem gier słyszał o Wiedzminie, Gothicu, Steamie, No Man Sky czy Blizzardzie. Doktorantka po wszystkim podeszla do nas, zostawić swój kontakt, do wymiany dalszych doświadczeń growych, których potrzebowala do swojej pracy. Zapytalismy ją wtedy w co ona lubi grać. Dziewczyna z rozbrającą szczerością powiedziala nam, że ona w zasadzie nie interesuje sie grami, nie jest graczem, a ten temat pracy doktorskiej to trochę przez przypadek, trochę kwestia promotora. Zamurowało nas, bo nie potrafilismy zrozumieć dlaczego w takim razie sie tym zajmuje. Jeśli mamy mieć takich badaczy, to lepiej nie miejmy ich wcale, naprawdę.

Ja tam po sesji w BF, COD, GTA czy RDR czuję znacznie mniejszą potrzebę uzewnętrznienia nagromadzonej agresji i frustracji w świecie rzeczywistym.

Well, jestem uzależniony w +- równym stopniu od czytania i grania, a tylko jedno z nich jest uznawane za problem. Bawiło mnie, jak podczas obozu letniego wywiązała się dyskusja wśród "starszyzny" o tym, że dzieciaki za dużo czasu spędzają w telefonach, a na przód wyskoczył INFORMATYK, i zaczął mówić, jak to telefony i technologia to zło, a dzieci powinny ubóstwiać papierowe książki...

Miało być w środę ale dzisiaj nawet lepiej

Kiedyś czytałem, że jakiś grasz zabił bo przegrał lub został wykluczony na jakimś turnieju. Okazało się, że to był turniej gry NFL. To jak granie w grę o futbolu amerykańskim wywołuję przemoc to również granie w "realu" w niego też powinno wywoływać, a o tym nic nie wspomnieli, bo teza "gry wywołują przemoc" była bardziej klikalna.

Zgadzam się, choć kij zawsze ma dwa końce. On czasu bawienia się kijem jest tak samo :) Badań o grach nie szukałam, tylko materiały popularnonaukowe. Wiem, że są gry leczące traumy, w tym stres pourazowy dla żołnierzy po walce. Z drugiej strony to wojna dostosowuje się do gier, co jest bardzo ciekawe. Podobno te przyrządy do obsługi wyrzutni projektuje się jak pady do konsol, by człowiek przeniósł swoje nawyki, wypracowane w rozrywce od lat, do prawdziwej walki. Właśnie ten brak realizmu w grach może być elementem tego, że prawdziwe zabijanie będzie żołnierz odbierać jak grę (więc będzie bardziej bezwzględny). No i propaganda w grach. To chyba bardziej takie zagrożenia. Armia USA wykorzystywała "strzelankę" do rekrutacji do armii. Gra nijak miała się do prawdziwego pola walki, ale część osób mogła dać się uwieść wizji, że tak to wygląda. To mnie niepokoi w grach, ten styk polityki i armii z nimi, a nie, że nastolatek zacznie dźgać na korytarzu rówieśników, "bo tak było w grze". Jak mnie wkurza, jak znajdują jakiegoś psychola to przeglądają jego media, kiedyś pokój i pamiętniki i wyszukują, co lubił. A potem to coś jest powiązane z morderstwem, fani i producenci tego czegoś mają doła i nie wiedzą czy dalej mogą się obnosić z lubieniem tego. Tymczasem znaczna część tych winnych to albo psychopaci lub wariaci i pod swoje skłonności coś by wyszukali. Gdyby nie było nic, to by słuchali krwawych ballad bardów lub sami je ułożyli. Nie zaś odwrotnie, że pod wpływem tego czegoś. Jak miał grę z przemocą, wiadomo, to ta gra. Jak metal to wiadomo, satanista. Jak miał krzyż i różaniec, wiadomo: fanatyk. Kiedyś np.komentarz pod podcastem kryminalnym. To co? Jedynie jakby morderca interesował się florystyką to by nie połączyli zainteresowania z jego chorymi skłonnościami? A tak to wszystko. Łatwiej jednak społeczeństwu, rodzicom, władzom, szkole powiedzieć: to przez to coś, niż: nie zauważyliśmy wcześniej czerwonych flag lub je olaliśmy. Umywamy ręce, jesteśmy czyści, choć nic nie zmieni się na lepsze.