Dziękuję, kochani, za recenzję. Film obejrzałem do połowy. Męczyłem się srodze. Dzisiaj dokończę, choć wielkich szans tej produkcji nie daję.

Kiedy widzimy "kółko" obrazu skupiające się na fragmencie kadru, to częściej i bardziej precyzyjnie niż efektem winietki (co raczej oznacza wyciemnianie boków kadru) można zabieg ten nazwać efektem przesłony irysowej.

Jest to film, którego nie miałam zamiaru obejrzeć, bo nigdy nie byłam fanką Marylin Monroe. Natomiast recenzję obejrzałam jak zwykle z wielkim zaciekawieniem i jest na pewno w opozycji do tego, co napisała np. Karolina Korwin Piotrowska, która była zachwycona tym filmem. Dziękuję kochani za umilenie poranka

Mi się film nie podobał głównie z jednego powodu pokazania warstw czy wielowymiarowości poprzez płacz i wrzaski oraz wrzaski i płacz. Ta kwestia formalnej różnorodności mi się akurat podobał, ale dla całości to za mało.

Niestety, też jestem na nie. Według mnie cały film, łącznie z rolą Armas, jest przeszarżowany w stronę wystudiowanego smutku. A do tego jeszcze - fatalne sceny z płodem, które kojarzyły mi się z propagandowym filmem „Niemy krzyk”.

Nic dodać nic ująć. Dziękuję!

Dlaczego nie było tak ważnego wątki dotyczącego Jej przyjaźni i romansu z Marlonem BRANDO? To był bardzo ważny facet i najlepszych jej przyjacielem! Zawsze bardzo wyraźnie podkreślała, że tylko Carlo ( tak nazywała Marlona) Ją rozumie i tylko on psychicznie ją wspierał ❤️‍🔥Byli kochankami, byli bratnimi duszami, świetnie się że sobą bawili,, nikt jej tak nie rozśmieszał jak Brando ( znany zresztą z niesamowitego poczucia humoru)! MM nie była z stanie zapamiętać żadnego nr telefonu, jedyny jaki pamiętała do końca swojego życia był nr Marlona ❤️ Był jedną z ostatnich osób, do którego zadzwoniła 2 dni przed śmiercią, umówili się na spotkanie za tydzień i kiedy Marlon dowiedział się o Jej śmierci, nie mógł wyjść z szoku 😪 Nigdy nie uwierzył w samobójstwo, ona miała daleko idące plany związane również z Marlonem-marzyła o założeniu z Nim firmy ( to miało jakiś związek z Lee Strasbergiem)! MARLON miał się zastanowić, sam miał zobowiązania...to ważne i istotne wątki, są też w książce! Ale też w biografii Marlona BRANDO 😊

Dziękuję za świetny wstęp tłumaczący dlaczego tego filmu nie warto oglądać, a nawet dlaczego jest on szkodliwy. Problem tego filmu wpisuje się w problem nad którym ostatnio się zastanawiam. Mianowicie nad tym jak niebezpieczne są pseudo biograficzne filmy i seriale, udające biografię. Ile szkody robią prawdziwym osobom, manipulując ich wizerunkami. Jeśli taki film/serial jest popularny, to osoba lub jej rodzina, która jest wzięta na cel nie ma zbyt wiele szans na to, aby obronić swoje imię. Mnie do rozmyślań tknął serial Lakers: Dynastia zwycięzców, który opowiada o prawdziwych postaciach, często jeszcze żyjących, ale zmienia, upraszcza i przerysowuje ich charaktery i zachowania, na potrzeby barwnego opowiadania historii. Ogromne świństwo wobec tych ludzi (chyba wszystkie osoby, na życiu których bazuje ten serial, potępiły go) i niebezpieczeństwo, zwłaszcza że serial pod względem czysto rozrywkowym ogląda się dobrze, nawet jeśli nie jest się fanem koszykówki.

Mnie się film podobał. Prawda jest przykra, wykorzystali kobietę, która nie miała rodziny i miała problemy psychiczne. A czy ona była wyrachowana, zagubiona czy chora? Merlin miała około kilkanaście aborcji.

Strasznie mnie razi, że Andrew Dominik chce swoją narracją ganić seksizm i mizoginię, a ostatecznie czerpie z nich zbyt dużo, żeby faktycznie wysnuć jakąś krytykę. Paskudny zawód. Ładne, ale puste i wykorzystujące postać Monroe. Ten film nie potrzebował mielić jej ikony, żeby mówić o hollywoodzie przesiąkniętym patriarchatem.

Chciałem dodać jakiś komentarz, ale podaliście dokładnie wszystkie skojarzenia i zarzuty, które mi się nasunęły w trakcie wczorajszego seansu. Drugiego seansu nie będzie

Myślę ze wielu ten film sie nie podoba bo jest po prostu ciężki. I trudno uwierzyć ze MM byla instrumentalizowana i trywializowana ale jednak tak było, ponieważ nikt nie rozumial jak delikatna była, zapewne infantylna. Kobieta-dziecko. Nie ma innej Marylin, nie da sie jej historii inaczej opowiedzieć.

Obejrzałem "Blondynkę", tylko po to, by posłuchać co macie do powiedzenia na jej temat.

Ja sie podpisuje pod slowami Emily Ratajkowski, ze ten film fetyszyzuje kobiecy bol i cierpienie. Ludzie po prostu kochaja gwiazdy, ktore cierpia - mowi. Wystarczy spojrzec na Amy Winehouse, Britney Spears czy obsesje na punkcie smierci ksieznej Diany. Cierpienie sie dobrze sprzedaje. I przychylam sie do opinii ze film ten jest pewnego rodzaju naduzyciem. Nie jest tak naprawde o samej Mairlyn, badz tylko w niewielkim stopniu, a wykorzystuje jej postac do opowiedzenia zgnilizny panujacej w swiecie filmowym w Hollywood. Szkoda, wielka szkoda. Uwazam, ze osoba Mairlyn zasluguje na lepszy film. Wszystkich chcacych poznac lepiej te aktorke zachecam do siegniecia po ksiazki. Z tym ze tez trzeba dobrze poszukac by znalezc cos wartosciowego i chocby bliskiego prawdy, bo jest sporo publikacji, ktore albo sa tylko fantazjami albo sa tylko super pochlebne i pozbawione zdrowego dystansu.

Właściwie podpisuję się pod wszystkim co powiedzieliście. Ja nawet nie zauważyłam tych wizualiów, dla mnie było albo kolorowo albo czarno-biało. Bardzo denerwujące były, dla mnie osobiście, sceny nieuzasadnionej nagości aktorki, czułam duży dyskomfort, że muszę to oglądać. Piękna naga scena przed lustrem i to tyle. W sumie to ja nie wiem czy mi się ten film podobał cz nie

Świetny film pokazujący czarne strony życia Marylin Monroe. Nawet nie zauważyłam, że. trwał 2:40 godz.

Film obejrzę z ciekawości, bo postać Marilyn zawsze mnie ciekawiła. A z tego, co widzę to reakcja wielu osób na ten film jest podobna do tej, jaka była ostatnio na Spencer, który wg mnie jest bardzo dobry. No zobaczymy...p.s. czekam na Waszą recenzję Mulholland Drive w takim razie😉

Ja nie o "Blondynce", ale muszę się podzielić. Całkowicie Cię, Marta, rozumiem - my z siostrą również byłyśmy na "Elvisie" pięć razy 😅

Dla mnie ten film był przede wszystkim potwornie męczący. Nie mogłam patrzeć na manierę głównej aktorki, było to dla mnie tak karykaturalne, że tylko przewijanie ratowało

Blondynka Film jest przerażający Jest masochistycznie piękny w nieuchronnej frustracji i bezradności Jest brutalny, pornograficzny, zimny Powtarzane w nieskończoność : Tatusiu, tatusiu … będzie mnie prześladować we śnie i na jawie Wymyślane listy od najbardziej zapłakanego ojca na świecie rozdzierają mi serce Ta rozpacz, ten jęk, ten skowyt, to błaganie jest czarniejsze niż najgęstsza smoła Twój najbardziej zapłakany ojciec na świecie Cierpienie jest namacalne, realne, rzeczywiste, mięsiste, gęste, świeże, pachnące Pulsuje, tętni, drży, wibruje Jest jak zgrzytanie zębami, jak zgrzytanie paznokciami po tablicy, jest jak powolne rozdzieranie kartek, jak nieustające kapanie wody w kranie , w zimnej jaskini na ogoloną unieruchomioną głowę Gubimy się w nim Toniemy w nim Budzimy się zlani zimnym potem We krwi Prawdziwej ? Wymyślonej ? Gorzkiej ? Słodkiej ? Ana de Armas gra fenomenalnie To w gruncie rzeczy monodram Na najwyższym możliwym poziomie Najwyższym Film pokazuje jacy jesteśmy obleśni, okropni, bezmyślni, chciwi, pazerni, Jakimi jesteśmy ignorantami Jacy jesteśmy obojętni Jako widzowie żądamy igrzysk żądamy rozrywki Zapłaciliśmy Niech dla nas cierpią niech krwawią niech umierają Aby tylko nas zabawić Aby rozproszyć i ożywić na chwilę naszą nude, lenistwo, apatie, letarg Film kwestionuje/podważa nasze prawo do czerpania rozkoszy, przyjemności, zachwytu z cierpienia innych Film krytykuje przemysł który stworzyliśmy na cierpieniu, krzywdzie, prymitywnych emocjach, destrukcyjnych emocjach. Wstydzimy się za swoje podniecenie Wstydzimy się uniesienia, zachwytu, ekscytacji Tylko tyle możemy zrobić Jest rok 1962 Upał, gorąc, skwar Przed nowo wybudowanym hotelem robotniczym w Iwinach stoi 18 letni chłopak To mój ojciec Z głośników zamontowanych na latarni ( nie wszyscy mieli w domach radioodbiorniki, od wojny minęło zaledwie 17 lat ) słyszy komunikat o śmierci amerykańskiej gwiazdy filmowej Nie widział żadnego Może było coś w kronice filmowej Trudno mu nawet powtórzyć jej imę i nazwisko Była wielką amerykańską gwiazdą Z innego świata, innej planety Okazuje się jednak , że była jak my wszyscy: z krwi, kości, delikatnego puchu i zardzewiałego żelaza

Obejrzałam film, nie czytając żadnych opinii, jednak byłam pełna nadziei, ze dowiem się o głównej bohaterce, czegoś nowego, odkrywczego i głębszego. Nigdy nie interesowałam się szczególnie postacią MM, ale te prawie 3h to nic innego jak powtórka z tego, co już zostało powiedziane o Marilyn. Zgadzam się z tym, że ten film wyrządza wielką krzywdę Ikonie Popkultury jaka niewątpliwe jest Marilyn. I tak jak ja jestem z pokolenia Milenialsów i wiem niewiele poza utartymi schematami tak naprawdę szkoda, ze jeśli po ten film sięgną młodsze roczniki i odbiorą ten film jako biografie to ten wizerunek będzie utrwalony w tak paskudny sposób na kolejne lata. I tu obrazowo przedstawię jaką szkodę robi ten film. Przed seansem romans z JFK łączyłam z obrazkiem MM, która śpiewała Prezydentowi „Happy Birthday” a teraz mam w głowie 1,5 min. fellatio i w zasadzie jedyna konkluzja wynikająca z tego wątku w filmie jest taka, że MM była luksusową prostytutką Prezydenta. Ohyda. Nie pozostaje nic innego jak mieć nadzieje, ze bardzo dobry film o Monroe jeszcze przez nami.

Takie małe pytanie ? Dotyczy początku recenzji. Skąd akurat państwo wiecie jak przeciętny widz obierze film? Uważam się za przeciętnego widza i nie odebrałem tego filmu jako kalka życia Merlin. Pozdrawiam

Ja wolę jedną scenę krzyczącej Marilyn w the misfits za cały ten film. Rozumiem że autor miał taką wizję na film i może się ona podobać. Jest to jednak trochę przykre że to właśnie Marilyn po tylu latach nadal jest maglowana w ten sposób. Moim zdaniem zasługuje w końcu na film który by traktował o sukcesie jaki osiągnęła albo dano jej spoczywać w pokoju. Z biografiami i spuściznami jej koleżanek po fachu obchodzi się z dużo większym szacunkiem, mimo że często odwalały gorsze rzeczy niż ona.

Nie zgadzam się z Waszą recenzją. Dla mnie jest to swoisty metafilm, gdzie postać Marylin jest tylko pretekstem do przedstawienia sposobu traktowania kobiet - jako kawałek mięsa ku uciesze męskiej hordy. Film wspierający ruch #metoo. Obrzydliwość seksualizacji kobiety w wersji najmocniejszej. Doskonale oddane zagubienie, samotność i wstrząsający głód miłości tej najważniejszej. Ale zgadzam się, że te rozmowy z płodem były niepotrzebne. Jakby nagle wpadli na plan działacze prolife. Reżyser nie chciał zohydzić Marylin, wręcz przeciwnie. Jeżeli chciał coś zohydzić, to Hollywood tamtych czasów i systemowy mizoginizm oraz wykorzystywanie seksualne. Technicznie film jest zrobiony doskonale, zdjęcia są piękne. Ana de Armas zagrała rewelacyjnie.

Do Mateusza: W pewnym momencie mówisz, że cierpienie pokazywane jest zbyt ostentacyjnie ( jeśli dobrze zrozumiałem i zapamiętałem ) ... Otóż cierpienie samo w sobie jest skrajnie ostentacyjne. Ludzie wrzeszą, krzyczą, szaleją z bólu. Dla postronnego jest to sytuacja bardzo niekonfortowa. Trudno w cierpieniu współuczestniczyć: Dlatego często cierpienie ignorujemy, odrzucamy, kwestionujemy aby nas nie kłuło w oczy, serce, mózg. On/Ona to sobie tylko wmawia, wyobraża, lansuje się, popisuje, przesadza, to zwykły teatr .... Na cierpienie cholernie trudno jest patrzeć, chyba, że ma się wzrok otępiały. Gdyby rzeźnie były ze szkła ... nauczylibyśmy się adekwatnie zamykać oczy ... Film fenomenalnie pokazuje cierpienie , bezradność, bezbronność . Pokazuje to bez krzty ostentacji. Prawdziwie. Przez 30 lat opiekowałem się umierającymi ludźmi. To była maksymalna ostentacja cierpienia. Pozdrawiam bardzo serdecznie !

Amerykanie posługują się określeniem "haunting", które według mnie idealnie pasuje do tego filmu. Oznacza obraz, o którym ciężko jest zapomnieć, który nawiedza i prześladuje, zostając na długo w pamięci. I właśnie taka okazała się dla mnie "Blondynka". Od pierwszych sekwencji estetyka tego filmu nieco mnie odrzuciła. Była zbyt sztuczna, elegijna i egzaltowana. Jednak po pewnym czasie stwierdziłem, że istnieje jakiś geniusz dotyczący wplecenia pomiędzy bardzo stylowe kadry elementów załamania, kontaminacji. Jedni wezmą to za tandetę, inni dostrzegą w tym szaleństwie jakąś metodę. "Blondynka" ma ten nieuchwytny czynnik "X", który przyciąga i hipnotyzuje. Jest wiele motywów czy zabiegów, które zakrawają o kicz i infantylizm, ale jestem przekonany, że stanowią właśnie doskonale zaplanowany kontrapunkt. Ludzie zapominają, że to nie jest biografia Marilyn Monroe, ale adaptacja beletrystyki luźno opartej na wątkach biograficznych. Rewizjonizm historyczny w dziełach Tarantino przechodzi gładko, a tutaj ta przeplatanka rzeczywistości z fikcją dla wielu okazuje się nieakceptowalna. Sam fakt, że końcowe sceny były kręcony w prawdziwym domu MM, w którym żyła i umarła, dodaje niesamowitego smaku, który objawia się w wielu scenach. Wyśmienite aktorstwo, intrygujący kolaż obrazów i kadrów, poczucie pewnego chaosu i zagubienia, ckliwie mroczna ścieżka dźwiękowa i hipnotyczna - niemal lynchowska - atmosfera. Mimo kilku (może nawet wielu) rzeczy, które mogłyby zostać pominięte lub inaczej przedstawione, na mnie ten film wywarł duże wrażenie.

Mi się film podobał właśnie dlatego że uznałam że to jest obraz wizerunku Marilyn z jednej strony, tego jak my wszyscy ją widzimy na podstawie tego co po niej zostało, a z drugiej tej prywatnej strony mamy Normę która jest po prostu bombardowana całym okrucieństwem jakie świat ma do zaoferowania kobiecie. Czy tak żyła i tak to przeżywała prawdziwa Norma nie jest istotne, bo to jest film w którym ta Norma filmowa też jest tylko projektorem, który nam mówi jak kulturowo widzimy kobiety. Widzimy je jako głupsze, nie decyzyjne, histeryczne, bezwolne, z jednej strony dziecinne z drugiej wyuzdane, zależne, spełniające oczekiwania, poszukujące męskiej akceptacji, podległe. Ten film po prostu posługuje się mitem Marilyn żeby wprowadzić to wszystko do granic absurdu. I ta rozmowa z dzieckiem w brzuchu jest tą granicą absurdu z którymi muszą sobie kobiety radzić, bo jednak to jest tak że każda z nas widziała takie filmy gdzie płód jest uczłowieczony 🙂 nie trzeba być w katolickiej szkole. I patrzymy na tą Marilyn gadająca i tłumaczącą się przed płodem ze swojego życia i myślimy głupie...albo patrzymy jak fellatio jest zestawione ze startem rakiety w tv i myślimy no takie to kliszowe, no ale to właśnie jest rzeczywistość że w kulturze męskość jest siłą, a kobiecość słabością, dlatego ikona kobiecość tak się prezentuje w tym filmie i może to nas ma uderzyć i tym sposobem to film feministyczny, który nic nie robi wielkiego poza taką demaskacją.

Film nabierze zupełnie innego wymiaru w odbiorze jeśli potraktuje się dosłownie jego tytuł :). Nie jest to film o Marylin Monroe, tylko film o blondynce. Przysłowiowej. Będącej bohaterką męskich uwielbień, hardcorowych filmów dla dorosłych, gdy symbolicznie musi obrabiać najwyżej stojącego samca, z wszechobecną figurą ojca. Jak seksualizacja stworzyła dysonans spojrzeń i oczekiwań. W tym filmie pożądliwość rozszerza facetom oczy do niewyobrażalnych rozmiarów, rozbudza zaintrygowanie, łapczywość i dosłownie nazywa tę pożądaną kobietę dziw*ą. We łbie robiąc sieczkę, popychając do robienia rzeczy za które czeka pogarda. Fajnie tak go oglądać, odcinając od życiorysu M.M., bo ona nie miała dla twórcy znaczenia i nie o ŻADNĄ biografię mu chodziło.

Właśnie oglądam ten film, przerwałam , żeby poszukać faktów i tak trafiam na was... 😅 Po 2:06h przechodzę do recenzji

Czy można ten film obejrzeć w ciemno czy trzeba przygotować się merytorycznie?

Jest jakiś film o Marlin godny polecenia, który rzeczywiście oddaje charakter Marlin? Do tej pory gdy tylko się z nią stykam (zwłaszcza w filmie z Michelle Williams) to mnie denerwuje i wydaje mi się po prostu trudną osoba z którą nie chciałabym mieć doczynienia

Byłam na "Elvis" 30 razy w kinie i założyłam grupę o tym filmie.

mam wrażenie że niektóre filmy po prostu trzeba j*bac, bo reżyser śmie wypowiedzieć się wbrew obowiązującym nurtom "obowiązkowych" poglądów, opinii itd, czytałem ten wywiad z Dominikiem i nie odnoszę wrażenia że "olał" sprawę i instrumentalnie potraktował jej historię, chciał skupić sie na tym na czym się skupił, nie wiem czemu nagle wszyscy oczekują po tym filmie pogłębionego portretu psychologicznego i wyczerpującej wideobiografii poruszającej wszystkie jej życiowe wątki, jak mówi Dominik to tylko jego własna wariacja na temat życia Marilyn tak jak i książka. Film był olśniewający wizualnie i było to ostatnio drugie po Dahmerze bardzo pozytywne Netfliksowe doświadczenie

2/10 i juz skasowłem

Wszyscy krytycy Blondynki mają ten jeden problem, że nie rozumieją, że to nie miał być nigdy film stricte biograficzny, a co za tym idzie może tyle czerpać inspiracji z wizerunku postaci ile chce. NIgdzie też reżyser nie pokazuje Monroe jako rozhisteryzowanej głupiej blondynki. Monroe jest tu bardzo wrażliwą, inteligentną i samotną kobietą, której życie nie oszczędza przykrości i która w końcu nie wytrzymuje. Przy czym weźmy pod uwagę, że sami twórcy podkreślają rolę dziedziczenia chorób psychicznych. Co do tych ikonicznych scen. Przecież nigdzie nie są tu pokazane te wersje finałowe, tylko próby ich nakręcenia, które tak mniej więcej wyglądały. Monroe często zapominała tekstu, była skrajnie niepewna siebie, ukrywałą się godzinami w swojej garderobie i każdą jedną sceną kręcono kilkanaście razy. Tak, więc Blondynka nie miała na celu tłumaczenia fenomenu Monroe, jako takiego, a tego, jakim kosztem ten marketingowy efekt końcowy wizerunku Monroe i jej filmów był osiągany. I stąd też wątek aborcji, który przecież świetnie dopełnia tragizmu postaci. Wyskrobała dziecko dla poklasku, który ostatecznie przyniesie jej tylko przedwczesną, samotną śmierć z przedawkowania . Do tego M.M w rzeczywistości tak próbowała po osiągnięciu rozpoznawalności walczyć z przemysłem filmowym, ale nie udało się jej wygrać. Była bardzo słabo opłacaną aktorką i nie udało się jej wyjść poza rolę głupiej blondynki w filmach popularnych. W filmie podkreślono przecież też, że jedną z tego przyczyn (Przynajmniej na gruncie filmowym), że jednak M.M nie miała wystarczająco twardego charakteru, żeby zawalczyć o lepszy wizerunek niż ładnej aktorki grającej na swojej nagości. Tak, więc ten film bardzo zmyślnie łączy różnego rodzaju fakty z życia M.M ze stereotypami związanymi z jej wizerunkiem oraz świetnie psychologizuje jej postać w związku z nieudanym życiem osobistym, czego efektem końcowym jest przecież bardzo feministyczna opowieść w duchu metoo

Obejrzałem film i jestem z siebie dumny, że wytrzymałem. Jeden kolega z pracy też obejrzał i mówił "Tyłek i cycki de Armas to widziałem już w Blade Runnerze. Dziś jestem bardziej wymagający." :)

Nie zgadzam sie, film jest straszny, norma jest jakby podwôjnym czlowiekiem, gwiazda i zwykla kobieta film jest piekny i straszny a scena rozmowy z plodem wzruszajàca

35 minut pieprzenia o niczym. No może 2 min o patriarchacie nieco oddają odrobinę tematu, ale są przedstawione na zasadzie: nie wchodźcie w to, bo nuda. Za to ani jednego słowa - zdecydowanie pod dyktando lewackich sponsorów - o tym, co jest bardzo ważnym elementem tego filmu, że dziecko abortowane to człowiek, a kobieta przez dokonanie aborcji ma traumatyczny wpływ na kobiety w ogóle. Ani słowa o trzech ciążach Marilyn Monroe. Film został już przez Planned Parenthood - największa sieć klinik aborcyjnych w USA - oceniony bardzo negatywnie, a ta "recenzja" idealnie się w to wpisuje, tyle że osobom w tej bańce informacyjnej lepiej nie mówić o aborcji i traumie po aborcji oraz o tym, że dziecko w łonie matki to... też człowiek. W tej lewackiej na wskroś "recenzji" więc się tego nie mówi, bo po co. A nuż ktoś zacznie się zastanawiać...i szperać w necie. Żenujące po prostu! - "Blondynka prezentując życie Monroe, opowiada też o jej trzech ciążach i utracie trójki nienarodzonych dzieci w wyniku aborcji lub poronienia. Z pomocą animacji komputerowej film „wyraźnie przedstawia dziecko na różnych etapach” rozwoju. Moment aborcji zostaje ukazany z perspektywy nienarodzonego dziecka" - Mary Zwicker. - W filmie Monroe cieszy się początkowo, że jest w ciąży, ale decyduje się na zabicie swojego pierwszego nienarodzonego dziecka z obawy, że odziedziczyła chorobę psychiczną po matce. Mimo to w drodze do kliniki chce zawrócić, zmieniwszy zdanie. Zostaje ostatecznie zmuszona do aborcji najpierw przez kierowcę, który kontynuuje jazdę, a potem przez aborcjonistę, który odurza ją środkiem usypiającym. Film pokazuje negatywny wpływ aborcji na Monroe, a ona sama stwierdza, że „kocha dzieci”. Kiedy jest w drugiej ciąży, widzom przedstawiona jest wyobrażona rozmowa między nią a dzieckiem, które prosi ją, by go nie zabijała: „Nie skrzywdzisz mnie tym razem, prawda? Ani nie zrobisz tego, co zrobiłaś ostatnio?”. Na co Monroe odpowiada: „Nie zrobiłam. Nie miałam zamiaru” i słyszy w odpowiedzi: „Tak, miałaś zamiar. To była twoja decyzja”. Jednak i drugie dziecko Monroe traci w wyniku poronienia po upadku, co wywołuje w niej traumę. Za trzecim razem w filmie Monroe, „psychicznie niezrównoważona i być może pod wpływem środków odurzających”, zostaje ponownie poddana aborcji i jak się wydaje ponownie wbrew jej woli. Także tutaj moment zabicia nienarodzonego dziecka jest pokazany z jego perspektywy. www.lifesitenews.com/news/new-blonde-film-shows-abortion-from-pro-life-view-and-planned-parenthood-doesnt-like-it/